คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 เรื่องราวดีดี
บรรยากาศยามดึกที่ยังเป็นสีชมพูฟุ้งหวาน… คนสองคนยังยืนข้างกัน และส่งยิ้มให้กันโดยไม่มีคำพูดใดหลุดจากปาก… และแม้จะเงียบงัน แต่มันก็อ่อนหวานเหลือเกิน… ความรู้สึกลึกๆในใจกำลังพัฒนาจนยากจะควบคุมมากขึ้นทุกที
ดวงตากลมโตคู่นั้น ดูชวนฝันและน่ามองจนเธอละสายตาไม่ได้เลย…
และนั่นทำให้เธอต้องระบายยิ้มตลอดเวลา
ทุกครั้งที่เราสบตา หัวใจก็หลุดลอย…
จนเธอต้องพยายามห้ามตัวเองมากมายไม่ให้สบตากันตรงๆ กลัวจะเผลอแสดงอาการอะไรที่ยังไม่ผ่านการไตร่ตรอง… แล้วมันจะทำทุกอย่างพังตั้งแต่ยังไม่เริ่ม
“ง่วงแล้วหรอคะ…”
เสียงแรกหลังจากเงียบไปเนิ่นนาน นทถามคนสวยข้างตัวอย่างกระตือรือร้นเมื่อเห็นเธอคนนั้นอ้าปากหาวหวอดจนน้ำตาเล็ด… ความน่ารักน่าหลงใหลฟุ้งกระจายระยิบระยิบเป็นกลิตเตอร์รอบๆตัว ไม่มีมาดใดในสาวสวยสง่า มีแต่ความเป็นกันเองและท่าทางตลกๆที่ทำให้เธอต้องยิ้มตามเสมอ
คนสวยหันใบหน้าง่วงๆซึมๆมามองกันน้อยๆ… ก่อนจะเผยรอยยิ้มหวานเยิ้มให้คนมองแทบละลายติดพื้นไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วในคืนนี้
“นิดหน่อยค่ะ… วันนี้ ฮ้าวว… ไม่ได้แอบนอนกลางวันเลย”
มือที่คนสวยเคยเอามาปิดปากตอนหาวววววว… จนต้องอ้ากว้างๆ บัดนี้ได้ถูกยกย้ายมาขยี้ตาเบาๆอย่างระวังเครื่องสำอางค์จนมันน่าเอ็นดูไปหมด น่ารักอีกแล้ว…
นทยิ้มจนตาปิด… ยิ้มจนเธอมองอะไรไม่เห็นอีกแล้วนอกจากคนน่ารักตรงหน้าเธอคนเดียว
“แต่ยังไม่อยากนอนเลย อยากอยู่ปาร์ตี้ และก็ รอเห็นหน้าลูกสาวเจ้าของรีสอร์ทก่อน เห็นเค้าว่าเป็นนางแบบด้วยนะคะ… คุณอยู่เป็นเพื่อนกันก่อนนะ…”
คนสวยว่ายาวไม่ยอมหยุดพักสักนิด… ราวกับจะรัวๆให้คนฟังมึงและยอมทำตามอย่างไรอย่างนั้น… โกหกทั้งเพนั่นแหล่ะ ไม่ว่าจะเรื่องอยากอยู่ปาร์ตี้ หรืออยากเห็นหน้านางแบบอะไรนั่น… เธอหลอกหรอก… ที่จริง แค่อยากอยู่มองดวงตาที่แสนอบอุ่น และมองรอยยิ้มหวานๆซึ้งๆนั่นต่ออีกหน่อย แค่นี้เอง
เธอเห็นคนตัวเล็กมองหน้าเธอและยิ้มในเชิงขำกันมากกว่าเดิม… ก่อนที่ปฏิกิริยาต่อมา จะเป็นการพยักหน้าตอบรับ และส่งเสียงหวานใสแจ๋วรับคำกันอย่างน่าหลงรักที่สุด…
“ค่ะ นทอยู่เป็นเพื่อน … แต่… ต้องนอนกลางวันด้วยหรอคะ ผู้ใหญ่นะ… โตเท่านี้ละ”
นทกระเซ้ายิ้มๆ… ก่อนจะไล่สายตาตั้งแต่ปลายเท้าจรดดวงตาหวานฉ่ำเพื่อตอกย้ำกว่าคนตรงหน้าตัวโตแค่ไหนแล้ว… ความสนิทใจทั้งที่เพิ่งได้พูดคุยจริงจังกันเพียงหนึ่งวัน มันทำให้คนฟอร์มจัดมาดนิ่งอย่างนท กล้าเล่นทะเล้นได้อย่างไม่รู้สึกขัดเขิน… ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร
แต่เมื่อต้องสบสายตาหวานๆนั่นตรงๆ… เท่านั้นล่ะ
จุดตาย…
“โตแล้วนอนไม่ได้หรอคะ ง่วงเหมือนกันนะ…”
ไหนจะน้ำเสียงกระเง้ากระงอด และสายตาฉ่ำหวานเป็นพิเศษ ที่ใช้พร่ำเพื่ออย่างผิดที่ผิดเวลาอีกล่ะ
ตาย…
ตายแล้วจริงๆด้วย
แกรนด์ยกยิ้มขึ้นมาอย่างชอบใจ เมื่อเห็นคนตัวเล็กมองเธอนิ่งเนิ่นนานอย่างกับคนถูกสาป… ในแววตาคู่นั้นที่เธอตกหลุมรัก มันมีแต่ความหลงใหลเธอจนเขินไปหมด… ยอมรับว่าเธอรู้ตัว และเคยชินเหลือเกินที่ใครๆก็พากันหลงเสน่ห์เธอจนหัวปักหัวปำ… แต่รอยยิ้มที่หลงใหลเธอจากคนทั้งโลก ก็ไม่เคยทำให้เธอเขินอาย ได้เท่ารอยยิ้มจากคุณนท… สักนิด
เธอเองก็หลงใหลในความเป็นเขามากมายเช่นกัน…
แต่เธอคงเก็บอาการได้ดีกว่า…
“คุณนทคะ อย่าจ้องแกรนด์แบบนั้นเลยนะ… คุณนท…”
แต่ก็เริ่มจะไม่ไหวละนะเนี่ย… คนบ้า จ้องกันอยู่ได้
แกรนด์รู้สึกได้ว่าหน้าเธอเห่อร้อนขึ้นมาทุกที… ยิ่งคิดว่าเธอและเขาน่าจะใจตรงกัน ก็ยิ่งให้เขินจนใจเต้นรัวไปกันใหญ่… แต่คนตัวเล็กสุดติสท์ ก็ยังเอาแต่จ้องกันอยู่ได้… นี่จะให้เธอหลงใหลความน่ารักสุดดิบของเขาไปถึงไหนกันนะ
มือนุ่มเนียนเลื่อนไปเขย่าแขนนท เรียกร้องความสนใจให้นทฟังที่เธอพูดบ้าง…
และคนที่เผลอจ้องคนสวยมานานเกินไป ก็สะดุ้งน้อยๆ เมื่อถูกสัมผัสเอาจากเจ้าของดวงตาชวนฝันที่สุดในตอนนี้…
เขินแฮะ…
“เอ่อ… นท ขอโทษที่จ้องคุณ เสียมารยาท … มากเลย”
คนตัวเล็กก้าวถอยหลังเพียงเล็กน้อย หน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหู… ทั้งเขินทั้งอายจนมือไม้เกะกะไปหมด วางตรงไหนก็ดูไม่เข้าที สุดท้าย… เลยซ้ายมือซ้ายขึ้นไปลูบย้ำไปมาตรงท้ายและต้นคอ… ก่อนจะจบลงด้วยการเอาสองมือมาปิดหน้าปิดตา… ให้คนมองได้อมยิ้มขำในความน่ารักแบบไม่ต้องปรุงแต่งของคนคนนี้
“ไม่ได้เสียมารยาทสักหน่อย… คุณนทอยากจ้องก็ได้ แกรนด์ออกจะชอบ แววตาที่คุณมอง…”
มือคู่เดิมที่เคยปลุกคนแถวนี้ให้ตื่นจากฝันหวาน… เลื่อนไปหยิบมือน้อยๆที่ทำกำลังปิดหน้าปิดตาออกจากหน้าตาน่ารักของนทช้าๆ… ก่อนมันไล้ไล้แผ่วเบาไปที่ปลายคาง และเชยหน้าอีกคนขึ้นมาให้สบตากัน… เรียกร้องเอาดวงตาคู่นั้นกลับมามองเธอเสียที…
ในระยะห่างที่ใกล้แค่คืบ… มีแต่ภาษาใจที่สื่อผ่านสายตา…
“แบบนี้…”
นทจ้องมองคนตรงหน้าอย่างหลงใหลเต็มขั้น… ยิ่งจับจ้อง ยิ่งใกล้ชิด ก็ยิ่งหมดแรงกำลังที่จะห้ามใจ ไม่ให้รัก…
ในแววตาซุกซนแสนหวานของคนตรงหน้า ซ่อนอะไรไว้มากมายจนเธอไม่อาจคาดเดา… และมันน่ากลัวจะขาดใจตายขึ้นทุกที… เมื่อคนสวยค่อยๆใช้น้ำเสียงแผ่วเบาเอื้อนเอ่ยประโยชน์ถัดมาได้อย่างอ่อนหวาน…
และน่าหลงใหล
“แววตาของคุณ ทำให้แกรนด์รู้สึกว่าตัวเองสวยที่สุดในโลก…”
แกรนด์ตอกย้ำประโยคของตัวเอง ด้วยรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม… รอยยิ้มที่กลั่นออกมาจากหัวใจ…
คำพูดที่ทำให้นทยิ้มไปทั้งปากทั้งตา… ส่งเสียงเบาๆราวกับกระซิบ
“ก็นั่นมันความจริง… คุณสวย”
“คะ…”
แกรนด์รู้สึกว่าเธอกำลังถูกทำให้พ่ายแพ้… ทั้งที่ตัวเองก็ดูจะควบคุมตัวเองได้ดีเสมอมา… มือที่สัมผัสอยู่ที่ปลายคางของคนตัวเล็ก ร่วงผล็อยลงมาอย่างง่ายดาย… เป็นคราวนี้บ้าง ที่คนสวยต้องเขิน และเสหลบสายตาหวานๆคู่นั้นอย่างเขินนนนนนน… มากขึ้นทุกที
และนทก็กำลังได้ใจ…
กำลังจะได้ใจใครสักคนมาครอบครอง…
“นทว่าคุณสวย…”
“มากด้วย…”
และกำลังต้องเสียหัวใจไปให้ใครสักคนครอบครอง เช่นกัน…
“ฮ้าววว… โอ๊ยง่วงจังเลย สงสัยจะไม่ได้อยู่รอเจอหน้าลูกสาวเจ้าของรีสอร์ทแล้ว ว้า แย่จัง…”
ท่าทางหาวปลอมๆกับคำพูดแสดงความเสียดายอย่างแสนเสแสร้งถูกคนเขินยกกำลังสิบหยิบขึ้นมาใช้แก้สถานการณ์ได้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู คนสวยบิดตัวน้อยๆ ซ้ายทีขวาที… พูดจบ ก็หลบสายตาเขา แต่ก็ยังไม่วายแอบกัดริมฝีปากน้อยๆอย่างเขินอาย
และในระหว่างที่ความเขินกำลังโจมตี เธอก็เห็นคนตัวเล็กกำลังมองกันด้วยสายตาเอ็นดู๊เอ็นดู จนเธอเขิน และเขิน… มากขึ้นทุกที
ยังมีหน้ามามองเธอแบบนี้อีกเหรอ… คนบ้า… เห็นดิบๆแบบนี้เลี่ยนน้อยๆซะที่ไหนเล่า
มีอย่างที่ไหนมาชมกันด้วยน้ำเสียงแบบนั้น… มาชมว่าเธอสวย… ขนาดนั้น
ถึงจะรู้ตัวว่าตัวเองสวยมากแค่ไหน แต่ก็อดเขินอายไม่ได้หรอกนะ…
“ง่วงก็นอนก่อนสิคะ… นทยังไม่ค่อยง่วง เดี๋ยวรอดูหน้าลูกสาวเจ้าของรีสอร์ทก่อน เป็นนางแบบนี่คงสวยหุ่นดีมากแน่เลย… นทอยากเห็นค่ะ”
รอยยิ้มนี้เกิดขึ้นเพราะรู้เท่าทันทุกอย่าง นทรู้ว่าคนสวยกำลังเขินมากมายทีเดียว… และนั่นก็ยิ่งทำให้เธอได้ใจไปกันใหญ่
คนทะเล้นเลยแกล้งแหย่คนสวยเจ้าของใจเธอ… พร้อมทั้งแกล้งไม่สนใจได้อย่างแนบเนียน ดวงตาอบอุ่นที่แกรนด์แสนหวง หันไปมองไปทางเวที… ท่าทางที่ทำเอาคนข้างๆต้องขมวดคิ้วน้อยๆอย่างไม่ชอบใจสักนิดเดียว
นทหันหลังหนีเธอไปอีกทาง และก็เอาความสนใจทั้งหมดไปไว้ที่ไหนรู้… ปล่อยเธอทิ้งไว้อย่างจริงจัง
คนบ้า… มีการอยู่รอเจอคนสวย และไล่เธอไปนอนด้วย !
นี่เด็กแสบคนนี้ใช่คนเดียวกับคนน่ารักแสนอบอุ่นเมื่อครู่ของเธอหรือเปล่าเนี่ย ฮึ้ย!
“ฮ่ะๆ ฮ่า… ฮ่าๆ”
บนเวทีขนาดย่อมกำลังมีการแสดงจำอวดเล็กๆน้อยๆจากพนักงานในรีสอร์ท… และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะปลอมๆจากนทได้ดังๆ… เสียงหัวเราะที่ทำคนสวยต้องตาเขียวเรืองๆอย่างนึกโกรธ… เม้มปากแน่นพร้อมจ้องมองด้านหลังของคนตัวเล็กอย่างตัดพ้อน้อยใจ
คุณนท… ใจร้าย
คนใจร้าย…
ทั้งที่คุณชมว่าแกรนด์สวยอย่างนู้นอย่างนี้… ทั้งที่คุณมองอย่างให้ความหวังกันแบบนี้ แต่ก็ยังเมินกันได้…
คนอะไรแบบนี้นะ !
นทยิ้มขำ… และแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ แต่ไม่ใช่เพราะจำอวดกากๆบนเวทีนั่นแน่ๆ… แต่เป็นคนสวยที่ยืนโหดอยู่หลังเธอ เพราะคนคนนี้คนเดียว
เธอแค่อยากเอาคืนบ้าง… ก็เพราะคนสวยคนนี้ไม่ใช่เหรอ ที่ขยันมาทำให้เธอหลง… แถมยังขยับรุกคืบเข้าไปในหัวใจเธอทุกวิถีทาง… จนนาทีนี้ เธอไม่มีพื้นที่ส่วนไหนในหัวใจเหลือไปตกหลุมรักใครอีกแล้ว…
แต่ท่าทาง คนสวยคนนี้จะขี้หึงใช่ย่อยเชียว… ทั้งที่ในตอนนี้เรายังไม่เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ… แต่ก็ยังอุตส่าห์หวงกันจนเธอรู้สึกได้แต่ไม่ได้หันมอง…
น่ารักเชียว… คุณผู้หญิงสวยซุ่ม… ซ่ามของนท
“อ้าว คุณยังไม่ไปนอนอีก… หรือว่าหายง่วงแล้ว ดีเลย จะได้อยู่ดูนางแบบด้วยกัน…”
นทแกล้งหันหลังน้อยๆ ส่งเสียงที่ผสมกลิ่นของความไม่ใส่ใจไปไถ่ถามอย่างขอไปที กระนั้นก็เถอะ… แต่ปลายประโยคก็ยังแกล้งเย้าต่อนิดๆ หวังว่าจะได้เห็นอาการหวงของคนสวยข้างตัวมากกว่านี้… เมื่อได้รู้ว่าใครสักคนกำลังกระเง้ากระงอดอยากให้อยู่ด้วยกัน… และยิ่งคนคนนั้นคือคนที่เธออยากใช้เวลาอยู่ด้วย… มันชื่นใจดี
แต่แกรนด์คงไม่ยอมโดนแกล้งอีกแล้ว…
คนนี้ของเธอ
จองแล้ว ไม่ให้ใครแย่ง… ไม่ให้มองใครแล้วด้วย
“ไม่เอา… ไม่ให้ดูแล้วค่ะ… แกรนด์ง่วง อยากนอน… คุณนทก็นอนเถอะนะคะ ไปค่ะ ดึกแล้ว… น้ำค้างลง เดี๋ยวไม่สบาย พรุ่งนี้อดเที่ยว แย่เลย… ไปค่ะ นอน”
คนสวยหลับหูหลับตามองข้ามความสมควรไปอย่างใจกล้า… น้ำเสียงกึ่งโวยวายร่ายยาวอย่างไม่ยอมหยุดสักวินาทีให้อีกคนต้องตัดสินใจ ก่อนจะถือวิสาสะควงแขนคนตัวเล็กขี้แกล้งแล้วออกแรงลากไปโดยไม่สนใจว่าเขาจะทำสีหน้ายังไงแล้วในตอนนี้… เธอมีกำลังใจสำรองเป็นความสนใจจากเขา และสายตาอบอุ่นที่เขามองเธอแทบจะตลอดเวลา
เธอชอบเขา… ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นบนรถสองแถวโกโรโกโสนั่น… ชอบมาตลอด ภาพเขาติดตาเธอมาเป็นเดือนไม่ลบเลือนไปสักวัน
และกำลังชอบมากขึ้นเรื่อยๆ… ชอบทั้งที่ความรู้จักอย่างเป็นทางการเพิ่งเริ่มต้นได้ไม่ถึงวัน
อะไรบางอย่างในใจทำให้เธอรู้สึกเหมือนเราผูกพันกัน… มากมายเหลือเกิน
“เดินเร็วๆสิคะ ง่วงแล้วนะ…”
นทอมยิ้มอย่างมีความสุข สาวเท้าเดินตามคนสวยอย่างช้าๆ … เธอไม่ต้องออกแรงเดินด้วยซ้ำ คนขี้หวงข้างหน้าแทบจะลากเธอสุดแรงเกิด…
ใบหน้าสวยๆกำลังฉายแววแห่งความหงุดหงิดออกมาน้อยๆ… แต่ที่มากกว่านั้นคือความดื้อรั้นที่นทต้องูกคนสวยยอมแพ้ …
ซุ้มดอกไม้ที่เธอเคยเดินผ่านมาอย่างเชื่องช้า ชื่นชมในความปราณีสวยงาม บัดนี้กลับถูกคนสวยเมิน จนมันคงนึกน้อยใจ… แต่คนที่กำลังสุขใจ คือนท…
ทางเดินต่อจากซุ้มดอกไม้… พื้นหญ้ายาวๆที่มีเทียนหอมประดับอยู่ตลอดทาง
มันไกลออกจากจากงานพอสมควรแล้ว…
ไกลจนไม่ได้ยินเสียงอะไร
มีเพียงแต่เสียงหัวใจที่ร้องดัง… รั้งดึง ประวิงช่วงเวลานี้เอาไว้…
บรรยากาศกำลังเป็นใจ
“เดินช้าๆก็ได้ค่ะ นทไม่รีบ ไม่ง่วงด้วย…”
นทส่งเสียงนุ่มหวานบอกอีกคน พร้อมทั้งออกแรงรั้งแขนนุ่มๆนั่นเอาไว้ให้หยุดการเคลื่อนไหวรุนแรงนั่นลง… ไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องเดินเร็วอีกแล้ว หากประสงค์ของเธอคนนี้ คือการหวงกัน ไม่ใช่จะรีบไปนอนอย่างที่ปากว่าจริงๆ…
แกรนด์หยุดชะงัก ก่อนจะหันหน้าตาบูดๆมาน้อยๆอย่างขัดอกขัดใจ…
หากไม่มีเหตุผลที่ดีพอ… หากจะพาเธอเพื่อกลับไปดูแม่นางแบบอะไรนั่นอีก
จะไม่ยอมจริงๆด้วย…
“คุณลองหันไปรอบๆก่อน… เห็นไหมคะ มันสวยมากเลยนะ”
นทยิ้มหวานอย่างเอาใจ ก่อนจะชักชวนคนสวยให้หันไปรอบทิศ… ความสวยงามรอบตัวกำลังเข้าที่ และบรรยากาศดีดีกำลังเริ่มก่อตัว เมื่อมีความสวยงามที่สวยที่สุดในความรู้สึก มายืนอยู่ด้วยกัน…ใกล้ๆ … ข้างๆ
รอยยิ้มและท่าทางที่ทำให้คนหงุดหงิดคลายอารมณ์ขี้หวงลง… และหันมองตาม
“… หูว”
เสียงเบาหวิว ดังล่องลอยออกจากปากคนสวยอย่างชื่นชม… พื้นหญ้าโล่งกว้าง รอบตัวมีต้นไม้น้อยใหญ่ที่ประดับไฟอย่างสวยงาม สายลมเย็นฉ่ำ… บรรยากาศดีจริงๆด้วย
นทส่งยิ้มหวานให้คนข้างตัวแม้เขาจะมองไม่เห็น ดวงตากลมโตนั้นมองไกลไปจนสุดสายตา…
คนสวยซุ่มซ่ามของเธอ… กำลังสวยที่สุด… เป็นความสวยงามหนึ่งเดียวในดวงตา… เป็นความงดงามที่กำลังตราตรึงลึกในดวงใจ
คนตัวเล็กสุดติสท์ค่อยๆเงยหน้า มองท้องฟ้าสีดำสนิท… ไร้แสงจันทร์ใดใด…
มีแต่ดวงดาวนับพัน กำลังจับจองทุกพื้นที่ของท้องฟ้า
สุกสกาว พร่างพราว… เหมือนที่ใครบางคนกำลังเป็นแบบนั้น ในใจเธอ
“คุณลองมองบนฟ้า…”
นทว่าเสียงแผ่ว… ลุ่มหลงใหลอยู่กับความงดงามของจักรวาลที่ไม่มีวันสิ้นสุด…
ความงดงามของธรรมชาติที่ไร้การปรุงแต่ง กำลังขับกล่อมบรรยากาศของรัตติกาลให้สวยงาม อบอุ่น และเยือกเย็นอย่างที่สิ่งใดก็ไม่อาจเทียบได้ มากมายเหลือเกินกับความรู้สึกที่ได้มองท้องฟ้ายามค่ำคืน… และแจ่มชัดเหลือเกินกับความรู้สึกดีดีในใจของคนสองคน ที่กำลังงอกงาม…
ไม่มีเหตุผลใด ที่เราจะไม่รักกัน…
มืออบอุ่นของนท เลื่อนไปกุมมือของใครอีกคนอย่างเชื่องช้า… แผ่วเบา… ก่อนจะส่งผ่านความอบอุ่น ความรู้สึกดีดีจากผ่านไปถึงหัวใจ...
มีแต่ความเงียบงันและความสุข… ไม่มีคำถาม ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำอธิบายใดในความสัมพันธ์ของคนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่ชั่วยาม…
นทกระชับมืออีกคนแนบแน่น…
ก่อนความอบอุ่นในใจ จะพาหัวไหล่เย็นเฉียบของสองคน มาชนกันแผ่วเบา ใกล้จนแนบชิด…
รอยยิ้มเปื้อนกระจายบนสีหน้าของคนสองคน… ที่กำลังดำดิ่งสู่ห้วงอารมณ์รักอย่างไม่อาจต้านทาน…
เธอรักที่นี่เหลือเกิน…
ที่ที่ทำให้เธอ… ตกหลุมรัก
ความสวยงามที่หาไม่ได้จากไหน… อีกแล้ว
“ค่าแม่… แกรนด์ออกมานั่งตากลมข้างนอก… อากาศดีมากๆ”
“เดี๋ยววางสายจากแม่ปุ๊ป แกรนด์เข้านอนปั๊ปเลยค่า…”
“งั้นฝันดีนะคะ จุ๊บๆๆๆ คิดถึงแม่นะ”
เสียงจุ๊บๆน่ารักน่าเอ็นดูของลูกสาวตัวน้อยๆในสายตาแม่ ดังเหลือเกินหากเทียบกับความเงียบงันในลานหญ้ากว้างขวางที่ใครบางคนจับจองอยู่เพียงลำพังมาเป็นชั่วโมง…
แกรนด์วางโทรศัพท์มือถือไว้ข้างตัว ก่อนจะเอนลงกับเก้าอี้นอนของทางรีสอร์ทที่จัดวางไว้ใต้ร่มไม้ใหญ่… ดวงตากลมโตของคนสวยมองไปไกลสุดท้องฟ้า… ความสวยงามมืดมิดที่เห็น… เงียบเหงาเหลือเกิน แต่มันคงน่ารักกุ๊กกิ๊กโรแมนติกน่าดูสำหรับคนมีคู่… ซึ่งเธอไม่ใช่
บางทีเธอก็นึกน้อยใจในโชคชะตาเหมือนกัน… ที่ช่างลำเอียง ไม่เหวี่ยงใครมาพบกันสักที… ตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา…
ทั้งที่ใครต่อใครเขาก็มีคนรักกันมากมาย… แต่ทำไม ทำไมต้องเป็นเธอ เธอคนเดียวที่ไม่มีใคร…
ยิ่งมองดาวกระพริบระยิบระยับ คนสวยขี้น้อยใจก็ยิ่งคิดมากก… คิดเวิ่นเว้อไปจนกระทั่งว่าดวงดาวสวยๆนั่นกำลังล้อเลียนว่าเธอไม่มีใคร จนหน้าตางอง้ำไปหมด… ทำไมนะ ทั้งที่เธอก็ออกจะป๊อปปูล่าร์… เป็นดาวคณะ จบเกียรตินิยม… สวย รวย เก่ง ครบครัน… แต่กลับไม่มีคนดูแลหัวใจ ทั้งที่ใครต่อใครเขาก็มีกันไปหมด
นี่เธอโสดตั้งแต่เตรียมอนุบาลยันจบมหาลัย มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วน้า !!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไปนอนก็ได้… ชิ”
แกรนด์บู้ปากใส่ท้องฟ้าอย่างแสนงอน ความเหงาและอารมณ์หงุดหงิดรุมเร้าจนต้องลุกหนีจากตรงนั้นไปโดยลืมใส่ใจอะไร… คนสวยตัวคนเดียวกระแทกกระทั้นเตะลมเตะอากาศไปมา… ดึกแล้วเหมือนกัน และอีกไกลทีเดียว กว่าจะเดินถึงบ้าน…
เงียบสงัด… อย่างที่บอก ไม่มีใครเลยนอกจากเธอ มีแต่คนขี้เหงากับดาวทั้งฟ้า… ต้นไม้ใบหญ้าและสายลม เท่านั้นเอง…
มืดจัง… แหะๆ
ชักจะ… น่ากลัวแฮะ
แกรนด์หันซ้ายหันขวาไปรอบทิศอย่างนึกขนลุก… หรีดหริ่งเรไรที่เคยไม่มีเสียง จู่ๆก็ดังขึ้นมาจนยิ่งทำให้บรรยากาศวังเวงขึ้นไปอีกเท่าตัว…
ฮึ้ย! กลัวละนะ !!!!!!!!!!
แกรนด์หลับตาปี๋อย่างนึกสยองในใจมากขึ้นทุกที… พอเริ่มคิดอะไรในด้าน … ลึกลับขึ้นมา แค่นิดเดียวเท่านั้นเอง อีกร้อยพันความคิดก็หลั่งไหลเข้าโจมตีหัวสมองน้อยๆนี้จนความกลัวเริ่มครอบคลุมทุกความคิดอย่างง่ายดาย…
แค่ต้นไม้ขยับ ก็ลมแทบจับ…
อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ…
แกรนด์สะบัดไม้สะบัดมือไปมาอย่างเครียดเขม็งมากขึ้นทุกที อยากจะวิ่งหนีความกลัวนี้ไปให้ไกล แต่ขาเจ้ากรรมก็ดันแข็งทื่อ… วิ่งไปออกไปซะอย่างนั้น…
“ฮืออ…”
คนสวยครางฮืออย่างน่าสงสาร… ก่อนจะรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย ก้าวขาออกไปข้างหน้าช้าๆ ช้าๆ ช้าๆ.… และเร็วขึ้นทุกที ทุกที…
จะวิ่งแล้วนะ ฮือออ…
แต่แล้ว…
หมับ!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!”
เสียงกรี๊ดลั่นทุ่งทำคนข้างหลังสะดุ้งสุดตัว… เบิกตาโพลงแล้วหันมองรอบทิศเพื่อหาสาเหตุแห่งการร้องลั่นแบบนั้น แต่แล้วก็ไม่พบอะไร นอกจากตัวเอง ที่เพิ่งจะยื่นมือไปจับไหล่เขาเอาไว้…
เอ้า ตกลงเธอ ! เธอทำคุณสวยซุ่มกรี๊ดหรอเนี่ย !!
“เห้ยคู้นนน… เงียบบ ฮึบบบ เงียบบบ!”
เมื่อร้องบอกแล้วไม่เงียบ เลยต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าด้วยการพุ่งเข้าจู่โจมคุณผู้หญิงสวยซุ่มแล้วเอามือปิดปาก… เก็บเสียงกรี๊ดที่อาจจะดังไปทั่วรีสอร์ท และเรื่องเล็กก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ !
“คุณๆ… หยุดกรี๊ดก่อน…”
คนสวยซุ่มซ่ามดิ้นรนอย่างรุนแรงในอ้อมแขนเธอ ริมฝีปากนุ่มๆนั่นก็ขยับยุกยิกในมือจนนทจั๊กจี้และแอบสยิวกิ้วไปพร้อมๆกัน… ความตื่นตระหนกที่อีกคนมีกำลังพลุ่งพล่านจนนทใกล้จะหมดแรงมากขึ้นทุกที
เห้ ! ทำไมไม่ยอมหยุดนะ
“คุณ… หยุด! ถ้าไม่หยุดจะกัดคอ… กัดให้จมเขี้ยวเลย ! หยุด!!”
สุดท้าย… นทต้องรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายดึงร่างบอบบางนั่นแนบตัว แล้วใช้มืออีกข้างล็อคแขนร้ายๆนั่นเอาไว้…. สองขาเกี่ยวพันขาของอีกคนแน่นหนา… แล้วก้มลงกระซิบแนบหูอีกคนด้วยคำขู่เด็กอนุบาลที่แล่นขึ้นมาในสมองแบบฉับพลัน…
ตลกจัง… จะกัดคอ…
คอขาวๆ… กลิ่นหอมอ่อนๆ… ใกล้จมูกแค่เนี้ยะ…
เอ่อ…
“อุดแอ๊วอ่ะ… อ่อยยย”
แกรนด์ดิ้นพราดๆจนหมดแรง… ต้องพิงตัวลงไปในอ้อมแขนของอีกคนทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร… หน้าสวยๆงอง้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้รอบเท่าไรในคืนนี้ แต่กระนั้นก็เถอะ… ลึกๆในใจ ความรู้สึกบอกเธอว่า เสียงของใครคนนี้คุ้นเคยเหลือเกิน และสัมผัสนี้ก็อบอุ่นนุ่มนวลจนเธอมั่นใจว่าจะปลอดภัย
ไม่รู้เขาฟังเธอรู้เรื่องบ้างหรือเปล่า แต่เมื่อเธอเงียบสนิท… มือนุ่มๆนั่นก็ค่อยๆเลื่อนออกจากปากเธอ สัมผัสแนบแน่นทั่วตัวก็ค่อยๆคลายออก คืนอิสรภาพให้แก่คนเหงาขี้ตกใจอย่างเธอจนเต็มรูปแบบ…
แกรนด์ถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะสะบัดเนื้อสะบัดตัวน้อยๆอย่างแง่งอนหงุดหงิด…
“คุณ… ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ”
แกรนด์หันหลังขวับไปเพื่อจะมองหน้าคนคนนั้นอย่างเต็มตา… กำลังจะแยกเขี้ยวใส่เขาแล้วดุสักทีโทษฐานที่โผล่เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงจนเธอตกใจ… คนบ้าอะไร มืดค่ำแบบนี้มาสะกิดเงียบๆอยู่ได้ !
แต่แล้ว… เมื่อเห็นหน้าคนบ้าคนนี้เต็มๆตา… ความหงุดหงิดน้อยๆในใจก็ค่อยเปลี่ยนสภาพเป็นความตกใจ และเขินอาย… จนหน้าแดง หัวใจเต้นรัวเร็ว…
“คุณ…”
ก็นี่มันคุณ… คุณสุดติสท์ใจดีที่อาสามาถ่ายรูปให้เธอเมื่อบ่ายนี่นา…
ตายละ แสดงว่าเมื่อกี๊… คุณคนใจดีคนนี้สินะ ที่กอดเธอแน่นจนเธอหมดแรงแล้วเผลอพิงตัวเขาอย่างไม่รักษาอาการสักนิด…
ฮื้อออ… อะไรกันเนี่ย
“ขอโทษอีกทีจริงๆนะคะที่ทำให้ตกใจ แต่เห็นคุณลืมโทรศัพท์มือถือไว้ เลยแค่อยากเอามาคืน… ตอนแรกก็เห็นหลังคุณเดินไวไวนึกว่าจะเดินตามทัน แต่จู่ๆคุณก็วิ่ง จนจะวิ่งตามไม่ทันอยู่แล้ว…”
นทส่งยิ้มให้คนตรงหน้า คำพูดในเชิงบ่นร่ายออกมายาวเหยียด พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงยื่นให้คนสวยซุ่ม… ที่กำลังจ้องหน้าเธอเอาเป็นเอาตายจนเธอเขินมากในตอนนี้…
มือน้อยๆนั้นเอื้อมมาคว้ามันไป… และนทก็ยังคงตั้งใจส่งยิ้มให้อย่างต่อเนื่อง
“ขอบคุณค่ะ…”
เสียงขอบคุณนั้นหวานเหลือเกิน และรอยยิ้มที่ตอบกลับมาก็หวานเช่นกัน… คนสองคนสบตากันนิ่งเนิ่นนาน…
ความเงียบที่เคยทำให้คนสวยซุ่มกลัวคนต้องวิ่งหนี… กลายเป็นความสงบร่มเย็นที่แสนอบอุ่นเมื่อมีใครมายืนข้างกัน
“จะกลับบ้านพักใช่ไหมคะ ?”
คุณสุดติสท์ใจดีส่งเสียงถามกันพร้อมกับระบายยิ้มอย่างน่ารัก… และนั่นยิ่งทำให้เธอเขินจนต้องเสหลบตา… มันจะมากไปไหมนะหากจะเดินกลับบ้านพักไปด้วยกัน แล้วถ้าเขาไม่เอ่ยปากล่ะ เธอจะชวนเขาเดินกลับบ้านพักกับเธอยังไง
ในหัวยังคิดกลับไปกลับมาไม่จบ… แต่คอเจ้ากรรมก็ดันพยักหน้าตอบรับคำนั้นไปเสียแล้ว
“งั้นไปค่ะ… ไปด้วยกัน… รับรองไปส่งถึงหน้าประตู ไม่ให้ใครแถวนี้ต้องกลัวความมืดและก็วิ่งหนีอะไรน่ากลัวๆแน่นอน…”
นทยิ้มหวานอย่างอ่อนโยนมากขึ้นทุกที ชักชวนอีกคนกลับไปพร้อมๆกันแถมยังแอบแซวท้ายประโยค… เธอรู้ทันหรอกน่า ว่าคุณสวยซุ่มคนนี้กลัวความมืดและสิ่งที่อยู่ในความมืดจนต้องวิ่งหนี… แถมท่าทางคิดมากนั่นก็ทำให้เธอสงสารจนอยากจะจูงมือไปส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัย
แต่ที่มากกว่านั้น คือเธออยากยืดเวลาของเราออกไปอีกหน่อยมากกว่า…
“ไม่ได้กลัวอะไรสักหน่อย…”
คนสวยซุ่มนึกอายจนหน้าม้าน เผลอค้อนควั่กเข้าให้กับคนทะเล้นที่กล้าแซวเธอ… บ้าจริงๆ ที่ต้องมาแสดงอาการจิตหลุดให้คนไม่รู้จักเห็น… แถมยังเป็นคนไม่รู้จักที่เธอแอบปลื้มอีกต่างหาก…
แล้วดูสายตารู้ทันที่เขาใช้มองเธอสิ…
คนอะไรเนี่ย!
“ไม่กลัวก็ไม่กลัวค่ะ… แต่เดินไปเป็นเพื่อนกันหน่อยเนอะ ดึกแล้ว ไม่อยากเดินคนเดียวอ่ะ…”
รอยยิ้มออดอ้อนนั่น อย่าหวังนะว่าเธอจะใจอ่อน… คุณสุดติสท์คนนี้ไม่ได้อบอุ่นน่ารักอย่างที่เธอคิดไว้ แต่ดันเป็นคนร้ายกาจกวนประสาทไปเสียได้… ฮึ่ย…
เขาออกเดินนำเธอก่อนไปสองสามก่อน… และนั่นทำให้เธอต้องขมวดคิ้ว อารมณ์หงุดหงิดลุกฮือขึ้นมาไม่ทราบสาเหตุ… ความรู้สึกเหมือนจะโดนทิ้งไว้ตรงนี้คนเดียว อารมณ์กลัวความมืด แล่นขึ้นมาโจมตีจนต้องถลึงตาใส่แผ่นหลังนั่นราวกับจะเรียกเขาไว้ผ่านพลังจิต…
“ไปสิคะ..”
และเหมือนใครคนนั้นจะมีพลังจิตเหมือนกัน ถึงได้หันมายิ้มอ่อนหวาน และส่งเสียงเรียกกันอย่างเพร๊าะเพราะ… ให้คนฟังต้องรีบคลายหน้าตามู่ทู่ออกแล้วอมยิ้มน้อยๆแทน…
คุณสุดติสท์… ก็น่ารักเหมือนกันนะ…
คนสองคนเดินเคียงข้างกันไปห่างๆ ผ่านความเงียบงันที่เคยน่ากลัว… แต่บัดนี้มันกลับให้อารมณ์โรแมนติคจนบรรยากาศรอบตัวสดใสไปหมด… แกรนด์อมยิ้มและเหลือบมองคนตัวเล็กเป็นระยะ… ต่างฝ่ายต่างก็จมอยู่ในความประทับใจที่มีต่อกันและกัน… และนั่นก็ทำให้ระยะทางไกลๆใกล้กว่าที่เคย…
และนทก็พาคนสวยซุ่ม มาส่งถึงบ้านตามสัญญา
แกรนด์ส่งยิ้มให้คนตัวเล็กที่ยืนส่งยิ้มอยู่ห่างๆ… ระหว่างกำลังถอดรองเท้าวางบนชั้น… นทยังไม่ยอมไปไหน เธอยังอยากอยู่รอให้เห็นกับตา ว่าคนสวยซุ่มของเธอเข้าบ้านพักแล้ว อย่างปลอดภัย…
“ขอบคุณมากค่ะ…”
คนสวยส่งยิ้มหวานมาให้กัน และส่งคำขอบคุณมาถึงเธอ… ให้นทได้ยิ้มตอบและพยักหน้ารับ สุขใจไม่น้อยเลยกับค่ำคืนนี้…
“และก็คืนนี้…”
“ฝันดีนะคะ…”
และเสียงนี้แหล่ะ ที่ทำให้เธอนอนหลับฝันดี…
ไม่ใช่แค่คืนนั้น…
แต่เป็นทุกคืน… จนเราได้กลับมาพบกัน อีกครั้ง…
สวัสดีทุกคน วันนี้วันที่สิบเอ็ด :)
วันนี้เรากำลังฟิน เราพิมพ์ตอนนี้ตั้งแต่เช้าเลยนะ เพิ่เงสร็จเมื่อกี้เอง
มีความสุขมากกเบยย คิคิ.
เนี่ยๆ ทุกคนก็อยากมีความสุขใช่ไหม งั้นเราขออัพเรื่องนี้ให้จบก่อนค่อยอัพทีบีซีนะ
เรารักคุณคนสวยซุ่มกะคุณสุดติสท์จุงเบยย
มีความสุข 55555555555555
ปล วันนี้วันที่ 11 นะคะ :p
ปล2 จุ้บๆ
แล้วพบกันค่ะ :)
ความคิดเห็น