คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : UNCONDITIONAL LOVE - 10 -
-10 -
“ครับ...”
เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น จูเนียร์ถูกปลุกให้ตื่นเต็มตาด้วยสายโทรเข้าที่ดังขึ้นอย่างไม่เกรงใจใคร ดังถี่ๆและต่อเนื่องราวกับจะร้องประท้วงว่าทำไมเขาถึงไม่ตื่นมารับสายเสียที อากาศเย็นเฉียบราวกับติดลบห้าองศามันทำให้เขาไม่อยากแม้แต่จะขยับตัว แต่สุดท้ายก็ต้องเอื้อมมือสุดแขนไปคว้าเจ้ามือถือป่วนประสาทเครื่องเล็กมากดรับอย่างหงุดหงิด
“ครับคุณน้า ... น้องแอปนอนอยู่ที่บ้านฮะ นอนในห้องผม ผมมานอนโซฟา”
คุณน้าที่เขาว่า คือคุณพ่อผู้กว้างขวางของนทนั่นเอง ... จูเนียร์พูดไป ก็ขยับตัวยุกยิกในผ้าห่มไป การนอนโซฟานั้นไม่สบายเอาเสียเลย แม้มันจะดูนิ่มน่านั่งและกว้างขวางแต่ก็ไม่ได้ทำให้หลับสบาย ตรงกันข้าม กลับทำให้รู้สึกลำบาก จะยืดแข้งยืดขาก็ดูจะยากเย็นเข็ญใจไปเสียหมด
“เฮ้ย ! คุณน้า บ้าเหรอฮะ ผมทำไม่ได้หรอก มีหวังได้โดนเพ่นกบาลแยก”
แต่พอสิ้นประโยคใหม่จากปลายสาย จูเนียร์ก็ผุดลุกขึ้นนั่ง จนเรียกได้ว่าเป็นการสะดุ้งสุดตัว ! เมื่อเสียงเข้มจากปลายสายยื่นคำขอร้องที่ดูเหมือนบังคับไปในตัว ให้เขาออกจากบ้านเช่าหลังนั้นภายในหนึ่งชั่วโมง และที่สำคัญ ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อขังแอปเปิ้ลและนทไว้ในบ้านห่างไกลความเจริญนั่น โดยไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนอีกต่างหาก
งานช้าง ! จูเนียร์ได้รับงานช้างมาเต็มๆตัว ... เรียกได้ว่า หากเขาทำไม่สำเร็จ หรือไม่ยอมทำ พ่อเลี้ยงใหญ่ผู้กว้างขวางคงจะพาช้างในปางมาเหยียบหัวเขาเละเทะเป็นแน่
“โถ่คุณน้าฮะ ! ผมไม่อยากโดนไอ้นทมันฉีกอกเอานะ !!!!”
จูเนียร์โวยวายแกมขอร้อง ... แน่ล่ะ ! ใครจะไปอยากเอาชีวิตน้อยๆของตัวเองไปแขวนไว้บนเส้นด้าย เขาเองก็เรียนเทอมสุดท้ายใกล้จะจบเต็มที คงไม่สนุกหากต้องด้ายเส้นเล็กๆนั่นขาดแล้วเขาต้องตายด้วยน้ำมือของ ผู้หญิง ! หรือพ่อเลี้ยงสุดโหด
โอ๊ย จะตายทั้งทียังมีชอยส์ให้เลือก ! โชคดีไหมเนี่ย !!!!!!!!!
“โอเคครับ ไปก็ไป ! แต่อีกวันสองวันแล้วกันนะครับคุณน้า ผมทิ้งมันไปตอนนี้ไม่ได้ นทมันกำลังแย่ !”
ชั่งน้ำหนักสองข้างดูแล้ว เขาก็คงต้องเลือกข้างพ่อเลี้ยงทรงอิทธิพลอย่างไม่ต้องสงสัย ... เขาก็เป็นเพียงลูกชายเจ้าของไร่ส้มเล็กๆ ... อยู่ในอุ้งมือน้อยๆของคุณพ่อของน้องนท จะบีบก็ตาย จะคลายก็ช้ำ ... เอาเถอะ ! ถึงมันจะไม่มากมายขนาดนั้น แต่เขาก็ต้องเลือกฝ่ายคุณน้าอยู่ดีนั่นแหล่ะ
จูเนียร์ถอนหายใจอย่างหนักอก หลังจากปลายสายถูกตัดไปแล้วอย่างพึงพอใจ ใช่สิ ! ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วนิ่ บังคับจิตใจเขาแล้วก็สบายใจแล้วสิ !
โอ๊ย ... จูเนียร์ใช้ปลายนิ้วโป้งคลึงศีรษะเป็นวงกลมเล็กๆไปมา อย่าว่าแต่อยู่ร่วมชายคาไปนานๆเลย ตอนนี้ที่แอปเปิ้ลยังคงหลับสบายอยู่ในห้องนอนส่วนตัวของเขาได้ นี่ก็ต้องใช้วิชาลอยตัวล่องหนขั้นเทพแล้ว
เพราะบ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ ที่มีผนังกั้นห้องเขาและนทเพียงครึ่งแผ่น เจ้าของบ้านเช่าตั้งใจทำให้มันเป็นห้องกว้างๆ ที่สามารถเดินไปมาหาสู่กันได้สะดวก และนทก็ชอบ มันสะดวกดีเวลาที่จะคุยกันตอนดึกๆ...
เมื่อคืนก็เกือบจะไม่รอดเสียแล้ว เขาต้องอยู่ในห้อง นั่งข้างเตียงตัวเองจนมั่นใจว่าไอ้นทมันหลับไปแล้ว เรื่องราวสัพเพเหระที่มันขุดมาคุย คืนนี้กลับแปลกไปจากทุกวัน และจูเนียร์ก็รู้สึกชื่นชมหัวใจน้องสาวไม่เบา แม้นทจะแสดงออกมาผ่านสายตาเมื่อเที่ยงว่าเครียดจัด แต่ก็ไม่ยอมปริปากเผยความอ่อนแอใดใดออกมาเลย
ช่างเป็นนทคนใหม่ ที่น่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างจริงๆ...
นทคงนึกว่าแอปเปิ้ลกลับไปแล้วแน่ๆ ... โอยย ถ้านทตื่นมาคงเรื่องใหญ่ นี่ก็ใกล้เวลาตื่นแล้วเสียด้วยซี
“เห้ย ! เมื่อคืนเธอนอนที่นี่หรือไง !!!!!!!!!!!!”
เสียงแปดสิบหลอดจากชั้นสองของบ้านเล็กๆหลังนี้ดังขึ้นมาแล้ว ... แผดสุดเสียง และทำเขาชาวาบไปทั้งตัว
“ตื่นแล้วออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!!!!!!!!!!”
ร่างเล็กร่วงผล็อยลงบนโซฟานุ่มนิ่มที่เขาเพิ่งลุกจากมันมาได้ไม่ทันสิบห้านาที...
ชะตาจูเนียร์คนนี้ คงขาดแน่แล้ว ฮืออออออออออ TT
.
.
“พ่อมีสิทธิอะไรมาบังคับนท บ้านนทก็จ่ายค่าเช่าเอง !”
“แขกของพ่อ พ่อก็รับรองไว้ที่บ้านใหญ่สิ ! รีสอร์ทในเครือเยอะแยะ จะเอาสงบแค่ไหนก็ไป แต่นี่บ้านนท ไม่ใช่ที่สาธารณะ อย่าสั่งนท นทไม่ได้ทำเกสต์เฮ้าส์ ไม่ได้เป็นลูกน้องพ่อ ! นทไม่เกี่ยว !!!!!”
“งั้นให้เขาอยู่ นทจะไปเอง ! มันไม่เป็นส่วนตัวอีกต่อไปแล้ว นทไม่ชอบ !”
“พ่อ อย่าเพิ่งวางนะ คุยกับนทให้รู้เรื่องดิพ่อ !”
“เฮ้ยนทอย่าเขวี้ยงงงงงงงงงง !”
จูเนียร์แทบถลาไปไม่ทันในวินาทีที่เจ้านทอารมณ์ร้อนเตรียมจะส่งโทรศัพท์มือถือเครื่องบางเฉียบไปทักทายกับเจ้าผนัง เอื้อมสุดแขนไปคว้ามือเจ้านทไว้ เขาไม่สนหรอกว่ามันจะมีเงินซื้อเครื่องใหม่มากมายแค่ไหน แต่เรื่องการทำลายข้าวของควรเป็นช้อยส์สุดท้ายที่จะเลือกทำ
ส่วนผู้ใหญ่เอาแต่ใจที่เพิ่งโดนขัดใจมาหยกๆ ก็ทิ้งตัวทิ้งน้ำหนักลงเต็มที่บนเก้าอี้หวายตัวเก่า ... ดวงตาคมที่มีแต่ความอ่อนโยนฉ่ำเย็น บัดนี้ลุกวาววาบๆราวกับคนละคน โดยมีตัวต้นเหตุแห่งอารมณ์นี้นั่งกอดเข่านิ่งอยู่ข้างบน...
แอปเปิ้ลแทบสะกดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวในวินาทีที่โดนพี่นทตะเพิดราวกับเป้นคนไร้ค่าคนหนึ่ง เธอทั้งตระหนก ตื่นกลัว และสับสนวุ่นวายใจ ในตอนเช้าที่เธอยังไม่ตื่นเต็มตา โดนปลุกด้วยเสียงเกรี้ยวกราดของพี่นทจนไม่อาจทนข่มตาหลับต่อ
แต่เสียงโทรศัพท์ก็ช่วยชีวิตเธอไว้ เป็นสายจากคุณอา คุณพ่อของพี่นท ... เท่านั้น พี่นทก็กระแทกเท้าปึงปังลงไปด้านล่าง แล้วเสียงอึกทึกครึกโครมก็ดังขึ้นมาเป็นระยะ จนแอปเปิ้ลใจสั่นสะท้านไปด้วยความเสียใจ
พี่นทพูดราวกับไม่เคยรู้จักกัน ไม่เคยมีหัวใจให้กันมาก่อน...
ไม่มีเรื่องราวอะไรร่วมกัน ไม่มีแม้แต่ความผูกพันด้วยซ้ำ
เจ็บเหลือเกิน ...
มองเธอจากตรงนี้ ตัวเธอก็ยังอยู่
แต่ฉันก็ไม่รู้ทำไม ทุกอย่างจึงไม่เหมือนเดิม...
เธอคนเดิมนั้นหายไป ...
เธอที่เคยดูแลใส่ใจ จะได้เจอเขาอีกไหมเธอ ?
“พี่เนียร์ ก่อนไปฝากไปบอกเด็กคนนั้นด้วย ! เลิกโบ๊ะเมคอัพหนาๆ เลิกดรายผม ลบสีเล็บซะที นทรำคาญลูกกะตา !”
สองวันผ่านไปแต่ไม่มีอะไรดีขึ้น บรรยากาศในบ้านยังคงระอุอุ่นเหมือนเดิม ... แม้อยากจะอยู่ใจจะขาด แต่ครบกำหนดที่รับปากไว้เขาก็ต้องไป ... จูเนียร์บอกความจริงกับนททั้งหมด ทั้งเรื่องที่แอปเปิ้ลบุกไปหาพ่อนทถึงบ้านและเขาโดนบังคับให้ออกจากที่นี่ เขารู้ว่าหากไม่พูดแบบนี้ นทก็ไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ วิธีมอบโชคให้คนอื่น คงจะเป็นวิธีทีดีที่สุด...
และแม้วินาทีสุดท้ายที่เขากำลังจะไป นทก็ไม่วายเหน็บแนมแอปเปิ้ลผ่านเขาอย่างยียวนกวนประสาท...
จูเนียร์โคลงหัวไปมา อ่อนใจกับนิสัยเหมือนเด็กน้อยของนทที่นับวันดูจะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ...นทมักบ่นกับเขาเสมอเรื่องที่แอปเปิ้ลทำตัววุ่นวายภายในบ้าน หรือแม้กระทั่งเรื่องการแต่งหน้าแต่งตัวสวยเกินไปในแต่ละวันของแอปเปิ้ล ...
เขารวบตัวน้องสาวจอมพยศเจ้ามากอดแน่น ถ่ายทอดกำลังใจอุ่นๆให้ เพราะรู้ว่านทต้องการ ...
ฝืนทำเข้มเข็ง แต่แท้ที่จริงข้างในมันอ่อนแอจนสัมผัสได้ ...
คำที่ต่อว่าแอปเปิ้ลไป เขาก็รู้ว่านทเองก็เจ็บใจไม่แพ้กัน
“มีอะไรก็โทรหาพี่ แล้วจะแว่บเข้ามาหาบ่อยๆ” จูเนียร์ยิ้มบางๆพร้อมกับลูบผมยุ่งๆของนทเบาๆ ... กระเป๋าสะพายใบพอเหมาะถูกยกขึ้นหลัง พร้อมกับร่างเล็กที่ก้าวห่างจากบ้าน ไปยังมอเตอร์ไซค์คันเดียวที่มี แล้วสตาร์ท ก่อนจะขับออกไป ... เสียงเครื่องยนต์เบาลงเรื่อยๆ พร้อมกับภาพคนตัวเล็กไปไกลลับตา
นทสืบเท้าเข้าบ้านเงียบๆ สะกดกลั้นลมหายใจตัวเองสุดความสามารถ ตอนนี้บ้านทั้งบ้านเหลือเพียงเธอและแอปเปิ้ล ผ่านระบอบเผด็จการของผู้ได้ที่ชื่อว่าพ่อ ! นทอยากจะรู้นัก แอปเปิ้ลไปเล่าอะไรให้พ่อเธอฟังนักหนา ถึงได้รับการไว้เนื้อเชื่อใจให้ได้สิทธิอยู่กับเธอเพียงลำพังเช่นนี้
พ่อจะรู้หรือเปล่า ว่าผู้หญิงหน้าตาดี ท่าทางไร้พิษสงคนนี้ ทำให้ลูกพ่อเจ็บเกือบตาย ทำให้พ่อต้องวิ่งเต้นทำเรื่องโอนย้ายหน่วยกิตและเสียเวลาไปมากโข
“พี่นท ... ทานอะไรหน่อยไหมคะ ? เนี่ยแอปทำสุดฝีมือเลยน้า ของโปรดพี่นทด้วย” แทบจะในทันทีที่พี่เนียร์ลับตา แอปเปิ้ลก็เดินถือจานกับข้าวหอมฉุยออกจากห้องครัว มาวางบนโต๊ะขนาดย่อมสารพัดหน้าที่ พร้อมเสิร์ฟรอยยิ้มสดใสให้คนหน้าบึ้งทันที จากการติดต่อสื่อสารกับคุณอาปาล์มทุกวันทำให้แอปเปิ้ลได้รู้ข้อมูลของพี่นทเพิ่มขึ้นอีกมากโข ...
คนตัวเล็กคนนี้ชอบกินอาหารเหนือเป็นที่สุด ให้ความสำคัญกว่าหน้าตาของอาหารมาเป็นที่หนึ่ง ส่วนเรื่องของรสชาติไม่เป็นปัญหา อันนี้ผ่านฉลุย ง่ายมาก ! แอปเปิ้ล can do !
เมนูง่ายๆของวันนี้จึงเป็นไส้อั่วเจ้าเด็ด ที่แอปเปิ้ลตั้งใจคัดสรรผักเมืองหนาวเกรดเอ โดยทนหนาวซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่เนียร์ไปตลาดตั้งแต่เช้าตรู่ ก่อนจะรีบกลับมาให้ทันพี่นทตื่น ด้วยไม่อยากให้เจ้าตัวต้องสงสัยอะไร มันคงจะดีกว่าถ้าเธอสามารถทำเซอร์ไพร์สได้
“...”
แต่ผลของการทนหนาวกลับไม่เป็นอย่างที่คาดหวัง แอปเปิ้ลได้รับความสนใจเพียงหางตาในเสี้ยววินาทีเท่านั้น เพียงแค่นั้นจริงๆ แล้วนทก็เดินเกี่ยวเสื้อกันหนาวขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ไม่แม้แต่จะสนอกสนใจใดใดอีกต่อไป ... สิ่งที่เกิดขึ้นสดๆตรงหน้าทำแอปเปิ้ลอึ้งไปถนัดใจ
จานไส้อั่วสุดน่าทานถูกทิ้งให้วางเฉยอยู่ตรงนั้น เมื่อพี่นทไม่สนใจมันก็หมดความสำคัญ ... แอปเปิ้ลเดินตามขึ้นไปบนชั้นสอง เพื่อตามตื๊อคนหน้าบึ้งที่จ้ำไปห่างๆราวกับจะหนีเธอไปให้สุดหล้าฟ้าเขียว
“พี่นท ... รอแอปด้วยซี ~”
.
.
ฤดูหนาว … ฤดูเคยโปรดที่บัดนี้กลายเป็นฤดูที่อ้างว้างสุดขั้วหัวใจ
การสัมมนาระหว่างประเทศของกลุ่มก้อนเฉพาะกิจด้านประกันภัยระดับภูมิภาคเริ่มขึ้นมาแล้วกว่าหนึ่งสัปดาห์ หนึ่งสัปดาห์ในเกาะฮ่องกงที่แสนศิวิไลซ์ ... หลายครั้งที่ว่าง การเดินทางทั่วฮ่องกงคือสิ่งที่แกรนด์โปรดปรานที่สุด ระยะเวลาในการสัมมนาที่ยืดยาวถึงสี่สิบห้าวัน แต่กลับไม่มีช่วงใดที่ให้ความรู้สึกน่าเบื่อหน่ายเลย
ไม่ใช่เพียงแต่อบรมการขายแต่เพียงเท่านั้น การอบรมสัมมนานี้ก็คล้ายๆกับค่ายซัมเมอร์ย่อยๆของเด็กมัธยม ผู้คนหลากเชื้อชาติหลากภาษา จากประเทศต่างๆในทวีปเอเชีย ต่างก็นำวัฒนธรรมประเทศตัวเองมาแลกเปลี่ยนกันในทุกค่ำคืน ทริปเที่ยวย่อยสำหรับกลุ่มเพื่อนใหม่ๆเกิดขึ้นทุกวัน แต่ไม่เกี่ยวกับเธอ
แกรนด์เพิ่งรู้ว่าภาษาอังกฤษที่ลำบากลำบนฝึกฝนมามันมีค่าก็ตอนนี้ ในตอนที่ต้องมาใช้ชีวิตนานนับเดือนอยู่ที่เกาะฮ่องกง เขตปกครองพิเศษที่พูดภาษาอังกฤษกันเสียเป็นส่วนใหญ่ การสื่อสารกับชนพื้นเมืองได้ทำให้การท่องเที่ยงสนุกขึ้นเป็นกอง หลายครั้งที่เธอได้ราคาสินค้าเท่าเทียมกับชาวฮ่องกง เพราะหน้าตาหมวยอินเตอร์ของเธอนี่เอง
นึกขอบคุณผิวขาวๆกับหน้าหมวยๆที่พ่อและแม่ประทานมาให้จริงๆ...
และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่หนาวเย็นเป็นที่สุด ...
อุณหภูมิสิบห้าองศา หนาวเป็นปกติในช่วงกลางเดือนธันวาคม โอเวอร์โค๊ตแบรนด์ดังตัวใหม่ ไม่ได้ให้ความอบอุ่นเท่าที่ควร จนเธอต้องหาเสื้อสเวตเตอร์หนาๆมาไว้เป็นชั้นในหนึ่งตัว สวมถุงมือและพันผ้าพันคอเรียบร้อย จึงเดินออกจากโรงแรมระดับสี่ดาวนี้ได้...
จุดมุ่งหมายของเช้าวันนี้ ... ดิสนีย์แลนด์ฮ่องกง
สวนสนุกระดับโลก ที่เด็กน้อยทุกคนใฝ่ฝันถึง
‘พี่แกรนด์ แอปอยากไปดิสนีย์แลนด์อ้ะ ... หูยยย น่าสนุกมาก !’
เส้นผมกรุ่นๆกลิ่นหอมดังดอกไม้ยามเช้าของเด็กผมยาวที่เอนซบไหล่ตามความเคยชิน ลอยประทบจมูกพี่สาวเข้าอย่างจังในวินาทีที่ก้มหน้าลงมอง สายตาของแอปเปิ้ลในวัยสิบหกหย่อนๆระยิบระยับแพรวพราวไปด้วยความกระตือรือร้น กับรายการนำเที่ยวชื่อดังรายการหนึ่งที่ยกกองไปถ่ายทำไกลถึงฮ่องกง และไม่พลาดที่จะเก็บบรรยากาศ ดิสนีย์แลนด์ ฮ่องกง ... มาฝากเพื่อกระตุ้นให้อยากไปเที่ยวตามรอยรายการ
‘เที่ยวดรีมเวิลด์ก็เหมือนกันแหล่ะน่า ไม่ต่างกันหรอก’
แต่มันไม่ได้กระตุ้นต่อมอยากเที่ยวของบ้างานเลยแม้แต่น้อย ... แกรนด์ดับฝันแอปเปิ้ลอย่างไม่ใส่ใจ เอกสารกองพะเนินเทินทึกกำลังรอให้ผู้จัดการภาคคนเก่งอย่างเธอตรวจตราอย่างละเอียด แค่ต้องมานั่งทำงานนอกห้อง พร้อมเปิดทีวีจอยักษ์ดูก็เสียสมาธิมากพอ ... แต่เล่นมียัยตัวแสบถูไถเส้นผมอยู่กับหัวไหล่อย่างนี้ เลยยิ่งไม่รู้จะไปคว้าเจ้าสมาธินั่นคืนมาได้จากที่ไหน
‘จริงๆแค่ฮ่องกงเองนะพี่แกรนด์ ... ปีใหม่นี้ไปเที่ยวกันนะ !’
และไม่จบไม่สิ้นกับประเด็นดิสนีย์แลนด์ฮ่องกง และคงไม่จบจนกว่ายัยเด็กป่วนจะได้รับคำตอบที่พอใจ แกรนด์ขยับแขนข้างที่โดนครอบครองอย่าไม่ค่อยถนัดนัก ก่อนจะเริ่มใช้น้ำเสียงที่เข้มขึ้นนิดๆเพื่อเรียกสมาธิของตัวเองกลับคืนมา
‘ฮื่อ ไร้สาระน่า...’
เรื่องเคยไร้สาระในอดีต ... ปัจจุบันกลับยิ่งมีคุณค่าควรกระทำ แม้จะเอ่ยปากไปว่านั่นเป็นเรื่องไร้สาระ แต่จิตใจของเธอก็ยังพะวงถึงเรื่องนี้ทุกนาที ยังอยากจะพาแอปเปิ้ลมาเที่ยวในสถานที่ที่ใฝ่ฝันอย่างที่ตั้งใจ ยังอยากทำ ... และดีใจที่สุดเมื่อรู้ว่าเธอได้รับเลือกเป็นตัวแทนของบริษัทในการมาอบรมที่ฮ่องกงเมื่อเดือนก่อน
แต่สุดท้าย ... ก็ไม่เคยทำได้
ดิสนีย์แลนด์ฮ่องกงเปรียบเสมือนสถานที่ที่พาดผ่านเข้ามาในความฝัน ... จินตนาการจากในรูปที่เคยเห็น ปฏิบัติตามข้อมูลที่ศึกษามาอย่างดี เครื่องเล่นนานาชนิดที่ใครๆต่างก็บอกว่าสนุก ระทึก และตระการตา
แต่เมื่อได้มาสัมผัสเอง กลับไม่มีสิ่งใดที่นำพาให้รู้สึกคล้อยตามนั้นสักนิด...
ซินเดอเรลล่าเงียบเหงา หมีพูห์เศร้าสร้อย มินนี่เม้าส์ใจลอย และโดนัลดั๊กก็ยิ้มยากเกินจะสร้างเสียงหัวเราะให้ใครได้
ตั๋ววันเดย์ทิกเก็ต ... สำหรับการเที่ยวในวันธรรมดา ถูกสร้างตำหนิเมื่อเดินผ่านประตูทางเข้า ... เจ็ดร้อยดอลลาร์ฮ่องกง ในราคาสำหรับตั๋วสองใบ สีหน้างงงันของเจ้าหน้าที่ฉีกตั๋ว ไม่ได้สร้างความรู้สึกใดใดให้เธอแม้เพียงนิด ...
กล้องวิดิโอตัวจิ๋วถูกยกขึ้นมาแพนไปทั่วทุกๆมุมตั้งแต่วินาทีแรกที่ย่างเท้าเข้ามาถึง...
“แอปเปิ้ล... ที่นี่ ดิสนีย์แลนด์ฮ่องกง พี่มาแทนเธอแล้วนะ”
.
.
ห้องนอนอีกฝั่งหนึ่งเรียบกริบด้วยฝีมือของเธอ หลังจากอดรนทนไม่ได้ที่จะจัดให้มันเข้าที่ ... เพิ่งรู้ว่าตัวเองจุกจิกและเจ้าระเบียบก็วันนี้นี่เอง เธอไม่สบอารมณ์เท่าไรนักที่เห็นห้องพี่นทรุงรังเหมือนรังหนูเช่นนี้ ความเจ้ากี้เจ้าการสั่งให้แอปเปิ้ลทำสิ่งที่ไม่ควรจนเสร็จเรียบร้อย ห้องพี่นทหอมฉุยและไร้ฝุ่นด้วยฝีมือเธอ
แอปเปิ้ลยืนยิ้มมองอย่างภาคภูมิใจ พลางกระหยิ่มยิ้มกับตัวเองอย่างมาดมั่น ... พี่นทเดินขึ้นห้องมา จะต้องปลื้มจนน้ำตาไหลแน่ๆ ที่เห็นห้องรกๆนั่นเรียบร้อยขนาดนี้ เผลอๆ อาจจะให้อภัยกันเลยด้วยซ้ำ !
“เฮ้ย !”
ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่นทเดินขึ้นมาไวกว่าที่คิด ... เสียงร้องเฮ้ยดังขึ้นสนั่นจนแอปเปิ้ลสะดุ้ง ก่อนที่รอยยิ้มหวานเฉียบจะฉาบเต็มหน้าเมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่คือใคร เจ้าของห้องนี่เอง ... แหมคนดี ทำไมต้องทำหน้าปลื้มซะขนาดนั้นก็ไม่รู้
ตาโต คิ้วขมวด อ้าปากหวอเชียว...
ทำหน้าตาซะน่าหยิกเลยอ้ะ !
“ยัยเด็กบ้า ! เธอทำอะไรกับที่นี่เนี่ย !?
นทตะลึงไปกับสิ่งที่เห็นจนไม่สามารถเค้นคำใดออกมาได้ในนาทีแรก ... ห้องทำงาน ห้องนอน และห้องเอนกประสงค์ที่นทเคยชิน บัดนี้แปรสภาพเป็นเรียบๆห้องหนึ่ง ที่มองไปรอบๆแล้วแทบไม่เจอสิ่งของที่คุ้นเคยเลย ... ชิ้นงานนับสิบๆชิ้น หายไปจากที่ของมัน จานสีใบเก่า ถังสีที่ถูกผสมไว้พอเหมาะพอเจาะ ก็หายไปด้วย !
และที่สำคัญ ... ชิ้นงานแบบร่างโลโก้ที่ต้องส่งในวันรุ่งขึ้น หายไปจากกระดานแล้ว !
เธอไม่ควรปล่อยยัยตัวป่วนให้วุ่นวายอยู่ในห้องนอนเลยจริงๆ เพิ่งเห็นข้อเสียของห้องนอนกว้างนี่ก็วันนี้ ! แม่เจ้าโว้ยยยยยยยยย !
“แอปจัดห้องให้พี่นทไงคะ…”
ยังจะมีหน้ามาตอบพร้อมยิ้มระรื่น...
นทตวัดสายตาฉุนเฉียวไปจ้องรอยยิ้มนั่นวาววับ ก่อนจะจ้ำเข้ากองหนังสือที่เป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่มุมห้อง ลงมือค้นผลงานอย่างร้อนใจ หนังสือนับสิบๆเล่มถูกเปิดและพลิกสลับไปมาจนทะลุปรุโปร่ง ยิ่งย้ายหนังสืออกมามากเล่มเท่าไร ความหวังก็ยิ่งริบหรี่ขึ้นทุกที กี่เล่มๆ ก็ไม่มีสิ่งที่หา...
นอกเหนือจากหนังสือกองนี้ ก็ไม่มีมุมใดใดแล้วที่จะสามารถซ่อนกระดาษแผ่นใหญ่เท่าฝาบ้านเอาไว้ได้
“แอปเปิ้ล ! เธอเอาของพี่ไปไว้ไหน !?”
เพราะความลืมตัวทำให้นทส่งเสียงตะคอกดังสนั่น ... และเพราะความลืมตัวอีกเช่นกันที่ทำให้นทเผลอแทนตัวเองด้วยถ้อยคำที่คุ้นเคย แต่มันก็ไม่ได้แฝงไปด้วยความอบอุ่นเหมือนที่เคยเป็น ตรงกันข้าม ความฉุนเฉียวและเหินห่างในนั้นยิ่งพูนทวีเป็นเท่าตัว นทโกรธจนตัวสั่นไปหมด...
“ของอะไรคะ ?”
แอปเปิ้ลใช้แววตาใสกระพริบมองอย่างสงสัย... แต่ในความสงสัยก็แฝงล้นไปด้วยความประหวั่นแปลกๆ ความมั่นใจที่คิดว่าตัวเองทำดีเริ่มน้อยลงจนแทบไม่มี สองเท้าสืบถอยหลังช้าๆ ผิดกับนทที่สืบเท้าเข้ามาใกล้จนร้อนวูบวาบกับรังสีอำมหิต...
พี่นทน่ากลัวจัง
“กระดาษ ! กระดาษวาดรูปพี่ ทั้งหมดเลย เอาไปไว้ไหน !?”
“แอปกะ... เก็บไปไว้ข้างนอก”
“อยู่ตรงไหน !!!!?”
“ถัง ... ถังขยะ ถังขยะค่ะ แอปทิ้งถังขยะ”
สิ้นคำตอบ ... สองไหล่แอปเปิ้ลก็ถูกเรี่ยวแรงมหาศาลยึดไว้อย่างรุนแรง พร้อมเสียงตะคอกต่อว่าที่สั่นสะเทือนไปถึงขั้วหัวใจ
“แอปเปิ้ล เธอมันวุ่นวายที่สุด ! อย่ามายุ่งของพี่ได้ไหมหา !”
.
.
“ทำได้ไหมแอปเปิ้ล ! ทำได้ไหม ถ้าทำไม่ได้ ก็ออกไปจากบ้านนี้ไปเลย !”
“ไปซะตอนนี้เลยย !”
:)))
เย้้้ จบตอนนนนนนนน
มันจะจบก่อนปีใหม่ไหมเนี่ย 5555555555
เนี่ยมันยืดเพราะลูกไม้ตามใจทุกคนแท้ๆ (โทษชาวบ้าน)
พอเหอะ จบเสียที ไม่ได้แล้ว
มันเป็นช็อทฟิคนะ 55555555555
จุ้บๆ
ขอให้มีความสุขกับความใจร้ายของพี่นท :p
เร็วๆนี้เราได้พบกันอีกตอนค่ะ <3
ความคิดเห็น