คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : มันคือความรัก - 3
มันคือความรัก
Part III
ยิ่งดึกยิ่งเหงา จะกี่โมงก็ยังไม่นอน
เมื่อมีเธอเป็นภาพสะท้อนติดอยู่ในใจ
ถ้าการไถนิ้วไปตามหน้าจอทัชสกรีนไอโฟนจะทำให้โลกร้อนขึ้นหนึ่งองศา … ป่านนี้ โลกคงทะลุหลักพันองศาไปแล้วด้วยปลายนิ้วของนท พนายางกูร ผู้นั่งรูดนิ้วไปมาตลอดคืน…
ที่ไถน่ะ ก็ไร้สาระไปเรื่อยเปื่อย หน้าจอเรตินาดิสเพลย์ชัดเกินจริงกำลังแสดงรูปความสวยงามจากธรรมชาติ ณ ริมทะเลสาบเจนีวาที่เธอดูวนมาแล้วเป็นร้อยๆพันๆครั้ง มันยังสวยอยู่ แต่มันไม่ได้น่าดูแล้วในตอนนี้ … ในตอนที่เข็มนาฬิกาบอกเวลาตีสองสามสิบนาที มันจวนจะเช้าอยู่แล้ว … เช้าที่เธอต้องออกไปทำงานตอนหกโมง !
ยังไงดีล่ะ… อยากจะนอนนะ แต่ก็นอนไม่หลับ
นี่เป็นอีกคืนที่เธอกำลังจมอยู่กับความคิดถึง … คนที่แทบไม่มีโอกาสได้เจอมาแสนนาน …
“แหมม ถามถึงแอปทกครั้งที่เจอพี่แบบนี้ สับสนไรป้ะ พี่ไม่ใช่แอปนะจ๊ะน้องนท”
เสียงพี่แกรนด์เย้าเธอด้วยความเอ็นดู ดังวาบแทรกเสียงแห่งความเงียบเข้ามาในวินาทีที่นทหลับตา และภาพรอยยิ้มหวานๆในภาพจำแบบนั้นมันฉายชัดออกมาว่าพี่แกรนด์คงไม่ใช่คนเอ๋อๆมึนๆไม่รู้อะไรอย่างที่ใครเขาบอกกัน สายตาคู่นั้นบอกเธออยู่ว่าพี่แกรนด์ระแคะระคายในทุกอย่างที่เธอกำลังเป็น … กำลังทำให้เธอเขินจนอยากจะตายด้วยท่าทางรู้มากแบบนั้น
เธอต้องหนีหลบสายตา และส่งคำแก้ตัวอันแสนลนลานกลับไปทุกที …
“ก็เห็นพี่แกรนด์กับแอปเจอกันที่ฟิตเนสบ่อย แต่นทไม่ค่อยได้เจอ นทเลยถามถึง…”
จากนั้น พี่แกรนด์ก็จะส่งยิ้มใสใส พร้อมกับปลายนิ้วชี้ที่เลื่อนมาเขี่ยคางเธอเบาๆอย่างน่าสยิว แต่เชื่อเหอะ นาทีนั้นรอยยิ้มคนสวยทำเธอสยอง…
“พี่น้อยใจดีป่ะ นทเห็นพี่เลยนึกถึงแอป … แต่เอ๊ะเดี๋ยวๆ นึกถึงเฉยๆ หรือคิดถึงมากๆกันแน่นะจ๊ะ ?”
พอแซวเสร็จสมใจ คนสวยก็หัวเราะร่าพร้อมกับหันหลังจากไปอย่างน่ามอง…
เหตุการณ์ที่เธอเจอมากับตัวทำให้นทเชื่อเลยว่าสองกาแห่งเดอะสตาร์อย่างพี่กาเดอะสแต้ม และพี่กาเดอะสแตนด์นั้น ขึ้นชื่อเรื่องการชงจริงๆ … จากที่เคยได้ยินเข้าหูมาบ่อยๆมาสองสาวนี่ชอบชงพี่โน่พี่ริท มาเจอกับตัว เธอเลยรู้สึก …
แต่ก็แค่นั้นแหล่ะความหวังของเธอ ความหวังที่จะได้รู้เรื่องแอปเปิ้ลให้หายคิดถึง มันจบลงพร้อมเสียงหัวเราะสะอกสะใจของคนที่ได้เจอแอปเปิ้ลอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน … เสียดายที่คนนั้นไม่ใช่เธอ
สิ่งที่เธอพอจะทำเมื่อมันคิดถึงจนแทบทนไม่ไหว… ก็คงได้แค่ เปิดยูทูปแล้วหาความทรงจำเก่าๆ ที่ใครบางคนเก็บเอาไว้ …
คลิปสั้นๆ ที่มีแต่สุ้มเสียงของเธอเต็มไปหมด
“จะขอ..ให้มีแค่ใครคนหนึ่ง ที่จะไม่ทำให้ช้ำ และไม่ทำให้เราเศร้าใจ …”
เสียงใสใสของเธอ แต่เป็นหน้าของอีกคนกำลังขยับปากสวมรอยได้อย่างแนบเนียนแต่ก็น่ารักไม่เบา… บรรยากาศหลังเวทีวันนั้น เธอจำขึ้นใจ
ทุกคนวุ่นวายกับการฮัมเพลงของตัวเอง วุ่นวายกับการขอรุ่นพี่เดอะสตาร์คนนั้นทีคนนี้ทีถ่ายรูปแล้วลงอินสตราแกรม มันเป็นงานอดิเรกของคนจะดัง ถ่ายรูป ถ่ายคลิป อัพเดทตัวเอง … ทุกคนทำ แต่เธอไม่ เธอเลือกจะเข้าไปวุ่นวายกับกิจกรรมของคนอื่น เลือกจะสอดหน้าเข้าไปในกล้องและร้องเพลงกับเจ้าแม่ทวิตเตอร์ของรุ่น …
นทอยากจะหัวเราะกับปากตัวเองที่ช่างทำได้อย่าง … น่ารักน่าชัง
หน้าจอกำลังปรากฏภาพคนสวยเดินวุ่นวายไปทั่ว มีเจ้าซิลวี่น้องรักแจมนิดหน่อยพอเป็นพิธี … ก่อนที่กล้องหน้านั่นจะมาจับอยู่ที่ใบหน้าเธอ และมีพี่ชายคนสนิทแทรกน้าเข้ามาทำท่าเลียกล้องได้อย่างคลับคล้ายคลับคลากับสัตว์บางชนิด
“พี่เนียร์ ฮ่ะๆ…”
นทเรียกชื่ออีกคนกับตัวเองแล้วก็หัวเราะร่วน… ก่อนที่คลิปนั้นจะจบลง … เพื่อให้เธอจะเปิดมันวนอีกครั้ง
เปิดดูภาพความทรงจำที่ยังมั่นคงแจ่มชัดเสมอ…
เปิดดูให้รู้ว่าจนผ่านมานานขนาดนี้ คำว่าคิดถึงของเธอยังไม่เคยลบเลือน
.
.
“โฮวววววว ! ตาย ! งานเต็มพรืดแทบไม่มีวันหยุดแบบนี้ พี่จะฆ่านทหรอ!”
ถ้าใครไม่เคยเห็นเธอโวยวาย หรือไม่แน่ใจว่าเคยเห็นแล้วหรือยัง ให้ลองเหลือบตามามองเธอตอนนี้ดู จะได้รู้ว่าเมื่อเธอโวยวาย มันเป็นยังไง…
“โอยยยย… เดือนทั้งเดือน นทหยุดไม่ถึงสิบวันเลยนะ โอยยยยย โอยยยยยยย โอยยยยยยยยยย โอยยยยยยยยยยยยยย ฮืออออ”
คนตัวเล็กถีบๆๆๆๆดิ้นๆๆๆๆบนโซฟาราวกับเด็กน้อยที่โดนคุณแม่ขัดใจ… และถึงแม้เจ้าตัวจะอายุอานามปาเข้าไปเกือบๆยี่สิบแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ดูน่าเกลียด ตรงกันข้าม มันกลับน่ารักโคตรๆด้วยซ้ำในสายตาคนมอง
“เฮ้ย ป๋า ดูตารางงานดีดีก่อน ดูดิ๊ว่าในความโชคร้าย มีอะไรซ่อนไว้ ดูๆ”
พี่ผู้จัดการศิลปินของค่ายที่ถูกส่งมาดูแลเธอชั่วคราว ส่งกระดาษที่เธอเพิ่งทิ้งไว้บนโต๊ะมาจ่อหน้าเธอยิกๆ พร้อมกับทำเสียงเล้กเสียงน้อยบวกยิ้มเผล่อย่างชวนตื่นเต้น หึ… จะทำอะไรให้มันน่าดีใจก็ทำไปเถอะ เธอไม่สนใจหรอก อย่างกับว่าถ้าเธอดูแล้วงานบ้าๆนั่นมันจะแน่นน้อยลงงั้นแหล่ะ
คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความน้อยใจในโชคชะตา… ฮือออ เค้าเหนื่อยนะ
“นี่ ป๋า ! อย่ามาหาว่าพี่ไม่เตือนนะถ้าไม่ดู ใบ้ให้ก็ได้ว่าเป็นเรียนแอคติ้ง ! แต่เจอใครอะไรยังไงนี่พี่ก็ไม่รู้นะ… ไปละ เดี๋ยวแวะเอาตารางงานไปให้คนอื่นต่อ”
พี่ผู้จัดการคนเก่งย้ำเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะแล้วจากเธอไปพร้อมกระดาษอีกปึกใหญ่… ทิ้งเธอไว้กับความเซ็งและเหนื่อยหน่ายแบบสุดพลัง… คนตัวเล็กกลิ้งไปกลิ้งมาบนโซฟาอย่างเบื่อๆ หนังสือก็ต้องเรียน งานก็ต้องทำ ทั้งหมดนั่นเป็นสิ่งที่เธอรัก แต่ทำไมเธอกลับไม่รู้สึกเลยในตอนนี้
เธอขาดอะไรไป…ขาดไป … อะไรที่เธอรู้สึกมีความสุขมากกว่า… เมื่อได้อยู่ด้วยกัน
อะไรที่เธอไม่แน่ใจว่ารัก…
แต่มีความสุข มากกว่าอยู่กับสิ่งที่แน่ใจว่ารัก
เธอขาด… ขาดมุกแป้กๆไป… ขาดไปนานจนหัวใจขำไม่ออกเสียแล้ว
“เฮ้ออออออ…”
เสียงถอนหายใจดังซ้ำๆอย่างคนที่หาทางออกให้หัวใจตัวเองไม่เจอ… เธออยากเจอแอปเปิ้ล แต่เหตุผลแค่คำว่าอยากเจอมันคงไม่พอ… เธอเคยลองแล้ว ลองพยายามไปหา ลองพยายามโทรหา แต่พออีกคนถามกลับมาว่ามีอะไรหรือเปล่า… เธอก็ไม่กล้าตอบความจริง
ความจริงว่าเธอน่ะ… โคตรคิดถึง…
“เฮ้ออออออออออออออออออออออออออ !”
อีกหนึ่งถอนหายใจ… ก่อนที่คนตัวเล็กจะผุดลุกขึ้นนั่งกุมขมับ… แล้วฟาดมือลงบนโต๊ะเพื่อหยิบไอ้ตารางงานเฮงซวยนั่นมาดูให้ละเอียดลอออีกทีตามที่พี่ผู้จัดการได้ทิ้งท้ายไว้…
ดวงตาหรี่เล็ก ไล่มองตั้งแต่ต้นจนปลายอย่างช้าๆ… ยิ่งมองนานๆ ใจเธอยิ่งเต้นระทึกเหมือนบีทเพลงแด๊นซ์ที่ได้ยินในผับทั่วไป…
มือไม้สั่นสะท้าน เมื่อเจอสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้ง !
เรียนแอคติ้ง เอสพลานาด – เดอะสตาร์7
โอ้วววว เยส !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.
.
“นททททททททท”
“พี่กวงงงง”
เสียงสองสาวร้องเรียกชื่อกันดังลั่นพื้นที่ กอดที่สองร่างจะโผเข้าหาแล้วสอดแขนเข้าหลังคอแถมพาตัวไปแนบชิดติดกันอย่างแสนคิดถึง … วันนี้เป็นวันดีดีในรอบหลายต่อหลายเดือนที่หนุ่มๆสาวๆร่วมรุ่นจะได้มารวมตัวกัน … จำนวนคนก็ไม่มากไม่มายเท่าไร แค่แปดคน…
แปดคน แปลว่า ครบทั้งรุ่น !!!!!
นั่นล่ะความฟินสุดยอดของวันนี้เลย !
“คิดถึงจังเลยยยยยย”
นทว่าคำคิดถึงใส่พี่สาวคนสวยแล้วก็โยกตัวที่ไซส์ไล่เลี่ยกันซ้ายทีขวาทีอย่างแสนจะคิดถึง … ใบหน้าทั้งใบเปื้อนใบด้วยรอยยิ้มแห่งความตื่นเต้นในอกบอกไม่ถูก … หัวใจจังหวะร็อคแอนด์โรลมันเริ่มต้นเต้นขึ้นตั้งแต่วินาทีที่นทเปิดตารางงานเดือนนี้ขึ้นมาในเดือนที่แล้วและพบว่า ในตารางงานระบุคลาสแอคติ้งของพวกเธอเอาไว้เต็มๆวัน เริ่มต้นตั้งแต่เช้าวันนี้…
และนั่นทำให้คนพลังน้อยแบบนท อุตส่าห์ทนุถนอมร่างกายเอาไว้ให้เซฟที่สุด … นอนตั้งแต่หัวค่ำ และแหกขี้ตาตื่นแต่เช้าเพื่อมารอเจอใครบางคน… ใครบางคนที่มักจะตรงต่อเวลาและมาก่อนใครเสมอ แต่วันนี้กลับผิดพลาดไป … กลายเป็นพี่กวางที่มาก่อนแทน
แต่ก็ไม่เป็นไร … ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเริ่มคลาส และเธอยังคงนั่งรออยู่ด้วยความหวัง
“ให้ตาย วันนี้รถติดอย่างไม่น่าเชื่อ ดีนะพี่ขึ้นบีทีเอสมาไม่งั้นคงถึงบ่ายโมง”
พี่สาวคนสวยบ่นยาวทั้งที่ยังเอาแขนวางไว้บนไหล่น้องสาวคนสนิทแบบนั้น … ให้นทได้ยิ้มหวานๆตอบกลับไปแล้วลดแขนลงมาโอบรอบเอวพี่สาวเพื่อรั้งร่างบางๆนั่นมาแนบกายด้วยความคิดถึงจับใจ … มันทั้งคิดถึงระคนความตื่นเต้นไปหมด ไอ้ตารางเรียนเร่งด่วนนี่ทำเธอไม่เป็นอันจะกินอันจะนอน และตอนนี้นทก็กำลังตื่นเต้นใจไม่เป็นจังหวะ
เธอกำลังจะได้เจอแอปเปิ้ลแล้วนะ…
จะได้ไม่ต้องถามข่าวคราวจากใครให้ต้องโดนแซวผ่านสายตาสักที
อีกราวๆครึ่งชั่วโมงถัดมา เพื่อนๆร่วมรุ่นจึงได้ค่อยทยอยกันมาทีละคนสองคนจนนทเช็คชื่อได้ถึงเจ็ด … ไล่เรียงตามหมายเลขไปตั้งแต่พี่เนียร์ พี่ตูม พี่กวาง เจ้าซิล พี่แอมป์ เธอ … ก่อนที่มันจะสะดุดกึกที่เจ้าของหมายเลขเจ็ด และกระดอนข้ามไปที่พี่เนสหมายเลขแปด
คลาสแอคติ้งกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า…
กลุ่มดาวทั้งหกเริ่มลุกขึ้นทยอยเดินเข้าห้องโถงขนาดใหญ่อย่างช้าๆ … เสียงพูดคุยจอแจจ้อกแจ้กเป็นภาษาแห่งความคิดถึงที่นทสัมผัสได้จากใจ ไม่บ่อยที่เราจะได้มารวมตัวกันแบบนี้ …
คนสนิทกันเริ่มจับตัวกันเป็นคู่ๆ … พี่เนียร์กับพี่ตูมเดินกอดคอกันนำไปเป็นคู่แรก สำเนียงอีสานบ้างเหนือบ้าง ที่เธอฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ลอยออกมาจากบทสนทนาของสองหนุ่มที่ทำให้คนที่เหลือหัวเราะหัวไห้กันตัวโยน…
พี่เนสพี่แอมป์เดินลากซิลไปข้าง พี่กวางไปข้าง … สี่คนนั้นตัวติดกันจนเหมือนมีใครเอากาวเหนียวๆมาทาไว้ … มันพอดิบพอดีแล้วกับคนหกคนที่พากันเข้าไป … ส่วนเธอ ยังต้องรอใครที่ยังมาไม่ถึง…
ไม่รู้ทำไมยังมาไม่ถึง…
ไม่รู้แอปเปิ้ลจะยังใจร้ายให้เธอต้องรอไปอีกนานแค่ไหน ?
.
.
“ยินดีต้อนรับสู่คลาสแอคติ้งครับ…”
“คิดถึงจังเลยเนอะ”
เสียงนุ่มๆราวกับนักร้องเสียงทองของคุณครูแอคติ้งหนุ่มหล่อ กับรอยยิ้มหวานๆชวนละลายเหลวเป๋ว กำลังทำให้สองในสามสาวในคลาสนั่งยิ้มปลื้มราวกับเจอขุมทรัพย์ทองคำกลางป่าลึก … แต่นทเป็นเพียงหนึ่งในสามที่ยังคงนั่งนิ่งอย่างหมดอาลัยตายอยาก … การรอคอยยังไม่สิ้นสุดลงแต่เธอกำลังจะเหี่ยวตาย … เธออยากรอแอปเปิ้ลข้างนอกประตูนั่น อยากเดินเข้ามาพร้อมแอปเปิ้ลเหมือนอย่างที่เคย อยากเป็นคนแรกที่เห็นหน้าแอปเปิ้ลในวันนี้ … แต่ไอ้เจ้าซิลวี่ก็มาขโมยฉากดีดีในชีวิตเธอไปหมด
“พี่นท เข้าห้องก่อน แอปไลน์มาบอกซิลว่าแอปตื่นสาย แถมรถก็ติดอีก คงอีกประมาณครึ่งชั่วโมงอ่ะ …”
เจ้าน้องคนสนิทรั้งแขนกันให้เข้าห้องด้วยแรงทั้งหมดที่มี พาเธอเดินเข้ามาโดยไม่คิดจะถามความเห็นเธอสักคำ …
“ครูให้ซิลมาตาม มาเร็ว พี่นทเข้ามาก่อน”
“นี่พวกคุณไม่ได้เจอกันมานานแค่ไหนแล้ว ? เดือน สองเดือน สามเดือน หรือสี่เดือน ?”
คุณครูแอคติ้งที่นทไม่แคร์แม้แต่จะรู้ชื่อ ถามคำถามโดนใจที่ทำทุกคนแย่งกันยกมือตอบด้วยระยะเวลาไม่ตรงกันสักนิด… เจ้าซิลคนเบลอจับมือกับพี่กวางตอบเสียงดังฟังชัดว่าหนึ่งเดือน พี่ตามพี่เนียร์หันมองหน้ากันเหมือนจะปรึกษาแต่ก็ได้คำตอบที่โคตรต่างกันออกมาว่าสองเดือนกับสี่เดือน … ส่วนพี่เนสพี่แอมป์ ก็ส่งเสียงนุ่มโทนเดียวกันออกมาว่าสามเดือน เป็นคู่สุดท้าย
นทนั่งฟังคำตอบของทุกคนแล้วยิ้มชืด
คำตอบทั้งหมดนั่นผิด… ทุกคนผิด
วันนี้เป็นวันที่ครบห้าเดือนพอดิบพอดี กับการไม่ได้รวมกันครบครันแบบนี้
ห้าเดือน ร้อยห้าสิบกว่าวัน เป็นหมื่นเป็นพันชั่วโมง เป็นแสนเป็นล้านนาที …
เธอรู้ดี… เพราะเธอนับทุกวันเวลา
และทั้งที่ใจคิดว่าจะไม่ยอมสนใจคลาสที่ไม่มีแอปเปิ้ลนี่สักนิด แต่นทก็เผลอปล่อยอารมณ์ให้ถลำลึกลงไปในคลาสบ้าๆนี่อย่างเข้มข้นขึ้นทีละน้อย โดยที่เธอแทบไม่รู้ตัว…
“ความรู้สึกเก่าๆตอนอยู่ในบ้าน .. แคร์กัน เป็นห่วงกัน คิดถึงกัน ยังมีอยู่ไหม ?”
คุณครูหนุ่มยิ้มบางๆกับคำตอบที่ไม่ได้ตรงกันสักอัน พลางส่งคำถามต่อมาให้เด็กๆอย่างผู้ใหญ่มาดนิ่งคนหนึ่ง… บทเรียนแรกในวันนี้เริ่มต้นขึ้นอย่างเนิบนาบและเชื่องช้า … กับคำถามที่ไม่มีใครสามารถยืนยันได้ว่าในใจนั้นคิดแบบไหน … เขาปล่อยให้เหล่าลูกศิษย์กลุ่มใหม่ นั่งคุยกับตัวเองเงียบๆ
“ครูขอคำตอบที่คุณมั่นใจคำตอบเดียว … นับแต่วันที่พวกคุณต้องแยกย้ายจากกันไปคนละทิศละทาง จากวันนั้นจนวันนี้ … ห้าเดือนเต็ม …คุณยังรู้สึกอะไรแบบเดิมต่อกันอยู่ไหม ?”
มันเป็นคำถามที่ทำลิงเจ็ดตัวพากันเงียบงันและมองหน้ากันอย่างไม่อาจเอ่ยอะไร…
นทผ่อนลมหายใจยาวเหยียด … มันเป็นวิธีรวบรวมสติง่ายๆ ที่นทยึดถือปฏิบัติมาตั้งแต่ในบ้าน
จับมือตัวเองแน่นอย่างตื่นเต้น… ตื่นเต้นกับคำถามที่เธอเองก็เฝ้าหาคำตอบอยู่ทุกวี่ทุกวัน
ทบทวนคำถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า … แน่นอนล่ะที่เธอยังห่วงหาอาทรคนในบ้านคนนั้นอยู่เสมอ … เธอยังคิดถึงบรรยากาศสีส้มอ่อนๆบนเตียงหลังนั้นจับใจ … เธอยังพอใจที่จะได้ฟังมุกตลกแป้กๆของสาวสวยหุ่นดีอันดับหนึ่งของบ้านที่ไม่ว่าจะยิงมุกไหนๆเธอก็ไม่เข้าใจเสมอ…
ทั้งหมดนั่นเธอแน่ใจ
เธอยังเหมือนเดิม…
“นทเหมือนเดิมค่ะ”
คำตอบของนท ดึงความสนใจของทุกคนให้มุ่งตรงมาที่เธอได้อย่างฉับพลัน… เป็นคำตอบแรก เสียงแรกที่หนักแน่นของคำถามนี้… และแน่นอน รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจฉายวาบขึ้นมาบนใบหน้าแสนสุภาพของคุณครูหนุ่มหล่อ … จากการยืนหน้าคลาสเพื่อจะได้มองเด็กๆทั้งเจ็ดคนในมุมรวมๆ … คุณครูก็เปลี่ยนที่ยืนโดยการก้าวเท้าเร็วๆรวดเดียวไปจ่อหน้าเจ้าของคำตอบที่กำลังทำหน้าตากระอักกระอ่วนใจ
ทุกคนพากันอมยิ้มและหันมามองเธอราวกับจงใจจะคาดคั้นกัน… หกคนที่เหลือเขยิบรวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่ ทิ้งเธอให้กลายเป็นผู้ต้องหาที่โดนสอบสวนคดีสำคัญอยู่คนเดียว กลางห้องที่มีแต่กระจกรอบด้านแห่งนี้
“อะไรที่เหมือนเดิมนท ?”
คำถามต่อมาที่มีคำเฉพาะเจาะจงถึงคนตอบ… ทำนทต้องเงยหน้ามองคนถามราวกับจะประท้วง …อะไรกัน ครูจะเอาอะไรจากเธอ … ดูครูจะตั้งใจและเจาะจงจะคาดคั้นเธอมากเลยนะ
นทเขยิบตัวถอยหลังไปหนึ่งคืบ… พร้อมกับจ้องสายตาเขม็งคู่นั้นอย่างหวาดๆ
ความรู้สึกอยากซ่อนบังบางอย่างเกิดขึ้นในใจอย่างช้าๆ และเธอต้องทำทุกทางเพื่อรักษาความลับเอาไว้
เธอไม่ได้อยากตอบเลยนะ
หืยย.. อะไรล่ะที่เหมือนเดิม
ความคิดถึงของเธอ ที่ยังตั้งมั่นอยู่กับคนเดิมคนเดียว หรือไง ?
“ค ความรู้สึก… !!!!”
คนกดดันโพล่งออกไปเสียงสั่น หลุดตอบในวินาทีที่คุณครูคนเดียวค่อยๆคืบเข้ามาประชิดเธออีกครั้ง … แววตาคู่นั้นทรงอิทธิพลถึงขนาดทำเธอกลัว อกใจสั่นไหวไปหมด รู้สึกเหมือนกำลังจะถูกตัดสินประหารชีวิตก็ไม่ปาน
และยิ่งรู้สึกมากกว่านั้น เมื่อมองเลยคุณครูไปและพบเพื่ออีกหกคนนั่งจับมือตัวเองแน่น ลุ้นรอคำตอบเธออย่างที่ไม่เคยเป็น…
เชื่อเขาเลย ! ให้ตาย
“ความรู้สึก…”
เสียงสุภาพทวนคำพร้อมยิ้มอบอุ่น วินาทีเดียว ที่นทเห็นคุณครูแอบหันไปยักคิ้วกับเหล่าลิงด้านหลัง
พร้อมกับที่คำตอบนั้นทำให้คุณครูหนุ่มหล่อยิ้มกว้างขึ้น … มากพอๆกับที่สายตาแสนร้ายกาจคู่นั้นเฉียบคมขึ้นอย่างจงใจคาดคั้นเอาคำตอบที่ลึกที่สุดของหัวใจ…
“แบบไหน ?”
แบบไหน…
คำถามบ้าอะไรของครูน่ะ …
นทอยากจะตะโกนใส่หน้าหล่อๆนั่นเสียให้ผงะหากนั่นไม่ใช่การเสียมารยาท … คุณครูกล้าดียังไงมาเอาคำตอบจากเธอทั้งที่เธอไม่เคยจะแน่ใจกับมันเลยสักครั้ง
นทจ้องตาคุณครูนิ่ง… อย่างน้อยเธอก็พยายามให้นิ่ง … แต่ก็รู้ตัวว่ามันหวั่นไหวไปหมด กับการโดยสายตาเจ็ดคู่จับจ้องเอาแบบนี้
โดยเฉพาะคู่ที่เจ็ด คู่ข้างหน้านี่
นทเริ่มรู้สึกเหมือนว่าใครๆก็ล่วงรู้เรื่องราวในใจเธอ … รู้สึกเหมือนเธอกำลังจะถูกฆ่าหากไม่พูดความลับนี้ออกไป…
และความกดดันทำให้นทต้องเขยิบถอยหลังไปอีกสเต็ป … อย่างขลาดกลัว
“ตั้งแต่เมื่อไร”
เห้ย ! … คำถามเปลี่ยนอีกแล้ว ทั้งที่เธอยังไม่ได้ตอบอะไรไปสักคำ…
นทหลับตาปี๋อย่างไม่อยากจะสบตา เธอคงต้องบ้าถ้าต้องลืมตาขึ้นมาเพื่อมองว่าทุกๆคนจับจ้องมองเธอราวกับรู้ลึกไปถึงถ้อยคำข้างในแค่ไหน
จากที่เคยถอยหลังแค่สั้นๆ บัดนี้คนตัวเล็กถอยกรูดไปติดพื้นปูนเย็นๆอย่างประหวั่นสุดใจ
หยุดถามสักที เธอไม่มีอะไรจะตอบ …
“กับใคร ?”
กับใคร…
คำถามบ้านั่น
ถ้าตอบออกไป เธอจะขาดใจตายไหม ?
“นท! ผมจะทวนคำถาม …”
คุณครูหนุ่มหล่อยื่นข้อเสนอให้อย่างใจดี เขาคงกลัวเธอตอบไม่หมด เขาคงกลัวเธออึ้งนานไป… จึงได้ยิงคำถามน่ากลัวรัวๆออกมาแบบนี้
“ถ้าความรู้สึกคุณยังเหมือนเดิม มันเป็นความรู้สึกแบบไหน มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไร… และใคร ! ใครคือคนที่คุณคิดถึงที่สุด !!!!!!!!”
แอ่ดด…
“ขอโทษค่ะครู … ขอโทษค่ะที่มาสาย !”
วินาทีที่โดนคาดคั้นจนหายใจไม่ออก… เสียงนี้เป็นเหมือนเสียงที่ช่วยชีวิตนทในวินาทีที่กำลังจะตาย ! เพียงเสียงเดียวของคนเดียวที่ขาด… ดึงความสนใจและสายตากดดันของทุกคนไปได้จนนทได้หายใจเข้าไปเต็มปากอย่างโล่งอก…
“แอปปป… มาแล้ววว คิดถึงง”
เสียงเซ็งแซ่ดังขึ้นพร้อมๆกับที่เพื่อนๆพากันเฮละโลเข้าไปกอดสาวสูงโย่ง… นทใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ เมื่อพบว่าเป็นใครที่โผล่มาในเวลานี้
คุณครูแอคติ้งหนุ่มหล่อ ยิ้มมุมปากราวกับรู้ทันเธอไปหมดทุกอย่าง… ดวงตาเรียวเล็กแต่ทว่าแสนซุกซน ขยิบให้เธอ พร้อมโน้มตัวมาพูดประโยคสั้นๆเบาๆ พอให้ได้ยินกันสองคน
ประโยคที่ทำเอาเธอต้องเขินตัวเอง.. เขินตัวเองจนหน้าแดง ที่เผยไต๋จนใครๆก็รู้มันได้โดยง่าย
“ไม่ต้องตอบครูแล้วล่ะนท.. ครูรู้แล้ว คำตอบของนทคืออะไร…”
เสียงนุ่มๆนั่นดังที่ข้างหู… แต่ภาพงดงามนั่นกำลังตราตึกเข้าไปในใจ…
คนที่เธอแสนคิดถึง มายืนตัวเป็นอยู่ตรงหน้านี่… แอปเปิ้ลหันมายิ้มให้เธอ… แม้ทั้งเนื้อทั้งตัวจะตกอยู่ในอ้อมกอดของพี่พี่ที่ยื้อแอปเปิ้ลเอาไว้ราวกับจะไม่มีวันปล่อยไป
รอยยิ้มแบบตาแทบปิดของแอปเปิ้ล…
สดใส… ยิ่งกว่าที่เคยเห็น
น่ารัก… ยิ่งกว่าที่เคยเจอ
มาแล้ว… มาแล้วล่ะ มาแล้วนั่นไง คนที่เป็นเจ้าของความรู้สึกทั้งหมดของเธอ
แอปเปิ้ลมาเฉลยมันแล้ว มาเฉลยคำถามบ้าๆนั่น… มาทำให้ครูรู้ความลับของเธอ ความรู้สึกดีดีที่ใจเธอเก็บไว้ไม่ไหว
แอปเปิ้ล… ผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้วันนี้ของเธอ มันเปี่ยมล้นไปด้วยความหมายลึกซึ้งอย่างที่อธิบายไปก็คงไม่มีใครเข้าใจ…
ไม่รู้สิ… วินาทีเดียวที่เธอได้เห็นยิ้มนี้ มันทำให้เธอ… หายเหนื่อย
ดีใจที่เจอกันนะ… แอปเปิ้ล
มันคือความรัก ตอนสาม !
55555555555555555.
เราต้องอัพให้จบสิ จะทิ้งไว้แบบนี้ได้ไง คิคิ ><.
จริงๆลูกไม้ทำตอนนี้เสร็จนานแล้วนะ แต่ลืมลง 5555.
ยังคิดถึงมั้ย:)
ยังจำกันได้หรือเปล่า
ลูกไม้ไม่ได้อัพเรื่องนี้มาห้าเดือนแหน่ะ
นานนะ...
...ขอโทษ...
แต่เดี๋ยวเค้าจะอัพให้จบ และจะอัพเรื่องใหม่อีก !
และจะเอา tbc ให้จบ
และคอยดูและกานนนน ห้ามทิ้งละกานนนน
จุ้บๆ ฝันดีน้อออ ^^
ความคิดเห็น