คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 11 สัมพันธ์
"การทำงานในวงการบันเทิง ที่มีกิจกรรมเป็นร้อยเป็นพันรัดตัวแบบนี้... มันทำให้แอปแทบไม่มีเวลาว่างเลยค่ะ แถมยังเขียนภาษาไทยไม่เก่งอีก ต้องให้พี่ที่สนิทกันช่วยแก้ไขภาษาทุกครั้ง แอปโดนดุเรื่องส่งต้นฉบับช้าเป็นประจำ แต่ก็มีความสุขดีนะคะ..."
ประโยคสั้นๆในบทความยาวๆ กำลังทำให้นทยิ้มแก้มแทบแตกอยู่ในขณะนี้... แม้นิตยสารที่มีจุดขายเป็นแฟชั่นจากดาราดังจะถูกปิดและเลื่อนให้พ้นหน้าไปหลายนาที แต่นักเขียนใหญ่ก็ยังรู้สึกดีกับงานเขียนฝีมือ ดาราดัง คนนั้นไม่เสื่อมคลาย...
"ยิ้มอะไรค๊าาา พี่นท..."
เสียงแซวดังข้ามฟากมาจากพาร์ทิชั่นตรงข้ามของผู้ร่วมงานรุ่นน้องผิวหยวก ทำนทต้องยิ้มกว้างอย่างเขินๆเข้าไปใหญ่ ... นทไม่รู้ตัวสักนิดว่านั่งยิ้มมากี่นาที รู้แต่ว่า มันกินเวลาทำงานไปนานพอตัว
ใช่แล้วล่ะ ... วันนี้ สถานที่ทำงานของเธอถูกเปลี่ยนคอกเล็กๆในออฟฟิศแล้ว ไม่ต้องสงสัย
เด็กสาวหน้าตาดี ที่มีหน้าที่เป็นนักศึกษาฝึกงานทั่วไป สอดส่ายสายตาร่อนไปมาทั่วโต๊ะ ก่อนที่ตาตี่ๆคมๆจะเล็งโป๊ะเช๊ะไปที่นิตยสารเล่มนั้นที่นอนนิ่งอยู่ใกล้มือ เท่านั้นแหล่ะ ตาตี่ๆกับสมองไวๆก็ทำหน้าที่ประมวลผลถึงที่มาของรอยยิ้มไม่หุบของพี่นทได้เร็วทันใจ... เสี้ยววินาทีถัดมา เด็กน้อยก็ยิ้มแก้มแทบแตก ส่งเสียงแซวล้อเลียนราวกับรู้อะไรดีดีเป็นชุดใหญ่
"แหม่ะแหม น่ารักจัง อ่านหนังสือในเครือด้วย... แอบเป็นเรียลแฟนคอลัมน์ไหนหรือเปล่าค๊า ?"
"ไม่นะเฟรม เดี๋ยวเถอะ..."
นทยิ้มกว้างอย่างเขิน ปลายนิ้วชี้คาดหน้าเด็กตัวแสบที่แซวเธออย่างอาจหาญ พร้อมส่ายหัวสองสามทีเป็นการปฏิเสธข้อสันนิษฐานที่ตรงเผงนั่น ก่อนที่นักเขียนใหญ่จะหมุนเก้าอี้กับไปมุ่งตรงอยู่กับจอคอมพิวเตอร์ที่มีภาพวาดจากโปรแกรม illustrator โชว์หรารอการแก้ไขจากเธออยู่อย่างใจจดใจจ่อ
เด็กสาววางคางลงบนพาร์ทิชั่นที่คั่นสองฟากเอาไว้ สองมือเกาะเกี่ยวมันเป็นการระวังตัวไม่ให้ร่วงจากเก้าอี้มีล้อนี่ ส่วนสายตาเรียวๆ เธอก็เอามันไปจับจ้องมองตามนักเขียนในดวงใจอย่างปลาบปลื้มสุดใจ... คนอะไรไม่รู้ ทั้งสวยทั้งเก่ง วาดรูปก็เจ๋ง เขียนหนังสือก็น่าอ่าน แถมยังเฟรนด์ลี่สุดๆอีก
แต่เสียงลือเสียงเล่าอ้าง ... ดังเข้าหูเธออยู่เป็นระลอกว่าพี่นทคนนี้มีแฟนแล้ว แถมสวยมากเสียด้วย ...
เฮ้ออออ เสียดายจัง
นทจ้องจอคอมพิวเตอร์นิ่งอย่างใช้สมาธิ พร้อมกับมือข้างถนัดขยับเม้าส์ปากกาขนาดพอเหมาะไปมา เมื่อภาพเริ่มสมจริงขึ้นเรื่อย รอยยิ้มของนักเขียนดังก็ค่อยๆผุดขึ้นมาอย่างพออกพอใจ...
การเลือกสีสันลงในแต่ละช่องเนื้อตัว แขนขา และเสื้อผ้า เป็นการปรับแต่งรายละเอียดขั้นตอนสุดท้ายที่นทให้ความสำคัญ ... สีสุดท้ายที่เลือกใช้คือชมพูแวววาวที่ใครบางคนชอบเลือกมาประดับริมฝีปาก มันถูกเลื่อนไปมาบนพื้นที่ตรงนั้นที่นทกำลังซูมเข้ามาเพื่อความละเอียดที่สุด เมื่อเสร็จสิ้นขั้นตอนนี้ มือที่สร้างผลงานดีดีมานับชิ้นไม่ถ้วย ก็เลื่อนไปกดเซฟ ... ทั้งที่รอยยิ้มยังประดับอยู่ข้างแก้ม และในหัวใจ
"สวยจังพี่นท..."
น้องนักศึกษาฝึกงานตัวน้อย ยิ้มหวานเฉียบ เสียงแหบห้าวเอ่ยชมผลงานเธอด้วยประโยคที่ไร้ประธานและกรรมแบบเดิมๆที่ได้ยินบ่อยครั้ง...
"อืม ... ถ้าเราวาดใครออกมาได้สวยขนาดนี้แล้วมีชีวิตจริงๆก็คงจะดี"
.
.
"which is the best ? choose one..."
หมวกปีกกว้างสองใบอยู่ในมือของดาราคนดัง พร้อมคำถามภาษาสากลที่แอปเปิ้ลมักเผลอใช้เสมอในเวลาที่อยู่กันลำพัง ... กำลังทำคนถามยืนอึ้งๆกับสิ่งที่เธอเลือกไม่ได้ ... หมวกสองใบนั้นดูสวยและเหมาะเจาะกับแอปเปิ้ลจนเลือกไม่ถูก หรืออันที่จริง ผู้หญิงคนนี้ ใส่อะไรก็ขึ้นหูขึ้นตาไปหมด
นทอยากจะถอนคำพูดของตัวเองออก ... อยากจะถอนคำว่า ถ้า ในประโยคที่พูดกับนักศึกษาฝึกงานคนนั้นแล้วใส่ตัวอย่างตรงหน้าลงไป ... แทนคำว่า ก็คงจะดี ด้วยชื่อของแอปเปิ้ลที่นิยามความสวยงามทุกรูปแบบเอาไว้แล้วในเธอคนเดียว
ใครสักคนที่อยู่บนฟ้า จงใจวางทุกความสวยสมบูรณ์แบบลงในตัวผู้หญิงคนนี้ ... ผู้หญิงที่งดงาม ตั้งแต่ดวงตา จรดปลายเส้นผม ...
"แอปชอบหมดเลย..."
เห็นพี่นทเงียบไปนาน แอปเปิ้ลแก้มป่องก็ก้มลงมองหมวกทั้งสองใบสลับไปมาอย่างตัดสินใจไม่ได้ ถ้าเธอมาคนเดียว เธอคงคว้ามันส่งพนักงานที่ยืนอมยิ้มอยู่ไม่ไกลแล้ว ...
"แต่แอปก็ซื้อหมวกไปสามใบแล้วน้าา"
นทส่งเสียงท้วงเบาๆ พร้อมกับบุ้ยปากไปทางถุงข้าวของแบรนด์ต่างๆที่สองคนเลือกซื้อกันมานานนับชั่วโมง... ประโยคที่ทำเอาดาราสาวยิ้มแก้มตุ่ยอย่างเขินๆ ... นั่นไงล่ะ เหตุผลที่เธอไม่กล้าส่งมันทั้งสองใบไปให้คุณพนักงานหน้าตาใจดี เพราะร้านที่แล้ว พี่นทก็พูดแบบนี้ แต่เธอก็ยังส่งกางเกงขาสั้นเอวสูงแบบเดียวลายเดียวกันแต่คนละสีไปคิดเงินพร้อมกับรูดบัตรเครดิตดังฟื้ดด... จนคนช่วยมาถือในครั้งนี้ต้องส่งเสียงดุดุมาท้วงกันให้ได้หวั่นใจ
"เสียดายเงินบ้างเถอะแอป ถึงจะหามาเองแต่ใช่ว่ามันจะไม่มีค่าซะเมื่อไร พี่ล่ะไม่เข้าใจผู้หญิงจริงๆเลยให้ตาย"
พูดอย่างกับตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงอย่างนั้นแหล่ะ...
"ตกลงรับทั้งสองใบนะคะ..."
พนักงานสาวยิ้มรับหมวกทั้งสองใบ พร้อมกับถามการยืนยันเป็นคำพูดให้แอปเปิ้ลได้พยักหน้ารับและยิ้มจางๆ ... สุดท้าย เธอก็ตัดสินใจซื้อมันทั้งสองอย่าง อย่างไม่อาจตัดใจทิ้งได้ ... การตัดสินใจที่ทำเอาคคนข้างๆ ขมวดคิ้วพร้อมกอดอกแน่น แสดงความไม่พอใจออกมาโต้งๆ
คนตัวเล็กแทบจะไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ พี่นทก้าวขาฉับๆผ่านหลังเธอไปกวาดเอาถุงข้าวของทั้งหมดขึ้นไว้ในมือ แล้วยืนหน้าเบี้ยวรออยู่นิ่งๆไม่พูดไม่จาอะไร เหมือนจะประท้วงกันเบาๆ แต่ก็ทำเอาดาราดังต้องยิ้มแหยด้วยความไม่สบายใจ
ขาเรียวยาว ค่อยๆเลื่อน เขยิบเข้าไปใกล้คนตัวเล้กที่ป่านนี้คงนึกกคำดุ เตรียมว่าเธอไปถึงไหนต่อไหน...
"พี่นทคะ อย่าโกรธแอปซี"
แอปเปิ้ลค่อยๆรวบรวมความกล้า เลื่อนมือตัวเองไปแตะแขนพี่นทแล้วเขย่าเบาๆ ก่อนจะส่งเสียงหวิวๆบอกอีกคนอย่างใจคอไม่ดี ... พยายามส่งสายตาออดอ้อน พยายามทำหน้าทำตาน่าสงสารเผื่ออีกคนจะเห็นใจ ก็แหม... เธอทนไม่ได้นี่นา ของสวยๆงามๆบาดตาบาดใจขนาดไหน เธอจะเอาเหตุผลอะไรไปปล่อยมันให้หลุดมือได้ล่ะ
ถ้าเกิดวันไหน เธอบังเอิญเดินตามท้องถนนแล้วเห็นคนใส่เจ้าหมวกลิมิเต็ดอิดิชั่นใบนี้เดินยิ้มแฉ่งผ่านไป ... เธอจะเสียดายแค่ไหนเล่า
"พี่นทท..."
นทปรายตามองคนสวยที่ร้องตะแง้วข้างหูเธออย่างไม่อยากจะใส่ใจ แต่ก็อดใจอ่อนไม่ได้ ... ดูเอาสิ ดูแอปเปิ้ลทำ ใช้จ่ายเงินเป็นพันเป็นหมื่นกับข้าวของไม่กี่ชิ้นอย่างง่ายๆ แค่รู้ว่าชอบก็หยิบก็จ่าย ไม่ได้เห็นคุณค่าของเงินแต่ละบาททีต้องหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงสักนิด...
แทนที่ค่ำมืดแบบนี้เธอจะได้นอนตีพุงฟังเพลงอยู่บ้าน แต่กลับต้องมาช่วยคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเงินสักนิดแบกสมบัติบ้าพวกนี้ร่อนอยู่ในห้างดังใจกลางเมือง ... อุตส่าห์ตะบึงออกมาจากออฟฟิศทันทีที่อีกคนทักไลน์มาบอกกันว่าถ่ายละครเสร็จแล้ว และอยากจะหาเพื่อนมาซื้อข้าวของไปถือโอกาสพักผ่อนหย่อนใจที่ระยองในอีกห้าวันข้างหน้านี่
แต่ดูผลตอบแทนที่เธอได้รับ !!!
แอปเปิ้ลปฏิเสธคำแนะนำและเมินเฉยต่อคำตำหนิของเธอทุกข้อ อย่าง ไม่ น่า ให้ อภัย !
แอปเปิ้ลยังคงเกาะแขนพี่นทแน่นหนึบ กระพริบตาปริบๆง้อพี่สาวเบาๆ เห็นพี่นทพยายามจะเมินหนีหน้าแล้วก้สูดลมหายใจเข้าลึกๆแบบนั้นแล้ว คนแบบเธอก็ใจคอไม่ดี ไม่รู้จะง้อพี่นทยังไง....
"ขอให้เป็นหมวกใบสุดท้ายนะแอป..."
สุดท้าย นทก็กลั้นใจพูดออกมาเพราะทนสายตาน่าสงสารนั่นไม่ไหว ให้เด็กตัวน้อยที่แสร้งทำเป็นสาวเต็มตัวยิ้มกว้างอย่างดีใจ เสียงใสถูกส่งออกมาสัญญิงสัญญากันพร้อมกับเกี่ยวเอานิ้วก้อยเธอมาโยกไปมาอย่างน่าเอ็นดู
"ค่าาา หมวกใบสุดท้าย"
สำทับหนักแน่นพร้อมรอยยิ้มตาปิด ... พอดิบพอดีกับที่บัตรเครดิต บิลและถุงกระดาษที่บรรจุหมวกสองใบมาถึง แอปเปิ้ลรวบมันด้วยมือข้างที่เหลือ ...จากนั้นก็โยกมือเข้าเกี่ยวแขนพี่นท ออกแรงลากกันออกจากร้านนั้นทันที
พนักงานสาวคนนั้นยิ้มหวานอย่างปลื้มๆ ... ยกสองมือของเธอขึ้นมาแตะใบหน้าราวกับเตือนตัวเองว่าไม่ได้ฝันไป ... ดาราสาวในดวงใจเพิ่งจะยิ้มให้เธอและเดินจากไปเมื่อสักครู่นี่เอง ... นี่ฝันไปหรือเปล่านะ
โอ๊ย ... แอปเปิ้ลตัวจริงสวยกว่าในทีวีเยอะแยะมโหฬารเลย
"พี่นท... "
หมดเรื่องหมวกแต่ก็ใช่ว่าจะหมดเวลาช็อปปิ้ง ช็อปแว่นตาแบรนด์ดังเป็นเป้าหมายที่แอปเปิ้ลกำลังบุกเข้าบรรลุอยู่ในขณะนี้ ... อันแล้วอันเล่า ถูกสวมและถอด ให้คนยืนรออย่างนทกึ่งอมยิ้มกึ่งหน้าเบ้เพราะไม่รู้ว่าไอ้สถานการณ์แบบนี้มันจะยืดจะยาวไปอีกเท่าไร ...
"แอปชอบอันนี้ ..."
แอปเปิ้ลยิ้มกว้าง ดูมีความสุขเหลือเกินที่รอบตัวรายล้อมด้วยของสวยๆงามๆไปหมด ... ใบหน้าสวยๆที่ถูกปิดบังด้วยแว่นตาอันโตเลื่อนเข้ามาใกล้กันและยิ้มใบทั้งปากทั้งตา ... ตาคู่นั้นที่มาให้เห็นจางๆผ่านเลนส์สีชา รอยยิ้มที่ทำคนมาเป็นเพื่อนต้องยิ้มกว้างอย่างอดใจไม่ไหว
"แอปเอาอันนี้นะ"
เหมือนจะเป็นคำปรึกษาแต่ก็ไม่ใช่ มันผ่านการตัดสินใจมาแล้ว และรอแค่เธอพยักหน้า ... นททำอย่างที่แอปเปิ้ลต้องการ พยักหน้าพร้อมฉีกยิ้มให้ด้วยความยินดี ... แอปเปิ้ลกับแว้นตาอันนี้ก็น่ารักดี ดูเข้ากัน ... สวยเฉี่ยวเปรี้ยวคมแต่ก็ซ่อนความหวานเอาไว้ในรายละเอียดเล็กๆ แอบซ่อนความเป็นเด็กแบบที่ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็น
แอปเปิ้ลยิ้มตอบพร้อมกับหมุนตัวไปพยักเพยิดหน้ากับพนักงานหนุ่มประจำร้าน ให้เขาคนนั้นได้หมุนตัวกลับไปจัดการมันมาให้อย่างสุภาพ ...
กว่าจะได้ฤกษ์กลับบ้าน แม่สาวนักช็อปก็ลากเอาซะเกือบห้างปิด นทกับเจ้ารถเก๋งคันหรูของพี่แกรนด์ จึงได้เคลื่อนตัวออกมาแบบสบายๆบนถนนที่พลุกพล่านตลอดวัน ... ก็ตอนนี้มันดึกแล้วนี่นา แถมเป็นวันธรรมดา ชาวบ้านชาวช่องเขาก็กลับบ้านไปนอนกันหมดแล้ว
มีแต่เธอนี่แหล่ะ ที่ต้องมาใช้ชีวิตกลางคืนเป็นเพื่อนคนสวยที่นั่งเนื้อตัวอ่อนอยู่ข้างๆนี้
"...ซื้อเยอะซื้อแยะนะเรา"
เมื่อปรายตามองเบาะหลังที่เต็มไปด้วยข้าวของเมื่อติดไฟแดง นทก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงเอ็ดคนข้างเบาะอย่างนึกหมั่นไส้ระคนเสียดายกับจำนวนเงินขนาดนั้น สายตาคมกริบของนักเขียนใหญ่ประเมินมูลค่าข้าวของเหล่านั้นคร่าวๆ อะไรบ้างนะที่แอปเปิ้ลหน้ามืดซื้อมาจนเต็มรถ ...
กางเกงขาสั้นสี่ตัว ... เสื้อพริ้วๆสำหรับชายทะเลอีกสามตัว ... ชุดว่ายน้ำทั้งทูพีซและวันพีซอย่างละสี่ตัว ... หมวกอีกห้าใบ ... รองเท้าส้นสูงปรี๊ดอีกคู่ ... แว่นตากันแดดราคานับหมื่นอีกอันหนึ่ง ... บวกๆคูณๆเข้าไปแล้ว นทแทบอยากจะอดข้าวเพราะเสียดายตัวเงินที่มากมายขนาดนั้น
"แอปทำงานกับความสวยความงามนะคะพี่นท ถ้าไม่อัพเดทตัวเองบ้าง ใครเขาจะจ้างแอปล่ะ..."
ดาราดังที่ง่วงนอนจนใกล้หมดสภาพเต็มที ส่งเสียงอธิบายพี่นททั้งที่ตายังปรือๆ คำอธิบายที่ดูจะมีเหตุผลขึ้นบ้างในสายตานท ... แต่ก็ยังไม่ถูกใจอยู่ดีนั่นล่ะ
"แอปซื้อไม่บ่อยหรอกค่ะ ... นานๆทีได้มาเจอของถูกใจ ยิ่งมากับคนที่ถูกใจ แอปก็ยิ่งอยากซื้อใหญ่"
แอปเปิ้ลยังคงอธิบายต่อเนื่องและยิ้มหวาน ... ให้คนที่ถูกยกฐานะได้เป็น 'คนที่ถูกใจ' ต้องรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอย่างห้ามอกห้ามใจตัวเองไม่ได้ จากที่อารมณ์ขุ่นมัว ... ไม่กี่คำของแอปเปิ้ลเปลี่ยนมันให้เป็นสีชมพูจางๆอย่างไม่น่าเชื่อ ... และนทก็ได้แต่อมยิ้มกับตัวเองอย่างเขินๆ ... ให้ตาย เธอรู้สึกแปลกๆแบบนี้บ่อยเกินไปแล้วนะ
"อันนี้แอปให้พี่นทนะ..."
แอปเปิ้ลวางถุงกระดาษใบเล็กลงบนตักคนขับรถกิตติมาศักดิ์ของเธอ ... ถุงใบนั้นที่บรรจุความมั่นอกมั่นใจและความรู้สึกดีๆของเธออยู่เต็มเปี่ยม ... มั่นใจว่าพี่นทต้องชอบ ... และนั่นก็ทำให้คนที่กำลังแอบอมยิ้มต้องหันขวับมามองหน้าเธอแบบฉับพลันทันที
โชคดีที่ตอนนี้ยังเป็นสัญญาณไฟแดง ... ไม่งั้นโอกาสสสุ่มเสี่ยงที่รถจะไปจุ๊บกับใครคงสูงแน่ๆ
"หือ ? อะไรแอป ?"
นทแทบจะปัดมันออกจากตักถ้าไม่โดนสายตาแอปเปิ้ลสะกดไว้ ... ส่งเสียงแหลมสูงถามคนข้างตัวที่ตอนนี้กำลังอมยิ้มกับท่าทางของเธอ ด้วยความรู้สึกคล้ายๆผู้ใหญ่มองเด็กอย่างไรอย่างนั้น
"ไม่บอกค่ะ.. เปิดดูเอาเอง แล้วอย่าลืมใส่มาให้แอปดูด้วยนะ"
ทิ้งไว้เป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่สัญญาณไฟจราจรจะเปลี่ยนเป็นสีเหลืองและสีเขียวตามลำดับ .... นทอยากจะไถ่จะถามต่อแต่เธอก็มีหน้าที่ให้ต้องพะวงอยู่ตรงหน้า ... พี่นทก็ขับรถไป ส่วนแอปเปิ้ลก็นั่งอมยิ้มกับพฤติกรรมน่ารักๆแบบนั้นไป ... ในใจก็แอบลุ้นว่าของในนั้นจะทำให้พี่นทถูกใจได้หรือเปล่า ?
เดี๋ยวคงต้องมารอดูกัน
สวัสดีชาวโลก ...
สวัสดีกับ tbc ตอนใหม่ที่ยังคงกลวงโบ๋และไม่ดำเนินอะไรเลย 55555.
ไหนคราวที่แล้วไม่มีใครทายถูกสักคน
เ ว้ น ว ร ร ค เลยยังไม่อัพไง #เหตุผลหรือข้ออ้าง ฮ่าๆๆๆๆ*
เอ้าๆ คราวนี้ลูกไม้ให้คำใบ้เพิ่ม
เจ้าของเพลงเป็นศลปหญิง. อยู่ค่ายเดียวกับวงเจ็ทเซตเตอร์/เครสเซนโด้
ลุกไม้เคยพูดถึงค่ายนี้ในเลิฟซีน/เลิฟฮิวจ์
คราวนี้ถ้าใครทายถูกลุกไม้อัพเว้นวรรคจริงๆ :D
จุ้บๆ.3
ขอให้มีความสุขกับ tbcค่ะ
ปล มีใครคถหนุ่มสมพลไหม ? บางวันในอาทิตยท์ที่แล้วมีคนเสนอหาคู่ให้สมพล โถ่5555.
ปล 2 เมื่อไรพี่แกรนด์กะนายเซนจะกลับมาสักที โถ่ ! เค้าปิ๊งกันจนจะจบอยู่แล้วน้าา
ปล 3 ลูกไม้รอพี่ไรท์อัพเฟิร์สเรนอยู่นะ รอมากๆ
ปล 4 เลิฟยูออล จุ้บจิ้บ
#โปรดติดตามตอนต่ไป
ความคิดเห็น