คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 10 ดอกไม้โรยราเป็นเพราะอะไร ?
Chapter 10’
นทรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในดึกดื่นคืนนั้น... พร้อมกับอาการงัวเงียที่ติดตาอยู่ไม่หลุดไปไหน
พลิกตัวซ้ายขวา ก็ไม่พบกับร่างบอบบาง ที่คุ้นเคยแต่อย่างใด...
จนนทต้องลืมตาขึ้นมาทั้งๆที่ความง่วงยังคงหลงเหลืออยู่มาก มองซ้ายมองขวา ก็พบแต่ความมืด ไม่เจอร่างอบอุ่นของแกรนด์แต่อย่างใด...
นทค่อยๆก้าวขาลงจากเตียงด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กๆ... หายไปไหนของเค้านะ
ก้าวพ้นประตูห้องนอนส่วนตัวของตนเองออกมา ด้านนอกห้องนอนนั้นมืดสนิท มีเพียงแต่เสียงแอร์ดังหึ่งๆ เท่านั้น... ไม่มีเสียงใครสักคน
นทเดินไปยังสวิทช์ไฟ ก่อนจะกดเปิดสวิทช์มันขึ้นมา ...
ไปสว่างวาบ จนนทต้องหยีตาด้วยความแสบตา ... สะบัดไปมาไล่ความง่วงงุนให้หลุดไปซะที ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น...
กลับกลายเป็นว่า ความง่วงนั้นทำให้นทลืมเรื่องการเดินออกมาตามหาแกรนด์ไปเสียสนิท... นทจึงนั่งสัปหงกอยู่ที่โซฟานั้น ด้วยท่าทางที่น่าเอ็นดูยิ่งนัก
.
.
.
นทค่อยๆเบิกตาของตัวเองขึ้นมา หลังจากงีบไปเกือบๆสิบนาที ... คราวนี้ตาสว่างขึ้นมาก
ลุกขึ้นยืนขึ้นอีกครั้ง สอดส่องสายตามองหาแกรนด์ ก็ไม่พบอะไร นอกจากข้าวของในห้องที่วางอยู่อย่างสงบ จนนทต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
หายไปไหนของเขากันนะ ...
เดินลากเท้าไปเรื่อยๆ เอียงคอมองซ้ายทีขวาที เริ่มกระวนกระวายใจขึ้นมานิดๆซะแล้ว ...
ก่อนที่นทจะรู้สึกว่าเท้าของตนเอง ไปสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่นทยังไม่รู้ว่าคืออะไร !
ก้มหน้าลงมองด้วยความสงสัยและหงุดหงิดสุดกำลัง ...
"หือ ?"
ก่อนที่ดวงตาทั้งสองข้าง จะแปรเปลี่ยนเป็นเครื่องหมายเควสชั่นมาร์คฉับพลัน เมื่อพบว่าเจ้าสิ่งที่นอนสงบอยู่ที่ปลายเท้าตนเองนั้น เป็นดอกไม้แห้งสนิท ที่ดูจะมีอายุหลายต่อหลายปี... มันมาจากไหนกันนะ !
สีสันที่จืดจางของมัน ใบที่ดำเกรียมสนิท ก้านที่แห้งจนแทบมองไม่รู้ว่ามันเคยมีสีเขียวสดใสมาก่อน...
ดอกไม้สีส้ม !
"พี่ก็แค่อยากมีรักแบบไม่ต้องแอบรัก ... แอปตอบพี่ที พี่ไม่ต้องแอบรักแอปแล้วใช่ไหม ?"
"รับดอกไม้จากพี่ เก็บเรื่องนี้ไปคิด พี่ไม่เร่งรัด ไม่รีบร้อน พี่รอได้"
"ไหนๆก็รอมาจะสองปีแล้วโน้ะ..."
นทเบิกตาโพลงด้วยความตกใจถึงที่สุด แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งที่ไหลหลากท่วมท้น หัวใจเต้นแรงอีกครั้งเมื่อนึกได้ว่ามันอาจเป็นดอกไม้ดอกนั้น ...
ค่อยก้มลง เอื้อมจะคว้าเจ้าดอกไม้สีส้มนั่นขึ้นมา... แต่ทว่า !
"เอ่อ ... พี่นทยังไม่นอนเหรอคะ"
เสียงสั่นๆ ของใครบางคน ดึงความสนใจจากเจ้าดอกไม้แห้งนั่น จนหมด ...
นทค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองทางต้นเสียง ด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ตายล่ะ ชีวิตนท ต้องเจอเรื่องระทึกใจติดต่อกันถึงสองครั้งติดกันเชียวหรือ
และทันทีที่ช้อนสายตาขึ้นมา..
ก็พบกับแอปเปิ้ลที่อยู่ในชุดลำลอง หน้ามันๆ หัวยุ่งๆ ยืนทำหน้าตาเก้อๆอยู่ที่ประตูห้องนอนของเธอเอง ...
สายตาสับสนป่วนใจของแอปเปิ้ล จ้องอยู่ที่ใบหน้าเธอ ใบหน้าสวยๆ เอียงซ้ายนิดๆ ดูน่ารักน่าเอ็นดูสุดๆ
"พะ พี่ ยังไม่ค่อยง่วง" นทตอบเสียงสั่นไม่แพ้กัน พยายามจะสบตาคนตรงหน้า แต่ทว่าความกล้ายังคงมีไม่มากพอ ยังคงหลบตาหลุกหลิกไปมาอย่างกลัวๆ ...
แอปเปิ้ลเพิ่งรู้ตัวเอง ว่าคงจ้องมองนทมากเกินไป ... จึงหันเหสายตาไปทางอื่นแทน
แต่แล้วก็พบกับ ... ดอกไม้แห้งของตัวเอง ที่วางสงบอยู่ที่ปลายเท้าของนท ดวงตาเรียวเล็กเบิกขึ้นมาจนสุด สีหน้าเก้อๆ แปรเปลี่ยนเป็นตกใจถึงที่สุด
มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน !!!!
ก้าวขายาวๆ รวดเดียวถึงตัวนท ก่อนจะค่อยๆทรุดนั่งยองๆลงที่ตรงหน้าของนท ... ประคองเจ้าดอกไม้แห้งนั้นเอามาไว้ในอุ้งมือ
นทมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เต็มตื้นไปหมด ... เธอจ้องมองแอปเปิ้ลที่อยู่เบื้องล่างอย่างไม่วางตา เห็นสีหน้าเสียใจของแอปเปิ้ลยามเมื่อประคองดอกไม้นั้นขึ้นมาแล้ว ก็ถึงกับหมดแรง พูดไม่ออก
แอปเปิ้ลช้อนสายตาเจ็บปวดขึ้นมองหน้านท ก่อนจะลุกขึ้นหันหลัง เดินอยห่างออกจากนทไปเงียบๆ ...
"ยังเก็บไว้อีกเหรอแอปเปิ้ล ?" นทส่งคำถามนั้นออกไป แววตาสีหม่นจ้องมองไปยังแอปเปิ้ลไม่วางตา เฝ้ารอคำตอบด้วยใจที่ยังคงสั่นไม่หาย
"ค่ะ..." แอปเปิ้ลตอบเพียงสั้น ๆ ก่อนจะก้าวเข้าห้องนอนของตัวเองไป ...
ทิ้งนทให้มองตามไปด้วยแววตาสับสน ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยอาการหมดแรง ... มือสองข้างยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองอย่างเครียดๆ
"บ้าชะมัด..."
.
.
.
แอปเปิ้ลประคองเจ้าดอกไม้เข้าห้องด้วยอารมณ์สีเทาเกินกว่าที่เคยเป็น ... นี่โชคชะตาเล่นตลกร้ายอะไรกับเธอกันแน่ ดอกไม้ดอกนี้ ควรเก็บอยุ่ในสมุดส่วนตัวของเธอ สมุดที่เก็บไว้ทุกทุกความลับ สมุดที่เป็นที่ระบายทุกความรู้สึกของเธอ...
ทุกความรู้สึก สถานการณ์ที่พ้นผ่านมา มันกดดันเธอจนอึดอัดไปหมด ...
นี่คิดผิดใช่ไหม ? ที่มายืนอยู่ในจุดนี้
นี่บ้าหรือเปล่า ! กล้ามาอยู่กับคนที่ไม่ควรจะได้พบเจอกันอีกแล้ว
คิดไปคิดมา ... น้ำร้อนร้อน ก็ค่อยพากันมาเกาะอยู่ที่ขอบตาแอปเปิ้ล
ไม่นาน มันก็ไหลหยดออกมาจากขอบตา แอปเปิ้ลส่ายหัวไปมาอย่างคนสับสนเต็มที ปล่อยให้น้ำตาพวกนี้มันไหลท่วมไปเรื่อยๆ โดยไม่ใส่ใจที่จะปาดมันออกอย่างที่เคย ...
นึกถึงข้อความที่อยู่ในสมุดนั้นแล้ว คงน่าอายน่าดู หากมีใครได้เปิดมาพบเข้า ...
คนที่ได้อ่าน เขาคงหัวเราะเยาะเป็นแน่ ... ยัยเด็กบ้าเอ๋ย จมปลักอยู่กับอดีตที่เขาไม่ใส่ใจเราอยู่ได้
"หึหึ..." แอปเปิ้ลหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆ เอาจริงๆแล้ว เหตุการณ์ในครั้งนั้น พอมองย้อนไปจากวันนี้ ... มันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกนะ
ก็แค่...
หลังจากทราบข่าวเรื่องพี่ชายคนเดียวเข้าโรงพยาบาล ... แอปเปิ้ลก็ขอให้พี่เนส ขับรถไปส่งเธอทีท่ารถต่างจังหวัดทันที แม้จะยังไม่มีตั๋วก็ตาม ก็คงจะดีกว่ารออยู่เฉยๆที่บ้าน
"ไม่บอกนทหน่อยเหรอแอปเปิ้ล..." สำนึกส่วนดีลึกๆของแนส สั่งให้เขาเตือนน้องสาวที่กำลังเดือดเนื้อร้อนใจให้ทำในสิ่งที่สมควรทำ แม้เขาจะรักแอมป์มากเพียงใดก็ตาม แต่แอปเปิ้ลก็คือน้องสาวที่เขาเห็นมานาน สาบานได้ ! ว่าเขาไม่ใจดำพอที่จะทำร้ายน้องได้ขนาดนั้น
แต่ทว่าท่าทีที่กระวนกระวายใจของแอปเปิ้ล บวกกับอารมณ์อะไรบางอย่างที่เขาเองไม่เข้าใจ กลับทำให้แอปเปิ้ลตอบคำถามของเขา ได้เข้าแผนการณ์อย่างที่สุด ... โดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลย
"ไม่ต้องหรอก ! ถ้าพี่นทไม่ถาม พี่เนสก็อย่าบอกแล้วกันนะคะ"
แอปเปิ้ลบอกเขาอย่างนั้น ก่อนจะนั่งกอดอก พร้อมกับสีหน้ากระวนกระวายอีกหลายชั่วโมง ...
จนเกือบค่ำ รถทัวร์คันที่แอปเปิ้ลได้จับจองตั๋วไว้ ก็ได้กำหนดออกเดินทาง เนสที่นั่งรอเป็นเพื่อนแอปเปิ้ลตั้งแต่บ่าย ก็ยืนรอส่งแอปเปิ้ล จนรถคันนั้นเทียบท่า...
แอปเปิ้ลโบกมือให้พี่เนสสองสามที ขายาวๆ ก้าวขึ้นบันไดรถไปในที่สุด
เนสยืนนิ่ง มองภาพตรงหน้าแล้วก็รู้สึกหดหู่ชอบกล ...
สถานการณ์ตอนนี้ช่างเป็นใจกับความเข้าใจผิดเสียจริง เขารู้จักนิสัยของน้องสาวทั้งสองคนพอประมาณเลยทีเดียว
แอปเปิ้ลที่ดูจะเป็นคนง่ายๆสบาย ๆ แต่จากสถานการณ์ครั้งนี้ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ...
กับแฟน แอปเปิ้ลดูจะงี่เง่า เข้าใจอะไรยาก แถมยังทิฐิมาก รอให้เขามาง้ออยู่ตลอดเวลา ซึ่งดูแล้วจะอาร์ตตัวแม่เกินผู้หญิงปกติไปซะมาก ...
ส่วนนท รายนี้ก็ติสท์แตกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถึงมีแฟนแล้ว ก็ยังคงเหมือนเก่า...
นทไม่ใช่คนขี้หึง ไม่ใช่คนเข้าใจยาก ความคาดหวังของเธอคือให้แอปเปิ้ลเข้าใจ
สองคนจึงมีสิ่งที่ไม่เข้าใจกันซะที...
เนสถอนหายใจอย่างลำบากใจ เขาชักไม่อยากจะทำลาย ทำร้ายจิตใจน้องสาวทั้งสองคนเลย ...
แต่ทำยังไงได้ล่ะ ก้โอกาสมันลอยมาอยู่ตรงหน้าแล้วนี่นะ !
"ฮัลโหล นท..." เนสกรอกเสียงลงโทรศัพท์ น้ำเสียงของเขา ... เสแสร้งร้อนใจได้อย่างแนบเนียนถึงที่สุด
ปลายสายกรอกเสียงกลับมาด้วยสำเนียงที่ฟังดูก็รู้ว่าหดหู่ขนาดไหน เนสส่ายหัวไปมาเหมือนคนที่กำลังรู้สึกผิดเต็มที...
"แอปไปกำแพงเพชรแล้วนท พี่ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง นี่ทะเลาะกันเหรอ ?"
"..."
แล้วจู่ๆ ปลายสายก็ตัดไปตั้งแต่เนสยังไม่ทันจะพูดจบด้วยซ้ำ...
เนสค่อยๆลดหูโทรศัพท์ในมือลงอย่างช้าๆ นัยน์ตาเรียวเล็กของเขา ดูสลดลงเหมือนคนที่กระทำความผิดใหญ่หลวงนัก
"พี่ไม่ได้ทำอะไรเธอนะแอปเปิ้ล นท..." เนสพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าเครียดเมื่อครู่ จะเปลี่ยนเป็นยิ้มร้ายขึ้นมา ...
เนสเก็บเจ้าโทรศัพท์เครื่องเล็กใส่กระเป๋าเสื้อ หัวใจพองโต อยากจะตะโกนระบายออกมาด้วยความสมใจ
เลิกกันไปได้แล้ว เด็กน้อย !!!
แอปเปิ้ลยิ้มแบบบฝืดสุดๆให้กับความทรงจำที่เลือนรางของตัวเอง เห็นไหมล่ะ ! ก็แค่นั้นเอง...
แค่เธอกลับบ้านไปเยี่ยมพี่ชายที่ถูกรถชนเกือบตาย ! ไปเฝ้าไข้พี่ชายแค่นั้น ...
นทก็จากเธอไปยังอิตาลี ไปแบบไม่มีคำร่ำลาสักคำ ...
และทิ้ง... กระดาษเล็กๆแผ่นนึงเอาไว้ ลายมือหยุกหยิก ในกระดาษ ที่มีแต่ข้อความที่ทำร้ายหัวใจ...
'พี่ปล่อยแอปดีกว่า หมดปัญญาจะดึงไว้จริงๆ ...
เราไม่น่าเป็นแฟนกันเลย พี่ผิดเอง จนป่านนี้พี่ก็ไม่เคยเข้าใจแอปซักนิด
ต่อจากนาทีนี้แอปได้อ่าน เราเลิกกันแล้วนะคะ ?
ถึงรักกันแค่ไหน เราคงต้องตัดใจซะที...
gb for now :)
notep. '
ก็แค่นั้น... นทรับผิดชอบความรู้สึกมากมายของเธอ ด้วยคำพูดแค่นั้น !
รับผิดชอบด้วยคำว่า 'เราเลิกกันแล้วนะคะ ?'
ความผิดทั้งหมด พี่นทโยนให้เธอโดยไม่รับอะไร แล้วหนีไปอิตาลีอย่างคนที่ได้รับคะแนนสงสารไปเต็มที ...
ทิ้งเธอไว้กับอดีตที่รุมล้อมจิตใจ รุมล้อมชีวิตอยู่ทุกวัน นานแสนนานกว่าจะพ้นผ่านมันมาได้ !
ฉะนั้น ... เธออยากขอเวลาอีกสักพัก ที่จะกลับไปพูดคุยกับนทแบบปกติได้
แอปเปิ้ลปาดน้ำตาออกจากขอบตาจนหลังมือเปียกไปหมด ยิ้มเยาะตัวเองอย่างสมเพช...
น้ำตากี่หมื่นลิตรแล้วล่ะ ที่ไหลให้กับเรื่องราวไร้สาระอย่างนี้
แต่มันอึดอัดจัง ... อึดอัด อยากระบาย
แอปเปิ้ลป่ายมือไปโต๊ะข้างๆหัวเตียง ที่อยู่ใหม่ของสมุดเล่มโปรด ที่เธอเพิ่งจะวางได้ลงตัว หลังจากที่ย้ายมาอยู่ห้องนี้ได้ไม่นาน ...
แต่กลับไม่พบสมุดเล่มนั้น วางอยู่ที่เดิมแต่อย่างใด ...
แอปเปิ้ลหันไปมองทางหัวเตียงด้วยแววตาสงสัย แต่ก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น !
แล้วความตกใจแล่นขึ้นมาจุกอก แอปเปิ้ลถึงกับหน้าเครียดขึ้นมา
ที่ดอกไม้ร่วงอยู่ข้างนอกเมื่อกี๊นี้ ...
หรือว่า !!!!!!!
หรือว่า !!!!!!!
55555555555555555555.
ค้างไว้ก่อนค่ะ><.
ทีนี้ก็รู้สาเหตุที่เค้าเลิกกันแบบหมดเปลือกแล้วสินะคะ
พี่นทติสท์ไปป่าว ไม่รอน้องแอปเลยย !!!
:(((((
แหะๆ '
อย่าว่าพี่นทนะคะ ถ้าจะว่าใคร ก็ว่าลูกไม้คนนี้เถ้อะ TT
จุ้บๆ เมื่อวานวันเกิดเค้า ไม่ว่าง เลยไม่ได้ลงค่ะ ซอรี่ๆ .<
วันนี้ว่างไงง เลยได้มาลง มาทักทายทุกคน เย้ๆ ~
พรุ่งนี้ก้ไม่ว่างอีก หมูกะทะกะผองเพื่อน
แถมไม่มีสต๊อกแล้วด้วย !
เอาตอนที่17ไหม สมบูรณ์นะ 555.
จุ้บจิ้บ ขอบคุณทุกคนสำหรับการติดตามนะแค้ะ >3<
ความคิดเห็น