คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : #รออยู่ที่เดิม (Special ep.)
บรื๊นนน ... บรื๊นนนนนนนน
เสียงมอเตอร์ไซค์ดังลั่น กับฝุ่นที่ลอยตามหลังเป็นโขมง... ในเช้าวันที่อากาศสดใสที่สุดวันหนึ่งในรอบปี ...
มันอาจยังเช้าตามนาฬิกา แต่มันช่างสายเหลือเกินสำหรับคนเป็นนักเรียน...
เจ็ดโมงสามสิบ... อีกสิบห้านาทีจะเข้าแถวเคารพธงชาติ...
มอเตอร์ไซค์คันเท่ของพี่เนียร์ยังพาเธอมาได้แค่ปากซอยบ้านอยู่เลย
“พี่เนียร์ ไวหน่อย... ถ้าแอปไปถึงช้า ครูกวางฟาดแอปก้นลายแน่”
หมดยุคไม้เรียวไปแล้ว... แต่คนแถวนี้ก็ยังกลัวมันจะย้อนรอยกลับมาทำร้าย ... แอปเปิ้ลสะกิดไหล่พี่ชายคนสนิทที่บิดแฮนด์มอเตอร์ไซค์จนข้อมือตั้งเป็น90องศายิกๆ ... พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะเร่งไอ้เจ้ายานพาหนะบุโรทั่งนี่ให้ไปถึงโรงเรียนทันเวลา ... เพราะหากช้า ... คุณครูกรวรรณคนสวยคงไม่ปราณีเธอแม้แต่น้อย...
คนไรไม่รู้ ยิ่งอยู่ยิ่งโหด...
“งั้นแอปเกาะแน่นๆนะ...”
เสียงพี่ชายที่แสนดีลอยมาตามลม... กำชับกำชาแฟนเพื่อนรักอย่างเอาใจใส่ ... ให้เด็กตื่นสายอย่างแอปเปิ้ลพยักรัวๆ และเอื้อมไปกำผืนเสื้อโปโลข้างๆเอวพี่จูเนียร์ไว้จนแน่นทั้งสองมือ...
“พี่เนียร์ไปโล่ด....”
หันมองไปตรงนั้น ที่เคยมีเธอและฉันอยู่
เธอเองคงจะไม่รู้ ฉันเฝ้าดูอยู่ทุกวัน
ร้านโจ๊กเจ้าดัง... ยังหนาแน่นเหมือนเดิม... แอปเปิ้ลยิ้มมองภาพคุ้นตานั้นพร้อมรอยยิ้ม...เกือบปีแล้วที่เธอไม่ได้แวะทักทายเฮียใจดีที่ทำโจ๊กอร่อยที่สุดในโลก ... เกือบปีแล้วที่เธอแค่ผ่านตลาดสดยามเช้านี้ แต่ไม่ได้แวะหาอะไรรองท้องเหมือนที่เคยเป็นมา...
วันนี้ยังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องสักอย่าง... เธอเองกำลังเหลวไหลกับตัวเอง ทั้งที่เคยกำชับกำชาใครบางคนให้ทานมื้อเช้าทุกวัน ...
"ไม่ล่ะแอป พี่ไม่กินอะไรตอนเช้า”
"หือ ได้ไง ? พี่นทไม่รู้เหรอคะว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพมากๆ ไม่ได้นะพี่นท พี่นทต้องหาอะไรลงท้องด่วนเลยนะคะ”
"เฮีย แอปเอาเหมือนเดิม สองถ้วย..."
ยังจำวันที่เธอเจ้ากี้เจ้าการบังคับใครคนนั้นให้ทานโจ๊กเจ้าอร่อยเป็นมื้อเช้าได้ดี...
คนเหลวไหลงอแงทำท่างอแงจะไม่ยอม... แต่สุดท้าย โจ๊กรสชาติเยี่ยมนั่นก็ถูกทานจนหมดเกลี้ยง...
ชื่นใจคนมอง
และนับจากวันนั้น มื้อเช้าเล็กๆก็กลายเป็นเหตุการณ์สำคัญที่ทำให้เธอยังฝังใจฝังจำและรอคอยให้มันหวนกลับมาจนถึงวันนี้ นาทีนี้...
.
.
เดี๋ยวเดียว... มอเตอร์ไซค์ที่ถูกเร่งความเร็วจนสุดกำลังก็พาเธอเหาะผ่านเส้นทางเดิมๆมาจนถึงหน้าโรงเรียน... หน้าโรงเรียนที่มีร้านนมสดเปิดให้บริการตั้งแต่หกโมงเช้า ... และก็ยาวทั้งวันจนถึงค่ำๆ... บ่อยครั้งที่เธอกับใครบางคนมานั่งชิลที่นี่ตั้งแต่มันเปิด และก็มาเห็นมันตอนปิด ... บ่อยครั้งที่ความทรงจำถูกสร้างขึ้นที่นี่ บ่อยครั้งที่เราได้ใช้หัวใจคุยกันในบรรยากาศสบายๆของที่แห่งนี้
สถานที่... ที่ก็เป็นเพียงแค่ร้านนมสดแห่งนึง... แต่ทว่า นี่กลับเป็นหนึ่งในสถานที่ที่ทำให้เธอคิดถึงคนไกลจับใจ
“แอปเปิ้ล... เลิกกินชาบ่อยๆได้ไหม… มันท้องผูกนะ”
ประโยคอุบอิบที่ใครคนนั้นพูดเบาๆราวกับจะเก็บไว้ฟังคนเดียว... วันนี้มันดังหนักแน่นในหัวใจจนแอปเปิ้ลต้องยิ้มกับตัวเองอย่างอดรู้สึกดีไม่ได้ ... เธอจำได้ดี นับแต่วันนั้น เธอก็โดนคนที่ทั้งขี้ห่วงและขี้อาย จัดระบบใหม่หมด บังคับกันให้ดื่มนมร้อนแทนทุกๆเช้า ... และก็ให้เหตุผลน่ารักที่ทำเอาเธอต้องยิ้มและยอมอย่างปลาบปลื้มใจ
“ก็พี่ไม่อยากเห็นสาวฮอตเดินกุมท้องหน้าเบี้ยวตลอดวันนี่นา…”
ประโยคอ้อมแอ้มยาวๆที่แปลความหมายได้แค่สั้นๆ… พี่นทเป็นห่วงเธอ...
แอปเปิ้ลเหลียวหลังมองกระท่อมเล็กๆ สถานที่ตั้งร้านนมสดนั่นจนลับตา…
“บ๊ายบายยย.... กลับบ้านดีดีนะเนียร์”
เมื่อยานพาหนะคู่ใจของพ่ายคนสนิทพาเธอมาถึงจุดหมาย สาวน้อยในชุดนักเรียนก็ลงจากเจ้ามอเตอร์ไซค์คันเก่าที่เข็มความเร็วแทบไม่เดินแล้ว... ส่งเสียงใสใสเจื้อยแจ้วพร้อมโบกมือบ๊ายบายพี่ชายคนเดิมที่ส่งยิ้มให้กันอย่างอ่อนโยน … พร้อมๆกับที่ค่อยบิดแฮนด์เพื่อพามันไปจากกัน
แอปเปิ้ลโบกมือและมองพี่เนียร์ไปจนลับตา… ก่อนจะค่อยๆหันหลังกลับมายังลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ที่เธอสนิทสนมและคุ้นเคยมานานนับปี
ใบหน้าของคนสวยเผยรอยยิ้มบางๆออกมาอย่างอบอุ่นหัวใจ… เมื่อได้กวาดสายตามองไปทั่วลานหินบดที่กว้างขวาง
ขาเรียวยาวก้าวผ่านลานจอดรถที่มีมอเตอร์ไซค์เต็มแน่นอย่างอืดเอื่อยราวกับไม่ได้ยินเสียงสัญญาณเข้าแถวเคารพธงชาติที่ดังขึ้นเรื่อยๆ... ทั้งที่ก็เดินเร็วมาตลอด... แต่ที่ตรงนี้กลับทำให้เธออยากหยุดเวลาไว้เมื่อเดินผ่าน ... อยากย้อนเวลากลับไปวันเดิมๆ ... อยากเป็นคนเดียวที่ได้ซ้อนลูกฟ้ามาโรงเรียนพร้อมคนอบอุ่นของเธออีกครั้ง...
โรงเรียนนี้อาจไม่อ้างว้างเหมือนเดิม... อาจมีใครหลายคนก้าวเข้ามาในชีวิตเธอ ... หยิบยื่นมิตรภาพดีดีให้กัน ทั้งหมดนั่นคือสิ่งที่เธอต้องการในวันวาน... แต่วันนี้เธอไม่ได้ต้องการแค่นั้น
พี่นทพิสูจน์ให้เธอรู้แล้วว่า... มากคนไม่ได้แปลว่ามากสีสัน ... คนคนเดียวสามารถเป็นทุกสีในชีวิต เป็นทุกมิติและเป็นทุกภาพได้อย่างพอดีกับหัวใจ...
คนคนเดียวที่สร้างทุกความรู้สึกให้กับชีวิตที่เคยแห้งแล้งของเธอ
คนคนเดียวที่อบอุ่น อ่อนหวาน และแสนดี จนใครๆก็หลงรักเพียงได้สบตา
ภาพความทรงจำเก่าๆที่ยังแจ่มชัดเสมอ… ไหลหลากร้อยเป็นเรื่องราว เมื่อได้เห็นสถานที่ที่คงจดจำไปจนวันตาย
น้องพลอย...
“คือพลอยอยากจะถามเพื่อนพี่แอปว่า … จะขึ้นคอนเสิร์ตที่โรงเรียนอีกไหมคะ ?”
“ถ้ามีงานโรงเรียนอีก ก็คงจะได้ขึ้นอีกมั้งคะ”
“ค่ะ พลอยจะรอฟังพี่นทร้องเพลงนะคะ พลอยไปล่ะค่ะ”
ก็ที่ตรงนี้แหล่ะที่เด็กหญิงหน้าตาบ้องแบ๊วเคยพาตัวเองมากระแซะแนะนำให้เธอรำคาญหัวใจ...
คนที่ทำให้เธอรู้... ว่าเธอห่วงและหวงพี่นทแค่ไหน...
ไม่อยากให้ใครมาใกล้สักคน...
ที่ตรงนั้นที่เธอและฉัน นัดมาเจอกัน
ภาพจางๆจากวันนั้น ก็หวนย้อนคืนมา
เย็นวันนี้ไม่ใช่วันแรกที่เธอเดินคนเดียวกลับบ้าน… และวันนี้ไม่ใช่วันแรกที่เธอเลือกจะเอาเวลาตลอดเย็นมาทิ้งไว้ในร้านนมแห่งนี้ กับเมนูเดิมเมนูนี้ บนโต๊ะเก้าอี้ตัวเดิม… ที่ทำให้เธอเผลอน้ำตาซึมทุกครั้งที่ได้นั่ง
แอปเปิ้ลละเลียดจิบชาเย็นของตัวเอง สลับกับทำการบ้านวิชานู้นวิชานี้เพื่อทำสมองให้มันมีเรื่องยุ่งๆ… แต่แอปเปิ้ลก็รู้ดี ว่าหัวใจเธอไม่เคยจะหยุดคิดถึงเจ้าของมันได้สักวินาที… แม้กระทั่งเธอจะหลับตานอน ภาพรอยยิ้มนั้นก็สะท้อนเสียจนเธอข่มตาลงมาไม่ได้…
ให้เธอทำพีชคณิตร้อยข้อ บวกด้วยแคลคูลัสอีกร้อยหน้า แถมด้วยแก้โจทย์ฟิสิกส์อีกสักห้าเล่ม… ทั้งหมดนั่น มันก็ไม่ได้ทำให้เธอคิดถึงพี่นทน้อยลงเลย…
ตรงกันข้าม… มันมากมายขึ้นด้วยซ้ำ
เธอทำทุกอย่าง พยายามใช้เวลาหนึ่งปีที่ไม่มีพี่นทอย่างคุ้มค่า… ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ… ไปในที่ที่ไม่เคยไป… ทุ่มเทให้กับความฝันของตัวเอง ตั้งเป้าหมายไว้กับความสำเร็จอย่างที่เธอเคยบอกกับพี่นทเอาไว้
“‘แอปต้องตั้งใจเรียนม.หกให้จบ ตั้งใจเอนท์ให้ติด ในช่วงเวลาหนึ่งปีที่ไม่มีพี่นท … แอปจะต้องทำให้สำเร็จไงคะ เมื่อความฝันกลายเป็นความจริง เราจะกลับมาเจอกัน แล้วเราจะร่วมสร้างความจริงต่อจากนี้ไปพร้อมๆกันนะคะ’
เธอหวังเพียงว่า เมื่อเราสองคนได้มาพบกันอีกครั้ง… ต่างคนจะสานฝันตัวเองได้สำเร็จอย่างที่ตั้งใจไว้ และใช้เวลาต่อจากนั้นไปพร้อมๆกัน … ไม่ต้องแยกจากกันอีกแม้เพียงวินาที
แต่ยากเย็นเหลือเกินกับการต้องทำอะไรโดยที่ไม่มีพี่นทอยู่ข้างๆ… คอยจับมือให้กำลังใจกัน… ใช้น้ำเสียงหวานๆแบบนั้นบอกเธอว่าเธอต้องทำได้
มันยากเย็นเกินไปที่ต้องมายืนเว้งว้างอยู่ลำพังตรงนี้…
อยู่กับแบบฝึกหัด… ที่ยิ่งฝึกยิ่งหัด… ก็ให้ขัดข้องใจในความล้าหลังของสมองที่หมดเรี่ยวแรงจะจดจำอะไรมากขึ้นทุกที
เธอจะตาย… กับการต้องคิดถึงพี่นท… พี่นทที่จากเธอไปแสนไกลแบบนี้
“แอปเปิ้ลลลล ปิ๊นปิ๊นนน… กลับบ้าน”
เสียงแหลมๆของพี่เนียร์ ดังขึ้นพร้อมกับที่เจ้าแตรรถมอเตอร์ไซค์น่าเกลียดนั่นร้องลั่นขึ้นมา… ห้าโมงเย็นไม่ขาดไม่เกิน พี่เนียร์ตะบึงมารับเธอได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง สมกับคำฝากฝังที่พี่นทฝากเธอเอาไว้… พี่เนียร์ไม่เคยละเลย … มีแต่จะทำกับเธอเหมือนที่พี่นทเคยทำ… เอาใจใส่เธอจนในบางครั้งก็มากมาย
หลายคนในโรงเรียนคิดว่าพี่เนียร์กับเธอเป็นแฟนกันเสียด้วยซ้ำ… แต่เธอก็ไม่เคยแคร์ เพราะใจเธอรู้ดี ความจริงคืออะไร…
พี่เนียร์เป็นพี่ชายที่แสนดี… พี่เนียร์ทำให้เธอคิดถึงพี่นททุกลมหายใจ…
พี่นทพูดประโยคที่ทำเอาเธอน้ำตาคลอผ่านโปรแกรมสไกป์แชต… ในเย็นวันนั้นที่ตรงกับเวลาเกือบเช้าของอีกมุมโลก… ครั้งสุดท้ายที่เราได้เห็นหน้ากัน … วันที่เธอยิ้มกว้างทั้งน้ำตาที่สุดในปีนี้ และมีพี่เนียร์ยืนอยู่ข้างๆ ทำหน้าที่พี่และเพื่อนที่แสนดี ลูบหัวปลอบประโลมเธอให้เข้มแข็งรอคอยวันที่พี่นทกลับมา…
“เนียร์ ฝากหัวใจฉันด้วย… ฝากแอปเปิ้ล ดูแลอย่าให้น้องรู้สึกว่าขาดอะไร ใจฉันอยู่ในความดูแลของแก… เข้าใจไหมเนียร์… เข้าใจไหมว่านั่นหัวใจฉัน นั่นหัวใจนท…”
ที่อยู่ในนี้ เต้นแรงแต่ก็เป็นจังหวะมั่นคงอยู่ในอกข้างซ้ายตรงนี้… นี่คือหัวใจนท
แอปเปิ้ลเลื่อนมือข้างขวาไปกดหนักๆที่อกข้างซ้าย… เพียงแค่เธอนึกถึงวินาทีที่พี่นทพูดกับพี่เนียร์ทั้งน้ำตา หัวใจเธอก็อัดแน่นไปด้วยความรักจนไม่อาจหาทางใดระบาย
ที่อยู่กับพี่นท… มันคือหัวใจเธอ…
ที่อยู่ตรงนี้กับเธอ … มันคือหัวใจพี่นท
และนั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไม เธอถึงพยายามเข้มแข็งทุกครั้งที่คิดถึงคนไกลจนต้องร้องไห้ออกมา…
เพราะเธอไม่อยากให้เจ้าของหัวใจ… รู้สึกได้ว่าเธอกำลังอ่อนแอ
แม้เธอจะคิดถึงอ้อมกอดอบอุ่นนั้นมากแค่ไหนก็ตาม
แอปคิดถึงพี่นทจัง…
หัวใจของแอป
แต่ว่าฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ไหน เธอเป็นอย่างไรเป็นอย่างฉันบ้างหรือเปล่า
นานสักเพียงใดที่ไม่เคยได้รับรู้ได้ยินข่าวคราว
จากเธอ…
“แอปเปิ้ล ตั้งใจหน่อยนะ…”
เสียงเขียวขุ่นดังขึ้น พร้อมกับเจ้าของเสียงที่ดึงรูปใครบางคนออกไปจากครรลองสายตาเธอ… เป็นพี่แกรนด์คนเดิมคนดีที่นั่งคอยช่วยเหลือกันในช่วงเวลานี้… โค้งสุดท้ายก่อนจะถึงการสอบครั้งใหญ่ของเด็กม.6 แกทแพทรอบแรกที่เธอต้องเผชิญ
พี่แกรนด์ที่เก่งภาษาอังกฤษจนแทบจะใกล้เคียงกับเจ้าของภาษามากขึ้นทุกวัน… สละเวลาที่ว่างให้เธอ ติวให้เธอทุกๆเย็น… พี่แกรนด์ทั้งคอยรั้ง คอยผลักดัน ทำทุกอย่างที่ช่วยให้หัวใจเธอไม่อ่อนล้าจนเกินไป… วันนี้ก็เช่นกัน พี่แกรนด์ดึงรูปถ่ายพี่นทไปจากมือเธอเพราะรู้ดี… ถ้าเธอยังมัวแต่จ้องหน้าพี่นทในรูปอยู่แบบนั้น ความคิดถึงก็จะทำเธอห่อเหี่ยวจนหมดความตั้งใจอ่านหนังสือ
มือบอบบางของพี่สาวที่เธอรักที่สุดในโลก เลื่อนมาลูบผมสลวยของเธอเบาๆ… พาให้เด็กหญิงตัวน้อยช้อนสายตาอ่อนไหวขึ้นมอง… อยากได้ยินอะไรก็ได้ที่จะทำให้หัวใจเธอหายหมองหม่น
“แอปห้ามยอมแพ้สิ… คนเก่งของพี่เคยฮึดมากกว่านี้นี่นา…”
พี่แกรนด์ส่งยิ้มหวานฉ่ำ พร้อมกับดึงศีรษะเด็กหญิงตัวน้อยให้เอนซบไหล่บอบบางนั้นเอาไว้… คำปลอบโยนอีกหลายล้านคำถูกคนสวยถ่ายทอดผ่านน้ำเสียงอบอุ่น… เสียงที่ถ่ายทอดความรัก ถ้อยคำที่มาจากความปรารถนาดี สัมผัสที่ชวนให้คนเหงาอบอุ่นหัวใจ… แอปเปิ้ลโอบแขนรอบเอวของพี่สาวคนสวยเอาไว้แนบแน่น เธอรู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากจะลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่า คนที่เธอรอคอย… ตอนนี้ยังคงอยู่ไกลแสนไกล
เธออดทนกับการคิดถึงพี่นทแทบไม่ไหว…
มันย่างเข้าเดือนที่แปดแล้ว… กับการจากลา ที่พี่นทบอกต่อกันว่าชั่วคราว…
ก่อนจากกันไป เธอจำได้ว่าพี่นทสัญญากันว่าจะติดต่อกลับมาเสมอ… แต่นั่นก็เป็นเพียงสัญญาปากเปล่า พี่นทไม่เคยทำได้… สไกป์คุยกันครั้งล่าสุด… มันเนิ่นนานมาแล้วจนเธอแทบลืมเลือนระยะเวลา
เธอจมจ่อมอยู่กับอารมณ์แบบนี้… นั่งเปิดสมุดวาดรูปของพี่นททุกๆวัน… หมั่นไปทำความสะอาดลูกฟ้าที่จอดสงบนิ่งอยู่ในโรงจอดรถบ้านพี่เนียร์ วันไหนที่เธอถูกความคิดถึงรุมเร้ามากเข้าจนทนแทบไม่ไหว ลูกฟ้าเป็นหนึ่งในไม่กี่สิ่งที่ทำให้เธอสบายใจ เธอพูดทุกความรู้สึกกับมัน... และร้องไห้ไปกับเจ้าเวสป้าคันน้อย ที่เธอมั่นใจว่ามันต้องคิดถึงพี่นทด้วยเช่นกัน...
พี่นททำให้เธอรู้ว่าความคิดถึงมันทรมาณแค่ไหน
วันแล้ววันเล่า…
จากวันมาเป็นเดือน…
จากเดือน…
นี่มันก็เกือบปี… ที่เราห่างไกล
“แอปเปิ้ลอ่า… อย่าร้องไห้สิ… โธ่ วันนี้จะอ่านหนังสือรู้เรื่องกันไหมเนี่ย…”
พี่สาวที่แสนดี ลูบศีรษะน้องน้อยปลอบประโลมอย่างอ่อนอกอ่อนใจ… เธอสงสารแอปเปิ้ลมากกว่าใคร เพราะเข้าใจดีว่าน้องสาวคนนี้รักและผูกพันกับคนห่างไกลแค่ไหน…
น้องสาวที่ไม่เคยร้องไห้ให้เธอได้กังวล … แต่นับตั้งแต่ที่นทจากกันไป… เธอก็นับครั้งไม่ถ้วนว่าแอปเปิ้ลแสดงความอ่อนแอให้เธอเห็นกี่ครั้งกัน
แต่แม้มันจะบ่อยครั้งที่แอปเปิ้ลระบายความอ่อนแอให้เธอฟัง นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอชิน…
เธอยังสงสารแอปเปิ้ลจับใจ…
“โอ๋ๆ คนดีของเค้า.. ตั้งใจอ่านหนังสือหน่อยน้า อีกไม่ถึงเดือนก็สอบแล้วอ่ะ… น้าๆแอปเปิ้ล นะ…”
พี่สาวใจดีก้มลงง้องอนน้องสาวที่ยังคงสะอื้นฮักอยู่กับเอวเธอ… รอยยิ้มแสนหวานกับน้ำเสียงออดอ้อนชวนใจละลาย บวกรวมด้วยสัมผัสจากมือนุ่มนิ่มที่ลูบไล้ไปตามเรียวแขนของแอปเปิ้ล มันช่วยได้… ที่จะทำให้น้องสาวค่อยๆยอมกลั้นสะอื้น เงยหน้าขึ้นมามองพี่สาวทีละนิด…
ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำใสใสเอ่ออยู่มากมาย… มองพี่สาวอย่างต้องการความเข้าอกเข้าใจ…
จนแกรนด์อดไม่ไหวที่ต้องกดศีรษะแอปเปิ้ลให้แนบลงไปกับอกเธออีกครั้ง… ไม่รู้จะทำยังไงเลยกับสภาพย่ำแย่ของแอปเปิ้ลในตอนนี้…
“แอปคิดถึงพี่นทจัง…”
เสียงอู้อี้พึมพำอยู่กับอกเธอ… น้ำใสใสไหลเปียกเต็มเสื้อยืดที่เธอใส่อยู่บ้านในวันนี้… แกรนด์รับฟังประโยคนั้นพร้อมกับพยักหน้ารับรู้ อันที่จริงเธอรู้มาตลอด… แอปเปิ้ลไม่ต้องพูดออกมาแม้แต่พยางค์ เธอก็เข้าใจ
“แข็งใจหน่อยนะแอป… พี่อยู่ตรงนี้ข้างๆแอปน้า… แอปยังมีพี่กอดแอปทุกวันทุกคืน… แต่พี่นทไม่มีใครสักคน ไม่น่าสงสารกว่าหรือไง…”
แกรนด์ปลอบน้องสาวพร้อมกับโน้มน้าวความคิดแอปเปิ้ลให้เป็นไปนในทางที่ดีขึ้น… มันได้ผลที่อีกคนหยุดร้องไห้ ดวงตาใสใสช้อนขึ้นมองเธอทั้งน้ำตาอีกครั้งด้วยแววตาที่ทำเอาคนมองพูดอะไรไม่ออก… และแม้แอปเปิ้ลจะหยุดร้องไห้… แต่อ้อมแขนเล็กๆนั่นก็ยังยึดไว้กับเธอ ยังร้องขอความอบอุ่นจากเธอไม่ยอมเอาเนื้อตัวนุ่มนิ่มนั่นจากไป…
“พี่นทมีพ่อ… พี่นทบอกว่าพี่นทไปอยู่กับพ่อ”
เสียงเถียงเบาๆเหมือนเด็กตัวเล็กๆที่ขุดเอาความเชื่อตัวเองมาอ้าง… ทำคนฟังได้แต่ยิ้มหวานอย่างเอ็นดู ดูเอาสิแอปเปิ้ล ทำอย่างกับว่ากำลังเล่นเกมส์ ใครน่าสงสารกว่ากันชนะ… อย่างไรอย่างนั้นเลย
“พ่อนท ไม่มีวันเข้าใจนทเท่าที่พี่เข้าใจแอปหรอกน่า… มาเร็วตัวแสบ เอาหน้าเหนียวๆมาให้หอมที”
ยุติการเถียงที่แอปเปิ้ลกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ด้วยการก้มลงกดจมูกลงแน่นๆกับแก้มใสใสของน้องสาว… แอปเปิ้ลทำปากมู่ทู่ได้อย่างน่าเอ็นดู… ก่อนจะพยักหน้าอย่างยอมรับกับตัวเอง… ว่าเธอโชคดีแค่ไหนที่มีพี่แกรนด์คอยปลอบประโลมกันในตอนนี้ ขณะที่พี่นทไม่มีใคร….
“แอปคิดถึงพี่นทจริงๆนะพี่แกรนด์…”
แต่พอยิ่งคิดว่าพี่นทต้องทนคิดถึงเธออย่างเดียวดายขนาดไหน… ไอ้เจ้าน้ำใสใสก็พาลจะไหลกลบตาขึ้นมาอีกระลอก…
เดือดร้อนให้พี่สาวแสนดีคนนี้… ต้องร้องโอ๋เอ๋ซับน้ำตาน้องสาวสุดที่รักเป็นการใหญ่…
“ง่า… ไม่ร้องสิ… แอปเปิ้ลอ้ะ…”
ก็ยังคงรอ… ยังรอเธออยู่ที่เดิม
นับตั้งแต่เรามาจากกันไป รู้เลยว่าเหงาเป็นยังไง
“ไอ้นท… มึงออนสไกป์ โอ้โห… กูอยากร้องไห้เป็นภาษาฮิโรกลิฟฟิค…”
ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาดีใจแค่ไหน ที่เห็นสถานะออนไลน์ในโปรแกรมแชตชื่อดังของเพื่อนรักคนนี้… เพื่อนรักที่ไม่ได้คุยกันมาหกเดือนเต็ม… เพื่อนรักที่ไม่เห็นหน้ากันจนแทบจะลืมหน้าค่าตาไปแล้วด้วยซ้ำ
ไอ้เจ้านทตัวเป็นๆ… แต่ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยเสื้อผ้าหนาๆและโผล่มาแค่ใบหน้า กำลังส่งยิ้มแฉ่งให้เขาอยู่ในจอใสใสของไอแพด… มองจากตรงนี้ เขารับรู้ได้ไม่ยากว่าไอ้นทคงกำลังหนาวจนแทบขาดใจ
ปากซีดๆสั่นๆของมัน กำลังเริ่มร่ายประโยคในภาษาไทย ภาษาเดียวในโลกที่เขาเข้าใจแตกฉาน ภาษาที่เพื่อนรักของเขา... มันคงไม่ได้ใช้มากนักบนเรือสำราญที่เต็มแน่นไปด้วยผู้โดยสารหลากชาติพันธุ์เช่นนั้น
“เว่อร์… ก็นานนานทีมันจะมีเน็ตให้ใช้นี่นา… อยู่บนเรือก็ทำงานแทบทั้งวันทั้งคืน โคตรเหนื่อยเลย… นี่กว่าจะปลีกตัวมาออนได้นี่ต้องใช้ความสามารถมากๆเลยนะ”
จูเนียร์ฟังเพื่อนรักแทบไม่ทัน นทพูดทั้งรัวทั้งเร็ว แถมสัญญาณก็ไม่ดีเอาเสียเลย… ภาพที่เห็นมันก็ติดๆขัดๆ… จนคนนั่งหน้าจออย่างเขาต้องขมวดคิ้วแน่น นึกเซ็งขึ้นมาฉับพลัน ที่ทั้งที่นานๆทีจะมีโอกาสได้พูดคุย แต่ก็ดูว่าจะไม่มีอะไรเป็นใจกับเขาเลย
“เก่งจ๊ะเก่ง… นี่ผอมลงหรือเปล่าวะนท หน้าซูบไปเชียว…”
ความผิดปกติอย่างนึงของเพื่อนสาวที่เขาสังเกตได้ผ่านสัญญาณกระท่อนกระแท่น คือใบหน้าที่ซูบลงได้ชัดของนท… นอกเหนือจากนั้น ก้คงเป็นสีผิวที่ขาวซีดขึ้นจนเหมือนถูกทาด้วยสีขาว… และคำถามจากการสังเกตนั่นก็ทำเอาคนอีกมุมโลกยิ้มรับด้วยความยินดี
“ผอมสิ… วิ่งทั้งวัน ก็ดีเหมือนนะ ได้ลดความอ้วน…”
“หืมม… อย่างแกเอาอะไรไปอ้วน”
“ฉันกินเยอะนะจะบอกให้…”
เถียงกันไปมา นทก็หัวเราะร่าอย่างสบายอกสบายใจ… จูเนียร์ยิ้มแป้นจนตาหยีเมื่อเห็นเพื่อนรักของเขามีความสุข … และนทก็เริ่มหันกล้องเว็บแคมไปทางนู้นทางนี้เรื่อยๆ อวดห้องนอนเล็กแคบเท่ารูหนูของตัวเองที่นทภูมิใจสุดๆ
ในห้องนั้นมีภาพแอปเปิ้ลเต็มไปหมด… และเสียงเจื้อยแจ้วก็เล่าถึงเรื่องราวมากมายที่ทำให้นทคิดถึงแอปเปิ้ล จนต้องระบายความในใจออกมาเป็นเพลงล้านเพลง รูปวาดล้านใบ…
“ฉันแต่งเพลงไว้เยอะแยะเลยเนียร์… เฮ้อ… โคตรคิดถึงแอปเปิ้ลเลยว่ะ”
สีหน้าสายตาของนทเมื่อพูดประโยคนั้น ภาพที่นทหันกล้องไปมาให้เห็นรูปเหมือนของคนที่เขาได้รับหน้าที่ให้ดูแล… จูเนียร์กดสกรีนแคปเจอร์เอาไว้เผื่อใครบางคนที่นทพูดเสมอว่าคิดถึงมากที่สุด
ให้แอปเปิ้ลได้ดู เผื่อมันจะทำให้ได้หายคิดถึงกันไปบ้าง…
“นท… แกได้คุยกับน้องบ้างหรือเปล่า วันก่อนพี่แกรนด์มาบอกฉันว่าน้องร้องไห้คิดถึงแกใหญ่เลย”
ทั้งที่เขามีเรื่องมากมายอยากจะปรึกษานท แต่เรื่องเดียวที่จูเนียร์เป็นห่วงในตอนนี้ก็คือสภาพจิตใจของแอปเปิ้ลที่แย่ลงทุกวัน… เขาสงสารน้องสาวคนนี้จับใจ และอดไม่ได้ที่ต้องพูดระบายให้ไอ้ตัวต้นเหตุมันได้รับรู้บ้าง…
ได้ผลดีทีเดียว เมื่อคนที่โผล่มาแค่หน้า หยุดท่าทางร่าเริงที่เป็นแค่กรอบบังตาทั้งหมดลง มือในถุงมือหนาๆที่เคยเลื่อนกล้องใบหน้ากลับมาแน่นิ่งอยู่บนตัก… สายตาสลดลงจนเหมือนสั่งได้
“ฉันก็คิดถึงน้อง… มากด้วย… มากกว่าใครทั้งหมดเลยนะเนียร์… มากที่สุด”
เห็นนทพูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมา… ดวงตาที่แสนเศร้า จู่ๆก็มีน้ำตาเอ่อคลอ… ก็พาให้จูเนียร์ต้องถอนหายใจยาว เขาหมดเรื่องราวจะพูดแล้ว… การเป็นคนกลางที่ต้องมารับรู้ความรู้สึกของคนสองคน ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีเลย…
แย่มากเลยนะ…
“แกไม่คิดจะโทรหาน้องมั่งหรอวะนท… สงสารน้องว่ะ พูดตรงๆ”
จูเนียร์เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดอาลัย… เขาสงสารทั้งนททั้งแอปเปิ้ลจับใจ ไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าระยะทางห่างไกลจะทำร้ายคนได้มากขนาดนี้…
นทก็เจ็บ แอปเปิ้ลก็ช้ำ…
“ฉันยังไม่โทรหาน้องตอนนี้หรอก… น้องจะสอบอยู่แล้ว อีกไม่ถึงสองอาทิตย์เอง”
ปลายทางตอบพร้อมรอยยิ้มซีดเซียวที่ทำเอาคนมองใจหาย… จูเนียร์แทบอยากจะร้องไห้เพราะสงสารเพื่อน… นทหวังดีและอยากให้แอปเปิ้ลได้รับสิ่งที่ดีที่สุดเสมอ มันยอมอดทนคิดถึงแอปเปิ้ลเพียงเพราะกลัวสายสนทนาจากมันจะไปรบกวนเวลา ‘สร้างอนาคต’ อย่างที่แอปเปิ้ลเคยบอกเอาไว้…
นอกเหนือจากการทำงานที่วุ่นวาย… ความเกรงใจแอปเปิ้ลคือสิ่งหนึ่งที่เป็นเหตุผลให้นทไม่ยอมดิ้นรนหาทางติดต่อกลับเมืองไทย…
“เอ้ยเนียร์ ฉันต้องไปและ… ฝากบอกน้องด้วยนะว่าสู้ๆ ดูแลตัวเองดีดีด้วย… ไว้แอปสอบเสร็จ ฉันจะโทรหา…”
เสียงนทฝากคำสุดท้ายเอาไว้ พร้อมรอยยิ้มหวานๆที่มันคงจงใจปั้น… เพราะรู้ดีว่าจูเนียร์คงสกรีนแคปเจอร์ไปฝากคนที่เป็นดั่งหัวใจ…
“และก็… พี่นทคิดถึงแอปมาก”
เสียงคำว่าคิดถึงของนท… อ่อนหวานและสวยงามจนจูเนียร์อยากให้แอปเปิ้ลได้ยินมันเอง โดยไม่ต้องผ่านเขาที่คงไม่ได้ความอะไร
แต่สุดท้าย… จูเนียร์ก็พยักหน้ารับคำ เขายินดีรับฝากทุกเรื่องราว… หากนั่นจะทำให้เพื่อนรักและน้องรักของเขาสบายใจ
ก่อนที่หน้าวิดิโอคอลจะดับลง ให้จูเนียร์ได้มองจอใสใสที่ไร้เพื่อนรัก… ถอนหายใจยืดยาวอย่างคนที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ความคิดถึงนี่มันโหดร้ายน่าดู…
จากกี่วันจะเป็นเดือน จะกี่เดือนนานเป็นปีที่เราห่างไกล
แต่ว่าเธอจะรู้ไหมที่ตรงนี้ยังมีใคร…
“แอปเปิ้ล.. ตั้งใจทำข้อสอบนะ”
แกรนด์โบกมือให้น้องสาวสุดที่รัก… ที่กำลังจะก้าวเท้าขึ้นบันไดตึกไม้เก่าของสถานที่สอบในวันนี้… เธอไม่ได้แต่งตัวโดดเด่นนัก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ใครต่อใครจะหันมองตามคนสวยจนคอบิดกันไปข้าง…
แอปเปิ้ลยิ้มคืนพี่แกรนด์ พยักหน้ารับคำๆนั้น ก่อนจะสูดลมหายใจยาวเหยียด แล้วพ่นมันออกมาเป็นการผ่อนคลายครั้งสุดท้าย
ร่างระหงหันหลังจากสถานที่ปลอดภัย แล้วเดินตรงขึ้นไปเสี่ยงกับผลลัพธ์ที่จะออกมาในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า… ผลลัพธ์จากความพยายามหลายเดือนของเธอ… ผลลัพธ์ที่หมายถึงอนาคต ความสำเร็จที่เธอตั้งใจไว้
แอปเปิ้ลนั่งลงที่เก้าอี้ไม้เย็นเฉียบประจำห้องสอบ หัวใจเต้นระรัวจนจับเป็นจังหวะใดไม่ได้ ความตื่นเต้นเข้าครอบงำทุกอนูความคิด ตัวชี้วัดอนาคตของเธอวางอยู่ข้างหน้า… ความรู้มากมายอัดแน่นอยู่ในหัว… แต่ทว่าในความเบียดเสียดนั้น มีเสียงหนึ่งที่ดึงรั้งจังหวะหัวใจเธอเอาไว้ให้สงบนิ่ง เมื่อนาทีแรกในการเปิดข้อสอบได้เดินทางมาถึง…
“นทฝากมาบอกแอปว่าสู้ๆนะ ดูแลตัวเองด้วย… มันคิดถึงแอปมาก… และก็ แอปสอบเสร็จ มันจะโทรหา…”
พี่นท… แอปจะสู้ๆนะคะ… แอปจะทำให้ดีที่สุด
แอปจะทำความฝันของแอปให้สำเร็จ …
แอปจะดูแลตัวเอง…
ใบหน้าซูบผอมพร้อมรอยยิ้มหวานๆของพี่นทที่พี่เนียร์ไลน์มาเป็นกำลังใจอ่านหนังสือสอบ ลอยวาบขึ้นมาให้คนที่กำลังนั่งอยู่กลางห้องสอบครั้งสำคัญ มือไม้เย็นเฉียบ จนต้องสูดลมหายใจลึกๆอีกครั้งเพื่อรวบรวมสติเป็นครั้งสุดท้าย…
เป็นกำลังใจให้แอปด้วยนะคะพี่นท…
ยังรอเธออยู่ที่เดิม…
_____________________________________________________________________________
การคิดถึงคนที่ไม่ได้เจอกันมันทรมาณ...
แต่มันก็มีความสุขเมื่อได้รู้ว่าคนที่เราคิดถึง เขาก็คิดถึงเราเหมือนกัน
เมื่อหลายๆๆเดือนก่อน มีคนเรียกร้องให้ลูกไม้อัพเรื่องนี้
ปัจจุบันหายไปไหนหมดแล้ว
5555555555555555555555555.
เห้ย เราอัพแล้วนะสหาย...
รับเลิฟซีน ... ฟิคอารมณ์กลางๆไปทางหวาน
คั่นเวลาจากฟิคดราม่าของใครแถวนี้ไหมคะ ?
ไม่อร่อยแต่แก้หิวได้นะจะบอกให้ 5555555555.
จุ้บๆ.3
เดี๋ยวอัพมันคือความรักตอนจบให้
คงจะหวานสมใจแหล่ะ ฮ๋าฮ่าฮ่า,,,
ฝันดีค่ะ
ปล.ลูกไม้ลบอันเก่าออกหมดเลย ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก มันลืม+มันตัน
ปล2.กำลังคิดว่าจะอัพเลิฟซีนเป็นสั้นๆไปเรื่อย ไม่ทำเรื่องยาว
ปล3.คุณลืมพี่นทผู้ขี้อายของเราหรือยัง...
ปล4.ถ้าลืมแล้ว กลับไปอ่านเลิฟฮิวจ์นะ
ปลสุดท้าย. ขอบคุณที่ยังไม่ลืมค่ะ :)
ความคิดเห็น