คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : One Shot Story - Flora Vintage
“เอ้อ ทำไมต้องเป็นดอกไม้ด้วยอ่ะคะพี่นท...”
“อ้าว ... ก็แอปชอบคนตัวหอมไม่ใช่เหรอ ? ดอกไม้ หอมไง...”
“เห็นไหม ... หอมสุดๆเลย”
-Flora Vintage-
“แอป ไปหน่อย .. ชาวบ้านเขาติดงานกันหมด”
“เอ่อะ ... คะ แอป ?”
การ์ดแต่งงานหน้าตาน่าเอ็นดู ถูกวางให้เห็นชัดๆกันตรงหน้า .. พร้อมกับเสียงชวนของพี่ชายคนสนิทที่ยืนเซทผมไปมาในกระจกใกล้ๆ ... กลางกองถ่ายรายการทีวีรายการหนึ่ง ที่มีเธอและพี่ชายคนนี้เป็นพิธีกรร่วมกันในหลายๆเทป
และพิธีแต่งงานอันเป็นที่มาของการ์ดนั่นก็ไม่ใช่ของใครอื่นไกล ... พี่ไอด้า อีกหนึ่งพิธีกรสาวสวยในรายการเดียวกันนี่เอง
“ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อย... ชวนใครเขาก็ติดงานกันหมด ไม่อยากไปกับสนยุกต์สองคนว่ะ ไม่ค่อยสนิท”
เป็นคำขอร้องกึ่งบังคับที่น่าสงสารชอบกล ..พี่ชายหันหน้ามามองเธอตาปริบๆ พาให้คนที่ยังตั้งตัวไม่ทันต้องใจอ่อนอย่างสงสาร
“วันที่เท่าไรอ่ะค่ะ”
ถามอย่างเริ่มสนอกสนใจขึ้นมาบ้าง ... การ์ดใบนี้เธอเองก็มีที่บ้านหนึ่งใบที่พี่ไอด้ายื่นให้ด้วยตัวเอง เธอแบ่งรับแบ่งสู้ ไม่ได้ปฏิเสธและก็ไม่ได้บอกว่าจะไป ... แต่เห็นทีคราวนี้ เธอคงปฏิเสธไม่ได้
“ถามวันที่แบบนี้แปลว่า ตกลงแล้วนะ !”
พี่ชายรีบรวบรัดพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างดีใจ ... ก็ลองดูสิ นาทีนี้ ถ้าแม่น้องสาวตัวดียังปล่อยให้เขาไปคนเดียว เขาเอาตาย !
.
.
คนอื่นในตึกใหญ่นี้ เดินมาเห็นเธอตอนนี้ ... ใครๆก็คงมองเธออย่างไม่เชื่อสายตา ...
ศิลปินสาวคนดังในเสื้อผ้าหน้าผมที่เรียกได้ว่าแนวสุดตัว ยืนจ้องตาไม่กระพริบกับแผงแสดงความเป็นไปของลิฟท์ที่ตัวเลขสีแดงๆบอกให้รู้กันง่ายๆ
นทยืนกระดิกเท้ารัวๆ จิตใจจดจ่อรอคอยลิฟท์จากชั้นที่สิบกว่าๆ เนิ่นนานเหลือเกินจนคนรออย่างเธอแทบจะทนไม่ไหว ...
วันนี้ตอนนี้ ... เธอกำลังทำหน้าที่ ‘พี่สาวที่แสนดี’ … เหาะมารับ ‘น้องสาวสุดที่รัก’ ถึงที่ ... ถึงห้อง ถึงตัว
ไปแต่งงาน ... เอ้ย ! ไปงานแต่งงาน … เอ้ยย !!! ไปร่วมพิธีแต่งงานของพี่แอมมี่กะพี่ไอด้า ที่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ถึงชั่วโมงข้างหน้า ...
ฮ่าๆ ... ทั้งๆที่เธอเพิ่งจะเตรียมตัวเตรียมใจไปชมฉากสวีทนั่นด้วยเวลาไม่ถึงสองวันด้วยซ้ำ ...
มันฉุกละหุกมากเลยนะ ... ที่เธอบังเอิญไปรู้เข้า ! ว่าจะมีใครกับใคร ... ไปร่วมพิธีแต่งงานนั่นกันแบบสองต่อสอง โดยที่ไม่คิดจะชวนใคร ! ให้มันไปเป็นสามเลยสักคน
ถ้าหนึ่งในสองคนนั้น ... เป็นใครที่ไม่ใช่ ‘ใครบางคน’ ของเธอ ... นทก็คงจะไม่ยี่หระ และคงไม่กระตือรือล้นถึงขั้นยกเลิกนัดกับเพื่อนสนิทจนโดนงอนขนาดนี้หรอก
ก็ไอ้ความเข้าใจผิดๆของชาวโลกไม่ใช่เหรอ ! ที่คิดกันไปเองว่า คนเรามักควงคู่ตัวเองไปงานแต่ง ... ถึงได้ทำให้เธอต้องร้อนอกร้อนใจเอาขนาดนี้ ... และยิ่ง ‘ใครบางคน’ นั้นตกลงปลงใจที่จะไปกับพี่ชายคนสนิทแบบสองต่อสอง ... ไม่ดีแน่ ! เธอยอมไม่ได้
เธอถึงต้องมา ... ต้องมาทำให้สองกลายเป็นสาม ... ต้องเปลี่ยนให้หนึ่งในสองที่เคยเป็นส่วนที่พอดี กลายเป็นส่วนเกินให้ได้ ...
และเธอจะเป็นส่วนเติมเต็มคนใหม่ ถ้าจะมีใครควงใครไป ต้องเป็นเธอเท่านั้น ... คนอื่นไม่มีสิทธิ !
ลิฟท์ตัวนั้นพาเอานทมาหยุดลงที่ชั้นสิบกว่าๆ ... ชั้นที่ยุคหนึ่งสมัยหนึ่งนทเคยมาพักพิงอิงอาศัยจนแทบจะหลับตาเดินได้สบายๆ
และนทก็พาตัวเองเองมาจนถึงห้องใครคนนั้นจนได้ ...
ก๊อกก๊อกก๊อก ...
เพียงอึดใจ ประตูไม้บานโตก็เปิดออก .. ให้นทได้ใจตุ๊มๆต่อมๆ ไม่รู้สิ เธอตื่นเต้นพิกล..
“อ้าวนท ! ... ว่าไง ไปด้วยเหรอลูก ?”
.
.
“ขอโทษนะคะที่ช้า... แอปไม่รู้ว่าพี่นทจะไปด้วย แล้วพี่นทก็ไม่โทรบอกก่อนเลยว่าจะมารับ คิดว่าต้องไปเองเลยไม่ได้รีบ”
เด็กหญิงตัวสูงโย่ง ยืนหนีบผมยาวสลวยอยู่หน้ากระจก วุ่นวายกับการแต่งหน้าแต่งตัวที่ไม่รู้จักจบจักสิ้นด้วยความพิถีพิถัน ... จนเมื่อมั่นใจในสรรพสิ่งบนเรือนร่างแล้ว แอปเปิ้ลก็หมุนตัวรอบเพื่อเช็คมันเป็นครั้งสุดท้าย...
จนพอใจ ที่คาดผมสีหวานแหวว ก็ถูกคาดลงบนศีรษะอย่างบรรจง เป็นความสวยที่ต้องผ่านขั้นตอนมากมาย แบบที่คนอย่างนทไม่ค่อยเข้าใจ ... แต่ชอบมอง
มันเพลินดี…
“อื้อ ไม่เป็นไร... พี่รอได้ ไม่ต้องรีบ”
นทตอบแล้วยิ้มเบาบาง พลางมองทุกอิริยาบถของเด็กหญิงแอปเปิ้ลอย่างเพลิดเพลิน ...
สิบห้านาที คือค่าประมาณเวลาที่นทเอาตัวเองมานั่งอยู่ในห้องนี้ ... สิบนาทีแรกคือตอนที่เธอเอาตัวเองไปนั่งฉอเลาะกับผู้มีอาวุโสอย่างคุณแม่ของแอปเปิ้ล ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบและออดอ้อนฝากเนื้อฝากตัวเอาไว้ ... ให้ท่านเอ็นดูเธอ และเชื่ออกเชื่อใจ
ว่าเธอจะสามารถดูแลลูกสาวตัวน้อยของท่าน และพากลับมาส่งถึงที่ได้จริงๆ
ส่วนอีกประมาณห้านาทีที่เหลือ ... นทก็ใช้มันนั่งยิ้มและมอง ‘ใครบางคน’ ของเธอ ... ในห้องนอนกว้างๆนี่ ที่มารดาของแอปเปิ้ลเป็นคนผลักไสให้เธอเข้ามานั่งอยู่ปลายเตียง และรอคอยอีกคนเพื่อจะได้พากันเดินออกไป...
“เสร็จแล้วค่ะพี่นท .. อ๊ะ สวยจัง ที่แขนน่ะค่ะ”
แอปเปิ้ลในชุดสวยจับใจ ... หันหน้ามายิ้มแป้นใส่เธอ พาให้จังหวะหัวใจคนแบบนทสะดุดกึก ให้ตายสิ ดูแอปเปิ้ลยิ้ม ... แล้วเธอจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปต้านทานความน่ารักขนาดนั้นไหว ...
ก่อนที่ประโยคนั้นจะสะดุด ด้วยตาโตๆที่ตอนนี้ก้มลงมามองที่แขนเธอใกล้ๆ...
แอปเปิ้ลจ้องมองยังลวดลายนั้น อย่างสนอกสนใจ
“พี่นท เก๋จัง ..”
เสียงอุบอิบดังขึ้นเบาๆ ... พร้อมลมหายใจของอีกคนที่รินรดเนื้อตัวเธอแผ่วๆ.. เชื่อเถอะ หัวใจนทแทบไม่เป็นหัวใจ ความน่ารักของอีกคนกำลังละลายหัวใจเธออย่างช้าๆ แต่ก็น่ากลัวว่ามันจะหลอมเหลวจนเต้นเพื่อรักใครไม่ได้
เอากับแอปเปิ้ล เดอะสตาร์สิ ...
ไม่รู้เลยหรือไง ว่าเธอคิดไปไกลขนาดไหน
เฮ้อ น่ารักขนาดนี้ไง เธอถึงได้ปล่อยให้ไปไหนกับใครสองต่อสองไม่ได้...
“ชอบเหรอ ?”
นทถามเบาๆ ...ถามทั้งที่รู้ ว่าอีกคนคงต้องพยักหน้ารัวๆ จนคอแทบหลุดเหมือนในตอนนี้ ...
โชคดีนะ ... ที่เธอพกปากกาเหล่านั้นติดกระเป๋าเอาไว้
นทก้มลงดึงมันทุกแท่งออกมาเรียงรายบนเตียงนุ่มๆ ... พร้อมับที่อีกคนเริ่มเอาแววตาน่าเอ็นดูหันมองเธออย่างสงสัย ..
จะสงสัยอะไรล่ะเด็กแสบ ... หืมม ?
“หันมานี่ซิ...”
เสียงเล็กน้อยออกคำสั่งกับคนตัวสูงพร้อมรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาบนริมฝีปาก ... นทจ้องมองใบหน้าใสใสนั่นตาไม่กระพริบ ด้วยความรู้สึกวูบวาบในอก ที่ไม่รู้เลยว่าเธอจะผ่อนคลายมันได้ด้วยวิธีไหน
ยากเหลือเกินกว่าจะถอนสายตา กว่าจะบังคับใจให้หยุดมองความน่ารักขั้นเทพแบบนั้นได้
“จะวาดให้แอป ?”
แอปเปิ้ลถาม พลางเอานิ้วชี้ไปที่กองปากกานั่นอย่าง ... สงสัยใจ
ให้นทได้พยักหน้าเบาๆ อมยิ้มแก้มตุ่ย... กับความน่ารักของอีกคนที่ไม่รู้ว่าแอปเปิ้ลไปสรรหาเอามาจากไหน
“อื้ม...”
“เย้ๆ...”
แอปเปิ้ลยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะนั่งลงเยื้องจากตัวพี่นทไปเล็กน้อยด้วยความรวดเร็ว รวบผมยาวสลวยนั่นแล้วพามันไปไว้ยังไหล่อีกข้าง ... เปิดเรียวแขนขาวกระจ่างตาให้อีกคนได้ทำอะไรอย่างที่ตั้งใจจะทำ ... ใจเต้นตุ๊มต่อมอย่างตื่นเต้นดีใจ
“นิ่งๆนะ...”
ปากกากากเพชรในมือมันสั่นๆ ... นทเพิ่งรู้ว่ามันเชคตัวเองได้ ... หรืออันที่จริง มือเธอมันสั่นเอาเองเสียมากกว่า
บอกให้อีกคนนิ่งๆ แต่กลายเป็นเธอเสียอย่างนั้น ... ที่บังคับมือตัวเอง บังคับใจตัวเองให้อยู่เฉยไม่ได้เลย
เมื่อมือเย็นเฉียบอีกข้างนึงของเธอ ต้องเอื้อมไปจับเรียวแขนเย็นเยียบนั้นไว้…
ความตั้งใจถูกถ่ายทอดออกมาเป็นลวดลายง่ายๆแต่บรรจง ปากกาดำวาดคร่าวๆเป็นดอกไม้งามๆหลายต่อหลายดอกที่อธิบายไม่ถูกว่าคนวาดอย่างเธอภูมิใจกับมันขนาดไหน ... นทจงใจเลียนแบบลวดลายบนแขนตัวเอง ... ทำให้เหมือนทุกอย่าง ... ให้มันเป็นสิ่งที่มีแค่เฉพาะเราสองคน ... สิ่งที่มีไว้เพื่อเรา ... แค่เธอกับฉัน
กากเพชรที่อัดเต็มในแท่งปากกาหลายสี ถูกละเลงลงบนแขนนิ่มๆนั่นอย่างนิ่มนวล ... นทยิ้มหวานกับตัวเองเมื่อรู้ว่านาทีนี้เราสองคนใกล้ชิดกันแค่ไหน ... ยิ้มเมื่อรู้ ว่าลายดอกไม้นี่จะมีเพียงแค่เราสองคนในงาน แค่เราสองคนในโลกเบี้ยวๆนี่... สัญลักษณ์เฉพาะที่ใครก็มาเลียนแบบไม่ได้
ดอกไม้ของคนหอมๆ...
และแขนนุ่มมือนั่น ก็ทำเอานทอยากจะเอนซบเรียวแขนนุ่มๆนี่สักที ... หากมันไม่ใช่การแสดงออกที่มากมายเกินไป
“เสร็จแล้ว...”
นทยกปากกากากเพชรขึ้น พร้อมกับเสียงใสที่บอกอีกคนให้รู้ แม่อาร์ทติสท์ใหญ่ยิ้มหวานอย่างพึงพอใจ ดูเอาสิ ลวดลายบนแขนเธอกับแอปเปิ้ล ... เหมือนกันอย่างกับ ...
แฟน... เอ้ย แฝดเลยอ่ะ !
“ไหนๆๆๆๆ...”
เกร็งตามองอยู่เนิ่นนานแต่แอปเปิ้ลก็ไม่ได้เห็น จนสิ้นเสียงอีกคนบอกว่ามันสำเร็จลงด้วยดี เธอจึงได้ส่งเสียงใสถามหาเป็นการใหญ่ แอปเปิ้ลยกแขนที่ยังไม่แห้งดีของตัวเองขึ้นมาจนเห็นได้ชัด ให้ลวดลายสวยๆได้มาจ่อลูกตา จนรอยยิ้มกว้างแบบเด็กๆ ผุดขึ้นมาบนหน้ากลมๆ แก้มยุ้ยๆของแอปเปิ้ล จนเต็มปริ่มด้วยความชอบใจ
“ว๊าวว สวยจังค่ะพี่นท...”
และโดนชมเอาตรงๆแบบนี้ ... มีหรือที่ศิลปินใหญ่จะนั่งนิ่งเฉยอยู่ได้ ...
นทแทบจะบิด เพราะเธอเขิน และรอยยิ้มนั้นของอีกคนก็ทำเอาใจโนลิมิตหยุดยากไปกันใหญ่ !
“ชอบใช่ไหมล่ะ...”
อมยิ้มแก้มตุ่ย แล้วถามอีกคนอย่างคนที่อารมณ์ดีจนเก็บซ่อนเอาไว้ไม่ได้ ...
“ชอบสิคะ .. ชอบมากเลย”
... แล้วชอบคนวาดไหม !!?
นทสวนถามแอปเปิ้ล ... ฉับพลันในจังหวะที่อีกคนเอื้อนเอ่ยคำตอบ ... ตาใสจดจ่อรอคอยคำตอบของคำถามนั้น ลมหายใจเข้าออกแทบติดขัดเมื่อเห็นอีกคนยิ้มบางๆมองหน้ากันเหมือนมีความหมายอะไร ... อยากได้คำตอบ แต่ก็รู้ว่าอีกคนคงไม่ได้ยินคำถาม ... ถึงเธอจะโพล่งมันไปเสียงดัง... แต่มันก็เป็นแค่เสียงในใจ …
ที่จริงเธอไม่ได้ทำอะไร นอกจาก ‘คิด’ เลย...
“ป่ะ... เสร็จแล้วก็ไปได้แล้วเด็กน้อย เดี๋ยวสาย”
มันไม่เป็นการดีเลย ถ้าเธอจะปล่อยตัวเองให้จมดิ่งลงในภวังค์ที่ไม่มีวันหนีจาก ... ปล่อยใจให้ร่วงลงหลุมรักที่ไม่วันถอดถอนเอาหัวใจคืนกลับมาได้ ... เธอจำต้องดึงตัวเองกลับมา จำต้องตัดฉับเหตุการณ์น่าประหวั่นนั่นให้มันสั้นลงไป ... เดี๋ยวอีกคนจะรู้ ว่าเธอไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป…
เธอไม่ได้ใจแข็งพอ จะห้ามใจตัวเองไม่ให้ตกหลุมรัก ‘คนน่ารัก’ แบบสุดๆ ขนาดนี้ได้...
และแอปเปิ้ลก็ไม่พูดอะไร นอกจากยิ้มและพยักหน้าซ้ำๆ เป็นการตกลงพร้อมกับลุกขึ้นยืนก่อนเธอ แสดงความพร้อมที่มีมานานเป็นไหนๆ
“เอ้อ ทำไมต้องเป็นดอกไม้ด้วยอ่ะคะพี่นท...”
แต่ยังไม่ทันจะก้าวเดิน ความสงสัยแบบเฉียบพลันของเด็กหญิงวัย17ตัวโต ก็ดึงเธอแล้วถามกันด้วยดวงตาใสๆใคร่รู้...
หยุดก้าวของนทเสียสนิท ...ให้คนเป็นพี่ ... ได้หยุดกึก และอมยิ้มบางๆกับตัวเอง ... สูดลมหายใจเข้าปอดจนลึกที่สุด เพื่อสะกดความรู้สึกบางอย่างอึกทึกครึกโครมในใจ...
นทเหลียวหลังเพียงนิดเดียว ... เหลียวให้เห็นคนตัวสูงที่ยังคงจับจ้องเธอจากทางด้านหลัง ... หัวใจเธออ่อนละลาย เมื่อต้องอยู่ในห้วงจังหวะที่หลบหลีกภาวะใจละลายไม่ได้
แอปน่ะแอป... ความน่ารักของเธอจะมาทำลายความอดทนของพี่ไปถึงไหน
สุดท้ายต้องหันทั้งเนื้อตัว ไปสบตาหวานๆนั้นตรงๆ ... โดยที่เธอไม่อาจหุบยิ้มได้เลย
“อ้าว ... ก็แอปชอบคนตัวหอมไม่ใช่เหรอ ?
คำถามที่นทอิงเอามาจากทวิตเตอร์ของใครบางคน ... กระแซะเอาเบาๆพร้อมกับที่นทเขยิบตัวเข้าไปใกล้ .. ใกล้คนที่ยังคงขมวดคิ้วมุ่นมองเธอ ... ก้มมองตาเธอจนแทบประชิด ... และก็ยังจะไม่เข้าใจ ...
ถ้าเธอชอบคนตัวหอม มันจะไปเกี่ยวอะไร ?
และคนที่รู้ดีทุกอย่างดี ก็อดอมยิ้มกับตัวเองไม่ได้ ... แอปเปิ้ลกำลังยั่วยวนเธอด้วยความไร้เดียงสาชั้นสุด ... กำลังล่อลวงเธอด้วยดวงตาใสแจ๋วที่ส่องประกายระยิบระยับ ล้อเล่นกับไฟเพดานห้องทั้งที่มันไม่ได้สดใสอะไรเลย
เธอไม่รู้ ว่าเธอจะต้านทานหัวใจเอาไว้ได้ยังไง...
“ดอกไม้ หอมไง...”
นทเฉลยเบาๆ พร้อมกับแขนข้างที่มีดอกไม้พวกนั้น ... เอื้อมไปจับแขนที่มีลวดลายเดียวกันของอีกคน ... ให้เนื้อตัวอุ่นๆได้ส่งผ่านอุณหภูมินั้นมาถึงเธอบ้าง ... เพราะนาทีนี้ เธอช่างหนาวหัวใจ
ห้วงอารมณ์บางอย่างกำลังดึงนทสู่วงล้อมแห่งความหอมหวานที่ลึกลับเกินจะหาทางออก ... เธอกำลังตาพร่ามัวด้วยเพราะมันเป็นสาเหตุ สาเหตุที่ทำให้เธออยากจะยืนอยู่ในจุดนี้ตลอดไป
คิ้วที่ขมวดมุ่น ยิ่งผูกกันแน่นยิ่งขึ้น ... คำตอบของพี่นทคลายความสงสัย ... แต่สายตาและท่าทางกลับทำให้แอปเปิ้ลปล่อยผ่านไม่ได้
พี่นทมองเธอเหมือนมีอะไรบางอย่าง ... บางอย่างที่แสนสำคัญ ... บางอย่างที่จะกระทบกระเทือนใจเธอ ... บางอย่างที่เธอแอบคิดและหวังมาตลอดแต่ไม่กล้าแม้จะถามออกไป
นทบีบเนื้อนุ่มเนียนมือนั้นเบา ๆ ตามแรงอัดของหัวใจ ที่กำลังทำเธอให้ทุรนทุรายกับความหอมหวานที่ยังไม่อาจสัมผัสได้
ไม่รู้สิ ... ใบหน้าบ้องแบ๊วของอีกคน มันกำลังทำเธออดใจไม่ไหว
ไม่ไหวที่จะออกห่าง...
ไม่ไหวที่จะจบนาทีนี้ไปโดยที่ยังไม่ได้แสดงออกถึงความนัย...
นทไล้ปลายนิ้วลงมาตามเรียวแขนอีกคน ... แผ่วเบา และเลื่อนลอยไปตามคำเรียกร้องของหัวใจ
สุดท้าย ที่สองมือประคองกันไว้หลวมๆ ... และนทก็กำลังจะ หยุดหัวใจเธอไม่ได้
ฟอด...
จนต้องเผลอสูดเอากลิ่นหอมยวนใจจากมือนั้น เข้ไปจนเต็มปอด ... ใช้ปลายจมูกไล้วนคลอเคลียอยู่กับมือน้อยนั้น ด้วยความรักหลงใหล หมดหัวใจ...
ริมฝีปากอุ่นชื้น ประทับสัมผัสหนักหน่วงลงที่หลังฝ่ามือ ... ก่อนที่มันจะขยับเล็กน้อย เพื่อส่งเสียงอ่อนหวาน พูดกับอีกคน ... อีกคนที่กำลงร่ายมนตร์คาถาใส่เธอ จนเธอหลงใหลทุรนทุรายย
“เห็นไหม ... หอมสุดๆเลย”
ดอกไม้ ไม่ว่ากลิ่นหอมเย้ายวน แค่ไหน
ก็ไม่อาจทำให้ใจหวั่นไหวไปได้
ก็เพราะฉันมีเธอที่หอมกว่า
“ชอบเวลาคนบอกว่าตัวหอมจัง”
“แล้วก็ชอบอยู่กับคนตัวหอม”
เธอ ที่ทำให้ฉันหัวใจสั่นไหว
ที่มีความหอมของมวลหมู่ไม้ต่างๆ
เติมความรักลงในช่องว่าง ให้เต็มหัวใจ …
ตั๋วเปื่อยๆใบที่สามที่อิงกระแสความฟินไปกับเขาด้วย
แม้จะผ่านไประยะหนึ่งแล้วแต่ 'กลิ่นของความรัก' ยังหอมอยู่ใช่ไหมตัวเองง
>//////////<
จุ้บ ๆ เค้าอัพให้แล้วนะ
มันจะมึนจะมั่วไปบ้างอย่าถือสา จบเร็วไปอะไรไปก็ปล่อยมัน
5555555555.
อาจจะมีเก็บตกทีหลังก็ได้ ... ถ้าลูกไม้ว่าง ซึ่งยาก
ขอคุณทุกคนที่ติดตามทุกอย่างของลูกไม้
-ตั้งแต่อัลบั้ม เลิฟโหมด เลิฟฮิวจ์ อันคอนดิแชนเนิลฯ วับวาว tbc และเรื่องนี้-
รวมทั้งคนที่ยังรอ เลิฟซีน อยู่ :)
ไหนแชร์กันหน่อยสิ ตัวเองชอบเรื่องไหนที่สุด
ใช่อย่างที่ลูกไม้คิดไหม !!!!!?
แต่ถ้าคำตอบของคุณไม่ใช่ tbc
เราขอเตือนว่าอีกไม่นานคุณจะเปลี่ยนใจ :)
ถ้าคุณไม่เลิกอ่านความมึนของลูกไม้ซะก่อนอ่ะนะคะ
รัก :)
ความคิดเห็น