ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {ts7} Love huge รักมหาศาล #noteapp'

    ลำดับตอนที่ #1 : Intro .

    • อัปเดตล่าสุด 2 ก.ย. 54


    Intro.

     

     

     

    "Happy birthday to you , Happy birthday to you , Happy birthday Happy birthday , Happy birthday to you"

     

    เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์ ดังสนั่นโรงอาหาร...

     

     

    โต๊ะกลางโรงอาหารที่เด่นที่สุด โต๊ะประจำของพวกสาวๆเด่นดังทั้งหลาย ...

    พวกนักเรียนมัธยมปลาย ต่างก็ร้องตะโกนช่วยกันร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์กันจนน่าหมั่นไส้

     

     

     

    "เกรียน..." พยางค์สั้นๆ ของหญิงสาวนางหนึ่ง , เธอนั่งอยู่นอกจุดสนใจเพียงลำพัง ไม่มีกลุ่มเพื่อนสนิท ไม่มีคนรุมล้อม ไม่มีแม้กระทั่งคนร่วมโต๊ะยาวนี่เสียด้วยซ้ำ

     

    ริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติ เหยียดออกมาจงเกลียดจงชังเต็มที ...

     

     

    วันนี้ของปีที่แล้ว โต๊ะนั่น เธอได้นั่ง , เหตุการณ์นี้ เป็นของเธอ

    แต่เมื่อเวลาผ่านไป ...

     

     

     

    ร่างระหงลุกขึ้นยืน คว้ากระเป๋าสะพายเดินออกจากโรงอาหารไปอย่างเซ็งสุด ๆ , หยิบโทรศัพท์มือถือราคาแพงขึ้นมาดู ก่อนจะยิ่งอารมณ์เสีย เมื่อไม่พบว่าอะไรจะเปลี่ยนไปจากนาทีที่แล้วสักนิด นอกจากเวลาที่เดินไปเรื่อยๆเท่านั้น

     

     

    จวนจะบ่ายโมงเต็มที ... แต่ไม่มี ไม่มีใครพูดคำนี้กับเธอสักคำ

    'แฮปปี้ เบิร์ทเดย์'

     

    เธอควรจะได้ยินมันบ้าง วันนี้ก็วันเกิดเธอเหมือนกันนะ ...

     

    ……

     

     

    "เอาเลยไอ้นท เอาเลย ฉันเชียร์แกอยู่ๆ เอาเลย"

    "ฉันไม่กล้าว่ะเนียร์ น้องเขาท่าทางรมณ์ไม่ดี ไม่กล้าจริงๆ.."

     

    "เฮ้ย ด้านได้อายอด ด้านหมดอดได้ เชื่อฉันสิ !"

     

    หญิงสาวและชายหนุ่มคู่หนึ่ง .. แอบอยู่หลังเสาต้นใหญ่ใต้ตึก ลอบมองร่างระหงที่เดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากโรงอาหาร , ในแววตาหญิงสาว มีทั้งความหลงใหล รักใคร่ และกังวล ... จนเพื่อนชายคนสนิทที่คอยเชียรือัพอยู่นาน เริ่มหมดความอดทนต่ออาการเขินอันลิมิตของเพื่อนสนิท

     

    "นท เอ็งจะออกไปไหม ?" กดเสียงต่ำ ถามเพื่อนสาว...

     

    แต่เธอก็ยังยืนยันด้วยการส่ายหน้าเบาๆ ก้มลงมองกล่องของขวัญสีฟ้าในมือ แล้วเงยหน้ามองสาวสวยที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อย

     

    "ฉันไม่... เฮ้ยย"

     

     

     

     

     

    "อุ๊ย !"

     

    ไม่ทันขาดคำ เธอโดนเพื่อนชายถีบออกมาจากหลังเสา แทบล้มคะมำลงไปต่อหน้าของนางในดวงใจ เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาเรื่อยๆ ไล่มองตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงดวงตา ... ยืนตาค้าง ตะลึงงัน เมื่อได้เห็นใบหน้าสวยเฉียบในระยะประชิด แววตาคมคายดูมีเสน่ห์มากกว่าที่เคยแอบมอง เมื่อได้เห็นใกล้ๆ วินาทีนี้ ...ระบบหายใจของเธอหยุดทำงานไปเสียแล้ว

     

     

    ร่างสูงกว่าก้มมองเธออย่างโมโหนิด ๆ เสียงทุ้มกระชากถามอย่างมีอารมณ์

    "ขอโทษนะคะพี่ หลบทางให้แอปด้วย"

     

     

     

    เท่านั้น เธอก็กุลีกุจอหลีกทางให้รุ่นน้องคนนี้ทันที ... เพื่อนชายที่แอบอยู่หลังเสา ยืนมองเหตุการณ์ ลุ้นจนตัวเกร็งไปหมด ไม่เห็นเพื่อนสาวของเขามอบของในมือให้สักที อารมณ์หงุดหงิดก็พลุ่งพล่านสุดๆ

     

     

     

    ร่างระหงในชุดมอปลายของนางในดวงใจเดินจากไปแล้ว เธอได้แต่ทอดมองตามไปตาละห้อย ...

    ชั่งใจระหว่างความกลัว ความกล้า ความชอบ ความอาย ความหลงใหล ความรัก !

     

     

    ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก

     

     

     

    สุดท้าย ... ความรักชนะไปแบบขาดลอย !!!!!

    เธอรวบรวมความกล้าในวินาทีสุดท้าย ก่อนที่ร่างสูงจะเดินไปไกลกว่านี้ !

     

    "เอ่อ ... น้องแอปคะ"

     

     

     

     

     

    เจ้าของชื่อชะงัก .. หันกลับมามองเพียงนิดหนึ่ง ในแววตามีอารมณ์โมโหเจืออยู่มากทีเดียว ...

    ก่อนที่มันจะค่อยๆหายไปอย่างไร้เหตุผล เมื่อหูของเธอได้ยินน้ำเสียงหวานเล็กจับใจนั่น ในประโยคที่เธอต้องการรับฟังที่สุดในวันนี้...

     

     

     

    "แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะคะ"

     

    คนตัวเล็กกว่าก้าวขาเข้ามาใกล้ๆ วางกล่องของขวัญเล็กๆไว้บนมือเธอ ..

     

     

     

     

     

    อึ้ง ...

    ความรู้สึกแรก ก่อนที่ความดีใจจะเบียดแทรกเข้ามา

     

    เธอนิ่งก้มมองของขวัญในมืออยู่นาน ซาบซึ้ง

     

     

     

     

    ความรู้สึกดีมากก่อตัวขึ้นมาในเวลาอันรวดเร็ว เธอควรขอบคุณรุ่นพี่คนนั้นให้ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่จะทำได้...

    ของขวัญชิ้นแรกของวัน คำอวยพรสั้นๆที่ไพเราะลึกซึ้ง ไปถึงก้นบึ้งหัวใจ

     

     

    แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น เจ้าของของขวัญก็หายไปไหนเสียแล้ว

     

     

     

     

     

    เธอหันซ้ายหันขวามองหารุ่นพี่คนนั้นด้วยความงงงัน .. ก่อนจะสบถกับตัวเองเบาๆ เมื่อไม่พบวี่แววของรุ่นพี่คนนั้นแต่อย่างใด

    "หายไปไหนซะแล้วเนี่ย..."

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ร่างเล็กที่ 'แอปเปิ้ล' ตามหา วิ่งมาหลบหลังเสาสุดชีวิต ก่อนจะหยุดลงเหนื่อยหอบข้างๆเพื่อนชายคนสนิท , ใจเต้นแรง จนแยกไม่ออก ว่าความเหนื่อยจากการรีบวิ่ง หรือความตื่นเต้นกันแน่ ที่มีอิทธิพลต่อหัวใจของเธออยู่ขณะนี้

     

    "เฮ้ย รีบหนีออกมาทำไมนท ?" ถามเพื่อนสาวหน้าตาตื่นๆ เมื่อกี๊ก็เห็นดีดีอยู่แท้ๆ .. มือหนานุ่มลูบหลังเพื่อนเบาๆ เห็นอีกคนกำลังเอามือจับหัวใจตัวเองอยู่ พร้อมกับจ้องมองไปยังน้องแอปเปิ้ลด้วยสายตาอ่านยาก

     

    เขาทำหน้างงๆใส่เพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ นี่ 'นท' ติสท์เกินไป หรือเขาไม่เข้าใจเองกันแน่นะ

     

    "ไปเหอะเนียร์ ฉันไม่อยากเห็นสีหน้าผิดหวังตอนน้องเปิดของขวัญ..."

    พูดจบ นทก็หันหลังเดินจากตรงนั้นไปโดยไม่รอเขาสักนิดเดียว 'จูเนียร์' ทำหน้าทำตาไม่พอใจ งงกับไอ้เพื่อนรักคนนี้สุดๆ ... แต่เขาก็เดินกระแทกเท้าตามมันไปโดยดี

     

    "บอกกี่ทีแล้วว่าผู้ชายเขาไม่เดินกระแทกเท้ากัน !" เสียงเล็กต่ำของคนที่เดินนำหน้า ดังมาตามสายลม

     

    จูเนียร์ชะงักกึก ขาที่ยกไว้เก้าสิบองศาเตรียมกระแทกก็พลอยค้างไปด้วย .. ใบหน้าดูดีที่กำลังบูดบึ้ง ยิ่งบูดเข้าไปใหญ่ !

    ก่อนที่เขาจะลดขาลง แล้วก็เดินลากเท้าตามเพื่อนสาวไปอย่างเบื่อเต็มที

     

    "นี่ไอ้นท แกทำตัวเป็นไอ้โรคจิตแอบมองน้องเขามาสองปีแล้วนี่ไม่เบื่อเหรอวะ ?"

    เดินไปจนทัน เขาก็วางแขนลงบนไหล่เพื่อนก่อนจะส่งคำถามใส่อย่างตรงไปตรงมา , คนโดยถามเผยรอยยิ้มเล็กๆขึ้นมา ใบหน้าสวยหวานผินมาทางเพื่อนชายนิดหนึ่ง ส่งคำตอบสั้นๆ ที่สุดแสนจะกระชับ และได้ใจความให้จูเนียร์ได้ฟัง ...

     

    "ไม่"

     

    ก่อนจะเบี่ยงไหล่ ให้แขนเพื่อนสนิทตกลงไปอย่างกวนประสาท ...

     

    รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนริมฝีปากนทอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มที่นทไม่เคยมอบให้ใคร นทมอบให้กับตัวเองทุกๆครั้งที่เกิดคำถามนี้จากจูเนียร์ ...

     

    รอยยิ้มเย้ยหยัน ที่นทสร้างขึ้นมาเพื่อดูถูกตัวเองโดยเฉพาะ

     

     

    แอปเปิ้ลผู้โด่งดัง เป็นทุกๆอย่างในโรงเรียน จะมาสนใจรุ่นพี่มอห้าสุดแสนธรรมดาอย่างเธอได้ยังไง ?

    คงไม่มีวันเป็นแน่ ..

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    แอปเปิ้ลกระตุกริบบิ้นสีส้มที่กล่องของขวัญสีฟ้าเล็กๆนั่นด้วยใจระทึก ... ก่อนจะค่อยๆเปิดฝากล่องช้าๆ

     

    และเมื่อทันทีที่ได้เห็นของในกล่อง แอปเปิ้ลก็ยิ้มออกมาทั้งปากทั้งตาด้วยความชอบใจ

     

    ปิ๊กกีต้าร์สีขาวสะอาด มีรูปหญิงสาวคนหนึ่ง นั่งหันหลังมองไปยังพระอาทิตย์สีส้มที่อยู่ไกลๆ แม้พื้นที่จะมีเพียงนิดเดียว แต่รายละเอียดก็ชัดเจนเกินกว่าจะเป็นเพียงภาพวาดสั่วๆ และนั่นแสดงให้รู้ว่าคนทำ ตั้งใจกับมันเพียงไร ...  ด้านล่างมีหัวใจดวงเล็กๆ สีแดงสดแอบอยู่ แอปเปิ้ลเห็นแล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นมาอีก .. หยิบปิ๊กกีต้าร์ขึ้นมาจากบรรดากระดาษเส้นเล็กๆ ที่ทำหน้าที่รองกล่อง หมุนด้านหน้าด้านหลังดูอย่างพึงพอใจ ...

     

     

     

     

    HBD.

    อีกสามตัวอักษรสั้นๆที่แอปเปิ้ลพบในด้านหลังของปิ๊กกีต้าร์

     

     

    เธอยิ้มแก้มแทบปริ .. ในวันเกิดที่ไม่มีใคร แต่อย่างน้อยๆ รุ่นพี่ขี้อายเจ้าของปิ๊กกีต้าร์นี้ ก็สร้างความสุขให้เธอได้ด้วยการกระทำเล็กๆ ที่สุดแสนจะยิ่งใหญ่ในความรู้สึก

     

    ก่อนเธอจะกลายเป็นเหมือนตอนนี้ ตอนเธอเป็นคนโด่งดังในโรงเรียน มีหนุ่มๆ และรุ่นน้องมอบข้าวของแฮนด์เมดให้มากมาย แต่เธอไม่เคยเห็นใครปราณีตบรรจงเท่านี้มาก่อนเลย

     

    อยากพบพี่คนนี้อีกสักครั้ง .. จะมอบกอดใหญ่ๆ พร้อมกับคำขอบคุณจากหัวใจเป็นการตอบแทนเลย ...



    ..........







    ฮัลโหล !
    เป็นไง เรื่องใหม่มาแล้วว ไวป่าว ><
    เค้ารับรอง เรื่องนี้จะไม่ดราม่า .

    แล้วใครที่แค้นหรือเคืองพี่นทจากเรื่องที่แล้ว
    ลืมภาพนั้นไปให้หมด เราจะมาจำพี่นทคนใหม่กัน
    แอร๊ยยยย .


    วางตัวละครไว้คร่าวๆแล้ว อยากรู้ไหมคะมีใครบ้าง ๕๕๕ ๕ .
    นอกเหนือจากที่เอ่ยถึงไปแล้ว

    เดี๋ยวพรุ่งนี้มาบอก
    จุ้บๆ.3

    >//<


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×