คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 13 ใจมันเต้น มันเต้นเป็นจังหวะ ...
"พี่นทบอกหนูว่าไปทะเลค่ะ... แต่หนูไม่รู้ว่าที่ไหน ไม่รู้จริงๆว่าไปกับใคร"
กวางนั่งเคาะปากการาคาเรือนหมื่นกับโต๊ะไม้เนื้อดีมันปลาบเป็นจังหวะที่ร้อย การที่ออฟฟิศไม่มีใครบางคนมาคอยเดินผ่านหน้าห้องให้ได้อมยิ้มมันกำลังทำให้เธอไม่เป็นอันทำอะไร ... ยิ่งไม่รู้ว่านทไปไหน กับใคร เธอยิ่งกระสับกระส่าย เบาะแสเดียวที่มีคือทะเล และประเทศไทยก็มีทะเลมากมายเกินไปจนเดาไม่ถูกว่านทจะไปไหน
เธอเชื่อมั่นในตัวเองพอสมควรว่าเธอเองก็รู้จัดตัวนทดีระดับหนึ่ง ... แน่นอนว่าคนอย่างนทไม่ใช่พวกติสท์จนโลกแตก ไม่มีทางจะหนีไปเที่ยวไกลๆโดยลำพังแน่ๆ
ใครก็รู้ นทขี้เหงาจะตาย...
"พี่กวางคะ มีคนมาขอพบค่ะ..."
อยู่ๆ สปีกเกอร์โฟนที่ถูกส่งเสียงจากภายนอกก็ดังขึ้นแจ้งให้เธอได้รับทราบ ... กวางกดปุ่มสีส้มที่แสนจะชัดเพื่อกรอกเสียงตอบกลับไป ใจความให้ใครคนนั้นเข้ามาได้เลยโดยไม่คิดจะถามสักคำ
เวลานี้ ตอนนี้ ... คงเป็นเพื่อนสนิทเธอแหง
นั่นไงมันเข้ามาแล้ว...
"หวัดดี"
"หวัดดี"
ห้วนสั้นและได้ใจความสำหรับเพื่อนรักสองคนที่เห็นกันมาแต่เด็ก... คนหนึ่งเป็นลูกสาวสำนักพิมพ์ใหญ่โตที่มีหนังสือหัวดังๆอยู่ในเครือมากมาย ส่วนอีกคนเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของนักแสดงสาวใหญ่คนดังที่ยังสวยและยิ่งใหญ่ไม่เสื่อมคลาย ... ฐานะทางสังคมที่ทัดเทียมและต้องอิงกันมาแต่เด็ก ... ทำให้คนสองคนที่มีนิสัยต่างกันสุดขั้วต้องสนิทกันไปโดยปริยาย
"วันนี้ไม่มีถ่ายละครเรอะ ?"
ถ้าใครจะช่วยสังเกต เรื่องราวสุดเอ๊กซ์คลูสีฟจากกองละครช่องที่เพื่อนของเธอสังกัดอยู่จะเริ่มขึ้นที่นิตยสารบันเทิงในเครือเธอเสมอ หลายต่อหลายครั้งที่โดนเขาโกรธอาแต่เธอก็ไม่เข็ด เพราะเธอถือว่าเธอเป็นสื่อมวลชน มีหน้าที่ตีแผ่ความจริงของคนของประชาชนให้ประชาขชนได้รับรู้ไปด้วยกัน
"มี แต่เจาะถ่ายซีนเล็กๆ เพราะนักแสดงอยู่ไม่ครบ"
เนสตอบเพื่อนสาวพร้อมกับหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้บุนวมตัวใหญ่ ท่าทางเหี่ยวๆแห้งๆเซ็งๆจนบรรณาธิการอำนวยการใหญ่ต้องยุติการเคาะโต๊ะด้วยปากกาเพื่อหรี่ตามองเพื่อนชายสุดหล่ออย่างจับสังเกตได้
"นักแสดงที่ขาดไปนี่น้องอิษฏ์อาณิกหรือเปล่า ?"
ก่อนจะยิงคำถามที่แสนจะตรงประเด็น โดนหัวใจ .. ให้เพื่อนชายหน้าเหี่ยวได้เหลือบตาหมองๆขึ้นมองเธออีกที แล้วพยักหน้าช้าๆอย่างยอมรับทุกสิ่งทุกอย่าง
"หึหึ ... เศร้าเป็นหมาหงอยเลยสิท่า แล้วนี่จีบไปถึงไหนแล้ว จะต้องให้ลงข่าวกระตุ้นอีกมะ ?"
กวางกระเซ้าเขาเอายิ้มๆ พลางยื่นข้อเสนอมันส์ๆที่เคยทำจนเป็นเรื่องไปแล้วเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ... หัวข้อข่าวที่ว่าแอปเปิ้ลแอบกิ๊กกับผู้จัดละครหนุ่มรูปหล่อที่เคยทำงานด้วยกันมาหลายครั้ง ... แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่มีถ้อยคำอธิบายหรือปฏิเสธใดๆออกจากปากแอปเปิ้ล สุดท้ายมันก็เงียบหายไปจนเธออยากจะกระตุ้นมันขึ้นมาอีกสักที
"น้องเขาไม่รู้หรอกว่าฉันจีบ..."
เนสสารภาพอ่อยๆอย่างสุดจะหมอง แอปเปิ้ลจะไปรู้ได้ไงว่าเขาจีบ ... เขายังไม่เคยจีบใครสักคนด้วยซ้ำ ถึงไม่รู้เลยว่าจะต้องจีบยังไง ...
"แหม่ะ พี่ผู้จัดใหญ่คะ บทประพันธ์ไม่รู้กี่เรื่องพี่ก็ปั่นให้ดังมาหมดแล้ว ... แค่ผู้หญิงคนเดียวคว้าไว้ไม่ได้เหรอคะ ?"
"ไม่ได้ ... ยาก ... ไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง ... ทำอะไรก็ไม่เป็น ... จะชวนเขากินข้าวเย็นยังไม่กล้าเลย คนขับรถเขาว่ามีคนรอกินข้าวอยู่ที่ห้องทุกเย็น จะดึกดื่นแค่ไหนก็รอ..."
เนสบอกเล่าเรื่องราวในใจที่แสนหนักอึ้งอย่างต้องการจะผ่อนคลายความรู้สึกตัวเอง แต่แสนยากเย็น... เขาเป็นผู้ชายที่วันวันจมปลักอยู่แต่กับงานและงาน ไม่เคยจะมีใครสักคนเข้ามาทำให้วิถีชีวิตของเขาปั่นป่วนไปเช่นนี้ ...
แอปเปิ้ลคว้าหัวใจเขาไปตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ... ทั้งสวย ... ทั้งนิสัยน่ารัก ทุกๆอย่างที่แอปเปิ้ลเป็นเหมือนจะขู่เข็ญให้เขายอมพลีกายถวายหัวใจ
ขู่เข็ญด้วยความน่ารักแสนดีอย่างที่ไม่เคยพบจากใครที่ไหน...
"อะไร มีคนรออยู่ที่คอนโด ? ใคร ? ไม่เคยเห็นมีข่าว ไม่เห็นเคยรู้เรื่อง ?"
กวางโวยวายกับเขาอย่างประหลาดใจสุดๆ เธอมั่นใจว่าเรื่องราวของทุกคนในทุกวงการเธอรู้ดี เพราะก่อนที่หนังสือทุกเล่มในเครือจะตีพิมพ์มันต้องผ่านตาเธอมาแล้ว แถมยังละเอียดกว่าที่คนทั่วไปได้อ่านอย่างไม่ต้องสงสัย ... แต่นี่เรื่องแอปเปิ้ลแอบมีใครอยู่ที่คอนโด ? ไม่เคยผ่านหูเธอมาสักนิด ... หน่วยข่าวกรองละเอียดยิบๆสุดๆของเธอไม่เคยจะบอกเรื่องนี้ต่อกัน ... นั่นแปลว่ามันเป็นความลับจนไม่มีใครรู้
กวางหรี่ตามองเพื่อนชายที่นั่งหน้าเศร้าอย่างต้องการคำตอบของคำถาม ... คำถามที่เนสเองก็ได้แต่สั่นศีรษะไปมาอย่างจนใจ
"ไม่รู้สิ ... อาจเป็นพี่น้องเขา ผู้จัดการส่วนตัว อะไรยังไงก็ได้"
"แอปเปิ้ลมาจากเท็กซัสตอนสิบเจ็ด ญาติคนเดียวคือพ่อทำฟาร์มอยู่ที่เชียงราย เป็นลูกคนเดียว ! แถมตอนนี้เซนลั้นลาอยู่ยุโรป ! ข้อนี้ชัวร์แน่ๆ และสวยหยิ่งขนาดนั้นไม่เคยสนิทสนมกับใครที่ไหน !? เนส ! แอปเปิ้ลอยู่คอนโดกับใคร"
กวางวิเคราะห์ประเด็นพร้อมกับเปิดข้อสงสัยได้อย่างแตกฉาน ... สายตาคมกริบราวกับเหยี่ยวของคนใหญ่คนโตผู้ควบคุมความเป็นไปในวงการด้วยการสะบัดปลายปากกาไม่กี่ครั้ง กำลังหรี่ตาเนสอย่างต้องการจะเค้นความรู้สึกกลัวลึกๆในใจของเขาได้มันออกฤทธิ์ออกเดชโดยไว ...
แน่นอน... เนสกำลังประหวั่นกับสภาวะที่เขารู้สึกว่ามันใกล้เคียงกับคำว่าอกหัก ...
"ไปถามคนขับรถแอปเปิ้ลมาให้รู้เรื่อง แต่อย่าให้ผิดสังเกตมากนะ ! ส่วนที่เหลือฉันจัดการให้แกได้ ! แต่ฉันขอบอกไว้เลยว่าแกห้ามปล่อยแอปเปิ้ลไปนะเนส ! คนนี้ดีจริง ! แกเชื่อฉันนะ !!!!"
กวางตอกย้ำให้เนสได้รับได้รู้ถึงความจริงจังจริงใจของเธอ ... ตอกย้ำความรู้สึกดีดีในใจเขาให้มันหยั่งรากฝังลึกอยู่ต่อไป ... เจตนาเธอก็เพียงอยากช่วยเหลือเพื่อนเท่านั้นเอง และมันจะต้องสำเร็จแน่ๆ ไม่ว่าใครที่เนสได้ข่าวมาว่ารอกินข้าวกับแอปเปิ้ลทุกเย็น เธอจะเคลียร์เขาออกไปจากชีวิตแอปเปิ้ล และโยนหน้าที่นั้นให้เพื่อนรักเธอทำ ... ทุกเรื่องราวจะต้องลงท้ายด้วยความสุข ... เธอต้องจัดการได้ !
แลในความตั้งใจนั้น เธอเองก็แอบประหลาดใจ ไม่รู้ทำไมลางสังหรณ์บางอย่างของเธอมันร้องเตือนกันให้หวั่นไหว ... เธอสังหรณ์อะไรบางอย่างเหลือเกิน
.
.
"แอคชั่น !"
ดวงตาที่ถูกกรองแสงแดดด้วยแว่นตาดำราคาแพงปรายมองไปทางกองถ่ายเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เธอจะดึงความสนใจกลับมายังนิตยสารในมือต่อ ... เช้าวันนี้เป็นเช้าวันแรกที่กองถ่ายเอ็มวีได้เริ่มดำเนินการถ่ายทำ และนทก็ทำการกันตัวเองออกจากการทำงานนั้นเรียบร้อยแล้ว ... เธอเลี่ยงกลุ่มทีมงานมานอนชิลๆยังเก้าอี้ผ้าใบริมหาด ปล่อยให้ลมเอื่อยและแดดอุ่นระอุอยู่รอบตัว ... เป็นความสบายตัวที่จะว่าสบายใจก็ยังไม่ถูกนัก
พยายามจะปล่อยใจให้สบายแต่ก็อดกังวลไม่ได้ ... เมื่อคืนเธอได้ยินเสียงดาราคนดังบ่นแว่วๆว่าไม่อยากจะลงน้ำหรืออะไรสักอย่าง ...
"ตู้ม ..."
เสียงวัตถุที่ไม่ใช่ขนาดเล็กแน่ๆลอยระเหินลงน้ำ ทำนทต้องหันขวับไปมองทางที่เอาใจไปผูกไว้อย่างเป็นกังวลไม่หาย ... พยายามหรี่ตามองหาความผิดปกติ แต่ก็ไม่พบอะไร นอกจากการถ่ายทำที่ยังเป็นไปตามปกติ เสียงสั่งการของผู้ช่วยผู้กำกับยังดังล้งเล้งแยงหูเธอจนชา
สุดท้าย นทก็ต้องหันคอกลับมาจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือตามเดิม ... สงสัยเธอจะหูแว่วไปเอง...
"ตู้มม !!!!!!"
คราวนี้ชัดเจน นทโคตรมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้หูแว่ว แต่บริเวณกองถ่ายไม่ใช่จุดเดียวที่นทหันมองอีกต่อไปแล้ว ... นักเขียนใหญ่กวาดสายตาไปทั่วบริเวณ พยายามหยีตาเพื่อลดทอนแสงแดดที่แสนจะร้อนแรง ก่อนจะพบเข้ากับเด็กหญิงเด็กชายตัวน้อยๆที่นทเดาเอาเองว่าเป็นคนพื้นเมืองสองสามคนเกาะกลุ่มกันและพากันกระโจนลงทะเลความลึกราวๆสองเมตรจากสะพานไม้ที่ทอดยาวลงท้องน้ำสีฟ้าใสๆ ... แดดเปรี้ยงขนาดนี้ก็ยังมาเล่นน้ำกันได้ เก่งชะมัดเลย
เมื่อรู้ที่มาของเสียงกวนใจนทก็ถึงกลับมาสนใจตัวหนังสือในมือได้ ... แต่คราวนี้มันมีรอยยิ้มมาประดับติดอยู่ข้างแก้มนิดหน่อย
คนเราน่ะ ... มันมีความสุขอยู่รอบๆตัว อยู่ที่ว่าจะมองหรือเปล่า จะยิ้มหรือเปล่า ... จริงๆนะ
"อ๊ะพี่นท ขอบคุณค่ะ"
คนสวยที่เพิ่งขึ้นจากสระน้ำได้ไม่ทันสามวินาที เป็นต้องเอ่ยคำขอบคุณให้กับพี่สาวที่แสนดีที่เธอก็ไม่รู้ว่าโผล่มาตอนไหน ... รู้แต่ว่าตอนนี้ ผ้าเช็ดตัวที่แอปเปิ้ลเคยเห็นวางอยู่ใกล้ๆสระก็ได้ลอยมาคลุมตัวเธอไว้ทั้งตัวแล้ว ด้วยฝีมือพี่นท...
"หมดซีนในน้ำแล้วใช่ป้ะ"
คนที่ยังวุ่นวายอยู่กับการนำผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาซับน้ำไปตามเส้นผมของเธอ ถามทั้งๆที่ไม่ยอมเงยหน้ามามองกันสักวินาที... แอปเปิ้ลเองก็ก้มลงดึงชายผ้าเช็ดตัวไปซับน้ำตามเรียวขา สองคนกำลังวุ่นวายอยู่กับการเอาน้ำออกจากตัว และคุยกันไปมาสองคนราวกับไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นด้วยกัน
"ค่ะ แล้วก็เบรคกองประมาณชั่วโมงด้วย ... แอปหิวข้าวจังเลยพี่นท ไปกินข้าวกัน"
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน…”
ทีมงานคนหนึ่งที่ถือผ้าเช็ดตัวอีกผืนรอจะดูแลศิลปิน ก็เป็นอันต้องชะงักมองเพื่อนๆทีมงานกันอย่างงงๆ ก็ไหนน้องแอปบอกว่ามาทำงานคนเดียวไม่มีผู้จัดการส่วนตัวมาด้วย ทางกองถ่ายจึงจัดเตรียมคนดูแลส่วนตัวให้เป็นอย่างดี ... แต่นี่อยู่ดีดีกลับมีใครที่ไหนไม่รู้มาประคบประหงมนักแสดงชื่อดังเสียเฉยๆ แถมยังดูแลดีกว่าผู้จัดการส่วนตัวที่แอปเปิ้ลบอกว่ามาไม่ได้ด้วยซ้ำ
"อ้าวเฮ้ย.. ไอ้พล มึงถ่ายรูปน้องเขาทำไมวะ !?"
แล้วจู่ๆ หนึ่งในทีมงานจากต้นสังกัดของสิลปินเจ้าของเอ็มวีก็ยก DSLR ตัวใหญ่ขึ้นถ่ายภาพนั้นเสียเฉยๆอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ... ภาพในมุมส่วนตัวและเวลาส่วนตัวที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปกร้ำกราย แต่ไอ้ช่างภาพคนนี้กำลังทำ ... เจ้าของกล้องคนนั้นหันไปยักคิ้วให้เจ้าของคำถาม ก่อนจะยื่นรอยยิ้มใสซื่อให้พร้อมคำตอบที่ไม่รุ้ใช่เหตุผลหรือข้ออ้าง...
"ถ่ายเป็นเบื้องหลังไง พี่อย่าคิดมากดิ ..."
"แล้วพี่นทไปไหนมาคะ ..."
สองคนเดินคู่กันมาเป็นทางน้ำเปียกจนถึงห้องพักที่อยู่ด้านหลังของรีสอร์ท มุมที่สัมผัสได้ถึงความสงบและเป็นส่วนตัวที่สุด เหมาะสมแล้วกับศิลปินดังที่ต้องผจญคนผจญงานมาทั้งวัน ... แอปเปิ้ลกอดตัวเองแน่น สองมือก็ดึงผ้าเช็ดตัวที่คลุมไหล่เรี่ยๆจะร่วงให้ติดแนบอยู่กับตัวเธอ ปากก็ส่งคำถาม และตาก็ส่งรอยยิ้มให้คนข้างตัว ที่เดินลากเท้าเอื่อยๆเป็นเพื่อนกันตั้งแต่วินาทีแรกๆทีเธอขึ้นจากสระ...
ทั้งที่ก่อนหน้านั้นหายไปไหนตั้งนาน เธอมองหาก็ไม่เจอ
"ไปอ่านหนังสือ และก็ ไปลองแว่น"
นทตอบยิ้มๆ ก่อนจะยกมือไปดึงแว่นที่คาดเอาไว้บนศีรษะมาปิดตาให้แอปเปิ้ลเห็น ... แว่นตาที่ได้รับมาจากความใจดีของคนดังที่ซื้อให้เธอในวันนั้น แว่นตาที่เธอตั้งใจเอามาใส่อวดแอปเปิ้ลในวันนี้ ... และนั่นก็ทำให้คนซื้อยิ้มแฉ่ง ยิ้มไปทั้งปากทั้งตาอย่างพอใจ สองมือเลื่อนไปขยับแว่นพี่นทไปมาอย่างสนุก มีความสุขที่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองเลือกถูกใจและเข้ากั๊นเข้ากันกับพี่นทแค่ไหน
"พี่นทใส่แว่นอันนี้แล้วสวย แอปคิดไม่ผิดเลย"
"เอ่อะ... แอป แอป แอปเปิ้ล"
แต่เมื่อแอปเปิ้ลปล่อยมือมาจับหน้าเธอโดยไม่ระวัง ... นทก็ต้องผงะค้างไปด้วยความรู้สึกตื่นตะลึงแบบบอกไม่ถูก คนเป็นพี่ที่ห่วงสวัสดิภาพของน้องได้แต่ร้องเอ่ออ่าอย่างไม่รู้จะพูดยังไง เมื่อสิ่งที่เธอไม่อยากให้เกิดขึ้นสักนิดกำลังเกิดให้ใจเต้นแรงอยู่ตรงหน้า ... วินาทีนี้นทเลือดฉีดพล่านไปทั้งร่าง อยากจะดึงสายตาออกจากเหตุการณ์ตรงหน้าแต่ก็ทำยาก ...
หะ หุ่น ... หุ่นแบบนั้น
"พี่นทชอบไหมคะ ?"
ชอบ .. ชอบ เห้ย ไม่ใช่ !
นทไม่อาจละสายตาจากความเพอร์เฟ็กต์ตรงหน้าได้ ... ใจเธอตอบว่าชอบเสียงดังทั้งที่มันไม่ถูกไม่ควร ... ไอ้แว่นตาดำนี่มันช่วยกรองแสงแต่มันไม่ได้ช่วยกรองความสวยเลยให้ตาย ...
ทรวดทรงองค์เอวนั่นยังทิ่มตาเธออยู่ทุกวินาที
จะบอกจะเตือนแอปเปิ้ลก็พูดไม่ออก...
มาเล่นให้ใจฉันเต้นแบบนี้ ฉันว่าเธอก็มีอาการใช่ไหม ?
ใจมันเต้นมันเต้นเป็นจังหวะรัก ... แล้วเธอล่ะ อ่ะเป็นจังหวะยังไง ....
เหวยยยยยยยยยยยย
คนสวยที่แทบไม่รู้ตัวสักนิดว่ากำลังมีอะไรต่อมิอะไรผิดแปลกไป ... ก้เริ่มหรี่ตามองพี่นทที่จู่ๆก็ทำตัวแปลกๆไปอย่างไม่เข้าใจ
"พี่นทมองอะไรอยู่คะะ ? ว๊ายยยยยยย !"
และเมื่อก้มมองตามสายนั่นเท่านั้นแหล่ะ แอปเปิ้ลก็ร้องว๊ายขึ้นเสียงลั่นราวกับโดนใครฉุด เธอ ! เธอที่ใส่เสื้อสีขาวและมันเปียกจนผ้าบางๆนี่แนบเนื้อไปแล้วทั้งตัว กำลังยืนอวดหุ่นแบบโคตรเพอร์เฟ็กต์นี่ให้พี่นทดูอย่างไม่มีหลบซ่อนอะไรสักนิด ... แถมพี่นทยังจ้องตาไม่กระพริบราวกับกลัวว่าเธอจะไม่รู้ตัวแบบนั้นแหล่ะ
ตายตาย ตายยย !!
และนั่นทำให้แอปเปิ้ลหน้าแดงฉ่า คนตัวสูงนั่งย่อเข่าคว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นมาห่อตัวไว้แน่นด้วยความรวดเร็วเพียงเสี้ยววินาที... ยิ่งเห็นสายตาพี่นทยิ่งเขิน ไอ้เหตุการณ์บ้าๆนี่มันพาให้หน้าแดงทั้งหน้าไปกันใหญ่
"เอ่อ แอป ... คือพี่ พี่ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจะมองเลยนะ"
ไม่ได้ตั้งใจอะไรกันคนบ้า ! จ้องตาวาวขนาดนั้น ฮึ !!!!!!
หัวใจแอปเปิ้ลเต้นตึกตักแรงจนรู้สึกได้ ... อายทำหน้าไม่ถูก อยากทำทั้งวิ่งหนีเข้าห้องและทุบคนบ้าตรงหน้าให้หายเขิน ... บ้า บ้า บ้า ! พี่นทบ้าที่สุดในโลกเลย
สุดท้าย เธอก็ทำได้แค่กัดริมฝีปากตัวเองแน่น ... แล้วสะบัดหน้าวิ่งหนีพี่นทไปเพราะรู้ดีว่าเธอทำได้แค่นี้
"แอป ... แอป พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจน้าแอปเปิ้ล"
นทอยากจะวิ่งตามแอปเปิ้ลไปแต่ก็ไม่กล้า ได้แต่ยื่นหน้าส่งเสียงขอโทษขอโพยพฤติกรรมน่าอายของตัวเองยกใหญ่ ... แอปเปิ้ลกระชับผ้าเช็ดตัวจนแน่นและเลี้ยวลับเข้าห้องไปแล้ว ... ทิ้งนทไว้นอกห้องคนเดียวพร้อมใบหน้าที่ยังแดงไม่หาย ... ให้ตาย อีกกี่ปีเธอถึงจะลืมภาพนี้ลง !!!!!!
ภาพที่หุ่นโคตรนางแบบนั่นลอยเข้ามากระแทกเลนส์ตาอย่างจัง ...
โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ให้ตาย ไอ้นทจะคลั่งแล้วโว้ยยย !
ไม่ต้องถามว่าทำไมให้รูปเบลอเว่อแบบนี้ !!
ลูกไม้ตั้งใจ ไม่อยากให้ใครมาตายในฟิค 5555555555 5.
แบบ ถ้านึกอารมณ์พี่นทในฟิคไม่ออก
ก็ลองนึกสภาพตัวเองตอนเห็นคลิปแอปเดินแบบอ่ะค่ะ
หรือถ้ายังคิดไม่ออกอีก !!!!!!!
ก็นึกถึง เซน ตอนที่แอปโดนโปนจ้น ! เอ้ยโจรปล้น เอ้ยไม่ใช่ โจรฉุด
555555555
อ่อยยย พี่เดย์พี่หมี ดูอะไรกันก็ไม่รู้
ซัมติงอะเบาท์ตามแอป อินบีไฮด์เดอะซีน 5678อินคอนเสิร์ต
กลัวมันอันตรายต่อระบบหายใจเลยไม่ดู
5555555555.
ชุ้บๆ นี่อัพสองวันติดเลยนะ :D
ทีนี้ก็คงต้อง
ขอเวลาหน่อย ขอเวลาหน่อย
ขอเว้นวรรคสักหน่อย
ยังเพิ่งอัพเพิ่งได้ไม่นาน ~
ขอตัวไปตั้งใจเรียนตั้งใจอ่านหนังสือแปปนะ :D
ปล อยากอ่านเฟิร์สเรน+แสนรัก >3<
ปล2 ช็อทฟิคมันคือความรักที่ไปทิ้งไว้นั้น มีต่อค่ะ :)
ปล3 เร็วๆนี้(คือหลังจากมีที่เรียน) ลูกไม้จะเปิดฟิคใหม่อีก (ไอ้บ้าาา) รอติดตามนะ
#โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น