คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 ขอโทษนะ
Chapter 4
"ห้าโมงกว่าแล้ว พี่นทจะยังไม่ไปจริงๆเหรอคะ ?" แอปเปิ้ลยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ก่อนจะเอ่ยปากถามคำถามนี้เป็นรอบที่สองร้อย , และนทก็ตอบเป็นรอบที่สองร้อยเช่นกันว่า ...
"พี่ไม่รีบ..."
พร้อมกับฉีกยิ้มบางๆส่งให้เธออย่างจริงใจ ...
แอปเปิ้ลแอบรู้สึกผิด ที่ดึงให้พี่นทต้องมานั่งอยู่ด้วย แม้จะไม่ได้เอ่ยปากบอกไปตรงๆ แต่การที่เธอพูดไปแบบนั้นก้เหมือนการดึงรุ่นพี่คนนี้ไว้กลายๆ ..
ป่านนี้พวกเพื่อนๆของพี่นทคงสนุกสนานกับเมนูหมูกะทะ , แต่พี่นท กลับต้องมาทนนั่งแกร่วอยู่กับเด็กหญิงขี้เหงาอย่างเธอ
"หิวไหม ?" แอปเปิ้ลถามเพราะเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมานิดๆ วันนี้ก็เช่นเดียวกับทุกๆครั้งที่พูดคุยกัน พี่นทไม่ค่อยจะมีประเด็นใหม่ๆมาพูดคุยสักเท่าไหร่ เธอเองต้องใช้สมองที่เหนื่อยล้าจากการเรียน มานั่งคิดเรื่องชวนคุยอยู่เรื่อย ...
แต่ก็สนุกดี พี่นทก็ไม่ได้มีท่าทีว่าเบื่อ ยังคงตอบ ยิ้มตามไปด้วยกับทุกๆเรื่อง
"นิดนึงแล้วอ่ะ แอปล่ะ ?"
"หิวมาก ..."
บอกไปอย่างจริงใจ หิวจริงๆนี่นา ...
พี่นทยิ้มแก้มตุ่ย แอบหันไปหัวเราะนิดกับท่าทางหิวเหมือนเด็กของแอปเปิ้ล , เล่นเอาคนโดนแอบขำ หน้างอ
"พี่นทอ้ะ !"
"ไปหาไรทานกันแอป..."
นทเอ่ยชวนยิ้มๆ ดึงกระเป๋าสะพายมาไว้ใกล้ตัวเตรียมลุก , และเมื่อเด็กหญิงแอปเปิ้ลพยักหน้าอย่างตื่นเต้น เธอก็ลุกจากเก้าอี้ออกมาทันที
ก็เธอน่ะรัก รักเดียวใจเดียวแต่แปปเดียว..
เสียงโทรศัพท์ของแอปเปิ้ลดังขึ้นในวินาทีนั้น แอปเปิ้ลลุกขึ้นยิน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าประโปรงออกมากดรับ กรอกเสียงลงปลายสาย...
นทเงยหน้าขึ้นไปทางแอปเปิ้ล ก่อนที่สายตาจะปะทะเข้ากับ 'ปิ๊กกีต้าร์' อันนั้น , อันที่เธอตั้งใจทำสุดฝีมือเพื่อเป็นของขวัญเนื่องในวันคล้ายวันเกิด
มันห้อยอยู่ที่โทรศัพท์มือถือของแอปเปิ้ล เท่ากับว่าติดตัวแอปเปิ้ลอยู่ตลอด ...
นทใจเต้นแรงขึ้นมาทันทีอย่างห้ามไม่อยู่ ดีใจ.. ความดีใจเฟื่องฟูท่วมล้นจนแทบล้นออกมานอกอก
ดีใจที่อีกคนให้ความสำคัญกับของชิ้นเล็กๆจากตนถึงขนาดนี้ ...
"พี่แกรนด์บอกประมาณหกโมงมาถึงอ่าพี่นท พี่นทกลับก่อนไหมคะ ?"
แอปเปิ้ลวางสายโทรศัพท์ แล้วหันมาทำหน้าบู้บี้ใส่นท .. นทสะดุ้ง หุบยิ้มหวานแทบไม่ทัน
"อะไรนะคะ..."
"แอปบอกว่า พี่นทกลับก่อนไหมคะ พี่แกรนด์มารับแอปตั้งหกโมงแหน่ะ"
"อ๋อ .. เอาเหอะ ไปกินข้าวกันก่อนดีกว่าเน้าะ"
นทไม่สนใจว่าพี่แกรนด์จะมารับน้องแอปกี่โมงกี่ยาม สี่ทุ่มก็อยู่เป็นเพื่อนได้ ...
เธอเดินนำแอปเปิ้ลไปพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข .. อาการหน้าเห่อร้อนเพราะเขิน เกิดจนเธอชักเริ่มจะเคยชิน
แอปเปิ้ลก้าวขายาวๆมาแปปเดียว ก็ทันนท , เดินอยู่ข้างๆ แอบเหลือบมองพี่นทที่กำลังเดินยิ้มอยู่ข้างๆเธออย่างเอ็นดู
เขินอะไรเธออีกแล้วนะ...
...
เช้าวันรุ่งขึ้น ...
พราวเดินตรงมาหานทด้วยสีหน้าที่ฉายชัดถึงโกรธเคือง .. นทนั่งยิ้มอยู่ริมหน้าต่าง เธอลืมเรื่องหมูกะทะวันเกิดพราวไปเสียสนิท เมื่อวานหลังจากส่งแอปเปิ้ลกลับบ้าน เธอก็ตรงกลับบ้านเธอไปด้วยใจเป็นสุข ,
นึกได้อีกที ก็เมื่อจูเนียร์มากดกริ่งหน้าบ้านตอนสองทุ่มกว่า แถมต่อว่าเธอชุดใหญ่ !
"นท ... ทำไมเมื่อวานไม่ไป ไหนตกลงกันแล้ว"
มาอีกคนแล้ว .. นทคิดในใจ
"ขอโทษนะ"
นทพูดออกได้แค่สามคำ และเป็นสามคำที่ใช้กับจูเนียร์เมื่อคืน เพราะนอกจากสามคำนี้ เธอก็ไม่รู้จะขุดคำไหนมาเพื่อพูดให้ทุกคนหายโกรธ
เธอเห็นแววผิดหวังในดวงตาของพราวด้วย , แต่พราวผิดหวังเรื่องอะไรกันล่ะ
"ช่างเหอะนท ช่างเหอะ ! ถ้าวันหลังติดธุระไม่ต้องรับปากพราวนะ"
พราวพูดเพียงแค่นี้ ก่อนจะเดินจากนทไปโดยหันหลังกลับมาอีก ... นทมองตามไป รู้สึกผิดเต็มหัวใจ เธอไม่เคยคิดสักนิดว่าการที่เธอแค่เบี้ยวหมูกะทะ จะทำให้พราวโกรธขนาดนี้ แถมเธอไม่ได้ตั้งใจอีกต่างหาก
"ทำไมพราวโกรธแกนักวะ" จูเนียร์เดินเข้ามาพร้อมกับที่พราวเดินออกไป เขามองตามเธอไปด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจนัก เมื่อวานพราวก็หัวเสียตลอดวัน ทำตัวไม่สนุกสนานทั้งที่เป็นวันเกิดของตัวเองแท้ๆ
"ไม่รู้ดิ ฉันก็งงๆ" นทตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก จูเนียรืพยักหน้ารับคำเพื่อนสนิท ก่อนจะนั่งแปะลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ
เมื่อวาน ... พราวพาพี่ชายมาด้วยหนึ่งคน , พราวแนะนำให้ทุกคนรู้จัก พราวบอกว่าพี่เขาชื่อ 'พี่เนส'
จูเนียร์ยังจำหน้าตาพี่เนสได้จนถึงตอนนี้ ตาเรียวๆ จมูกคมๆ ผิวขาวจั๊วะ หล่อสุดๆ
พราวบอกว่ารอแนะนำพี่เนสให้นท ... เล่นเอาเขางงกับประโยคนี้ไปหลายวินาที
หรือนี่จะเกี่ยวกับที่พราวโกรธนทหรือเปล่านะ น่าสงสัยแฮะ -.-
...
"พี่นท..."
"อ้าวแอป เจออีกแล้ว"
หนที่ร้อยของวัน ที่นทเจอแอปเปิ้ล ...
แอปเปิ้ลขยันพาตัวเองมาให้นทพบตั้งแต่เช้า ทุกๆครั้ง แอปเปิ้ลจะโบกมือทักทายเธอตั้งแต่ระยะไกล หรือไม่ก็ส่งเสียงทักพร้อมรอยยิ้ม , เธอไม่ปฏิเสธเลย ว่ากิริยาแบบนี้ ครองใจเธอไปเต็มๆ ทั้งดวง
"แหมพี่นทพูดเหมือนไม่อยากเจอแอป..."
เจ้าของเสียงเชิดหน้าขึ้นนิดหน่อย เป็นท่าทางที่ดูน่ารักพอสมควร ...
อยากเจอเด่ะ !
นทตอบในใจเสียงดัง ! จ้องแอปเปิ้ลตาไม่กระพริบ รู้จักกันมาก็หลายวัน ทำไมยังไม่หายสักทีหนอ ไอ้การใจเต้นตุบๆเช่นนี้
"ฮ่าฮ๋า..." หัวเราะกลบเกลื่อน เสหลบตาแอปเปิ้ลที่ดูจะทำให้เธอใจสั่นขึ้นทุกที
"แน๊ ! เขินแอปอีกแล้ว ไปกินข้าวเที่ยงเป็นเพื่อนหน่อยสิคะ"
เห็นอีกคนหน้าแดง แอปเปิ้ลก็ร้องขึ้นมา พร้อมกับทำหน้าตาอ่อนใจ , ตบท้ายด้วยการชวนอีกฝ่ายไปทานข้าว
เห็นนทอึ้งไปนาน .. แอปเปิ้ลก็หลุดยิ้มออกมาอย่างชอบใจ , อย่างนี้ทุกที เธอพูดอะไรไม่ได้ อึ้งตล๊อด
ไม่รอคำตอบ แอปเปิ้ลคว้ามือนทหมับ .. แล้วก้าวขายาวๆตรงไปโรงอาหารทันทีพร้อมรอยยิ้มที่ยังคงติดค้างอยู่บนใบหน้า
มือที่สัมผัสกัน สั่นนิดๆ แอปเปิ้ลรู้สึกเช่นนั้น ...
และนั่นก็ยิ่งทำให้เธอยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่ ...
นทเดินตามแรงลากของแอปเปิ้ลไปเหมือนตุ๊กตา ไร้แรงต้านทาน ไร้การขัดขืน ไม่มีแม้กระทั่งท้วงให้หยุดด้วยซ้ำ ...
ใจเธอเต้นแรงจนจะแทบกระเด็นออกมานอกอกอยู่แล้ว ...
สัมผัสอุ่นๆที่มือ ... ยิ่งเหมือนสารเสพติดที่มอมเมาเธอให้หลงใหลไปกับแอปเปิ้ลลูกนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น
พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สั่น .. ไม่ให้สั่น อย่าสั่น ห้ามสั่น !
"หนาวเหรอพี่นท มือสั่นเชี๊ยว..."
โอยย .. ห้ามไม่ทันแล้วสินะ TT
นับแต่วันนั้น ความสัมพันธ์ของเธอและแอปเปิ้ลก็พัฒนาไปแบบก้าวกระโดด ทุกครั้งที่ว่างตรงกัน แอปเปิ้ลและนทมักจะใช้เวลาร่วมกันทุกที ...
ไม่ว่าจะเวลาทานข้าว มาโรงเรียน กลับบ้าน เดินเปลี่ยนคาบ หากพบกันโดยบังเอิญ ก็ต้องใช้เวลามากกว่าสองนาทีในการทักทายเสมอ
ความสัมพันธ์มันพัฒนาไปเรื่อยๆ เหมือนความรู้สึกของนทที่พัฒนาไปเรื่อยๆเช่นกัน ...
ยิ่งรู้จัก เธอยิ่งรัก เธอยิ่งหลง ยิ่งฝังจิตฝังใจกับผู้หญิงคนนี้จนยากเกินจะถอน
แอปเปิ้ลเป็นยิ่งกว่าผู้หญิงแสนดี ... ทั้งฉลาดพูด ฉลาดคิด ฉลาดวางตัว ทำทุกอย่างด้วยเหตุผล , รวมทั้งยังขี้อ้อน ความสามารถพิเศษสุดๆคือการส่งเสียงตะแง้วๆทุกทีที่ต้องการให้เธอตามใจ
สาบานได้ เป็นใคร ใครก็หลง...
"พี่นท ชอบคิดอะไรเงียบๆคนเดียว คิดไรอยู่บอกแอปบ้างดิ..." แอปเปิ้ลเอาสันหนังสือกระทุ้งแขนพี่นทเบาๆ นั่งอ่านหนังสือข้างกันในที่ประจำ
"ความลับ จุ๊ๆ..." นทเอานิ้วชี้จุ๊ปากตัวเอง ก่อนจะยิ้มหวาน
แอปเปิ้ลทำหน้าตาหมั่นไส้ใส่สาวรุ่นพี่ จ้องมองรอยยิ้มที่เกิดขึ้นบนใบหน้าหวานนี้อย่างพอใจ , ตั้งแต่สนิทกันมากขึ้น พี่นททฉีกรอยยิ้มนี้ให้เธอทุกวัน ทุกวัน จนเธอต้องเรียกรอยยิ้มนี้ว่ารอยยิ้มละลายโลก ... ตั้งจากความรู้สึกตัวเองแท้ๆโดยไม่ปรึกษาใคร เพราะเธอเหมือนโดนหลอมละลายทุกทีที่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้
"แอปเปิ้ลฮะ" เสียงทุ้มๆแต่แฝงเต็มไปด้วยความมั่นใจของชายแปลกหน้าคนนึง ดังขัดจังหวะสนทนาของนทและแอปเปิ้ล ทั้งสองสาวชะงักไป หันหน้าไปทางต้นเสียงส่งสายตาสงสัยเต็มที่
"คะ ?" คำสุภาพหลุดจากปากไป พร้อมกับที่แอปเปิ้ลหันหน้ามามองพี่นทคล้ายขอความช่วยเหลือ ...
สายตาที่ไม่ปกปิดสักนิด ว่าผู้พูดเซลฟ์เกินร้อยแค่ไหน , รอยยิ้มมุมปากที่ดูเขาจะจงใจวางมันไว้โปรยเสน่ห์ใส่เธอ , พร้อมกับทรงผมที่ไม่เหมาะกับนักเรียนม.ปลายอย่างยิ่ง แต่มันเหมาะกับหน้าตาเขาอย่างถึงที่สุด
ถึงกระนั้นก็เถอะ ... เพราะท่าทางของเขาในตอนนี้ บังคับให้เธอต้องเขยิบห่างออกมาสองเซนติเมตรทันทีอย่างนึกหวั่น
"ผมชื่อสิงโตนะ"
นทขมวดคิ้วแน่นทันทีที่ฟังชื่อไอ้เด็กหนุ่มหน้าใสนี่จบ .. สีหน้าท่าทางของเธอในตอนนี้ บ่งชัดเจนว่าไม่ชอบขี้หน้าบัก 'สิงโต'
นี่สุดๆ
"ค่ะ"
แอปเปิ้ลยิ้มแบบแกนๆตอบกลับไป เธอพยักหน้ารับคำได้อย่างไม่เป็นมิตรนัก แต่ทว่าก็รักษาไว้ซึ่งมารยาทอย่างถึงที่สุด ... ขยับตัวติดพี่นทขึ้นอีกสามเซนติเมตร ให้ตายเถอะ เธอชักกลัวผู้ชายคนนี้จริงๆแล้วนะ
"รู้จักกันไว้ ก็ดีนะผมว่า"
ประโยคสั้นๆหลุดออกจากปากสีแดงสด ที่วางเหมาะเจาะอยุ่บนใบหน้าคมเข้ม ... พูดจบ บักสิงโตนี่ก็โปรยยิ้มใส่แอปเปิ้ลอีกครั้ง ก่อนทีร่างสูงกำยำจะลุกออกไปด้วยท่วงท่าที่ดูดีถึงที่สุด...
นทมองตามสิงโตไปอย่างไม่พอใจสุดๆ เกลียดน้ำเสียง หน้าตา ท่าทางที่มันใช้จริงๆ
ส่วนแอปเปิ้ล สั่นหัวกับตัวเองอย่างโล่งอกที่ไอ้หน้าหล่อนี่เดินจากไปได้ หันมองหน้าพี่นทที่กำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความสงสัยในท่าทางของสาวรุ่นพี่นิดๆ ...
ก่อนจะเอามือวางบนไหล่นท ถามเสียงหวาน...
"เป็นอะไรพี่นท"
ความฉ่ำเย็นแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ , ลืม ... ลืมไปหมดแล้วว่าเมื่อกี๊ทำอะไรอยู่
"เปล่าซะหน่อย อ่านหนังสือต่อเลยแอป !"
ฟิคนี้ ดำเนินเรื่องเร็วแบบไร้เหตุผล 55555.
ค่ะ ! ก็แหม ไม่รู้จะยืดเยื้อทำไม ,
จริงๆกะแต่งเรื่องนี้หวานไปเรื่อยๆจนเค้ารักกันโน่นแหน่ะ
แต่เดี๋ยวมันจะน่าเบื่อ
ว่ากันว่ารักแท้ต้องมีอุปสรรค
จัดมา !
เนสฝ่ายนท สิงฝ่ายแอป มันส์เลยทีนี้ 6767+
จุ้บๆ.3
ความคิดเห็น