คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 จากในวันนั้น
“แกรนด์… หนูจะกลับบ้านเมื่อไร ไปอยู่นู่นนาน แม่กะคุณป๊าคิดถึงละนะ”
“เดี๋ยวอีกสามสี่วันก็กลับแล้วค่า… บอกคุณป๊าว่าแกรนด์คิดถึงมากน้า”
“จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆ รักแม่ที่สุดค่ะ… ฝันดีน้า”
เมื่อได้บอกใจความครบถ้วนอย่างที่อยากบอก คนสวยปลายสายก็รีบกดวางอย่างฉับไว กลัวคนที่ฝั่งภูมิภาคจะกระเง้ากระงอดให้เธอต้องลำบากใจอีก… นี่ก็แทบจะตลอดห้าวันแล้วที่เธอพาตัวเองพักพิงที่นี่ ที่คุณแม่ของเธอโทรมาพร่ำคำคิดถึงให้ต้องใจแข็งทำเมิน…
ย่างเข้าวันที่หกแล้วที่เธอมาดื่มด่ำกับความสวยงามอยู่กับสถานที่ในจิตใต้สำนึก… อุปกรณ์สื่อสารถูกปิดตลอดวันและเปิดขึ้นในเวลาหนึ่งทุ่มเพื่อรับสายของคุณแม่ตามที่สั่งกันเอาไว้… และในช่วงเวลาตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นยันพระอาทิตย์ตกดิน นั่นคือเวลาพักผ่อนที่แสนสงบที่เธอเฝ้ารอ…
แต่นอกจากการพักผ่อนที่แสนสงบ… สิ่งที่สาวสวยคนนี้รอคอยมาเนิ่นนาน คือการกลับมาตามคำสัญญาของใครบางคนมากกว่า…
ใครบางคนที่ทำให้เธอต้องทิ้งภาระมากมายเพื่อมาหยุดชีวิตไว้นิ่งๆตรงนี้…
ใครบางคนที่ทำให้เธอรู้สึก…
คิดถึง ทั้งที่เรายังไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ใดใดต่อกัน นอกเหนือจากการ สบตาและพูดคุยไม่กี่คำ แค่นั้นเอง…
แต่มันก็เป็นความน่ารักที่ประทับจับใจเธอน่าดูเชียวล่ะ…
ก็เธอยังจำ…
รอยยิ้มและน้ำใจของเขาได้อยู่เลย จนป่านนี้
เมื่อครั้งที่เราได้พูดกันครั้งแรก…
.
.
บ่ายแก่ๆจวนจะเย็นย่ำเต็มที… เวลาพักผ่อนที่แสนจะชิ๊ลชิล ท่ามกลางแสงแดดสีส้มที่สาดส่องให้ความอบอุ่นไปทั่วทุกหย่อมหญ้า เธอเองก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งมีชีวิตเช่นกัน ที่มายืนท้าลมเย็นฉ่ำปอดอย่างไม่แคร์แดดเช่นนี้…
อ่า… สดชื่นเป็นบ้า
เธอเห็นภูเขาลูกนั้นอยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือ มันตั้งตระหง่าน หญิงใหญ่และมั่นคง… แต่ในความเป็นจริง มันออกจะดูแสนไกล… เธอคงเดินไปถึงไม่ได้แน่ๆ
แต่เธอจะสามารถเก็บความประทับใจไว้ได้ในรูปแบบของภาพถ่าย…
คิดได้ดังนั้น คนสวยอารมณ์ดี ก็ยกกล้องคอมแพคตัวบางขึ้นถ่ายรูปรัวๆอย่างชอบอกชอบใจ…
จากที่เคยยืนชื่นชมบรรยากาศนิ่งๆ ก็กลายเป็นว่าเธอต้องเดินไปมุมนู้น นั่งลงตรงนี้ เอนนอนตรงนั้น เพื่อหามุมที่สวยที่สุดของเจ้าภูเขาลูกใหญ่ที่เปลี่ยนแปลงไปทุกวินาที…
ให้ตายเถอะ สวยทุกมุมเลยนะ !!
ฮื้ออออ ชอบบบบ ชอบที่นี่
ห่างออกไป หลังต้นไม้ต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านใบไพศาล มีใครบางคนกำลังยืนยิ้มหวานอย่างสุขใจ… ดวงตาพราวระยับจับจ้องอยู่ที่จุดหมายที่ทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุขตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตากัน และไม่ว่าธรรมชาติหรือความสวยงามอื่นใด ก็เทียบไม่ได้กับความเคลื่อนไหวซนๆตรงหน้าแม้สักนิด…
ภาพคนสวยที่เดินวุ่นวายไปมุมนู้นมุมนี้ กำลังทำให้คนมองมีความสุขจนจุกในอก… เธอเห็นตั้งแต่ใครคนนั้นยืนเหม่อมองภูเขาลูกนั้นด้วยแววตาแห่งความหลงใหล ยกแขนสองข้างขึ้นสูงสุดมือเพราะความลมเย็นที่พัดมาให้ฉ่ำใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความวุ่นวายที่เธอคนนั้นควักกล้องออกมาชักภาพนั้นรัวๆ… นทยิ้มตามทุกรอยยิ้มของเธอคนนั้นอย่างคนที่กำลังมีความสุข ความสุขที่เกิดขึ้นเพราะใครบางคนกำลังมีความสุข… และดีใจมากเหลือเกินที่ได้มาพบเข้ากับหญิงสาวที่หัวใจเธอเรียกร้องจะพบหน้า
ถึงไม่ใช่การเดินตามหา… แต่มันก็คลับคล้ายคลับคลาคำนั้นจนเรียกได้ว่าใช่เข้าไปทุกที
เธอเดินไปทั่วฟาร์ม ดูวัวกินหญ้า ดูม้าวิ่งเล่น เห็นเป็ดพยายามบิน… เดินไปทุกที่ทุกมุมเจออะไรมากมาย แต่เพิ่งมาหยุดสนใจ แค่ตรงนี้นี่เอง…
มันคือความสวยงามที่เธอเฝ้ารอ…
คุณผู้หญิงซุ่มซ่ามคนนั้น…
ช่างมีเสน่ห์ดึงดูดหัวใจเธอเหลือเกิน…
“ฮึ่ย…”
ความหงุดหงิดกำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆในความรู้สึกของคนสวยเพียงลำพัง… ต้นเหตุก็เกิดจากความลำพังของเธอนี่แหล่ะ ! เพราะเธออยู่เดียว มันจึงทำให้เธอไม่อาจถ่ายภาพตัวเองแบบสวยๆคู่กับภูเขาและต้นไม้ได้สักที
นี่พยายามมานานแล้วนะ !
“ฮึบ… ฮึ่ย!”
เสียงแห่งความหงุดหงิดขัดใจดังขึ้นทุกทีเมื่อแขนขาวๆนั่นพยายามยื่นออกไปจนสุดความยาว แต่รูปถ่ายก็ได้เพียงเสี้ยวหน้าผากกับไรผมที่ตกลงมากระจายเต็มหน้า… บางที รูปก็ติดภูเขาจนไม่เห็นเธอ … บางที รูปก็ติดแต่เธอจนไม่เห็นภูเขา สลับไปมาแบบนี้จนคนสวยอยากร้องไห้เต็มทีแล้ว…
“ฮึ่ยยย!!”
หงุดหงิดจนอยากจะเขวี้ยงกล้องแล้ว ให้ตาย !
เที่ยวคนเดียวไม่เห็นสนุกเลย… ไม่สนุกเลยจริงๆนะ…
โอ๊ยยยยยยยยยยย!
“ฮ่ะๆ… ฮ่ะ ฮ่าฮ่า”
นทยิ้มจนแทบจะขำเธอคนนั้นออกมาอยู่แล้ว ท่าทางขัดอกขัดใจที่เหมือนเด็กแบบนั้นกำลังทำให้นทรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวมันช่างสดใสกว่าวันไหนๆ และความรู้สึกที่ว่าเธอคนนั้นกำลังต้องการความช่วยเหลือ ก็แจ่มชัดมากขึ้นทุกที…
สุดแขนสุดคว้า ยิ้มร่าสู้แดดและลม แต่เมื่อดึงกล้องกลับมา ก็กลับต้องทำหน้าผิดหวังทุกครั้งไป…
โธ่… คุณน่ะ
น่ารักเป็นบ้าเลยรู้ตัวไหม
นทชักชอบคุณมากขึ้นทุกทีแล้วนะคะ…
และท่าทางน่ารักเป็นบ้าแบบนั้น ก็กำลังทำให้นทเริ่มรวบรวมความกล้าที่จะทำตามหัวใจอีกครั้ง…
บางทีความช่วยเหลือของเธอในตอนนี้ อาจเป็นประโยชน์ต่อความสัมพันธ์ของเราก็ได้
คิดได้ดังนั้น นทก็สูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด เตรียมย่างเท้าตรงเข้าไปหาคนสวยในดวงใจเพื่อหยิบยื่นไมตรีจิตให้…
หากแต่มันก็ช้าไป… แค่เสี้ยววินาทีอีกเช่นเคย
“คุณแกรนด์ครับ…”
การพยายามถ่ายรูปขั้นแอดวานซ์ของคนสวย เป็นอันสะดุดลงเมื่อสองหูได้ยินเสียงใครบางคนเดินเข้ามา แกรนด์ลงกล้องในมือพร้อมหันหน้าไปหาต้นเสียง พร้อมฉีกรอยยิ้มแสนหวานให้กับเขาผู้มาใหม่
คุณกัน นภัทร เพื่อนที่จะคอยดูแลคุณทุกนาทีจากนี้เป็นต้นไปนี่เอง อิอิ
หนุ่มหน้าคมเข้มแต่ก็หวานฉ่ำที่ดวงตา ยืนยิ้มอบอุ่นอยู่ไม่ห่างเท่าไรนัก…
“คุณกัน”
“ตอนบ่ายด้านนี้แดดร้อนนะครับ… ผมเห็นคุณแกรนด์ไม่มีหมวก เลยหยิบมาเผื่อ…”
น้ำใจที่เขาหยิบยื่นให้ มาพร้อมกับหมวกสานใบสวยทรงผู้หญิงที่น่าจะมีประโยชน์ใช้สอยในด้านการประดับตกแต่งมากกว่ากันแดดกันลม เธอยิ้มและรับมันไว้ พร้อมกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ก็หวานจับใจ น้ำใจของเขามากมายทีเดียว และหมวกใบนี้ก็ดูสวยถูกใจจนเธออดไม่ได้ที่จะถามถึงที่มา
เผื่อใครไม่รู้ เธอเป็นนักสะสมหมวกตัวยงเลยนะ เพียงแต่ลืมหยิบออกมาจากกระเป๋าเท่านั้นเอง…
“คุณกัน… หมวกใครคะเนี่ย สวยจัง”
กันยิ้มเขินๆเมื่อสบดวงตาหวานๆคู่นั้นเข้าเต็มๆตา สาวสวยตัวเล็กบอบบาง หุ่นทรงพอเหมาะพอเจาะ รับกับใบหน้าจิ้มลิ้มที่สมบูรณ์แบบราวกับตุ๊กตา… ยิ่งเมื่อถูกเสริมด้วยหมวกใบสวยที่เขาตัดใจซื้อมาในราคาแพงหูฉี่จากช็อปของที่ระลึกของฟาร์ม มันยิ่งขับลุคส์ให้คุณแกรนด์คนนี้ เหมือนเจ้าหญิงผู้งามสง่าในนิยายไม่มีผิด…
เหมาะสม พอดี เพอร์เฟ็กต์
สวยอ่ะ…
“คุณกัน… คุณกันคะ”
“อะ… เอ่อ ครับครับ”
ท่าทางลุกลี้ลุกลนเกินเหตุของเขากำลังทำให้คนสวยหลุดหัวเราะออกมาเบาๆอย่างอดกลั้นไม่ได้อีกแล้ว… แม้จะแอบเขินนิดหน่อยที่เห็นเขามองเธอจนตาค้าง แต่สู้เขาที่ใบหน้าคล้ำนั่นแดงฉ่ำไม่ได้เลย
“แกรนด์ถามคุณว่า หมวกใบนี้ของใครคะ สวยจัง”
“ถือเป็นอภินันทนาการจากทางฟาร์มแล้วกันครับ ขอให้คุณแกรนด์มีความสุขกับความสงบที่รอคอยการมาเยือนเสมอ… มีอะไรเรียกใช้ผมได้นะครับ… ผม กัน นภัทร ยินดีให้บริการ… ฮะ”
กันสูดลมหายใจเข้าปอดยาวเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะสวมบทผู้จัดการหนุ่มมาดดีเพื่อกล่าวคำอำลาและมอบพื้นที่ส่วนตัวคืนแก่ลูกค้าคนสำคัญ… ไม่ใช่แค่มารยาทที่ต้องทำ แต่เขาทำไปเพื่อกลบเกลื่อนความเขินที่พุ่งโจมตีมากขึ้นทุกที…
คุณแกรนด์สวย และน่ารักเกินไป… เขาหักห้ามหัวใจและอารมณ์ความรู้สึกไม่ได้เลย
“ขอตัวนะครับ…”
ผู้จัดการหนุ่มโค้งตัวน้อยๆ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มกว้างเต็มสีหน้า… ทิ้งแกรนด์ให้ยืนยิ้มค้างอย่างงงๆกับท่าทางของเขา ถามอะไรก็ไม่ตอบ แถมยังบอกลากันไปเสียเฉยๆเลย…
แกรนด์มองกล้องในมืออย่างเซ็งๆ… โธ่ คุณกัน จะรีบไปไหนของเขานะ นี่เธอยังไม่ได้ขอความช่วยเหลือให่วยถ่ายรูปให้หน่อยเลย…
ว้า แย่จัง…
ทำไงได้ล่ะ… ก็คงต้องพยายามถ่ายรูปคนเดียวต่อไปอ่ะนะ…
แต่มีหมวกใบนี้เข้ามายิ่งทำให้เธอถ่ายรูปติดหน้าน้อยลงอีกนะเนี่ย…
“ฮึบ…”
สงสัยคงต้องยอมแพ้แล้วล่ะ…
“คุณคะ มีอะไรให้ช่วยไหม ?”
เสียงของความช่วยเหลือดังขึ้น และมันก็ทำให้แกรนด์ฉีกยิ้มอย่างยินดี…
ใครกันนะคนใจดี คนสวยหันหน้าไปเต็มแรง… เพื่อจะขอให้ผู้หยิบยื่นความช่วยเหลือนั้น มาช่วยเธอสักที…
“เอ่อ… คุณ”
แต่ใบหน้าของผู้มาใหม่ ก็ทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก… คนสวยในหมวกใบเก๋ยืนตะลึงไปกว่าวินาทีด้วยความตกใจ… ยิ่งรอยยิ้มบางๆแบบนั้นของเขา… ยิ่งเข้ามาเขย่าจังหวะหัวใจเธอให้หวั่นไหวเข้าไปใหญ่…
ไม่อยากจะเชื่อ… ไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นเขา
คุณคนนั้น… คุณสุดติสท์ที่นั่งข้างๆเธอมาตลอดทางในรถสองแถวสุดเก๋าเก่ากึก เจ้าของดวงตาสีดำสนิทที่แสนแวววาว อบอุ่น อ่อนหวาน น่ามอง และยังน่าหลงใหลไปพร้อมๆกัน
และผู้หญิงคนเดียวกัน… กับที่กระแทกกระทั้นลงจากรถด้วยความหงุดหงิดให้เธอต้องมองตามตาละห้อยโดยที่ไม่อาจเดาได้เลยว่าสาเหตุของเรื่องนั้นคืออะไร…
ซึ่งเขาคนนั้น มายืนอยู่หน้าเธอตรงนี้…
เขากำลังมายืนติสท์แตก…อยู่หน้าเธอ
ตอนนี้…
“ให้ช่วยถ่ายรูปให้ไหมคะ…”
เสียงหวานๆเบาบางถามกันอย่างมีน้ำใจ
และรอยยิ้มนั้นก็น่ารักขึ้นทุกที… ให้ตายเถอะ
นี่ถ้าน่ารักขึ้นอีกนิดเธอจะ… ไม่ทนแล้วนะ
“ค่ะ… รบกวนด้วยนะคะ”
ใครจะหาว่ายิ้มนี้มันช่างจงใจโปรยเสน่ห์ เธอก็ไม่มีปัญญาไปห้ามความคิดใครอีกแล้ว ในเมื่อเธอทำจริง… จงใจยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้เขาได้เห็น… มือไม้เย็นเฉียบยามยื่นกล้องในมือส่งไปให้เขา ทั้งที่กล้า แต่ความกลัวก็มีไม่น้อยเลย
และเมื่อมืออบอุ่นของคุณคนนั้นมาแตะสัมผัสกันเพียงแผ่วเบา ชั่ววินาทีเดียวเท่านั้น… โลกทั้งใบก็กลายเป็นสีชมพูสว่างไสวจนหัวใจเต้นแรง
“หนึ่ง… สอง…”
แชะ
รอยยิ้มหลังกล้องคอมแพคตัวบางที่เจืออยู่บนใบหน้าเขาตลอดเวลา กำลังทำให้เธอไม่อาจห้ามใจให้คิดเข้าข้างตัวเองได้เลยว่า คุณคนน่ารักที่แสนมีน้ำใจคนนี้ ก็อาจจะมีสักเศษเสี้ยวความรู้สึกนึงที่… นึกถูกใจเธอเหมือนกัน
ไม่รู้สิ… เธอไม่เคยรู้สึกเหมือนถูกชอร์ตที่หัวใจอย่างนี้เลยนะ
ยิ่งรอยยิ้มของเขา ท่าทางเขินๆแต่ก็ยังคงความสบายๆอย่างเป็นเอกลักษณ์ มันทำให้คำถามในใจเธอดังขึ้น… ดังขึ้น ดังขึ้น… ดังขึ้นทุกที
เปลี่ยนจากรูปเดี่ยวของแกรนด์ เป็นรูปคู่กันของเรา จะดีไหมคะ…
แต่มันก็เป็นเพียงคำถามในใจ… เธอไม่กล้าพอขนาดนั้นหรอก… เพราะแม้แต่ชื่อของเขา เธอก็ไม่มีปัญญาจะหาเอามาเรียก แม้เราจะบังเอิญเดินเจอกันในฟาร์มตั้งหลายต่อหลายครั้งก็ตาม…
เธอได้แต่ทึกทักเอาว่านั่นคือพรหมลิขิต พยายามหลงลืมว่าตัวเองใส่ความตั้งใจจะพบเขาลงไปมากมายแค่ไหน…
และนอกจากจะพยายามหลงลืมความจริง… เธอก็ยังโยนภาระ ไปให้พรหมลิขิตที่รัก… พาเธอและเขามาพบกันสักวัน
อาจจะเป็นพรุ่งนี้ก็เป็นได้…
หรืออาจจะนานเท่าไร
เธอก็ยังรอจะพบ สบดวงตาที่แสนแวววาวของเขา… และบอกเขาว่าเธอดีใจที่ไหนที่เราได้พบกันอีกครั้ง
หากแกรนด์จะพูดไปแล้วคุณจะได้ยิน…
แกรนด์อยากให้คุณรู้…
ว่าแกรนด์รอคุณอยู่… ให้กลับมา พบกันนะคะ
..จุ้บๆ..
ค่ะ นี่คือสตอรี่สั้นๆ เรื่องราวก่อนที่คนสองคนจะได้พบกัน :)
เรื่องอนาคตยังไม่เกิดน่า ดื่มด่ำกับความรักในวันนี้ก่อนนะคะ
และเรื่องนี้จะไม่มีใครที่ทำให้คุณต้องเหนื่อยที่จะอ่าน
จะไม่มีใครต้องปวดใจ
เมื่อสองเราได้พบกัน โย่วววววว~
ปล แกรนด์สวยขนาดนี้ ไรท์ใจร้ายคนไหนกล้าหักอกซ้ำๆได้ลงคอนะ!
ความคิดเห็น