ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เ ว้ น ว ร ร ค - 1
“ขอเวลาหน่อย ขอเวลาหน่อย..
ขอ เว้นวรรค สักหน่อย”
เ ว้ น ว ร ร ค
แกรนด์ พรรณวรท
“แอปเปิ้ลลล……….”
เสียงอ่อยๆออดๆของรุ่นพี่ตัวเล็ก ที่ยืนยื่นดอกไม้ช่อบึ้มให้รุ่นน้องตัวโต … กำลังเรียกร้องความสนใจและเห็นใจจากคนที่ยืนกอดอกได้เป็นอย่างดี … คนกำลังเชิดหน้าไปอีกทาง แอบอมยิ้มจนแก้มบุ๋มลึกลงไปอย่างที่คนตรงหน้าไม่มีวันได้มองเห็น กับกิริยาอ้อนๆขอความรักที่อีกคนทำ … ตรงไปตรงมา ไม่มีพิธีรีตอง แต่ก็น่ารักเป็นบ้า
“เธอจะช่วยรับมันไปไม่ได้เหรอ ?”
จากสีหน้าออดอ้อน จู่ๆก็เปลี่ยนสลับกลับเป็นยู่ยี่อย่างคนขี้น้อยใจคนนึง… มือที่กำช่อดอกไม้เริ่มหมดเรี่ยวหมดแรงจนมันแทบจะร่วงจากมือ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่คนอย่างเธอต้องโดนเมินแบบนี้
ไม่รู้ว่าทำอะไรผิด ไม่รู้เพราะอะไรอีกคนถึงไม่ยอมให้ใจ…
“แอปบอกแล้วว่าแอปจะรับมันแน่ๆ แต่ไม่ใช่ตอนนี้…”
รุ่นน้องตัวสูง … หันสีหน้าเรียบๆมาทีละน้อย ก่อนจะว่าประโยคนี้เบาๆ ประโยคที่นทฟังไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ประโยคที่นทพยายามจะทำให้มันหายไปแต่ก็ไม่ได้สักที… และนทก็ทำได้แค่ช้อนมองเจ้าของประโยคด้วยแววตาที่… จะเรียกว่าหม่นหมองก็คงยังไม่ใช่
“ขอเวลาหน่อยนะ…”
บาดเจ็บ เพิ่งจะโดนทิ้งมาหมาดหมาด
ใจยังเป็นแผล ยังซมซม
ไม่ดีเท่าไร…
“นทไม่รู้ว่านทผิดอะไรว่ะพี่ ! นทไม่รู้ คิดแล้วหาแล้วแต่ก็ไม่เจอ นทโคตรพยายามเลยแต่เค้าไม่รักนทว่ะ !”
น้ำเปลี่ยนนิสัย แต่ไม่เคยเปลี่ยนความในใจ … มันยังคงทำให้นทพร่ำเพ้อด้วยความเสียใจเหมือนเดิม นทยังคงปล่อยให้น้ำเมาสีอำพันไหลลงคอ แล้วพรั่งพรูเรื่องราวออกมาเหมือนเดิมๆ ไม่มีทีท่าว่าจะฟุบหลับอย่างที่เคยเป็น ทั้งๆที่นี่ก็ผ่านมาเป็นขวดที่สามเข้าไปแล้ว..
เพื่อนร่วมโต๊ะได้แต่มองหน้ามองตากันเลิ่กลั่ก กับศีรษะของไอ้น้องนทที่เรี่ยๆจะหล่นลงกับพื้นโต๊ะขึ้นทุกที เพื่อนรุ่นพี่ทั้งสี่คนต่างพากันแย่งแก้วเหล้าแล้วคว้าหัวมันขึ้นมาวุ่นวาย แต่นทก็ยังคงสะบัดตัวหนีการเกาะกุม และส่งเสียงอ้อแอ้งอแง ไม่ยี่หระว่าใครจะเป็นห่วง เหมือนทุกครั้ง
พี่ชายทกคนพยายามแตะไหล่นท … พยายามปลอบอย่างสงสารและเห็นใจ … แทบทุกวันทุกคืนที่เขาจะได้ยินมันพูดในทำนองนี้ …
ทำนองที่ไม่ว่ายังไง ผู้หญิงอย่างแอปเปิ้ล ก็ไม่เคยคิดจะหันมามองมันสักที
“ไม่ร้องนท ไม่ร้องๆเว้ย…”
.
.
กลิ่นซุปข้าวโพดสีเหลืองอ่อน หอมฉุยโชยอ่อนไปทั้งบ้าน มันส่งกลิ่นตรงออกมาจากครัวเล็กๆที่มีเครื่องไม้เครื่องมือครบครัน … แม่ครัวคนเก่งยืนอมยิ้มจางๆอยู่กับหม้อสแตนเลสหนาๆ มือจับทัพพีไม้สีสวยคนไปเรื่อยจนกว่าจะมั่นใจว่าเหมาะสมกับเวลา … จากนั้นจึงจะย้ายเนื้อซุปลงไปในถ้วยเซรามิกหนาๆที่อยู่ข้างๆนี่เอง
ข้างถ้วยใบนั้น มีน้ำมะนาวเต็มแก้วที่เพิ่งจะถูกคั้นสดๆโดยฝีมือของแม่ครัวคนเดิมที่ทำด้วยความตั้งใจ
ทั้งหมดนี่ เพื่อคนเมาบางคนที่สลบสไลไม่ได้สติตั้งแต่เมื่อคืน … ที่ป่านนี่ยังคงหลับอย่างหนักแน่นอยู่ชั้นบนของบ้าน … โดยการพามาของพี่ชายของเธอ ที่ยังอุตส่าห์ออกไปเที่ยวต่อกลับเพื่อนๆกลุ่มเดียวกันที่พาพี่นทไปเมา …
นี่ก็ยังไม่กลับบ้าน … แอปเปิ้ลแอบสันนิษฐานไว้ในใจว่าป่านนี้คงตายคาขวด ณ ที่ใดสักแห่ง
ผู้ชายก็แบบนี้ ติดเหล้า ติดเมา ติดเพื่อน … แต่กับบ้านกับน้อง ไม่ยักกะสนใจ ส่วนเรื่องจะติดนั้น คงไม่มีวันเป็นไปได้ …
แต่ก็ดี ที่ไม่แบกสังขารมาให้เธอต้องคอยดูแลอีกคน…
ดูออกที่เธอมารัก บอกก่อน
ถ้าเป็นตอนนี้ คงเร็วไป
โว๊ะโอ โวะโอ โว๊วว...
“อื้ออ…”
แอปเปิ้ลอมยิ้ม กับท่าทางเหมือนเด็กๆที่อีกคนกำลังทำกับเธอ พี่นทกำลังบิดตัวไปมา หลบหนีผ้าผืนเย็นๆที่เธอชุบน้ำแข็งมาเพื่อการเช็ดตัว … คนกำลังหลับสบายๆทำหน้ายุ่งเหมือนเด็ก และเธอคงไปรบกวนเวลาแสนสุขนั่นเข้า …
“ไม่เอา…”
แหน่ะ ทั้งเสียงทั้งมือ ระดมขับไล่ไสส่งเธออย่างจริงจัง … แหม น่าน้อยใจนะแบบนี้
ลองถ้าเปลี่ยนจากตอนหลับเป็นตอนตื่นสิ … ขี้คร้านตัวเองนั่นแหล่ะ ที่จะเป็นคนง้องอนเธอให้ได้หวั่นไหวไปทั้งใจ
“……”
บ่อยครั้ง ที่พี่นทจะเป็นแบบนี้ …
ในแทบทุกวัน พี่นทพร้อมดอกไม้ช่อโตจะพาตัวเองพร้อมรอยยิ้มไปหาเธอในทุกที่ที่เธอจะไป ถือดอกไม้ไปเพื่อจะรับรู้ว่าเธอไม่รับ และก็จะกลับไปพร้อมสีหน้าซีดเซียว ที่ทำเธอใจหาย
แล้วตกเย็นในวันนั้น … พี่นทก็จะเอาตัวเองไปจมกองเหล้า เมาและเมา ! เละเทะตุ้มเป๊ะจนไม่แคล้วต้องให้พี่ชายเธอมานอนสลบสไลใต้ชายคาเธอ
เขาหาว่าพี่นท เป็นความรับผิดชอบ … เป็นคนในความดูแลของเธอ
นิ้วเรียวสวยเกลี่ยปอยผมที่ตกหล่นมาคลอเคลียใบหน้ามอมแมมนั้นอย่างทะนุถนอม … เห็นขนตางอนที่อ่อนเป็นแพรับกันเหมาะเจาะกับตาใสใสที่เธอชอบมองนั้นแล้ว แม้จะหลับตา แต่มันก็ทำเธออมยิ้มได้ไม่ต่างกัน
ผู้หญิงคนนี้ น่ารักจะตาย…
น่ารักจนเธออยากจะโยนหัวใจของเธอให้ … โยนใส่มือแล้วฝากเอาไว้ … ฝังไว้ทั้งตัวและทั้งหัวใจ
แต่มันติดตรงที่ บางอย่าง …
บางอย่าง … ที่ติดอยู่ในใจ
เธอยังยอมให้ใครเข้ามาไม่ได้จริงๆ
ขอเวลาหน่อย ขอเวลาหน่อย
ขอเว้นวรรคสักหน่อย ยังพักฟื้นพึ่งได้ไม่นาน
วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกๆวัน ... แอปเปิ้ลยังคงต้องคอยดูแลคนขี้เมาที่ถูกพาตัวมาฝากไว้ที่บ้านเธอเหมือนเดิมๆ ผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นๆ ถูกซับไปตามใบหน้าของคนที่ยังหลับสนิท ... และเหมือนเดิมที่พี่นทจะร้องอ้อแอ้แถมโบกโบกมือปัดมันออกไป ...
แต่ในอะไรๆที่ดูจะเหมือนเดิม ... กลับมีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
แอปเปิ้ลจ้องหน้าใสใสของพี่นทอย่างมีความหมาย .. ความหมายที่ซ่อนบังอะไรไว้แต่ไม่อาจพูดได้ ... พี่นทคนนี้ ... ผู้หญิงคนที่หวังดีกับเธอเสมอมา
ในความหวังดีนั้น พี่นทก็ไม่เคยปิดบังเลยสักครั้ง ... ว่าเป็นความหวังดีที่ประสงค์รักเพียงไหน
และเธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลย ... ว่าเธอเอง ... ก็ไม่ใช่ว่าจะไร้หัวใจ
เธอก็รัก ... แอบรักอยู่ลึกๆ เหมือนกัน
“แอป...”
ถ้าคนขี้เมาไม่ปรือตาเล็กๆนั่นขึ้นมองเธอ ... แอปเปิ้ลคงคิดว่านั่นเป็นเสียงเพ้อ
“แอป... แอปเปิ้ลล”
จากที่เคยเอาหัวตัวเองพิงหมอน ... นทย้ายมันขึ้นวางหมับลงบนตักแอปเปิ้ลอย่างออดอ้อนเรียกร้องคะแนนสงสาร เธอยังตื่นไม่เต็มตา ยังไม่หายมึนกับฤทธิ์แอลกฮอลล์ที่ไหลวนในกระแสเลือด แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่ได้ลืมตาขึ้นมาเจออีกคนเหมือนทุกวัน ...
ไม่รู้เธอกำลังทำตัวขี้อ้อนเกินไปหรือเปล่า ... แต่ใครจะห้ามใจตัวเองไหว
เมื่อตักอุ่นๆนี่ นุ่มนิ่มและหอมหวนเกินใคร
“คะ…”
แอปเปิ้ลอมยิ้มน้อยๆกับเสียงเล็กๆที่เรียกเธอเสียยาวเหมือนเด็กตัวน้อยๆอ้อนแม่ … อมยิ้มกับพฤติกรรมของคนเพิ่งตื่นที่ลืมตาขึ้นมาก็อ้อนเธอทันที มือที่จับผ้าขนหนูผืนเล็ก ไพล่มันไปทางด้านหลังเพื่อวางผ้าเย็นๆลงบนโต๊ะ
มือเลยว่างพอที่จะเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าหวานๆนั่น … ใบหน้าหวานที่เจ้าของสายตากำลังจับจ้องเธอแบบนั้น พร้อมรอยยิ้มอันเดิมๆที่ประดับอยู่จางๆ
“แอป…”
คนขี้อ้อนส่งเสียงอ่อนหวานเรียกเจ้าของตักนุ่มๆนั่นเบาๆ...
“คะ”
ให้แอปเปิ้ลได้ยิ้มกริ่ม และขานรับพร้อมกับลูบมือไปตามเส้นผมสีเทาเข้มนั่นอย่างเพลิดเพลิน ... ดวงตาสองคู่สานสบกันอย่างคนที่มีความสุขฝังฝากอยู่ในหัวใจ
ก่อให้เกิดหนึ่งคำถามที่ฝังไว้ลึกๆในหัวใจ
ในสิ่งที่อยากจะถาม มันมีคำตอบเป็นสิ่งที่ไม่น่าอภิรมย์มากมาย...
แต่นทก็เลือกจะถาม อยากรู้แม้ว่ามันจะทำร้ายจิตใจ
“เธอว่า วันข้างหน้า เธอจะรักพี่ไหม ?”
โน โน๊ โนนะ ยังก่อน ยังรักใครได้ลำบาก
หยุดเถอะ ยังไม่ค่อยอยาก เก็บรักนั้นไปก่อนไป
แอปเปิ้ลเดินลงจากชั้นสองของบ้านอย่างเงียบเชียบ ... พระอาทิตย์ยังขึ้นไม่ครบชั่วโมงแต่นั่นก็ไม่เป็นอุปสรรค สำหรับคนตื่นเช้าอย่างเธอที่รู้สึกตัวขึ้นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง...
เดรสสีดำสนิทมันวาว คือชุดที่เธอเลือกหยิบมาใส่ในวันนี้ ..ผมยาวสลวยถูกปล่อยให้ทิ้งตัวลงอย่างสวยงามอยู่ระดับเอว และรองเท้าคัตชูสีดำเรียบร้อย ก็ถูกนำมาวางรอการสวมใส่ ใบหน้าที่เคยแต่งเครื่องสำอางค์อ่อนๆ เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยังเหลือสีสันอยู่ในวันนี้ ...
นอกจากนั้นก็คงเป็นช่อดอกไม้ที่แอปเปิ้ลคว้ามันขึ้นมา ก่อนจะพาตัวเองและช่อดอกไม้นั้น ขึ้นรถยนต์ส่วนตัวแล้วออกจากบ้านไปโดยไม่บอกลาใคร...
หมดวันนี้ ภาระในจิตใจเธอคงจบลงเสียที
สายโด่ง กับวินาทีที่นทแทบไม่รู้เวลา...
ดวงตาเรียวเล็กที่ปิดสนิทมาตลอดคืน และเกือบจะเป็นตลอดวัน ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนที่แสงอาทิตย์ส่องแสงแยงเข้ามาทุกทิศทุกทางจนคนมึนอย่างเธอทนนอนไม่ได้
เหมือนเคย ที่นทจะต้องยกมือขึ้นกุมหัวแล้วสะบัดหน้าใบหน้าไล่ความง่วงงุนและมึนเมาที่เกาะติดเธอแน่นราวกับปลิงหรืออะไรสักอย่าง
เธอยังคงเป็น ‘พี่นทขี้เมา’ เหมือนเดิม ... ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
นทโยกตัวสโลสเลขึ้นจากที่นอน พยายามจะพาร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอตรงไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาให้สร่าง ... เมื่อคืนเป็นครั้งที่หนักกว่าทุกวัน ...หลายต่อหลายขนานทำเอาเธอแทบจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง รู้ตัวอีกทีก็เอาเสียเช้า ...
ทุกอย่างเหมือนเดิม บางอย่างเท่านั้นที่เปลี่ยนไป
เธอตื่นช้าลง ...
เมื่อคืนดื่มหนักขึ้น ...
และสิ่งสำคัญที่รู้สึกตั้งแต่วินาทีแรกที่ลืมตา
คือแอปเปิ้ลหายไป ...
ทั้งๆที่เราต้องตื่นมาสบตากันทุกเช้าแท้ๆ
นทแปรงฟันไป มองเงาตัวเองในกระจกไปอย่างครุ่นคิด ..
โน โน๊ โนนะยังก่อน ตอนนี้ไม่พร้อมเปิดใช้
พักซ่อมแซมเป็นการใหญ่
ยังไม่อยากรับใครไว้ในหัวใจ
.
#tobecontinued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น