{Short fiction} Unconditional love #grandappnote'

ลำดับตอนที่ #2 : UNCONDITIONAL LOVE - 2 -

- 2 -

เช้าวันใหม่ แกรนด์ในเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนเรียบกริบ นุ่งกางเกงสแล๊คสีดำตัวสวย ปล่อยผมเป็นลอนอ่อนๆให้สยายดูลำลองกว่าทุกวัน เดินสวยคมลงมาจากชั้นสองของบ้าน ที่ไม่พบใคร … วันนี้เธอไปทำงานสายสักหน่อย สมาชิกในครอบครัวจึงแยกย้ายกันไปหมด

พี่สาวไปกองถ่ายด้วยรถตู้กองถ่ายแต่เช้า ตั้งแต่เธอยังไม่แหกขี้ตาตื่น…

น้องสาวใช้บริการขนส่งมวลชน ต่อรถเมล์ออกไปเพียงสองต่อ ก็ถึงมหาวิทยาลัย วันนี้เป็นเช้าวันศุกร์ที่มีเรียนแต่เช้า น้องเล็กของบ้านจึงต้องรีบไปตั้งแต่เจ็ดโมงกว่า

ประมาณแปดนาฬิกา คุณแม่และคุณพ่อต่างก็ขับรถคนละคันแยกย้ายไปทำกิจการของตัวเอง คุณพ่อเป็นสถาปนิกใหญ่ในสังกัดบริษัทก่อสร้างชื่อดัง ส่วนคุณแม่มีธุรกิจส่วนตัว คือเจ้าของร้านกาแฟแบรนด์เล็กๆแต่อร่อยใหญ่โต นาม ‘ด้วยเศียรเกล้า’

จนตอนนี้เก้าโมงตรง แกรนด์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาทานอะไรนิดหน่อยที่แม่ทิ้งไว้ให้ พลางเงยหน้ามองนาฬิกาที่บอกเวลากระชั้นเต็มที การทานมื้อเช้าจึงต้องตัดไป … หันรีหันขวางไปคว้ากุญแจรถและกระเป๋าสะพายใบโปรดขึ้นถือ ขายาวก้าวฉับๆออกมานอกตัวบ้าน ล็อคกุญแจเรียบร้อยอย่างที่ต้องทำทุกวัน

“ไข่ยัดไส้เมื่อวานอร่อยไหมคะ พี่แกรนด์ ?” พอพ้นประตูหน้าบ้านออกมา ก็พบเข้าใบหน้าแฉล้มของแอปเปิ้ล ยืนยิ้มหวานฉ่ำพร้อมกับส่งเสียงสดใสถาม ดวงตากลมโตมองกันปรุบปริบ รอยยิ้มที่ทำเอาหัวใจเวิร์คกิ้งวูเมนคนเก่งละลาย

แอปเปิ้ลในเสื้อยืดพิมพ์ลายการ์ตูนดิสนีย์ลิขสิทธิ์ชื่อดัง ของขวัญวันเกิดจากเธอเมื่อสองปีที่แล้ว สวมทับด้วยชุดเอี๊ยมขาสั้นที่โชว์เรียวขาขาวสวยเตะตา ผมยาวสลวยมัดเป็นมวยหลวมๆกลมป๊อก ใบหน้าเนียนใสสมวัยไม่มีเครื่องสำอางชิ้นใดแต่งแต้ม รวมเป็นเด็กสาววัยสิบแปดที่น่ารักสดใสและมีสเน่ห์ดึงดูดใจ จนแกรนด์แทบจะลืมหายใจเมื่อได้พินิจเข้าเต็มๆตา

“สวย สวยมากเลย”

“ค คะ ? พี่แกรนด์พูดว่าอะไรนะคะ”

เด็กหญิงแอปเปิ้ลหน้าเบี้ยว ทวนถามหลังจากได้ยินคำตอบที่ไม่น่าจะถูกต้องสำหรับคำถามนี้นัก ได้ยินอะไรคับคล้ายคลับคลาว่าสวย แถมยังจ้องเธอไม่วางตา แอปเปิ้ลก้มมองเสื้อผ้าแล้วก็ไม่พบว่ามีอะไรปกติ … แล้วค้อมตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆรุ่นพี่สาวสวย ใกล้เข้าเรื่อย เข้าเรื่อย โดยที่พี่สาวแทบไม่รู้ตัวเลย

ใกล้จนคนกำลังอยู่ในวังค์ถึงกับสะดุ้ง เมื่อรู้สึกตัว

“เอ่อะ พี่บอกว่าตกแต่งจานสวยมากเลย เยี่ยมๆ อร่อยมากด้วย” แกรนด์แก้ตัวแทบไม่ทัน รู้สึกตัวอีกทียัยตัวแสบก็ยกหูตาจมูกปากมาประชิดเธอเหมือนจะออสโมซิสเข้าร่างกายเธอเสียแล้ว แววตาใสแจ๋วยังคงจ้องมองเธอไม่วางตา และยังคงระยะเอาไว้เพียงสี่ถึงห้าเซนติเมตรเหมือนเดิม

เล่นเอาใจเธอเต้นระส่ำเหมือนกลองเพลไม่มีผิด

“อ้อ … แสดงว่าแอปเข้าใจผิด เห็นบอกว่าสวยเฉยๆ ก็นึกว่าชมเรา” ลำคอขาวผ่องผงกขึ้นลงอย่างกวนประสาท มุมปากกระตุกขึ้นน้อยๆเป็นรอยยิ้มที่จงใจยียวนเต็มที่ แววตาใสซื่อที่ชอบใช้มองพี่แกรนด์เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์เหลือร้ายชนิดที่กลายร่างเป็นปิศาจน้อยๆได้ง่ายๆ

“อุตส่าห์แต่งสวยมาให้ชม … ไม่ชมซะงั้น ผิดหวัง ผิดหวั๊ง ผิดหวัง แยแหย่แย่แย๊แหย๋” น้ำเสียงกวนประสาทถูกพ่นผ่านริมฝีปากบางเฉียบออกมายาวๆ สิ้นคำ แอปเปิ้ลก็ยืดหลังตรง เลื่อนใบหน้าออกห่างพี่แกรนด์ไปอยู่ในตำแหน่งที่ควรอยู่พร้อมใบหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่คนโดนกลั่นแกล้งอย่างแกรนด์ ยืนตัวแข็งทื่อหน้าแดงแปร๊ดทะลุเมคอัพ … รองพื้นและแป้งพัฟบางๆไม่อาจปกปิดความเขินทะลุจักรวาลนี้ได้ อุณหภูมิในร่างกายผู้จัดการใหญ่สูงปรี๊ดจนแทบทะลุ

มือบางของเด็กสิบแปดคว้ากุญแจรถในมือเธอแล้วจัดการปลดล็อคอย่างชำนิชำนาญ ก่อนจะกระโจนขึ้นรถทันทีราวกับเป็นรถยนต์ส่วนตัวของตัวเอง … เสียบกุญแจเข้าแล้วสตาร์ทรถคันหรู ที่ไม่มีแม้เสียงให้รบกวนใจยามสตาร์ท กดเครื่องเสียงเปิดแผ่นเพลงสากลปี98ที่เธอโปรดปราน แล้วมือไม้ซุกซนจัดกองเอกสารหลังรถที่วางกระจัดกระจายจนเข้ารูปเข้ารอย

จนเธอจัดเสร็จนั่นแหล่ะ เจ้าของรถโดยแท้จริงก็ค่อยๆเดินมายังประตูรถฝั่งคนขับพร้อมกับยัดร่างเล็กบอบบางนั่นเข้ามาในรถ ในรถมีกลิ่นหอมกรุ่นที่คุ้นเคย ประทับใจแกรนด์ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้กลิ่น เธอก้มหน้าลงไปดมน้ำหอมในรถที่ติดค้างมาเกือบปีอย่างนึกสงสัย ก็ไม่พบกลิ่นที่ว่าลอยออกมาแต่อย่างใด

แอปเปิ้ลมองพี่สาวคนสวยแล้วส่ายหัวไปมาอย่างเอือมๆ … น้ำหอมติดรถยนต์ที่หมดไปนานแล้ว ถูกแอปเปิ้ลดึงออกแล้วโยนลงถังขยะเล็กๆในรถทันที ไม่รู้จะติดไว้ทำไม ขัดหูขัดตา

กลิ่มหอมที่ว่าลอยมาเตะจมูกอีกครั้งเมื่อท่อนแขนกลมกลึงของแอปเปิ้ลเลื่อนมาใกล้ … แกรนด์ถึงกับตัวชาวาบเมื่อสำนึกได้ว่าเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของแอปเปิ้ลที่มีตั้งแต่ไหนแต่ไรนี่เอง ดวงตากลมโตเบิกมองจอมป่วนข้างๆอย่างอึ้งๆ อยากจะถามว่าทำไมตัวถึงหอมขนาดนี้ เมื่อก่อนยังไม่เห็นกลิ่นชัดเจนเตะจมูกเช่นนี้เลย

แกรนด์กระพริบตาปริบๆมองเด็กป่วนที่นั่งกอดอกหน้ายุ่งอยู่ข้างๆ ที่ใช้ดวงตาคมคมหันมามองกันเหมือนจงใจจะหาเรื่อง แอปเปิ้ลนั่งรอพี่แกรนด์ออกรถจนชักรำคาญ วันนี้อะไรที่พี่แกรนด์เป็นก็ดูขัดหูขัดตาไปหมด ขาเรียวสองข้างยกขึ้นมานั่งขัดสมาธิที่เบาะรถ แขนสองข้างก็ยกขึ้นมากอดอกเหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจ

“ไปสิพี่แกรนด์ รีบๆไปให้ถึงออฟฟิศ รีบๆเคลียร์งานให้เสร็จๆ รีบๆพาแอปไปเดินตลาด…”

ไม่มีคำพูดใดใดหลุดออกจากปากใครอีกเมื่อสิ้นประโยคนี้ แกรนด์เข้าเกียร์ถอย แล้วรถเลกซัสสุดหรูก็ทะยานออกไปจากบ้านหลังใหญ่อย่างสง่างาม … ประตูรั้วไม้เตี้ยๆปิดลงอย่างอัตโนมัติเมื่อมือเรียวสวยของแกรนด์เลื่อนแตะรีโมต สำหรับประตูเล็กๆไม่จำเป็นเลยสำหรับระบบอัตโนมัติ แต่เทียบกับความขี้เกียจ และรายได้ที่เพียงพอแล้ว แกรนด์เห็นว่ามันเป็นเรื่องจำเป็นที่สุดในโลก

สายๆวันศุกร์ในช่วงปิดเทอม รถไม่ติดเท่าไหร่นัก แต่ก็คืบไปได้ไม่เร็วเท่าที่ควร จวนสิบโมงเจ้าของตำแหน่งผู้จัดการภภาคก็ยังไม่ถึงออฟฟิศเสียที จนคนนั่งข้างๆเริ่มหน้าบูดเพราะอาการท้องร้องที่เริ่มโจมตี อุตส่าห์ไม่ทานมื้อเช้ามา เพราะนึกว่าพี่แกรนด์จะมีเวลาพาแวะทานอะไรเล็กๆน้อยๆก่อนเข้าออฟฟิศเหมือนทุกครั้ง

แอปเปิ้ลรู้ตัวดีว่าเธอป่วนและวุ่นวายแค่ไหน แต่ทั้งหมดทั้งเพที่เธอเป็นมันเกิดความรู้สึกบริสุทธิ์ล้วนๆ เธอชอบเรียกร้องความสนใจทุกครั้งที่พี่แกรนด์มีลูกค้าเพศตรงข้าม ยิ่งถ้าหน้าตาดีด้วยจะยิ่งโดนเธอขู่ฟ่อๆจนต้องล่าถอยไปทุกราย

เธอรู้ว่าพี่แกรนด์ทำงานทุ่มเทอย่างหนักหน่วงจนหลงลืมแม้กระทั่งวันสำคัญของคนในครอบครัว แต่เธอก็ยังเพียรฝากพี่แกรนด์ซื้อนู่นซื้อนี่เพื่อจะให้พี่สาวคนสวยลืมมัน เธอจะได้แกล้งงอนและได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

ไม่ได้อยากให้พี่แกรนด์ต้องมาเสียสตุ้งสตางค์กับเธอ แต่ก็อยากมีช่วงเวลาร่วมกัน … เธอยินดีจ่ายค่าอาหารทั้งหมดนั่นก็ได้ ถ้าแลกกับช่วงเวลาหวานชื่นเต็มๆชั่วโมงกับพี่สาวคนสวยที่เธอหลงรักเข้าไปเต็มเปา

“ค่ะๆ แกรนด์กำลังรีบอยู่ค่ะ ยังไงพี่ออกไปก่อนก็ได้แล้วแกรนด์ตามไป แถวท่าเรือบางเตยใช่ไหมคะ ?”

“หยิบชาร์ทไปเลยค่ะ เอกสารบนโต๊ะแกรนด์ทั้งหมดเลยค่ะ ค่ะๆ เดี๋ยวแกรนด์ขึ้นไปแสตมป์ลายนิ้วมือแล้วเดี๋ยวขับรถตามไป”

น้ำเสียงรีบรนของคนขับรถข้างๆดังขึ้นเบาๆ ตึกสำนักงานใหญ่ใกล้อีกแค่เอื้อม แต่รถราหน้าบริษัทกลับติดหนึบอย่างไม่น่าเชื่อ อีกเพียงเลี้ยวเดียวเท่านั้น ทำไมต้องมาติดเอาตรงนี้ด้วยว้ะ !?

แอปเปิ้ลจับความสำคัญในประโยคนั้นได้แล้วถึงกับหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที พี่แกรนด์คงต้องออกไปพรีเซ้นต์ประกันแบบใหม่เพื่อเพิ่มยอดขายอีกตามเคย …

“แกรนด์เลี้ยวเข้าออฟฟิศแล้วค่ะ แต่แกรนด์พี่ไปกันก่อนดีกว่า เพราะแกรนด์ต้องไปพบคุณสุกฤษฎิ์สักประมาณสิบห้านาทีก่อนน่ะค่ะ”

คุณสุกฤษฎิ์ ชื่อผู้อำนวยการฝ่ายสะสมเงินเดือนหนึ่ง เจ้านายใหญ่ของพี่แกรนด์ที่สุดแสนจะทะเล้นและใจดี แต่คงไม่ใช่ในเวลางาน … ได้ยินชื่อนี้ทีไร แปลว่าพี่แกรนด์จะต้องไม่ว่างตลอดวันทุกที พอวิเคราะห์แน่ชัดแล้วว่าวันนี้พี่แกรนด์ไม่ว่างพาตะลอนเป็นแน่ ใบหน้าใสๆก็บูดสนิท แขนสองข้างยกขึ้นกอดอกอย่างน้อยใจสุดๆ 

“แอปแวะหาอะไรทานก่อนไหมแล้วค่อยตามขึ้นไปไหม ? พี่ต้องรีบขึ้นไปแสตมป์ลายนิ้วมือ …” แกรนด์หักพวงมาลัยเข้าลานจอดรถของสำนักงานใหญ่ หลังจากเพิ่งวางสายไปได้ประมาณนาที พลางหันมาถามสาวน้อยที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างกาย ป่านนี้ผู้จัดการฝ่ายหลายๆคนคงกำลังตั้งหน้าตั้งตารอคอยเธออยู่เป็นแน่ เธอเองก็ลืมไปเสียสนิทใจว่าวันนี้มีนัดจะออกไปขายประกันด้วยกันที่บริษัทขนส่งทางเรือย่านบางเตย เพิ่งนึกได้เอาก็เมื่อลูกน้องคนสนิทโทรมาเตือน เกือบแย่แล้ว…

เห็นแอปเปิ้ลนั่งหน้าตูมไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ก็เลยพาลไม่กล้าบอกแอปเปิ้ลใหญ่ว่าบ่ายนี้คงไม่ว่างพาไปเดินตลาดอย่างที่สัญญา … เอายังไงล่ะทีนี้ หรือจะยกเลิกนัดสำคัญแล้วเลื่อนเป็นวันพรุ่งนี้แทนดี หากผิดสัญญาไม่พาเด็กแสบข้างกายนี่ไปคงจะโดนงอนไปชาติเศษแน่

แต่กว่าจะได้เวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มที่มีพนักงานร่วมสองร้อยคนจากทั้งบริษัทมานั่งฟังไม่ใช่เรื่องง่าย เธอต้องติดต่อกับกรรมการผู้จัดการใหญ่ของบริษัทอยู่หลายที … กว่าที่เขาจะยอมเคลียร์คิวให้ ก็ทนรอกันจนไส้จะกรอบแล้ว

แกรนด์จอดรถเข้าซองจอดรถส่วนตัวแล้วนิ่งคิดราวกับว่านั่งอยู่คนเดียวเพียงลำพัง หัวสมองกับหัวใจตีกันสนั่น … ไม่อยากพลาดโอกาสทองล้ำค่านี้ไป นี่ก็ใกล้จะประชุมไตรมาสแรก หากขายได้สักเศษหนึ่งส่วนสี่ของเป้าประจำปีคงจะทำให้หายใจคล่องขึ้นกว่านี้ไม่มากก็น้อย

แต่ถ้าผิดสัญญากับแอปเปิ้ลคราวนี้ล่ะก็ อีกหลายๆวันตลอดปิดเทอมนี้เธอก็คงต้องทำใจว่าเด็กแสบนี่จะไม่ยอมโผล่หน้าใสใสนั่นมาให้เจอหน้าอีกเลย หลายครั้งที่เธอเลือกงานก่อนแอปเปิ้ล แล้วก็โดนลงโทษด้วยการหลบหนีหน้า หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย โผล่มาอีกทีก็พ้นเจ็ดแปดวันไปแล้ว จนเธอชักเข็ดขึ้นทุกที

เอาไงดีว้ะ เอาไงดี …

“ขอขึ้นออฟฟิศด้วยได้ไหม ?” เด็กหน้าใสข้างๆ ใช้น้ำเสียงชวนหวิวใจถามกันเบาๆในบรรยากาศมืดมิดและเงียบงัน ดวงตาใสแจ๋วช้อนขึ้นมองเธอ ไหวระริกอยู่ภายในราวกับคนมองมีความรู้สึกมากมายซ่อนอยู่ในนั้น คำถามที่ถาม บวกกับท่าทางที่ออดอ้อนเธอโดยไม่รู้ตัว ไม่แปลกเลยที่เธอจะตอบตกลงอย่างง่ายดาย

“ได้สิ … ปกติก็ขึ้นไปนอนเล่นห้องพี่อยู่แล้ว วันนี้ทำมาขอ แล้วไม่แวะทานอะไรก่อนหรือไงฮะเด็กดื้อ ? พี่รู้นะว่าเราน่ะหิวจนไส้จะขาด เนี่ยๆได้ยินเสียงท้องร้องเลย” มือเนียนนุ่มวางแหมะลงบนศีรษะสวยได้รูปของเด็กน้อย พลางโยกไปมา แล้วเอียงหูไปใกล้หน้าท้องแบนราบเพื่อพิสูจน์ว่าเธอสามารถได้ยินเสียงท้องร้องจริง รอยยิ้มน้อยๆเกิดขึ้นบนใบหน้าสวยจัดเมื่อได้ใกล้ชิดอีกคนอย่างใจ แต่สิ่งที่พี่แกรนด์ทำต่อกันในตอนนี้มันทำให้แอปเปิ้ลตื้อในอกไปหมด …

ทำไมต้องเป็นห่วงเป็นใยขนาดนั้น

ทำไมต้องพูดจาดีราวกับเธอเป็นคนสำคัญเช่นนี้

ทำไมต้องใกล้ชิดให้เธอหวั่นไหวอยู่ร่ำไป

“จริงอย่างที่พี่แกรนด์พูดแหล่ะค่ะ แอปหิวไส้จะขาด…” ริมฝีปากบางเฉียบพึมพำออกมาเหมือนคนละเมอ และประโยคเหล่านี้ทำเอารุ่นพี่สาวสวยเกิดความสงสัยผสมเป็นห่วงขึ้นมาฉับพลัน

“อ้าวแล้วทำไมไม่ไปหาอะไรทานก่อน ?”

“มากับพี่แกรนด์เพราะอยากอยู่กับพี่แกรนด์ … อยากอยู่ด้วยนานๆไม่อยากอยู่คนเดียว” คำตอบยาวๆจากสาวน้อยข้างตัวทำเอาคนเป็นพี่อึ้งไปถนัดใจ ในแววตาใสแจ๋วซุกซนที่แอปเปิ้ลเคยใช้มองกันมีความหมองหม่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ประตูรถฝั่งแอปเปิ้ลถูกเปิดออกพร้อมกับร่างระหงที่ก้าวลงจากรถไปยืนหน้านิ่งอยู่ไกลๆ

แกรนด์ตามลงจากรถพร้อมกับกดล็อคเจ้าเลกซัสลูกรัก สองขาพาเธอเข้าไปใกล้เด็กหญิงที่วันนี้ดูจะมีอารมณ์แปลกๆผิดไปจากทุกวัน มือเนียนนุ่มแตะเข้าที่ข้างแก้มสาวน้อยอย่างเป็นห่วงเป็นใย ทำคีพลุคเช่นนี้ อยากได้อะไรจากเธออีกล่ะ…

“เป็นอะไรตัวแสบ ? ไหนบอกมาสิอยากได้อะไร ?” ถามพร้อมยิ้มน้อยๆอย่างรู้ใจยัยตัวแสบนี่ดี แม้แอปเปิ้ลจะนิ่งเฉยแค่ไหนแต่เธอก็รู้ว่าแอปเปิ้ลต้องการบางสิ่งบางอย่างอย่างแน่นอน , แอปเปิ้ลหยุดอาการเหม่อลอย แล้วปรับโฟกัสสายตาให้จดจ่ออยู่ที่ใบสวยคมของพี่แกรนด์

ริมฝีปากบางเฉียบขยับเล็กน้อยเพื่อเอื้อนเอ่ยถ้อยคำสั้นๆ เพียงสองคำ , คำสั้นๆ ที่เชือดเฉือนจิตใจคนถามได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“เวลา ความสำคัญ”

เท่านี้จริงๆที่อยากได้จากพี่แกรนด์ … ไม่หวังอะไรไปมากกว่านี้เลย

.

.

“หืมมมม อิ่มมากเล้อ วันหลังพาแอปมากินอีกน้า”

เที่ยงกว่าแล้ว ตลาดนัดใหญ่ข้างบริษัทประกันภัยชื่อดัง ได้เงินจากผู้จัดการภาคคนสวยไปหลายสตางค์ แอปเปิ้ลกัดลูกชิ้นยักษ์ในมือหนุบหนับ ควงแขนพี่สาวคนสวยแนบแน่นพลางเอาหัวไปถูไถไหล่มนผ่านเสื้อเชิ้ตไปมาอย่างออดอ้อน

คนโดนอ้อนยิ้มหวาน ชี้นู่นชี้นี่ให้เด็กน้อยของเธอดูอย่างสบายใจ สองมือแบกถุงกระดาษหลากหลายขนาด ที่มีทั้งของทานเล่น เสื้อผ้า และสินค้านานาชนิด อ้าปากรับลูกชิ้นที่อีกฝ่ายบรรจงป้อนให้กันแล้วเคี้ยวตุ้ย รอยยิ้มจากต่างอารมณ์ผลัดกันขึ้นมาเยี่ยมเยียนใบหน้าเธอไม่หยุด มองไปทางไหนก็สดใส ทานอร่อยก็อร่อย ไม่น่าเชื่อว่าความสดใสของเด็กน้อยข้างตัวจะทำให้เธอสดชื่นได้ขนาดนี้

“แวะซื้อขนมปังเจ้าโปรดของเราแล้วขึ้นไปเล่นเกมที่ออฟฟิศก่อนไหม ? บ่ายๆเราค่อยลงมาอีกรอบ” แกรนด์เอ่ยชวนเด็กน้อยยิ้มๆ เมื่อเท้าที่ปีนส้นสูงมาตลอดวันเริ่มร้องประท้วงเสียงดัง เรียวขาที่ซ่อนอยู่ในแสล็คพอดีตัวก็สั่นๆราวกับจะเตือนว่าไปนั่งพักได้แล้ว

“ไปสิคะ เมื่อยแล้วเหมือนกัน” เด็กน้อยของเธอยิ้มหวาน พยักหน้าตอบตกลงแล้วเดินตรงไปยังเส้นทางเลี่ยงตลาดด้านข้างทันทีอย่างชำนิชำนาญ ในขณะที่แขนยังคงเกี่ยวแขนอีกคนไว้แน่น แอปเปิ้ลมีความสุขสุดๆในตอนนี้ หัวใจเธอกำลังอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกของการได้รับความสำคัญ เธอยิ้มจนเมื่อยหน้าไปหหมด ตั้งแต่วินาทีที่พี่แกรนด์ตัดสินใจทิ้งงานใหญ่เพื่อเธอ

‘วันนี้แกรนด์ไม่ไปได้ไหมคะ คือพอดีแกรนด์เพิ่งนึกได้ว่ามีแผนงานในไตรมาสที่สามจะคุยกับคุณสุกฤษฏิ์’

‘ยังไงทิ้งตัวแทนของคุณปวีณ์สุดาไว้ให้แกรนด์คนนึงด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ’

เพราะอะไรก็ไม่รู้ พี่แกรนด์จึงตัดสินใจทิ้งมันเพื่อเธอ แต่มีเงื่อนไขเล็กๆน้อยๆว่าเธอต้องนั่งเงียบในห้องช่วงที่พี่แกรนด์ไปเสนอแผนงานกับคุณสุกฤษฏิ์ในห้องประชุมเล็ก หลังจากนั้นก็จะว่างตลอดวัน … แอปเปิ้ลยอมรับทุกเงื่อนไขโดยไม่มีข้อแม้ แค่รู้ว่าพี่แกรนด์เห็นความสำคัญของเธอก็ปลื้มใจจนยิ้มไม่หุบแล้ว

แถมคุณสุกฤษฎิ์ยังเดินออกจากห้องประชุม ตรงเข้ามาเพื่อชวนเธอไปร่วมโต๊ะอาหารอีกต่างหาก เมื่อรู้จากปากพี่แกรนด์ว่าเธอมาก คุณสุกฤษฏิ์เป็นคนหน้าตาดีและจิตใจดี ให้ความเอ็นดูกับเธอแบบสุดๆ

บ่ายนี้พี่แกรนด์จะต้องออกไปทำยอดเพิ่มอีกนิดหน่อยพอให้ไม่น่าเกลียด จึงขอตัวแทนจากผู้จัดการฝ่ายคนหนึ่งเอาไว้ เพื่อทำการส่งผู้โชคดีคนนั้นไปขายแต่เพียงลำพัง ส่วนพี่แกรนด์ก็จะพาเธอไปเที่ยวเล่นตามแต่ที่เธออยากไป

ระหว่างโดยสารลิฟท์ไปด้วยกัน พี่แกรนด์ผู้นอบน้อมยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า ที่ทั้งตำแหน่งน้อยกว่าและมากกว่า ใครๆต่างก็เอ็นดูพี่แกรนด์ … และนั่นยิ่งทำให้แอปเปิ้ลยิ้มปลื้มแบบไม่หุบตลอดทาง

“ตัวแทนของคุณปวีณ์สุดามาหรือยังคะ ?” แกรนด์เดินตรงไปยังโต๊ะรวมของตัวแทนขายประกันภัย แล้วถามเอากับตัวแทนคนหนึ่งที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี แม้จะอยู่ในเวลางาน แต่แกรนด์ก็ยังคงเกี่ยวมือน้อยๆของยัยตัวแสบเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

ไม่ใช่เพราะกลัวยัยตัวแสบจะไปวุ่นวายที่ไหน… แต่ถ้าปล่อยมือไปกำลังใจในการทำงานของเธอจะลดน้อยลงต่างหาก

“ยังเลยครับ” ตัวแทนหนุ่มที่คาดว่าน่าจะอายุมากกว่าพี่แกรนด์สักห้าปี เงยหน้าจากวรรณกรรมเล่มโตขึ้นมาตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ

“งั้นถ้าเขามาแล้ว ฝากบอกให้เขาไปหาแกรนด์ที่ห้องด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวทิ้งความประสงค์เอาไว้ที่โต๊ะตัวใหญ่ ก่อนจะหมุนตัวแล้วลากลากยัยตัวแสบของเธอกลับเข้าห้องทำงาน

ทันทีที่เปิดประตูกระจกฝ้าออก แอร์เย็นฉ่ำก็ลอยเข้าปะทะหน้าจนผู้จัดการใหญ่ต้องสูดอากาศดีดีเก็บเข้าปอดอย่างชื่นใจ แกรนด์บีบมือน้องสาวเบาๆก่อนจะยิ้มหวานให้ แอปเปิ้ลคว้าข้าวของในมือแกรนด์แล้ววิ่งตรงไปยังโซฟาตัวใหญ่มุมห้องอย่างลิงโลด ห้องทำงานของผู้จัดภาคคนเก่ง ถูกกั้นออกจากส่วนของพนักงานด้วยกระจกฝ้าที่ให้ความเป็นส่วนตัว แต่ก็ยังมีกระจกใสที่สามารถเหล่มองเหล่าพนักงานให้ปกครองได้ด้วย

หน้าต่างใสบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นกรุงเทพได้เกือบทั้งเมือง แอปเปิ้ลยกสองมือขึ้นเกาะกระจกแล้วมองรถยนต์ที่ติดขัดบนท้องถนนอย่างชอบใจ

แกรนด์วางกระเป๋าสะพายใบโตลงบนโต๊ะ ตาก็ยิ้มมองเด็กน้อยที่โซฟาอย่างมีความสุข หยิบถุงขนมปังที่แอปเปิ้ลโปรดปรานขึ้นมา แล้วจัดการเปิดกล่องจัดใส่จานกระดาษที่ติดไว้ในห้อง เดินตรงไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ข้างๆยัยตัวแสบ แล้วหยิบยื่นให้กันอย่างเอาอกเอาใจ

“นี่ไงขนมปัง ซื้อมาแล้วก็กินซะ กินให้เยอะๆนะ เพราะไม่ได้กินบ่อยๆ”

คำพูดของพี่แกรนด์ไม่เคยหวานเลย นี่คือสิ่งที่แอปเปิ้ลเคยชินมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย พี่แกรนด์ไม่เคยออดอ้อนใครแม้กระทั่งคนในครอบครัว เก็บอารมณ์ความรู้สึกได้ดีเสมอไม่ว่ากับใคร แต่ก็จริงใจกับทุกคนอย่างเปิดเผย แม้จะดูขี้เก๊กแข็งกระด้าง แต่ก็ไม่เคยโกหกใคร ฉะนั้นน้ำเสียงหวานหูกับคำพูดดีดีอย่าหวังว่าจะได้ฟัง

อยากจะชื่นใจต้องมองที่การกระทำน่ารักๆที่พี่แกรนด์ให้กันเท่านั้น

“ป้อนหน่อย…”

กลับกัน เป็นเธอเองที่ขี้อ้อนจนน่ารำคาญ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ต้องกระพริบตาปริบๆให้คนมองใจละลาย … หนักเข้าก็กอดและซุกๆเข้าที่หัวไหล่ พักเดียว ขี้คร้านคนคีพลุกอย่างพี่แกรนด์จะเอาใจแทบไม่ทัน

“อ้ำ…” ขนมปังขนาดพอดีคำถูกยื่นมาจ่อปากเล็กๆ พร้อมกับเสียง ‘อ้ำ’ ที่พี่แกรนด์พูดขึ้นมาเบาๆเหมือนหลอกล่อเด็กๆตัวน้อยๆให้ทานคะน้าขมปี๋ แอปเปิ้ลอ้าปากกว้างยิ้มจนตาปิด เนื้อเนียนนุ่มของขนมปังหอมฉุยเข้าปากพร้อมรสชาติหวานฉ่ำที่แผ่กระจาย …

มีความสุข มีความสุข มีความสุข…

เด็กตัวน้อยของพี่แกรนด์เคี้ยวขนมปังตุ้ยๆพร้อมกับยิ้มไม่หุบ ขนมปังรสชาติเยี่ยม ยิ่งมีคนป้อนเป็นผู้จัดการภาคคนสวย ก็ยิ่งกลมกล่อมไปกันใหญ่ ไม่ต้องหวานมาก แค่ผสมน้ำตาลน้อยๆ … ก็พอใจแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก…

เสียงเคาะประตูเบาๆเรียกความสนใจทั้งจากแอปเปิ้ลและแกรนด์ได้ทั้งหมด … ขนมปังชิ้นที่สองคามือแกรนด์อยู่อย่างนั้น แอปเปิ้ลอ้าปากงับขนมปังชิ้นนั้นไว้ก่อนจะพยักเพยิดเป็นนัยให้พี่สาวคนสวยไปเปิดประตู

แกรนด์ยกจานกระดาษบนตักวางบนโซฟาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังประตู ในช่วงเวลาที่เหล่าตัวแทนออกไปหาลูกค้ากันหมดเช่นนี้ ใครกันนะที่มาเคาะประตูห้องเรียกเธอ

หรือว่าเป็นคุณสุกฤษฏิ์

คิดได้ดังนั้นแกรนด์ก็ตัวเกร็งขึ้นมาทันที … ถึงคุณสุกฤษฏิ์จะเอ็นดูแอปเปิ้ลอยู่มาก แต่มันก็คงดูไม่ดีนักถ้าเห็นของกินของเล่นกระจัดกระจายเต็มห้องเช่นนี้

เอาไงดีล่ะ …

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“พี่แกรนด์คะ”

คราวนี้เสียงเคาะประตูมาพร้อมเสียงเรียก , เสียงเรียกที่แกรนด์ได้ยินก็รู้ทันทีว่าใคร ความโล่งอกเข้ามาแทนที่ มือบางรีบดึงประตูกระจกฝ้าให้เปิดออกทันที

รอยยิ้มสว่างเจิดจ้าที่ใครเห็นเป็นต้องละลาย โดดเด่นเตะตาแกรนด์ขึ้นมาเมื่อเปิดประตู , เมื่อครูลืมไปเสียสนิทใจว่าเรียกตัวแทนของคุณปวีณ์สุดามาพบหนึ่งคน

นึกได้เอาก็ตอนได้ยินเสียง … น้องนทนี่เอง น้องนักศึกษาที่จบมัธยมโรงเรียนเดียวกับยัยแกรนท์และก็ตัวแสบ ตัวแทนขายประกันภัยคนใหม่ที่เธอคัดเลือกมากับมือ , น้องนทเป็นคนอัธยาศัยดี แม้มีโลกส่วนตัวสูงไปบ้างแต่ก็เป็นคนพูดเก่ง หัวเราะง่าย ลูกค้ารายไหนรายนั้น ติดใจการฉอเลาะขั้นเทพจากนทเสมอ … แถมยังเป็นคนมีวินัยอย่างสูงในการทำงาน หากนัดนท สิบโมงเป็นสิบโมง ไม่มีเลท …

เรียกได้ว่าเป็นเด็กที่มีความคิดความอ่านดี ฝีมือใช้ได้ ถูกอกถูกใจเธอเป็นอย่างยิ่ง…

คุณปวีณ์สุดาทิ้งนทไว้ให้ รู้ใจกันจริงๆ

นทยังอยู่ในชุดนักศึกษาเซอร์ๆของสถาบันตัวเอง มือสองข้างเต็มไปด้วยเอกสารนับสิบแผ่นและชาร์ทอันเบ้อเร่อ แกรนด์รีบช่วยน้องถือข้าวของพะรุงพะรังนั้นแล้วพาเดินเข้ามาในห้อง ในขณะที่ยัยตัวแสบของเธอ ผู้ไม่เคยสนใจสรรพสิ่งใดในโลกหล้า นั่งมองถนนต่อไปอย่างสนอกสนใจ

แอปเปิ้ลเวลานั่งอยู่นิ่งๆเฉยๆนี่ … น่ารักจัง

“ดีใจจังวันนี้ไม่ต้องไปคลองเตย คนเยอะนทกลัว … พี่เมจะให้นทพรีเซ้นท์นทไม่กล้า ขอบคุณพี่แกรนด์มากเลยนะคะที่ดึงนทไว้” เด็กสาวกล่าวขอบคุณผู้จัดการภาคคนเก่งอย่างปลื้มใจ ดึงแกรนด์ให้หลุดจากภาวการณ์แอบมองยัยตัวแสบได้ทันที แกรนด์รีบหันมายิ้มรับคำขอบคุณ ก่อนจะเริ่มกางแผนงานบนโต๊ะที่น้องนทหิ้วมา…

“พี่แกรนด์ มีลูกค้าอยู่ในห้องด้วยทำไมไม่บอกนทล่ะคะ” นทกระซิบที่ข้างหูเจ้านายเบาๆ เมื่อสังเกตเห็นหญิงสาวคนนึงนั่งขัดสมาธิหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างบนชุดโซฟารับแขก … เธอนึกอยากตบปากตัวเองสักสิบที ที่พูดอะไรไม่เข้าท่าออกไป มีอย่างที่ไหนพูดว่ากลัวลูกค้าต่อหน้าลูกค้า น่าอายชะมัด

“ไหนลูกค้า ?” แกรนด์เงยหน้าขึ้นจากชาร์ทอันใหญ่ งงๆ เล็กน้อยเมื่อน้องนทพูดถึงลูกค้า … ใครล่ะ ในห้องนี้ก็ไม่มีใครนอกจากเธอกับตัวแสบนี่นา

หันไปตามสายตานทที่จับจ้องไปที่ร่างบอบบางบนโซฟา

เท่านั้นแกรนด์ก็ถึงบ้างอ้อทันที…

“อ๋อ … นทยังไม่เคยเจอใช่ไหม นี่ไม่ใช่ลูกค้า อันนี้ลูกน้า ตัวแสบ แนะนำตัวกับพี่เขาหน่อย” แกรนด์ร้องอ๋อ ก่อนจะรีบแก้ความเข้าใจให้นทใหม่ทันที เธอเคยชินกับการที่ใครๆก็รู้จักแอปเปิ้ล จนลืมไปว่าน้องนทเป็นตัวแทนคนใหม่ … แอปเปิ้เข้านอกออกในบริษัทตั้งแต่เธอเป็นตัวแทนใหม่ๆ จนปัจจุบันกรรมการผู้จัดการใหญ่บางท่านก็นึกว่าแอปเปิ้ลเป็นตัวแทนคนนึงของบริษัทไปแล้ว

แอปเปิ้ลหยิบขนมปังเข้าปาก อิดออดเล่นตัวไม่ยอมหันหน้าไป … เธอรู้สึกหงุดหงิดผู้มาใหม่แบบสุดๆ มีอย่างที่ไหน มาแย่งพี่แกรนด์จากเธอไปซึ่งๆหน้า

ชิ…

“แอปเปิ้ล …” แกรนด์กดเสียงเรียกต่ำ เป็นการดุตัวแสบกลายๆ นทยืนยิ้มค้างมองร่างบอบบางนั่นอย่างเก้อๆ แต่ในความรู้สึกเก้อๆนั้น ก็มีความรู้สึกคุ้นเคยแบบแปลกๆ … อะไรบาอย่างบอกนทว่าเจ้าของเรือนร่างนั้นคงเป็นใครสักคนที่เธอรู้จัก

และไม่ใช่แค่รู้จัก เธออาจรู้จักดีเลยด้วยซ้ำ

“แอปเปิ้ล…” นทพึมพำชื่อตัวแสบของแกรนด์เบาๆ … แอปเปิ้ล … ชื่อนี้เป็นชื่อผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจเธอตลอดมา เด็กมัธยมที่สดใสสะดุดตา เด็กมัธยมที่ร้างลากันไปเกือบสองปี

คิดถึงแฮะ

“อะไรเล่า … ก็แอปกำลังดูรถอยู่ !!!!!!!!!!”

ตัวแสบหันขวับมาอย่างหงุดหงิดสุดๆพร้อมกับตะโกนตอบเสียงเหวี่ยง ข้ออ้างบ้าๆบอๆถูกโยนออกมาใช้ด้วยความอยากกวนประสาท ใบหน้าใสใสบิดเบี้ยวและเต็มไปด้วยความแสบขั้นเทพ

ก่อนที่ตัวแสบจะอึ้งตะลึงไปเมื่อได้เห็นสาเหตุแห่งความหงุดหงิดของเธอเต็มๆตา

“พี่นท !”

“แอปเปิ้ล !?”

 










นทแอปไหม ไม่รู้ ...
แกรนด์แอปไหม ? ไม่บอก ...


รอเวลาค่ะ
บอกสั้นๆว่าลูกไม้ชอบให้พรรณวรท เป็นโสด

ถ้าสังเกตทุกเรื่องตอนจบพรรณวรท จะไม่มีคู่เสมอ
หวงศิลปินน่ะค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า ><.


ปล. สาเหตุที่ชอบให้ พรรณวรท ขับเลกซัสนั้น ...
เพราะติดใจที่คุณนุชกานดาแห่งคนเถื่อน ขับเลกซัสร่อนไปมา
(แต่ชีวิตจริงขับไม่เป็น) ค่ะ 55555.

มันหรูหราเหมาะกับท่าเริ่ดๆในละครดี :D