คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 9
ปลากับน้ำเป็นของคู่กันฉันท์ใด ดารากับข่าวฉาวก็เป็นของคู่กันฉันท์นั้น ... สิ่งนี้เป็นข้อเท็จจริงที่แอปเปิ้ลพยายามทำความเข้าใจมาตลอดสี่ปีที่ยืนอยู่ในวงการ ... แต่จนวันนี้ เธอก็ทำใจให้ชินกับข่าวมั่วตั้วพวกนั้นไม่ได้สักที
"ยังโสดจริงหรือ ? สื่อเห็นตำตาแอปเปิ้ลสวีทตี๋หล่อ..."
หัวข้อข่าวหน้าหนึ่งที่เด่นหราในหน้าหนังสือพิมพ์บันเทิง ขนาบข้างด้วยภาพถ่ายแนวปาปารัซซี่สุดๆ ... ที่เธอเพ่งมองเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าเป็นที่ไหนเมื่อไร ! หรือแม้แต่กับใคร เธอก็ยังไม่รู้ !!!!!!!
"โอ๊ยยยย ..."
หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด !
หนังสือพิมพ์สี่สีนั่นถูกขยำจนยับ และมันก็ลอยหวือไปตามแรงเหวี่ยง กระทบผนังห้องแล้วก็ร่วงกรูดลงกับพื้นอย่างน่าสงสาร... แอปเปิ้ลแทบอยากจะทึ้งหัวตัวเองถ้ามันจะช่วยบรรเทาอารมณ์เธอได้ ! แต่ก็รู้ว่ามันช่วยไม่ได้ ... และเธอก็ทำได้แค่นั่งนึก นึกว่าไอ้เหตุการณ์บ้าๆแบบนั้น มันเคยไปเกิดขึ้นที่ไหน และตั้งแต่เมื่อไร !
อ่อยย ... แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก วันวันนึงเธอเจอคนเป็นร้อยนี่นา
และเพราะนึกยังไงก็ไม่ออก ... สาวสวยจึงได้แต่นั่งหน้าเบ้ต่อไป ... บทละครเรื่องใหม่ที่เพิ่งถูกส่งจากทีมงานถึงคอนโด วางกองอยู่ตรงหน้า มันเป็นฉบับพิเศษที่ทีมงานจัดเพื่อเธอโดยเฉพาะ ... มีทั้งภาษาไทย ภาษาคาราโอเกะ คำแปลไทยเป็นไทยและก็อะไรต่างๆนานามากมาย ... ที่ตลกที่สุดคือคำวงเล็บการแสดงอารมณ์ที่ต่อท้ายมาแทบทุกประโยค ทำเหมือนเธอเป็นเด็กๆที่ไม่ประสีประสากับเรื่องพวกนี้สักเท่าไร
แอปเปิ้ลคว้ามันขึ้นมาเปิดไปมา ... เรื่องนี้บทบาทของเธอน่าสนใจมากทีเดียว ... บทละครเหมือนเอาชีวิตในวงการบันเทิงของเธอมาปรับบทให้มันดูน่าหมั่นไส้ขึ้นแล้วส่งให้กันอย่างนั้นแหล่ะ ...
เปิดตัวด้วยฉากในงานแฟชั่นโชว์ที่จะมีเครื่องเพชรราคาเหยียบแปดหลักมาโชว์ ... และเธอก็ทำหน้าที่ถนัดด้วยการเดินอวดเรือนร่างอรชรนั่นจนทั่วเวที ... ง่าย น่าสนุก ... เธอไม่ได้เดินแบบมานานจนเริ่มจะคิดถึงแคทวอล์คแล้วเหมือนกัน
พระเอกที่ถูกหยิบมาคู่กับเธอคราวนี้ ... เป็นหนุ่มหล่อเว่อร์ที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี เพราผ่านละครด้วยกันมาหลายเรื่อง ... แม้ชื่อเสียงเขาอาจจะไม่มากมายนักแต่ฝีมือการแสดงนั้นก็มากพอตัว เธอออกจะชื่นชอบ ... รู้สึกดีที่ได้กลับมาร่วมงานกันอีกครั้งหลังจากห่างละครเรื่องที่แล้วไปยาว
บทน่ารักมากๆเลย ...
Rrrrrrrrrrrrr...
เสียงโทรศัพท์สั่นดังเรียกแอปเปิ้ลให้หันมองทันใจ หน้าจอมันโชว์หราถึงเบอร์แปลกๆที่ทำเอาแอปเปิ้ลนึกฉงนขึ้นมาเฉียบพลัน ...
ไม่รู้ว่าเป็นใครนี่นา ...
"ฮัลโหล..."
แต่ก็เลือกจะกดรับแล้วส่งเสียงห้วนออกไปเป็นการทักทาย ... คิ้วเข้มขมวดหากันก่อนจะรอคำตอบรับจากปลายสายอย่างใจจดใจจ่อ และเพราะเธอเป็นดนดังที่อยู่ในแสงไฟ ... การรับสายเบอร์แปลกจึงไม่ใช่วิสัยของเธอ ... หากนาทีนี้มีผู้จัดการส่วนตัวหนุ่มหน้ามนอยู่ด้วยกัน เธอคงกำลังนั่งจดจ่อรอฟังพี่เซนเค้นถามชื่อเอาจากปลายสายแน่ๆ
ทำไงได้ ... มันเป็นการเซฟตัวเองจากพวกโรคจิตที่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไรนี่นา
"ฮัลโหลครับ ... ผม เนสเองนะ ?"
แอปเปิ้ลนั่งกอดอกมองภาพข่าว ... คิ้วขมวดแน่นและปล่อยให้สมองทำหน้าที่คิดไปอย่างใจเย็น ... มองอย่างมีข้อมูลมากขึ้น ก็เห็นได้ชัดเจนว่าหนุ่มตี๋ในรูปนั้น เป็นผู้ชายที่โทรหากันเมื่อสักครู่นี่จริงๆ ... ปาปารัซซี่เก่งมากที่สามารถเก็บภาพแบบนี้มาได้ทั้งนี้วันนั้นก็ไม่ได้มีแค่เธอกับเขา
แต่ก็มีบางจังหวะที่มีแค่เธอกับเขา...
ปลายสายที่เพิ่งแนะนำว่าเป็น 'คุณเนส' ... คลายข้อสงสัยแอปเปิ้ลทันที จากที่มืดมนเลยกลายเป็นทะลุปรุโปร่งหมดว่าอะไรเป็นอะไร คุณเนสคนนี้ เป็นผู้จัดละครหนุ่มหล่อที่แอปเปิ้ลกำลังจะได้ร่วมงานด้วยในอนาคต ... เขาเป็นลูกชายคนโตและคนเดียวของนักแสดงสาวสวยสองพันปีในวงการ แถมยังพ่วงด้วยตำแหน่งพี่ชายคนเดียวของนางเอกระดับสาวสวยระดับแนวหน้า ที่เธอรู้จักบ้างแต่ก็ไม่ได้มากมาย ฉะนั้นเรื่องเส้นสายทางไปในวงการ คงไม่ต้องไถ่ถามกันว่ามันจะรุ่งเรืองมากแค่ไหน
และด้วยดีกรีความหล่อระดับ ... พระเอกหนัง ... เขาจึงกลายเป็นเซเลปหนุ่มหล่อที่น่าจับตามองยิ่งกว่าคนไหน ... ต้นทุนทางการเงินที่มากเกิน ต้นทุนทางชื่อเสียงที่มากพอ และต้นทุนทางความหล่อที่ไม่ได้บอกก็รู้ว่ามีมากแค่ไหน ... ทำให้แอปเปิ้ลมั่นใจสุดๆว่าอีกไม่นาน ข่าวคราวระหว่างเธอกับคุณเนสคนนี้ คงถูกกระพือออกไปจนเป็นเรื่องราวใหญ่โตจนแก้กันไม่หวาดไม่ไหวแน่ๆ
อีกเดี๋ยว สายที่จะพุ่งเข้ามาให้เธอได้พยักหน้ารับคำหงึกหงักคงเป็นของพี่เซน ... ผู้ที่ดูแลทุกๆอย่างในชีวิตเธอแต่ตอนนี้ยังไม่มีกำหนดจะกลับมาดูแลกันอย่างที่เป็น ...
จะว่าโล่งก้โล่ง ... แต่ก็คิดถึงเหมือนกัน
.
.
วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกๆเย็นที่เป็นมา ... นทพร้อมกับข้าวที่เลือกสรรไว้แล้วเปิดประตูห้องแอปเปิ้ลเข้ามาในตอนเย็นที่ได้เวลาสำหรับมื้ออร่อยๆสำหรับสองคน ... แอปเปิ้ลที่รู้เวลาอยู่แล้วก็ปลดล็อครอเอาไว้ โดยไม่ต้องห่วงถึงความปลอดภัย ... เพราะมันได้มีการจัดสรรไว้แล้วผ่านพี่เซนที่เจ้ากี้เจ้าการให้ทุกเรื่อง
นทย่างเท้าเข้าห้องอย่างเงียบเชียบ ... หมายใจจะแกล้งทำให้อีกคนตกใจเอาไว้ขำเล่นๆ หันรีหันขวางหมุนซ้ายหมุนขวาหาเจ้าของห้องที่ไม่รู้ไปแอบไปซ่อนตัวอยู่มุมไหน...
ก่อนที่บางสุ้มเสียง จะดังลั่นห้องให้นทได้สะดุดสุดตัวด้วยความตกใจ...
"...คุณจะไปใช่ไหม !"
บ้า ... ทำไมแอปเปิ้ลต้องเสียงขนาดนั้นด้วยอ่ะ
นทแทบจะทำถุงกับข้าวร่วงลงจากมือ ... สุ้มเสียงสนั่นพิภพนั้นทำเอานทต้องรีบก้าวปราดเดียวไปยังโต๊ะกินข้าวแล้ววางมันถุงนั้นแหมะลง ใบหน้าทะเล้นที่เตรียมจะมาแกล้งอีกคนเปลี่ยนสีฉับพลัน พร้อมกับที่เริ่มก้าวออกหาแอปเปิ้ลอย่างจริงจังด้วยความรู้สึกเป็นห่วงแปลกๆในใจ
ปกติเธอเข้าห้องมาก็จะเห็นคนดังนั่งฟังวิทยุคลื่นเดิมๆอยู่ที่โซฟาอย่างผ่อนคลาย หรือไม่ก็ยืนเต๊ะท่านางแบบสวยเต็มพร้อมจ้องมองทีวีอย่างสนใจอะไรสักอย่าง ... แต่วันนี้กลับไม่เหมือนปกติ แถมยังมีเสียงแบบนั้นดังออกมาอีกต่างหาก ...
"คุณจะทิ้งฉัน … จะไม่ยอมให้ฉันรักคุณแล้วใช่ไหม ?"
นทต้องหยุดเงี่ยฟังอย่างตั้งใจ
เอ่อะ… มันทั้งดัง แถมยังแปลกขึ้นทุกทีแล้วนะ
“อย่างนั้นใช่หรือเปล่าคะ”
"ถ้าคุณจะเลือกเขา ทิ้งฉัน … ก็แค่ยืนยันสักคำ ฉันจะยอมเข้าใจ"
นทก้าวยาวไปตามเสียงนั้นจนใกล้เข้าเรื่อย ยิ่งฟังก็ยิ่งมั่นใจว่านั่นไม่ใช่ประโยคปกติที่แอปเปิ้ลจะพูดแน่ … มันทั้งห้วน ทั้งไทยแท้อย่างน่าประหลาด แถมยังกรุ่นไปด้วยอารมณ์ร้อนๆจนน่ากลัวว่าจะกลายเป็นการตวาดขึ้น เธอรู้ว่ามันไม่ปกติ แต่ไม่รู้ว่านั่นคืออะไร … จนความสงสัยและสุ้มเสียงนั่นพาเธอเดินเลี้ยวลดไปมา และมาหยุดเอาตรงประตูห้องสีขาวขลิบส้มอ่อนๆ … ที่ที่นทไม่เคยเห็นและไม่เคยคุ้นสักเท่าไร
ที่ตรงนี้เธอไม่เคยเดินผ่านเข้ามา ลึกที่สุดเท่าที่เคยเดินก็ส่วนของครัว …เธอไม่ค่อยละลาบละล้วงจะเข้าลึกถึงข้างในสักเท่าไร
นทรู้สึกแปลกๆที่พาตัวเองเข้ามาถึงตรงนี้ … แต่เธอก็มีข้ออ้างกับตัวเอง
เธอเป็นห่วงนะถึงได้เดินมา
สัญชาติญาณบอกเธอเสียงดัง … นี่เป็นห้องนอนแอปเปิ้ลแน่ๆ ไม่ต้องสงสัย
ห้องนอน … พื้นที่ส่วนตัว … และความส่วนตัวแปลว่าที่แห่งนี้ไม่ต้องการให้ใครเข้ามากร้ำกรายนอกจากบุคคลที่ได้รับการอนุญาต
นั่นทำให้นทต้องหยุดยืนชั่งใจแม้จะอยากกระชากประตูออกมาดูให้รู้ชัดเต็มที …
หากมีอะไรจะได้แก้ไข แม้เธอจะทำอะไรไม่ได้ก็ตาม
"ฉันก็แค่… อยากรู้ว่าฉันไม่มีสิทธิจะยืนข้างคุณแล้วใช่ไหม ? แค่นั้นเอง"
ผลั่วะ !!!!
“แอป ! มีอะไรหรือเปล่า !!!!!!!!!!!!!!!!”
เมื่อทั้งเสียงตะโกนและเสียงเปิดประตูดังขึ้นอย่างไม่ทันให้ได้ตั้งตัว นางเอกเจ้าบทบาทที่ยืนออกอารมณ์แสดงสีหน้าอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ … ก็เป็นอันได้สติหลุดสมาธิลอย หัวใจร่วงลงตาตุ่มด้วยความเซอร์ไพรส์ที่พุ่งชนมาแบบไม่ทันตั้งตัว …. คนสวยหันขวับมามองทางต้นเสียงด้วยความตระหนกลึกๆ เป็นการใหญ่ !
พี่สาวข้างห้องตัวเล็กยืนนิ่งทั้งที่มือคาลูกบิด สีหน้าท่าทางดูจริงจังเอาเรื่องจนน่าสงสัย …
“เอ่อะ… โล่งเลย ไม่มีอะไรเลย…”
สงสัย… ว่าจะเข้าใจผิดสินะ หึหึ พี่นทเอ้ยยยย !!!!
.
.
"...คุณจะไปใช่ไหม ?”
"คุณจะทิ้งฉัน … จะไม่ยอมให้ฉันรักคุณแล้วใช่ไหม ?"
ผลจากการทะเล่อทะล่าเข้ามาแบบไม่มอง … ทำเอาเวลามื้อเย็นเป็นอันต้องเลื่อนไปแบบไร้กำหนด… คนตัวเล็กที่เพิ่งจะโดนดาราดังงอนใส่ไปหมาดๆ จำต้องมาถือบทปึกหนึ่งแล้วสวมบทบาทนั้นโต้ตอบไปมากับดาราดังเป็นการไถ่โทษ โทษที่บ้าบอคอแตกไม่คิดว่าอีกคนจะต้องการสมาธิในการซ้อมบทสำคัญนี่มากแค่ไหน … โทษที่ไม่ดูตาม้าตาเรือทำเอาแอปเปิ้ลแทบจะลืมบทจนต้องมาจดจำกันใหม่
แต่มันก็ดูไม่มีผลอะไรกับแอปเปิ้ลในนาทีนี้ เมื่อตำแหน่งการยืนอยู่ในจุดที่ถูกใจ … แอปเปิ้ลก็เหมือนจะเปลียนอารมณ์และสถานการณ์ให้เป็นไปอย่างที่ต้องเป็นได้ง่ายๆ…
จริงจังจนหน้าประหวั่น…
เนื้อตัวของคนตัวเล็กสั่นเทิ่ม … จากที่ตัวเล็กอยู่แล้ว ยิ่งมายืนอยู่นี้ เธอยิ่งรู้สึกว่าตัวเองช่างตัวเล็กเหลือเกิน … เล็กและเด็กจนไม่สามารถสู้สายตากับคนตรงหน้าได้
คนใหญ่โตอย่างแอปเปิ้ล … คนที่มีรัศมีบางอย่างส่องเรืองอยู่รอบกาย ใช้สายตาเข้มลึกจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกหลากหลายไปหมด … หลากหลายอารมณ์ที่ทำเธออึดอัดไปทั้งเนื้อทั้งตัว … สายตาที่แปลได้ว่ารัก ว่าห่วง ว่าหวง ว่าน้อยใจและเสียใจจนบรรยายไม่ถูก สายตาที่นททำได้แต่มองมันอย่างคนที่ใจจะละลาย หัวใจจะสลายเพราะความสงสารและหวั่นไหว …
นทรู้สึกเหมือนตัวตรงหน้าเธอกำลัง … เปราะบางเหลือเกิน… ภายใต้คนที่เข้มแข็ง มันซ่อนความหวั่นไหวมากมายเอาไว้
สายตาแบบนั้น ท่าทางแบบนั้น ใครหนอใครจะใจร้ายทิ้งเอาไว้ลำพังได้
นทอยากจะปลอบโยน อยากจะปาดน้ำตา และอยากจะโอบกอดคนตรงหน้าหากนี่คือเรื่องจริง … แต่เธอทำได้เพียงยืนเฉยๆ ให้อีกคนส่งทุกความรู้สึกถึงเธออย่างเต็มที่ … นาทีนี้เธอไม่ใช่นท … เธอเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรเลย ผู้ชายที่ทำผู้หญิงที่รักเขาร้องไห้ ทำผู้หญิงที่รักเขาเสียใจ …
ผู้ชายแบบนี้มันมีอยู่บนโลกมากมาย … เกลียด … เกลียดคนประเภทนี้จับใจ
มืออบอุ่นเอื้อมมาแตะแขนเธอเบาๆ … หยดน้ำใสใส คลอหน่วยที่ขอบตา…
“อย่างนั้นใช่หรือเปล่าคะ ?”
สัมผัสอุ่นวาบ บีบแน่นที่ข้อมือเธอ … น้ำตาที่รินไหล บีบหัวใจนทจนเธอเจ็บร้าวไปหมดในอก … น้ำตาคนตรงหน้ากำลังทำร้ายจิตใจเธออย่างร้ายกาจ … ยิ่งมันไหลเธอยิ่งทรมาณใจ
แอปเปิ้ลยังคงจ้องตาเธอนิ่ง เนิ่นนานโดยไม่มีคำใดสักคำ … ที่จะช่วยคลี่คลายสถานการณ์นี้ หรือจะจบมันลงไป …
แอปเปิ้ลกำลังเสียใจ …
ผู้ชายคนนี้ … ผู้ชายคนนี้คือ เธอ… และเธอทำให้แอปเปิ้ลเสียใจ
น่าอึดอัด … เธอทนเป็นคนที่ต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้เสียน้ำตาไม่ได้
เธอออกจะรัก … รักรอยยิ้มของแอปเปิ้ล รักและอยากจะมองมันเอาไว้นานๆ หยดน้ำตาไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการจากแอปเปิ้ลเลย
และเพราะสาเหตุนั้น…
เป็นอีกครั้ง ที่บทบาทสมมติสุดสมจริงต้องยุติลงเพราะคนตัวเล็กคนนี้…
“ไม่ๆๆๆ แอป หยุดร้อง ! พอๆ เลิกๆ พี่ไม่เอาแล้ว…”
นทโบกไม้โบกมือไปมาอย่างไม่ไหวจะทน สุ้มเสียงดังลั่นของเธอตัดฉับซึ่งสมาธิและอินเนอร์ของแอปเปิ้ลขาดกระจุย ไม่ต้องฝันว่าจะต่อติดใหม่ … พูดจบคำ นทก็เดินวนก้าวสั้นๆเป็นหนูติดจั่น ในใจระส่ำระสั่นไปด้วยห้วงอารมณ์บางอย่างที่นทอธิบายไม่ได้ … เธอกำลังไม่เป็นปกติ แค่น้ำตาของแอปเปิ้ลกำลังทำเธอไม่เป็นปกติที่สุด … เธอหยุดหวั่นไหวในใจไม่ได้
“เอ่อ … พี่นท”
และแอปเปิ้ลก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ได้แต่ร้องเอ่ออ่า … และปาดน้ำตาชื้นๆออกอย่างยังไม่ค่อยจะปกติเท่าไร … เพิ่งรู้ตัวว่าปล่อยอารมณ์ให้ถลำลึกไปกับห้วงความรู้สึกนั้น … เพิ่งรู้ว่าเธอปล่อยจิตวิญญาณและทุกโสตสัมผัสให้ลงลึกลงไปในสิ่งที่ไม่มีจริง … เหมือนปล่อยตัวเองให้รักคนตรงหน้า … เหมือนปล่อยน้ำตาให้ไหลเพราะความเสียใจ ไม่ใช่การแสดง … มันไม่ใช่แค่การแสดงเหมือนจริงที่เธอเคยทำจนแยกมันกับความรู้สึกไม่ได้
มันเป็นความรู้สึกบางอย่างที่แอปเปิ้ลไม่เคยเป็น และไม่เคยอยากเป็น … เธอกำลังรู้สึกเหมือนจะสูญเสียอะไรสักอย่าง
อะไรสักอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะมอบให้ใคร …
ดวงตาสองคู่สานสบกัน … แอปเปิ้ลมองนท … และนทก็หยุดมองตอบ …
อีกครั้ง … ที่คนสองคน ปล่อยให้หัวใจคุยกัน …
เงียบๆ … ไม่มีเสียง มีแต่ความเข้าใจ
แอปเปิ้ลปล่อยน้ำตาตัวเองให้ไหลลงมาเรื่อยๆ … มันไม่มีสาเหตุที่จะร้องไห้ ไม่มีสาเหตุที่จะยอมให้ตัวเองอ่อนแออยู่ต่อหน้าใครแบบนี้ … แต่น้ำตาของเธอมันมีคนเข้าใจ … แอปเปิ้ลรู้ว่ามีคนเข้าใจ เข้าใจในความอ่อนแอบางอย่างที่เธอเป็น เข้าใจในความเหงาและโหยหาที่เธอมี … เข้าใจและพร้อมจะยอมรับ พร้อมจะปลอบโยนเธอ หรือมองตากันเพื่อบอกว่าจะอยู่ข้างๆจนกว่าเธอจะผ่านช่วงเวลานี้
…
“ไม่ร้องนะแอป …”
ความอบอุ่นที่แอปเปิ้ลไม่คุ้นเคย แต่รู้เลย… ว่าเธอโหยหามันมานานแสนนาน
อ้อมแขนอบอุ่นกับเนื้อตัวนิ่มนวลถาโถมเข้ามาหาเธอ โอบรัดเธอแนบแน่น … พร้อมกับสุ้มเสียงเล็กที่ดังให้ได้ยินกันใกล้ๆ …
และเมื่อรับรู้ว่าตัวเองกำลังโดนกอดด้วยความเป็นห่วงเป็นใย … เธอก็พูดอะไรไม่ออกสักคำ
พี่นทที่เพิ่งจะเป็นคู่ซ้อมบทให้เธอได้เมื่อไม่ถึงนาที เพิ่งจะเป็นคนที่เข้าใจเธอด้วยสายตาคู่เดียวเมื่อไม่กี่วินาทีนี้ … กำลังแปลงร่างเป็นคนอบอุ่นที่กอดเธอเอาไว้พร้อมยังปลอบเธอเบาๆด้วยถ้อยคำที่วนอบอุ่นหัวใจ … สัมผัสเล็กๆที่ทำคนตัวคนเดียวอย่างแอปเปิ้ล ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อในอ้อมกอดนั้น … แต่แล้วก็ยอมปล่อยเนื้อตัวให้คนอบอุ่นกอดเธอต่อไป น้อมรับความอบอุ่นอ่อนโยนนี้เอาไว้อย่างคนที่ขาดมันไปนานแสนนานเหลือเกิน … นานจนลืมไปแล้ว ว่านาทีสุดท้ายที่มีใครสักคนกอดกัน … ใครสักคนที่ไม่ใช่แด๊ดดี้ มันอบอุ่นและชุ่มชื้นหัวใจแค่ไหน
“อย่าปล่อยแอปนะพี่นท…”
แอปเปิ้ลยกแขนขึ้นวางรอบเอวคนอบอุ่นของเธอช้าๆ … ความรู้สึกที่เหมือนตัวเองเป็นเด็ก กำลังรายล้อมรอบตัว … ความรู้สึกอบอุ่นอ่อนหวาน กำลังรายล้อมรอบใจ
“ไม่ปล่อยหรอก ไม่ต้องกลัว”
นทพูดไปเบาๆ แทบไม่รู้เนื้อรู้ตัวสักนิดว่าเธอกำลังพูดอะไรที่สำคัญแค่ไหน…
ลืมไปแล้วว่าเคยเป็นคนถือเนื้อถือตัว … ไม่เคยสนิทกับใครง่ายๆ ไม่เคยอยากจับจ้องต้องเนื้อตัวใคร … ไม่เคยจะอยากดูแลหรือแม้แต่เป็นห่วงคนอื่นๆที่ไม่ใช่คนใกล้ตัว
อาจเป็นเธอตัวปลอม ที่ลูบไล้แผ่นหลังนั้นเบาๆอย่างปลอบประโลม … ที่ใช้เสียงใสพูดเรื่อยเปื่อยเพื่อบอกอีกคนให้อุ่นใจ
อาจไม่ใช่เธอตัวจริง ที่พูดไปกับปากว่าจะไม่ปล่อยคนในอ้อมกอดไปไหน … พูดเหมือนกับว่าคือคำสัญญาที่คนรักกันจะมอบให้กันเอาไว้
“…พี่รู้ …. รู้ว่าแอปเข้าใจ”
แต่เธอรู้ว่าอีกคนเข้าใจ … เข้าใจเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ
เพราะเธอก็เข้าใจ ความรู้สึกซับซ้อนที่ไม่รู้ก่อตัวขึ้นมาเมื่อไร …. เหมือนกัน
ตอนนี้งงๆป้ะ 55555555
งงได้เลยนะ เชิญงงให้เต็มที่ :')
หัวใจคนเราแม่งก็ชวนงงแบบนี้แหล่ะ
ไม่ต้องบิลท์พี่แกรนด์ให้คู่ใครทั้งนั้น
ลูกไม้ประกาศไว้ตรงนี้ว่าลูกไม้ไม่เลือกใครคู่พรรณวรทสะกดใจในฟิคลูกไม้แน่
555555555555
-สิ่งที่ฉันหวงคือเธอเท่านั้น-
จุ้บๆค่ะ
เรารู้ทุกคนกำลังฟิน คิคิคิคิคิคิ
ปล ไม่ได้ฟินเพราะฟิคสินะ ฟินเพราะ... อุอิอุอิ
ปล2 เด็กแอดห้าหก สู้สู้ :')
ปล3 รักทุกคนค่ะ
#โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น