คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 ยิ้ม
Chapter 3
บรรยากาศในห้องเรียนที่แสนวุ่นวาย วุ่นว๊าย วุ่นวาย ...
นทนั่งอ่านหนังสือ ใส่หูฟังเงียบๆลำพังอยู่มุมประจำที่ริมหน้าต่าง คุณครูกรวรรณประจำวิชาภาษาไทยไม่เข้าสอน เหตุเพราะพานักเรียนไปแข่งขันพูดสุนทรพจน์ที่ต่างจังหวัด
จูเนียร์วิ่งแกล้งคนโน้นคนนี้ทั่วห้องตามประสาหนุ่มขี้เล่นแสนซน แล้วก็โดนเพื่อนๆรุมแกล้งจนลงไปนอนหัวเราะด้วยความจั๊กจี้ที่พื้น ...
"นท พราวนั่งด้วยดิ !" ผู้มาใหม่สะกิดที่หัวไหล่นทเบาๆ .. เพียงเท่านั้น นทก็สะดุ้ง ความรู้สึกไม่พอใจเล็กๆเกิดขึ้น เมื่อมีใครมารบกวนโลกส่วนตัวของเธอ , แต่ก็ควบคุมใบหน้าให้ยิ้มออกมาได้ เมื่อเห็นว่าเป็น 'พราว' เพื่อนสาวสุดป๊อปที่สนิทกันระดับหนึ่ง
"นั่งดิๆ .."
ได้รับคำอนุญาต พราวก็หย่อนก้นนั่งลงที่เก้าอี้ข้างตัวนททันที .. เท่านั้น นทก็ละความสนใจออกจากพราว จมดิ่งลงไปในโลกแห่งหนังสือและเสียงเพลงอีกครั้ง
พราวลอบมองใบหน้าของเพื่อนสาวเงียบๆ ค่อยพินิจไปทีละจุด .. ดวงตาเรียวเล็ก รับกับขนตายาวเป็นแพ แต่กลับดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด , ปลายจมูกรั้นๆ เหมือนเด็กเอาแต่ใจก็ดูเหมาะเจาะกับเครื่องหน้าทั้งหมด , ริมฝีปากสีชมพูอ่อนตามธรรมชาติ บอบบางและดูดียิ่งกว่าส่วนไหนๆ , โดยเฉพาะแก้มเนียนใส ที่มีสีเลือดฝาดเจืออยุ่ตลอดเวลา , ยิ่งมอง เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเพื่อนสาวสุดเงียบเรียบร้อยขี้อายคนนี้ มีอะไรดีมากกว่าฝีมือการเล่นดนตรีระดับพระกาฬ
"นท .. ไปกินหมูกะทะวันเกิดพราวไหม ?"
"วันไหนล่ะ.." นทละสายตาจากหนังสืออีกครั้ง ส่งเสียงถาม...
"พรุ่งนี้" พราวจ้องนทตาปริบๆ เธอลุ้นแทบขาดใจ อย่างให้นทตอบตกลงเหลือเกิน ,
นทเงียบไปครู่หนึ่ง , ใจจริง เธอไม่อยากจะสนทนากับพราวมากเท่าไหร่นัก เธอเองก็เป็นคนหนึ่งที่ได้รับรู้ข่าวคราวระหว่างพราวและแอปเปิ้ล ที่ดูไม่ใช่แง่ดีสักเท่าไหร่ ...
คนอื่นๆ ส่วนมากก็เข้าข้างพราวกันเท่านั้น แต่เธอไม่ใช่ ... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น น้องแอปคือคนเดียวที่เธอพร้อมจะเข้าใจทุกๆการกระทำ , ทุกสิ่งที่เป็นแอปเปิ้ล ถูกและดีเสมอ
เธอยังเคยแอปโกรธพราวไม่มีเหตุผลเหมือนกัน ... ที่เมื่อตอนงานกีฬาภายในปีที่แล้ว ดรัมเมเยอร์ไม้ที่หนึ่งกลับไม่ใช่แอปเปิ้ล แต่กลายเป็นพราว เด็กม.สี่ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ไม่ถึงปี
และด้วยเหตุนี้ แอปเปิ้ลคงโกรธ , งานกีฬาสีภายในปีนั้นจึงไม่มีดรัมเมเยอร์ที่ชื่อแอปเปิ้ลเลย ไม่ว่าจะเป็นไม้ไหน...
เธอไม่เข้าใจว่าพราวมีอะไรดีนักหนา ทุกคนถึงได้ละความสนใจจากแอปเปิ้ล .. เปลี่ยนมากรี๊ดกร๊าดพราวกันอย่างง่ายดายเพียงนี้
"อื้ม ได้สิ"
"เยส !"
ท่ามกลางความไม่เข้าใจนั้น นทก็ตอบตกลงไปโดยไม่คิดอะไร ... ส่วนพราวที่นั่งรอคำตอบอยู่นาน ก็เผลอส่งเสียงแห่งความดีใจออกมาอย่างไม่เก็บอาการ
นทยิ้มมุมปากออกมา .. เห็นความน่ารักที่มีอยู่ในตัวพราวเหมือนกันนะ ก็เข้าใจ พราวมาใหม่ ใสกิ๊ง น่ารักขี้เล่นเฟรนด์ลี่กว่าแอปเปิ้ลหลายเท่า
แต่สำหรับเธอ ไม่ว่าจะอีกกี่สิบพราว ก็สู้แอปเปิ้ลเดียวไม่ได้อยู่ดี
วู๊วว เขินจัง >//<
...
เลิกเรียนของอีกวันหนึ่ง .. นทและกลุ่มเพื่อนในห้องเดินรวมๆกันออกมา ทุกคนมีเป้าหมายเดียวกันคือกินอย่างหักโหมที่ร้านหมูกะทะ หลังจากเจ้าของวันเกิดอย่างพราวเอ่ยปากว่าจะยอมเลี้ยงทุกๆอย่าง
นทและจูเนียร์เดินรั้งท้าย จุเนียร์เล่นเกมส์ในไอโฟนอย่างบ้าระห่ำ ส่วนนทก็ใส่หูฟังและอ่านหนังสือเหมือนทุกๆครั้งที่เป็น
"พี่นท !"
เสียงทุ้มหวานลอยแว่วเข้าหูนท ... แต่ด้วยความไม่แน่ใจ นทก็ไม่ได้ใส่ใจจะเงยหน้าไปแต่อย่างใด เธอกำลังไม่เข้าใจเรื่องราวในหนังสือตอนนี้ ต้องการสมาธิอย่างรุนแรงจริงๆ ..
"พี่นทคะ..."
คราวนี้ เสียงนั้นกลับดังชัดขึ้นมาอีกหน่อย ... แต่นทก็ยังคงจดจ่ออยู่กับหนังสือต่อไป เสียงนั้นคลับคล้ายคลับคลากับน้ำเสียงแอปเปิ้ลชอบกล , และด้วยเหตุนี้ เธอจึงสรุปได้ทันทีว่ามันคงเป็นเพียงอาการหูแว่วเท่านั้น
คิดถึงเน้าะ ไม่เจอตั้งหนึ่งวันแล้ว
"นี่พี่นท หูตึงเหรอคะ !"
คราวนี้มาชัดทั้งสัมผัสทั้งน้ำเสียง ไหล่ข้างขวาของเธอโดนไหล่อีกคนกระทบเข้าอย่างจัง จนนทต้องยอมเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมอง...
"เฮ้ย !"
เธออยากตบหน้าตัวเองสักหกสิบเจ็ดทีเพื่อยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ...
"ถ้าคราวนี้พี่นทเดินผ่านแอปมาแล้วไม่ทัก แอปเรียกสองรอบก็ยังไม่หันขนาดนี้ ก็อย่ามาหวังว่าแอปจะทักอีกแล้วนะ !"
ร่างสูงโปร่งกอดอก เอ่ยปากตำหนิเธอด้วยน้ำเสียงแสนงอน ... นทกระตุกสายหูฟังให้หลุดออกมาจากสองหูอย่างตกตะลึง ถ้าเธอไม่ได้ตาฝาด น้องแอปกกำลังทำแก้มป่องอย่างน่ารักโคตรใส่เธอใช่ไหมเนี่ย !?
"พี่นทกลับบ้านเลยเปล่า..." หันซ้ายหันขวา นทก็ไม่พบกลุ่มเพื่อนของเธออีกต่อไปแล้ว แม้กระทั่งจูเนียร์ ที่คงก้มหน้าก้มตาอยู่กับไอโหน เดินตามเพื่อนไปเรื่อยๆไม่สนใจเธอสักนิดเดียว
เธอเริ่มก้าวขาออกเดิน หลังจากตกตะลึงอยู่เกือบนาที , รวบรวมน้ำเสียงที่หายไป ตอบคำถามนั้นของแอปเปิ้ล
"ยังค่ะ พี่ไปกินหมูกะทะวันเกิดเพื่อนต่อ .."
แอปเปิ้ลเดินข้างๆนทช้าๆ ฟังประโยคนั้นของนทแล้วพยักหน้าอย่างนึกเสียดาย ...
"แอปนึกว่าจะได้อยู่คุยเป็นเพื่อนกันอีกเย็นนี้" รำพึงออกมาเบาๆ
นทลมหายใจสะดุดอีกครั้ง ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากแอปเปิ้ล ...
อยากสิ้นลมหายใจไปตรงหน้า , น้องจะมาอะไรกับพี่นักหนาคะ พี่หลงน้องจนจะโงหัวไม่ขึ้นแล้วนะ !!!
"เอ่อ .. แล้วน้องแอปยังไม่กลับบ้านเหรอคะ"
"ยังค่ะ พี่แกรนด์มารับห้าโมงครึ่งแหน่ะวันนี้ ไม่แน่แอปอาจกลับก่อน..."
นทพยักหน้าหงึกๆ รับคำแอปเปิ้ลแล้วก็ไม่สามารถค้นคำถามใดออกมาได้อีก ...
ที่อ่านหนังสือเมื่อครู่ ลืมไปหมดแล้วด้วยซ้ำ
"พี่นทรีบไปใช่ไหมคะ แอปไม่กวนดีกว่า ทานให้อร่อยนะคะ..." แอปเปิ้ลเห็นอีกฝ่ายดูอึดอัดทุกครั้งที่เธอเริ่มชวนคุย .. ก็ถอดใจและตัดสินใจเลิกสานสัมพันธ์ครั้งใหม่นี้ในฉับพลัน พี่นทก็คงเหมือนคนอื่นๆที่มองเธอไม่ดี เธอรู้นะ ว่าพี่นทอยู่ห้องเดียวกับพราว , รู้นะ ว่าหมุกะทะวันเกิดที่พี่นทจะไปในวันนี้ ของวันเกิดใคร...
ก็พราวดังซะขนาดนั้น , เพื่อนในห้องเธอเก็บมาพูดด้วยความปลาบปลื้มเป็นประจำ เฮอะ !
แค่จะกินหมูกะทะต้องป่าวประกาศให้เขารู้กันทั่วโรงเรียน
"พี่ไม่รีบแอป ... อยู่เป็นเพื่อนแอปได้จนแอปกลับเลย" เห็นอีกฝ่ายถอยห่างออกจากตนไปเพียงก้าว นทก็กลั้นใจปล่อยประโยคให้หลุดออกจากการเป็นเพียงแค่ความคิดไปทันที ...
แล้วพอพูดจบ เธอก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่เห่อขึ้นมาบริเวณแก้ม
ต้นเหตุแห่งอาการนั้นของเธอหันมาพร้อมรอยยิ้มหวานฉ่ำ ถ้าเธอไม่ได้คิดไปเอง .. เธอเห็นประกายความดีใจในแววตาคู่นั้นด้วยนะ
"ขอบคุณนะคะ"
สั้นๆ แต่ติดตรึงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ...
นทพยักหน้า ก่อนจะส่งยิ้มให้แอปเปิ้ล รอยยิ้มที่ไร้สิ่งใดเคลือบแฝง มีแต่ความจริงจากหัวใจล้วน
"เวลาพี่นทยิ้ม น่ารักมากๆ"
จึ๊ก ...
นทรู้สึกเหมือนโดนไฟชอร์ตอีกแล้ว เมื่อเห็นนิ้วโป้งชูขึ้นมาเป็นความหมายว่า 'เยี่ยมไปเลย'
น้องแอป ... พี่จะไม่อยากอยู่กับน้อง ก็เพราะน้องชอบมาทำให้ใจพี่สั่นเว่อร์เนี่ยแหล่ะ
เขินอ้ะ !
...
เดี๋ยวฉันตามไปที่ร้านทีหลัง บอกพราวด้วยว่าติดธุระ...
จุเนียร์อ่านข้อความจากวอทแอปของนท ก่อนจะเลิกคิ้วใส่ไอโฟนอย่างฉงน , หันซ้ายหันขวา ก็ไม่พบนทจริงๆอย่างที่มันว่า
มันติดธุระอะไรของมันนะเนี่ย = =
"พราว .. นทมันบอกว่าเดี๋ยวมันตามไปทีหลังนะ" จุเนียร์เร่งฝีเท้าขึ้นไปจนทันพราว ก่อนจะบอกพราวด้วยน้ำเสียงที่ยังเจือด้วยความสงสัยอยู่นิด ...
พราวร้องอ้าวขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน ... สีหน้าแสดงความผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน
"ทำไมอย่างนั้นล่ะเนียร์"
"มันบอกมันติดธุระน่ะ.." จูเนียร์พูดจบ ก็เดินถอยหลังกลับไปรั้งท้ายพร้อมไอโฟน ไม่สนใจ ไม่อะไรอีกต่อไป ..
พราวถอนหายใจอย่างครุ่นคิด .. นี่เพื่อนนทคนสำคัญของเธอจะติดธุระจนพลาดวันนี้หรือเปล่านะ
เธออุตส่าห์เตรียมและเตี๊ยมวันนี้มานาน อย่าให้พลาดได้ไหมนท เฮ้อ ...
...
ที่คณะในตอนสี่โมงกว่า แกรนด์เดินออกจากห้องเรียนรวมอย่างเหนื่อยอ่อน กว่าสองชั่วโมงที่นั่งฟังอาจารย์พร่ำบรรยายวิชาการตลาด เธอรู้สึกเมื่อยหูและเซ็งอารมณ์จริงๆ ยิ่งเรียน ก็ยิ่งเหนื่อยหน่ายเกินจะอดทน...
เพื่อนๆแก๊งค์เดียวกันหลายๆคน ต่างก็แยกย้ายกันไปทำธุระของตัวเอง เหลือเพียงเธอ ที่เดินสโลสเลมานั่งที่โต๊ะว่างๆหน้าคณะ เพื่อหลับตาทิ้งตัวเองให้จมไปในห้วงนิทรา....
แต่ไม่ทันจะได้หลับตา ...
"แกรนด์" น้ำเสียงทุ้มคุ้นหู ก็ดังขึ้น ,
แกรนด์ถอนหายใจทั้งที่ฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ เธอไม่อยากจะเงยหน้าขึ้นไปพบกับช่อดอกกุหลาบสีชมพู หรือใบหน้าคมเข้มของผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ
"พี่โตโน่ แกรนด์จะนอน อย่ามายุ่งกะแกรนด์ได้ไหม"
ประโยคร้ายๆ น้ำเสียงเหวี่ยงๆที่แกรนด์ใช้กับเขาทุกวัน ไม่เคยทำให้ความพยายามของเขาลดลง .. ทุกๆวัน เขาจะพยายามเอาหน้าหล่อๆของตัวเอง ถ่อมาเพื่อให้ 'อดีต' คนรักของเขาได้พบ , เขาทำมันด้วยหัวใจ ทำด้วยความอดทน และหวังเพียงให้หญิงสาวคนนี้ให้โอกาสเขาอีกครั้งเท่านั้น
แต่เขาก็รู้ว่ามันยังอีกไกล...
"กินข้าวหรือยัง ?" หลีกเลี่ยงการปะทะ ใช้น้ำเย็นเข้าลูบ 'โตโน่' หย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้อีกฝั่งของโต๊ะไม้ .. ดันช่อดอกไม้ให้เข้าไปใกล้ตัวของหญิงสาว ส่งยิ้มบางๆให้แกรนด์ที่ฟุบอยู่กับโต๊ะแม้เธอจะไม่เห็นก็ตาม
"แกรนด์เพิ่งเรียนเสร็จ พี่โตโน่ก็รู้อยู่แล้ว ถามทำไมคะ !" ตอบเสียงอู้อี้ทั้งๆที่ยังคงฟุบอยุ่อย่างนั้น
เขาต้องกล่าวขอบคุณแกรนด์อย่างยิ่งใหญ่ที่ตอบเขา ...
น้อยครั้งที่แกรนด์จะสนใจคำพูดของเขา น้อยครั้งที่แกรนด์จะยอมให้เขานั่งร่วมโต๊ะ , เขาคิดเข้าข้างตัวเองแบบไม่ปรึกษาใคร ถือเอาท่าทางนี้เป็นความสำเร็จในระดับแรก ที่เขาหวังเพียงให้เธอยอมพูดคุยกับเขาบ้าง
"ไปหาอะไรทานกันไหม ?"
"ไม่ค่ะ"
สวนทันควัน แกรนด์ไม่เว้นสักวินาทีไว้ตัดสินใจ ...
ร่างเพรียวลุกขึ้นจากโต๊ะ พร้อมๆกับคว้าช่อดอกไม้ของเขาติดมือไปด้วย
โตโน่อยากปิดตาตัวเอง อยากควัดลูกกะตาไปโยนทิ้งซะเลยในตอนนี้ เขาไม่อยากเห็นภาพที่ทำร้ายจิตใจเขาเหมือนทุกๆวันเลยแม้แต่นิดเดียว ...
พลั่ก !
เสียงช่อดอกไม้ร่วงลงสู่ก้นถังขยะที่ว่างเปล่า
"เกมส์โอเวอร์..."
โตโน่พูดกับตัวเองเบาๆ ดอกไม้ช่อสวยที่เขาเลือกสรรมาด้วยหัวใจ ถูกทิ้งในลงไปกองอยู่ในถังขยะอีกแล้ว...
หญิงสาวเดินสวยเชิดไปยังรถเลกซัสของเธอ เขามองตามจนเธอขับมันออกไปพ้นครรลองสายตา
ยิ้ม ... โตโน่ยิ้มปลอบใจตัวเอง , ย้ำเหตุผลที่ทำให้อดทนง้อเธอได้อีกแสนนาน
มันเป็นเพราะเขาเอง ที่ทำผิด ...
เขาเสียใจจริงๆที่เผลอใจไปกับคนอื่น เสียใจจริงๆ , เสียใจที่ทำให้คนที่รักเขา เสียใจ
และเขาจะชดใช้ด้วยความรักทั้งหมดที่เขามี หัวใจดวงนี้ เขาจะไม่มีวันปันให้ใครอีกเลย ...
โตโน่ ฟีโน่ เลือกแล้ว รักเลยย !
เราจะไม่บอกทุกคนค่ะว่าฟิคนี้คือ
'noteapptonogrand'
๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ๕ ปลื้มจัง
พี่พราวจะล่อล่วงพี่นทไปหมูกะทะทำไมนะ = = ?
น่าสงสัยจริงๆ !
พรุ่งนี้เจอกันนะค๊าา ♥.
ความคิดเห็น