Short FIC # 'album' THESTAR 7 .. *67 & all

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter Two' # part one "พูดว่ารักไม่หายเหงา"

 Chapter two ' part1

พูดว่ารักไม่หายเหงา ...

ตลอดเวลาเกือบๆปีที่ผ่านมา ... ตั้งแต่ตูมตามเริ่มเดินสายประกวด และเป็นหัวหน้าวงเต็มตัว เวลาที่มีให้เธอก็น้อยลง น้อยลงจนแทบไม่มี ...

ประกอบกับการเรียนต่อในระดับปริญญาโท ทำให้เธอเองก็แทบไม่มีเวลาไปติดตามอยู่คู่กันเป็นเงาเหมือนแต่ก่อน

เมื่อต่างคนต่างไม่มีเวลา การเจอกันที่น้อยลง นานวันเข้า ... ความหวั่นไหวก็เริ่มเกาะกินหัวใจ จนกลายเป็นความน้อยใจในที่สุด

หลายต่อหลายครั้ง ...

ตูมตามสัญญา สัญญาว่าจะมาหา สัญญาจะพาไปเที่ยวนู่นนี่นั่น ไปไหนต่อไหนกันเหมือนเคย

แต่เกือบทุกครั้ง ก็จะต้องมีเหตุให้พลาดกัน ร่ำไป

'กวาง ผมขอโทษนะ ไอ้จูมันไม่สบาย ต้องพามันไปโรงพยาบาลก่อน'

'วันนี้ผมไปไม่ได้นะ พี่แอมป์ขาดซ้อม ผมเลยต้องซ้อมแทน'

'เลื่อนเป็นวันอื่นได้ไหม วันนี้พี่เนสท้องเสีย เขาไปคลินิคกันหมด ผมต้องอยู่เฝ้าบ้านเป็นเพื่อนไอ้จูมัน'

'เปียโนเสียงเพี้ยน .. มันเป็นอะไรก็ไม่รู้ ผมคงต้องใช้เวลาซ่อมสักหน่อย เสร็จแล้วจะรีบไปนะ'

'กวาง ... กีต้าร์ผมร่วง ไอ้นทมันทำ คอหักเลย ทำยังไงดี ผมขอเอาลูกรักไปซ่อมได้ไหม'

เป็นร้อยเป็นพันเหตุผล ไม่เคยซ้ำกัน ...

และสุดท้าย ก็ไม่เคยจะมีเวลามาเจอกันอยู่ดี

กวางเลื่อนเมาส์เพื่อไปยังปุ่ม start เพื่อ shut down โน้ตบุ๊ค แล้วเลื่อนมันให้พ้นสายตา มองเลยไปนอกหน้าต่าง

น้ำใสใสพากันมาเอ่อคลออยู่ที่ดวงตาคู่งาม

ใบหน้าสวยแหงนขึ้นมองเพดานห้องเพื่อสะกดน้ำตาให้ไหลย้อนกลับไป ... แต่มันก็ไม่ได้ผลดั่งใจ

สุดท้าย น้ำตาก็ไหล ไหลหยดออกมาอยู่ดี ...

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะน้ำตาที่กำลังไหลท่วม กวางรีบปาดน้ำใสใสให้แห้งออกไป แล้วคว้าโทรศัพท์มากดรับทันที เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรมา

"ฮัลโหล ... มีอะไรเกรซ ?"

"ได้ ๆ เดี๋ยวฉันออกไปรอรับหน้าคอนโดแล้วกัน มากินข้าวที่ห้องฉันได้เลย กับข้าวตึม แล้วเจอกันเพื่อนรัก..."

'เกรซ' เพื่อนสาวคนสวย ที่แสนสนิทสุดๆของเธอนั่นเอง ที่โทรเข้ามาได้ถูกจังหวะพอดิบพอดี

เกรซโทรมาบอกว่า จะขอแวะพักที่ห้องสักหน่อย เพราะเพิ่งเดินทางลงมาจากเชียงใหม่พร้อมกับพี่ชาย ขับรถยาวมาทั้งวัน ไม่ได้กินอะไรมาเลย หิวมากๆ...

กวางวางโทรศัพท์มือถือไว้ตรงที่เดิม แล้วกึ่งเดินกึ่งกระโดดไปยังหน้าลิฟท์ จิ้มปุ่มเหล็กเย็นเฉียบย้ำ ๆๆ

แล้วลิฟท์ก็พาเธอลงมาถึงชั้นหนึ่ง กวางเดินออกไปรอเพื่อนสาวที่หน้าคอนโดอย่างที่บอกไว้ ... ครู่เดียวเท่านั้น รถสปอร์ตโฉบเฉี่ยวสีแดงบาดจิต ห็หักเลี้ยวเข้ามา ... เข้าซองจอดรถ ใกล้ๆกับประตูคอนโด

หนุ่มสาวสองคนเดินลงมาจากรถพร้อมกัน สองมือจับกันแนบสนิท นี่ถ้าเป็นคนอื่นมอง เขาคงไม่คิดหรอกว่าเป็นพี่ชายกับน้องสาว

ก็สวยหล่อเหมาะสมกันซะขนาดนั้น เธอยังแอบจิ้นพี่น้องคู่นี้เบาๆเลย...

เป็นเกรซก่อนที่ยกมือทักทายเธอ และก็ตามด้วย 'พี่โตโน่' ที่กระตุกมุมปากส่งรอยยิ้มเขินๆมาให้เป็นการทักทาย

กวางปรี่เข้าไปหาเพื่อน ... รีบทักด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจ

"เกรซ คิดถึงแกจริงๆเลย"

มองใครต่อใครจับมือเดินเคียงคู่สองคน

แต่ฉันต้องเดินอยู่บนถนนทนเหงาใจ

เพราะอะไรรู้ไหม เพราะเฝ้ารอคอย

วันอังคาร 19 เมษายน 2554

ร่างเล็กนอนพลิกไปมาบนเตียงกว้าง6ฟุตอย่างแสนจะขี้เกียจ ... นาฬิกาบอกเวลาว่า แปดโมงกว่าแล้ว พร้อมกับส่งเสียงร้องดังน่ารำคาญซ้ำไปซ้ำมา จนเธอต้องโงหัวขึ้นมาอย่างมึนๆ ...

วิชาเรียนอาจจะมีไม่มากนัก แต่งานนั้นมากเหลือแสน .. บางที เธอก็รู้สึกว่าตัดสินใจผิดมหันต์ ที่เลือกเรียนต่อในระดับปริญญาโท แทนที่จะไปเดินสายประกวดกับวงแบบเต็มตัว หรือเริ่มงานตามสายงานที่เรียนมา

เพื่อนๆ หลายคน เรียนจบก็สมัครงาน และใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไป มีวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เพื่อไปเที่ยวพักผ่อน ใช้เงินที่หามา ...

แต่เธอต้องมานั่งเรียน วันละวิชาสองวิชา ทำรายงานเล่มหนาๆ ไม่เว้นสักอาทิตย์ ... ใช้เงินที่พ่อแม่ส่งมาให้เดือนละหลายหมื่นอย่างเรื่อยเปื่อย ไม่สนุกสนานเหมือนตอนเรียนปริญญาตรี เพราะน้องๆที่เคยเรียนด้วยกัน เพื่อนๆที่ในคณะ ก็ไม่มีใครต่อปริญญาโทสักคน

มือเรียวคว้าปฏิทินมาถือไว้ แล้วใช้ปากกาเคมี กาทับวันที่นี้ลงไป

ถัดจากนี้อีกสี่วัน กวางได้วงกลมสีแดงล้อมรอบไว้เรียบร้อยแล้ว ...

'วันครบรอบสามปี'

ก่อนวันแข่งวงประสานเสียงรอบชิงชนะเลิศ ที่สำคัญมากๆจริงๆ เพียงแค่วันเดียว

หวังว่าคงไม่ลืมวันของเรานะ ตูมตาม ...

วางปฎิทินลงที่เดิม แล้วเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำรายงานต่อจากเมื่อคืน โปรแกรมเอ็มเอสเอ็นออนไลน์อัตโนมัติเหมือนทุกครั้ง ... คอมพิวเตอร์ค้างไปนิดหน่อย แต่ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็กลับสู่สภาพปกติดั่งเดิม

แถบสีส้มวาบเด้งขึ้น พร้อมกับเสียง 'ตึงตึง' แสดงว่ามีคนทักทายเธอเข้ามา กวางเลื่อนเม้าส์ไปกดหน้าต่างสนทนาขึ้นมา แล้วก็อมยิ้มเล็กๆ เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนทักทาย

ToomTam :

มือถือเป็นอะไร ผมโทรหาไม่ติด ? คิดถึงกวางจะแย่

กวางยิ้มกว้างออกมาอย่างปลื้มใจ รีบพิมพ์ตอบกลับ

kwang :

ก็ไม่ได้ชาร์ตแบต สงสัยแบตหมดมั้ง

โทรมามีอะไรล่ะ

ToomTam :

ผมจะบอกว่าผมเมลท่อนที่กวางต้องร้อง คีย์ และก็เมโลดี้ให้แล้วนะ เสียงอาจจะแปร่งๆนิดหนึ่ง ใช้บีบีแอปอัด

'โถ .. นึกว่าจะมีอะไร'

ความคิดหวังถูกทลายยับ พรวดเดียว ที่แท้ก็โทรมาเพราะเรื่องวง เรื่องเพลง ตลอด ๆ ...

kwang :

โอเค เดี๋ยวกวางเช็คเมล มีอะไรอีกไหม ?

แย่บๆลองเชิง แล้วนั่งนิ่งรอคอยคำตอบ ความคาดหวังเต็มล้น ไม่แน่นะ นายจริงจังคนนี้ อาจจะมีแผนเซอร์ไพร์สอะไรเล็กๆน้อยๆอยู่ก็ได้ ><.

ToomTam :

ไม่มีแล้วครับ ไม่กวนกวางแล้วล่ะ

ToomTam :

แต่เอ้อ เลื่อนวันซ้อมมาเป็นวันศุกร์นะ วันเสาร์จะได้เก็บเสียงเอาไว้

kwang :

โอเค

ToomTam :

ครับ งั้นผมไม่กวนล่ะ .. ไปนะครับ บาย

kwang :

Bye .

ToomTam :

เฮ้ยกวางง เดี๋ยว !

kwang :

?

Toomtam :

ผมรักกวางนะ

kwang :

ค่ะ

กวางพิมพ์ตัวอักษรสามตัวสั้นๆ แล้วมองสีสถานะของอีกฝ่ายหนึ่ง ที่เปลี่ยนเป็นสีเทา ... ด้วยสายตาหม่นหมอง

ไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย กับความรู้สึกแบบนี้

จะว่ามีความสุข มันก็ไม่ใช่ ทุกข์ใจ ก็ไม่เชิง ...

เพราะตูมตามยังคงเหมือนเดิม หมั่นติดต่อ โทรหาบ่อยๆ บอกรักทุกวัน ... เพียงแต่ขาดสิ่งสำคัญ คือเวลา

แค่ไม่มีเวลาให้เลย ...

แค่นี้เอง

ฉันก็เข้าใจในคำว่ารักที่เรามี

และเธอก็ดี ที่พูดคำนี้ให้บ่อยบ่อย

สัญญาจะมาหา แต่เธอก็คงไม่รู้ใช่ไหม 

หลังจากติดต่อมาทางเอ็มครั้งสุดท้ายวันนั้น ตูมตามก็เงียบไปเลยอีกหลายวัน ...

จนวันนี้ วันศุกร์เข้าไปแล้ว ... วันนัดซ้อมที่ตูมตามนัดเอาไว้

กวางนับวันนี้รอด้วยใจจดใจจ่อ ตื่นเช้าขึ้นมาในวันศุกร์ ก็ตัดสินใจโดดเรียนวิชาการตลาด วิชาที่มีความสำคัญเป็นอันดับต้นๆ ไปแบบไม่ต้องคิดมาก เพราะแรงคิดถึง...

ขับรถเก๋งญี่ปุ่นคันเล็กออกไปพร้อมกับแต่งตัวสวยเต็ม ..

จิตใจมีจุดหมายปลายทาง สดใสกว่าทุกทุกวัน ...

จะได้เจอแล้ว จะได้เจอแล้ว

เหยียบมาแปปเดียวก็ถึงบ้านจัดสรรหลังใหญ่ของตูมตามแบบไม่ต้องเสียเวลานัก ... กวางบีบแตรรถปิ๊น ๆ เสียงดัง

พักหนึ่ง กว่าร่างสูงที่คุ้นตาจะวิ่งมาเปิดประตู ...

"พี่กวาง มาแต่เช้าเลย สวัสดีค่ะ" เป็นแอปเปิ้ล ที่เดินมาเปิดประตูให้กวางพร้อมด้วยใบหน้าอิดโรย ดูก็รู้ว่าเหมือนคนอดหลับอดนอนขนาดไหน ... กวางเลื่อนรถให้เ้ข้าไปจอดในบ้าน ข้างๆรถเก๋งคันเก่าของเนส

แล้วเปิดประตูลงมาหาน้องสาวคนสนิท โอบกอดอย่างคิดถึง

"โอ๊ยแอปป คิดถึงจังเลย ขอกอดหน่อย..." แอปเปิ้ลกางแขนกอดตอบพี่กวางอย่างคิดถึงไม่แพ้กัน หลับตาลงในอ้อมกอดนั้นอย่างเหนื่อยอ่อน ในบ้านไม่มีใครอยู่เลย มีก็แต่พี่นทที่เพิ่งเผลอหลับไปเท่านั้น หลังจากโดนบัญชาจากพี่ตูมตามให้อยู่รอพี่กวางที่นี่ ... ทั้งๆที่อยากไปกับพี่พี่ใจแทบขาด

"งั้นพี่กวางมาแล้ว แอปขอไปอาบน้ำแต่งตัวแปปนะคะ จะไปเยี่ยมพี่เีนียร์ที่โรงพยาบาล..." แอปเปิ้ลผละออกจากอ้อมกอดนั้น แล้วเอ่ยพลางหันหลังจะเดินกลับเข้าบ้าน

กวางชะงักไปนิดหนึ่ง เพราะไม่รู้เรื่องมาก่อนเลย ... ไปเยี่ยมจูเนียร์ที่โรงพยาบาล ไปทำไม ?

ก่อนจะส่งเสียงเรียกน้องสาวคนสนิทไว้ด้วยเสียงอันดัง

"แอปเปิ้ล ... จูเนียร์เป็นอะไรอ่ะ ?"

แอปเปิ้ลชะงัก หันหลังกลับมาหาพี่กวางแล้วทำหน้าประหลาดใจ ถามเสียงสูง

"นี่พี่ตามไม่ได้โทรบอกพี่กวางเหรอคะว่าพี่เนียร์ตกบันได ?"

กวางตกใจขึ้นไปอีกหลายเท่า ก้าวขาไปจับแขนแอปเปิ้ลเอาไว้แล้วไถ่ถาม ... น้ำเสียงเต็มไปด้วยความร้อนใจ และเป็นห่วง

"ไม่ได้โทรบอก แล้วทำไมถึงตกบันไดล่ะ จูเนียร์เป็นอะไร"

แอปเปิ้ลเม้มปากแน่น ... นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่พี่แอมป์เล่าให้ฟัง ระหว่างยกพี่เนียร์ขึ้นรถ พยายามเรียบเรียงคำพูดให้ฟังเข้าใจง่ายที่สุด

"ซิลมันทะเลาะกับพี่เนียร์ค่ะ แล้วก็บานปลายใหญ่โต แอปก็ไม่รู้อะไร แต่พี่แอมป์บอกว่าพี่เนียร์ตกบันไดค่ะ"

กวางรับรู้ใจความนั้นด้วยความร้อนใจ เป็นห่วงเป็นใยในตัวจูเนียร์มาก ไล่แอปเปิ้ลไปอาบน้ำ พร้อมกับกดมือถือโทรหาตูมตามทันที

"อาบน้ำไวไวเลยนะแอป ... จะได้ไปโรงพยาบาลกัน"

เสียงรอสายถูกตัดไปอัตโนมัติ เพราะตูมตามไม่รับสายสักที กวางกดโทรหาตูมตามระรัว ... แต่ยิ่งเขาไม่รับก็ยิ่งทั้งใจเสีย ทั้งเสียใจไปกันใหญ่

บอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกอย่างไร ...

แต่มันแย่จริงๆเลย

วัน แต่ละวันฉันรอเธอด้วยน้ำตา

เดือน อีกกี่เดือนจะมาพบหน้า

ปี กี่ปีแล้วที่ยังเป็นแค่สัญญา

ว่ารักกัน แล้วมีประโยชน์อะไร 

TO BE CONTINUED '