คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : มันคือความรัก - 4
มันคือความรัก
Part IV
ถ้ามันคือความคิดถึง ฉันเองก็คงคิดถึง
ถ้ามันคือความลึกซึ้ง ก็ลึกสุดๆหัวใจ
“บ๊ายบายนะนทพี กลับบ้านดีดีนะ…”
จบคลาสแอคติ้งที่แสนจะน่าประทับใจในตอนเย็นจนเกือบค่ำ เหล่าดวงดาวที่กำลังจะจรัสแสงในวันข้างหน้าก็พากันเกาะกลุ่มและโบกมืออำลาคนตัวเล็กสุดที่จะแยกย้ายไปอีกทางแทนที่จะกลับเอ็มอาร์ทีด้วยกัน คนเหล่านั้นหันมายิ้มให้เธอ… นทยิ้มรับและโบกมือตอบ จดจำภาพอันแสนงดงามนี้เอาไว้ ไม่รู้อีกนานเท่าไรกว่าจะได้เจอกัน
“กลับบ้านดีดีนะแอป.. พี่นท ดูแลแอปให้ดีดีนะ”
เจ้าตัวแสบหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่นท ปรุงแต่งความทะเล้นลงไปเต็มที่ในสีหน้า… แถมยังตบท้ายด้วยการยักคิ้วหลิ่วตาอย่างรู้ตื้นลึกหนาบางกว่าใครๆทั้งหมด ... ท่าทางแบบนั้นที่ทำเอานทเขินจนหน้าแดง … และได้แต่ถลึงตาตอบซิลวี่ไปอย่างไม่ยอมแพ้
แต่คนโดนถลึงตาดุใส่ ก็รู้อยู่… ว่าคนแกล้งดุคงสู้เธอไม่ไหว
จึงจัดการแซวไปอีกระลอก โดยการหันไปส่งจูจุ๊บลอยลมไปให้เพื่อนสาวคนสนิทอย่างจงใจล้อเลียนให้คนขี้หวงจ้องเอาตาเขียวปั๊ด
“ซิล…”
และเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเรียกชื่อคนทะเล้นหน้าดำหน้าแดง
“ฮ่าาาา ฮ่าฮ่า”
เท่านั้นแหล่ะ เสียงล้อก็ดังครืนขึ้นมาอีกระลอก… ให้คนโดนแซวได้ฟาดลมฟาดอากาศไปเรื่อยเปื่อย โดยมีคู่กรณียืนหันเราะเบาๆอยู่ใกล้ๆ
“บ๊ายบายซิล เจอกันวันจันทร์ที่โรงเรียน”
แอปเปิ้ลพยักเพยิดหน้ากับซิลวี่ ที่ยังคงบิดเนื้อตัวไปมาล้อเลียนพี่นทอย่างได้ใจ… ก่อนมันจะจบลงเมื่อพี่ชายคนโตของบ้านอย่างพี่เนส กระโดดมาล็อคคอซิลวี่อย่างหมั่นไส้ พริบตาเดียว การล้อเลียนก็ยุติ โดยมีพี่เนสที่แท็คทีมกับพี่แอมป์ลากซิลวี่ไปเก็บโดยไว
“โอ๊ยย… พี่เนสพี่แอมป์ ทำเค้าทำไม ปล่อยสิ ปล่อยโว้ยยย”
“ฮ่ะๆ โดนดีซะบ้าง ไอ้เจ้าบ๊องเอ๊ย”
จะมีใครสะใจเท่าเธอคงไม่มี… นทอวยพรพร้อมสมน้ำหน้าไล่หลังไปอย่างสาแก่ใจ… พี่พี่สองคนนั่นคงเบื่อที่มันไม่ยอมเลิกรา ทำให้การกลับบ้านต้องยืดเวลาไปอีกเนิ่นนาน… เดินไปดีดีไม่ชอบ ชอบโดนล้อคคอ ฮ่าฮ่า สมน้ำหน้า…
แต่นทไม่รู้หรอก ว่าในตอนที่เธอกำลังหัวเราะและมองภาพน่าตลกของซิลวี่… พื้นที่ข้างๆเธอตรงนี้ มีอะไรที่น่ามองและสวยงามกว่าตรงนั้นเป็นไหนๆ
แอปเปิ้ลยิ้มในแบบที่นทหลงรัก … ใช้สายตาในแบบที่นทอยากหยุดมองตลอดไป… คิดในสิ่งที่นทอยากได้ยิน… และยืนอยู่ใกล้ๆอย่างที่นทฝันมาตลอด
เสียงหัวเราะของพี่นทดังก้องในหูแอปเปิ้ล… รอยยิ้มสดใสของพี่นทกำลังทำปฏิกิริยากับหัวใจดวงนี้ จนมันเต้นระรัวแทบทะลุออกมาจากในอก…
ตึกตัก ตึกตัก…
“ฮ่าฮ่า…”
นทหันหน้ามามองคนเดียวที่ยืนอยู่ข้างๆ พยักเพยิดหน้าไปในทางเชิงชักชวนอีกคนให้ยิ้มไปด้วยกัน วินาทีนี้เธออยากยิ้ม … อยากยิ้มทั้งวันทั้งคืน ยิ้มของเธอมันสดใสขึ้นมาทันทีเมื่อมีใครเดินเข้ามาในชีวิต… และยิ่งใครคนนั้นเป็นแอปเปิ้ล
รอยยิ้มเป็นสุขของเธอ… ก็ยิ่งหอมหวานเข้าไปใหญ่
เสียงหัวเราะที่เคยดัง เงียบเหมือนไม่เคยมีใครเอ่ยอะไรสักคำ…
มีแต่คนสองคนมองหน้าและสบตากันอย่างเงียบๆ…
มีแต่คนสองคนที่ยืนยิ้มให้กัน… มันไม่ใช่ยิ้มที่กว้างจนตาปิด… แต่มันเป็นยิ้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกดีดีในหัวใจ
แอปเปิ้ลเป็นคนที่ทำให้เธอยิ้มได้… หัวเราะได้ … คิดถึงได้…
แอปเปิ้ลทำให้เธอ…
“กลับบ้านกันพี่นท…”
ห้าพยางค์สั้นๆที่ถูกถ่ายทอดด้วยน้ำเสียงหวานหู… พร้อมกับมือที่เลื่อนมาแตะข้อศอกกัน… ทำให้คนที่มีใบหน้าเปื้อนยิ้ม ต้องพยักหน้าน้อยๆอย่างเป็นสุขใจ… ก่อนภาพถัดมาที่ใครจะเห็น เป็นคนสองคนออกเดินไปด้วยกัน ด้วยก้าวเดินที่เชื่องช้าแต่ก็มั่นคงกว่าที่ใครจะเข้าใจ
เพราะแอปเปิ้ลคือคนเดียวที่ทำให้เธอเข้าใจ...
ทำให้เธอรักใคร ไม่ได้อีก
.
.
“ผมชอบฟังเพลงในยูทูป ฟังแล้วก็กดดูคอมเม้นไปเรื่อย… วันนั้นโชคชะตาพาผมไปเจอกับประโยคนึง… ประโยคบอกเล่าที่ผมเอามาเก็บเป็นคำถามกับตัวเองว่า … ผมเป็นคนนึงที่เข้าข่าย จะมีรัก ไหม ?”
“ประโยคนั้นคือ…”
“คนเรา จะชอบใครได้มากสุดๆก็แค่สี่เดือน… แต่ถ้านานกว่านั้นนะ”
“มันคือความรัก”
นทรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจเรียนหรอก… คุณครูแอคติ้งยังคงพยายามสรรหาเรื่องราวต่างๆมากมายมาเล่าให้ฟังอย่างไม่รู้เบื่อ… และเธอเองก็ไม่ได้เบื่อ แต่แค่ยังบังคับจิตใจให้คิดเรื่องอื่นไม่ได้… เธอยังจดจ่ออยู่กับคำพูดเหล่านั้น มากกว่า…
มันคือความรัก…
คำพูดเหล่านั้นที่คุณครูบอกออกมา ลอยวนอยู่ในหัวเธอซ้ำซากๆอย่างไม่ยอมไปไหน… นทเอาแต่จ้องมองคำถามของเธอ… ผ่านกระจกบานยักษ์ที่ทำให้เห็นรอบห้อง … แอปเปิ้ลกำลังสนอกสนใจทุกอย่างที่ครูพูด กำลังบันทึกและจดจำทุกสิ่งที่ครูสอน… กำลังจริงจังกับการเรียนที่ดูจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ และกำลังน่ารักที่สุดในสายตาเธอ…
คิ้วสวยๆยู่เข้าหากัน… ปากบางๆเม้มแน่นเป็นเส้นตรง … และตาหวานๆใสๆคู่นั้นก็ดูมีแววกังวล มีอารมณ์ร่วมไปกับเหตุการณ์ตรงนั้นอย่างน่าเอ็นดู
มันทำให้เธอยิ้มตามไปอย่าง… มีความสุข
แอปเปิ้ลตัวเป็นๆกำลังนั่งน่ารักอยู่ใกล้ๆเธอ… แอปเปิ้ลที่แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยในเวลาห้าเดือนเต็ม... แอปเปิ้ลที่เธอฝันถึงแทบทุกคืน แอปเปิ้ลที่เธอยังหาคำตอบไม่ได้ว่าเธอคิดกับผู้หญิงคนนี้ยังไง
เธอแค่รู้สึกดีที่ได้เจอ…
เธอแค่หวังดี และอยากให้มีแต่สิ่งดีดีอยู่ล้อมรอบคนคนนี้…
เธอแค่ชอบให้อีกคนยิ้มเพราะเธอ ชอบให้แอปเปิ้ลมีความสุขเมื่ออยู่กับเธอ
เธอแค่ชอบตัวเองตอนที่หัวใจเต้นแรงเพราะแอปเปิ้ล ชอบเพราะนั่นคือเวลาที่เธอมีความสุขที่สุด
เธอแค่รู้สึกพิเศษ อย่างที่ไม่เคยเป็นกับใคร…
และเธอแค่คิดถึง…
ทุกลมหายใจ
“จับคู่ ด่วน ! ผมนับหนึ่งถึงสิบนะ ! หนึ่ง ! สอง ! สาม!...”
เสียงนุ่มๆเปลี่ยนเป็นเสียงโหดๆตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้… รู้แต่ว่าตอนนี้แปดหนุ่มสาวในห้องต้องวิ่งชุลมุนดึงมือกันไปมาเป็นการใหญ่ เวลาสิบวินาทีมันน้อยเกินไปที่เธอจะรู้ว่าควรวิ่งไปหาใคร… และก็ดูเหมือนจะมีแต่เธอที่ยังนั่งนิ่ง มองเหตุการณ์วุ่นวายตรงหน้าอย่างไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน
เสียงหัวเราะสดใสจากแอปเปิ้ลพุ่งเข้าหากระแทกเธอจนสติแทบวูบ… ร่างสูงโปร่งโดดเด่นวิ่งดึงแขนคนนู้นที คนนี้ที… ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ใครบางคนและเกาะแขนเอาไว้แนบแน่น
“แปด ! แปดครึ่ง…”
วินาทีที่แปดครึ่ง… นทที่ยังสติกลับมาได้ไม่ครบ 100% ยืนมองเพื่อนหกคนที่มีคู่แล้วตาปริบๆ… บัดนี้เหลือเพียงเธอกับพี่เนสคนมึนที่ยืนอยู่คนละมุมห้อง และในเวลาเพียงวินาทีครึ่ง เธอต้องก้าวไปให้ถึงตัวพี่เนส… เริ่มจับคู่เพื่อทำกิจกรรมอะไรบางอย่างที่เธอยังไม่รู้ว่าคืออะไร
แต่เพียงเธอออกเดินก้าวแรก เวลามันก็หมดเสียแล้ว…
“…สิบ ! นทกับเนสไม่ทัน… จงใจไม่ทันหรือเปล่า ? อยากโดนทำโทษหรือไง !”
“เปล่าค่ะ นทเปล่าจงใจ… นทไม่อยากโดนทำโทษเลย”
โดนกล่าวหา นทเลยเถียง… แต่เป็นการเถียงที่ไม่ก้าวร้าวเอาเสียเลย… แถมเธอยังได้ของแถมมาเป็นสายตาล้อเลียนของคุณครูแอคติ้งหนุ่มหล่อ ผู้กุมความลับของเธอเอาไว้ทั้งหมด… ผู้ที่ทำให้เธอแทบบ้าเมื่อสบสายตาที่มีแต่ความรู้ทันในนั้น
ให้ตาย ! ครูต้องรู้แน่เลยว่าเธอแอบมองแอปเปิ้ลตลอดคาบ ไม่ได้ฟังอะไรครูแม้แต่นิดเดียวตั้งแต่ประโยคนั้น…
“แอปเปิ้ล… !”
“ค คะ…”
แล้วจู่ๆ นทน้อยที่กำลังจะโดนขย้ำก็รอดไปง่ายๆ เป้าหมายถูกเปลี่ยนเป็นแอปเปิ้ลผลน้อยๆที่ยืนจับคู่อยู่กับตูมตามอีกมุมห้องแทน… แต่เมื่อชื่อแอปเปิ้ลถูกเรียก แทนที่เจ้าตัวจะได้สะดุ้ง มันกลับกลายเป็นคนตรงนี้ที่สะดุ้งแทน… สะดุ้งอย่างคนที่มีชนักติดหลัง … กลางหลัง…
ครูเรียกแอปเปิ้ลทำไมนะ…
“เมื่อเช้าแอปก็มาสาย… แอปก็ต้องโดนทำโทษ… แยกคู่… เนสเข้าคู่กับตูมตาม”
และเมื่อคำพูดนั่นจบลง คุณครูแอคติ้งหนุ่มหล่อนักชงก็หันมายักคิ้วใส่นทอย่างคนที่เหนือไพ่เหนือกว่า… เมื่อออกปากลั่นคำสั่งออกไปแล้ว ใครจะขัดก็คงไม่ได้ พี่ชายสุดเอ๋อเดินเกาหัวแกรกไปจับคู่กับตูมตามที่ยืนคิ้วเป็นปม สวนกับแอปเปิ้ลที่เดินหน้าจ๋อยๆออกมาจากกลุ่มคนที่ไม่โดนอะไร ด้วยเพราะไม่รู้เรื่องว่านี่เป็นแค่ละครฉากใหญ่ของนักชงขั้นเทพ
“ทั้งสองคนไม่ได้เรียนในบทเรียนนี้… นทกับแอปเปิ้ลไม่กระตือรือล้นในการเรียน… ไปนั่งที่มุมห้องเงียบๆนั่นเลย… และเอาแบบฝึกหัดอื่นไป”
อื้อหือออ !
ครูโคตรจงใจแกล้งเธอ… แกล้งชัดๆ !
นทสบตาแวววาวของคุณครูอย่างเคืองๆ… และนั่นก็ทำให้คนขี้แกล้งได้ใจ ไม่มีอะไรหรอกที่จะลงโทษคนไม่กระตือรือร้นได้ร้ายแรงเท่านี้…
ขังนทเอาไว้กับความลับที่ยังไม่ยอมเปิดเผย… บีบบังคับสองต่อให้เปิดใจกัน จะได้ไม่อกแตกตาย
“ไปนั่งพูดความในใจกันที่มุมห้องโน่น…”
“ค่ะ…”
แอปเปิ้ลรับคำเสียงเบาๆ… ก่อนจะเดินนำไปมุมห้องที่นักชงมืออาชีพชี้นิ้วส่งไป … ทิ้งนทให้ยืนหน้ายู่อยู่กับคำสั่งร้ายกาจ… กวาดตามองร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนอีกหกคนแต่ก็ไม่มีใครแคร์ นอกจากซิลวี่ที่ส่งสายตาในเชิงแซวมาให้ให้กันเท่านั้น
และก่อนจะหมุนตัวไปในทางที่ต้องไป เธอก็อ่านปากคุณครูนักชงได้ว่า…
“โชคดีนะ..”
เฮอะ… ไม่ต้องมาพูดเลย
.
.
“พี่นท… ทำไมนั่งเงียบเลยอ่ะ”
แอปเปิ้ลถามคนข้างๆด้วยสีหน้าฉงน… พี่นทนั่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถมา จนบัดนี้ คนข้างๆตัวเธอก็ยังเงียบได้อย่างน่าตกใจ… บางทีพี่นทก็อมยิ้ม บางทีก็ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง… จนคนมองอย่างเธออดเป็นห่วงไม่ได้…
เธอออกจะไม่ชินกับพี่นทคนใหม่ที่ดูจะสวีทขึ้นมาฉับพลันแบบนี้
สิ้นคำถาม… พี่นทก็หันมายิ้มให้เธอบางๆ… ก่อนที่มือเย็นเฉียบนั่น จะเลื่อนช้าๆลงมากอบกุมมือทั้งมือของเธอไว้…
มันอบอุ่นแน่นอน…
จากมือ ลามไปถึงหัวใจ
“พี่… แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”
เสียงหวานๆบอกเธอแบบนั้น บอกเธอ มองเธอและจ้องเธอ… ดวงสายตาที่สะกดหัวใจเธอให้หยุดมองอย่างไม่สามารถละสายตาได้
หวานชะมัดเลย…
.
.
“พี่นท… ห้าเดือนที่เราไม่ได้เจอกัน พี่นทไปไกลมากเลยเนอะ…”
มันเป็นภาพที่ดูเฉื่อยชา แต่ก็รายล้อมไปด้วยบรรยากาศแปลกๆแบบที่นทจับอารมณ์ไม่ถูก… คนสองคนนั่งหลังชนผนัง ตามองไปยังกลุ่มเพื่อนที่กำลังสนุกสนานกับการเรียน… มันเงียบมาตลอดสิบนาทีที่นั่งอยู่ตรงนี้ และมันเพิ่งจะถูกทำลายความเงียบลงด้วยฝีมือแอปเปิ้ล…
ผู้หญิงที่โลดแล่นในความคิดเธอ… ผู้หญิงที่กำลังนั่งหน้านิ่งจริงจังอยู่ใกล้ๆเธอตรงนี้
“พี่ก็ไม่คิดว่าพี่จะไปได้ไกลขนาดนี้…”
นทสารภาพออกมาพร้อมกับมองเหม่อไปเรื่อยเปื่อยอย่างไม่อยากจับจ้องตรงไหนเป็นพิเศษ… ช่วงเวลาห้าเดือนที่เธอและแอปเปิ้ลไม่ได้เจอกัน เรื่องราวมากมายเกิดขึ้น และเรื่องเหล่านั้นยิ่งแยกเธอกับแอปเปิ้ลให้จากกันไป เหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นมากั้นไว้ ยิ่งนานก็เหมือนมันจะยิ่งแข็งแรงหนาแน่นขึ้นทุกที
แม้กระทั่งตอนนี้ เธอยังรู้สึกได้ว่ามันทำให้เธอกับแอปเปิ้ล… ไม่มีความสุขนักที่ได้อยู่ด้วยกัน
“แต่แอปคิดนะ พี่นทน่ารัก .. เก่ง .. เท่ .. มีเสน่ห์… ใครจะไม่รักพี่นท…”
แต่ละคำที่แอปเปิ้ลพูดมา.. มันดึงรั้งทุกจังหวะหัวใจของนทให้หนักหน่วงและเต้นรัว… สายตาแอปเปิ้ลมองเธออย่างมีความหมาย… และนั่นก็ทำให้เธอเขินจนหน้าแดง คอแห้งไปหมด
คนโดนชมซึ่งหน้า ก้มหน้าลงจนคางแทบชิดหน้าอก…
“เพื่อนแอปทุกๆคน ก็ชอบพี่นทกัน…”
แอปเปิ้ลพูดเบาๆเหมือรำพึงกับตัวเอง … ดวงตาที่เคยใสแจ๋วเป็นประกายเหม่อมองไปไร้จุดหมาย ในใจมันรู้สึกห่อเหี่ยวลึกๆ อย่างบอกไม่ถูก
มันเป็นความรู้สึก … ที่เธอไม่อยากเรียกเลยว่า น้อยใจ
เธอเคืองคนทั้งโลกที่พบเสน่ห์ของพี่นทและหลงใหลมันเข้าอย่างจัง… โกรธคนข้างตัวคนนี้ที่น่ารักซะจนคนไทยทั้งประเทศแทบจะหลอมละลายเมื่อหน้าหวานๆนนั่นส่งยิ้มให้ … โมโหทุกๆชีวิตที่คิดจะเข้าใกล้คนน่ารักคนนี้ … และมากไปกว่านั้นทั้งหมด…
เธอกำลังสับสนกับตัวเอง ว่าเธอจะเสียใจทำไมที่พี่นทไม่คิดจะติดต่อหากันแม้สักครั้ง… ในระยะเวลาห้าเดือนเต็ม … ร้อยห้าสิบกว่าวันที่ไม่ได้พบหน้ากัน
พี่นทยุ่งแทบตาย… เธอก็เข้าใจ… แต่เธอก็เสียใจที่เป็นคนเดียวในแปดคน ที่พี่นทไม่เคยจะใส่ใจคิดถึง
ทั้งที่พี่นทเป็นแค่คนเดียวในโลก… ที่เธอทั้งใส่ใจ ทั้งคิดถึง
“เพื่อนๆแอปนี่ตลกนะ ชอบพี่ด้วย… ฮ่ะๆ”
นทเงยหน้าขึ้นมาเพื่อพบว่า สายตาที่เคยมองเธออย่างมีความหมาย บัดนี้มันกลับเปลี่ยนไปจนนทร้อนวูบวาบไปทั้งตัว… สายตาที่แอปเปิ้ลใช้มองกันตอนนี้ มันเต็มไปด้วยความห่วงหวง แถมยังเจือมาด้วยการตัดพ้อต่อว่า ที่เหมือนจะแร่เนื้อหนังของเธอออกไปทีละนิด…
เธอแสบคันยุบยิบที่หัวใจไปทั้งดวง…
และพูดได้แค่เพียงคำไร้สาระ… เสียงหัวเราะก็เค้นออกมาได้แค่แหบแห้ง แถมนั่นก็ไม่ทำให้อะไรๆตรงนี้ดีขึ้นเลย
“ทุกคน เขาก็ชอบพี่นทกันทั้งนั้นล่ะคะ… เวลาที่พวกเขาไม่ได้เจอพี่นท เขาก็คิดถึง…”
แอปเปิ้ลจ้องตานทนิ่งๆ พร้อมส่งประโยคที่ทำเอาหัวใจนทไหวโยกไปอีกระลอก…
ในสายตาพี่นทมีแต่ความสับสนวุ่นวาย… ไม่มีอะไรๆที่เธอคาดหวังไว้เลย
เธอกำลังน้อยใจพี่นทอย่างที่สุด ยอมรับแล้วจริงๆ…
พี่นทไม่คิดถึงเธอเลย…
“มีแต่พี่นท… ที่คงไม่คิดถึงพวกเขา”
ถ้อยคำตัดพ้อที่แอปเปิ้ลเลือกจะเลือกคำว่า ‘พวกเขา’ มาทดแทนชื่อเธอที่เลือกจะเก็บไว้… สายตาต่อว่าที่อีกคนจ้องกันไม่วางตา … กำลังปลุกนทที่นั่งหลังพิงพนัง ให้ขมวดคิ้วแน่นแล้วขบคิดประโยคตัดพ้อนั่นจนแตกอย่างห้ามไม่ได้
…และเมื่อประโยคตัดพ้อนั่นจบลง คนที่เพิ่งจะเข้าใจเรื่องราวที่แอปเปิ้ลว่าก็ส่ายหน้ารัว … จากที่เคยนั่งอึดอัดขัดข้องใจกับบรรยากาศย่ำแย่ นทก็ส่งเสียงเถียงอย่างเริ่มจะอยากอธิบายขึ้นมาบ้าง
เธอเริ่มจะเข้าใจสายตาแบบนั้นของแอปเปิ้ล…เริ่มจะรู้แล้วว่าอะไรที่ทำให้เธอและแอปเปิ้ลถูกกำแพงใสๆกั้นขวางเอาไว้…
เธอและแอปเปิ้ล กำลังมีความเข้าใจ ที่ไม่ตรงกัน
“แอปรู้ได้ไงว่าพี่ไม่ได้คิดถึง … พวกเขา…”
เสียงใสใสที่นทบังคับให้มันหนักแน่น… ดังขึ้นพร้อมกับที่เจ้าของเสียงเปลี่ยนอิริยาบถในการนั่งให้มั่นคงขึ้น ให้เหมาะสมกับเรื่องราวสำคัญของหัวใจที่ต้องอาศัยความจริงจัง
เสียงเข้มข้นเอ่ยคำว่า พวกเขา… ทั้งที่สายตาทั้งคู่จับจ้องไปที่ใบหน้าสวยจัดของคนข้างๆอย่างเปี่ยใล้นไปด้วยความหมาย
ในเมื่อแอปเปิ้ลเลือกที่จะเลี่ยงการพูดตรงๆ เธอก็จะไม่พยายามอะไรให้มากมายไปกว่านั้น… ในเมื่อแอปเปิ้ลรวมตัวเองเป็นหนึ่งในพวกเขา… เธอก็จะไม่ขัด
แต่แอปเปิ้ลต้องรู้ว่าแอปเปิ้ลเป็นคนพิเศษสุดสำหรับเธอ
นี่คือสิ่งที่เธอตัดสินใจฉับพลัน พอแล้ว… ขี้เกียจคิดมากให้สมองมันทำงานหนักเปล่าๆ
เธอเชื่อหัวใจเธอ… หัวใจที่บอกรักแอปเปิ้ลมาตลอด
“พี่นทคิดถึงพวกเขา… อ๋อใช่ค่ะพี่นทคิดถึง”
แอปเปิ้ลที่หัวใจหวั่นไหวขึ้นทุกที สบสายตาคู่ที่แสนมั่นคงของพี่นทแล้วก็แทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความสะเทือนใจ เธอทนไม่ไหวแล้วที่จะปั้นหน้านิ่งจริงจังใส่พี่นท… พี่นทที่ไม่เห็นจะใส่ใจเธอสักนิด… ห้าเดือนเต็มที่ไม่เจอกัน เธอทนคิดถึงพี่นทแทบตาย… แต่พอเจอกันพี่นทก็ทำเหมือนความสำคัญของเธอมันถูกลดลงจนแทบไม่เหลือ
แทบยังพูดออกมาได้เต็มคำว่าคิดถึงพวกเขาทุกคน…
ทุกคน… ยกเว้นเธอ
“ใช่ … พี่คิดถึง”
นทย้ำคำหนักแน่น พร้อมกับความจริงจังที่สื่อผ่านออกมาจากทุกทาง
แต่สำหรับแอปเปิ้ล เสียงนั่นราวกับเป็นคำยืนยันความคิดลบๆที่ทำเอาคนฟังน้ำตาร่วงเผาะ…
ถ้ามันคือความคิดถึง…
เธอคงไม่ใช่คนที่ได้รับความคิดถึง
ถ้ามันคือความลึกซึ้ง…
กับเธอคงเป็นแค่ความรู้สึกผิวเผินที่จับต้องไม่ได้
เธอห้ามไม่ได้แล้ว… ห้ามน้ำตาไม่ได้แล้ว
ถ้ามันคือรักจริงๆ…
เธอก็คงไม่ใช่คนที่ได้หัวใจ
ความรู้สึกลบๆ เริ่มหลั่งไหลให้คนน้อยใจปลดปล่อยทุกอย่างออกมาทางน้ำตา…
“เอ้ย… แอป… ร้องไห้ทำไม”
นทที่เพิ่งจะปั้นอารมณ์จริงจังได้ไม่ถึงนาที แทบจะสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นคนช่างตัดพ้อเมื่อสักครู่มองหน้าเธออย่างแสนอ่อนแอแถมยังปล่อยน้ำหูน้ำตาให้เปรอะไปทั้งหน้า… มือไม้ที่เคยควบคุมได้อย่างเด็ดขาด กลับหมดประสิทธิภาพในการบังคับให้เป็นไปตามต้องการ… นททำอะไรไม่ถูกเลยเมื่อได้เห็นน้ำตาของคนเข้มแข็งคนนี้
คนที่ไม่เคยยอมร้องไห้ แม้กระทั่งวันที่ถูกยุติเส้นทางความฝันลงในบ้านเดอะสตาร์…
วันนั้น เป็นเธอเสียอีกที่ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ
“แอปเปิ้ล… ร้องไห้ทำไม”
และเหมือนยิ่งเธอถาม ก็ยิ่งไปเร่งเอาต่อมน้ำตาของแอปเปิ้ลให้ผลิตน้ำใสใสที่ช่างทรมาณใจเธอออกมาเรื่อย… ไม่มีทีท่าว่าจะยอมหยุดร้อง มีแต่มากขึ้นและมากขึ้น… จนเพื่อนร่วมคลาสที่กำลังทำกิจกรรมกันเฮฮาในห้องเริ่มหันมาสนใจเหตุการณ์ตรงนี้
เหตุการณ์ที่นทยังไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง และทำไมแอปเปิ้ลถึงร้องไห้
บ้า… เธองงไปหมดแล้วนะ
แอปเปิ้ลร้องไห้เหมือนเธอไปทำร้ายจิตใจอะไรรุนแรง… ทั้งที่เธอเปล่าสักนิด
นี่เธอกำลังจะสารภาพรัก กำลังบอกคิดถึงแอปเปิ้ลอย่างหนักแน่นเลยนะ…
“แอปเปิ้ลลลลลลลลล… เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมมม”
ไม่ถึงนาทีดี เจ้าน้องสาวสุดกะโปโลก็วิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาโอบรอบแอปเปิ้ลไว้ทั้งตัว เหมือนรัศมีรอบตัวซิลวี่จะกว้างขวางพอให้ต้นเหตุองน้ำตาอย่างนท ต้องกระเถิบตัวออกมาจากร่างบอบบางน่าเป็นห่วงในอ้อมกอดของซิลวี่ที่ทำท่าทางปกป้องร่างน้อยๆของเธอได้อย่างน่าอิจฉา
ซิลวี่แสดงความเป็นห่วงและเข้าใจแอปเปิ้ลอย่างเต็มที่ ผลักนทให้อยู่ห่างๆอย่างห่วง เมื่อเพื่อนๆอีกห้าคน เริ่มเฮละโลเข้ามาโอบล้อมสาวสวยเข้าไว้เป็นวงกว้างขึ้นเรื่อย…
สุดท้าย… จากวินาทีอึดอัดที่มีแค่เราสองคน… น้ำตาแอปเปิ้ลก็เข้ามาขยายให้เพื่อนๆเข้ามาทำลายบรรยากาศเกือบจะดีจนมันสลายหายไปกับตา
นทค่อยๆถอยหลังออกจากกลุ่มก้อนกอดใหญ่ๆนั่นทีละก้าวอย่างวุ่นวายใจ… บางทีเธออาจต้องการที่ส่วนตัวเพื่อคุยกับแอปเปิ้ลมากกว่านี้…
หรือบางที… เธอควรเริ่มจาก…
เข้าใจแอปเปิ้ล… ความรู้สึกนึกคิด… เหตุผลที่แอปเปิ้ลเลือกจะร้องไห้ ไม่เลือกจะอธิบายกับเธอ…
ให้ตายเถอะ… นี่มันบ้าอะไรเนี่ย
เธออยากจะหนีไปให้ไกลกับความสับสนที่เข้าใจยากแบบนี้…
“นท…”
แต่ก่อนที่นทจะเดินถอยหลังจนหลุดจากวงโคจรไปเสียก่อน… คณครูนักชงที่นททั้งรักทั้งแค้น ก็โปล่เข้ามาบีบไหล่เธอเอาไว้แน่นๆ พร้อมกับเสียงเรียกชื่อแบบเฉียบคมที่ทำเอาคนกำลังจะบ้าต้องตัวสั่นด้วยความประหวั่นลึกๆในใจ…
และวินาทีถัดมา สองมือแข็งแรงของคุณครูก็พลิกเนื้อทั้งตัวเธอให้หันมาประจันหน้า ในระยะที่นทรู้สึกเหมือนเธอถูกผู้คุมนักโทษเตรียมซ้อม… อะไรอย่างนั้นเลย
“คุณต้องกล้าๆหน่อยนะ… กล้ารัก ก็ต้องกล้าพูด…”
เสียงสุขุมลุ่มลึกกำลังเอ่ยเตือนลูกศิษย์วันเดียวอย่างเป็นห่วงและเข้าใจ… สายตาหนักแน่นของครูคนนี้มองนทอย่างทะลุปรุโปร่งทุกอย่าง… เข้าใจแม้กระทั่งความรู้สึกซับซ้อนและอารมณ์แปรปรวนที่เกิดมาจากคำว่ารัก… รู้ว่ามันยากลำบากแค่ไหนกว่าจะจูนความรู้สึกเข้าหากันได้…
รู้ดี ว่ากว่าจะทำลายความไม่กล้าเพื่อบอกรักกัน … กว่าจะหาความมั่นใจเพื่อเป็นหลักประกันให้ไม่ต้องผิดหวัง มันยากเย็นแค่ไหน
แต่นท… กำลังไม่เข้าใจ…
ตัวเองที่แทบจะไม่เป็นตัวเอง… ตัวเองที่แพ้น้ำตาแอปเปิ้ลจนต้องหนีภาพน่ากลัวนั่นไปตั้งหลักใหม่
“ถ้าเขาเลือกจะเอาน้ำตามาบังหน้า… แล้วคุณก็ยังเลือกที่จะเดินหนีอีกแบบนี้… มันจะเป็นยังไงล่ะ… อุตส่าห์คิดถึงกันมาตั้งนาน”
คุณครูหนุ่มหล่อยังตั้งมั่นทำหน้าที่ผู้ชี้ทางสว่างให้คนสับสน สายตาที่ทรงพลังยังสะกดจิตนทให้นิ่งฟังได้อยู่แม้มือจะปล่อยออกจากไหล่บอบบางนั่นแล้ว… เขาไม่อยากให้ใครต้องมาผิดหวังในความรัก เพียงเพราะกลัว ความไม่กล้า ความไม่มั่นใจหรืออะไรเลย…
นทสบตาตัวช่วยคนใหม่อย่างอ่อนแรง…
“สู้ๆนท! ผมรู้คุณทำได้… ผมเชื่อในความรักของคุณ”
คุณครูส่งยิ้มให้นท พร้อมกับถ้อยคำเชียร์อัพที่ทำเอาคนสับสนเริ่มมีกำลังใจ…
“ผมเอาใจช่วยคุณอยู่นะ… กล้าๆหน่อย เพื่อความสุขของคนที่คุณรัก สู้ๆ !”
ยืดว่ะ จริงๆตอนนี้ต้องจบแบ้ะแต่ขี้เกียจพิม #ตบผัวะ 55555555
แฮปปี้นิวเยียร์นะทุกคน;)
ปีใหม่แล้ว เรายังมีโหลดองเค็มฟิคเอาไว้อีกสองสามเรื่องอยู่เบย
คิดซะว่าฟิคเราเหมือนไวน์แล้วกันนะ
หมักๆดองๆนานก็ยิ่งอร่อย 5555
เราจะพยายามอัพให้มากขึ้น:)
ทีบีซี. หยุดดราม่าได้แล้วนะ
อย่าลืมเรานะเห้ย เพื่อนเห็ด จุ้บบบ
ความคิดเห็น