คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 อาย
Chapter 1
"ตั้งแต่วันนั้นแกเจอน้องแอปหรือยังวะไอ้นท ?"
"ฉันก็อยู่กะแกตลอดนะไอ้เนียร์ ถ้าฉันเจอแกก็ต้องเจอสิ"
“กวนประสาทวะแล้วนะเอ็งน่ะ...”
“ชู่ .. เดี๋ยวครูกวางได้ยิน ขี้เกียจโดนบ่น !”
"คิดถึงน้องเขาเหมือนกันเน้อะ"
ประโยคนั้นจากปากเพื่อนรัก ดึงความสนใจจากหน้ากระดานของนทไปได้ทั้งหมดแบบไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรมาก นทวางปากกาลง แสยะยิ้มอย่างเหี้ยมโหด !
"เฮ้ย แกผลักหัวฉันทำไมเนี๊ยะ"
จูเนียร์ที่เพิ่งโงหัวมาจากฝั่งซ้ายของโต๊ะ โวยนทเสียงแหลม ,
นทหัวเราะร่าเสียงดัง สะใจกับเพื่อนที่เพิ่งโดนผลักหัวไปหมาด ยักไหล่สองข้างขึ้นอย่างไม่แคร์ ไม่รู้ไม่ชี้ไม่สน !
"ไอ้นท ไอ้เล..."
"นท เนียร์ , จะเอายังไงกับครู ?"
ไม่ทันจบประโยค น้ำเสียงเยียบเย็นของคุณครู 'กรวรรณ' ครูประจำวิชาภาษาไทยคนโปรดของนท ก็ดังขัดขึ้นมาอย่างมีอารมณ์ เสียงนั้น หยุดเสียงหัวเราะและใบหน้าเหยเกของจูเนียร์ได้ชะงัดนัก , แว่นตาหนาเตอะที่บดบังใบหน้าสวยคมของ คุณครูกรวรรณถูกถอดวางไว้ที่โต๊ะ ก่อนที่คุณครูจะย้ายเรือนร่างอรชรมาใกล้ลูกศิษย์แสนซนอย่างมีน้ำโห
"คุยอะไรกัน ครูคุยด้วยคนได้ไหม ?"
ยิ้มหวานแต่เคลือบแฝงไปด้วยความน่าเกรงขามอย่างประหลาด นทหลบตาครูกรวรรณวืด ... ทั้งกลัวทั้งเกรงใจ
"เอ่อ .." จูเนียร์ใบ้กิน เมื่อได้สบสายตาคมกริบของครูกรวรรณ , คนปากไว สมองลิงอย่างเขา คิดคำพูดอะไรไม่ออกเลยใน ตอนนี้
"คุยเรื่องลูกสาวครูน่ะสิ ฝันไปก่อนเลย !"
ครูกรวรรณกระซิบเบาๆที่ใกล้ๆหูของลูกศิษย์ พอให้ได้ยินกันในวงแคบๆ , เท่านั้น รอยยิ้มเขินๆ ก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของ นทจนครูกรวรรณหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ .. ภาพคุณครูสุดโหดหลุดหายไปไม่เหลือ
ตกเป็นเป้าสายตาเพื่อนในห้องอยู่นาน สุดท้าย ครูกรวรรณก็ผละจากตรงนั้นไปพร้อมกับรอยยิ้มเล็กที่มุมปาก ...
นทหันหน้าไปสบตากับจูเนียร์ แก้มใสใสเห่อแดงขึ้นมาเพราะความเขินจากการโดนคุณครูสุดสวยแซว
"ขี้อายเกินไปและแกอ้ะ !" จูเนียร์พูดพลางส่ายหัว , เขาก้มลงหยิบหนังสือเรียนในกระเป๋าขึ้นมา ก่อนจะตั้งอกตั้งใจฟังคุณ ครูกรวรรณสอน ในช่วงเวลาที่ใกล้จะหมดชั่วโมงเต็มที
ผิดกับนท ที่ตั้งใจเรียนมาตลอดชั่วโมง , ที่ตอนนี้สติหลุดลอยไปแล้วเมื่อพูดถึงเรื่องน้องแอปคนนี้ขึ้นมา ..
คุณครูกรวรรณเป็นที่ปรึกษาห้องน้องแอปเปิ้ล เป็นครูที่น้องแอปเปิ้ลสนิทสนม เป็นครูที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน เป็นครูที่สวยใจดีและมีลูกศิษย์ตามปลื้มกันเป็นกระพรวน .. , เสียอย่างเดียว เวลาสอนดุไปหน่อย -.-
คุณครูสุดสวยจับสังเกตพฤติกรรม 'ขี้อาย' ผิดปกติของนทได้ทุกครั้งที่เด็กในปกครองของเธอเดินผ่านห้อง , แรกๆ ก็แซวเบาๆ รุกหนักเข้า เด็กเงียบๆเรียบร้อยอย่างนทก็เปิดเผยความในใจออกมาจนหมดก๊อก
ปากกาเคมี จรดลงบนกระดานไวท์บอร์ด ลายมือสวยกริบประจักษ์ต่อสายตาลูกศิษย์ทั้งห้องทีละตัว ...
รูปเจ้าวิไลราว สุระแสร้งประจิตประจักษ์
มิควรจะร้างรัก เพราะพธูพิถีพิถัน
ธาดาธสร้างองค์อร เพราะพิสุทธิ์สรรพ์
ไว้เพื่อจะผูกพัน ธนะจิตตะจองฤดี
...
รถเลกซัสสีบรอนซ์ราคาสูงลิ่ว ขับนิ่มๆ มาจอดที่หน้าโรงอาหารโรงเรียน ทันทีที่รถหยุดสนิท ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ประตูฝั่ง คนขับอย่างสนใจ
แล้วร่างระหงที่เดินลงจากรถ ก็ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง ...
'แกรนด์' รุ่นพี่หลีดสุดป๊อป ที่เพิ่งจบไปสองปี , เธออยู่ในชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง สะพายกระเป๋าหนังใบใหญ่ยี่ห้อคุ้นหู แว่นตากันแดดอันใหญ่ที่สวมทับดวงตา ไม่อาจปิดบังความเจิดจรัสวิ๊งวับจากใบหน้าของเธอได้เลย
"พี่ถึงแล้วนะแอป... เดินมาที่หน้าโรงอาหารเลย" ยกโทรศัพท์ราคาแพงสมฐานะ ขึ้นมากดโทรหาน้องสาวคนสนิท .. พริบตา เดียวเท่านั้น ร่างสูงโปร่งในชุดมัธยมปลายของคนที่เธอเพิ่งกดวางสายไป ก็เดินตรงเข้ามาพร้อมรอยยิ้มน่ารักสดใสตามสไตล์
แกรนด์ยิ้มกว้างใส่แอปเปิ้ล เอามือข้างที่ถือของขวัญชิ้นสำคัญไว้ด้านหลัง ยื่นออกมาตรงหน้าแอปเปิ้ลอย่างพอดิบพอดี ...
"แฮปปี้เบิร์ทเดย์ย้อนหลังสามวัน พี่รักแอปเปิ้ลนะ"
ตุ๊กตาสุนัขขนยาวหน้าตาน่าเอ็นดู ผูกริบบิ้นสีส้มสดที่คอ วางอยู่บนมือของแกรนด์ , แอปเปิ้ลแทบตะครุบตุ๊กตาน้องหมาตัวนี้ ไว้อย่างตื่นเต้น คว้าหมับเข้ามาในอ้อมกอด ยิ้มออกมาทั้งปากทั้งตาอย่างสุดแสนดีอกดีใจ
พร่ำคำขอบคุณออกมาไม่ขาดปาก ...
คนให้ก็หยิบแก้มออกมาอย่างปลื้มใจ เมื่อเห็นคนรับแสดงอาการตื่นเต้นขนาดนี้ ...
แอปเปิ้ลกอดตุ๊กตาหมาน้อยไว้แน่น เดินตามพี่แกรนด์ไปขึ้นรถ ... ก่อนที่รถเลกซัสคันหรู จะหักพวงมาลัย แล้วค่อยๆ ทะยานออกไปนอกประตูโรงเรียน
ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่ยังคงเมียงมองเหมือนเป็นสิ่งแปลกใหม่ ...
เมื่อสี่ปีก่อน แอปเปิ้ลเป็นนักเรียนใหม่ม.1 ที่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูที่สุดในรุ่นก็ว่าได้ , ฐานะทางบ้านที่จัดว่าร่ำรวย ความสนิท สนมต่อรุ่นพี่หลีดสาวสวยอย่างพี่แกรนด์ ผลการเรียนระดับหัวกะทิ , เป็นเหมือนแรงผลักที่ทำให้แอปเปิ้ลกลายเป็นรุ่นน้อง หน้าใสที่ทุกคนรู้จักภายในไม่กี่เดือน ...
ใครๆก็ชอบน้องแอปเปิ้ล , แพคคู่แอปแกรนด์เป็นสิ่งน่าอภิรมย์สำหรับหนุ่มๆในโรงเรียน ..
จนกระทั่งพี่แกรนด์จบไป ดีกรีความฮอตของแอปเปิ้ลในชั้นม.3ก็พุ่งขึ้นแตะระดับสุงสุด ไม่ว่าจะมีกิจกรรมอะไร แอปเปิ้ลก็จะ เป็นแม่งาน เป็นส่วนสำคัญในการทำงานชิ้นนั้นเสมอๆ แม้กระทั่งตำแหน่งหลีดสุดป๊อป แอปเปิ้ลก็คว้าไปครองโดยไม่ต้องทำ อะไรด้วยซ้ำ
เป็นศิษย์โปรดของครู เป็นเพื่อนที่ดีของทุกๆคน เป็นนักเรียนดีเด่น เป็นประธานสีตั้งแต่ม.ต้น เป็นทุกๆอย่างในโรงเรียนขนาน แท้
จวบจนวันหนึ่ง ...
ใครคนหนึ่ง ก็เข้ามาทำให้ทุกอย่างที่เคยเป็นของเธอ สั่นคลอนไปหมด
พี่พราว รุ่นพี่มอสี่ ... ผู้ที่มีทั้งหน้าตาที่สะสวย ฐานะที่ร่ำรวยไม่แพ้ใคร ความเฟรนด์ลี่นิสัยดีที่มอบให้ทุกคน ผลการเรียนก็ดี ที่สุดในชั้นปี มีความสามารถด้านการเต้น แถมเอนเตอร์เทนทุกคนด้วยเสียงหัวเราะได้อีก
พี่พราวครบพร้อมในทุกๆด้าน กีฬาสีปีแรกที่มีพี่พราว สีชมพูที่พี่พราวอยู่ ก็กลายเป็นสีที่มีหลีดที่ฮอตที่สุด ทั้งๆที่ไม่เคยเกิด เรื่องนี้ขึ้นในประวัติศาสตร์สีชมพูด้วยซ้ำ ..
ด้วยความหมั่นไส้ที่พุ่งพล่าน แอปเปิ้ลที่คล้ายจะตกกระป๋อง ก็วางแผนแกล้งพี่พราวขำๆ ให้หายหมั่นไส้ ...
แต่มันก็ดันพลาดพลั้ง จนพี่พราวที่ทุกคนกำลังปลาบปลื้ม ร่วงลงไปในบ่อปลาคาร์ฟเน่าๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ
คนเห็นเหตุการณ์นับสิบคน เอาเรื่องนี้ไปบอกต่อกัน ขยายเป็นวงกว้าง ความจริงบ้าง แต่งขึ้นเองบ้าง จนถึงวันนี้ ... ทุกๆคน มองเธอเป็นคนไม่ดีในสายตากันไปหมดแล้ว
คุณครูบางท่าน ก็ให้ความสำคัญในการทำงานกับเธอน้อยลง และไปทุ่มความสนใจให้พี่พราวมากกว่า
เมื่อสามวันก่อนหน้านี้ .. วันเกิดเธอ
เมื่อสามวันก่อนหน้านี้ .. วันเกิดพี่พราว
ทุกคนเทความสนใจไปให้ผู้หญิงคนนั้นหมด เธอกลายเป็นคนไม่มีค่า ไม่มีคนคบไปโดยปริยาย ...
ไม่มีแม้แต่เพื่อนนั่งร่วมโต๊ะอาหารกลางวันด้วยซ้ำ
"คิดอะไรอยู่แอป..."
พี่สาวหันไปถามน้องสาวที่นั่งเงียบมาตลอดทางด้วยความเป็นห่วงเป็นใย แอปเปิ้ลหันหน้าไปมองทางพี่สาวนิดหนึ่ง ฝืนเสียง หัวเราะออกมาทั้งที่ในใจกำลังห่อเหี่ยวอย่างรุนแรง
"เปล่านี่คะ"
"แอปคงลืมไปว่าเราสนิทกันจนพี่ฟังเสียงแอปสั้นๆ ก็รู้แล้วว่าแอปคิดอะไรอยู่..." น้ำเสียงอบอึ่นของสาวรุ่นพี่ ร่ายประโยค ยาวออกมา .. ยิ้มหวานฉ่ำ
"นอยด์เรื่องวันเกิดล่ะสิ ? พราวใช่ไหมที่มาแทรกแซงความฮอตของน้องพี่ ?" แกรนด์พูดเหมือนมานั่งอยู่กลางหัวใจ แอปเปิ้ลในตอนนี้ .. สุ้มเสียงเต็มความเข้าใจจากปากพี่แกรนด์ บังคับให้น้องสาวพยักหน้ารับอย่างไม่ต้องการปิดบังอะไรทั้ง นั้น
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋านักเรียนดังขัดจังหวะสนทนา .. แอปเปิ้ลล้วงหยิบมันขึ้นมา เปิดดูเมสเสจอัพเดทข่าวบันเทิงที่สมัคร ทิ้งไว้เล่นๆ ก่อนจะกดลบทิ้งไปเมื่อไม่เห็นว่ามันจะมีความสำคัญอะไร
"ปิ๊กกีต้าร์ที่ห้อยมือถืออยู่สวยดีนะแอป..." พริบตาเดียวที่ได้เห็น แกรนด์ก็หยิบเอาเรื่องที่ห้อยโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเป็น ประเด็นใหม่เพื่อให้น้องสาวได้ละความห่อเหี่ยวที่มีออกไปให้หมด ...
พูดถึงเรื่องนี้ จิตใจแอปเปิ้ลก็พองโตออกมาอย่างปลื้มไม่หาย .. เธอกอดตุ๊กตาน้องหมาแน่นเมื่อนึกถึงใบหน้าของเจ้าของ ปิ๊กกีต้าร์ชิ้นนี้
โครงหน้าหวานของรุ่นพี่ตัวเล็กคนนั้น ติดตาเธอจนยากที่จะลบ .. ยิ่งท่าทางเขินๆ และการกระทำที่น่ารัก ติดแน่นในความรู้สึก จนเธอต้องหยิบปิ๊กกีต้าร์ชิ้นเดียวในโลก มาเจาะเป็นรูปเล็ก ร้อยเชือกแล้วห้อยไว้กับโทรศัพท์มือถือ กลัวจะหายไป
แต่ว่า .. ตั้งแต่วันนั้น เธอยังไม่ได้พบรุ่นพี่หน้าหวานคนนั้นอีกเลย
อยากเจอ อยากขอบคุณ อยากให้เขาได้รับรู้จริงๆว่าเธอชอบของชิ้นนี้มากแค่ไหน
"รุ่นพี่คนนึงเขาทำให้แอปค่ะ" เงียบไปนาน ก่อนจะหลุดคำตอบออกมาพร้อมรอยยิ้มเขินๆ , คำตอบนี้ทำเอาผุ้เป็นพี่ยกคิ้วขึ้น ข้างนึงอย่างไม่ค่อยเชื่อหูเท่าไรนัก .. น้องแอปสุดฮอตที่เธอรู้จัก ไม่เคยให้ความสำคัญกับข้าวของที่คนอื่นให้เป็นพิเศษ จน พกติดตัวถึงขนาดนี้
"ผู้หญิงผู้ชาย ?" ถามคำถามต่อไปอย่างฉงน
"ผู้หญิงค่ะ"
แอปเปิ้ลตอบสั้นๆ ยิ้มแก้มตุ่ย .. คิดถึงใบหน้านิ่งๆ ที่คงสะกดกลั้นอารมณ์ไว้อย่างเต็มที่ของรุ่นพี่คนนั้นแล้ว ก็ยิ่งอยากพบ อยากเจออีกครั้งนึง
อันที่จริง ... โรงเรียนนี้ก็ไม่ได้กว้างใหญ่อะไรเลย
ทำไมถึงไม่ได้พบกันซะทีก็ไม่รู้
ยังไม่ค่อยว่างเลยยังไม่ได้ทำรูปเหล่าตัวละครมาให้เลย
55555555555.
ชอบจังฟิคเรื่องนี้
{เขียนเองก้ชอบเองได้นะ 555}
เป็นความรู้สึกอุ่นๆเวลาเขียน
ไม่ดราม่า (แถมยังใกล้ตัวมากๆ)
:))
อย่างฉากแฮปปี้เบิร์ทเดย์กลางโรงอาหารในบทนำ
เกิดจากวันนั้นลูกไม้นั่งกินข้าวในโรงอาหาร
มีกลุ่มรุ่นพี่สวยๆเค้าร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์กัน เซอร์ไฟรส์ใหญ่โต
แถมคนช่วยร้องกันทั้งโรงอาหารเลย
มันน่าหมั่นไส้มาก55555555.
นั่นคือจุดแรกของฟิคเรื่องนี้เลยนะคะ
ติดตามกันต่อไปนานๆนะ.
จุ้บๆ.3
ปล. ตัวละครหลักๆ ก็ชุดเดิมจาก Love mode นั่นแหล่ะค่ะ
อาจจมีใครใหม่ัสักคนสองคน ขอเวลาไปนอนคิดสักคืน
:)
ความคิดเห็น