คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 อดีตของฉัน ...
ใกล้ถึงวันที่ต้องเดินทางไปต่างประเทศเต็มที ... ซีเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเสร็จเป็นชาติ ทุกสิ่งทุกอย่างในเมืองไทย เธอได้จัดการไว้เรียบร้อย...
เหลือก็แต่เรื่องผู้จัดการส่วนตัวของศิลปินดังเฉกเช่น นท และแกรนด์...
หลายวันที่ผ่านมา เธอพยายามพูดคุยกับสองสาวด้วยเหตุผลต่างๆนานา จนคนที่มีวุฒิภาวะสูงส่งอย่างแกรนด์ ยอมเข้าใจไปแล้วหนึ่งคน...
เหลือก็แต่เด็กโข่งอย่างนท ที่ดื้อหัวชนฝา ยังไงก็ไม่ยอมท่าเดียว
ซีได้แต่ขุดทุกๆเหตุผล ชักแม่น้ำทั้งสี่ห้าสาย (ปิงวังยมน่าน หรือแม่น้ำไนล์ อิอิ...) มาอธิบายให้ตายอย่างไร นทก็ไม่เข้าใจ...
แต่ซีก็ไม่สนใจแล้วล่ะ ...
ก็มันจำเป็นจริงๆนี่นะ
"นท ! พี่จริงจังแล้วนะ เราจะมาทำอย่างนี้ไม่ได้ ทุกคนต้องมีชีวิตของตัวเอง มีทางของตัวเอง พี่ไม่ได้ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อเราตลอดเวลา พี่ต้องมีทางของพี่!"
ดังนั้นเมื่อได้พบหน้าคนดื้อรั้น แถมขยันกวนอารมณ์ ซีจึงอดไม่ได้ที่จะระเบิดอารมณ์ใส่ จนทั้งสองสาวถึงกับตะลึงไปด้วยความไม่คุ้นชิน
พี่ซีที่ปกติจะอบอุ่นใจดี
พี่ซี่ที่ปกติจะยิ้มเก่ง น่ารัก
"พี่ซี..." แกรนด์ครางออกมาเสียงอ่อย เลื่อนตัวไปใกล้ๆพี่ซี แล้วจับแขนเธอเบาๆ ... ซีผินหน้ามาทางแกรนด์นิดหน่อย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
นทยืนหน้าบึ้งอยู่บนโซฟาตรงหน้านี่เอง ... แว่บหนึ่งที่ซีได้เห็นแววตาที่ฉายชัดถึงความน้อยใจ ความสงสารก็เสียดขึ้นมากลางหัวใจ
แต่คงไม่ได้หรอก เธอยืนยันกับตัวเอง ก็ตัดสินใจแล้วนี่
"ตามใจพี่ซี ทางใครทางมันก็ได้ โอเค !"
"ไม่ใช่อย่างนั้นสินท ! โอ๊ยย"
ซีส่งเสียงดังขึ้นมาเพื่ออธิบาย ... แต่ไม่ทันซะแล้ว เด็กน้อยในคราบผู้ใหญ่อย่างนท เดินงอนตุ๊บป่อง กระแทกเท้าเข้าห้องนอนส่วนตัวไปเสียแล้ว
ทิ้งซีให้นั่งกุมหัวด้วยความเครียดที่เกาะกุมหัวสมอง โดยมีแกรนด์นั่งอยู่เคียงข้าง บีบมือซีเบาๆเพื่อปลอบประโลม...
"พรุ่งนี้พี่จะพาผุ้จัดการส่วนตัวใหม่มาเจอเราแล้วกันเน้อะ .."
"ค่ะ..."
ซีส่งยิ้มจืดชืดให้แกรนด์อย่างปลงตก
"เราเข้าไปดูน้องเถอะ"
แกรนด์พยักหน้าเบาๆ ทอดสายตาส่งความเป็นห่วงเป็นใยให้พี่ซี... ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องตามนทไป
ซีมองประตูห้องนอนของนทที่ปิดสนิทด้วยสายตาที่ฉายวาบด้วบความเป็นห่วงเป็นใยชัดเจน
ปัญหาเดียวที่ผู้จัดการขั้นเทพแก้ไม่ได้ ...
คือปัญหาความรักของศิลปินในปกครองทั้งสองคน ที่มันชัดเจนจนไม่ยากเลยที่จะรู้
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น...
แอปเปิ้ลรีบตื่นแต่เช้า มาอาบน้ำแต่งตัวอย่างตื่นเต้น แทบระงับอารมณ์ดีใจที่พลุ่งพล่านอยู่ในอกไม่ไหว ...
เติมปากเติมหน้า กลัวไม่สวย ...
ซ้อมพูด ซ้อมยิ้ม กลัวบุคลิกไม่ดี ...
เก๊กตีหน้าขรึม ซ้อมแก้คำถาม กลัวถึงเวลาจริงจะลนลาน...
ตื่นเต้นน !!!!!!
เกือบๆสิบโมง รถเบ๊นซ์สปอร์ตสุดหรูของพี่ซี ก็มาจอดเทียบที่หน้ารั้วเตี้ยๆของบ้านเธอ...
แอปเปิ้ลกุลีกุจอปิดบ้าน เช็คความเรียบร้อยหน้ากระจกอีกที แล้วก็วิ่งปรู๊ดไปขึ้นรถด้วยท่าทางที่เหมือนเด็กวัย15ก็ไม่ปาน
พ้นประตูบ้าน ก็เห็นพี่ซียืนพิงรถคันงามอยู่อย่างเท่ในชุดลำลองสบาย สวมแว่นตาดำราคาแพง กอดอกรออยู่ ...
พอพี่ซีหันมาเห็น ก็ส่งยิ้มให้แอปเปิ้ลอย่างน่ารัก เปิดประตูรถให้ แล้วผายมือเชิญประหนึ่งเธอเป็นคนสำคัญ
แอปเปิ้ลส่งยิ้มให้แบบขัดเขิน กล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนก้าวขาเข้าไปในรถคันหรูด้วยหัวใจที่ตุ๊มๆต่อมๆเต็มที ...
กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ เบาะที่นุ่มแสนนุ่ม เครื่องเสียง สิ่งของทุกอย่างภายในรถ มันทำให้เธอนั่งนิ่งเกร็งแทบไม่กล้าขยับตัวไปไหน
พี่ซีเดินอ้อมรถ เปิดประตูมานั่งที่เบาะๆคนขับข้างๆแอปเปิ้ล ก่อนจะส่งยิ้มให้เธออย่างเอ็นดู
"รู้หรือยัง... ว่าวันนี้จะได้เจอใคร"
ส่งคำถามให้พร้อมรอยยิ้ม แอปเปิ้ลค่อยๆหันหน้าไปมองซีแบบเกร็งๆ ก่อนจะปฎิเสธ ส่ายหน้า แถมยังตอบด้วยว่า
"พี่ซี่อย่าเพิ่งบอกแอปนะคะ แอปอยากเจอแล้วเซอร์ไพร์ส"
คำตอบนั้นทำเอาพี่ซีประหลาดใจเล็กๆ .. ใบหน้าสวยคมหันมามองแอปเปิ้ลด้วยแววตาที่แสนอ่อนโยน
"ตามใจจ๊ะ..."
.
.
.
ถึงคอนโดมิเนียมสุดหรู ... ซีก็เดินนำแอปเปิ้ลไปยังชั้น13ด้วยความชำนาญเส้นทาง ความหรูหราของที่นี่ ทำเอาแอปเปิ้ลตื่นตาตื่นใจอย่างมาก มองนู่นมองนี่อย่างตื่นเต้น ...
เมื่อลิฟท์เปิดออก ซีก็ก้าวขาออกจากลิฟท์ พร้อมกับเดินตรงไปจุดหมายปลายทางด้วยความรวดเร็วตามประสา ...
แอปเปิ้ลสับขาตามไปเร็วๆเพราะกลัวไม่ทัน ... พยายามหายใจเข้าออกช้าๆ ระงับความตื่นเต้น ระงับจิตใจที่เต้นตูมตามอยู่ข้างในให้เต้นเป็นปกติ แต่ก็ยากลำบากน่าดู
ซีหยุดยืนที่หน้าประตูห้องหนึ่ง หันมามองหน้าแอปเปิ้ลด้วยสายตาคล้ายกับเหมือนจะเข้าไปชิงรางวัลเงินล้านไม่มีผิด...
"พี่ว่าเรารู้ก่อนเจอหน้าเถอะ ... จะได้แบบ มีเวลาเตรียมใจ เผื่อจะตื่นเต้นน้อยลงไรงี้"
"เอ่อ ... แล้วแอปจะได้เจอใครล่ะคะ"
"แกรนด์ พรรณวรท ป๊อปสตาร์ขาแด๊นซ์สุดชิคของเมืองไทย" พูดจบ ซีก็ทำท่าสะพานโค้ง ท่าเต้นในซิงเกิ้ลดังของแกรนด์อย่างน่ารัก ...
พอได้ฟังจบประโยค แอปเปิ้ลก็เบิกตาโพล่งออกมาอย่างตกใจ ... ชื่อแกรนด์ สะกิดต่อมความทรงจำในวันวานให้พรั่งพรูออกมาจนท่วมท้น
พี่แกรนด์ ...
พี่แกรนด์ ....
"แล้วพี่แกรนด์จะได้ออกซิงเกิ้ลเมื่อไหร่คะ แอปรออุดหนุน"
"ก็กำลังเตรียมๆอยู่เหมือนกันค่ะ เสร็จแล้วจะบอกน้า"
ใช่แล้ว !
"พี่ซี แอปเคยเจอพี่แกรนด์ตั้งแต่เป็นศิลปินฝึกหัดเลย พี่แกรนด์เคยไปร้องเพลงวงแอปๆๆ พี่แกรนด์สวยมาก"
แอปเปิ้ลร้องออกมาอย่างตื่นเต้นดีใจ... ยิ้มไปทั้งดวงตา ทั้งใบหน้าอย่างแฮปปี้ รู้สึกยินดีกับการประสบความสำเร็จของแกรนด์ คนที่เธอเคยรู้จัก แม้จะผิวเผินนักก็ตาม ...
"จริง ?" ซีส่งเสียงสูงถามกลับมาด้วยความตื่นเต้นไม่แพ้กัน แอปเปิ้ลพยักหน้าถี่ๆ เป็นการยืนยัน และด้วยท่าทางเหมือนเด็กๆนั้น ก็ทำให้ซีอดส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูไม่ได้
ก่อนจะยกมือสองข้างเบรกอาการดีใจของคนตรงหน้า...
"ช้าก่อน อีกคน ๆ"
"ใครคะ..." แอปเปิ้ลหันมองพี่ซีอย่างเต็มตา รอยยิ้มบางๆประดับอยู่บนใบหน้า ความดีใจจากเรื่องเมื่อครู่ยังคงมีอยู่ ...
แต่ทว่า ประโยคถัดมาที่พี่ซีเอ่ย ...
"นท พนายางกูร ... วู้ววววว"
กลับทำให้แอปเปิ้ลแทบหยุดหายใจ
นท พนายางกูร
นท พนายางกูร
นท พนายางกูร
นท พนายางกูร
นท พนายางกูร
นท พนายางกูร !
"นั่น ช๊อคเลยล่ะสิ ช๊อคเลย ดีใจไหมๆ ><" ซีเอ่ยขึ้นมายิ้ม ตบมือแปะๆอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะหมุนลูกบิดประตูเข้าห้อง...
"อ้าว นทแกรนด์นี่นะ ไม่ล็อคประตู !"
เสียงเหล่านั้น ไม่ได้กระทบเข้าโสตประสาทของแอปเปิ้ลแม้แต่น้อย ...
ตั้งแต่ได้ยินชื่อนั้น 'นท พนายางกูร' ก็เหมือนทุกทุกพลังงานของแอปเปิ้ล ได้หมดลงไปโดยสิ้นเชิง
"แอปเปิ้ล เข้ามาเร็ว ... นท นี่น้องแอป อะอ่าว ... แอปเปิ้ล เข้ามาสิ !" หันไปไม่เห็นแอปเปิ้ลเดินตามเข้ามา ซีก็ต้องเดินกลับออกไปอีกทีเพื่อลากเธอให้เดินเข้าห้องมาด้วยกัน ...
พอเห็นหน้าตาซีดเซียวของแอปเปิ้ลแล้ว ก็ดันเข้าใจผิดคิดไปอีกทาง
"โห ดีใจจนหน้าซีดเลยน้องฉัน"
นทเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือแฟชั่นของแกรนด์ มองตามพี่ซีออกไปนอกประตู ... หัวใจกระตุก ตั้งแต่ได้ยินคำว่า 'น้องแอป...'
ทำไม ต้องตามมาคอยหลอกหลอนด้วยนะ
หูฝาดแล้วล่ะเรา...
นทยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะส่ายหัวไปมา ไล่ความคิดไร้สาระนั้นออกไป
ก้มหน้าลงจดจ่อกับเนื้อหาในหนังสือต่ออย่างตั้งใจ
แต่ทว่า เสียงอันคุ้นเคยของซี ดึงนทให้หลุดออกมาจากหนังสืออีกครั้ง
"นท แทนแท่นแท๊น ... น้องแอปเปิ้ล ผู้จัดการส่วนตัวคนใหม่ของเธอ เป็นไง สวยน่ารักถูกใจชิมิล๊า "
ชื่อนั้น ... ทำให้นทเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความระทึกใจ !
และเมื่อได้เห็น ใบหน้านั้น !
นทอดที่จะกะพริบตาซ้ำๆไม่ได้ ไม่แน่ใจ ... ไม่กล้าฟันธงว่าใช่ ว่าจะใช่แอปเปิ้ลจริงๆ
แต่เมื่อซียกแขนขึ้นโอบไหล่แอปเปิ้ลเอาไว้อย่างสนิทสนม พร้อมกับแนะนำตัวเธอชัดชัดอีกครั้ง นทก็รู้ทันที ...
ใช่สินะ นี่คือแอปเปิ้ลจริงๆสินะ
"แอปเปิ้ล อิษฎ์อาณิก ! น้องรักนักไวโอลินของพี่เอง ..."
นักไวโอลินเหรอ ... ไม่ใช่เปียโนหรือไง ?
.
.
.
แอปเปิ้ลเผลอเม้มปากแน่น ด้วยสะท้านไปทั้งตัว ทั้งหัวใจ ...
เธอได้แต่จ้องมอง 'นท' ไม่วางตา
ผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนนี้...
ตาคู่นี้ เคยเป็นของเธอมาก่อน
จมูก ปาก แก้ม ของคนคนนี้ เคยเป็นของเธอมาก่อนทุกอย่าง
แต่วันนี้ วันนี้ทุกทุกอย่าง... กลับพัฒนาเสียจนเธอแทบจำเค้าโครงเดิมไม่ได้ ...
พี่นทสวยขึ้นมากจริงๆ ...
ความดีใจ แล่นขึ้นมาเป็นอันดับที่สอง ... แต่มันก็ถูกดับลง เมื่อได้เห็นสายตาเรียบเฉยของคนตรงหน้า
ไร้ความดีอกดีใจอย่างที่ควรจะเป็น ... ไม่สิ นี่คงจะถูกแล้วสินะ
และนั่น มันทำให้เธออดที่จะรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้เลย สายตาของเธอไม่คิดจะปิดบังมันสักนิด
เธอจับจ้องสายตาคู่นั้นของพี่นท ด้วยความเจ็บปวด ... ใช่ ตอนนี้เธอเจ็บ
เจ็บ กับอดีต ที่ก้าวผ่านมันมาแสนนาน แต่มันกลับไม่เคยหายไปสักนิดเดียว
และวันนี้ ... มันก็หวนกลับมาตอกย้ำเธออีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ....
.
.
.
นทแทบจะควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่...
ไม่เคยนึก ไม่เคยฝัน ว่าจะได้มาพบกันอีก ...
แว่บหนึ่ง ที่เหมือนตัวทั้งตัวกระตุกวูบ หัวใจเหมือนโดนกระชากอย่างแรงจนเจ็บแปลบไปทั้งใจ ...
แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่าคนคนนี้น่ะเหรอแอปเปิ้ล ใช่จริงๆน่ะหรือ ?
เห็นสายตาคับข้องใจของคนตรงหน้า สายตาที่ฉายชัดถึงความเจ็บปวด ... สายตาที่นทไม่เคยมองเห็นจากคนคนนี้
ร้อยพันคำถามพรั่งพรูออกมาจากสมอง เพียงแต่ว่า ไม่ได้เอ่ยถามออกไป..
จำพี่ได้ไหมแอปเปิ้ล ?
สบายดีหรือเปล่า ?
ยังฟังเพลงของเราอยู่ไหม ?
กินอยู่เป็นยังไง ?
เรียนจบหรือยัง ?
คิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า ...
....
แกรนด์เดินพ้นครัวออกมาพร้อมแก้วน้ำสองแก้ว แก้วหนึ่งสำหรับพี่ซี แก้วหนึ่งสำหรับผู้จัดการส่วนตัวคนใหม่ ตื่นเต้นแฮะ...
ยิ้มแฉ่งหน้าตารับแขกเต็มที่
แต่ทันทีที่ได้เห็นหน้า 'แอปเปิ้ล'
ตาเรียวเล็กประสาสาวหมวยของแกรนด์ ก็เบิกโพลงขึ้นมาจนสุดเปลือกตา
"แอปเปิ้ล !"
ปากเล็กๆ เรียกชื่อหญิงสาวตัวสูงตรงหน้าเสียงดัง เสียงนั้น ดึงแอปเปิ้ลให้หลุดออกจากภวังค์ หลุดออกจากความคิดที่เหมือนเป็นความฝัน...
"พี่แกรนด์ !!!" พอหันไปเห็นว่าเป็นใคร แอปเปิ้ลก็ตะลึงไปอีกหกสิบเจ็ดวินาที
แกรนด์สวยขึ้นมาก ออร่าขึ้นจากแต่ก่อนมาก ความดีใจนั้นทำให้เธอหลุดยิ้มออกมาบางๆได้ไม่ยาก ...
"เอ่อ พี่ซีนทขอตัวแปปนะ..." นททนอยู่ตรงนี้ไม่ได้อีกต่อไป เธอเอ่ยขอตัวจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดตรงหน้า โดยไม่ยอมสบตาคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าแม้แต่วินาทีเดียว...
"เป็นอะไรน่ะนท ?" แกรนด์ส่งเสียงถามตามหลังไปด้วยความสงสัย รู้สึกได้ถึงความผิดปกติในสีหน้าของผู้เป็นน้อง ... แต่นทหันมายิ้มให้แกรนด์ด้วยท่าทีที่เกือบปกติ พร้อมกับส่ายหัวปฏิเสธ...
"ไม่ได้เป็นน่ะนท"
ก่อนจะหายวับเข้าห้องตัวเองไปเงียบๆ ...
แอปเปิ้ลนั่งซึมสนิทอยู่กับแกรนด์ และพี่ซี เธอได้แต่นึกด่าตัวเองอยู่ในใจ
ทำไมไม่ถามนะ ว่ามาดูแลใคร ทำไมไม่ถาม ไม่มีลางสังหรณ์บ้างเลยหรือไร ...
ขนาดเขาจะบอก ก็ยังจะทำตัวไม่อยากรู้อีกนะ
"แล้วนี่เป็นอะไรไปอีกคน แอปเปิ้ล" ซีหันมาถามแอปเปิ้ลด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เห็นสีหน้าผิดปกติไปอีกคน ซีก็ชักรับรู้ได้ถึงกลิ่นแปลกๆเหมือนกัน...
แต่ใบหน้าซีดนั้น ก็ฝืนยิ้มขึ้นมา หวังจะให้ทุกฝ่ายสบายใจ สั่นหัวดิก เลี่ยงการตอบคำถามด้วยการชวนแกรนด์คุยอย่างคิดถึง...
"ไม่ได้กันตั้งหลายปี เป็นไงบ้างคะเนี่ย"
"เหนื่อยมากเลย ทำงานทุกวัน น้องแอปมาทำงานกับพี่ต้องเหนื่อยแน่นอนค่ะ เพราะงานพี่ก็ยุ่ง งานนทก็ยุ่ง น้องแอปคงต้องแยกร่างวันละหลายงานเลยทีเดียว"
.
.
.
แกรนด์ยังคงยิ้มแย้มพูดคุยกับแอปเปิ้ลด้วยน้ำเสียงปกติ เธอไม่มีความสงสัยหรือเคลือบแคลงใจใดใดกับพฤติกรรมแปลกๆของนทและแอปเปิ้ลแม้แต่น้อย เพราะเธอไม่เคยรู้เรื่องอะไรของสองสาวมาก่อน...
รู้แค่ว่า นทและแอปเปิ้ล เคยร่วมวงประสานเสียงมาด้วยกัน และก็ดูจะสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ ก็แค่นั้น
ซีจับตามองแอปเปิ้ลที่ยังคงหน้าซีดผิดปกติ อย่างสงสัย หาโอกาสเหมาะๆ เตรียมจะลากแอปเปิ้ลไปซักไซร้ไล่เรียงถึงท่าทางนี้
มันมีอะไรกันแน่นะ ...
แอปเปิ้ลได้แต่ทนพูดคุยกับแกรนด์อย่างกระอักกระอ่วนใจ
เห็นสายตาเป็นประกายวิบวับทุกครั้งที่เอ่ยชื่อ 'นท' ของแกรนด์แล้วแอปเปิ้ลก็ได้แต่สงสัย... แต่เธอก็ทนสะกดกลั้นทุกความรู้สึกเอาไว้เงียบๆ
พูดคุยกับแกรนด์อย่างปกติที่สุด ...
แม้จะพยายามจดจ่อกับบทสนทนาเพียงไร แต่แอปเปิ้ลเองก็แทบฟังไม่รู้เรื่องเลย...
เธอคิดถึงคนที่หายเข้าไปในห้องนอนสุดหัวใจ ... คิดถึงสุดหัวใจ
คิดถึงเพลงของเรา ...
คิดถึงดอกไม้สีส้มที่ไม่ได้เปิดดูมาแสนนาน
คิดถึงอดีตที่เคยทำมันมาร่วมกัน
คิดถึงรอยยิ้มสดใส คิดถึงอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น
คิดถึงหัวฟูๆที่ต้องคอยให้เธอหวีให้ทุกเช้า
คิดถึงเตียงนอนที่เคยนอนด้วยกัน
คิดถึงความรู้สึกเก่าๆ ความรู้สึกที่เธอพยายามบอกตัวเองให้ลืมซักที ...
แต่วันนี้เธอรู้แล้ว รู้ชัดในหัวใจ...
ว่าความพยายามหลอกตัวเอง ว่าไม่เคยคิดถึงนทซักขณะจิตนั้น ไม่เคยจะเป็นความจริง
เพราะหัวใจที่เต้นแรงถึงที่สุด ณ ตอนนี้ ได้ยืนยันแล้วว่า
หัวใจดวงนี้ ยังเป็นของเขาเสมอ
นท พนายางกูร...
:))))
ตอนหน้า พบกับตัวละครท่านอื่นๆ
แอมป์ (?) เนส พี่บี้ พี่นก ค่ะ "
จุ้บบบ
อย่าเิพิ่งสงสัยสิว่าทำไมเค้าถึงเลิกกัน
จงอยู่กับปัจจุบันก่อน 5555555555.
ความคิดเห็น