คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : UNCONDITIONAL LOVE - 10.5 -
เสื้อผ้านับสิบชุดที่เพิ่งถูกหยิบมาแขวนใส่ตู้ได้ไม่นาน ถูกจับโยนลงในกระเป๋าใหม่อีกครั้งด้วยฝีมือของเจ้าของมันเอง … แอปเปิ้ลกวาดสัมภาระของเธอทั้งหมดลงกระเป๋าเดินทางของเธออย่างน้อยอกน้อยใจ หน้าตาสวยจัดเลอะคราบน้ำตาจนมอมแมม ด้วยฝีมือคนใจร้ายนาม นท พนายางกูร … คนเขาอุตส่าห์ตามมาง้อ ตามมาทำดีถึงที่นี่ ถ้าจะเมินกันก็ตามใจ เธอจะไม่ง้อพี่นทอีกแล้ว !
ถึงจะตามไปง้อที่กรุงเทพก็จะไม่สนใจแล้วด้วย คนบ้า ฮือออ !
“แอปจัดของเสร็จแล้ว ออกไปส่งแอปด้วย !” เสียงกึกกักราวกับมีม้านับสิบๆตัววิ่งลงบันได ก่อนจะจบลงที่เสียงโครมและเสียงแหวของเด็กสาวหน้ามอม ดังเรียกนทที่กำลังขมักขเม้นอยู่กับการรื้อถังขยะให้หันไปมองได้เต็มตา และภาพที่เห็นทำเอาคนใจร้ายถึงกับตะลึง แอปเปิ้ลในหน้าตาใสใสปราศจากเครื่องสำอางรกหูรกตา ทำนทถึงกับอื้ออึงและทำอะไรไม่ถูกตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็น
แต่เล็บสีสดก็ผ่านเข้ามาในสายตาให้หลุดออกจากวังวนแห่งความหลงใหล…
“ไม่ว่าง !” สองคำสั้นๆ คมๆ … แต่ทำแอปเปิ้ลลมออกหู กระเป๋าเดินทางทั้งหมดถูกกองไว้ตรงบันไดขั้นล่างสุด ส่วนเจ้าของกระเป๋าก็ถลันไปถึงตัวคนใจร้ายทันที สีหน้าท่าทางเอาเรื่อง จนเกือบทำนทเผลอหลุดเก๊ก
“อะไร ! อะไรของพี่นท ! ตั้งแต่มาไล่เขาเป็นสิบรอบ พอคนเขาจะไปกลับไม่ว่างไปส่ง มากไปแล้ว อะไรกัน ! บ้าบอคอแตกที่สุด”
“พี่พูดสักคำไหมว่าจะไปส่งแอป บอกให้ไปแต่ไม่ได้จะไปส่ง…” เสียงเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความกวนประสาทขั้นเทพของนท ปลุกปั่นอารมณ์ร้อนของแอปเปิ้ลให้ลุกฮือได้ในทันใด คิ้วข้างหนึ่งยกขึ้นสูงราวกับจะทวงถามถึงความใจดีที่เธอไม่มี … พร้อมกับยิ้มบางๆแล้วเดินเลี่ยงไปถังขยะอีกใบ
สองสามชั่วโมงมานี้ นทรู้สึกเหมือนระบบอะไรบางอย่างในร่างกายเธอทำงานผิดปกติ … หรืออันที่จริง กว่าอาทิตย์มาแล้วต่างหากที่เธอรู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองเหมือนที่เคย … ทุกคืนก่อนนอน ภาพรอยยิ้มกระต่างตา จะคอยหลอกหลอนจนเก็บเอาไปฝัน ทุกเช้าที่ตื่น ก็จะต้องเผลอเหลือบไปมองคนหลับสนิทที่เตียงห่างๆ แล้วเผลอยิ้มตามเหมือนคนเสียสติ !
นทรู้ดีว่าอาการเหล่านี้มันบ่งบอกถึงอะไร … ในเมื่อมันเคยเกิดกับเธอมาแล้วถึงสองครั้งสองครา อาการตกหลุมรัก ตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า กับคนเดิมๆที่ทำร้ายใจจนต้องซมซานกลับมากินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่เป็นปีในทุกครั้ง
มันไม่สนุกเลยที่ต้องเอาหัวใจตัวเองไปเสี่ยงอีกสักที ในเมื่ออีกคนก็ไม่เคยบอกถึงสาเหตุแห่งการมา ไม่เคยบอกถึงสถานะความสัมพันธ์หรือมอบคำหวานใดใดให้ได้เข้าใจสักนิด
มีแต่มาคอยทำดีให้กันแบบนี้ … เธอกลัวเข้าใจผิดจริงๆ
“ได้พี่นท แอปไปเองก็ได้ ! แอปจะไม่อยู่รบกวนพี่นทอีกแล้ว ขอบคุณมากๆนะคะ ที่ทำให้แอปรู้ว่ามีแต่แอปคนเดียวที่ยังรอ มีแต่แอปที่ยังจำเรื่องราวดีดีของเราได้อยู่ แอปเคยนึกเสียใจที่เคยมองข้ามหัวใจตัวเอง เคยทำร้ายหัวใจพี่นท แต่วันนี้แอปดีใจมากกว่า !”
“แอปดีใจที่วันนั้นแอปไม่เลือกพี่นท ! เพราะความรักของพี่นท … ความรักของพี่นทมันไม่ได้ยั่งยืนอะไรเลย !”
สิ้นคำพูดที่ทำให้ชาวาบไปทั้งร่างกาย นทก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ดังมาเบาๆ พร้อมกับเสียงกึกกักทุลักทุเล ที่ค่อยๆดังห่างไปเรื่อยๆ นทยืนหลับตานิ่ง ถ้อยคำของแอปเปิ้ลเหมือนเข็มเล่มเล็กๆที่ทิ่มแทงหัวใจเธอช้าๆ เจ็บ และแสบไม่ต่างจากหนามกุหลาบคมคมเกี่ยวเอาเลย
บ้าที่สุด แอปเปิ้ลโยนความผิดมาให้เธอเสียมากมาย ทั้งๆที่ความจริงแล้วเป็นแอปเปิ้ลเองนั่นแหล่ะที่ผิด เป็นแอปเปิ้ลเองนั่นแหล่ะที่จบความรัก จบเรื่องราวนับพันไปอย่างไม่ใยดี เป็นแอปเปิ้ลนั่นแหล่ะ ! ที่ฆ่าเธอให้เหมือนตายทั้งเป็น
เสียงปิดประตูบ้านดังสนั่นหวั่นไหว ! แน่นอน แอปเปิ้ลคงไม่ได้ยืนอยู่ในบ้านหลังนี้อีกต่อไปแล้ว
ก็ดี ! ไปซะได้ก็ดี ยัยเด็กบ้า !
ทำไมต้องให้เสียสมองคิดคำไล่เจ็บแสบตั้งนานนักก็ไม่รู้ ทำไมไม่ไปตั้งแต่แรกก็ไม่รู้ …
“…เขาจะไปเมื่อไหร่ช่วยแบกข้าวของเขาไปให้หมดเลย ไปยังไงก็ไปแต่ไม่ใช่รถนท... เคลียร์นะ !”
ทั้งเริ่มต้นไล่ตั้งแต่วันแรกที่ได้พบหน้า !
“โว้ยย รกห้องโว้ย !”
ทั้งพาลลงกับข้าวของราคาแพง จนมันเสียสภาพไปหลายชิ้น
‘พี่เนียร์ เบื่อคนกรุงเทพเนอะ แม่งเห็นแก่ตัว ไม่รู้ทำไมไม่ไปให้พ้นๆหน้าสักที !’
ทั้งแขวะเอาแรงๆ ว่าเอาเจ็บๆ จนบางทีเธอยังรู้สึกว่ามันแรงเกินไป
‘เมื่อไรจะไปฮะ !’
ทั้งถามเอาตรงๆอย่างไม่กลัวคนโดนถามจะเสียความรู้สึก
แต่ทำไมถึงจะมาไปเอาคำสุดท้าย จะมาไปเอาตอนที่คิดจะไล่เป็นครั้งสุดท้าย …
จะมาไปอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้ …
ไม่รู้หรือไง คนเขาทั้งรัก ทั้งคิดถึง มันรุมเร้าจนไม่อาจฝืนใจแข็งได้อีกแล้ว
กำลังจะยอมเสี่ยงอีกครั้ง กำลังจะเอาหัวใจเข้าเดิมพัน แต่แอปเปิ้ลกลับถอดใจเอาตอนนี้ได้ยังไง มันไม่แฟร์ เริ่มไม่แฟร์กับเธออีกแล้วนะ !
และถึงจะไปตอนนี้ ก็จะไม่ให้ไปแล้ว ไม่ให้ไปแล้วจริงๆด้วย !
“แอปเปิ้ล ! เธอจะไปไหนน่ะ กลับมานะ !”
.
.
“พี่นท ! ปล่อยแอปเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยแอปเลย !!!”
“เด็กบ้า อย่างี่เง่า ! มันค่ำแล้ว เข้าห้องไปนอนไป๊ !”
สิ้นคำ ร่างบอบบางของแอปเปิ้ลก็ร่วงผล็อยลงบนเตียงราวกับจับวาง ด้วยฝีมือของนทคนบึกบึนที่ยืนเท้าสะเอวร้องสั่งแอปเปิ้ลอย่างฉุนเฉียว เหนื่อย … เหนื่อยจนต้องหายใจเสียงหอบ เห็นตัวบางๆแบบนี้แต่แอปเปิ้ลแรงมากใช่ย่อย นทต้องใช้แรงลากทั้งคนทั้งกระเป๋ามาไกลเกือบกิโล…
ใครจะไปคิดว่าแอปเปิ้ลจะงี่เง่าอย่างนี้ ในบ้านป่าที่ห่างไกลจากถนนใหญ่เป็นสิบกิโล ยังกล้าเดินจ้ำอ้าวแบกกระเป๋าใบโตไปอย่างกับเดินถือถุงกระดาษของแบรนด์ต่างๆในพารากอน ! ยิ่งเห็นเธอวิ่งตามก็ยิ่งวิ่งหนี มันน่าตีก้นเป็นที่สุด
“พี่นทจะเอายังไงกับแอป ไล่แอปแอปก็ไปแล้วไง ไม่รักกันแล้วมายุ่งมาเกี่ยวกันทำไม ! ถึงแอปจะรักพี่นทมากแค่ไหน แต่แอปก็ทนให้พี่นทใจร้ายใส่แอปไม่ได้นานขนาดนั้นหรอกนะ !”
แอปเปิ้ลพรั่งพรูอารมณ์ความรู้สึกผ่านประโยคยาวและเสียงเถียงที่ดังก้องไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ในหัวใจตื้อไปด้วยความน้อยอกน้อยใจมากมายนับไม่ถ้วน … ประโยคที่นัยถึงความรู้สึกยิ่งใหญ่จนคนฟังถึงกับผงะไปด้วยความคาดไม่ถึง
“แอปเจ็บ … ทุกครั้งที่พี่นทว่าแอปแรงๆ มองแอปด้วยสายตาแบบนี้ แอปหายใจไม่ออก อยากจะกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้รอด !”
“แล้วถ้าสุดท้ายทำยังไงพี่นทก็ไม่รับรักแอป ปล่อยแอปไปเลยตอนนี้ แอปจะไปให้พ้นหูพ้นตา !!!!!!!!!”
นทยืนนิ่งราวกับถูกดึงพลังงานออกจากร่างกายไปทั้งหมด แข้งขาไร้เรี่ยวแรงจนอาจล้มทั้งยืนได้ … ในวินาทีที่ไม่น่าจะมีเรื่องราวดีดีใดใด แต่กลับมีถ้อยคำสารภาพรักและขอความรักจากคนที่ไม่คาดฝันมาให้ประหลาดใจ
และไม่ใช่แค่ประหลาดใจ หัวใจนทคนนี้เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกแล้ว
“เผื่อเก็บไว้เป็นข้อมูลประกอบการตัดสินใจ … แอปเลิกกับพี่แกรนด์แล้ว และไม่เคยมีอะไรกินเลยไปกว่าคำว่าพี่น้องกัน ทีนี้พี่นทก็ช่วยออกไปคิดไกลๆแอปเลยนะคะ แอปจะอาบน้ำนอน !”
“แล้วถ้าจะให้แอปไปเมื่อไร เดินมาบอกด้วย”
ถ้อยคำห้วนๆของตัวแสบจบลง … พร้อมกับนทที่โดนมือบางๆดันหลังให้หันกลับไปทางประตู เจตนาจงใจจะไล่กันอย่างไม่ต้องสงสัย และนทก็ไม่มีแรงมากพอที่จะขัดขืน ถ้อยคำไม่กี่คำของแอปเปิ้ลหลอมละลายเธอได้ง่ายดาย และข้อมูลประกอบการตัดสินใจก็เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การเลือกคำตอบสุดท้าย
วันนี้ … นทคนนี้ ได้เป็นผู้เลือก
เลือก … ภายใต้เงื่อนไขง่ายๆที่อาจยากเกินกว่าจะทำ
เลือกที่จะลืมว่าเคยมีวันนี้ ลืมว่าเคยได้ยินคำว่ารักจากปากใคร แล้วก้าวเดินต่อไป ทิ้งอดีต แล้วสร้างอนาคตใหม่ๆด้วยหัวใจที่ขาดความรัก
หรือเลือก … ภายใต้เงื่อนไขยากๆที่ทำง่ายเกินจะมองข้าม
เลือกที่จะลืมว่าเคยเจ็บปวด ลืมว่าใครเคยตัดรอนหัวใจกันจนขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี แล้วกลับไปยืนข้างๆกัน ทิ้งคราบน้ำตา แล้วมุ่งสู่เส้นทางใหม่ๆ ด้วยหัวใจที่ถูกเติมเต็ม …
สมองคิดสับสนวนไปวนมากับสองทางเลือกที่ไม่มีเส้นทางใดสมบูรณ์แบบ …
เลือกไม่ยาก แต่เลือกไม่ได้ …
^_____________________^
ลูกไม้ขออวยพรปีใหม่ไว้ล่วงหน้า :)
ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆนะคะ กับเวลาที่หมดไปแล้วอีกหนึ่งปี
ลูกไม้ขอบคุณตลอดปีนี้ที่ติดตามกันมา
และตลอดปีหน้า ลูกไม้หวังว่าจะยังมีชาวเห็ดอยู่ด้วยกันไปอีกนานๆ
ลูกไม้เป็นแค่คนธรรมดาคนนึงให้พรพิเศษใครไม่ได้ !
แต่ลูกไม้อยากให้ตัวหนังสือทุกตัวของลูกไม้
สร้างความพิเศษในหัวใจของคนที่ได้อ่านมัน
หากใครได้รับรู้ถึงความตั้งใจข้อนี้ และรู้สึกถึงความพิเศษนั้นได้
ลูกไม้ก็ดีใจค่ะ :):)
แฮปปี้นิวเยียร์นะคะ ...
อยู่กันอย่างนี้นานนานนะเธอ
ความคิดเห็น