คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : UNCONDITIONAL LOVE - 4 -
“นท พี่ฝากเราจัดการเรื่องเอกสารสรุปยอดประจำเดือนด้วยนะ ถ้าคุณปวีณ์สุดาเอามาส่งแล้วพี่ฝากวางไว้บนโต๊ะที วันนี้พี่คงต้องขอตัวไปก่อน…”
พี่สาวและเจ้านายผู้แสนใจดี เดินมาฝากฝังงานที่คั่งค้างและต้องรอเวลากับนทเบาๆ หลังจากทุ่มเทแรงกายแรงใจตลอดวันเคลียร์งานวุ่นๆจนหมดลง ร่างบอบบางของคนสวยยิ้มเก่งสะพายกระเป๋าเตรียมออกจากออฟฟิศ รอยยิ้มสดใสแบบคนอารมณ์ดีจัด ฟ้องนทดังดังว่าเจ้านายคนสวยของเธอคงต้องมีนัดที่ไหนต่อแน่ๆ
“มีนัดสำคัญหรือไงคะ แหม … รีบไปตั้งแต่สี่โมง” อดไม่ได้ที่จะแซวเมื่อเห็นอีกฝ่ายอารมณ์ดีขนาดนี้ แต่เพียงประโยคสั้นๆจากนท ก็เร่งปฏิกิริยาบางอย่างในร่างกายให้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไปหน้าสวยจัดแดงฉ่ำ เธอกำลังเขินกับคำไม่กี่คำของนทที่จี้ใจบอกไม่ถูก
สำหรับอาชีพเซลล์แล้ว ไม่แปลกเลยที่จะร่อนเร่ไปไหนต่อไหนทั้งวันและอยู่ไม่ติดออฟฟิศ แต่นี่เป็นกรณีพิเศษ รอยยิ้มเธอที่แสดงออกถึงความสุขเด่นชัดไม่อาจโกหกทุกคนได้ว่าจะไปขายประกันที่ไหน
แต่ก็ช่างสิ … เธอทุ่มเทกับงานมาตลอดวันชดเชยให้แล้วนี่นา
“ดินเนอร์วันเกิดแอปน่ะ…” ริมฝีปากเล็กๆ อุบอิบคำตอบออกมาเบาๆชนิดหากไม่ใจจดจ่อฟังก็คงไม่ได้ยิน ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อของรุ่นพี่คนสวยมีรอยยิ้มบางๆเจืออยู่ แต่ก็เห็นได้ชัดเจน
คำตอบที่ได้ทำเอานทเงียบงันไปอย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดแอปเปิ้ล แต่ไม่ยักรู้ว่าแอปเปิ้ลมอบช่วงเวลาดีดีในวันสำคัญให้พี่แกรนด์ ไม่ใช่คนในครอบครัวอย่างที่เจ้าตัวบอก
‘พรุ่งนี้ว่างไหม ? มื้อค่ำเบาๆด้วยกันสักครั้งไหมแอป’
‘คืน … พรุ่งนี้เหรอคะ ?’
‘อ่าฮ้ะ ว่างเปล่า ?’
‘อะเอ่อ … ทะ ที่บ้านจัดงานวันเกิดให้น่ะค่ะ แอปคง ไปไม่ได้’
‘อ๋อ … โอเค ไม่เป็นไร วันหลังก็ได้’
ก็ไม่ได้เอะใจ ก็เชื่อในทุกคำพูดของแอปเปิ้ลโดยไม่มีข้อสงสัย
ไม่แม้แต่จะตงิดใจที่อีกฝ่ายไม่เอ่ยปากชวนเธอสักคำ พยายามทำความเข้าใจว่าคงเป็นปาร์ตี้ส่วนตัวของคนในครอบครัว
แต่พอได้มารู้ความจริงจากปากคนใกล้ตัวแบบนี้…
“วันเกิดแอปเหรอพี่ ฝากบอกน้อง นทขอให้น้องมีความสุขมากๆนะ แฮปปี้เบิร์ทเดย์” ประโยคถัดมาที่หลุดออกจากปากรุ่นน้องสุดเซอร์พรร้มรอยยิ้มจืดเจื่อน ทำแกรนด์ประหลาดใจหน่อยๆ นึกว่านทจะรู้เรื่องราวของแอปเปิ้ลมากกว่านี้เสียอีก เท่าที่ทราบมา นทกับแอปเปิ้ลสนิทกันมากๆไม่ใช่หรือ ?
ทำไมนทถึงทำเหมือนไม่เคยรู้มาก่อนว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของไอ้ตัวแสบ…
แต่แกรนด์ก็เบ้หน้าได้พักเดียว รอยยิ้มบางๆก็ฉาบขึ้นมาแทนที่ ถ้อยคำทะเล้นๆที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย ถูกยกมาแย็บนทเบาๆอย่างอารมณ์
“ตัวแสบมันก็คงฝากมาขอบคุณ แล้วก็ฝากทวงของขวัญ ยังไงเตรียมๆไว้ก็ดีนะนท”
“ค่ะ นทจะเตรียมไว้”
เสียงหัวเราะดังประสานขึ้นเบาๆ แต่ค่าความสุขของเจ้าของเสียงสองคนต่างกันมากนัก คนหนึ่งหัวเราะด้วยความสบายอกสบายใจ แต่อีกคนกลับหัวเราะด้วยความขมขื่น ปุเลี่ยนๆ จะเจ็บก็ไม่ใช่ ก็สบายใจก็ไม่ถูก…
สิ้นเสียงหัวเราะนั้น ร่างบอบบางน่ามองของพี่แกรนด์ก็ค่อยๆหายไปจากครรลองสายตา ทิ้งนทไว้กับงานกองโต และสีหน้าผิดหวัง สิ่งเดียวที่สามารถบรรยายความรู้สึกภายในของเธอ
กองเอกสารตรงหน้าไม่อาจบังคับสมาธิของนทได้ ถ้อยคำตะกุกตะกักของแอปเปิ้ลในสายยังคงตามรังควานจิตใจเธอไม่หยุด ทำไมแอปเปิ้ลไม่บอกเธอว่ามีนัดกับพี่แกรนด์ แค่บอกไปว่านัดกับคนอื่นอยู่ก่อนแล้วมันจะมีปัญหาอะไรนักหนา
เธอไม่เคยบอก … บอกให้รู้เรื่องราวในใจ
เธอไม่เคยเปลี่ยน … ปล่อยฉัน ให้เดา ให้หวั่นไหว
ปกปิดความจริงกับเธอยิ่งทำให้รู้สึกแย่กว่าการมาทีหลัง…
ให้ความหวังลมๆยิ่งทำให้เจ็บกว่าการตัดรอนไร้เยื่อใย
ที่ผ่านมา การแสดงออกของแอปเปิ้ลทำให้เธอได้รู้ ว่าไม่ได้มีแค่เธอที่คิดเป็นตุเป็นตะอยู่ฝ่ายเดียว ในดวงตาของแอปเปิ้ลมีเงาเธออยู่ในนั้น ในทุกคำพูดของแอปเปิ้ลแฝงไปด้วยความเอาใจใส่กัน
เจอกันอยู่ทุกวัน ได้แต่ส่งสายตา แล้วก็เพียงแค่หวังในใจ
อยากได้ยินสักคำ อยากให้บอกสักที คิดกับคนคนนี้ยังไง
แต่แอปเปิ้ลก็ไม่เคยบอกสักคำว่าคิดกับเธอยังไง ?
.
.
สองชั่วโมงเศษๆผ่านไป … หกโมงกว่าแล้ว เอกสารของคุณปวีณ์สุดาก็ยังคงไม่เดินทางมาถึงเธอ
นทนั่งเท้าคาง เคาะปากกากับโต๊ะตัวใหญ่ บรรยากาศรอบคอบเงียบเชียบ อาจเพราะใครๆก็กลับบ้านกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงแต่เธอที่ยังคงปักหลักรองานสำคัญอยู่
หรืออีกใจนึง … เธอก็อยากนั่งเงียบๆ เฉื่อยๆ คิดและตัดสินใจอะไรไปเรื่อยๆ โดยไม่ต้องลุกไปไหนต่อไหนเหมือนกัน
เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด เรียกนทให้หันหาต้นเสียงได้ทันใจ …
ข้อสงสัยแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือพี่เม … มาแล้วแน่เลย ดีเหมือนกัน จะได้กลับบ้านซะที
แต่เมื่อเจ้าของเสียงฝีท้านั้นเดินเข้ามา นทถึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่ !?
“อ้าวพี่แกรนด์ … มีอะไรหรือเปล่าคะ”
นทส่งเสียงถามผู้มาใหม่อย่างงงๆ นี่เกือบหกโมงแล้ว พี่แกรนด์ควรจะอยู่กับแอปเปิ้ลในร้านอาหารไม่ใช่หรอ ? … พี่แกรนด์หันมาส่งยิ้มให้นทพลางยกมือเป็นนัยว่าขอเวลาเดี๋ยว มือข้างหนึ่งหอบเอกสารเกี่ยวกับกรมธรรม์กองโต ส่วนไหล่อีกข้างหนีบโทรศัพท์มือมือคู่กาย แล้วกรอกเสียงลงไปในปลายสาย
ขายาวๆก้าวพรวดเดียวก็ถึงโต๊ะตัวใหญ่ วางเอกสารทั้งหมดลงบนโต๊ะแล้วเปิดไปเรื่อยๆ
“ฮัลโหลแอป พี่คงไปสายหน่อยนะ แอปสั่งอะไรทานเลยก็ได้”
ประโยคสนทนาที่ไม่เบาและไม่ดังเดินไปนัก ลอยกระทบแก้วหูนทเข้าอย่างจัง สาบานได้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะฟัง เสียงมันลอยเข้าหูเธอเอง…
“อย่าอย่างนี้สิตัวแสบ พอพี่เสร็จงานแล้วพี่จะได้เข้านั่งทานเลยไง หิวแล้วเหมือนกันนะเนี่ย”
และประโยคที่เสียงอ่อนลงของพี่แกรนด์ ทำให้เธอได้รู้ว่าตัวแสบปลายสายคงไม่พอใจ ที่พี่แกรนด์ทำตัวคล้ายจะเบี้ยวนัดในวันนี้
นทใจเสียไปนิดหนึ่ง … ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้เธอไม่สบายใจเอาเสียเลย
“โอเค แล้วเจอกันค่ะ”
แล้วบทสนทนาก็จบลง พี่แกรนด์วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างกองเอกสาร พร้อมกับกวักมือเรียกเธอให้เข้าไปใกล้ นทรีบลุกจากเก้าอี้ตรงไปหาพี่แกรนด์ทันที สีหน้าที่เต็มไปด้วยความเร่งร้อนของพี่แกรนด์บอกเธอว่าชีวิตเธอกำลังจะไม่ปกติ
“ลูกค้าพี่รถคว่ำที่อ่างทอง … พี่ต้องรีบไปเตรียมเอกสารเกี่ยวกับการเคลมประกันให้ลูกค้า แล้วไปดูอาการลูกค้าคืนนี้…”
ประโยคร้อนรนชวนปวดประสาทดังขึ้นจากปากของพี่แกรนด์ สองมือยิ่งเปิดกองเอกสารไวขึ้นตามความร้อนใจที่ทวีคูณ … นทได้ยินแล้วถึงกับหน้าซีดเผือด หัวใจดวงน้อยๆร่วงลงไปกองที่ตาตุ่ม
ลูกค้ารถคว่ำ ?
“ห้ะ !? อะไรนะพี่ ลูกค้ารถคว่ำ”
แกรนด์ไม่ได้ยินดียินร้ายใดใดกับอาการตกใจเกินพิกัดของนทเลย เธอรู้ดีว่ามือใหม่อย่างนทต้องตกใจแน่ๆ ไม่แปลกแต่อย่างใด แต่เธอรีบเกินกว่าจะปลอบนทได้ ตอนนี้ชีวิตลูกค้าของเธอกำลังอยู่ในความสุ่มเสี่ยงถึงที่สุด และเป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องเทคแคร์ลูกค้าให้สุดความสามารถ
เมื่อประมาณสิบนาทีที่แล้ว ทางโรงพยาบาลประจำจังหวัดอ่างทองโทรศัพท์หาเธอเพื่อตามหาญาติ เพราะโทรศัพท์ของ ‘คุณพงศธร’ ลูกค้าชั้นดีของเธอแหลกละเอียดเป็นผง … คุณพยาบาลคนนั้นได้เบอร์โทรศัพท์เธอมาจากเอกสารกรมธรรม์ที่หน้ารถที่พังยับเยิน นาทีแรกที่เธอได้รู้ข่าว หัวใจผู้จัดการภาคสาวแทบร่วงไปถึงตาตุ่ม
คุณพงศธร นักข่าวอาชญากรรมทางภาคกลางตอนบน ลูกค้าชั้นดีเสมอต้นเสมอปลาย … คุณพงศธรเป็นผู้ชายตัวคนเดียว และมีเพียงมารดาซึ่งใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ในอำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี บ่อยครั้งที่คุณพงศธรจะนัดเธอให้เจอกันที่หนังสือพิมพ์ต้นสังกัดเพื่อชำระค่าเบี้ยประกันด้วยตัวเอง และทุกๆครั้งที่พบกัน คอฟฟี่ช็อปเล็กๆหน้าสำนักงานหนังสือพิมพ์เล่มนั้นก็จะมีรายได้จากเธอและคุณพงศธรเสมอ
แม้จะไม่ได้มีหน้าตาหล่อคมคาย แต่คุณพงศธรก็เป็นคนใจดี ยิ้มหวาน พูดเพราะ … ความรู้ความสามารถของเขามีมากมาย และเวิล์ดวายด์สมกับเป็นนักข่าว
เขาเป็นผู้ชายดีดี ที่มีแต่รอยยิ้มและความจริงใจให้เธอเสมอ …
มันยิ่งทำให้เธอร้อนใจ กังวล หากจะไม่ได้พบรอยยิ้มของเขาอีกครั้ง
เพียงแค่ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกข่าวร้ายนี้แก่เธอ หัวใจเธอก็เต้นเป็นจังหวะไม่ปกติเสียแล้ว
“พี่จะแวะมาบอกนทว่า พี่นัดแอปเปิ้ลไว้ที่ร้านที่เราเลี้ยงปิดงบปีที่แล้ว … ถ้าพี่กลับมาไม่ทัน นทช่วยไปส่งแอปเปิ้ลที่บ้านทีนะ”
และนี่คือจุดประสงค์ที่เธอลงทุนย้อนกลับมาที่ออฟฟิศอีกครั้ง ในตอนเย็นของวันธรรมดา ไม่สนุกเลยกับการต้องใช้เวลาอยู่บนท้องถนน … ทันทีที่ทราบข่าวร้าย เธอก็ตัดสินใจเดินทางไปเยี่ยมคุณพงศธรทันที แต่นัดสำคัญกับแอปเปิ้ลก็ทำให้เธออดห่วงไม่ได้
นท เป็นตัวเลือกแรกที่ผุดขึ้นมากลางสมองทึบๆตอนนี้…
“เฮ้ย พี่แกรนด์ … ไม่ไม่ไม่ไม่ พี่ไปตามนัดสิ เดี๋ยวนทไปเยี่ยมลูกค้าให้ นทไป… ไปเอง ไปได้”
สิ้นประโยคของแกรนด์ นทก็ร้องเฮ้ยขึ้นมาอย่างตกใจ … ไม่เพียงแต่ลูกค้าที่ทำให้เธอตกใจ แต่การตัดสินใจของพี่แกรนด์กำลังกระตุกหัวใจนทให้ร่วงวูบ
ไม่ดีแน่ … หากจะปล่อยให้เด็กน้อยของเธอต้องรอเก้อ
“นทไปหยิบกระเช้าเยี่ยมไข้ในห้องมาให้พี่ที … เอารังนกชุดใหญ่มุมในสุดหลังตู้นะ”
แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลใดต่อการตัดสินใจที่เฉียบคมของผู้จัดภาคสาว … ไม่ใช่แค่งาน แต่มันคือหนึ่งชีวิต และนาทีนี้เธอยกหนึ่งชีวิตนี้ให้สำคัญกว่าสิ่งใด คุณพงศธรต้องการกำลังใจ และเธอจะต้องแวะรับมารดาของเขาไปเยี่ยมเขาด้วยระหว่างทาง
เอกสารการเคลมประกันหลายแผ่นถูกยัดใส่กระเป๋าสะพายอย่างลวกๆ ผู้จัดการคนเก่งออกคำสั่งกับลูกน้องคนเดียวที่เหลืออยู่อย่างร้อนใจ
“พี่แกรนด์ … พี่ต้องไปตามนัดแอป นทไปเยี่ยมลูกค้าให้เอง”
แต่ลูกน้องตัวแสบของเธอกำลังดื้อฝืนคำสั่งอย่างร้ายแรงที่สุด ร่างเล็กยืนจังก้าต่อหน้าเธอ พร้อมกับใช้ดวงตาคมกริบจ้องตรงมาที่เธออย่างหาญกล้า … แน่นอน แกรนด์รู้ว่านทต้องอยากให้เธอไปตามนัดของแอปเปิ้ลแน่ๆ
แต่ความผิดหวังของแอปเปิ้ลไม่มีทางเทียบได้กับหนึ่งชีวิต…
ใครไปก็ไม่เหมือนเธอ แกรนด์รู้ … สายตาที่คุณพงศธรมองเธอไม่เหมือนมองใคร
ไม่อย่างนั้นคุณพงศธรคงไม่ลำบากลงมากรุงเทพทุกสิ้นเดือนเพื่อจ่ายเบี้ยประกันให้เธอ ทั้งที่มันไม่จำเป็น
ไม่ใช่ใครก็ได้ … ต้องเป็นเธอเท่านั้น
เมื่อเธอตัดสินใจแล้ว ทุกอย่างต้องดำเนินไปอย่างที่เธอตัดสินใจ ไม่มีการบิดเบือน ไม่มีการประวิงเวลา ทุกวินาทีมีค่า เธอต้องออกเดินทางตอนนี้และเดี๋ยวนี้
“นทไปหยิบกระเช้าให้พี่”
“นทไปเองพี่ อย่าปล่อยให้น้องรอ”
นทยังคงปักหลักยืนขวาง ส่งเสียงแข็งขืนเถียงเจ้านายอยู่อย่างนั้น … ในแววตาของนทเต็มไปด้วยความโกรธขึ้งแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอยินดีขับรถทางไกลและไปเยี่ยมลูกค้าให้พี่แกรนด์ได้แม้พี่แกรนด์จะไม่ต้องการ มันไม่จำเป็นต้องเป็นพี่แกรนด์เลย…
ตลอดเวลาที่นททนหลอกตัวเอง … ตลอดเวลาที่แอปเปิ้ลแสดงออกชัดเจนว่าพี่แกรนด์คือคนสำคัญในชีวิตแอปเปิ้ล ไม่ใช่เธอ แม้จะมีคำพูดดีดีให้คาดหวัง แม้ในสายตาจะมีความรู้สึกพิเศษที่พี่น้องธรรมดาไม่พึงมีให้กัน แต่นทก็รู้ว่ามันไม่ได้มากไปกว่าความสำคัญของพี่แกรนด์เลย
พี่แกรนด์ … เจ้านายของเธอ มีน้องสาวที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกับเธอ ชื่อ ‘แกรนท์’
และเจ้าของชื่อนั้น … ‘พี่แกรนท์’ คือชื่อที่นทจำฝังใจ คือชื่อของรุ่นพี่หน้าหมวยที่มากระชากจิตวิญญาณของเธอในวันอำลาอาลัยให้หลุดลอยและยากเกินจะได้กลับคืนมา
จากที่เคยเข้าใจมาตลอด … เข้าใจว่าเจ้าของหัวใจของแอปเปิ้ลเป็นรุ่นพี่หน้าหมวยคนนั้น
แต่พอได้มาเจอแอปเปิ้ลอีกครั้ง เธอจึงได้รู้ว่าเธอเข้าใจผิดมาตลอด
ไม่ใช่รุ่นพี่สุดเท่คนนั้น ไม่ใช่และไม่เคยใช่ … แต่พี่สาวของรุ่นพี่สุดเท่นั่นต่างหากที่เป็นเจ้าของหัวใจดวงน้อยๆของแอปเปิ้ล
ผู้หญิงที่เคียงข้างและหล่อหลอมแอปเปิ้ลมาตลอดชีวิต ผู้หญิงที่ยืนอยู่ในจุดสูงสุดของหน้าที่การงานตั้งแต่อายุยังน้อย ผู้หญิงที่มีทั้งความสวยและความสามารถชนิดหาตัวจับยาก ผู้หญิงที่ทั้งนิสัยดีและมีรอยยิ้มพิมพ์ใจ , ผู้หญิงสุดเพอร์เฟกต์ , ผู้หญิงที่ใครๆก็หลงรัก , ผู้หญิงที่ไอ้นทคนนี้ไม่มีอะไรเทียบได้สักอย่าง
นี่คือเหตุผลที่นัดสำคัญในค่ำคืนนี้ต้องเป็นพี่แกรนด์เท่านั้น ต้องเป็นเพียงพี่แกรนด์ที่จะได้ใช้ช่วงเวลาแสนสำคัญร่วมกับแอปเปิ้ล ต้องเป็นพี่แกรนด์เท่านั้นที่จะประคับประคองแอปเปิ้ลจอมซนผลน้อยให้กลายเป็นสาวเต็มวัยที่สวยและเก่งฉกาจไม่แพ้ใคร
ต้องเป็นพี่แกรนด์เท่านั้นที่หัวใจแอปเปิ้ลต้องการ…
“คุณนท ฉันขอสั่งให้คุณหยิบกระเช้าเยี่ยมไข้ในห้อง… แล้วไปที่ร้านอาหารรอรับแอปเปิ้ลกลับบ้าน นี่คือคำสั่งของผู้จัดการ เดี๋ยวนี้ !”
แกรนด์ต้องฝืนแข็งใจอย่างถึงที่สุดเพื่อจะพูดจาวางอำนาจกับลูกน้องคนสนิทคนนี้ ตลอดชีวิตการทำงาน ไม่เคยเลยสักครั้งที่แกรนด์จะใช้อำนาจบาตรใหญ่บังคับคนในปกครองให้ทำตามที่ปกครอง เธอเชื่อเสมอว่าพระเดชไม่มีวันมีประสิทธิภาพเท่าพระคุณ
แต่กับนท … หากรอให้นทใจเย็นคงไม่ทันการณ์
“พี่…”
นทเรียกคำนำหน้าชื่อเจ้านายสาวสวยของเธออย่างตกใจ แววตาแข็งกร้าวแบบที่ไม่เคยเห็น น้ำเสียงกระด้างที่ไม่เคยได้ยิน ท่าทางยโสแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันทำให้นทตกใจในความเปลี่ยนไปของเจ้านายสาว และทำให้นทได้รู้ในนาทีนั้น
เธอเปลี่ยนใจเจ้านายเธอไม่ได้…
สองขาพานทตรงเข้าไปในห้องทำงานเพื่อหยิบกระเช้ารังนกอันใหญ่มาให้เจ้านาย ทั้งๆที่ยังคงอึ้งๆและผิดหวังอยู่ไม่น้อย
“ขอบคุณนะคะ”
แกรนด์รับกระเช้าจากนทแล้วขอบคุณด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรนักเหมือนเดิม ขาสองข้างก้าวตรงไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน ท่อนแขนข้างที่สวมนาฬิกายกขึ้นมาดูเวลา หกโมงกว่า … รถอาจจะติดหน่อยแต่หากพ้นเส้นวิภาวดีไปได้คงถึงสุพรรณบุรีสักเกือบสองทุ่ม หลังจากนั้นก็อัดยาว ไม่เกินสามทุ่มเธอจะต้องถึงโรงพยาบาลอ่างทองอันเป็นจุดหมายปลายทาง พร้อมกับคุณแม่ของคุณพงศธรโดยปลอดภัย
ขอให้คุณพงศธรปลอดภัย … ขอ … ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ
“พี่แกรนด์ ถ้าพี่จะกลับมาจากอ่างทอง มันคงไม่ทันแน่ … ไว้ใจนทเถอะพี่ ให้นทไปเอง นทไปได้ นททำได้พี่ก็รู้”
นทส่งเสียงพร่าของเธอรั้งเจ้านายสูงไว้ได้อีกวินาที ร่างระหงที่กำลังจะพ้นประตูลิฟท์เข้าไปชะงักกึก
“น้องเลือกจะอยู่กับพี่ไม่ใช่กับนท … นทขอร้องในฐานะคนที่ก็รักแอปเปิ้ลคนนึงเหมือนกัน นะพี่แกรนด์ วันนี้เป็นวันสำคัญ น้องต้องอยากอยู่กับคนสำคัญ ซึ่งคนคนนั้นก็คือพี่”
เธอยินดีทำ แม้จะต้องเฉือนหัวใจตัวเอง ไม่อยากให้แอปเปิ้ลต้องผิดหวัง…
แกรนด์รับฟังคำพูดของนทแล้วอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ …
นทรักแอปเปิ้ลไม่ต่างจากเธอ คำยืนยันจากปากนทบอกเธอให้รู้และแน่ใจ
ความรักของนทไม่น้อยจนเกินไป และไม่มากมายจนทำร้ายใคร …
นทไม่เห็นแก่ตัวพอจะดีใจที่เธอพลาดนัดสำคัญของแอปเปิ้ล…
และรักแอปเปิ้ลมากพอที่จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนทำให้ตัวแสบผิดหวัง
เธอพอใจความรักที่บริสุทธิ์ของนทเหลือเกิน และแน่ใจว่าหากไม่ใช่เธอที่ได้รับสิทธิ์ดูแลชีวิตแอปเปิ้ล ก็คงหนีไม่พ้น รุ่นพี่มาดเซอร์ในวัยมัธยมของแอปเปิ้ลคนนี้…
รอยยิ้มพึงพอใจเกิดขึ้นที่มุมปาก โล่งใจที่จะได้จัดการในสิ่งที่ต้องทำ , และมีคนจัดการให้ ในสิ่งที่ควรต้องทำ
“พี่ดีใจที่นทรักน้องขนาดนี้ แต่ขอโทษนะนท … ”
“ฝากบอกน้องว่าแฮปปี้เบิร์ทเดย์ด้วย”
.
.
.
“เอ้านท ! เอกสารสรุปยอดขายประจำเดือน”
“มันหมดเวลาแล้วพี่ !”
สิ้นคำของนท คุณปวีณ์สุดา … เจ้านายโดยตรงของนทก็ยืนตะลึงไปด้วยความคาดไม่ถึง … หน้าชาไปเป็นแถบๆ เอกสารความหนาเกือบรีมแทบหลุดมือ และหากเธอไม่ยืนขาแข็งคงปลิวไปตามแรงลมจากรถยุโรปเก่าๆนั่นเป็นแน่
โดนลูกน้องตะคอก !
แถมมันยังขับรถเฉี่ยวเกือบชน !
นี่ฉันยังเป็นเจ้านายมันอยู่ป่ะวะเนี่ย !!!!!?
รถยุโรปคันเก่าจอดนิ่งอยู่ที่ริมถนนอย่างน่าอนาจ หกโมงเย็นของวันธรรมดา เหมือนเป็นวันงานมอเตอร์โชว์ในเมืองทอง เหมือนเป็นมหกรรมซื้อขายรถมือสอง นทแทบอยากร้องไห้กับสิ่งที่ต้องเผชิญ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเธอกำลังอยู่บนถนนสำหรับรถยนต์วิ่งจริงๆ
“แม่งเอ้ย ! มันจะติดอะไรนักหนาว้ะ !?” นทสบถไม่ขาดปาก เธอกำลังอารมณ์เสียและร้อนรนที่สุด …
พี่แกรนด์บอกเธอก่อนจะลงลิฟท์ไป นอกเหนือจากคำขอโทษ … นอกเหนือจากการฝากแฮปปี้เบิร์ทเดย์ … พี่แกรนด์บอกว่าแอปเปิ้ลมาถึงร้านตั้งเกือบชั่วโมงแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ให้เธอรีบไปที่ร้านด่วน
พอได้รู้เท่านั้น ! นทก็วิ่งปิดไฟ ปิดออฟฟิศส่วนของตน เก็บของไปขึ้นรถแทบไม่ทัน เธอไม่สนใจเอกสารสำคัญ ไม่สนใจใครอีกแล้ว … วันนี้เป็นวันสำคัญของแอปเปิ้ล เป็นวันที่แอปเปิ้ลจะต้องมีผู้คนล้อมรอบ แต่มันกลับเป็นวันที่แอปเปิ้ลต้องมานั่งรอ … รอคนที่ไม่วันไปหาแอปเปิ้ลในวันนี้ รอเพื่อพบความผิดหวังที่จะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ทำไมไม่เป็นเธอ … ทำไมไม่เป็นเธอที่แอปเปิ้ลเลือก
ถ้าเป็นเธอ ! ถ้าเป็นเธอแอปเปิ้ลจะไม่ต้องผิดหวัง
“ปัดโถ่เว้ยย !!”
กลัวคุณปวีณ์สุดาไม่มีบท ฮ่าฮ๋าฮ่า
เลยจัดเบาๆมาผ่อนคลาย :)))))
โอ๋เอ๋ ดราม่าเบาๆตอนเดียว จุ้บๆ.3
อยากให้พี่แกรนด์เลือกได้ใช่ไหมคะ ?
(อันที่จริงลูกไม้ก็คิดว่าพี่แกรนด์ควรจะได้เลือกบ้างเพราะก็หน้าตาดีเข้าขั้นสวยเลือกได้ >//<)
เรื่องหน้าๆ 5555555.
มั๊วววะ >3<
ความคิดเห็น