คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7 ไม่เป็นอะไร (?)
ค่ำคืนนั้น หลังจากที่ซี พาแอปเปิ้ลกลับไปได้ไม่นาน ... นทก็กลับเข้ามาที่ห้องสภาพที่ดูเหนื่อยล้าจนสัมผัสได้ วางเจ้าอูคูเลเล่ตัวโปรดไว้ยังที่ประจำของมัน ก่อนจะฝังตัวเองอยู่คนเดียวภายในห้องนอน...
แกรนด์นั่งเฝ้าหน้าห้องอยู่นานหลายชั่วโมง เห็นอีกฝ่ายเซื่องซึมก็เป็นห่วงจับหัวใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะไถ่ถามอะไร
แต่สุดท้าย ... ก็ตัดสินใจเดินเข้าครัว ไปอุ่นนมสดแก้วหนึ่ง ก่อนจะเดินไปยังห้องนอนของทั้งคู่ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบายใจ
"นท..."
เสียงนุ่มทุ้มเรียกชื่อคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่เบาๆ ... วางแก้วนมสดไว้บนหัวเตียงนอน ก่อนจะใช้มือเนียนนุ่ม ลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
"เงยหน้ามาคุยกับพี่ก่อนซิ ไหนเป็นอะไรเอ่ย"
นทขยับตัวนิดหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับแกรนด์อย่างปวดร้าว ...น้ำใสใสคลอหน่วยอยู่ที่ดวงตาเล็กๆอยู่ตลอดเวลา
"นท ใครทำอะไรเธอ" แกรนด์ถามขึ้นมาด้วยความตกใจ ก่อนจะดึงตัวผู้เป็นน้องขึ้นมากอดไว้แนบแน่น ... นทที่พยายามจะหยุดร้องไห้มาเป็นเวลานาน ถึงกับปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง เมื่อได้รับสัมผัสอันอบอุ่นนี้จากผู้เป็นพี่...
"เป็นอะไรๆ" แกรนด์ถามซ้ำไปซ้ำมาอย่างเป็นห่วงกังวลถึงที่สุด ... ตลอดเวลาสองปีกว่าที่อยู่ด้วยกันมา ไม่มีสักครั้งที่น้องสาวคนนี้จะมีน้ำตาให้เห็น แม้แต่สีหน้าไม่สบายใจ ยังนับครั้งได้ ...
แต่วันนี้ กลับปล่อยโฮออกมาเสียงดังจนน่าตกใจ น้ำหูน้ำตาไหลเสียจนเธอใจหายไปหมด ...
"นทรักพี่แกรนด์นะ รักที่สุด รักคนเดียว..." นทพูดซ้ำไปซ้ำมาในอ้อมกอด ทั้งๆที่ยังร้องไห้โฮไม่หยุด ... ซ้ำยังกอดรัดแกรนด์ให้แน่นขึ้นอีกอย่างต้องการตอกย้ำ ตอกย้ำใจความในประโยคที่เพิ่งเอ่ยไป
เธอรักแกรนด์คนเดียว
เธอจะต้องรักแกรนด์คนเดียว
เธอต้องรักแกรนด์คนเดียว !
แต่ทว่าใบหน้าของอีกคนกลับลอยขึ้นมาอยู่ตลอด แม้กระทั่งในเวลาที่เธอสวมกอดอยู่กับอีกคน...
ฉันไม่เป็นอะไร รู้ตัวดีต้องทำยังไง
แม้น้ำตายิ่งห้ามอย่างไร ฉันรู้...
แค่ไม่นาน ทุกๆ อย่างจะผ่านไป
"พี่ก็รักนทนะคะ รักที่สุด รักคนเดียว..." แกรนด์อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ แม้จะกังวลเรื่องน้ำตาของคนในอ้อมกอดอยู่มากก็ตาม แต่คำบอกรักนั้น กลับทำให้ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ
ยิ่งนานวัน ความผูกพันยิ่งมัดหัวใจเธอให้ผูกติดอยู่กับคนคนนี้ ...
ยิ่งนานวัน เธอยิ่งทั้งรักทั้งหลงคนคนนี้จนไปไหนไม่ไหว
ยิ่งนานวัน ความสัมพันธ์ยิ่งพัฒนาแน่นแฟ้นขึ้น และนั่นคือสิ่งที่เธออยากให้เป็นไป
แม้จะยังคงสงสัย ... ว่าผู้หญิงคนนี้มีดีอะไร ทำไม เธอถึงได้รักเขาเหลือเกิน ?
.
.
.
"ไม่ต้องไปส่งพี่หรอก มาลาแค่นี้ ขอกอดทีสองทีแล้วก็จะไปแล้ว..." ในค่ำคืนที่ซีต้องออกเดินทาง ซีก็พาตัวเอง และแอปเปิ้ล มาหานทและแกรนด์ที่ห้องชุดของทั้งสอง ...
มาเพื่อร่ำลา มาเพื่อส่งแอปเปิ้ลให้มาอยู่ที่นี่...
"พี่ซี แกรนด์ต้องคิดถึงพี่ซีมากแน่ๆเลย" สาวที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าน้ำตาอยู่แล้วอย่างแกรนด์ ปล่อยโฮออกมาเสียงดัง กอดพี่ซีแนบแน่นอย่างหวงแหน ซีทั้งลูบหัวทั้งโอ๋ทั้งปลอบน้องสาวด้วยความรักความเอ็นดูสุดหัวใจ ปากก็พร่ำว่า โอ๋เอ๋ ตลอดเวลา
นทนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา นัยน์ตาหม่นแสง ดูเศร้าสร้อยจนน่าเป็นห่วง ซีจึงผละออกจากอ้อมกอดของแกรนด์ แล้วตรงเข้าไปนั่งข้างๆน้องสาวคนเล็กอย่างนท .. ก่อนจะส่งยิ้มที่แสนจะสดใสให้
"นท... ต่อไปนี้พี่อยากให้นทดูแลตัวเองดีดี อย่าดื้ออย่าซนนะคะ ไม่มีพี่แล้ว แต่นทก็ยังมีน้องแอป มีพี่แกรนด์เน้อะ ... พี่รักนทน้า" พี่ซีพูดจบ ก็รวบตัวนทเข้ามากอดอย่างแสนรัก นทเม้มปากแน่น อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...
แต่นทก็ยังมีน้องแอป มีพี่แกรนด์เน้อะ
ประโยคนี้ เจ็บชะมัด ...
แอปเปิ้ลยืนนิ่งอยู่นอกวงอย่างหดหู่ไม่แพ้ใคร ... บรรยากาศคล้ายๆแบบนี้ เธอเพิ่งได้สัมผัสมันมาสดสดร้อนร้อน ...
ครั้งที่หนึ่ง ก็เมื่อตอนที่พี่กวางและตูมตาม ... ตัดสินใจไปอยู่อเมริกา และตั้งใจจะลงหลักปักฐานอยู่ที่นั่น
ส่วนครั้งที่สอง ก็เมื่อสองเดือนก่อน ที่ซิลวี่เดินทางไปญีปุ่นพร้อมกับจูเนียร์ ... และยังไม่มีกำหนดกลับเช่นกัน
เธอรู้ดีถึงรสชาติของการจากลา รู้ดี
และรู้แม้กระทั่ง .. การจากลา โดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา
เธอรู้ดี ว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน ...
แอปเปิ้ลแค่นยิ้มกับตัวเองอย่างปวดหัวใจ
เงยหน้าขึ้นมา ก็มองเห็น 'คนที่ทำให้เธอรู้รสชาติ' กอดอยู่กับพี่ซี พร้อมด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่เต็มดวงตา
แอปเปิ้ลทอดสายตามองนทด้วยความรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจ
จะอยู่ได้ยังไงนะ ...
จะทนอยู่ได้ยังไงกัน
.
.
.
"พี่ซี แอปว่า แอปคงทำงานนี้ให้พี่ซีไม่ได้หรอกค่ะ..." ระหว่างนั่งรถกลับบ้าน แอปเปิ้ลก็ตัดสินใจเอ่ยปากบอกซีอย่างลำบากใจ ... และนั่น ส่งผลให้ซีหันขวับมามองแอปเปิ้ลอย่างตกใจ สองมือหักพวงมาลัยเข้าข้างทาง เท้าเตะเบรถ หยุดรถให้จอดอยู่ริมถนน ก่อนจะไถ่ถามแอปเปิ้ลด้วยน้ำเสียงที่เอารื่องน่าดู...
"อะไรนะแอปเปิ้ล !"
"คือ... แอปว่าพี่ซีหาคนใหม่เถอะค่ะ แอปไม่อยากทำงานนี้แล้ว" แอปเปิ้ลบอกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน เธอสบตาพี่ซีด้วยายตาเว้าวอน ร้องขอความเห็นใจ ... แต่ทว่ากลับได้มาเพียงแววตาแห่งความสงสัยกลับมาเท่านั้น
"แอปเปิ้ล พี่ไว้ใจเรานะ แล้วมันก็อีกแค่อาทิตย์เดียว พี่ไปหาคนอื่นไม่ทันจริงๆ" ซีคัดค้านความต้องการนั้นของแอปเปิ้ลด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ดวงตาคูาสวยทอดมองน้องสาวตัวสูงขอความเห็นใจแกมไม่เข้าใจ
แอปเปิ้ลได้แต่ส่ายหน้ากับตัวเองอย่างจำใจ ถอนหายใจ ...
"แอปก็พูดไปเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ แอปทำงานให้พี่ซีอยู่แล้ว" พร้อมกับฉีกยิ้มให้พี่ซีอีกที ก่อนจะหลบสายตามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างหดหู่หัวใจ
"อ้อ ค่ะ..." ซีรับคำเบาๆ ก่อนจะเริ่มขยับเท้าไปแตะคันเร่ง รถสปอร์ตคันหรูจึงค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ ...
โดยที่ซียังคงมองมาทางแอปเปิ้ลอยู่เป็นระยะอย่างกังวลและเป็นห่วงเป็นใย
'เป็นอะไรกันนะ...'
.
.
.
"น้องแอปตามสบายเลยนะคะ หนูสะดวกจะทำอะไรก็เต็มที่เลย มีอะไรก็บอกพี่นทไว้นะ เดี๋ยวพี่ต้องไปละ..." แกรนด์เปิดห้องนอนเก่าของซี ที่เป้นห้องย่อยให้ห้องชุดขนาดใหญ่นี้ ให้แอปเปิ้ลพร้อมกับช่วยหิ้วข้าวของไปวางอย่างเต็มอกเต็มใจ ระหว่างช่วยแอปเปิ้ลจัดของก็ชวนคุยพร้อมรอยยิ้ม ช่วยผ่อนความกังวลหดหู่ของแอปเปิ้ลให้ทุเลาลงไปได้พอสมควร
"พี่แกรนด์ไปไหนคะ..." แต่พอแกรนด์บอกจะไปแล้วเท่านั้นแหล่ะ ความกังวลทั้งหมดทั้ลมวล ก็พุ่งเข้าสู่แอปเปิ้ลอีกครั้ง !
แกรนด์ที่กำลังจะก้าวออกจากห้อง หันมายิ้มให้แอปเปิ้ล พลางเอียงคอมองอย่างน่ารัก...
"พี่มีคิวอัดเสียงค่ะ"
ตอบพร้อมกับโบกมือบ๊ายบาย ก้าวขาพ้นประตูห้องออกไป ...
ทิ้งแอปเปิ้ลไว้กับห้องกว้างขวาง ที่จัดเสร็จเรียบร้อย น่าอยู่ยิ่งกว่าบ้านหลังเดิมเป็นพันเท่า ...
กับความกังวลที่ครอบงำจิตใจตลอดหลายวันที่ผ่านมา
หากแกรนด์ไป นั่นก็แปลว่า เธอต้องอยู่ในห้องชุดนี้ ... กับพี่นทเพียงสองคนสินะ
"พี่แกรนด์คะ แอปต้องไปด้วยสิ แอปเป็นผู้จัดการส่วนตัวพี่แกรนด์นี่คะ..." นึกได้ แอปเปิ้ลก็รีบสาวเท้ายาวๆตามแกรนด์ไปติดๆ ... ความรีบร้อนทำให้แอปเปิ้ลไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำ ว่ามีใครนั่งนิ่งเป็นประติมากรรมอยู่ที่โซฟากลางบ้าน
ก่อนจะผงะ เมื่อพบว่า เป็นนทนั่นเอง ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวเงียบๆ .. ใบหน้าสวยหวาน ดูนิ่งสงบจนน่ากลัว
แอปเปิ้ลรู้สึกเหมือนตัวแข็งไปโดยปริยาย ... เสียงปึงที่ดังมาทีหลัง ทำให้แอปเปิ้ลรู้ได้ทันที ว่าแกรนด์คงออกจากห้องไปแล้ว
.
.
.
มันเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของนทด้วยซ้ำ ...
บ้าชะมัด !
แอปเปิ้ลสูดลมหายใจลึกๆ ลอบมองคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างจดจ่อ .. ด้วยความรู้สึกที่เต็มล้น หลากหลาย ในใจตีกันสับสนวุ่นวายไปหมด
เธอควรจะทำอย่างไรกับสถานการณ์แบบนี้ดีหนอ ?
เธอควรจะพูดคุยกับนทอย่างเป็นปกติไหม ในเมื่อในใจมันยังไม่ปกติเลย ?
แอปเปิ้ลสะบัดหน้าแรงๆ พยายามไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นออกไปจากสมองอย่างเต็มความสามารถ ...
แต่กลับ ... ทำไม่ได้เลย
เมื่อเป็นเช่นนั้น แอปเปิ้ลจึงค่อยๆหันหลัง เดินกลับห้องไปพร้อมใบหน้าหมองเศร้าแบบที่เป็นมาโดยตลอด
"แอปเปิ้ล... "
แต่ทว่า เสียงหนึ่ง... กลับดังขึ้นมา เรียกเธอไว้
และเสียงนั้น ... เกือบทำให้เธอแทบล้มไปทั้งยืน
"สบายดีไหม ?"
:))))))
ขอโทษค่ะที่ทำให้รอนานน
จุ้บๆ.3#
(Y)
ความคิดเห็น