คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : UNCONDITIONAL LOVE - 5 -
เกือบทุ่มแล้ว…
ร้านอาหารที่เงียบสงบ เริ่มมีผู้คนหนาตา วงทริโอในร้านเริ่มบรรเลงเพลงคลาสสิคขับกล่อมราตรี น้ำพุที่อยู่ท่ามกลางแสงไฟหลากสีเริ่มทำหน้าที่ของมัน เสียงสาดซ่าดังให้รับรู้ได้ถึงความฉ่ำเย็นชื่นใจ ใครๆต่างก็ชื่นมื่นในบรรยากาศสวนสวยใจกลางกรุง
เว้นแต่เธอ…
สามชั่วโมงที่นั่งรอ … รอ … รอ …
และยังคงรอ
.
.
“จองโต๊ะไว้แล้วค่ะ…” นทในสภาพที่กระเซอะกระเซิงไม่สมกับร้าน กึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านซุ้มดอกไม้หน้าร้านตรงไปทางที่บริกรหนุ่มผายมือเชิญมา ในมือนทมีกล่องขนมเค้กสดใหม่จากร้านเบเกอรี่ชื่อดัง หลังจากที่แวะซื้อมันมาเพื่อวันสำคัญของแอปเปิ้ล…
โต๊ะมุมในสุดของร้าน คือจุดโฟกัสเดียวของนท
หญิงสาวหน้าตาสวยจัด อยู่ในชุดเดรสสีน้ำเงินเข้ม ที่ขับสีผิวให้ขาวผ่องให้เรืองรองเด่นสะดุดตา … นั่งเท้าคางมองตรงไปยังน้ำพุเทียมหลังร้านด้วยสายตาเหม่อลอย ใบหน้าเนียนใสสะท้อนแสงไฟสีอ่อนระยิบระยับ เครื่องสำอางอ่อนๆที่แต่งแต้มยิ่งเสริมจุดเด่นของใบหน้าให้สะดุดตายิ่งกว่าครั้งไหน
หัวใจนทหลุดลอยไปไกลแสนไกล…
ขาสองข้างพาเธอเข้าไปไกลแอปเปิ้ลช้าๆ หัวเร่งจังหวะระรัวเร็วเหมือนวิ่งทางไกลมากว่าสิบกิโลเมตร ...
“แอป…”
ทันทีที่นทเรียกชื่ออีกคน เจ้าของชื่อก็ผินหน้ามาทางเธออย่างรวดเร็ว … ในวินาทีแรกที่ได้เห็นเต็มตา นทก็อยากหยุดลมหายใจไว้แทบตักอย่างหลงใหล
นี่ไม่ใช่เพียงเด็กน้อยอย่างที่เธอแอปเปิ้ลเคยเป็น ไม่ใช่คนที่เธอเคยเห็นอีกต่อไปแล้ว…
“พะ พี่นท…”
และเมื่อได้เห็นใบหน้าของผู้มาใหม่ หัวใจของแอปเปิ้ลที่พองฟู ก็ดิ่งวูบลงอย่างไม่อาจดึงกลับคืน … ไม่ใช่พี่แกรนด์ แต่เป็น … พี่นท
เป็นพี่นทที่เธอปฏิเสธคำชวนไปอย่างไม่นึกเสียดาย … เป็นพี่นทที่เธอลืมหน้าไปตลอดวัน
กล่องกระดาษสีเลือดหมู ที่อยู่ในถุงพลาสติกสีใส ถูกวางลงบนโต๊ะอย่างทนุถนอม พร้อมกับพี่นทที่นั่งลงตรงข้ามกับเธอ
ยกมือข้างหนึ่งเสยผม เหงื่อเม็ดเล็กผุดกรายไปทั่วใบหน้าหวาน … แต่ก็เป็นเหมือนทุกที ที่ยังคงมีรอยยิ้มให้กันเสมอ
“ขอโทษนะที่มาช้า … พี่แกรนด์มีงานด่วน พี่เลยมานั่งเป็นเพื่อน”
พี่นทว่าแบบนั้น … บอกเธอแบบนั้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่ประโยคนั้นกลับทำแอปเปิ้ลชาวาบไปทั้งตัว หน้าตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง ยิ่งผิดหวังหนักขึ้น … หัวใจที่ดิ่งวูบไปกลับจมหายไปและคงไม่ได้คืนมา
งานด่วน…
แอปเปิ้ลได้ยินคำนี้จากปากพี่แกรนด์บ่อยกว่าชื่อเธอเองเสียอีก
วันนี้เป็นวันเกิดเธอใช่ไหม … ใช่หรือเปล่า? เธออยากให้ใครมายืนยันกับเธอมานั่นคือความจริง และสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้ เป็นเพียงเซอร์ไพร์สใหญ่ๆจากพี่แกรนด์ ไม่ใช่พี่แกรนด์เบี้ยวนัดเธออย่างที่สายตาพี่นทกำลังบอก
แอปเปิ้ลพร่ำบอก …พร่ำหลอกตัวเองทั้งๆที่รู้จักพี่แกรนด์ดี คนแบบพี่แกรนด์ไม่มีวันเสียเวลาแม้เพียงวินาทีเดียวเพื่อคิดเซอร์ไพร์สอะไรแบบเด็กๆเป็นแน่
“สั่งอะไรทานก่อนไหมแอป มาตั้งนานแล้ว เดี๋ยวก็หิวหรอก” นทเอ่ยขึ้นยิ้มๆ เธอพยายามทำตัวเป็นปกติเพื่อช่วยยุติความเศร้าหมองในใจแอปเปิ้ล … เห็นสีหน้าผิดหวังนั้นแล้วนทใจแทบขาด เธอเองก็เสียใจที่ไม่อาจแทนใครได้ เสียใจที่ไม่อาจทำให้แอปเปิ้ลยิ้มได้เลยในวันสำคัญนี้
มือเริ่มขยับกล่องเค้กก้อนโตเข้ามาใกล้ตัว นี่เป็นความหวังสุดท้ายที่จะทำให้แอปเปิ้ลยิ้มได้บ้าง แต่หากไม่ .. เธอก็คงหมดปัญญาจะกอบกู้วันสำคัญนี้คืนมาแล้ว
“นี่เป็นเซอร์ไพร์ส เดี๋ยวพี่แกรนด์ก็จะมา ใช่หรือเปล่าคะ ?” คำถามที่ถูกกลั่นออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นระริก แววตาที่ไหวราวกับมีมวลความรู้สึกมากมายระอุอยู่ในนั้น เพิ่มความกดดันให้นทเสียจนพูดไม่ออก มือที่เตรียมจะเปิดกล่องเค้กชะงักค้าง … แอปเปิ้ลถามเธอด้วยความหวังลมๆแล้งๆ ถามเธอทั้งๆที่รู้ดีว่าคำตอบคืออะไร
นทฝืนยิ้มซีดเซียวตอบ … แล้วสั่นหัวน้อยๆ เป็นการยืนยันความผิดหวังของแอปเปิ้ลให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
“ไม่แอป … ไม่มีเซอร์ไพร์ส ในวันนี้”
“ไปที่อื่นกันเถอะค่ะพี่นท…”
สิ้นคำ ร่างระหงในชุดเดรสสีสด ก็คว้ากระเป๋าสะพายใบเล็กสีดำขลับลุกขึ้นยืน แล้วก้าวตรงไปอีกทางโดยที่ไม่ยอมให้เธอได้เห็นแววตาแม้แต่สักครู่เดียว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าแบบไม่ทันตั้งตัวทำนทอึ้งไปจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะรีบคว้ากล่องเค้กที่น่าสงสารกล่องนั้นขึ้น แล้วจ้ำตามแอปเปิ้ลไปอย่างร้อนใจ
คิ้วสองข้างขมวดมุ่น ความหนักในหัวใจเริ่มแผ่ขยายไปกดทับสมองเสียจนคิดอะไรไม่ออก …
บริกรหนุ่มคนเดิม โค้งให้เธออย่างสุภาพตามหน้าที่ พร้อมกับเสียงเปล่งคำพูดบางคำที่เธอฟังไม่ได้ศัพท์ แน่ล่ะ หูตาเธออื้ออึงและจับได้เพียงร่างระหงที่เดินอยู่ใกล้ๆเท่านั้น จะมีอะไรสำคัญไปกว่าเด็กน้อยที่กำลัง
ผิดหวังสุดขีดในตอนนี้…
คนดี … หยุดวิ่งหนีแล้วหันมาหาพี่ได้ไหม
“แอปเปิ้ล…”
นทโยนกล่องเค้กไว้ที่หัวรถคนอื่นอย่างไม่สนใจ ลานจอดรถกว้างขวางเงียบสงัดของร้านอาหาร เต็มไปด้วยรถหรูหลากหลายยี่ห้อ ที่ช่วยเพิ่มความเก่าของรถยุโรปบุโรทั่งของนทได้อีกเท่าตัว …
ย่างขายาวๆเพียงครั้ง นทก็สามารถคว้าข้อมือเล็กๆของแอปเปิ้ลไว้ได้เต็มมือ ได้มาแล้วนทก็จะไม่ยอมปล่อยให้ไปไหน มือที่นุ่มนวลมาตลอดแข็งขืนรัดข้อมือของแอปเปิ้ลไว้แน่น
พร้อมกับสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆตัวคนตรงหน้าที่ยืนนิ่ง … นทไม่รู้ว่าสาวสวยในชุดเดรสน้ำเงินที่เด่นสะดุดตานี้ กำลังรู้สึกนึกคิดอะไร แต่เธอเป็นห่วงเป็นใยเกินกว่าจะนิ่งเงียบต่อไปแล้วจริงๆ
“พี่นท…” สิ้นเสียงสั่นๆนั้นๆ นทก็รับรู้ได้ถึงแรงปะทะเข้าที่ลำตัวของเธอ พร้อมกับวงแขนเรียวเล็ก ที่กอดรัดราวกับเธอเป็นต้นไม้ต้นใหญ่ในวันที่มีพายุร้ายแรง แอปเปิ้ลโถมกอดนทไว้เต็มตัว สัมผัสที่รุนแรงราวกับถ่ายทอดความรู้สึกจากภายใน ทำนทอื้ออึงไปชั่วขณะ ประสาทสัมผัสทุกส่วนในร่างกายเกิดการชอร์ตเล็กๆ โดยที่นทไม่ทันรู้ตัว
นี่เป็นความรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างที่เธอไม่เคยได้สัมผัส
แต่อาการชื้นที่หัวไหล่เรียกสตินทกลับมาได้ทันควัน … เด็กน้อยของเธอกำลังร้องไห้ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ตรงกันข้าม เสียงสะอื้นกลับดังขึ้นเรื่อยๆ
นทค่อยๆรวบรวมความกล้ายกแขนขึ้นรอบเอวแอปเปิ้ลช้าๆ หัวใจเธออ่อนไปหมด มันเป็นความหมดแรงและปวดหนึบอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไม่มีถ้อยคำใดที่จะปลอบโยนหัวใจได้ดีไปกว่า กอดรัดแอปเปิ้ล ให้แน่น ให้แนบสนิทกับหัวใจดวงนี้ ให้รู้ว่าเธอยืนอยู่ใกล้ๆและไม่มีวันจะทิ้งแอปเปิ้ลไปเหมือนที่คนอื่นทำ
ร้องไปเถอะคนดี … หากมันจะช่วยระบายความผิดหวังของเธอให้หมดไป
ร้องไปเถอะคนดี … หากมันจะทำให้เธอได้รู้ว่าวันไหนพี่ก็จะยืนอยู่ข้างเธอ
ร้องไปเถอะคนดี … และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เธอจะมีพี่ตราบที่ต้องการ
.
.
“แฮปปี้เบิร์ทเดย์ สิบเก้าขวบแล้ว ขอให้แอปมีความสุขมากๆ เป็นที่รักของทุกคน สอบติดมหาลัยเจ๋งๆ สวยๆแบบนี้ตลอดไปนะคะ…”
ควันเทียนยังลอยขโมง แข่งกับควันจากกระทะร้อนที่พุ่งเอาๆอย่างไม่ลดละ นทกล่าวอวยพรสั้นๆ เพียงแผ่วเบาแต่ก็ได้ยินชัดเจนหากฟังด้วยหัวใจ
เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่เธอและแอปเปิ้ลจากร้านอาหารสุดหรูนั้นมา บรรยากาศก็เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละโลก…
ร้านหมูกระทะ ร้านประจำของนทที่ไม่เคยเบื่อ … ในเวลาเกือบๆสองทุ่มที่คนเต็มร้านจนแน่นไปหมด นทเลี้ยวรถแล้วจอดมันในที่ประจำที่ว่างอยู่เสมอ ที่ไหนน่ะเหรอ ?
ก็จอดมันตรงหน้าทางเข้าร้านเลยยังไงล่ะ
“ไอ้นท มึงไปย้ายรถมึงเลย เอาอีกและ กวนตีนอีกและ ที่จอดเยอะแยะมึงจะจอดหน้าร้านทำม๊ายยย…”
นทกะไว้แล้วครึ่งชั่วโมงไม่ขาดไม่เกิน ‘ไอ้พี่เนียร์’ รุ่นพี่สุดแสบคนนี้จะต้องกระโจนออกจากหลังครัวมาไล่ตะเพิดเธอแทบไม่ทันแน่ๆ แต่นทก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับร่างเล็กนั่นเท่าที่จำเป็น มือหยิบตะเกียบคู่ใหม่มาแกะเพื่อเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรเจ้าของร้านให้มากขึ้น แล้วคีบหมูชิ้นนึงที่สุดจนหอมน่ากินใส่จานของแอปเปิ้ลอย่างเอาใจ
“พี่นท… ไปย้ายรถก่อนสิคะ” แอปเปิ้ลเขี่ยหมูที่นทให้ไปมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ใช้ดวงตาบวมๆมองนท ในแววตาแดงๆคู่นั้นมีความเกรงอกเกรงใจจนนทแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ได้ …
แอปเปิ้ลดุเธอทั้งน้ำตาตั้งแต่เธอดับกุญแจที่หน้าทางเข้าร้าน แน่นอนล่ะ เธอรู้ว่าแอปเปิ้ลต้องดุเธอแน่ แต่ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ ไอ้พี่เนียร์มันก็จะคิดว่าเป็นเธอตัวปลอมน่ะสิที่มา
เธอทำมันจนเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว…
“มึงไม่ย้ายใช่ไหมนท มึงไม่ย้ายใช่ม๊ายยยยยยยยย” เสียงแหลมปวดประสาทดังขึ้นพร้อมสัมผัสหนักที่หัวไหล่ นทแทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ เอียงคอขึ้นมองหน้าพี่ชายตัวเล็กยิ้มๆ ค่อยๆส่ายหัวไปมาช้าๆ ช้าๆ ช้าๆ …
แน่วแน่ในเจตนารมณ์
ไม่ย้ายจ้า…
“เอออ กูกะแล้ว กะแล้ว ! ได้นท ด๊ายยย ถ้ามึงไม่ย้าย กูย้ายเอง มึงเลือกเอา จะให้กูย้ายรถหรือย้ายร้านหนีมึงดี ป้ะโถ้ เอากุญแจมา !!?”
เสียงแหลมที่ตอกนทกลับมาเล่นเอานทไม่สามารถจะกลั้นหัวเราะไว้ได้อีกต่อไป นทระเบิดหัวเราะสนั่นร้าน ทั้งขำทั้งฮาจนบรรยายไม่ถูก … หน้าตาไอ้พี่เนียร์ตอนนี้แสดงออกว่าปวดไตมากจนอาจต้องพาไปล้าง
ยิ่งมือเล็กๆนั่น ขยับมาทวงกุญแจจากเธอยิกๆยิ่งฮาบอกไม่ถูก
แอปเปิ้ลหันรีหันขวาง ซ้ายทีขวาที มองปฏิกิริยาพี่นทกับรุ่นพี่ตัวเล็กนั่นอย่าง งงๆ…
ก่อนจะเผลอหัวเราะตามพี่นทอย่างห้ามไม่ได้ พี่นทหัวเราะได้จริงจังที่สุดในโลก ตาที่เล็กอยู่แล้วปิดสนิทจนไม่อาจมองเห็นอะไรนอกจากเส้นตรง
พี่จูเนียร์ก็ทำท่าทางได้ฮาจริงสมกับที่พี่นทขำ … เหตุการณ์น่ารักที่เกิดขึ้นตรงหน้า ทำแอปเปิ้ลลืมเหตุการณ์หม่นๆเมื่อชั่วโมงก่อนไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ
สุดท้าย … พี่นทก็วางกุญแจรถลงบนโต๊ะ ให้พี่จูเนียร์เจ้าของร้านคว้ามันไปอย่างฉุนๆ
“พี่เขาจะโกรธไหมคะ ที่เราหัวเราะพี่เขาเสียงดังขนาดนี้ ?” คล้อยหลังจูเนียร์ไปได้ไม่นาน แอปเปิ้ลก็ถามกลั้วเสียงหัวเราะเบาๆ เธอยังไม่อาจหยุดเสียงหัวเราะที่เกิดจากพี่จูเนียร์ได้เลย พี่นทก็ยังคงหัวเราะค้างไม่ต่างกัน มือข้างนึงฉวยแก้วน้ำมาจิบน้อยๆ ก่อนจะส่ายหัวแล้วตอบ…
“ไม่โกรธหรอกๆ เห็นป้ะว่าร้านพี่เนียร์มันไม่มีตลกหรืองวงดนตรีอะไรเลย เพราะมันทำเองเล่นเองหมด … เดี๋ยววันดีคืนดีมันขึ้นไปเล่นตลก วันดีคืนดีมันขึ้นไปร้องเพลง ไอ้เมื่อกี๊เป็นมุกมัน มันทำเอาฮา แล้วก็ฮามากจริงๆด้วยนะ”
“กูไม่ได้ทำเอาฮานะนท กูโกรธจริง !” เสียงเขียวๆที่ไม่รู้ลอยมาจากทิศไหน ตรงหวือเข้าหูนทและแอปเปิ้ล กลบเสียงหัวเราะเสียสนิท ถ้อยคำและน้ำเสียงน่ากลัว ทำเอาแอปเปิ้ลถึงกับหยุดหัวเราะหน้าถอดสี ผิดกับนท … ที่ยิ่งได้ยิน ยิ่งหัวเราะ หัวเราะจนจะหายใจไม่ทัน
ขนาดเดินไปไกลแล้วยังได้ยิน หูดี แถมยังปากดี … ตะโกนตอบกลับมาได้ไม่เกรงใจลูกค้า
“ใจเย็นๆค่ะพี่นท … น้ำก่อน ๆ” แอปเปิ้ลเห็นนทที่ชักจะฮาจนเกินพอดี เลยหลุดยิ้มออกมาอีกครั้งอย่างเอ็นดู พร้อมกับเลื่อนแก้วน้ำมาใกล้มือแล้วรินน้ำเปล่าส่งให้… นทรับมาดื่มเข้าไปอีกเต็มอึก ก่อนที่เสียงหัวเราะจะค่อยๆแผ่วลงเรื่อยๆ
แม้จะยังมีรอยยิ้มกว้างๆติดอยู่ที่หน้าก็ตาม…
“แอปกินเยอะๆเลยนะ เพราะหลังจากนี้เราคงไม่ได้กินที่นี่อีกแล้วล่ะ”
“อ่ะอ่าว ? ทำไมล่ะคะ” แต่ประโยคถัดมาจากปากนท ก็ทำแอปเปิ้ลฉงนได้ง่ายๆ เธอถามกลับทันทีอย่างไม่เข้าใจ พี่นทก็ดูสนิทสนมกับเจ้าของร้านดี แถมเรื่องเวลาว่างนี่ไม่ต้องพูดถึง พี่นทมีถมเถื่อนยิ่งกว่าคนเตะฝุ่นว่างงานหรือขอทานข้างถนน
เหตุไฉนจึงจะไม่ได้มาถล่มร้านนี้อีกล่ะ…
โอ๊ะโอ … เจ้าของร้านเดินหน้าเบี้ยวมาโน่นแล้ว
“เพราะร้านมันจะเจ๊งแล้วน่ะสิแอป ฮ๋าฮ่าฮ่าฮ่า”
แล้วนทก็ยิงมุกทำร้ายเจ้าของร้านมาอีกมุกใหญ่ เล่นเอาแอปเปิ้ลทำหน้าปุเลี่ยนๆเพราะไม่รู้จะขำหรือจะเตือนพี่นทก่อนดี นทหัวเราะดังลั่น ไม่ได้รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนอันยิ่งใหญ่ที่ด้านหลังแม้แต่น้อย
จูเนียร์ยืนเท้าสะเอวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองไอ้น้องตัวแสบอย่างหมั่นไส้ ถ้าไม่เป็นการหมิ่นเกียรติกันเกินไปเขาอยากถีบมันให้ร่วงจากเก้าอี้หัวทิ่ม หรือไม่ก็ตบมันเสียให้คว่ำ แต่ติดที่สายตาเชิงขอโทษขอโพยของคนที่นั่งตรงข้ามไอ้นท ไม่งั้นนะเมิ๊งงงง …
จูเนียร์ฉีกยิ้มร้ายให้แอปเปิ้ล … ก่อนจะเดินอ้อมหลังไอ้น้องรักไปนั่งข้างๆมันโดยไม่รู้ตัว
แอปเปิ้ลฉีกยิ้มแหยใส่คนตรงหน้าที่ดูจะสนุกกับการพูดไปเรื่อยๆ อยากเตือนพี่นท แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เห็นพี่นทกำลังสนุกกับการเม้าธ์เจ้าของร้านแบบไม่กลัวโดนเชือด … เลยไม่กล้าขัด
“นี่ใช่น้องแอปเปิ้ลที่ไอ้นทตามจีบมาตั้งแต่มัธยมหรือเปล่าครับ ?”
“เฮ้ยยยยย !”
สิ้นประโยคเชือดนิ่มๆของจูเนียร์เข้าไป นทก็หยุดหัวเราะแล้วร้องเฮ้ยขึ้นมาลั่นร้าน … ร่างเล็กกระเถิบออกห่างไอ้พี่ชายหน้าเป็นทันควัน ได้ยินคำที่จูเนียร์พูดออกมาแล้วใจตกไปถึงตาตุ่ม หน้าขึ้นสีเลือดฝาดทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย…
แอปเปิ้ลได้ยินก็ตัวชาวาบ … รับรู้ได้ถึงความร้อนที่ข้างแก้ม หัวใจเต้นแรงขึ้นมาโดยที่ไม่ทันได้รู้ตัว แอปเปิ้ลคว้าตะเกียบมาพลิกหมูบนกระทะแก้เก้อ หลบสายตาเจ้าเล่ห์ของพี่จูเนียร์วูบ
“ถ้าใช่พี่ก็จะบอกว่าน้องโชคร้ายมากเลยที่มีคนแบบมันมาจีบ … เพราะไอ้นทเนี่ยมันประสาทมาก วันดีคืนดีมันก็มานั่งร้องไห้เรื่องน้องให้พี่ฟัง เวลาไปเมากันนะครับไอ้นทเนี่ยพรั่งพรูราวกับลิเก เนี่ย! ขนาดเมื่อสองสามวันก่อนมันยังมาลากพี่ไปเลี้ยงเหล้าเพื่อฟังมันเพ้อเรื่… อุ๊บบบ”
ประโยคของพี่จูเนียร์จบลงแบบไม่ได้ใจความนัก เพราะนทเลื่อนมือไปจุกปากนั่นไว้เสียก่อน ก่อนที่พี่เนียร์จะหลุดอะไรที่ไม่สมควรออกไป นทในเต้นตุบตับกับสิ่งที่เกิดขึ้น จูเนียร์เปิดเผยความลับสุดยอดของเธอจนหมดเปลือก ประโยคปรี๊ดๆจากจูเนียร์เร่งความร้อนบนใบหน้าของทั้งนทและแอปเปิ้ลได้ง่ายๆ
แอปเปิ้ลเผลอยิ้มออกมาบางๆเพราะกลั้นไว้ไม่อยู่ ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่นทชอบเธอมากถึงขนาดนี้ ถึงขนาดเอาเรื่องของเธอไป … ร้องไห้ให้คนอื่นฟัง
หัวใจพองฟูอย่างบอกไม่ถูก
“ไอ้พี่เนียร์ นี่มึงไปย้ายรถนทหรือยังคะ ถ้ายังมึงไปเดี๋ยวนี้ นทขอร้อง !” สรรพนามสลับไปสลับมาถูกเค้นออกมาจากปากนทแก้เก้อ เธอกำลังเขินจนพูดอะไรผิดๆถูกๆไปหมด อย่างรักษาภาพพจน์พูดจาดีก็ไม่ไหว เดี๋ยวไอ้พี่เนียร์เก็บไปล้อยังลูกบวชพอดี !?
ก็เธอกับมันเคยพูดจากันดีดีที่ไหน ถึงจะเป็นอาวุโสไม่เท่ากัน แต่ก็สนิทกันแต่เล็กแต่น้อย พูดจาภาษาพ่อขุนรามฯกันมาตลอด
โถ่ … แอปอย่ามองหน้าพี่อย่างนั้น อย่ายิ้มแบบนั้น พี่ต้องบ้าตายแน่ๆ ><.
“อูไอ้ไออั๊บ” แม้จะโดนปิดปากไว้แน่น แต่จูเนียร์ก็ยังคงความกวนประสาทไว้ได้ไม่เสื่อมคลาย เสียงยียวนอู้อี้ของจูเนียร์ดังออกมาชัดเจนจนแอปเปิ้ลได้ยิน … เรียกรอยยิ้มกริ่มๆของแอปเปิ้ลได้อีกบางๆ
“พี่เนียร์ !”
นทกดเสียงต่ำดุไอ้รุ่นพี่ปากสุนัขให้เงียบลงเสียที เธอเขินจนจะตายอยู่แล้วนะ !
จูเนียร์ลอยหน้าลอยตายิ้มมองนท เลิกคิ้วกวนๆข้างนึงคล้ายจะถาม …
ทำไมคะน้องนท ถ้ากูไม่หยุดพูดแล้วจะทำไมคะ ?
“อ้าอึงไอ้อ่อยอู อูจะออกอ๊องแอปอ้าอึงอะเอออึ๋งเอ๋าอ้วยออนไอ…”
ใครฟังไม่ออกแต่นทฟังออก ไม่ทันสิ้นคำ จูเนียร์ก็ได้อิสรภาพกลับคืนมาอย่างง่ายดาย นทเอามือออกจาปากจูเนียร์ทันทีเหมือนรังเกียจเสียเต็มประดา และในวินาทีเดียวกัน เสียงระเบิดหัวเราะแบบสาแก่ใจของจูเนียร์ก็เปลี่ยนอารมณ์นทเป็นแค้นเคืองได้อย่างง่ายดาย
จูเนียร์ยักคิ้วให้นทอย่างยียวนเป็นที่สุด
ก่อนที่จะย้ายก้น อ้อมโต๊ะไปนั่งเบียดชิดแอปเปิ้ล โดยที่ดวงตาเรียวเล็กยังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าไอ้เจ้านทอย่างไม่วางวาย
“พี่มีความลับจะบอกแอป อยากรู้ไหม ?”
ไม่ทำตามคำพูดนี่หว่า ไอ้พี่เนียร์ ! นทเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองหน้าไอ้พี่ชายอย่างแค้นๆ … ผิดกับแอปเปิ้ลที่มองหน้าพี่เนียร์สลับกับพี่นทอย่างสนใจ เธอรู้สึกว่าสถานการณ์ตอนนี้กำลังกรุ่นๆไปด้วยความสนุกและความสุขแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“เมื่อปลายปีที่แล้วน่ะ พี่ยกก๊วนไปบิ๊กเมาเท่นกัน เชื่อไหมแอป ! พอวงออกัสขึ้นแล้วร้องเพลงหลับตา ไอ้นทมันร้องตามเสียงดังเลย มันบอกมันคิดถึงแอป แถมคืนนั้นมันละเมอด้วยนะ”
“กรวิชญ์ สูงกิจบูลย์ !”
ประโยคชะงักลงนิดหน่อย เพราะน้ำเสียงต่ำสนิทของนท … แอปเปิ้ลกับจูเนียร์หันไปมองทางต้นเสียง แอปเปิ้ลยิ้มบางๆ ส่วนจูเนียร์นั้นส่งสายตามากวนกันอย่างหนา
นทมันคงลืมไป น้ำเสียงปราบปรามของนทไม่เคยมีผลกับความตั้งใจของเขา หรือถ้าจะมี ก็คงเป็นการทำให้ความตั้งใจของเขาพุ่งพรวดเสียมากกว่า
“มันละเมอบอกรักแอปใหญ่เลย ไปละ พี่ไม่อยู่ให้โดนน้องนทคนดีจัดการหรอกนะจ๊ะ ฮี่ฮี่ฮี่”
หมดแล้ว … หน้าตาชื่อเสียงที่สั่งสมมา ไม่กี่นาทีความลับระดับชาติก็พังทลายลงเพราะปากเปราะๆของไอ้พี่จูเนียร์ ไอ้พี่จูเนียร์ที่จ้ำอ้าวเข้าครัวไปไกลลิบๆ นทรีบลุกตามกะควบสองอย่าง … ทั้งหนีแอปเปิ้ล ทั้งจัดการจูเนียร์ในคราวเดียวกัน
โอ๊ย หน้าเธอแดงไปขนาดไหนแล้วเนี่ย !?
“พี่นทคะ” แต่พอเดินผ่านฝั่งที่แอปเปิ้ลเท่านั้นแหล่ะ สัมผัสนุ่มอบอุ่นก็เลื่อนมาจับข้อมือเอาไว้เบาๆ แต่กลับมีอาณุภาพกระทบกระเทือนไปถึงหัวจิตหัวใจ นทชะงักค้าง ลืมหมดแล้วซึ่งความแค้นที่ต้องชำระ หมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง จูเนียร์ลอยนวลจากคดีไปโดยไม่ต้องสืบ…
แอปเปิ้ลกระตุกแขนเธออีกครั้งเดียว ร่างเล็กก็ร่วงผล็อยลงบนเก้าอี้ตัวยาว นั่งข้างแอปเปิ้ลในตำแหน่ง
ที่จูเนียร์เพิ่งลุกไป
“กินเค้กกันดีกว่าเน้อะ…”
แอปเปิ้ลใช้มีดพลาสติกในกล่องเค้ก หั่นเค้กเป็นสามเหลี่ยมขนาดน่ารัก ก่อนจะค่อยๆยกมันมาใส่จานพลาสติกของร้านพี่จูเนียร์ช้าๆ พร้อมรอยยิ้มหวานฉ่ำที่นทไม่เคยได้รับ…
หัวใจนทหน่วงไปชั่วขณะ เต้นช้าในวินาทีที่โดนระเบิดซีโฟร์ยี่ห้อแอปเปิ้ลยิ้มหวานทำลายระบบการทำงานของหัวใจ…
เธอรู้สึกว่าตาพร่าไปหมด เหมือนกำลังจะระเบิดตัวเองในวินาทีที่หมดประโยชน์ เหมือนกำลังจะกัดไซด์ยาไนซ์ฆ่าตัวตายระหว่างโดนคาดคั้นความลับระดับชาติ …
ก่อนสัมผัสเย็นๆที่ปลายจมูกจะดึงนทให้กลับอย่างรวดเร็ว
“เป็นอะไรคะพี่นท” คำถามหวานๆพร้อมเสียงหัวเราะสดใส ทำนทมึนไปอีกชั่วขณะ ยกมือข้างนึงขึ้นมาแตะปลายจมูกที่เย็นวูบวาบอย่างสงสัย
ปลายนิ้วสัมผัสกับเนื้อครีมที่นุ่มเหนียวติดมือ นทจ้องไปที่ปลายจมูกของตัวเองจนลูกตาดำสองขาพากันมาอยู่ตรงหัวตาเหมือนคนตาเข ครีมเค้กสีขาวขนาดย่อมติดอยู่ที่ปลายจมูกเธอ ส่วนมาจากไหนนั้นไม่ต้องสงสัย !
“แอปเปิ้ลลลลลลลลลลลลลลลลลล !”
สิ้นคำ สงครามเค้กก็เริ่มต้นขึ้นกลางร้านหมูกระทะ พร้อมเสียงหัวเราะสนั่นของสองสาว เนื้อเค้กถูกจิกไปเป็นก้อนๆ อยู่ในมือของสองคนที่สลับกันวิ่งหนีและวิ่งไล่กันไปทั่วร้านไม่ลดละ
“พี่นท … หยุดน้า”
“ไม่หยู๊ดดด”
เสียงหัวเราะของสองสาวดังไปถึงในครัว ครัวที่จูเนียร์ใช้เป็นแหล่งหลบภัยจากนท … เขาแหลมหน้าพ้นห้องครัวออกมาแอบมองยิ้มๆ นทและแอปเปิ้ลวิ่งรบกวนลูกค้าไปทั่วทั้งร้าน หลายโต๊ะอาจรำคาญ แต่เขาไม่รำคาญ
ไม่มีใครบังอาจไปยุติความสุขของน้องรักของเขาแน่นอน
จูเนียร์หัวเราะกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปยังเคาน์เตอร์ยาวๆสำหรับวางอาหารบุฟเฟต์ มีอาหารสำเร็จหลายชนิดที่เกลี้ยงถาด จูเนียร์หยิบปากกาในกระเป๋ากางเกงมาจดใส่มือทีละอย่าง อย่างเอาใจใส่
สำหรับเขา การเปิดร้านอาหารไม่ใช่เพียงทำอาหารเพื่อให้คนหายหิว ไม่ใช่เพียงฟันกำไรงามๆจากอาหารไร้คุณภาพอย่างที่ร้านอาหารหลายๆแห่งเป็น…
เขาทำทุกอย่างด้วยใจรัก ทำเพราะอยากเห็นทุกคนที่มาทานอาหารที่ร้านของเขามีความสุข ทำเพราะเขาพึงพอใจกับการที่ได้เห็นรอยยิ้มจากลูกค้าของเขา
“ทำปูผัดผงกะหรี่ กุ้งอบวุ้นเส้น และก็ฟรุ๊ตสลัดเพิ่มที … อาหารทะเลสดเอาไปใส่ถาดด้วยนะ”
.
.
ความสุขตรงในตอนนี้มันเป็นความสุขแบบธรรมชาติ ความสุขที่ตลอดชีวิตแอปเปิ้ลไม่เคยได้รับ …
ไม่ใช่ความสุขจากการสัมผัส ไม่ใช่ความสุขจากการได้ในสิ่งที่ต้องการ
มันเป็นความสุขจากความธรรมชาติของคน ได้ต่อล้อต่อเถียง ได้ยียวนกวนประสาทกัน ได้ทำอะไรนอกกรอบที่ดูจะง่ายกว่าการฝืนใจตัวเองเป็นไหนๆ
ได้จอดรถหน้าร้านหมูกระทะที่คนแน่น โดยที่ไม่ต้องกลัวใครๆจะโกรธ
ได้วิ่งเล่นเค้กกันไปทั่วร้าน ได้สนุกโดยไม่ต้องกังวลใครจะรำคาญ
ได้ทำในสิ่งที่ไม่มีเหตุผล ได้รู้จักกับเสียงหัวเราะของคนรอบข้าง ได้ยินในสิ่งที่ควรได้ยิน ได้รับการปลอบโยนที่แสนจะอบอุ่นหัวใจ…
รถยุโรปบุโรทั่งของพี่นทจอดสนิทลงที่หน้าบ้านของเธอ ห้าทุ่มกว่า หลังจากที่เธอและพี่นทอยู่ช่วยพี่จูเนียร์เก็บกวาดร้านที่ไปช่วยทำเลอะไว้ในวันนี้
“ฝันดีนะแอปเปิ้ล และก็ แฮปปี้เบิร์ทเดย์ครั้งสุดท้าย…” นทหันไปยิ้มให้แอปเปิ้ล พร้อมกับทอดเสียงหวานละมุนหูบอกแอปเปิ้ลเบาๆ วันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุดในโลก เป็นวันที่เธอได้ภูมิใจกับตัวเอง เธอได้ทำให้แอปเปิ้ลที่เศร้าหมองกลับมายิ้มได้ในวันสำคัญ
เท่านี้ก็เพียงพอเหลือเกินแล้วสำหรับความรักที่ไม่มีความหวัง…
“นอกจากสองอย่างนี้ พี่นทมีอะไรจะบอกแอปอีกไหมคะ ?” แอปเปิ้ลยิ้มรับสองคำนั้นด้วยหัวใจที่เต็มตื้นเป็นพิเศษ เธอถามถึงคำบางคำที่พี่จูเนียร์สื่อถึงมันเอาไว้ อันเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่จูเนียร์ต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเข้าห้องครัว … นับตั้งแต่วินาทีนั้น หัวใจเธอก็เรียกร้องรอคอยคำนั้นมาตลอด แม้กระทั่งตอนนี้
ทั้งที่ความจริงแล้ว วันนี้เธอคาดหวังจะฟังคำนี้จากปากของอีกหนึ่งคนต่างหาก…
“อยากฟังจริงๆเหรอ ?” ได้คำถามนี้ไป นทก็อึ้งไปนิดๆพร้อมกับยิ้มเขินๆ เธอถามแอปเปิ้ลกลับอย่างไม่มั่นใจ แม้แอปเปิ้ลจะสวยสะดุดตาจริงๆในค่ำคืนนี้ แต่นั่นก็ไม่ใช่ความสวยที่แอปเปิ้ลไม่ได้ตั้งใจจะมอบให้เธอ …
เธอชมแอปเปิ้ลผ่านสายตา จนแอปเปิ้ลรู้ตัวขนาดนั้นเชียว …
พูดไปแล้วจะโดนเพ่นกบาลเอาหรือเปล่าหว่า
“…”
แอปเปิ้ลพยักหน้ายิ้มๆ … พออกพอใจกับรอยยิ้มเขินๆของพี่นทไม่น้อย เธอนั่งนิ่งรอฟังคำตอบของพี่นท รอคอย … การรอคอยที่แสนมีความสุข
ไหล่สองข้างตั้งชันขึ้นมา ดั่งความหวังที่เรืองรองอยู่ในนาทีนี้
“คืนนี้แอปสวยมาก สวยจนพี่อึ้งไปในนาทีแรกที่ได้เห็น … แอปสวยและโตเป็นผู้ใหญ่ จนพี่นึกอิจฉาคนที่ได้หัวใจแอปไปจริงๆนะ”
นทเอ่ยยิ้มๆ ท้ายประโยคเจือไปด้วยความร้าวรานใจลึกๆ … ประโยคที่ดูดีเหลือเกินแต่ก็ไม่อาจใช่ประโยคที่คาดหวัง แอปเปิ้ลหน้าเสียไปนิดหนึ่ง เพิ่งรู้ว่าเธอกับพี่นทคิดกันไปคนละเรื่อง
อยากจะบอกพี่นทเหลือเกิน ว่าเพียงคำว่าสวยเธอไม่ต้องการ
ความอิจฉาก็ไม่ … ใครจะได้หัวใจเธอไปก็ไม่เกี่ยวกับคำที่เธอต้องการได้ยิน
มันเกี่ยวกับหัวใจพี่นทต่างหาก…
“แอปไม่ได้อยากได้ยินคำนี้ … พี่นททำแอปผิดหวังมากรู้ไหม ?” แอปเปิ้ลลู่ไหล่ลง แล้วถอนหายใจพรืดใหญ่ รู้สึกเหมือนการรอคอยที่ใกล้เข้ามาห่างออกไปเรื่อยๆ และคงยืดยาวไปไม่มีวันจบหากสาวเซอร์ข้างๆเธอยังคงความมึนไว้ได้ระดับดีเช่นนี้
ประโยคอ่อยๆจากปากแอปเปิ้ลสร้างสีหน้าสงสัยให้นทได้ในวินาทีถัดมา …
เพียงเท่านี้จริงๆที่เธอต้องการจะบอก เธอไปทำอะไรให้แอปเปิ้ลผิดหวังตรงไหน
แอปเปิ้ลเลื่อนโฟกัสสายตา ไปวางไว้ตรงดวงตาเรียวเล็กของพี่นท สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้มันกำลังทำให้ใจของแอปเปิ้ลระส่ำระส่าย … เธอไม่เคยทวงคำนี้จากใครๆแม้เพียงครั้งเดียว
เด็กน้อยคนนี้รายล้อมด้วยคำว่ารักตลอดชีวิต ใครๆก็พร่ำบอกเธอจนเบื่อจะฟัง … แม้แต่พี่แกรนด์ผู้เคร่งขรึมยังบอกมันด้วยน้ำเสียงหวานหูออกบ่อย
แต่ใยคนที่แสดงมันชัดเจนเหลือเกินผ่านสายตาคู่นี้ กลับไม่เคยเอ่ยถึงมันสักครา กลับไม่เคยมอบคำพูดสวยหรูใดใดให้เธอซาบซึ้งถึงมันไปด้วยเลย
จะน้อยใจแล้วนะคะพี่นท
“พี่นทคิดยังไงกับแอปคะ ? นี่ต่างหากที่แอปอยากฟัง”
เสียงหวานฉ่ำลอยผ่านหูนทไปอย่างไม่น่าเชื่อ…
คำถามของแอปเปิ้ลทำใจนทเต้นตุบตับด้วยความไม่คาดคิด แอปเปิ้ลทวงความถึงความรู้สึกของเธอ ความรู้สึกที่เธอไม่เคยบังอาจจะเอ่ยถึงมันสักครั้ง ร่างเล็กชาวาบไปทั้งร่างกาย เธอกำลังหนาวเย็นจากความรู้สึกหลากหลายที่พุ่งเข้ามาโจมตี อาจขาดใจได้หากเหตุการณ์นี้ยังไม่จบลง
“พี่นทคิดกับแอปอย่างที่บอกกันทางสายตา หรือว่า แอปคิดไปเองคะ”
น้ำเสียงเชิงตัดพ้อ รุกไล่นทด้วยวิธีที่เนิบนาบแต่ตรงประเด็นกว่าวิธีไหน … แอปเปิ้ลไม่สนว่าอีกคนจะขัดเขินเพียงไร แต่ความต้องการของหัวใจเธอเรียกร้องคำนั้นจากปากแข็งๆนี่ เพียงคำเดียว … แค่คำว่ารักคำเดียว
นอกเหนือจากนั้น เธอไม่ต้องการอะไร
“แอปเปิ้ล…”
นทจะไปพูดอะไรได้นอกจากตะกุกเรียกชื่ออีกคนอย่างอึ้งไม่หาย…
จะไปพูดอะไรได้ เธอไม่เคยเตรียมใจไว้สำหรับสถานการณ์เช่นนี้เลย ตลอดมา เธอขีดลิมิตของเธอไว้เพียงการแอบรักเท่านั้น
ใครจะไปคิดว่าวันนึงจะถูกแอปเปิ้ลทวงถามถึงความรู้สึกในหัวใจเช่นนี้
“พูดเถอะค่ะ ถ้าได้ยินคงนอนหลับฝันดี”
เด็กน้อยที่เพิ่งก้าวผ่านอายุสิบแปด เป็นสาวสิบเก้าเต็มตัวหมาดๆ ยิ้มหวานให้พี่นทก่อนจะพูดประโยคนี้จากใจจริง เธอคิดไว้จริงๆ ว่าหากเธอได้ยินคำว่ารักจากพี่นทสักครั้ง ค่ำคืนนี้คงเป็นคืนสำคัญที่สมบูรณ์แบบที่สุด เป็นคืนสำคัญที่เธอเฝ้าฝันถึงมาตลอด
คืนสำคัญที่ไม่มีคนในความฝัน … แต่กลับสดชื่นได้อย่างใจ ไม่น่าเชื่อ
“โอเคพี่จะพูด”
นทตัดสินใจกับตัวเองในที่สุด …
ดวงตาแข็งแกร่งแน่วแน่จ้องมองหน้าแอปเปิ้ลราวกับนี่คือภารกิจเสี่ยงตาย ทั้งๆที่หัวใจกำลังไหวอ่อนกับความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน บอกรักใครมาเป็นร้อยคน ไม่เคยลำบากใจเท่าครั้งนี้
(ในที่นี้หมายถึงเพื่อน … พ่อแม่พี่น้อง เอวังประการฉะนี้)
“แต่แอป … แอปมีเวลาฟังแค่ไหนล่ะ ?”
“มีเวลาฟังแค่ไหน ?”
^___________________________^
แฟนนทแอป ปลื้มกันเลยล่ะสิ หึหึหึ ...
มีใครสงสารแกรนด์ผู้ทุ่มเทกับงานบ้างไหม ?
ในขณะที่ตัวแสบของเขากำลังมีความสุข
เขากำลังร้อนใจเป็นไฟ เดินทางไกลไปเยี่ยมลูกค้าคนสำคัญนะ
น่าสงสารอ่ะ !!
เฮ้ย แกรนด์ เค้ารับความบ้างานของเธอได้
เป็นของเค้าเห้อะ >////<
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น