คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 back home
“คุณจิ๋ว… ไอ้พี่เบล”
นิวยืนกัดฟันข่มอารมณ์โกรธมองภาพบาดใจด้วยดวงตาร้อนผ่าว สองมือกำแน่นระงับความพลุ่งพล่านในใจ… ภาพเพื่อนรักนั่งอี๋อ๋ออยู่กับไอ้เจ้าของช่อกุหลาบเมื่อวานนั่น ไม่ใช่ภาพที่เธอคาดหวังจะได้เห็นจริงๆ…
ทั้งที่อยากจะเข้าไปกระชากเอาคนตัวเล็กคืนมาเต็มแก่ แต่เหตุผลเดียวที่เธอยังยืนอยู่ตรงนี้ ก็เพราะว่ากลัวเพื่อนรักจะโกรธกันยิ่งกว่าเดิม ความผิดเรื่องนนท์ที่ค้ำคอกันอยู่มันบีบให้เธอทำอะไรได้ไม่มากนัก ได้แต่ยืนข่มใจอยู่ตรงนี้ รอคอยจังหวะดีดีที่จะพาจิ๋วกลับบ้านของเรา
เพราะเธอจะไม่ยอมทนอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว…
“จิ๋ว ขอโทษนะที่ต้องถาม ผมเองก็ไม่ได้อยากจะละลาบละล้วงอะไรคุณ… แต่… ผมเห็นนิวยืนมองคุณอยู่ตรงนั้น… นานแล้ว”
เบลถามหญิงสาวด้วยแววตาลังเลไม่มั่นใจ เขาทิ้งหางตาไปยังเพื่อนรักของจิ๋วที่ยืนตาวาวอยู่ไม่ไกลเท่าไรนัก… จิ๋วโทรตามเขาเมื่อเกือบๆชั่วโมงก่อน ให้เขาต้องบึ่งจากงานจ้างมาถึงที่นี่และมานั่งอยู่ข้างๆจิ๋วตรงนี้ นั่นหมายความว่าเขาเห็นนิวมาสักพักแล้ว และมันนานพอที่จะสะกิดเตือนเพื่อนรักของนิวที่ดูจะไม่สนใจอะไรสักนิดนอกจากแก้วแอลกฮอลล์สีสวยในมือ
หญิงสาวตัวบางแต่ดูแข็งแรงในเดรสสั้นทะมัดทะแมงสีดำสนิทยืนคุมเชิงกันอยู่ราวกับว่าเตรียมตัวจะหาเรื่องเขาทุกวินาที… มันมีความน่าเกรงขามผสมอยู่ในดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่มีความหวงแหนในเพื่อนรักแผ่กระจายออกมาให้ได้เห็นกันง่ายดาย
สายตาแบบนี้ของนิว เขาเห็นอยู่หลายหน เพียงแต่นี้เป็นครั้งแรกเท่านั้นเอง ที่เขาได้รู้ว่านิวทำมันจริงๆ… ทำอย่างชัดเจน
“คุณกับคุณนิวมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า… อยากคุยกันไหม ผมหมายถึง คุยกันส่วนตัว แบบที่ไม่มีผมอยู่ตรงนี้…”
“ไม่ค่ะ จิ๋วไม่มีอะไรจะคุยกับเขา… พี่เบลนั่งเถอะ นั่งตรงนี้ จิ๋วไม่ได้โทรตามพี่มาให้ทิ้งจิ๋วนะ”
คนตัวเล็กที่กรึ่มแอลกฮอลล์ ยิ้มหวานหยดย้อย แววตาปรือฉ่ำช้อนมองหน้ามนของผู้ชายข้างตัวอย่างจงใจ… เธอรู้ดีว่าทุกการกระทำของเธอตกอยู่ในสายตาของนิวมาตลอด รู้แม้กระทั่งว่านิวคงจะขุ่นมัวจนถึงขีดสุดหากเธอยังทำแบบนี้ต่อไป…
แต่แน่นอน… เธอยังเลือกที่จะทำ ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้น
เธอยังอยากเห็นนิวทำอะไรมากกว่าแค่ยืนมองกันเฉยๆ อยากจะรู้นัก ว่าคนอย่างนิวจะทำอะไรได้มากสักแค่ไหน…
“โอเคฮะ… นั่งตรงนี้ ก็ตรงนี้…”
เบลพยักหน้ารับคำคนตัวเล็กอย่างยินยอมแต่โดยดี รอยยิ้มนั้นทำเขาแพ้ราบคาบ… แม้จะไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไร คำพูดของจิ๋วแต่ละคำแสดงออกให้เขารู้ได้ว่าสถานการณ์ระหว่างเพื่อนรักในตอนนี้คงไม่สู้ดีนัก… นิวคงอยากจะมาคุยเคลียร์จนเต็มแก่ แต่หากนั่นคือประสงค์ของจิ๋ว เขาก็ขอทำตามโดยไม่โต้แย้งใดใดทั้งสิ้น
“ขอบคุณอีกครั้งที่มาหานะคะพี่เบล”
จิ๋วส่งยิ้มหวานให้เค้าเจือจาง และนั่นก็ยังผลให้เบลเกิดอาการขัดเขินจนเสหลบสายตา
รอยยิ้มของจิ๋วมันมีพลังทำลายล้างรุนแรงจริงๆ…
“ได้… ได้เลยจิ๋ว อย่างนี้ใช่ไหม…”
นิวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจนปวดกรามไปหมด ยิ่งเห็นอีกคนจงใจเอียงหน้าเอียงตาเข้าใกล้ชิดไอ้พี่เบลก็ยิ่งโกรธจนควันออกหู นาทีนี้เธอรู้แล้วว่าจิ๋วรับรู้การมีอยู่ของเธอตลอดแต่ก็ไม่คิดจะใส่ใจกันมากกว่านั้น… จิ๋วสนใจแต่จะพูดคุยกับไอ้หน้าอ่อน ไอ้คนดีที่ตามเทียวไล้เทียวขื่อจิ๋วมาแสนนาน
แต่เธอจะไม่ยอมให้เป็นแบบนี้ไปอีกนานนักหรอก… เธอก็มีไม้ตายของเธอ
“ฮัลโหล… พี่เจน มารับจิ๋วกลับหน่อยสิ เมาใหญ่แล้ว”
นิวกรอกเสียงลงปลายสายทั้งที่ดวงตายังจ้องเขม็งอยู่ที่คนตัวเล็ก… เสียงเรียบนิ่งราวกับไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรนักแต่ทว่ากลับดูยิ่งใหญ่ในความรู้สึกคนฟังยิ่งกว่าน้ำเสียงโวยวายที่นิวชอบใช้ นิวยิ้มเยือก… เสียงพี่เจนโวยวายลั่นกลับมาเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะเกิดขึ้นได้ในตอนนี้
เธอรู้ดีว่าพี่เจนต้องตกใจจนแทบคลั่ง เพราะสิ่งที่เธอกำลังพูดอยู่นั้นแทบไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน… แค่จิ๋วดื่มแอลกฮอลล์นั่นก็เป็นเรื่องประหลาดแล้ว แต่นี่เอาเสียจนมีอาการมึนเมา…
“ไม่ต้องขับรถมานะ นิวเอารถมา พี่นั่งแท็กซี่มาเลยแล้วค่อยเอารถนิวกลับบ้าน”
“อื้อ โอเค รีบมานะพี่…”
และมันได้ผลดีอย่างที่คาดไว้ พี่เจนร้องวี้ดพร้อมกับรับปากกันระรัวว่าจะมาถึงที่นี่ภายในสิบนาที…
นิวกดวางสาย พร้อมกับความโล่งสบายใจที่เกิดขึ้นแบบฉับพลัน…
“หึ ดูซิว่าจะดื้อได้อีกนานแค่ไหน”
นิวพูดกับตัวเองเบาๆ… ยกยิ้มมุมปาก กอดอกเต๊ะท่ามองคนตัวเล็กที่ยังคงเก๊กไม่สนใจกันต่อไปอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ เอาเถอะ จี๋จ๋ากันเข้าไปเถอะ อีกไม่ถึงสิบนาทีนี้แหล่ะ เธอจะรวบตัวกลับบ้านแล้วจัดการให้อยู่หมัดเลย…
“พี่เบลรู้มะ มันเป็นแบบนี้ตลอดเลย พอเจอไอ้คนนั้นทีไรก็มีอาการตลอดเลย… ดูดิ ฮ่าฮ่า ละมันก็ทิ้งจิ๋วเนี่ย จิ๋วสำคัญกะมันบ้างปะวะถามจริง… โคตรใจร้ายเลย”
ครึ่งชั่วโมงให้หลัง… คนตัวเล็กที่ซัดแอลกฮอลล์โบ้มๆก็เริ่มจะโบกมืออำลาสติที่โบยบินจากกันไปทุกที ปากเล็กๆพรั่งพรูเอาความในใจออกมาอย่างหมดเปลือก ให้คนข้างตัวอย่างเบลได้แต่นั่งมองตาปริบๆ มองนางฟ้าตัวเล็กของเขาอย่างอึ้งๆ… จากที่ฟังแม้จะจับใจความได้ไม่มากนัก ก็พอจะรู้ได้ว่าที่เพื่อนรักกำลังมีปัญหากันนั้น… มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆสำหรับความรู้สึกจิ๋วเลย
แววตาที่เคยเย็นชาคมกริบ เก็บซ่อนอะไรไว้ได้ดีเสมอ… บัดนี้กลับเปิดเผยความเจ็บปวดลึกๆให้คนนอกอย่างเขาเห็นมันอย่างง่ายดาย
“จิ๋ว เบาๆหน่อยนะ..”
เบลส่งเสียงปรามบ้างเมื่อคนตัวเล็กทำท่าจะยกแก้วแอลกฮอลล์เข้าปากอีกครั้ง… แต่มันก็หยุดอะไรจิ๋วไม่ได้เลย รอยยิ้มหวานๆของคนเมาต่างหากที่หยุดเขาเอาไว้… ความตั้งใจที่จะห้ามจางหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ เบลหมดแรงชนิดที่หากใครมาลากเขาไปไหนคงทำได้อย่างไม่ยากเย็น..
ดวงตาหวานอุ่นมองคนตัวเล็กนิ่งๆ… ยิ่งมองยิ่งน่ารัก จนเขาไม่อยากจะเชื่อว่านิวจะกล้าทำร้ายจิตใจเพื่อนรักได้ลงคอ…
“ปิยนุช! พอ กลับบ้าน…”
แก้วแอลกฮอลล์ในมือจิ๋วถูกฉวยไปอย่างแรงจนคนตัวเล็กเสียหลัก… พี่เจนมาถึงพร้อมกับแววตาคมดุที่กราดมองตั้งแต่จิ๋วลามไปถึงเบลที่เผลอสะดุ้งเพราะอีกคนนั้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว ในแววตาเข้มคู่นั้นสาดความตำหนิมาที่เขาเต็มอัตรา… เสียงจิ๋วหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ดูจะชอบใจไม่น้อยกับการมาถึงของพี่เจน…เบลกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ ทำสีหน้าไม่ถูกไปชั่วขณะ เกิดจะพูดไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ ไม่กล้าวุ่นวายกับสองคนพี่น้องที่ดูจะเป็นเรื่องเป็นราวเมื่อจิ๋วเอาแต่หัวเราะและคะยั้นคะยดให้พี่เจนดื่มต่อจากเธอให้หมดแก้ว
ความรู้สึกที่เหมือนตัวเองเป็นคนผิดสอดแทรกเข้ามาในหัวใจ เมื่อเห็นเรียวขาของใครอีกคนก้าวเข้ามา…
เบลนิ่วหน้ามองไล่เดรสสีดำนั้นขึ้นมาจนเห็นหน้าชัดๆเต็มตา… คิดไว้แล้วว่าใช่
แล้วมันก็ใช่จริงๆ
“นิว…”
นิวยิ้มเหี้ยมเกรียม… ดวงตาคมกริบจ้องมองเขาอย่างกับผู้คุมมองนักโทษประหาร เชือดเฉือนเอาความสดใสในประกายตาให้หายไปจนเหลือเพียงแต่สีหน้าซีดๆเท่านั้นเอง….
เบลยืดหลังตรงขึ้นมอง พยายามข่มความกลัวจ้องตอบ… รอยยิ้มของนิวเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง มันเป็นรอยยิ้มของผู้ชนะอย่างไม่ต้องสงสัย…
แล้วเขาล่ะ ผู้แพ้หรือ… ?
เขาไปแพ้นิวอยู่ตรงไหน… เขาไปแพ้นิวเรื่องอะไรเขายังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ
นิวจ้องแววตาใสซื่อของเบลแล้วก็ชักไม่พอใจขึ้นมาตะหงิดๆ เขาจะมาทำเป็นไม่รู้เรื่องไม่ได้ว่าเขาไม่สิทธิอะไรจะมายุ่งย่ามกับเพื่อนรักของเธอ… หมาหวงก้างนิวร้องฟึดฟัดขัดใจอยู่ในใจ
แต่ก็ไม่ปล่อยให้มันยืดยาว…
ดวงตาคมกริบหรี่มองเขา เอียงหน้าสวยจัดนั่นเข้าใกล้ ในระยะที่ทำให้หัวใจผู้ชายคนนึงเต้นผิดจังหวะอย่างน่ากลัว…
“ขอบคุณพี่นะคะ… ที่ช่วยดูแล เพื่อนนิว ขอบคุณ… มากค่ะ”
เสียงแข็งเน้นชัดทุกคำ… ก่อนจะผละออกจากกันแล้วไม่สนใจกันอีก… เบลสุพลไม่อยู่ในสายตานภัสสรอีกแล้ว… ปล่อยเขาให้นั่งตัวแข็งทื่อต่อไป… จะยังไงต่อ ก็สุดแล้วแต่เขา เธอไม่ขอยุ่งเกี่ยว
นิวหันไปทุ่มความสนใจกับพี่เจนและจิ๋วที่ยังทุลักทุเลยักย้ายแก้วแอลกฮอลล์ในมือกันไปไม่รู้สิ้น… ยืนมองสองคนนั้นเถียงกันไปเถียงกันมาก็ไม่รู้เลยว่าจะแทรกตัวลงไปได้ตอนไหน ยิ่งฟัง ก็ยิ่งอยากจะหัวร่องอหาย จิ๋วอาการไม่น้อยเลยนะเนี่ย
“พี่เจน ใครว่าเมา จิ๋วไม่เมานะ… ไม่เมา… ไม่เมาจริงๆนะ”
เสียงเล็กเสียงน้อยนั่นออกมาจากเรียวปากของคนที่กำลังทำตัวน่ารักสุดใจ นิวยืนกอดอกมองคุณปิยนุชออดอ้อนพี่เจนอย่างนึกเอ็นดูเต็มกำลัง รอยยิ้มมุมปากผุดพรายขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีกะทันหัน… ยิ่งยามใบหน้าหวานนั้นเอนซบท่อนแขนแข็งแรงของพี่เจน เธอก็ยิ่งอยากจะเก็บภาพนี้ไว้เป็นที่ระลึก ดวงตาฉ่ำหวานที่ปรือใกล้ปิดเต็มที ไม่ได้มีให้เห็นบ่อย…
มันเป็นแรร์โมเม้นท์ที่กระตุกใจเธอวูบทีเดียว….
“ทำไมพี่ไม่เชื่อว่าไม่เมา เนี่ย ยังกินได้อีกหลายสิบเลย อ่ะ ไม่เชื่อ งั้นดู…. พี่คะ จิ๋วขอแก้วนี้นะ”
“เห้ย จิ๋ว!”
สาบานว่านิวแทบมองตามภาพนี้ไม่ทัน จิ๋วพูดอ้อแอ้กับพี่เจนให้เธอได้อมยิ้มไม่เท่าไร คนตัวเล็กก็ออกฤทธิ์ คว้าเอาแก้วช็อตของชายแปลกหน้าคนข้างๆกระดกเข้าปากเสียจนหมดทุกหยด… แถมยังส่งรอยยิ้มเคลิบเคลิ้มตามออกมาหลังจากทำหน้าเหยเกกับรสชาติขมบาดคอนั่นด้วย…. นิวกลืนน้ำลายเอื๊อก ขยาดคนตัวเล็กที่ดูจะร้ายกาจเกินเธอจะรับมือไหว… ความเร็วระดับนี้ ต่อให้ใครหน้าไหนก็คว้าไม่ทัน…
ทั้งนิวทั้งพี่เจนกุมขมับ… ปวดหัวตึบ เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของจิ๋วยิ่งดังสนั่นให้ได้หวั่นใจกันไปใหญ่โต… คนตัวเล็กยิ่งดูคึกคักจนยากจะเอาอยู่… เสียงปรบมือเปาะแปะของคุณผู้ชายคนข้างๆดังขึ้นพร้อมยิ้มแหยๆ… เบลที่นั่งเงียบมองอยู่นาน ก็เผลอหัวเราะหึออกมาเพราะคาดไม่ถึงเช่นเดียวกัน…
“พี่เจน นิวว่าไม่ไหวแล้วว่ะ แบกกลับเหอะ…”
นิวกระแซะไหล่พี่ผู้จัดการ พร้อมกับเกี่ยวแขนคล้องอีกคนที่เริ่มออกฤทธิ์ออกเดชใหญ่โต… แต่ยังไม่ทันได้ออกแรงยก เสียงหวีดของคนตัวเล็กก็แผดลั่นจนนิวต้องผละออกด้วยหน้าเหยเก
“อย่า… มายุ่งกะค้าวน้านิวววววว…. ปายยย ปายให้ห่างค้าววเลยน้า”
จิ๋วสะบัดตัวสุดแรงทันที่รับรู้ได้ว่าเป็นนิว… แม้จะแทบไม่เหลือสติ แต่ความขุ่นเคืองก็แน่นหนาจนอยากจะหลุดออก… แน่นอนว่านิวฉุนกึก ใบหน้าสวยเปลี่ยนเป็นยับยู่ยี่ตามอารมณ์ที่ดูจะบูดอย่างกะทันหัน ร้อนถึงพี่เจนที่ต้องปราดเข้ามาประคองคนตัวเล็กแต่ฤทธิ์เยอะไว้ด้วยตัวเอง… แต่ก็ดูจะลำบากเหลือเกินเมื่อจิ๋วยังออกลีลาไม่หยุดหย่อน
เบลผุดลุกขึ้นยืนตามจิ๋วและพี่เจน เก้ๆกังๆอยากจะเข้าไปช่วย แต่ก็เกรงใจนิวที่ดูจะโมโหจนปรอทแทบแตก…
“เบล ช่วยพี่พาจิ๋วไปส่งที่รถหน่อย ไม่ไหวละ…”
สุดท้ายก็เป็นพี่เจนที่เอ่ยปาก… นิวถลึงตาจนแทบหลุดออกจากเบ้า… อยากจะห้ามใจแทบขาดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อในทันทีที่พี่เบลเกี่ยวแขนจิ๋วขึ้นคล้องคอ จนตัวเล็กก็ยิ้มหวานส่งเสียงจ๊ะจ๋าอย่างไม่เกรงใจกันสักนิด…
“จิ๋ว!”
คราวนี้เลยเป็นนิวที่หวีดเสียงร้องขึ้นมาบ้าง… แต่มันก็ไม่มีใครสนใจ แม้แต่คนเดียว
สองหนุ่มกำลังประคองพาหนึ่งสาวออกจากสถานที่อโคจรไปอย่างทุลักทุเล ทิ้งนิวให้ยืนฉุนเฉียวอยู่คนเดียว… ก่อนจะก้าวขาตามไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ยอมทิ้งแม้แต่เสี้ยววินาทีเพื่อหันกลับไปมองบนเคาน์เตอร์นั่น…
จำไว้เลยนะจิ๋ว!...
ทีกับนิวไม่ยอมให้แตะ
ทีกับอีตานั่นกลับยิ้มหวานให้…
ถึงบ้านล่ะ คอยดู…
.
“นิว แน่ใจนะว่าเอาอยู่ พี่ว่าวันนี้นี่เข้าขั้นโคม่าเลยนะเนี่ย…”
พี่เจนส่งเสียงลังเลถามกันอย่างไม่มั่นใจ ร่างใหญ่หอบน้อยๆอย่างเหนื่อยไม่เบา… ซึ่งก็ไม่แปลกหรอกที่จะเป็นแบบนั้น ขนาดเธอเองเป็นแค่คนมองเฉยๆยังอดเหนื่อยแทนไม่ได้…
และเห็นด้วยกับพี่เจนทุกประการ วันนี้คุณจิ๋ว… เข้าขั้นโคม่าเลยล่ะ
“ไหวดิพี่ ตัวจิ๋วๆแค่นี้ สบายมาก…”
แต่คนที่มีสติครบถ้วนทุกประการก็ยืนยันที่จะอยู่ดูแลคนตัวเล็กเพียงลำพังโดยไม่ต้องการความช่วยเหลือ นิวยิ้มแห้งๆให้พี่เจน พยายามรวบไม้รวบมือเพื่อนรักที่ปัดไปป่ายมาอย่างทุลักทุเล… เสียงหัวเราะคิกคักของปิยนุชสุดเพี้ยนลอยมาสะเทือนแก้วหู ให้พี่เจนได้ยืนมองภาพนั้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจในสภาพของน้องในความดูแลสองคนสักเท่าไรนัก
ก็รู้อยู่นะว่านิวจิ๋วน่ะดูแลกันดีและไว้ใจได้มาตลอด… แต่จิ๋วอาการหนักขนาดนี้
ไอ้เจ้านิวมันจะไหวจริงๆหรอวะ
พี่เจนส่งสายตาเควสชั่นมาร์คแทนคำถาม… ให้นิวได้รีบพยักหน้ารัวๆๆ ทั้งยังย้ำคำวนไปวนมาเป็นการให้ความเชื่อใจอย่างถึงที่สุด
“นิวไหวจริงๆพี่ นี่ยังพอไหวอยู่ ลากๆจูงๆขึ้นห้องไปก็คงจะหลับแล้วล่ะ แล้วเดี๋ยวนิวค่อยเช็ดตัวให้…นิวรบกวนแค่พี่เจนเอารถเข้าคาร์แคร์ให้นิวพรุ่งนี้เช้าก็พอค่ะ”
จิ๋วไม่ใช่แค่เมาแล้วรวน แต่กลับทิ้งร่องรอยไว้ด้วยอาเจียนจำนวนมหาศาลในรถสุดรักสุดหวงของเธอ… นิวอยากจะกรีดร้อง แล้วปลุกอีกคนมาดูผลงานร้ายกาจที่ตัวเองทำเอาไว้… แต่ก็รู้ว่าดีไร้ประโยชน์ นาทีนี้แค่ขอให้จิ๋วยอมสงบลงเสียที ก็เป็นพระคุณล้นพ้นแล้วสำหรับเธอ
นิวทอดสายตามองคนตัวเล็กอย่างห่วงใย แม้จิ๋วจะดูแย่กว่าทุกครั้งที่เป็น แต่นิวก็รู้ดีว่าเธอจะรับมือกับจิ๋วได้ในทุกรูปแบบ เรื่องของจิ๋วไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรง หนำซ้ำยังเป็นหน้าที่ที่เธอจะต้องดูแลคนตัวเล็กอย่างที่ตั้งใจมาตลอด…
หากจะมีอะไรสักอย่างที่เธอจะรับมือไม่ไหว ก็คงเป็นร่องรอยในรถที่เหม็นเกรอะกรัง… ต้องขอรบกวนผู้จัดการที่แสนดีช่วยเป็นธุระให้ พี่เจนพยักหน้ารับคำแต่โดยดี เห็นเธอมั่นอกมั่นใจแบบนั้นคงหมดห่วงได้สักที…
“จิ๋ว… ขึ้นข้างบนกัน”
นิวแตะไหล่คนตัวเล็กเพียงแผ่วเบา ทอดเสียงหวานอุ่นราวกับขอร้องให้จิ๋วฟังกัน… แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับคนตาเยิ้มที่ยังหัวเราะคิกคิกอยู่คนเดียว…
พี่เจนยืนละล้าละลังอีกสักพัก นิวก็ทนไม่ไหว ต้องออกปากขอร้องให้กลับบ้าน… พี่ชายหัวใจสาวคนสนิทจึงได้ฤกษ์คว้ากุญแจรถสุดหวงของนิวมาเป็นธุระ ทิ้งเพื่อนรักสองคนให้เผชิญปัญหาที่ดูจะไม่ยากเย็นเท่าไรนัก… ก็แค่คนเมาคนนึง
หากแต่ในความเป็นจริง… ปัญหาที่แท้กลับไม่ใช่เรื่องความเมาของจิ๋ว
นิวนั่งมองคนตัวเล็กที่เลื้อยไปเลื้อยมาอยู่บนโซฟาอย่างอ่อนใจ… ท่าทางที่ตั้งใจจะกลับมาเคลียร์กันที่บ้านคงต้องเป็นโปรเจคท์ที่ถูกพับเก็บไว้ก่อน… ตอนนี้ คงต้องพาจิ๋วขึ้นไปพักผ่อน เช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้วแยกย้ายกันนอน เช้าค่อยมาว่ากันใหม่…
“คุณจิ๋ว พอ เลิกซนได้แล้ว ขึ้นห้อง…”
นิวคว้าหมับเข้าที่มือซนๆนั่น… ยึดแน่นแล้วออกแรงดึงจนร่างบอบบางลอยติดมือ… ก่อนจะต้องปล่อยอย่างรวดเร็วเมื่อเจออีกคนแหวเข้าสุดเสียง
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย… จะไปไหนก็ไปเลยนิวบ้า ไม่ต้องมายุ่งกะค้าววววว”
อ่า… ท่าทางจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆซะแล้วมั้งเนี่ย
ยิ้มทำลายล้าง :)
ความคิดเห็น