คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 Hello , Soju !
“เฮีย … นทไปนอนบ้านพี่หมอนะ”
สาวเซอร์ส่งเสียงบอกพี่ชายคนเดียวที่นั่งอยู่กลางห้องรับแขก มือเรียวสวยคว้ากุญแจบ้านโยนใส่กระเป๋าสะพาย ก่อนจะปิดประตูกระจกลงแล้วเดินออกจากบ้านเงียบๆ … การรับรู้ของพี่ชายมีเพียงการละสายตาจากหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษชื่อดังเพื่อมองตามไปเท่านั้น บทสนทนาทั้งหมดจบสิ้นลงพร้อมกับคนทั้งคนที่หายไป … บ้านเงียบงันไม่ต่างจากเดิม
มองนทจนลับตา ภาพลักษณ์เย็นชาที่เคลือบเขาเอาไว้ก็ดูเหมือนจะละลายหายไปเรื่อย ผู้เป็นพี่พับหนังสือพิมพ์เล่มนั้นลงเมื่อหมดหน้าที่ของมัน ร่างสูงโปร่งสมส่วนผุดลุกขึ้นจากโซฟา เดินตรงไปยังมุมห้องที่วางโทรศัพท์มือถือไว้ … เขาคว้ามันขึ้นมากดเบอร์ที่คุ้นเคย กระดิกเท้ารอสายอย่างใจจดใจจ่อ
“ฮัลโหล ! รับช้าจังนะมึง”
และเมื่อปลายสายรับ คำตำหนิติเตียนที่ติดจะหยาบคายนิดๆตามประสาคนสนิท ก็ทะลักทลายออกมาราวกับรอคอยมานาน ใบหน้าคมเข้มของผู้พูดเจือด้วยความหงุดหงิดเล็ก คิ้วสีดำสนิทชนกันจนแทบจะเป็นเนื้อเดียว
“ว่าไงพี่ โทษที ริทขับรถอยู่ว่ะ”
“ฟังกูนะริท ! กูจะบอกมึงว่าไอ้นทมันจะไปนอนบ้านมึงคืนนี้ รีบกลับบ้านให้ด่วนๆ ! เปิดห้องให้มันนอน ห้ามไปรบกวนมัน ปล่อยให้มันหลับให้เต็มที่ จัดการให้กูให้เรียบร้อยนะริท !”
โตโน่สั่งปลายสายอย่างร้อนรนใจเล็กๆ เขาเริ่มสัมผัสได้ถึงความไม่ปกติในอารมณ์ของน้องสาวตั้งแต่เมื่อวานที่นทเดินหน้าตูมเข้ามาในบ้าน … และนับแต่นาทีนั้น ก็เนิ่นนานกว่าเขาจะได้เห็นหน้ามันอีกครั้ง ซึ่งก็คือเมื่อกี๊ เมื่อไม่มีกี่นาทีที่มันเพิ่งเดินผ่านเขาไปนี่เอง
“เฮ้ยพี่ ! ริทไม่อยู่บ้าน วันนี้ริทกลับขอนแก่น”
“ไอ้ริท มึงบ้าหรือไง ! ทำไมมึงไม่โทรบอกกูก่อน มึงกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะเว้ย ถ้าน้องกูไปถึงบ้านมึงแล้วไม่เจอใครมึงคิดดูดิ๊ว่ามันจะเคว้งคว้างแค่ไหน !!!!!!!!!”
“ริทถึงโคราชแล้วพี่ อีกไม่เกินชั่วโมงริทก็จะถึงบ้านแล้วเนี๊ยะ พี่จะให้ริทกลับจริงๆหรือไง TT”
คำตอบของนศ.แพทย์หน้าละอ่อนทำผู้เป็นพี่แทบทำตัวไม่ถูก โตโน่ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างร้อนรนใจ เขาจินตนาการหน้านทตอนไปถึงบ้านไอ้หมอริทออกได้ง่ายๆเลย … มันจะต้องแพนสายตาเย็นชาไปรอบๆบ้าน แล้วยืนนิ่งรอคอยอยู่ตรงนั้น โดยไม่มีวันโทรตามใครให้มาเปิดประตูให้แน่ๆ ! แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว … ปวดหัวที่มีน้องสาวประหลาด ประหลาดไม่เหมือนใคร !!!
“เฮ้ยแต่วันนี้มีที่บ้านริทมีคนนะ แกรนด์โทรมายืมบ้านริทจัดปาร์ตี้ฉลองเรียนจบอ้ะ นี่เกือบหกโมงแล้ว คนเต็มบ้านแล้วมั้ง ?”
.
.
รถบีเอ็มรุ่นกลางเก่ากลางใหม่ที่ยังคงสภาพเดิมไว้ไม่เปลี่ยน … เคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าประตูบ้านหลังโตของ ‘พี่หมอริท’ ลูกพี่ลูกน้องที่อายุห่างกันไม่กี่ปี เทียบด้วยระดับความละอ่อนของหน้าตานั้นใกล้เคียงกันจนแทบจะอายุเท่ากัน แต่หากเทียบระดับสมอง …
คนไม่เคยยอมแพ้ใครอย่างนท ขอซูฮกพี่หมอริท เพราะยังห่างกันอยู่หลายขุมนัก …
ในบ้านหลังโตมีแสงไฟระยิบระยับหลากสีอยู่เต็มตัวบ้านไปหมด เสียงเพลงจังหวะสนุกสนานดังออกจากตัวบ้านเรื่อยๆ … ความสนุกสนานส่งกลิ่นหอมหวนโชยฟุ้งออกมาเตะจมูกนทจนผงะ จนต้องเหลือบตามองบ้านเลขที่อีกที เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้มาผิดบ้าน
มือเรียวเลื่อนขยับแว่นตากันแดดให้เข้าที่ ตามด้วยการเลื่อนนิ้วมือไปกดกริ่งครั้งหนึ่ง … แจ้งให้คนภายในบ้านทราบว่ามีเธอยืนรอที่จะเข้าบ้านอยู่ตรงนี้
“กริ๊ง…”
และการรอคอยก็เริ่มต้นอย่างเงียบๆ … รอคอยไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อนอะไร ตามประสาคนแบบนท … นท พนายางกูร
ในบรรยากาศที่ดูจะคึกคักมากกว่าวันธรรมดา เหล่าสาวๆที่อยู่ในชุดสวยพอประมาณ เดินพลุกพล่านทั่วบริเวณสวนหย่อมของบ้าน พวกเธอเหล่านั้นเป็นเพื่อนสนิทสุดๆของเจ้าของงานที่เดินวนเวียนอยู่ใกล้ๆนี่เอง … แกรนด์ คือหญิงสาวเจ้าของงานปาร์ตี้ฉลองการเรียนจบนี้ เจ้าของงานปาร์ตี้ที่กำลังเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คุยกับปลายสายอย่างหวานชื่น
“เอ้อ … ได้ เดี๋ยวแกรนด์ไปเปิดประตูให้น้องเข้ามา ขับรถดีดีนะริท…”
เธอรับคำเสียงอ่อนเสียงหวาน กับเพื่อนชายที่สนิทที่สุดในชีวิต … หัวใจกระตุกแปลกๆเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยเสียงออดอ้อนแฝงความพิเศษบางประการออกมา ก่อนจะจบบทสนทนาด้วยคำหวานที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย … คุณหมอตีนผี ผู้ขับแลมโบกินี่สีส้มจี๊ด ตั้งแต่อายุยังไม่เต็มยี่สิบดี
แลมโบกินี่สุดเท่ที่จะมองอย่างไรก็ไม่เข้ากับลุคหน่อมแน้มของหมอริทแม้สักนิด …
แต่นั่นก็เป็นรถคันโปรดของเธอตั้งแต่วันแรกที่ได้เห็น บ่อยครั้งที่เธอจะได้รับสิทธิพิเศษเป็นตุ๊กตาหน้ารถของเพื่อนชายคนนี้ กลิ่นน้ำหอมดอกไม้หวานแหววในรถเขาเธอก็เป็นคนเลือกมันด้วยตัวเอง … ไม่แปลกที่ใครจะมองเธอและเขาว่าพิเศษเกินกว่าเพื่อนกันไปถึงไหนต่อไหน
“แอป ! ไปเปิดประตูให้บีเอ็มสีครีมหน้าบ้านเข้ามาดิ๊ !”
คนสวยหันไปสั่งน้องสาวแท้ๆของตัวเอง ด้วยน้ำเสียงที่ต่างกับเมื่อสักครู่ราวฟ้ากับเหว … คำสั่งที่เล่นเอาคนที่ยืนหมิ่นเหม่อยู่บนระเบียงแคบๆบนชั้นสองของบ้าน แทบอยากจะกระโดดร่วงลงมาให้รู้แล้วรู้รอด เด็กสาวเนื้อตัวมอมแมมหม้ามุ่ย ตะโกนตอบกลับพี่สาวตัวเองอย่างไม่ใคร่จะพอใจนัก มือที่จับราวระเบียงคลายออกอย่างอัตโนมัติ เนื้อตัวก็โยกไปโยกมาอย่างน่าสนุก ตามอารมณ์ประชดประชันที่ขึ้นๆลงๆไปเรื่อยๆ …
“โอยโอ๊ย ! ติดหลอดไฟก็ใช้แอป ซื้อไวน์ก็ใช้แอป จัดโต๊ะก็เป็นแอป อะไรๆก็แอปทั้งนั้น มีค่าจ้างให้แอปป่ะเนี๊… เว๊ยยยยยยย !”
พลั่ก !!!!!!
“เฮ้ยแอป ! แอปเปิ้ล ! แค่เรื่องพี่ใช้แค่เนี๊ยะไม่เห็นต้องกระโดดลงมา เจ็บตัวฟรีป่ะเนี๊ยะ ! ลุกไปเปิดประตูเลยไป !!!”
พี่สาวสาวเท้าเข้าไปใกล้น้องสาวไวไวอย่างตะลึง แต่ภายในนาทีเดียวกันนั้น พี่สาวขี้บ่นก็เอ็ดน้องสาวไปเต็มคำ สองมือเท้าสะเอวมองภาพน่าอนาถตรงหน้าอย่างเวทนา … เด็กน้อยวับสิบเก้าหน้าตามอมแมม นอนแอ้งแม้งลูบสะโพกป้อยๆอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียว คิ้วเข้มๆสองข้างขมวดชนกันจนแทบจะเป็นชิ้นเดียว ส่วนมืออีกข้างก็ไขว่คว้าขอความช่วยเหลือ …
“พี่แกรนด์ … ยังจะใช้แอปอีกหรือไง โอยยย” เด็กสาวหน้าใสแหกปากโวยวายอย่างหงุดหงิด เจ็บจนจุกและไม่อาจลุกได้ด้วยตัวเอง … ก่อนที่ความหงุดหงิดจะพัฒนาเป็นอาการงอแงที่น่ากลัวที่สุดในโลก เด็กตัวสูงร้อยเจ็บสิบปลายๆที่อายุเต็มสิบเก้ามามากกว่าสามเดือน ดิ้นพราดๆอยู่บนพื้นหญ้าเหมือนเด็กสามขวบที่โดนผู้ปกครองขัดใจ ! ปากก็ร้องแรกแหกกระเชอไม่เป็นภาษา จนผู้เป็นพี่สาวต้องยกมือขึ้นผิดหูอย่างทนฟังเสียงแจ๋นๆนั่นไม่ไหว
“ไปเปิดเลยยนะ ไปเปิดเองเลยนะ ไปเลยยยยยยยย !!!!!!!!”
และไม่แปลกที่ผู้ร่วมงานจะมีจุดสนใจเป็นตำแหน่งแห่งหนนี้ … สายตาแทบทุกคู่จ้องมองมาที่แอปเปิ้ลจนแกรนด์อยากจะอายแทน และแกรนด์ก็ทำหน้าที่อายแทนน้องได้ดีเต็มเปี่ยม ด้วยการเดินหนีจากจุดนั้น ไปเปิดประตูบ้านเพื่อรับลูกพี่ลูกสาวบนบีเอ็มคันโก้คันนั้นเข้ามาในบ้านตามที่เจ้าของบ้านเขาสั่งเอาไว้ !
เรียวขาขาวๆ กระแทกกระทั้นเดินไปตามทางอย่างหงุดหงิด … หงุดหงิดกับน้องสาวที่ใช้อีกเรื่องก็ไม่ได้ ! แค่นี้ก็ทำให้พี่ไม่ได้ แอปบ้า แอปบ๊อง แอปน่าเตะที่สุด !
คำสบถต่างๆนานาหลุดออกจากปากคนสวยไม่หยุดหย่อน …
ก่อนที่มันจะหยุดลง เมื่อดวงตากลมโตเห็นรถคันสวยจอดนิ่งๆอยู่หน้าประตูบ้าน … ประตูฝั่งข้างคนขับ มีร่างเล็กกะทัดรัดไม่ต่างจากเจ้าของบ้าน สวมแว่นตาดำอันใหญ่ กับเสื้อผ้าเซอร์ๆ ยืนพิงตัวรถอยู่อย่างสบายๆ
แว่บหนึ่ง แกรนด์นึกอิจฉาหนุ่มๆสาวๆบ้านนี้เหลือเกิน ที่มีเงินทองให้ใช้ได้มากมาย ขับรถขับราแพงๆได้สบายๆทั้งที่อายุเพียงเท่านี้
“เอ่อ … น้องนทหรือเปล่าคะ”
ส่งเสียงถามสาวเซอร์คนนั้น ก่อนจะยกมือขึ้นจับรั้วไม้ที่สูงพ้นหัวไปไม่เท่าไหร่ ดันมันออกไปทางซ้ายมือเพื่อให้มันหายจากการกีดขวางมากขึ้นเรื่อยๆ … ใบหน้าก็ส่งรอยยิ้มแบบระบบอัตโนมัติให้ผู้มีกรรมสิทธิอย่าชอบธรรมในตัวบ้บ้านอย่างคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยม
ในวินาทีถัดจากนั้นมือเรียวสวยของน้องสาวสุดเซอร์ … ก็ขยับดึงแว่นตาอันโตออกจากใบหน้า
รอยยิ้มเจิดจ้าสะดุดตา ก่อนจะตามมาด้วยเนื้อเสียงที่หวานละมุนหูจนเคลิบเคลิ้มไปด้วยอารมณ์ละมุนละไม
“ค่ะ … พี่ริทไม่อยู่ ใช่ไหมคะ”
นทกับกระเป๋าสะพายใบโปรด พากันขึ้นมาชั้นสองของตัวบ้านอย่างคุ้นเคยกันดี … เธอเดินผ่านงานปาร์ตี้นั้นราวกับเดินผ่านสนามเด็กเล่นในสวนสาธารณะ ไม่มีแม้ความสนใจและใส่ใจใดใดให้กับกิจกรรมที่น่ารื่นเริงนั้น พี่สาวคนสวยที่ดูจะตื่นเต้นกับการมาถึงของเธอ สร้างความประทับใจให้เธอได้จนต้องขอบคุณกันหลายต่อหลายครั้ง ทั้งชวนพูดชวนคุยและเทคแคร์ราวกับเธอเป็นแขกคนสำคัญ เป็นสิบสิบคำที่เอ่ยชวนกันลงไปเอ็นจอยปาร์ตี้ แต่เธอก็ขอปฏิเสธไปด้วยความสุภาพ … เพราะรู้ตัวดีว่าขาดอารมณ์จะสรวลเสเฮฮากับใครจริงๆ
แต่ไม่ใช่ว่าเธอจะมาหมกตัวในห้องเศร้าๆให้เหงาหงอยเงียบงันเหมือนคนทั่วๆไป
เสื้อคลุมตัวนอกถูกถอดแล้วโยนไปอย่างไม่สนทิศทาง กระโปรงตัวยาวถูกดันออกทางขาและกระเด็นไปไม่ต่างกัน ทั้งเนื้อทั้งตัวนทเหลือเพียงแต่เสื้อกล้ามสีดำพอดีตัว และกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวสั้นจุ๊ด … ชุดลำลองที่คงจะใส่ได้เมื่ออยู่คนเดียวเท่านั้น และนทก็พึงพอใจที่มันจะเป็นเช่นนั้น
กระเป๋าสะพายยับๆถูกโยนขึ้นบนเตียง … ตามด้วยเจ้าของกระเป๋าตัวยับๆที่ทิ้งน้ำหนักตามลงไปไม่ต่างกัน ดวงตาหรี่เล็กผิดสนิทลง ราวกับต้องการการพักผ่อน … ก่อนมือเรียวจะควานเข้าไปในกระเป๋าช้าๆ มีเป้าหมายอยู่ที่เจ้าขวดสีเขียวมากมายนับสิบขวดในนั้น หยิบขวดเหล้าเกาหลีที่แสนคุ้นเคยออกมา … เปิดฝาแล้วกระจกมันจนหมดขวดโดยไม่ต้องตรึกตรองใดใด วินาทีนี้ โซจูก็เหมือนน้ำหวาน ส่วนน้ำตาล มันคือยาพิษ !
รสชาติที่ระบุไม่ได้ด้วยคำใด ค่อยๆผ่านลำคอนทลงไปอย่างเชื่องช้า … ในทุกๆตำแหน่งที่มันรินไหลผ่าน ลำคอแห้งผากของนทก็แทบจะมอดไหม้ด้วยความร้อนเกินพิกัดของแอลกฮอลล์จำนวนหลายดีกรี น้ำใสใสที่ดูไม่น่าจะมีพิษสง แต่ใยกลับทำร้ายเธอได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้
เช่นกัน … คนดีดีที่ไม่เคยมีท่าทีว่าจะร้ายใส่กันได้ แต่ใยกลับร้ายได้ถึงใจจนไม่อยากจะเชื่อ !
นทได้แต่หลับตา นึกย้อน และพยายามลบล้างความทรงจำเลวๆร้ายๆในหัวออกไป … ผู้ชายเลวๆ คนที่เคยคิดว่าจะดีต่อกันและกลับไม่เคยแม้แต่ความจริงใจ ใบหน้าที่แสนจะคมคายเคลือบแฝงไปด้วยยาพิษชนิดร้ายแรงที่พุ่งเข้าทำลายระบบการทำงานของหัวใจ ไม่อยากจะรู้ ไม่อยากจะจำว่าเคยผ่านประสบการณ์ความรักที่เลวร้ายมาแค่ไหน สามปีที่รู้จักกันมา ไม่เคยเชื่อเลยว่าจะเป็นเพียงเบอร์สองมาตลอด
เจ็บ ในวินาทีที่รู้ความจริง …
ยิ่งเจ็บ เมื่อมันยังตราตรึงอยู่ในนี้ ไม่ลบเลือนไป
ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้โซจูช่วยชะล้างความเจ็บปวดไปช้าๆ …
น้ำตาลูกผู้หญิงไหลรินออกมา กลั่นออกมาจากความทรมาณที่แสนสาหัส กับความผิดหวังฝังใจในนาทีนี้ ..
แค่เพียงอยากลืม … ลืมเพียงชั่วคราว แค่ไม่กี่วินาที ก็ยังดี
เพียงอยากจะลืมให้ลง … แต่คงไม่ลืม
มาแล้วฟิคใหม่ :)
เย้ ...
ชื่อเรื่องวับวาว แต่เรื่องอาจจะติดดราม่านิดนึง ...
มันไม่ได้แฮปปี้ มันไม่ได้สดใส มันไม่ได้หน่วง และมันก็ไม่ได้หนักเกินไป
ลองดูดิ ขอท้าว่าจะติดใจ
จุ้บๆ <3
รักค่ะท๊วกท่านน คิคิ
ความคิดเห็น