คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 10 ใช่หรือเปล่า ?
"ฉันก็แค่… อยากรู้ว่าฉันไม่มีสิทธิจะยืนข้างคุณแล้วใช่ไหม ? แค่นั้นเอง"
มันเป็นประโยคซ้ำๆเดิมๆ ที่เธอนับแทบไม่ถ้วนว่าพูดไปแล้วกี่ครั้งในวันนี้ ...
ชายหนุ่มผู้มีเครื่องหน้าคมเข้มเหมาะเจาะ ... ยืนมองเธอด้วยแววตาหมองหม่นอยู่ตรงหน้า สิบเทคยี่สิบเทคกับบทง่ายๆที่เธอไม่เคยพลาด แต่วันนี้กลับรู้สึกว่ามันแสนยากเย็น เธอไม่อิน ... และข้อผิดพลาดเดียวของเธอคือการที่วันนั้นยึดเอาตัวพี่นทมาเป็นคู่ซ้อมจำเป็น ...
ผ่านไปหลายวัน ล่วงเลยมาจนนาทีนี้ ... แววตาที่ทอดมองมาที่เธอแบบนั้น ... อ้อมแขนอบอุ่นที่โอบปลอบเธอในตอนนั้น ยังตามหลอกหลอนจิตใจอยู่เลย
"ไม่ปล่อยหรอก ไม่ต้องกลัว..."
ไหนจะคำนั้นอีกล่ะ...
ให้ตาย...
เธอหวั่นไหว
"คัทททททททททททททททท !!!!!! เหม่ออะไรแอปเปิ้ล เหม่ออะไร !"
ให้ตายย ! แค่เสียงเสียงเดียวที่ดังขึ้นในนาทีนี้ทำอกจะแตก ... แอปเปิ้ลสะดุ้งสุดตัว เสียงนั่นทำเธอแทบจะลืมไปว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ !
สายตาของพระเอกตรงหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิดหัวเสีย ท่าทางเขาก็ยิ่งแสดงออกชัดเจน ... โอ้วแอปเปิ้ล ! เธอมัวแต่คิดอะไรเพลินๆจนพลาดไปแล้วหรอเนี่ย !!
"เบรคครึ่งชั่วโมง ! เมคอัพเอาแอปเปิ้ลไปแต่งหน้าใหม่ด้วย !"
เสียงเข้มๆของผู้กำกับหนุ่มใหญ่ ดังประกาศกร้าวพร้อมกับที่ลุกไปพ้นหน้าจอมอนิเตอร์อย่างอารมณ์เสีย... ให้คนสวยที่ตายังแดงช้ำเพราะต้องเค้นน้ำตาให้ไหลไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรในรอบวันต้องกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอดังเอื๊อก ได้แต่ส่งสายตาขอโทษขออโพยเหล่าทีมงานที่ต่างส่ายหัวให้อย่างระอา ...
เธอไม่เคยรู้สึกแบบบนี้เลยให้ตาย ... ทำงานมาสี่ปี ไม่เคยต้องเหม่อลอยจนโดนสั่งคัทเพราะเงียบไปเกินนานแบบนั้นเลย...
ทุกคนหัวเสีย ความผิดของเธอเลยยิ่งพหุคูณ ... สิบสองซีนสำหรับวันนี้ก็มากมายแล้ว แต่เธอยิ่งไร้สมาธิ มันก็ยิ่งยืดเวลาให้นานเข้าไปอีก ใครๆก็โกรธ เธอเข้าใจ ... และถ้าพี่เซนของเธอออยู่ด้วยกัน ป่านนี้เธอคงไม่ได้ยืนหน้าเจื่อนอยู่ตรงนี้หรอก ... โดนดึงเข้ารถตู้ไปสังคายนาเรื่องการเป็นนักแสดงที่ดีจนหูชาแล้วแน่ๆ
แต่ยืนหน้าจืดเจื่อนได้ไม่นานเท่าไร แอปเปิ้ลถูกพี่ช่างแต่งหน้าร่างบึ้กดึงให้นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง และใบหน้าเธอก็โดนอุปกรณ์เมคอัพต่างๆประโคมทาถูทาถูอย่างมีศิลปะ ... แอปเปิ้ลไม่รู้ว่าหน้าเธอต้องถูกทับถมด้วยผลิตภัณฑ์ประทินโฉมกี่ครั้งถึงจะพอ ไม่มีสิทธิรู้ ทำได้แค่นั่งหน้าจ๋อยให้อีกคนปรุงแต่งมันอย่างพอใจ ... แค่นั้น
ถ้าเธอไม่ต้องใช้ผิวหน้าในการทำมาหากิน หรือถ้าพี่ช่างแต่งหน้าถูแก้มเธอจนมันเขียว แล้วไม่มีผลเสียอะไร เธอก็คงโดนจัดหนักแน่ๆเหมือนกัน
ทั้งหมดนี่ ... หึ ความผิดพี่นทเต็มๆ
.
.
สิบสองซีนถ้วน จบลงในตอนสามทุ่มปลายๆ ... ทีมงานต่างพากันเก็บข้าวเก็บของอย่างลิงโลด ... จบเสียทีกับหนึ่งวันที่ยาวนาน ...
แอปเปิ้ลนั่งหน้านิ่งอยู่บทภาษาคาราโอเกะปึกบางๆ... ระหว่างรอคนขับรถประจำตัวมาถึง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไร ... พลาดที่สุดก็ตรงที่ไม่โทรบอกเขาก่อนว่าจะเลิกกี่โมง และพลาดยิ่งกว่าก็ตรงที่เป็นคนเอ่ยปากให้เขากลับไปรอที่บ้าน ทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลย ...
น้าคนขับรถคนนี้เป็นญาติห่างๆกับพี่เซน ... ที่มาช่วยขับรถและดูแลเรื่องราวรอบตัวให้เธอแทนพี่เซนในทุกครั้งที่ไม่อยู่... อาชีพที่เวลาจะนอนแทบไม่มีแบบนี้ทำให้แอปเปิ้ลแทบไม่มีเวลาจะหัดขับรถ และมันก็อันตรายเกินไป หากเธอจะพาร่างสโลสเลบังคับรถยนต์บนท้องถนนที่วุ่นวาย
พี่เซนบอกว่ามีคนขับรถเอาไว้จะได้ทุ่นแรง เหนื่อยก็หลับบนรถได้เลย หรือถ้าอยากจะทำธุระส่วนตัวอะไรบนรถก็ยังได้ ... ดังนั้น รถของเธอจึงเป็นรถตู้คันใหญ่ที่มีที่นั่งมากกว่าสำหรับผู้หญิงเอวบางร่างน้อยเพียงคนเดียว ... แถมยังถูกตกแต่งภายในเสียใหม่จนกลายเป็นห้องนั่งเล่นเคลื่อนที่ขนาดย่อมได้เลย
เมื่อยและเหนื่อย ... อ๊า ชักจะคิดถึงห้องแล้วล่ะสิ
และก็ไม่รู้ ป่านนี้คนขี้เหงาข้างห้องจะเป็นไงบ้าง ... ที่วันนี้ต้องกินข้าวคนเดียว ทั้งที่ปกติมีเธอด้วยทุกวัน
รู้สึกผิดจังแฮะ ... สงสัยต้องซื้อขนมไปไถ่โทษซะละมั้ง
"อ้าวแอปเปิ้ล ... ยังไม่กลับเหรอครับ ?"
เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น พร้อมกับเจ้าของเสียงที่เดินยิ้มฟันขาวให้เห็นแต่ไกล ... แอปเปิ้ลเงยหน้าขึ้นจากบทพร้อมส่งยิ้มคืนให้อย่างเป็นมิตรเหมือนทุกครั้ง ... บ่อยเหลือเกินที่เธอและคุณเนสจะได้เจอกันในเวลานี้ ... เลิกกอง นักแสดงส่วนมากต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ผู้จัดหนุ่มหล่อยังคงอยู่เดินตระเวนรอบกอง เช็คความเรียบร้อยอยู่เป็นคนสุดท้าย
"ยังค่ะ ... แต่กำลังมีคนมารับ"
แอปเปิ้ลตอบอย่างสุภาพเหมือนเคย ... เป็นคำตอบที่ทำหนุ่มหล่อยิ้มคืนมาจางๆ มองเธอด้วยสายตาที่อบอุ่นชวนฝันจนสาวๆคนไหนมองต้องใจละลาย แล้วก็เตร็ดเตร่มาวางก้นแปะลงข้างๆเธอ มาเป็นเพื่อนกัน ... รอจนน้าคนขับรถมารับ ... เป็นแบบทุกๆวันที่เคยเป็น
"วันนี้ได้ข่าวโดนเทคซีนง่ายๆไปหลายรอบ..."
ผู้จัดหนุ่มหล่อกระเซ้ายิ้มๆ ถึงข่าวที่ไม่ใช่ข่าวจากปากใคร แต่เขาเห็นมันกับตาเขาเอง ... ภาพในตอนนั้น สาวสวยร่างระหงที่ยืนประจันหน้ากับพระเอกหนุ่มหล่อดาวรุ่ง พูดไดอะล็อกเดิมๆ ทำท่าทางเดิมๆและได้ยินเสียงคัทแบบเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา ... มันก็น่าอารมณ์เสียอยู่หรอก หากเขาเป็นผู้กำกับเขาคงระเบิดเหมือนๆกัน ... แต่เขาก็ไม่เข้าใจ ทำไมตอนที่เห็นนางเอกคนดังหน้าเสียเพราะโดนสั่งเบรคกอง ... เขาจึงได้มองว่าท่าทางในตอนนั้นมัน น่ารักนัก...
ทั้งที่เขาควรจะหัวเสียเพราะงานที่ต้องล่าช้าออกไปแท้ๆ
"ขอโทษค่ะ ... ฉันผิดเอง"
เสียงเย้าของคุณเนส ... มันก็ไม่ได้ดูจริงจังจนน่ากลัว แต่ก็ทำแอปเปิ้ลต้องเจื่อนลงไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก
"ไม่เป็นไรครับ ... เอ้าไหนลองโทรหาคนที่มารับแอปซิ ถึงไหนแล้ว ?"
เสียงแนะนำของคุณเนสทำแอปเปิ้ลต้องพยักหน้าหงึกหงักแล้วคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์โทรศัพท์น้าคนขับรถเป็นการด่วน ... เธอเองก็แปลกใจเหมือนกัน ทั้งที่ปกติในระยะเวลาแค่นี้ เจ้ารถตู้สีดำปลาบจะต้องเลื้อยมาแทบเท้าแล้ว ... แต่ทำไมวันนี้ถึงยังไม่มา
เนสอมยิ้มมองหญิงสาวข้างตัวที่ขมวดคิ้วมุ่น ... ด้วยสายตาที่ฉายชัดถึงความเอ็นดู
"ฮัลโหลค่ะ ถึงไหนแล้วอ่ะ ?"
ได้ยินเสียงแอปเปิ้ลว่าแบบนั้น เนสสันนิษฐานว่าปลายสายคงตอบรับแล้ว ... แอปเปิ้ลจึงหันมาขอตัวจากเขาและลุกเดินห่างไปประมาณสี่ก้าวพอให้เว้นระยะความเป็นส่วนตัว ... ในสายตาแอปเปิ้ล คงเห็นว่าเขาเป็นคนเคร่งขรึมและดุดันเป็นแน่ ถึงได้เกรงอกเกรงใจจนไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้ ทั้งที่ใครๆก็พากันเตือนว่านางเอกคนเนี๊ยะ แสบสุด เรื่องมากสุด จนผู้ร่วมงานคงต้องปวดหัวแทบผุไปตามๆกัน
แต่นี่ร่วมงานกันมาหลายวัน แอปเปิ้ลก็ไม่เคยมีปัญหาอะไร ออกจะน่ารัก เรียบร้อย ตั้งอกตั้งใจการทำงานและสุภาพมากๆด้วยซ้ำ
นั่นทำให้เนสสงสัยว่าข่าวลือที่ว่านั่นอาจผิดไป...
"โอเคๆ … แอปรออยู่ที่เดิมนะ”
วันนี้คนดังข้างห้องถ่ายละครจนดึกดื่น ... นั่นหมายความว่าเย็นนี้นทจะไม่มีเพื่อนทานข้าวด้วย ...
จวนห้าทุ่มกับมื้อเย็นเปื่อยที่นทลากยาวมาตั้งแต่เย็น กับข้าวแห้งๆ อารมณ์เหี่ยวๆ ... ที่ไม่เคยบิลท์ให้นทหิว ได้แต่เขี่ยข้าวในจานไปมาอย่างเบื่อๆ ... นี่เป็นวันแรกในรอบสองอาทิตย์กว่าที่เธอต้องทานมื้อเย็นคนเดียวแบบจริงจัง ไม่สนุกเลยกับอะไรแบบนี้ ... คนอื่นอาจทำได้แต่ไม่ใช่เธอ
จะโทรทัศน์ จะวิทยุ จะอะไรนทก็เปิดเอาไว้หมด ได้ยินเสียงเหล่านั้นลอยมากระทบหูจางๆแต่ก็จับใจความสำคัญไม่ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
"พี่นทท..."
แต่แล้วบางเสียงก็ดังขึ้นเรียกนทในวินาทีที่ต่อมความเหงาทำงานหนักที่สุด ... เสียงปริศนาที่มั่นใจได้แน่ว่าเป็นคนข้างห้องของเธอในยามวิกาลทำเอาคนขี้เหงาตาลุกวาว .... นทดีใจจนผุดจากเก้าอี้แล้วปราดไปหน้าประตูห้องทันที ...ความดีใจในตอนนี้ ถ้าเทียบให้เห็นชัดก็คงประมาณ ...
...ภรรยาขี้เหงาที่รอสามีกลับจากประชุมรอบดึก ...
เอ่อะ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า ...
นทแทบกระชากประตูเปิดออกเต็มแรง ยิ้มกว้างจนเต็มสีหน้า..
"แอปซื้อขนมมาฝากตั้งเยอะแยะ... ไถ่โทษที่ปล่อยให้พี่นทต้องทานมื้อเย็นคนเดียววันนี้ ยังไม่ง่วงใช่ไหมคะ ?"
แอปเปิ้ลที่ยังเมคอัพเต็มหน้า ... แต่เนื้อตัวกลับคลุมด้วยเสื้อผ้าที่คล้ายชุดวอร์มจนเรียกได้ว่าเหมือน ยืนยิ้มแฉ่งพร้อมกับยื่นถุงขนมมาจ่อหน้าเธอจนแทบผงะ ... นทยิ้มรับถุงขนมของแอปเปิ้ลทั้งหมดนั่นพร้อมกับรวบเข้าจนเต็มไม้เต็มมือ ออกปากเชื้อเชิญแถมยังใช้ข้อศอกดันๆตัวอีกคนเข้ามาในห้อง ... ห้องที่ดูสว่างขึ้นทันทีเมื่อมีใครอีกคนก้าวเข้ามา
"โหย ขนมน่ากินอ่ะ ... คนอะไร หน้าตาดีแถมมีน้ำใจ วันหลังเอาอีกนะ"
นทแซวอย่างขำขำ ก่อนจะวางถุงขนมทั้งหมอลงบนโต๊ะแล้วรวบเก็บเอาจานข้าวแห้งๆของเธอไปโยนไว้ในครัวเสีย ... ไม่จำเป็นแล้วแหล่ะ ในเมื่อเธอมีเค้กนานาชนิดอยู่ในมือ ... จบการเก็บจาน เจ้าของห้องที่อารมณ์ดีขึ้นมาทันตาก็ตระเวนคว้ารีโมคปิดมันทั้งโทรทัศน์ทั้งวิทยุ พอกันทีเสียงรางๆที่ลอยตามลมมากระเด็นเข้าหู ... มันเป็นเวลาของเสียงหัวเราะแล้ว
"นี่พี่นท ... อาทิตย์หน้าว่างหรือเปล่าคะ ?"
และเมื่อนทมาหย่อนก้นลงตรงหน้า นางเอกสาวสวยก็ยิงคำถามมาถามนทอย่างมีความหวัง ดวงตาใสใสประกายวิบวับและจ้องนทรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ... คำถามที่ทำเอานทอยากจะระเบิดหัวเราะให้ลั่นห้อง ... ถามเธอว่าว่างไหมน่ะเหรอ ? ปู้โถ่ ... เปลี่ยนคำถามเป็น วันวันนึงเธอทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง ยังจะดูน่าตอบมากกว่า
ก็คนเคยตัวอย่างเธอ.... ไม่เคยหยุดว่างเลยสักวัน
"ว่างสิ..." แต่ไม่ใช่ไม่มีงานทำนะ
ประโยคเต็มมีความยาวประมาณนั้น แต่นทเลือกจะไม่พูด ... เธอไม่จำเป็นต้องสาธยายให้แอปเปิ้ลฟังว่าเธอโดดงานวันละกี่ชั่วโมง ไม่อยากต้องเสียเวลาบอกให้แอปเปิ้ลรู้ว่าที่ออฟฟิศของเธอมีพี่สาวคนสวยที่แสนจะยุ่มย่ามและน่าอึดอัดใจให้เธอต้องหนีอยู่กี่คน ... ที่จริงมันก็มีไม่กี่คนหรอก ... แค่คนเดียวเลยก็ว่าได้
พี่กวาง กรวรรณ... ผู้มีน้องชายชื่อนายกรวิชญ์ เจ้านายสายตรงแหน่วที่ทำหน้าที่ควบคุมและดูแลเธอได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง...
ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม เนื้อตัวเธอก็ไม่ให้ว่างเว้นเหมือนกัน ... ไหนจะสายตาเชื่อมๆนั่นอีก บรื๋ออออ ... นึกแล้วยังกลัวไม่หาย...
"แอปไปถ่ายเอ็มวีที่ระยอง ... ตั้งสองวันแหน่ะ พี่เซนก็ไม่อยู่ น้าคนขับรถก็ไม่ไหว แอปเลยอยากมาชวนพี่นทไปด้วยกันน่ะค่ะ"
แอปเปิ้ลยิ้มแฉ่ง ความหวังเรืองรองผ่องขึ้นมาทันทีที่อีกคนบอกว่าว่าง ...
และเสียงตอบรับถัดมาก็ทำเอาคนสวยยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่
"ไปสิ ... ระยอง ? มีทะเลใช่ไหม ?"
.
.
"พี่โน่เดินถ่ายมุมนี้เก็บไว้ให้หน่อยสิคะ ... แกรนด์อยากได้ภาพในมุมมองคนอื่นบ้าง"
เธออยากจะยิ้มให้กวางจนถึงรูหู ... ประทับใจอากาศและสภาพความเป็นอยู่ของที่นี่มากขึ้นทุกที มากี่ครั้งก็ยังประทับใจไม่จาง ... เพราะแม้แต่สวนสาธารณะของมิลาน มันก็ยังน่าประทับใจ
การทำงานที่นี่สนุกดี ... ทีมงานทุกคนมีพลังงานเหลือเฟือ สองอาทิตย์ในเมืองใหญ่ไม่เคยว่าง การเดินทางไปโน่นมานี่เกิดขึ้นทุกวัน มันมากมายจนแกรนด์แทบลืมไปแล้วว่านี่คือการมาทำงาน ... สถานที่ทุกแห่งสวยงามไปหมด การได้มาเห็นด้วยตาทำให้เธอนึกภาพได้เป็นฉากๆ ... พระเอกกับนางเอกยืนเคียงกันที่มุมนั้น กล้องแพนไปพบกับพระอาทิตย์ตกลับขอบมุมตึกที่ตรงนี้ ...
เพอรเฟ็กต์
"สวยว่ะแกรนด์ ... พี่โคตรชอบเลย"
พี่ชายคนสนิทหันมาว่าคำนั้นอย่างแสนประทับใจ ก่อนที่สองมือจะประคองกล้องอันเขื่องขึ้นมาชิดตาแล้วรัวชัตเตอร์ไปตามแสงและเงาของธรรมชาติที่เสกสรรปั้นแต่งกิ่งไม้ใบหญ้าให้สวยงามสมใจ... แกรนด์ยิ้มตามภาพเหล่านั้น ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งบนพื้นหญ้าสัญชาติอิตาลีนุ่มๆ พักผ่อนหย่อนใจด้วยการมองนี่มองนั่นเฉยๆ ... แล้วปล่อยใจให้คิดถึงคนบางคนที่อยู่แสนไกล
ได้แต่คิดและก็สงสัย ?
อยู่ตรงนั้นเธอเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ ...
อีกแปดวันข้างหน้า เธอจะได้กลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอนที่มีคนรอ... แกรนด์แทบจะเร่งวันเร่งคืนหากทำได้ ... แต่เมื่อทำไม่ได้ ทุกวันนี้จึงทำได้แค่ใช้ชีวิตในเมืองใหญ่นี่อย่างคนพยายามจะสุขใจ
งานลุล่วงไปแล้วกว่า 80% และแกรนด์ก็เชื่อว่ามันจะสำเร็จในวันถึงสองวันนี่แน่ๆถ้าทุกคนไม่เถลไถลจนเกินไป...
"นี่แกรนด์ ... ดู ! รูปนี้แม่งโคตรพีค !"
พี่ชายที่เพิ่งจะเดินเตร็ดเตร่ไปพร้อมกล้องเมื่อสักครู่ จู่ๆก็วิ่งกลับมาหย่อนก้นลงข้างเธอพร้อมยื่นหน้าจอเล็กๆบนกล้องให้กันอย่างภูมิใจนำเสนอ... ภาพแสงอาทิตย์ล้ออยู่กับขอบมุมตึก ... ท้องฟ้าสีเหลืองส้มแดงฉาน ไล่ระดับลงมาเป็นต้นไม้กลางเฟรมและผืนหน้าเขียวขจรสุดลูกหูลูกตา ... เป็นความอบอุ่นในความเหน็บหนาวที่ทำให้คนมองต้องอดยิ้มออกมาอย่างห้ามใจไม่ได้ ... ดูสิ ความงดงามพวกนี้ มันมีให้เห็นกันบ่อยๆเสียที่ไหน
หรือถึงมันจะมีทุกวัน ... แต่ไม่ใช่ทุกวันที่เธอจะมีเวลาได้มาสัมผัสธรรมชาติ ละเลียดความงดงามนี้ใกล้ๆ
"นี่ถ้าแฟนแกมาเห็นอะไรแบบนี้คงชอบน่าดู..."
พี่โตโน่พูดถึงคนที่ได้ชื่อว่าแฟน ... ของน้องคนสนิทคนนี้อย่างคนที่รู้จักกันดี ... บ่อยครั้งที่เขาพากล้องตัวเก่งไปฝากไว้ที่น้องสาวคนนี้ และมันก็จะได้รับการดูลอย่างดีด้วยฝีมือของนักเขียนมือฉมังที่ถ่ายรูปได้ดูดีไม่แพ้ใคร การได้คุยกันตามประสาคนชอบอะไรเหมือนๆกันทำให้โตโน่ได้รับข้อมูลมาประปราย ... แฟนของน้องสาวเขาคนนี้ ชอบพระอาทิตย์ ต้นไม้ ธรรมชาติ ลมฝน หรืออะไรก็ตามที่ทำให้อบอุ่นลึกๆข้างใน
อะไรก็ตามที่ทำให้เคยชินตั้งแต่ครั้งแรกที่ชิดใกล้...
และคำพูดของพี่ชายคนนี้ ก็ทำเอาน้องสาวไม่แท้อย่างแกรนด์ ได้แต่ยิ้มหวาน...
ภาพนั้นผ่านไปแล้ว สิ่งเดียวที่เก็บไว้ได้คือรูปแห้งๆในเมมโมรี่การ์ด ... วันนึงมันจะเสียไป แค่ไม่รู้ว่าเมื่อไร
"ค่ะ นทคงชอบ..."
คงชอบที่จะนั่งมองพระอาทิตย์ดวงนี้ ลับขอบฟ้าไป พร้อมกับกุมมือเธอไว้ ...
ฝังตัวอยู่กับความอบอุ่นที่นทเคยบอกว่าไม่เคยได้รับจากใคร ... นทได้มันจากเธอคนเดียว
ใช่หรือเปล่า ?
พี่นทได้รับความอบอุ่นจากพี่แกรนด์คนเดียวหรือเปล่า ....
เมื่อก่อนมันอาจจะใช่แต่ตอนนี้ใช่หรือเปล่า ?
ตอนนี้คงจะดูดีและหายงงขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อย
เอาเถอะ ได้มาตอนนึงก็ดีแค่ไหนแล้ว 5555 5
แต่คือไม่ไง ถ้าไม่ได้อัพก็จะอ่านหนังสือแบบไม่เต็มที่ รู้สึกแบบมีอะไรมารั้งไว้เบาๆ
จุ้บๆ...
Q:พาพี่นทน้องแอปไประยองทำไม !!!?
A: อ๋อ เราจะพาทั้งสองเข้าเพลงค่ะ ตึ้งงง !!!
จะบอกว่าระยองคือจุดพีคที่สุดของฟิคเรื่องนี้(ในความรู้สึกลูกไม้คนเดียว)
เพราะเพลงที่เราจะนำคู่พระนางเข้านั้น
เป็นจุดเริ่มต้นแรกของฟิคนี้เลยทีเดียว ว๊ากกกก 6666
#แท๊แด่นนน !!!!
จุ้บๆ <3 เพลงนั้นคือเพลงอะไร ?
ใครทายถูกลูกไม้จะอัพ เ ว้ น ว ร ร ค ให้ 5555
ปล แต่ไม่ต้องทายเว้นวรรคนะคะ แม้นั่นจะเป็นเพลงที่อยู่กลางใจ ^^
แต่ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่...
ปล2 เธอคิดยังไงกันก็ไม่ใช่นะ ง่ายไป ...
ปล3 รักเดียวใจเดียวแปปเดียวเหรอ !!!? โหวว ผิดอ่ะ ผิดมหันต์เลย
ปล4 พอเถอะ ลูกไม้ไปนอนดีกว่า
ปล5 ลูกไม้กำลังงอนพี่ไรท์ เพราะซัมคอมเม้นในซัมฟิคที่บอกว่าจะอัพเฟิร์สเรน
มาทำให้ลูกไม้มีความหวังแล้วก็หายไป แบบนี้ ... ใจร้าย:(
โป้งแล้วเว้ยยย !!
#โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น