ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 12 รักทะเลเวลามีเธอด้วย ...
“Hello ! rayong , I’m right here with you แล้วน้า”
เสียงสดใสของสาวชาวกรุงที่โผล่ศีรษะพ้นขอบกระจกรถยนต์คันหรู ดังลั่นไปทั่วถนนแคบๆที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้และกลิ่นอายของทะเลที่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ … มาตรการประหยัดน้ำมันแอบแฝงถูกหยิบขึ้นมาใช้ทันทีเมื่อแอปเปิ้ลเรียกร้องขออากาศบริสุทธิ์ … อากาศบริสุทธิ์ที่ลอยเข้ารถ ให้คนกรุงสองคน ได้สูดเข้าปอดอย่างหนำใจ
ชาวบ้านพื้นเมืองแตกตื่นกับเสียงนั้น จนบางบ้านมายืนเท้าสะเอวมองตามรถให้คนขับได้เหยียบคันเร่งหนักขึ้นยกใหญ่ รถคันหรูจึงแล่นเร็วจี๋ สลับกับเอื่อยเฉื่อยเป็นพักๆ แต่ไม่ว่าความเร็วจะมีมากน้อยเพียงไร คนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนเบาะที่นั่งข้างๆเธอ แถมยังชะโงกศีรษะออกไปแบบนั้น ก็ยังคงอารมณ์ดีเหมือนเดิมไม่เสื่อมคลาย
รอยยิ้มนี้มันเริ่มขึ้นตั้งแต่ที่เธอพาตัวเอง พารถคันนี้ และพาคนข้างๆคนนี้ทะลุเขตข้ามเข้ามาในจังหวัดระยอง จนวินาทีรอยยิ้มนั้นก็ยังไม่จางหาย
“จะแวะลงหาดก่อนหรือเปล่าแอป…”
“แวะค่ะ”
เสียงสดใสของคนที่เพิ่งผลุบหัวเข้ามาในรถ สั่นๆเพราะเจ้าของเสียงพยักหน้าซ้ำๆเป็นการยืนยันราวกับกลัวเธอจะขัดใจ แอปเปิ้ลเหมือนเด็กน้อยคนนึงที่กระหายน้ำทะเลเต็มที … รอยยิ้มใสซื่อ กับแววตาจาดจ้า ทำให้ผู้ใหญ่อย่างนท ต้องใจหวิวไหวหักพวงมาลัยเข้าข้างทาง เพื่อตามใจเด็กน้อยคนนี้อย่างคนที่ไม่อาจจะหักจะห้ามอารมณ์ลึกๆในใจได้อีกต่อไป
เธออยากตามใจผู้หญิงคนนี้ในทุกๆอย่าง อยากดูแลทุกความต้องการให้มันลุล่วงอย่างที่อีกคนวาดหวังไว้
“ขอบคุณค่า”
ซองจดหมายลาพักร้อนแบบเฉียบพลันของนักเขียนในสังกัด วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ สีสันของซองจดหมายลอยเด่นสะดุดตาตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอเดินพ้นเข้าเขตห้องทำงานตัวเองมา … และนั่นก็ทำเอาบรรณิการอำนวยการอย่างเธอ ต้องชักสีหน้าขึ้นมาทันทีด้วยความไม่พอใจ เมื่อรับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณ ว่าเจ้าของซองจดหมายคือใคร
“เฟรม… เข้ามาหาพี่หน่อย”
จวบจนเมื่ออ่านจดหมายสั้นๆนั่นจบ บอสใหญ่จึงกดเจ้าโทรศัพท์อเนกประสงค์นั่นแล้วเรียกนักศึกษาฝึกงานที่ถูกอ้างถึงในจดหมายให้เข้ามาหาโดยด่วน …
มีอย่างที่ไหน จดหมายลางานที่มีความยาวแค่บรรทัดกว่าๆ และใช้ลายมือตัวเองสแกนส่งมาแบบนี้...
ชัดเจนว่าฝากใครมาวาง รีบอะไรปานนั้นไม่รู้...
‘นทลาเที่ยว4วัน ฝากงานทั้งหมดไว้ที่น้องเฟรม ปกเสร็จแล้ว คอลัมน์นทเสร็จแล้ว นทส่งเมลให้พี่กวางแล้วนะคะ’
ถ้าไม่ใช่เจ้านทตัวแสบ แม่จะตัดเงินเดือนซะให้เกลี้ยง ! มีอย่างที่ไหนทำงานไม่ถึงเดือนก็ขอลา แสบชะมัด รู้ว่ารักแล้วจะทิ้งงานไปยังไงก็ได้หรือไงกัน
“ค่ะ พี่กวาง…”
เฟรมเดินหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเข้ามาอย่างรู้ชะตากรรมตัวเองดี … รู้ตั้งแต่พี่นทฝากให้เอาจดหมายมาวางบนโต๊ะแล้วด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าวันนี้หัวไอ้นศ.ฝึกงานตัวจ้อยอย่างเธอจะเหลือบ้างไหม แต่โอยย ซวยชะมัดยาดเลย
ตาเรียวๆเหลือบขึ้นมอง เห็นสายตาผู้บริหารใหญ่คมกริบราวกับใบมีดโกนที่เพิ่งถูกแกะออกจากซอง … มันจ้องตรงมาที่เธอคนเดียว จ้องอย่างไม่ปิดบังสักนิดว่าเจตนาในการเรียกมาครั้งนี้คืออะไร
“นั่งลงแล้วบอกพี่มา … นทไปไหน ไปเมื่อไร จะกลับมาวันไหน และไปกับใคร !!!”
“อ๊า เนื้อปูหวานมากๆเลยพี่นท … ชอบจัง”
ใครเลยจะรู้ … ว่ามือฉมังด้านการแกะปูไม่ใช่ใครที่ไหนไกล…
“อร่อยก็กินเยอะๆ พี่จะบอกให้นะ ว่าแม้แต่ปูในภัตตาคาร ยังสดได้ไม่เท่าที่นี่เลย”
มือฉมังยิ้มกริ่ม พร้อมกับที่ย้ายเนื้อปูขาวๆนิ่มๆจากมือตัวเองไปที่จานฝั่งตรงข้ามอย่างบริการเต็มที่ ทั้งคำพูดและท่าทางเอาใจใส่ ทำเอาคนได้รับเนื้อปูทั้งก้อนยิ้มกริ่ม ตัวที่เท่าไรไม่รู้ที่อีกคนบรรจงแกะให้ … แต่เธอไม่รู้จักอิ่มจักพอเสียที ยิ่งมันอร่อย ก็ยิ่งอยากกินเยอะๆเหมือนจะเป็นบ้า
ยิ่งเห็นอีกคนทำท่าเหมือนจะมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน เธอยิ่งอยากจะยืดเวลาทุกอย่างให้ยืนยาว …
สงสัยเธอจะเป็นบ้า
“พี่นทไม่กินบ้างเหรอ..”
“ไม่อ่ะ พี่ชอบแกะอย่างเดียว”
เสียงใสใสพร้อมรอยยิ้มเล็กๆของพี่นท ในร้านอาหารเล็กๆที่นี่มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเพิงหมาแหงนริมทาง … มีแต่อาหารทะเลไม่กี่ชนิดจากเรือของชาวประมงที่ถูกลากขึ้นฝั่ง เครื่องประกอบอาหารก็เพียงซึ้งสำหรับนึ่งและเตาย่างควันขโมง วิวทิวทัศน์มีเพียงชายหาดทรายขาวละเอียดสุดลูกหูลูกตา ที่ทั้งคลื่นและลมแรงจะลงเล่นไม่ได้ รอบร้านไม่ได้น่าอภิรมย์ มีของประดับชิ้นเดียวคือโมบายเปลือกหอยที่โดนลมกระแทกจนบิ่นไปตามสภาพ ทั้งที่ร้านนี้มันเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำกับร้านอาหารทั้งหลายที่เธอเคยนั่งมา แต่แอปเปิ้ลกลับรู้สึกว่ามื้อนี้ ร้านนี้ ที่นี่และจานนี้ คือที่สุดของเธอ ที่สุดของความสุขชนิดหาตัวจับยาก
มันก็แค่ปูสดๆจานใหญ่ๆจานเดียว
และคนดีดีที่ดูแลเอาใจใส่เธอแค่คนเดียว
น่าประหลาดที่ความน้อยในครั้งนี้ ชนะทุกความมากมาได้อย่างง่ายดาย
"ที่จริงแอปไม่ค่อยชอบทะเลนะ ... ลมมันเหนียวๆ แอปแพ้อะไรพวกนี้อ่ะ"
นิ้วเรียวที่เปื้อนเนื้อปูเป็นมัน ชี้กราดไปที่ทรายเนียนละเอียด ให้นทได้ก้มลงมองตามมือและสะดุดตากับท่าทางที่พาให้อมยิ้มของอีกคน ขาเรียวสวยคู่นั้นที่ยกขึ้นมายันไว้ที่ขาโต๊ะเก่าๆตัวนี้ หลบหลีกทรายเหล่านั้นอย่างเต็มที่ ดูน่าเมื่อยจนน่าสงสาร...
ถ้าไม่ใช่แอปเปิ้ลเธอคงคิดว่าดัดจริต ...
"แอปเคยทะเลาะกับ photographer ตอนยังใหม่ๆ... เขาให้แอปดึงเส้นบิกินี่ลงแล้วกลิ้งที่ทราย แอปโวยเลย แด๊ดต้องมาเคลียร์ เป็นเรื่องใหญ่มาก"
ภาษามันอาจจะไม่สละสลวยนักสำหรับการฟัง แต่นทว่ามันก็พอจะรู้เรื่องถึงขั้นรู้เรื่องดีมากแล้วสำหรับแอปเปิ้ล ... นทนั่งจับจ้องอากัปกิริยาน่ารักนั่นแล้วยิ้มแทบไม่หุบ ... นิ้วชี้อันเดิมที่เคยชี้กราดไปตามพื้นทรายเมื่อสักสามสิบวินาทีที่แล้ว บัดนี้มันถูกย้ายตำแหน่งเข้าไปอยู่ในปาก ให้เจ้าของนิ้วได้ไล้ลิ้นเพื่อลิ้มชิมเนื้อปูอย่างได้รสชาติ ... แถมยังเสียงดัง 'อ๊า' ที่แสนจะถูกใจนั้นอีกล่ะ ... โอ้โฮแฮะ ท่าทางแม่หนูคนนี้จะชอบปูมากๆเลยนะเนี่ย
"เมื่อยจัง..."
และเสียงถัดมาก็ทำเอานทอยากจะยกโล่หนูน้อยเจ้าปัญหาให้แอปเปิ้ลสักอันนึงทันที...
บ่นว่าเมื่อย ... แล้วจะให้เธอทำยังไงล่ะ ?
.
.
"สบายๆๆ สบายมากๆเลยพี่นท ขอบคุณค่ะ"
แหงล่ะ สบายอยู่แล้ว ... ได้ยืดขาเต็มที่เลยนี้ ...
ตอนนี้เธอไม่ว่างทั้งมือทั้งขา ... ส่วนแรกต้องทำหน้าที่แกะอาหารทะเลให้แอปเปิ้ล ส่วนล่างก็ต้องยกเป็นที่ให้อีกคนยืดขามาวางพาดหน้าตักได้อย่างสบายๆ ... อ่อนอกอ่อนใจกับอีกคนที่ทำหน้าเมื่อยได้น่าสงสารเหลือเกิน เห็นใจขายาวๆที่ต้องคุดคู้พับงออยู่แบบนั้นจนต้องสละขาให้ยืดได้เต็มที่ ... และท่าทางแอปเปิ้ลก้ดูจะถูกใจเอามากๆ ... ดูสิ ยิ้มใหญ่เลย
นทออกจะแปลกใจตัวเองอยู่หน่อยๆ กับวันนี้ที่เธอเลือกจะมาเดินทางมาถึงระยองแบบเฉียบพลัน ... มันผ่านการเตรียมตัวมาแล้วแน่ๆ แต่ไม่ใช่สำหรับวันนี้ โปรแกรมตามวันเวลาจริงๆคืออีกสองวันข้างหน้า และเธอก็ไม่ได้ลางานเอาไว้ล่วงหน้าสักนิด
แต่แค่เด็กหญิงเจ้าปัญหาตรงหน้า โทรมาหากันว่าขอโยกคิวถ่ายละครไปได้ วันว่างก็เลยกลายเป็นสามวัน ที่ติดกับงานมิวสิควิดิโอจนกลายเป็นห้าวันสบายๆ ... นทก็เผลอตกปากรับคำตกลงว่าจะเดินทางมาที่นี่ทันทีทั้งที่อีกคนยังไม่รบเร้าอะไรมากนัก ... จดหมายลาพักร้อนแบบเร็วจี๋ จึงถูกเขียนและสแกนลงเครื่องคอมพิวเตอร์ เมลล์น้องเฟรมเป็นจุดหมายปลายทางที่ถูกส่งถึง และนทก็ใช้ความปลาบปลื้มของน้องให้เกิดประโยชน์สูงสุด ด้วยการโยนภาระงานทั้งหมดไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของน้องนักศึกษาฝึกงานผิวหยวกคนนั้น
ส่วนเธอ ขอตัวมาลั้นลาที่ระยอง ... กับคนดังเพียงลำพังสองต่อสอง ...
"พี่นทกินบ้างเถอะ แอปป้อน ... อ้ำ"
แค่สองต่อสองเลยนะ...
นทกระพริบตาปริบๆ ใช้ลิ้นดุนดันเนื้อปูนิ่มๆที่แทบจะละลายในปาก ... ปูหวานๆ ที่แกะด้วยมือเธอ ถูกโยกย้ายไปจานนู้น ก่อนที่อีกคนจะใช้มือนั้นหยิบมันมาคืนใส่ปากเธอได้อย่างน่าอร่อยที่สุด...
"เอาอีกใช่ไหมล่ะ.. มาๆ แอปป้อนอีก"
และมันไม่ได้จบที่คำแรก ... คำที่สองและสามตามมาพร้อมรอยยิ้มที่กว้างขวางขึ้นตามความสุขในหัวใจ
เธอไม่เคยรู้สึกว่าทะเลสวยสักนิดตั้งแต่เกิดมา ...
ไม่เคยชอบเนื้อปูที่กินไปนานๆแล้วจะอ้วก จนคิดว่าตัวเองแพ้มันไปแล้วด้วยซ้ำ
"นี่ๆ อย่าลืมแกะอีกสิพี่นท..."
ปูร้อนๆอีกตัว ถูกวางลงบนจานเธอพร้อมเสียงตะแง้วๆที่ย้ำไม่ให้ลืมหน้าที่คนแกะปู...
และตอนนี้เธอกลับรู้สึกรักทะเลจนตื้อในอกไปหมด...
ชอบเนื้อปูหวานๆที่ผ่านมือใครบางคน ... มันช่างหวานจับใจ
"อีกคำสิแอป..."
รักทะเล เวลามีเธอด้วย
สวย... ซะเกินกว่าบรรยายได้
"ชอบจังเลย ... แอปชอบตอนนี้มากเลยพี่นท ชอบมากจังเลย"
เสียงใส จู่ๆก็ตะโกนออกไปให้คนที่กำลังขมักขเม้นแกะปูได้อมยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุขเต็มหัวใจ...
เธอก็ชอบเหมือนกัน แต่ขอเก็บมันไว้เงียบๆได้ไหม ...
ให้มันอยู่ลึกๆในหัวใจ ให้มันเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรๆที่ต้องเป็นไปก็แล้วกัน
--------------------------------------------------------------------------------------
จุ้บๆ.3 จบ
สั้นอ่ะ สั้นมะ ?
สั้นโนะ ...
แต่ดีกว่าไม่อัพป้ะ 5555 5.
เราไม่อยากดราม่า tbc เลยว่ะ
เอาไงดี ...
ซอรี่ที่ไปแกล้งตื่งเว้นวรรคไว้ ...
แต่ยังอยากให้ทุกคนทายเพลงให้ถูกชริงๆนะ
ใบ้ต่ออีก นักร้องชื่อขึ้นต้นด้วยพ.พาน (5555. บอกไปเลยดีกว่า)
ไปและ ฝันดีค่ะ
ปล รอคอยจะอัพเว้นวรรคอย่างใจจดจ่อ
ปล 2 ลูกไม้อัพแล้ว พี่ไรท์อัพบ้างสิ :(
ปล 3 ไอเลิฟยู ~
#โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น