คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : มันคือความรัก - 5 (end)
มันคือความรัก
END PART
ถ้ามันคือรักจริงๆ ก็คงจะรักมากมาย
เฝ้ารอคนอยู่ไกลๆจะย้อนมา
บอกรักกัน
“พี่นท… กลับบ้านดีดีนะคะ”
ยากเย็นเหลือเกิน ที่จะเอ่ยคำอำลาคนน่ารักของเธอคนนี้… แอปเปิ้ลต้องตัดใจอยู่นาน กว่าจะยอมโบกมือหยอยๆแล้วทอดสายตาห่วงหาอาทรไปให้… วันนี้ทั้งวันที่ได้เจอกัน แม้มันจะเป็นช่วงเวลาดีดี ดีกว่าที่เธอคาดคิดไว้ … แต่ใจเจ้ากรรมกลับว่ามันยังไม่ทันได้ชื่นใจ
แค่ได้พบปะเพียงหายคิดถึงเท่านั้นเอง… เธอยังไม่ได้ใช้เวลาที่เธออยากใช้กับคนรักของเธอเลย
มือแอปเปิ้ลคาอยู่ที่ประตูห้อง เมื่อพี่นทก้าวออกไปแล้วเธอควรปิด… แต่ก็ไม่ทำ … เพราะใจเธอเรียกร้องจนคนโดนมองรู้ทันทั้งหมด
นทส่ายหน้าให้กับคนอาลัยขำๆ ก่อนจะตัดสินใจก้าวกลับเข้าในห้อง… แล้วอมยิ้มแซวแอปเปิ้ลเสียงหวานใสอย่างมีความสุข
“แหน่ะ… ทำหน้าแบบนี้ ไม่อยากให้พี่กลับอ่ะดิ”
ทั้งอมยิ้มแล้วกระแซะคนรัก ให้แอปเปิ้ลได้ค้อนควั่กเข้าวงเบ้อเร่อ
แถมยังส่งสายตาที่แล่นเปรี๊ยะๆไปด้วยความเข้มข้นของอารมณ์น้อยอกน้อยใจมาถึงกันจนนทต้องส่ายหน้าไปมา น่ารักจริงเชียว คนแสนดีของเธอ…
“ฮ่าๆ… อย่ามองพี่แบบนั้นซี่”
นทยกมือขึ้นปัดหน้าม้าเลอะเทอะที่ร่วงมาเต็มหน้าผากของเด็กน้อยที่ตัวสู๊งสูงอย่างเอ็นดู… รอยยิ้มหวานเฉียบที่แอปเปิ้ลเคยบอกอยู่ว่าใครๆก็หลงรัก ถูกหยิบขึ้นมาใช้มองหัวใจของเธออย่างรักใคร่…
“พี่นทคะ…”
แอปเปิ้ลที่เริ่มแบะปากน้อยๆอย่างเด็กงอแงคนนึง ส่งเสียงออดอ่อยอ้อนคนตัวเล็กอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง มือเย็นเฉียบที่เคยวางเรียบอยู่ข้างตัว ก็เป็นอันเลื่อนมาจับมือพี่นทเอาไว้ … บีบเบาๆพร้อมกับส่งความรู้สึกทั้งหมดในหัวใจ… ความรู้สึกที่อบอุ่นที่สุดในตอนนี้
“แอปไม่อยากให้พี่นทคิดว่าแอปเป็นคนงอแงนะคะ… แต่กับเรื่องของเรา แอปซีเรียสนี่นา”
เสียงแก้ตัวแผ่วเบา แต่ก็หนักแน่นจนคนได้รับคำอธิบายต้องอมยิ้มบางๆอย่างเอ็นดู … นทใช้อีกมือมากุมทับมือน้อยๆนั้นไว้อีกชั้น… ปลายนิ้วเกลี่ยไปตามหลังมืออีกคนอย่างปลอบประโลม ดวงตาใสแจ๋วจ้องดวงหน้าน้อยๆนั้น… ทั้งดวงตาเต็มไปด้วยความเอาใจใส่… สนใจ และรักใคร่แบบที่คนงอแงต้องจ้องมองอย่างหลงใหล
ชอบจัง… ชอบที่พี่นทมองเธอด้วยสายตาที่บอกว่ารักแต่เธอ… แถมยังเป็นรักที่มากมายอีกด้วย
“แอปไม่อยากให้เรื่องของเรามันผิวเผินนะพี่นท… แอปคิดถึงพี่นทมากนะคะ คิดถึงมาตั้งนาน”
บอกทีเถอะ… ว่าแอปเปิ้ลไม่ได้จะกำลังจะละลายใจเธอด้วยสายตาลูกแมวขี้อ้อนแบบนั้น…
“พี่นทอยู่กับแอปหน่อยไม่ได้หรอ… อยู่ด้วยกันหน่อย คืนนี้คืนเดียว นะคะ…”
ร่างบอบบางที่แทรกกายเข้ามาในอ้อมกอดเธอออดอ้อนได้ชวนละลายเสมอ นี่เป็นครั้งแรกๆในชีวิตที่เห็นผู้หญิงเข้มแข็งอย่างแอปเปิ้ลยอมงอแงและแสดงความอ่อนแอที่แสนจะเป็นผู้ญิ๊งผู้หญิงออกมาหมดเปลือก.. แอปเปิ้ลกำลังทำให้นทแทบตาย ตายเพราะความหลงใหลที่อีกคนล่อหลอกให้เธอติดกับจนถอนตัวและหัวใจไม่ขึ้น
แถมเนื้อหอมๆนิ่มๆทีก็น่าฟัดชะมัดเลย
“ก็ได้… นอนนี่ก็ได้ แต่พี่มีข้อแม้นะ”
แม้จะละลายไปทั้งใจแต่นทก็ยังอยากแกล้งคนงอแงต่ออีกสักหน่อย… และคำว่าข้อแม้นั่นก็เรียกแอปเปิ้ลให้เอาใบหน้าสวยๆออกจากอกอุ่นๆของพี่นทได้ฉับพลัน ดวงตาขี้อ้อนเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยจ้องมองกันแสดงถึงคำถาม… คำถามถึงข้อแม้ ที่นทต้องยิ้มจนแก้มแทบแตกเมื่อคิดว่าจะได้ทำมันจริงๆ
“อย่ามัวแต่ยิ้มสิ… แอปลุ้นข้อแม้ของพี่นทอยู่นะ”
และเธอคงยิ้มหวานเนิ่นนานเกินไป คนในอ้อมกอดของเธอถึงได้เริ่มเขย่าแขนกันแรงๆเพื่อเร่งมันแบบนี้
น่ารักจัง คนดีของพี่…
นทก้มหน้าลงใกล้ๆแอปเปิ้ลอุ๊นอุ่นในอ้อมกอด กระซิบทั้งแผ่วเบาและแว่วหวาน จนคนฟังแทบระทดระทวยอยู่ในนั้นไม่อยากไปไหน
“พี่ขอนอนกอดแอปทั้งคืน.. ทั้งคืนทั้งคืนทั้งคืน แบบไม่ปล่อยแอปเลยนะ”
และข้อแม้บ้าๆนั่น ก็ทำเอาคนที่หมดเรี่ยวหมดแรงในอ้อมแขนเล็กๆแต่แสนอบอุ่น ต้องหน้าแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ความเขินที่ไร้ที่มา แล่นจับไปทั่วทุกห้วงอารมณ์ แต่มันก็เป็นสุขใจ
แอปเปิ้ลดันประตูบานโตเข้ากรอบ ปิดมันลงเพื่อขังหัวใจของสองเราเอาไว้ในนี้ ให้ได้ใช้เวลาด้วยกัน ให้ความรักทดแทนความคิดถึงแก่กันและกันในคืนนี้… คืนที่เธอจะไม่ยอมปล่อยพี่นทให้ไปไหน
“ได้สิ… แต่พี่นทห้ามละเมอทำอะไรแอปนะ”
แอปเปิ้ลแซวอีกคนเบาๆ เรื่องราวในอดีต ในห้องของบ้านที่บรรจุแปดคนหนึ่งฝันเอาไว้อย่างอบอุ่น… กำลังทำให้แอปเปิ้ลต้องกอดอีกคนแน่นๆ ด้วยหัวใจที่ทั้งรักและแสนคิดถึงวันเวลาเหล่านั้นจับใจ
“แค่กอดเฉยๆ ห้ามมาลูบแขนเค้าแล้วละเมองุ้งงิ้งแบบคืนนั้นนะ… คิคิคิ”
.
.
.
“พี่นท… พี่นทเอาชุดนอนแอปใส่ก่อนปะ แล้วก็ๆ .. อาบน้ำในห้องแอปนะ มีเครื่องทำน้ำอุ่น ข้างนอกไม่มี”
ดึกดื่น แต่มันยังไม่ง่วงเลยสำหรับคนรักกันที่แทบไม่ห่างหายออกจากอ้อมกอดกันและกัน มันเพิ่งจะห้านาทีที่แล้วที่แอปเปิ้ลลุกออกจากอ้อมแขนนี้ไป… และตอนนี้ เนื้อตัวนุ๊มนุ่มห๊อมหอมที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จๆใหม่ ก็กลับมานอนซุกซบอยู่ในอ้อมแขนนี้อีกครั้ง… น้ำเสียงหวานจ๋อยไถ่ถามคนที่นั่งตั้งมั่นให้เธอพักพิง ถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงคืนนี้ พี่นทของเธอคงไม่พ้นต้องใส่ชุดนอนไซส์ยีราฟ…
แขนยาว ตัวยาว… เสื้อนอนของเธอที่พี่นทใส่คงกลายเป็นเดรสสั้นๆไปเลย
โอย… แค่คิดก็น่ารักแล้ว
“แหงแหล่ะ… โดนล็อคคอมานอนแบบนี้ ยังไม่ทันเตรียมตัวเตรียมใจเลย”
นทลูบตัวเย็นๆของแอปเปิ้ลเบาๆอย่างเพลิดเพลิน ห้านาทีที่ไม่มีแอปเปิ้ลหนาวเย็นเหลือเกิน และไม่น่าเชื่อว่าเธอชะเง้อมองตามคอยาวจนแอปเปิ้ลกลับมานอนข้างกัน … พิเศษจริงๆความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่… ถ้าเธอไม่มีแอปเปิ้ล เรื่องจะหลับตานอนในคืนนี้มันคงเป็นไปไม่ได้
ไม่เหมือนทุกๆคืนที่เธอตื่นดึกๆดื่นๆเพื่อมานั่งไล่ดูรูปเก่าๆ… แต่คืนนี้มันจะเป็นมากกว่านั้น
คืนก่อนหน้านี้เธอคิดถึงน้องสาว… สุดที่รัก
แต่คืนนี้… ถ้าเธอต้องกลับไปนอนคนเดียว มันจะเป็นอาการ
คิดถึงคนรัก
เหน็บหนาวทรมาณเป็นล้านเท่า
“อย่าพูดเหมือนไม่อยากนอนกับแอปเลย… ดูหน้าก็รู้ เนี่ยๆคนเนี้ยหลงเค้าจะแย่…”
ไม่รู้ใครสั่งใครสอนแอปเปิ้ลให้ขยันน่ารักแบบนี้ ลูกแมวน้อยในอ้อมกอดเธอ ใช้ปลายเล็บเขี่ยใต้คางเธอเบาๆอย่างหยอกเย้า แถมพูดถ้อยคำที่เหมือนไปนั่งอยู่กลางใจอย่างไรอย่างนั้น
นทยิ้มแป้นยอมรับทุกสิ่งทุกอย่าง ไร้เรี่ยวแรงจะปิดบัง ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกลนัก และเธอก็ไม่อาจเดาได้เลยว่าแอปเปิ้ลจะน่ารักจนทำเธอบ้าได้แค่ไหน
น่ารักเป็นบ้า… เธอเชื่อแล้ว
และอีกห้านาทีที่สองคนกอดกัน ก็ผ่านไปอยางเงียบงัน… แต่อบอุ่นนักในหัวใจ
“พี่ไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน…”
เพราะโซฟาตัวนี้มันไม่กว้างพอที่จะทำให้เธอและแอปเปิ้ลได้นอนกอดกันสบายๆ… นทจึงตัดใจ ก้มลงบอกคนในอ้อมอกอย่างแผ่วเบา… เธอยังจำได้ดี อดีตที่เธอกับแอปเปิ้ลเคยเป็รูมเมตกันในบ้านแห่งความฝัน อีกคนโวยวายแค่ไหนที่เธอรวบอาบน้ำเช้าและเย็นเข้าด้วยกัน… แถมยังสระผมสัปดาห์ละแค่ครั้งถึงสองครั้งจนมันแทบจะเหนียวหนืดเกาะก้อนเป็นยางมะตอย
ในขณะที่แอปเปิ้ลผมยาวสลวยและห๊อมหอม.. เธอก็เหม็นและเหนียวได้อย่างน่าตบ
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ให้ไปอ่ะ ปกติก็นอนเหม็นๆได้ จะมารักสะอาดอะไรตอนนี้เล่า”
แต่คนไม่ยอมกลับกลายเป็นคนที่เคยผลักไล่ไสส่งเธอไปอาบน้ำ แอปเปิ้ลสั่นหัวดิกและรัดเอวเธอจนแน่นหนึบ … เพียงเท่านี้แหล่ะ เรื่องอาบน้ำแอปเปิ้ลไม่ต้องมายื้อเธอมากนักหรอก เธอแฮปปี้ดีอยู่แล้วที่จะนอนตัวเหม็นอยู่ข้างคนตัวห๊อมหอมแบบนี้
เธอโคตรมีความสุขเลย… ให้ตายเถอะ
แอปเปิ้ลเหลือบตาขึ้นมองหน้าหวานๆของพี่นทที่ส่งยิ้มให้เธอ … สีหน้าจริงจังที่ติดจะสงสัยอะไรบางอย่าง… อยู่ต่อหน้าต่อตาพี่นทของเธอ จ้องมันอย่างพินิจพิจารณา
ที่จริงก่อนหน้านี้เธอสงสัยเรื่องที่จู่ๆพี่นทก็เข้ามาคุยกับเธออย่างจริงจังจนเหมือนเป็นคนละคนกับที่เคยรู้จัก… แต่หลายชั่วโมงมานี้ ความสุขจากการโดนรักเข้าไปเต็มใจก็ครอบงำทุกความคิดความอ่านของเธอจนลืมข้อสงสัยไปหมด
ถ้าเธอจะถามคนตัวเหม็นคนนี้ถึงเรื่องราวในคลาสแอคติ้ง มันจะดูขี้สงสัยเกินไปไหมนะ
“อ้าวๆ ไหงจ้องหน้าพี่งั้นอ่ะแอป… พี่เหม็นใช่ไหม บอกแล้วให้พี่อาบน้ำก่อนก็ไม่เชื่อ… ป่ะๆ งั้นพี่ไปเลยเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
คนโดนจ้องหน้าเข้าใจไปอีกทาง แล้วกระวีกระวาดเตรียมจะผุดลุกจากอ้อมกอดอุ่นอย่างรวดเร็วจนแอปเปิ้ลรั้งไว้ไม่ทัน… พี่นทสุดน่ารักหันมายิ้มหวานให้เธออีกครั้ง หวานที่เธอทำอะไรไม่ถูกเลยเมื่อได้รับรอยยิ้มนี้มา
ผ้าเช็ดตัวที่เธอเตรียมไว้ให้ ขุดนอนไซส์ยีราฟที่พับไว้เรียบร้อยข้างๆกัน … พี่นทคว้ามันเข้าห้องเธอไปแล้ว พร้อมกับทิ้งเสียงหวานๆในประโยคยาวๆ ไว้ให้เธอนอนขดตัวซุกโซฟาหน้าแดง
“พี่อาบน้ำแปปเดียวนะ เดี๋ยวออกมากอดต่อ อย่าเพิ่งคิดถึงเค้านะ”
ในสมองยังคิดค้างคาเรื่องในคลาสแอคติ้ง แต่ในหัวใจกลับสุขสงบล้ำลึกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน…
เมื่อวานเธอยังเป็นคนที่ไม่รู้ตัวว่ามีใครรัก…
แต่วันนี้หัวใจเธอถูกเติมเต็ม.. เต็มจนความสุขมันล้นออกมาในทุกๆอย่างทุกทาง
และพี่นทเป็นคนทำมัน… สาเหตุของความสุขทั้งหมดของเธอ
รักจัง.. รักมากจริงๆ
“ฮึก… ฮึก”
แอปเปิ้ลยังหยุดน้ำตาตัวเองไม่ได้ในนาทีนี้ … แต่เธอกำลังพยายามอยู่ แม้หัวใจที่ถูกโจมตีด้วยความน้อยใจจะอ่อนแอเข้าขั้นโคม่าก็ตาม
พี่นท.. พี่นทเป็นคนแรกที่จากเธอไปในนาทีที่เธอมีน้ำตา เป็นต้นเหตุทั้งหมดของน้ำตาเธอในตอนนี้ คนบ้า… มาบอกเธอ ย้ำซ้ำอยู่นั้นว่าคิดถึงใครไม่รู้เป็นล้านๆคน เว้นแต่เธอที่ไม่เคยได้รับความคิดถึงนั้นเลย… มีแต่เธอที่ต้องทนเก็บความคิดถึงเอาไว้ในใจ ทั้งที่มันอยากจะเปิดเผยแทบตายเมื่อได้เห็นหน้าหวานๆนั่น
เธออยากขอบคุณโลกทั้งใบที่ยังมีซิลวี่ มีคนที่เข้าใจน้ำตาเธอและโผมากอดเธอ แถมยังทั้งผลักทั้งดันเธอให้มาโฮๆได้ตามใจในห้องน้ำเงียบๆตรงนี้…
ถ้าไม่มีซิลวี่เธอก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง… ทั้งเจ็บทั้งอายที่เฝ้ารักเขา แต่เขากลับไม่ยอมรับรู้มันเลยสักนิด
พี่นท… คนไม่มีหัวใจ ต่อไปนี้เธอจะไม่เสียเวลาสักนาทีคิดถึงคนใจร้ายคนนี้อีก
ความเสียใจน้อยใจผลักคำพูดที่ตรงข้ามกับหัวใจที่สุด ให้แอปเปิ้ลพูดกับตัวเองในกระจก… แสนน้อยใจ ล้านน้อยใจ… ทั้งหมดทั้งมวลคือความน้อยอกน้อยใจจนต้องร้องไห้โฮซ้ำๆ
“คอยดูนะพี่นท ฮึก… คอยดู แอปจะไม่คิดถึงพี่นทอีกแล้ว… ไม่อีกแล้ว แอปจะลืมพี่นทให้หมดเลย ฮือ…”
“อ้าว แอปเปิ้ล… ทำไมพูดแบบนั้นอ่ะ”
แต่ประโยคที่แอปเปิ้ลตั้งใจพูดคนเดียวกลับไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่ได้ยิน… ผู้มาใหม่แต่เดินเล่นอยู่ในใจเธอตลอด ผลักประตูห้องน้ำเข้ามาพร้อมกับคิ้วที่ขมวดแน่นอย่างแสนขัดอกขัดใจ… คนใจร้ายที่คงไม่เคยคิดถึงกันเลยสำหรับแอปเปิ้ล ตรงรี่เข้ามาหากันอย่างฉุนๆ… นทจ้องเงาแอปเปิ้ลที่ร้องไห้จนแดงไปทั้งหน้าในกระจกด้วยแววตาดุๆอย่างแสนขุ่นข้องใจ
อะไรกัน แค่ร้องไห้ใส่เธอจนร้าวไปทั้งใจก็ทรมาณกันเกินไปแล้ว แต่นี่ยังพูดว่าจะไม่คิดถึงกันอีก… มันจะใจร้ายเกินไปหน่อยไหม ?
“พี่นท…”
แอปเปิ้ลพูดไม่ออกไปทันใด เมื่อเห็นอีกคนเข้ามาในตอนนี้… ต้นเหตุของน้ำตาเธอ อยู่ดีดีก็พาเอาตัวเล็กๆนั่นมายืนข้างๆเธอ สายตาที่เคยหวานมาตลอด ก็ปั้นดุเสียจนคนมองอย่างเธอใจฝ่อ…
เธอรำพึงได้แค่ชื่ออีกคนเท่านั้น…
ดูพี่นทมองเธอสิ เธอจะทำหน้ายังไงดี กับพฤติกรรมน่าสงสัยแบบนี้
มีพี่น้องธรรมดาที่ไหนเขาคิดถึงกันมาก น้อยใจกันมากจนเก็บมาร้องไห้โฮแบบนี้กันไหม
ไม่มีหรอก…
เธอต้องเจ็บต้องอายกับความรู้สึกแอบรักแบบนี้ไปถึงเมื่อไรกัน…
“ใจร้าย… เรายังคุยกันไม่ทันรู้เรื่องแอปก็ร้องไห้ พอพี่จะปลอบแอปก็กอดคนอื่น… ผิดขนาดนี้แล้วยังมาพูดปาวๆอีกว่าจะไม่คิดถึงกันแล้ว… ยังไงเนี่ยแอป ? ทำแบบนี้กับพี่นี่มันแปลว่าอะไรเนี่ย”
นทฉุนกึกตั้งแต่นาทีแรกที่ได้ยินสุ้มเสียงเจือรอยน้ำตานั่น บ้าไปแล้ว… แอปเปิ้ลบ้าไปแล้ว ที่จะมาไม่คิดถึงเธอทั้งที่ทำให้เธอคิดถึงตัวเองแทบตาย… นทหันหลังพิงเคาน์เตอร์ของอ่างล้างมือ แล้วเอียงใบหน้ามองแอปเปิ้ลอย่างต้องการคำตอบที่จะต้องชัดเจนให้ถึงใจ ยกมือขึ้นกอดอกแน่น… คาดคั้นผ่านสายตา จนแอปเปิ้ลต้องหลบตาวูบไปอีกทาง…
เธอไม่มีคำตอบอะไรให้พี่นทแม้แต่พยางค์เดียว
แต่เดี๋ยว… เดี๋ยวนะ ถ้าเธอไม่ได้สมองเบลอไปชั่วขณะ คนที่ควรงอนมันต้องเป็นเธอ ไม่ใช่หรือไง?
คนกลัวที่ใจฝ่อเต็มทีเริ่มรบรวมความกล้าขึ้นเรื่อยๆ… สายตาคาดคั้นของพี่นทกำลังทำให้เธออึดอัดจนอยากตะโกนใส่หน้าคนบ้าคนนี้ให้เข้าใจ…
ลมหายใจเฮือกนี้ แอปเปิ้ลสูดเข้าปอดจนเต็มแรงอัด… เป็นกำลังแรงใจขั้นสุดท้าย
แอปเปิ้ลหันหน้าออกจากกระจก ยืนในองศาที่เหมาะสมแก่การจ้องหน้าจ้องตาและพูดกล่าวถึงเรื่องราวในใจ
ก่อนที่มันจะบูม…
“พี่นทนั่นแหล่ะ ที่พี่นททำมันหมายความว่ายังไง… จะเอาความคิดถึงของแอปไปทำไมคะ ทั้งที่ตัวก็ไม่คิดถึงกันสักนิด… แถมยังมาบอกแอปอีกว่าคิดถึงทุกๆคน… พี่นทหมดสิทธิได้รับความคิดถึงจากแอปตั้งแต่หายไปเป็นห้าหกเดือนไม่ติดต่อแอปแล้ว”
ระเบิดกลายเป็นความน้อยอกน้อยใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรัก…
นทขมวดคิ้วแน่น… ก่อนจะเปลี่ยนท่าจากการพิงเคาน์เตอร์สบายๆมาจ้องหน้าแอปเปิ้ลอย่างจริงจัง อะไรกัน นี่แอปเปิ้ลกำลังจะโยนความผิดให้เธอหรือไง ?
ใครจะยอมเล่า !
“แล้วเธอติดต่อพี่หรอแอปเปิ้ล เธออ่ะ สนิทกับเขาไปหมดเลย ทั้งพี่แกรนด์ ทั้งพวกวงโอลีฟ ทั้งพี่เชียร์ อ๋อใช่สิ ! ใครๆก็รุมรักเธอ จนเธอไม่มีเวลาแม้แต่นิดเดียวจะโทรหาพี่ใช่ไหมล่ะ ! ยุ่งมากใช่ไหม ?”
พี่นทใส่อารมณ์จนแอปเปิ้ลสะดุ้ง แต่แล้วเมื่อฟังกันยาวๆนจบ… อารมณ์สะดุ้งก็หายไป… แอปเปิ้ลปาดน้ำตาที่ค้างคาจากเมื่อสองสามนาทีที่แล้วทิ้งทันที… ไอ้คนบ้า ไอ้พี่นทไร้หัวใจ! ไอ้คนไม่มีความคิด
หืม ! กล้าพูดมาได้ยังไงว่าเธอมีแต่คนมารุมรักจนไม่มีเวลาว่าง…
“แล้วทีพี่นทอ่ะ ! มีเวลาที่ไหนเหลือมาติดต่อแอปบ้างป่ะ ! อ๋อใช่ซี้ พี่นทคนดีคนน่ารัก ดังจนคนรู้จักไปทั้งประเทศแล้ว หันไปทางไหนก็มีแต่คนรู้จัก อยากเจอใครก็ได้เจอ จะเหลือเวลาให้กับคนอื่นๆที่ไม่เคยอยู่ในสายตาเลยอย่างแอปสักกี่นาทีต่อวันเชียว ! ”
นทฟังคำกล่าวหานั่นแล้วยิ่งโกรธ ยื่นมือไปดึงแขนอีกคนมาไว้ในครอบครองพร้อมกับเสียงความในใจที่ดังขึ้นเรื่อยตามอารมณ์ และความรู้สึกที่เก็บไว้แสนนาน…
กล่าวหาอะไรเธอก็ทนได้… แต่มาหาว่านทคนนี้ไมมีแอปเปิ้ลอยู่ในสายตา… โกรธนะ
“กี่นาทีหรอแอป ! เธอก็ลองคูณเข้าสิ หกสิบนาที ยี่สิบสี่ชั่วโมงคูณเข้าไป ! เธอว่าพี่จะคิดถึงใครได้เท่านี้อีกไหมแอปเปิ้ล !”
“อ๋อ ! นี่พี่นทจะบอกว่าพี่นทคิดถึงแอปตลอดเวลาเหรอคะ !”
แอปเปิ้ลสวนกลับทันทีอย่างไม่ทันคิด… และเธอคิดไม่ทันจริงๆ เมื่อจู่ๆคนบ้าที่เอาแต่ใช้อารมณ์กับเธอ กับแปรเปลี่ยนสายตาเป็นอ่อนโยน แล้วพาเอามือเธอไปวางไว้ตรงตำแหน่งหัวใจแบบนั้น
พี่นทเปลี่ยนอารมณ์ไวไปจนเธอกลัว…กลัวตัวเองจะเผลอไผลไปกับความน่ารักแสนดีที่พี่นททำให้ใครบ้างก็ไม่รู้…
“ใช่สิ… พี่จะบอกเธอว่าคิดถึงเธอตลอดเวลา… ตั้งแต่วันนั้นที่เราจากกัน มันยังไม่มีวันไหนเลยนะแอป ที่พี่จะไม่คิดถึงวันที่เรามีกัน…”
นทถอนใจยาว… เธอควบคุมตัวเองจนได้เมื่อได้ยินแอปเปิ้ลพูดถึงสิ่งที่อยู่ในใจเธอ… ใช่… นั่นคือความจริง เธอคิดถึงแอปเปิ้ล… และมันเป็นแบบนั้นอยู่ตลอดทุกนาที 24ชั่วโมง
มือแอปเปิ้ลที่แสนอบอุ่น นทกดมันลงแนบหัวใจของเธอ… หัวใจเธอที่เต้นเป็นจังหวะช้าๆ… หัวใจเธอที่กำลังกลั่นคำบางคำให้ดังไปถึงหัวใจที่เธอเฝ้ารักเฝ้ารอมาตลอด
“พี่ไม่เคยรู้สึกว่าพี่อยากมีใครอยู่ด้วยกันตลอดขนาดนี้เลยนะแอป… ไม่เคยคิดถึงใครจนกินไม่ได้นอนไม่หลับแบบนี้… ตลอดห้าเดือนที่เราไม่ได้เจอกัน พี่เจอแอปในฝันเสมอ และนั่นทำให้พี่ต้องมานั่งทบทวนกับตัวเอง ว่าที่พี่คิดกับแอปน่ะ… มันยังไงกันแน่”
นทจ้องตาอีกคน เอ่ยเผยความในใจออกมาจนหมดเปลือก หมดเวลาแล้วที่เธอจะมานั่งกักเก็บเรื่องราวดีดีให้เป็นความลับ… เธอควรต้องพูดมันออกไปแล้ว
“พี่นท…”
และนี่ก็เป็นอีกครั้ง ที่พี่นทคนนี้ทำเธอใบ้กิน หมดเรื่องราวจะพูด จะเถียง เงียบเชียบจนเหมือนถูกคำสั่งหยุดไปโดยปริยาย
ไอ้ที่พี่นทพูดมาทั้งหมด… มันคือท่อนพรีฮุคของเพลงรักที่พี่นทกำลังจะร้องให้เธอฟัง? ถ้าเธอเข้าใจแบบนั้น มันจะไม่ใช่การเข้าข้างตัวเอง ใช่ไหม ?
ให้ตาย… หัวใจพี่นท เต้นแรงเป็นบ้าเลย…
แรงเท่าๆกับหัวใจเธอ
“พี่ถามตัวเองมาสี่ห้าเดือน… จนพี่เพิ่งมาเข้าใจตัวเองจริงๆจังๆก็วันนี้ พี่เพิ่งรู้ ว่าพี่หลงรักแอปไปแล้วนะ… พี่หลงรักเด็กแป้กๆของพี่จนไม่รู้จะห้ามตัวเองยังไงแล้ว ..”
นทบีบมืออีกคนจนแน่น นอกจากจังหวะหัวใจของเธอที่แอปเปิ้ลจะได้สัมผัส มันยังมีความอบอุ่นจากมือของเธอด้วย… มือของเธอที่จะทำทุกอย่างเพื่อแอปเปิ้ลตลอดไป
เพียงถ้าแอปเปิ้ลจะรับความรักเธอไปบ้าง… ไม่ปล่อยให้เธอเงียบเหงาไปแบบี้
“พี่รักแอปอ่ะ… เก็ทนะ ?”
พี่นทหน้าแดงแจ๊ด… และเธอก็ตัวสั่นจนไม่รู้ว่าจะต้องขยับไปทางไหน…
เธอถูกสารภาพรักแบบสายฟ้าแล่บ..
ถูกสารภาพรัก จากคนที่เธอรัก … รักจนหมดทั้งหัวใจ
นทช้อนตาหวานๆขึ้นมองเจ้าของหัวใจเธอ … อารมณ์ความรู้สึกที่รายล้อมรอบตัวตอนนี้มันพิเศษไปหมดจนนทต้องสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง เพื่อซึมซับความรู้สึกดีดีให้แน่นอยู่ในใจ
รอยยิ้มหวานๆที่แอปเปิ้ลคิดถึงเสมอ.. ถูกหยิบยื่นให้ พร้อมกับคำถามที่แอปเปิ้ลใจสั่นเหลือเกิน เมื่อต้องตอบ
“แล้วเธอ… เธอพอจะคิดอะไรกับพี่บ้างไหมแอปเปิ้ล … คิดถึงพี่บ้างไหม ? ในหัวใจเธอ พอจะมีพี่อยู่บ้างหรือยัง…”
เธอตอบไม่ถูกหรอก… เธอตอบเรื่องในหัวใจเธอออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
ถ้าถามว่าเธอคิดถึงพี่นทบ้างไหม?
เธอก็ไม่รู้ว่าจะใช้คำไหน เพื่ออธิบายความคิดถึงของเธอ ความคิดถึงที่มันมากมาย มากมายมากๆจนล้นไปหมด ไม่รู้จะใช้คำไหนให้พี่นทเข้าใจ…
หรือถ้าถามว่าหัวใจเธอมีพี่นทบ้างไหม?
เธอก็พูดไม่ออกเหมือนกัน ว่าเธอไม่มีแล้วล่ะ หัวใจ…
ที่เต้นอยู่ในอก นี่ก็ของพี่นท… ของพี่นทหมดทั้งดวง
เธอทำอะไรไม่ได้เลยในนาทีนี้…
โอย… น้ำตา มาอีกแล้ว เธอกำลังจะต้องร้องไห้เพราะพี่นท สองรอบในหนึ่งวันเลยหรืออย่างไรนะ
“นี่… ไม่ร้องสิ… คำถามพี่ตอบยากหรือไง”
นทเองก็ไม่รู้ตัวหรอก ว่าเธอก็จะร้องไห้แหล่มิร้องไห้แหล่กับความสุขแบบนี้… น้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลไถ่ถามคนตรงหน้าเธออย่างสนใส่ใจ และมือน้อยที่เคยบังคับเอามือแอปเปิ้ลมาจับหัวใจนั้น นทก็พาทั้งมือเธอและมือแอปเปิ้ล ไปพาน้ำใสใสนั้นออกจากดวงหน้าที่เธอหลงรัก จนมันเหือดหายไปทีละหยดแล้ว…
นทรอคอยคำตอบ… แอปเปิ้ลทบทวนคำถาม… ก่อนที่ทั้งสองความรู้สึกจะสิ้นสุดลง เมื่อคนถูกบอกรักแบบไม่ทันตั้งตัว โผเข้าหาความอบอุ่นจากคนตัวเล็ก กอดพี่นทของเธอเสียแน่นจนไม่มีช่องว่างอะไรให้ใครผ่านเข้าไป
ไหล่อบอุ่น แอปเปิ้ลใช้มันซับน้ำตา ที่แห้งแล้วก็ผลิตออกมาใหม่… เหมือนความรักของเธอที่ไม่มีวันหมด.. เธอรักพี่นทไม่มีวันจะหยุดได้
“ฮึก…พี่นท แอปดีใจมากเลยนะ ดีใจมากๆเลยนะ”
“แล้ว… ฮึก… แล้วพี่นทจำที่แอปพูดไว้เลยนะ”
“แอปรักพี่นท มากกว่าที่แอปจะพูดได้… แอปอธิบายไม่เป็นเลยนะพี่นท ฮือ…”
นทยิ้มหวานจนเต็มหน้าตา.. น้ำตาแห่งความดีใจก็ไหลหยดออกมาจากหัวใจ…
เธอมีความสุข กว่าใครทั้งหมดในโลก…
โลกทั้งใบ…
แอปเปิ้ลเป็นคนครอบครองโลกทั้งใบของเธออย่างไม่ต้องสงสัย
“พี่ก็รักแอป จนอธิบายไม่เป็นแล้วเหมือนกัน…”
กอดนี้ของเธอและแอปเปิ้ล มันอบอุ่นและหอมหวาน… จนเธอไม่อยากปล่อยคลายสักวินาที
“อ้าวแอป… ไหงมานอนแล้วอ่ะ”
นทเดินหัวยุ่งออกจากห้องน้ำ ก่อนจะหน้ายุ่งอีกเมื่อเห็นหวานใจตัวเองนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง… นาฬิกาบอกเวลาตีสองแล้ว แต่เธอไม่อยากง่วง ไม่อยากนอนแล้วหลับไปให้เสียเวลาชดเชยความคิดถึงกันนี่นา…
ได้ยังไงเนี่ย แอปเปิ้ลทิ้งเธอหลับได้ยังไง ?
เธอไม่ยอมหรอก
“หืมมมม แอปเปิ้ล ทำไมอุ่นแบบนี้น้า…”
นทสอดแขนสวมกอดคนตัวอุ่น ก่อนจะสูดกลิ่มกายหอมๆของอีกคนเข้าปอดอย่างชื่นอกชื่นใจ… เตียงหลังนี้อุ่นเหลือเกิน และแอปเปิ้ลที่แสนหวานก็น่ารักน่ากอดจนเธอชักอยากจะนอนอย่างนี้ทุกคืน
ปลายจมูกโด่งคมไล้ไปตามเรียวแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมาอย่างหลงใหล ทั้งนุ่มเนียนและหอมหวาน จนนทไม่อยากจะจากไปไหน
“อุ่น อุ๊นอุ่น…”
เธอแทบจะหลงอยู่ในภวังค์นี้จนถอนตัวไม่ขึ้น ทั้งมือนุ่มๅ และริมฝีปากที่เคยบอกรักกัน นทใช้มันทั้งกอดทั้งฟัดเนื้อเนียนนุ่มนั่นอย่างเริ่มจะห้ามใจไม่ไหวเข้าทุกที… ฟันคมๆงับเข้าที่แขนขาวๆนุ่มๆเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นการประทับจูบลงแทนที่ให้คนโดนกระทำ ขนลุกเกรียวกราวจนต้องลืมตาตื่นขึ้นมา
แอปเปิ้ลลืมตาขึ้นมาช้าๆ เพื่อจะพบว่า เธอได้หมดไปแล้วซึ่งอิสรภาพในการนอนหลับอย่างสบายๆ พี่นทกอดรัดฟัดเหวี่ยงเธอจนขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว… ไหวหวั่นไปแล้วทั้งหัวใจ
เผลอแค่ไม่ถึงวินาที ริมฝีปากอุ่นๆก็ผ่านซอกคอเธอมาจนถึงปลายคาง ก่อนมันจะหยุดลงในตำแหน่งที่เฉียดฉิวริมฝีปากจนแอปเปิ้ลใจระส่ำไปหมด
สัมผัสอบอุ่นจากความรัก แนบประทับลงที่ข้างแก้มของเธอ… ดั่งคำว่าเราที่พี่นทบอกเธอด้วยภาษากาย และแอปเปิ้ลก็จ้องตาหวานๆของพี่นทอย่างเปี่ยมล้นไปด้วยความหมายที่ใครคงไม่เข้าใจ
เรารักกัน ทุกสัมผัสและสายตาบอกว่าเรารักกัน
“ตื่นแล้ว… นึกว่าจะได้ลักหลับ เสียดายนะ…”
นทแกล้งแซวคนขี้เซาที่ตาปรือจะหลับมิหลับแหล่ให้ได้หน้าแดงขึ้นมาจนอดจะเอ็นดูไม่ได้… ริมฝีปากที่อยู่แนบแก้ม จึงมอบจุมพิตหวานๆซ้ำๆลงตำแหน่งเฉียดกรายเข้าใกล้ริมฝีปากขึ้นทุกที… แอปเปิ้ลทั้งเขิน ทั้งมีความสุข… จนไม่รู้จะอธิบายออกมาด้วยคำไหน
พี่นทเอียงใบหน้ามาอยู่ข้างๆกัน หยุดรุกล้ำเธอด้วยริมฝีปากร้ายกาจที่ทำเอาเธอใจสั่นได้ทุกรูปแบบ… เปลี่ยนจากการเลาะชิมแก้มของเธอ มาสูดกลิ่นกายเธอเข้าไปจนเต็มปอด…
การหอมแก้ม… ที่ทำแอปเปิ้ลหมดเรี่ยวหมดแรงจนอยากจะนอนหลับตาแล้วปล่อยให้อีกคนได้ทำอะไรตามแต่หัวใจ… เธอพร้อมรับทุกสัมผัส ถ้านั่นคือความรักที่พี่นทตั้งใจมอบให้
“พี่รักแอป… รัก… รัก รักรักรัก”
และยิ่งเนิ่นนาน ก็เหมือนเธอจะยิ่งเสียเปรียบขึ้นทุกที ไม่รู้ว่าเธอต้องแก้มช้ำอีกกี่ครั้ง พี่นทถึงจะหยุดบอกรักเธอ สลับกับการหอมแก้มเธอแบบนี้…
แอปเปิ้ลเขินจนทำอะไรไม่ถูก ลมหายใจหอบสั่น… ถ้าพี่นทไม่หยุด เธอก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง..
“พี่นท…”
เสียงสั่นๆ เรียกชื่ออีกคนแผ่วเบา… แต่ก็ทำอีกคนที่กำลังหลงใหลเธอเหลือเกิน ได้สละเวลาสักวินาที มามองหน้าและสบตากันบ้าง…
แอปเปิ้ลมองพี่นทด้วยความรัก… เธอรักมากมายจริงๆ..
ก่อนที่แขนเรียวที่มีรอยจูบหนักๆของคนบ้าประทับอยู่ที่ต้นแขน จะสอดแนบเข้าไปที่เอวบอบบางของพี่นท… ศีรษะได้รูปเอนซบลงที่หน้าอกอุ่นๆของอีกคนอย่างโหยหามาแสนนาน
และนทก็รู้ดี ว่าเธอคงต้องยุติบทบาทรักในแบบนั้นลงแต่เพียงเท่านี้…
“จ๋า…”
ขานรับเสียงหวาน และอ่อนหวานเหลือเกินเมื่อจนเคยตัวเหม็นโอบเธอเข้าในอ้อมกอดจนแนบแน่นมากกว่าที่เคยเป็น…
แอปเปิ้ลหลับตานิ่งเนิ่นนาน เธอจะอธิบายยังไงถึงความสุขในหัวใจเธอ… หัวใจที่รักแต่พี่นทมาจนถึงวันนี้
นทก้มลงมองคนขี้อ้อนในอ้อมกอดแล้วยิ้มอย่างเป็นสุขใจ… จะมีใครอีกไหมที่โชคดีเหมือนเธอ ได้กอดที่รัก ได้รับรักจากคนที่รัก มันทั้งอบอุ่นอ่อนหวานจนเธอไมรู้จะขอบคุณใครแล้วในตอนนี้
คงต้องขอบคุณบนฟ้าที่ส่งคนที่แสนดีมาให้… เธอรัก และรักเธอ
“แอปเปิ้ล… เธอต้องรู้นะว่าต่อให้พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น คำที่พี่บอกว่าพี่รักเธอ มันยังเป็นจริงเสมอ”
แต่ลึกๆนทยังไม่แน่ใจนัก แม้เธอและแอปเปิ้ลจะรักกันมากมายเพียงใด…แต่เรื่องราวก็คงต้องถูกปิดเป็นความลับไว้ตลอดไป…
วงการบันเทิงก็อย่างนี้.. เธอไม่มีอำนาจตัดสินใจมากพอที่จะเปิดเผยให้คนทั้งโลกรู้ว่าเธอรักใคร
แอปเปิ้ลที่น่ารัก พยักหน้าในออมอกอุ่นๆ… เธอรู้ดีว่าพี่นทหมายถึงอะไร… และรู้ดีว่าควรทำอย่างไรเพื่อรักษาความสัมพันธ์ที่แสนอบอุ่นนี้เอาไว้ตลอดกาล
“แอปรักพี่นทนะ… แล้วก็… แอปจะเป็นทุกอย่าง ที่พี่นทสบายใจที่จะอยู่ด้วย”
มันเหมือนคำสัญญารัก ที่คนคนนึงที่ไม่ประสีประสาอะไรนัก จะพูดออกมาได้
“แอปจะเป็นทุกอย่างที่พี่นทรัก… แล้วพี่นทก็เป็นทุกอย่างของแอปนะ”
นทยิ้มหวาน เมื่อได้ยินอกคนพูดคำน่ารักๆนั้นออกมาเรื่อยๆ… เด็กน้อยของเธอ กำลังเริ่มน่ารักอีกแล้ว… น่ารักจนหัวใจเธอละลายไม่เป็นรูปทรง… แบบบนี้ทุกทีเลย
“แล้วก็… พี่นทจะเป็นคนเดียวในโลก ที่ได้กอดแอปนอน ได้หอมแก้มแอป แล้วก็ได้… จุ้บแอปตรงนี้…”
พูดเอง แต่ก็หน้าแดงเองเมื่อต้องพูดสิ่งที่ตั้งใจ… นิ้วเรียวสวยแตะที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ เงยหน้ามองตาพี่นทอย่างอ่อนหวาน เพื่อแสดงให้อีกคนรู้ว่าตรงนี้น่ะ.. มันคือตรงไหน
มันคืออวัยวะเดียวกันที่ใช้บอกรักกันเสมอ…
และเธออยากให้คำรักของเรา ผนึกแนบแน่นอยู่ที่ริมฝีปากของกันและกัน เนิ่นนานตลอดไป…
“พี่จะมีแอปเป็นเฟิร์สคิส… และจะคิสแอปแค่คนเดียว… สัญญา”
นทออกปากสัญญา… ให้แอปเปิ้ลได้ยิ้มแป้นอย่างพออกพอใจ…
ริมฝีปากสองคนค่อยๆเคลื่อนเข้าหากัน ราวกับมีแรงดึงดูดนับร้อยพาความรู้สึกอ่อนหวานให้รายล้อมเอาไว้…
จนเมื่อจุมพิตแรกที่แสนหวานกำเนิดขึ้น… แอปเปิ้ลก็ได้รับรู้ ว่าเธอยังรักพี่นทได้อีกมากมาย…
คำว่ารักของเธอ มันถูกมอบให้พี่นทไปหมดแล้วในหนึ่งจูบนี้ ความรู้สึกที่แว่วหวานยามที่อีกคนขยับริมฝีปากเพื่อประทับมันให้แน่นหนาขึ้น… กำลังทำให้แอปเปิ้ลเขินจนหน้าแดง ต้องหลับตาหนีภาพน่าอายตรงนี้ไป รับความรู้สึกสงบและอบอุ่นและเก็บเอาไว้นานเท่านาน…
พี่นทเลื่อนมือมาทาบทับมือของเธอเอาไว้แนบแน่น ชั่ววินาทีสุดท้าย… ก่อนที่จุมพิตแสนหวานจะผละออกไป มือของพี่นทบีบเธอแนบแน่น จนเธอแทบแตกสลายลงไปนความหอมหวานที่เพิ่งได้รับมันเป็นครั้งแรกในชีวิต
เสียงกระซิบเบาหวิวแนบชิดริมฝีปาก… อบอุ่นจนแอปเปิ้ลต้องร้องขอความหอมหวานนั่นซ้ำๆอย่างหลงใหล…
“ที่เราเป็นวันนี้ตอนนี้ มันคือความรัก… ความรักนะแอปเปิ้ล”
ภาษากายที่พูดแทนหัวใจ มืออบอุ่นของพี่นทที่กอดประคองเธอไว้เพื่อรับทุกสัมผัสที่คนรักกัน จะถ่ายทอดถึงกัน… ในค่ำคืนนี้
“พี่จะรักเธอ รักเธอทุกวัน นับแต่นี้ต่อไป”
คำว่ารักถูกถ่ายทอดอีกครั้ง และพี่นทก็แสดงออกถึงการเป็นเจ้าของทั้งตัวและหัวใจเธอ ด้วยการประทับจูบหนักๆลงบนหน้าอกข้างซ้ายตรงนั้น…
หัวใจที่เต้นแรง.. หัวใจที่เป็นของกันและกัน
“เราจะรักกันตลอดไป… ไม่ว่าใครจะรับรู้หรือไม่”
เสียงบอกรัก กำลังทำให้แอปเปิ้ลหลอมละลาย…
“พี่จะรักแอปตลอดไป… และพี่จะทำทุกๆอย่างเพื่ออนาคตของเรา”
สัมผัสแห่งรัก กำลังทำให้ชีวิตของเธอมีความหมาย…
ค่ำคืนนี้ มันดำเนินไปตามวิถีของคนรักกัน… รักกันในแบบที่ไม่ใช่เพียงแต่หัวใจ เธอพลีทุกอย่างเพื่อแสดงออกให้อีกคนรู้ ว่าเธอจะไม่มีวันรักใคร…
ความอ่อนหวานรายล้อมรอบตัว และบีบรัดจนอัดแน่นเต็มหัวใจมากขึ้นทุกที
“แอป… แอปก็รักพี่นทค่ะ”
และนั่นเป็นเสียงสุดท้าย… ก่อนที่พี่นทจะผนึกมันเอาไว้แนบแน่น ด้วยริมฝีปากหวานๆที่อีกคนสัญญาเอาไว้ ว่าเธอจะเป็นคนเดียวที่ได้สัมผัสมัน จากนี้และตลอดไป…
ไม่แน่ใจเหมือนกัน… ว่าอะไรเกิดก่อนกัน
ระหว่างความรักกับความคิดถึง
ไม่รู้ว่าเพราะรัก จึงคิดถึง
หรือเพราะคิดถึง จึงหลงรัก…
แต่วินาที เธอก็รักคนที่เธอคิดถึง ไปจนหมดหัวใจ…
และที่จะเป็นไปจากนี้… จนถึงนิรันดร์
มันคือความรัก
ที่จะผูกพันหัวใจสองดวง … ให้เนิ่นนานตลอดไป
“แอปรู้ไหม ? พี่รักแอปที่สุดเลย”
THEEND.
จบแล้วค่ะ:)
รักนะ
ที่เค้ายังพยายามทำทุกวัน
ก็คือความรักเหมือนกัน
เราจะเจอกันอีกเร็วๆนี่ค่ะ...
ทีบีซียังไม่จบ เลิฟซีนเพิ่งเริ่มต้น
รักทุกคนนะ
ความคิดเห็น