คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 7 เพื่อนบ้าน
ภาพที่สองนางแบบโพสต์กันใหญ่โตถูกขยายเป็นภาพใหญ่ผ่านเครื่องฉายโปรเจคเตอร์ ... ถูกกดผ่านไปมาพร้อมเสียงหัวเราะหัวไห้ของดาราสาวคนดังและช่างภาพกิตติมาศักดิ์ที่จ้องมองมันตาไม่กระพริบ ... กับค่ำคืนที่คนเหงาสองคนเอาเวลาเหล่านั้นมาใช้ร่วมกัน ... คืนที่นทและแอปเปิ้ลเพิ่งผ่านมื้อเย็นแสนอร่อยมาหมาดๆ
เป็นร้อยรูปที่ฉายวนไปมา ... ถูกถ่ายภายในวันเดียวคือเมื่อวาน มีโลเกชั่นเดียวคือห้องชุดกว้างใหญ่ที่ก้มมองลงไปจะเห็นรถเป็นล้านคันละลานตา ... นางแบบสาวสองคนที่วิ่งผ่านเข้าเฟรมกันสนุกสนาน ทำเอาห้องเงียบเหงามีสีสันขึ้นเป็นกอง ... แม้มันไม่ใช่ภาพชุดที่โดดเด่นอะไรเลย แต่นทก็มองว่ามันสดใสที่สุดจนเธออยากหยิบเอาความสุขในนั้นมาจัดส่งสำนักพิมพ์เพื่อทำเป็นโปสการ์ดขายสักใบ...
และเธอจะซื้อโปสการ์ดหนึ่งใบนั้น เอาไว้ด้วยตัวเอง...
"พี่นทเก่งจังค่ะ ถ่ายรูปเก่งจัง"
สาวสวยมองภาพตัวเองบนผนังห้องตาเยิ้ม ... เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนยิ้มสวยแค่ไหนก็ตอนนี้ ... ตอนที่รอยยิ้มของเธอได้ถูกถ่ายทอดความเรียบง่ายและจริงใจผ่านเลนส์กล้องคุณภาพสูงและฝีมือของมือโปรที่ยังเรียกตัวเองว่าสมัครเล่น ... เนิ่นนานแค่ไหนแล้วนะ ที่เธอไม่ได้เห็นยิ้มเต็มจอของตัวเองขนาดนี้
มีบ้างในละครแต่มันก็เป็นการเสแสร้งแกล้งทำ เธอต้องยิ้มตาปิดทั้งที่ในใจไม่ได้สุขสักนิดเลย...
"ไม่หรอก... เพราะกล้องดีกับนางแบบสวยมากกว่า"
นทว่าอย่างถ่อมตัว โยนเอาความดีความชอบไปลงกับอุปกรณ์ราคาแพงและนางแบบค่าตัวแส๊นนนนแพงอย่างไม่คิดจะรับเอาไว้สักนิด แม้ในอกจะแอบภูมิใจกับคำชมนั้นไม่น้อยแต่ก็เก็บอาการไว้ได้อย่างดี ... ดูเอาสิ รอยยิ้มของแอปเปิ้ลและพี่แกรนด์ละลานตาไปหมด ... เป็นไปได้เธออยากให้มันฉายวนซ้ำอยู่อย่างนี้ทั้งวันทั้งคืนไม่จบด้วยซ้ำ ...
เธอรักรอยยิ้มของผู้หญิงในนั้น ... ผู้หญิงที่เคยปราบพยศของเธอ ด้วยความดีและความรัก ด้วยความสงบและอบอุ่นหัวใจ จนเธอขอหยุดแล้วซึ่งการเดินทางในชีวิต เพื่อจะได้ใช้ทุกนาทีในชีวิตนี้ กับเธอคนเดียวตลอดไป...
และเธอก็ชอบรอยยิ้มของผู้หญิงอีกคนในนั้น ... ผุ้หญิงที่ไม่เคยได้พูดคุยกันยืดยาว แต่กลับรู้สึกอบอุ่นและหอมหวาน ราวกับสนิทสนมกันมาเนิ่นนาน
สองคนนั่งเงียบ จ้องมองภาพบนผนังเรียบๆของห้อง ... ท่ามกลางความมืดในคืนที่ไฟทุกดวงถูกปิดเพื่อให้ที่ตรงนี้สว่างอยู่แห่งเดียว ... สายตาสองคู่มอง มุมปากสองคนยิ้ม ความสุขกำลังเกิดขึ้นเพราะความอบอุ่นที่ไม่อาจเข้าใจ ... และสองคนที่นั่งกันไกลๆ ก็กำลังเริ่มปล่อยให้หัวใจคุยกัน
เสียงของความเงียบ สื่อสารความในใจได้เป็นอย่างดี...
"ถ้าแอปจะทำโฟโต้อัลบั้ม... แอปจองพี่นทนะคะ"
ประโยคเลื่อนลอยทำลายความเงียบขึ้นมา ... ให้ช่างภาพมือสมัครเล่นได้อมยิ้มอย่างชอบใจ ... ยังเหมือนเดิมที่ทั้งเธอและเธอมั่นคงอยู่กับภาพเหล่านั้น ยังเหมือนเดิมที่หัวใจพูดคุยกัน ... และมันคงไม่ใช่เรื่องที่จะพูดกันด้วยถ้อยคำใดได้
ถึงปากจะส่งเสียงโต้ตอบไปมา ... แต่ใช่เรื่องที่ใจคิดเสียที่ไหน
"เอาสิ ... ไม่เอาค่าตัวเลย"
หากเป็นเรื่องของเด็กคนนี้ ... เธอก็ยินดีที่จะทำให้ฟรี
เพราะงานศิลปะของเธอคือการได้มีความสุข เท่านั้นคือค่าตอบแทนที่มากพอแล้ว...
แต่แล้ว ... เด็กที่เคยคิดว่าจะเอาความสุขมาให้เธอ ก็หันมายู่คิ้วใส่กันอย่างกวนประสาท ...
แถมยังปล่อยประโยคที่ทำเอานท แทบอยากจะถอนคำพูด ความคิด ... ความรู้สึก กลับคืนมาโดยไว...
"อ้าว ... แอปพูดเหรอคะว่าจะจ่าย ?"
ทำได้แค่พยักหน้ารับคำอย่างจุกๆ ... หึ เด็กแสบ คุยกันอยู่ดีๆ แต่กลับมาย้อนพี่ได้ ...
ร้ายกาจจริงๆเลย
.
.
"แอปเปิ้ลแก้ตัวลั่นไม่หยิ่ง ! แต่ไม่จำเป็นต้องคุยกับคนไม่รู้จัก"
พาดหัวข่าวจากสำนักข่าวบันเทิงชื่อดัง ผ่านลอดลำโพงตัวใหญ่ในส่วนล็อบบี้ของคอนโดให้คนเดินผ่านอย่างนทต้องหันฟัง ... สองตาปะทะเข้ากับใบหน้าเข้มดุของคนคุ้นเคยกันที่เป็นหัวข้อข่าว ... เท่านั้น จากที่ไม่เคยสนใจ เรื่องนี้ก็เป็นเหตุให้นทต้องจ้องมองจอใหญ่นั่นตาแทบไม่กระพริบ
ถามสิบคำ ตอบครึ่งคำ ... คงนิยามกิริยาในจอทีวีได้ชัดเจน
นทต้องอมยิ้มให้กับสาวสวยในจอทีวีอย่างนึกเอ็นดู ... ระคนไปด้วยความแปลกใจในภาพลักษณ์ที่ไม่เคยเห็นจากอีกคน ... สาวน้อยหน้าใสวัย21ที่เคยเห็นมีแต่ยิ้มแย้มแจ่มใสและเปิ่นโก๊ะก็เท่านั้น ... แต่อยู่ๆก็มาเจอคนหน้าเดียวชื่อเดียวในจอทีวีที่ต่างกันสุดขั้ว ! สวยจัด เปรี้ยวสุด แถมยังพูดน้อยยิ้มยาก ถ้าคนที่รู้จักมักจี่กันทุกวันนี้ เป็นแอปเปิ้ลในจอทีวี คงไม่ได้มีความสัมพันธ์ดีดีต่อกันถึงทุกวันนี้แน่ๆ
เธอคงทนความหยิ่งไม่ได้จนสะบั้นความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องจนกระจุยยย ....
ถุงอาหารสำเร็จรูปที่ซื้อมาจากทางผ่านในมือถูกแกว่งไกวไปตามแรงของคนถือที่เดินผ่านจอทีวีไปอย่างอารมณ์ดี ... สกู๊ปข่าวใหม่ลอยขึ้นมาแต่นทก็ไม่สนใจแล้ว อีกไม่เกินชั่วโมง แม่สาวสวยรวยความหยิ่งในจอทีวีคงจะกลับมาแล้วแปลงร่างเป็นเด็กหญิงแอปเปิ้ลๆตะแง้วๆขอข้าวเย็นกินให้ได้เอ็นดูกันยกใหญ่ ... น่าเสียดายที่วันนี้เธอไม่มีเวลาว่าง ไม่งั้นคงได้จัดอาหารฝรั่งแบบฟูลคอร์สให้เด็กนอกได้ยิ้มปลื้มจนแก้มแดงๆนั่นแทบแตกอีกสักชุด
ลิฟท์ความเร็วสูงพาเธอลอยหวือมาถึงชั้นเกือบบนสุดของคอนโดอย่างไม่ต้องรอกันนาน ... ประตูลิฟท์เปิดออกให้พบกับโซนที่สงบเงียบและเป็นส่วนตัวที่สุดในตึก เพียงสี่ห้องเท่านั้นในพื้นที่ลอยฟ้ามหึมา และสามในสี่ห้อง ก็อยู่ในครอบครองของแม่สาวน้อยร้อยล้าน ดาราชื่อดังที่กว้านซื้อเก็บเอาไว้ และแสดงความเป็นคนรวยยยย ด้วยการบิลท์ทั้งสามห้องให้กลายเป็นพื้นที่เดียวกัน ขนาดมันก็กว้างๆราวๆคฤหาสน์หลังนึงก็ไม่ปาน... แล้วเหตุผลที่อีกคนต้องทำแบบนั้น ก็เพื่อความเป็นส่วนตัวแบบสุดๆ ที่นทไม่ค่อยจะอยากได้ หากมันต้องจ่ายแพงเสียจนขนหน้าแข้งร่วงกราวเสียขนาดนี้
แต่ขนหน้าแข้งแม่ซุปตาร์คงไม่กระดิกหรอกกระมัง...
ส่วนอีกห้องหนึ่ง ก็เป็นของเธอ... ห้องที่ว่ากว้างแล้วแต่ก็แคบลงถนัดตาเมื่อเจอคฤหาสน์ลอยฟ้าหลังนั้น... ประตูห้องของนทและแอปเปิ้ลตรงกัน จนออกบ่อยที่จะเปิดมาชนกันให้ได้อมยิ้มอย่างนึกขำ ... อานิสงส์ที่นทได้จากการกว้านซื้อห้องชั้นหมดในชั้นนี้ของแอปเปิ้ลคือความเป็นส่วนตัวขั้นเทพ ... ที่เธอจะสามารถร้องแรกแหกกระเชิงหรือซ้อมเทควันโดได้หนักเท่าไรก็ได้ตามต้องการ...
"เฮ้อออ..."
นทถอนหายใจกับความโอ่อ่าที่เธอเคยไม่ชอบ ด้วยไม่เคยคาดคิดว่าวันนึงจะเป็นเธอที่ครอบครองความหรูหรานั้นในมือของตัวเอง ...
ตอนนี้ เธอกลายเป็นคนเมืองเต็มตัว ... ที่ทำงานเช้า กลับบ้านเย็น... อยู่รังผึ้ง และก็ขับรถหรู ผิดจากที่เคยคาดหวังเอาไว้ไปมากมาย
รถที่เธอขับร่อนทุกวันคือป้ายแดงเอี่ยมอ่องของพี่แกรนด์ ... ส่วนรถกระป๋องของเธอจอดนิ่งสนิทอยู่ในฟาร์มโคนมของคุณเบิร์ทที่เชียงราย ... และก็ไม่รู้ต้องอยู่ที่นั่นอีกนานแค่ไหน เพราะเธอยังไม่มีเวลาว่างพอจะนั่งเครื่องไปเพื่อขับรถกลับมาเลยสักวันหรือครึ่งวัน
เพราะตอนนี้ ... นทที่เคยบอกตัวเองว่าจะว่างงาน เลยต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ... กลุ่มเพื่อนพ้องที่เคยลากันไปก็เป็นอันรู้หมดว่านทกลับมาอยู่กรุงเทพแล้วแบบกึ่งจะถาวร งานที่เคยบอกลาเลยต้องกลับมาพบกันอีกครั้ง ... แม้จะไม่ได้ตกลงปลงใจเขียนอะไรเล่นๆอีกสักเล่มให้นักอ่านได้หายคิดถึง แต่นทก็ต้องจำยอมเป็นส่วนหนึ่งในนิตยสารกึ่งบันเทิงในเครือของพี่สาวคนสนิท ที่อุตส่าห์มาร้องขอให้เธอช่วยฉุดกระฉากเรตติ่ง แถมยังเขี่ยโฆษณาทั้งหน้าเสียกระเด็นเพื่อพื้นที่อีกสองหน้าให้ได้เขียนอะไรสนุกๆคุยกับนักอ่านคลายความคิดถึงแบบใจป้ำสุดๆ จะให้ปฏิเสธก็คงใจร้ายจนเกินไป ... ตอนนี้ นักคิดมือทองจึงมีงานในมืออยู่สองอย่าง คือคอลัมน์ของตัวเอง กับช่วยดูแลคอลัมน์ชีวะประวัติแบบขำๆของสาวน้อยผลไม้คนดัง... กลับมาวุ่นวายอีกครั้ง ทั้งที่นึกว่าตัวเองจะได้นอนสูดอากาศบริสุทธิ์ในเมืองเหนือเสียแล้ว
มันน่าสนุกดีที่ได้กลับมาทำอะไรที่เคยชิน ... นทแทบไม่เชื่อตัวเองว่าเธอไม่เหงาเลยกับการต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ ... แต่เรื่องคิดถึงนั้น มันยังคงเต็มหัวใจ
เพราะเวลาของคนละทวีปแบบนี้มันช่างห่างกัน แถมเธอและคนรักยังมีงานประจำในวิ่งหัวฟูจนเหนื่อยกันทั้งวัน ... การคุยกันมันจึงดูยากเย็นจนนทขี้เกียจจะฝืนธรรมชาติ ... จะมีบ้างก็แต่ที่ฝากความคิดถึงกันผ่านสายโทรศัพท์สาม-สี่วันครั้ง พอให้ได้ยินเสียงดันเนืองๆ ... พอให้ได้บรรเทาความคิดถึงที่หนักอึ้งในอกอยู่ ให้มันลดทอนลงไปได้บ้าง
นี่ก็ล่วงมาจวนจะอาทิตย์แล้ว ... อีกไม่นานเกินรอ คงได้กลับมากอดแน่นๆให้หายคิดถึงกัน ...
"เจ๋ง..."
นทปัดมือตัวเองไปมาอย่างภาคภูมิใจ สายตาแวววาวก้มมองจานอาหารสีสดใส ที่เพิ่งถูกยักย้ายถ่ายภาชนะไปเมื่อสักครู่ด้วยมือเธอเอง...
สปาเกตตี้มีทบอลล์ที่นทเคยได้ยินว่าแอปเปิ้ลอยากกิน ... วันนี้มันถูกวางลงในจานเซรามิกสีขาวสุดหรู ราวกับถูกส่งตรงโดยเชฟในโรงแรมระดับห้าดาวเพื่อเป็นเมนู VIP สำหรับเธอผู้เดียว ... เหอะๆ แม้จะไม่ถึงขนาดนั้น แต่เธอว่ามันก็ใกล้เคียงแหล่ะน่า
เนี่ย จัดจานตามเมนูในร้านเลยนะ...
ก็เธออุตส่าห์แอบถ่ายรูปมา ฮ่ะๆ
ส่วนของนทเป็นข้าวหมูกระเทียมง่ายๆ ที่เธอโปรดปรานเป็นที่สุด... เมื่อมันถูกลำเลียงลงจานแบบบ้านๆ กลิ่นหอมฉุยของกระเทียมพริกไทยก็ลอยกลบเจ้าอาหารฝรั่งหน้าตาเลี่ยนๆนั่นจนอยากจะเขมือบให้หมดในทันตา นทก้มลงใกล้ๆจานอาหารตัวเองอย่างอดใจไม่ไหว ... แถมยังสูดกลิ่นรัญจวนนั่นเข้าจมูกอีกทีอย่างแสนอยากชิม
หืม น้ำลายสอแล้วแฮะ...
.
.
"อ่าฮะ แอปรู้แล้ว ! เต็มที่แหล่ะ !"
"ก็ท่องบทอยู่เรื่อยๆ... ไม่ต้องห่วง เที่ยวให้สนุกเถอะ"
"เปล่านะ ! เปล่าประชด !!!!"
เสียงแข็งของสาวสวยแหวผ่านปลายสายลั่น อีกหนึ่งเหตุผลของความเป็นส่วนตัวที่แอปเปิ้ลต้องการมากที่สุด ... เพราะเสียงโวยวายของเธอกับผู้จัดการส่วนตัวไม่เคยเบาแม้มันจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่...
ทั้งที่เธอก็ไม่ใช่คนขี้วีน ... แต่ผู้จัดการคู่บุญที่ปั้นกันมาตั้งแต่แรกก็สร้างมันให้เธอ จนกลายเป็นตัวตนเธอในสายตาชาวบ้านได้ ... เก่ง...
"วางเถอะ หรือโทรจากอิตาลีมันราคาถูก ?"
และแม้ปลายสายจะพินอบพิเทายินยอมในทุกสิ่งอย่าง แต่แอปเปิ้ลก็ยังไม่ละภาพสาวขี้โมโหให้มันหายไป... แหวจบ ปลายสายก็รีบกุลีกุจอบอกลาให้แอปเปิ้ลได้ส่ายหัวไปมาอย่างแสนรำคาญ ... อุตส่าห์ทิ้งความรับผิดชอบไปไกลยังจะมาจู้จี้จุกจิกกับเธออยู่ได้ หากไม่ติดสัญญาใจที่ผูกกันมานานเธอจะไล่ตะเพิดให้รู้แล้วรู้รอดไป...
มันน่ารำคาญ !
เสียงส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้องยางสนั่นหวั่นไหว ... การได้กระแทกส้นเท้าลงแบบนี้มันเป็นการระบายที่ได้ผลดีแท้ ! ... แต่หากเธอใช้เวลาว่างเว่อร์ช่วงเย็นไปกับการได้เดินช้อปปิ้ง ซื้อเสื้อผ้าข้าวของใหม่ๆเข้าตู้ให้ได้ชื่นใจ มันคงช่วยกระเตื้องอารมณ์บูดๆของเธอให้ดีขึ้นมาไม่น้อย ...
และเมื่อคิดได้ดังนั้น ... เท้าที่ก้าวตรงไปยังห้องส่วนตัวก็ชะงักกึก ...
นี่ก็จวนจะค่ำ หากเธอออกไปตอนนี้คงต้องผจญรถติดชนิดหนักหนาสาหัสแน่ๆ นี่กว่าจะฝ่ากลุ่มรถนับหมื่นพวกนั้นมาถึงนี่ได้ก็ทำเอาแทบตาย...
หรือจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำอาบท่าสักทีก่อนดี...
ความคิดที่แล่นปราดเข้ามาใหม่ทำเอาแอปเปิ้ลต้องเปลี่ยนใจ เท้าที่หยุดชะงักเลยได้ฤกษ์เดินต่อเอื่อยๆอย่างแสนเหนื่อยและเพลีย ... เอาเถอะ วันนี้เธอผจญทัพนักข่าวมาทั้งวัน ให้สัมภาษณ์ซ้ำๆด้วยประเด็นเดิมๆจนแทบจะอ้วกออกมาเป็นไดอะล็อกที่ถูกส่งมาอีกมุมโลก..
"...ไม่หยิ่งค่ะ แค่ไม่จำเป็นต้องคุยกับคนไม่รู้จัก"
เธอพูดเองยังนึกหมั่นไส้ ... คงฟังเขาคงเบะปากใส่กันทั้งประเทศ ... แต่เอาเถอะ ถึงจะแสร้งตอบดีไปยังไงทุกคนเขาก็เห็นเธอเป็นยัยตัวร้ายในสายตาอยู่แล้ว
เป็นเด็กนอกมีปม ... หยิ่ง ขี้วีน เอาแต่ใจ ค่าตัวแพง ! วันดีคืนดีก็นึกจะเบี้ยวงานกันโดยไม่บอกกล่าว...
ที่ทุกคนรับรู้ ผิดจากเธอเป็นทั้งเพ ...
แต่เธอไม่เคยแคร์สายตาคนนอก เพียงคนในที่เข้าใจกันรู้ว่าเธอเป็นคนยังไง ... มันก็พอจะให้เป็นกำลังใจต่อสู้กับคำครหาเหล่านั้นได้แล้ว
แอปเปิ้ลเดินถึงประตูห้องที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงข้ามกับเพื่อนบ้านคนเดียวของเธอ ก่อนจะชะงักงันและมองเพ่งไปที่บานประตูอย่างสนใจ ... สิ่งที่ทำให้เธอหยุดมองมันไม่ใช่เพราะเกิดความคิดอะไรใหม่ๆ แต่เพราะไอ้ข้อความสั้นๆในโพสท์อิทแผ่นนั้นมากกว่า...
ข้อความสั้นๆที่ทำเอาแอปเปิ้ลยิ้มออก...
Turn back and knock on the door...
Your neighbor waiting for you for long time :(
ขอโทษที่หายไปนานน ...
และลุกไม้จะบอกว่าคงเป็นแบบนี้ไปจนกว่า
ลูกไม้จะผ่านพ้นช่วงวิกฤติทางอารมณ์
ตึ้งง !!!!!!!!!!
แต่ไม่เคยใจร้ายพอจะทิ้งฟิค ... คิคิ
กับ tbc ทุกอย่างจะค่อยเป็นค่อยไปตามสเต็ปชีวิตของคนธรรมดา
ลูกไม้คงเรื่อยเปื่อยอีกสักชาติ อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ
นั่นเพราะลูกไม้ื่เชื่อในกฏแห่งการตกหลุมรัก
-มันเกิดขึ้นง่าย -
-มันแสนซาบซ่าน หวือหวา น่าประทับใจ-
แต่แน่นอนว่ามันต้องผ่านช่วงเวลาแห่งการชั่งใจ
ต้องผ่านช่วงอารมณ์ของความมั่นใจ
ต้องผ่านวันเวลา เพื่อให้เข้าใจ
ว่าไอ้ความหอมหวานที่แลดูอบอุ่นจาก Love at first sight
มันจะจีรังยั่งยืนแค่ไหน :')
ค่อยๆรัก ค่อยๆคิด ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปเนอะ
รักเล่นๆ ไม่สนุกหรอกค่ะ ...
-อย่ารักใครเพียงเพราะแค่เข้าตา มันคงจะดีกว่า ถ้ารักเพราะเข้าใจ-
ตึ้งๆๆ !!!!
5555555.
แต่ลูกไม้ไม่รักทุกคนเล่นๆแน่ๆ !!!!
JUB<3
ปล เพื่อนร่วมรุ่นมอหกทุกคน ตั้งใจอ่านหนังสือนะคะ ! สู้สู้ (บอกตัวเองเถอะ)
ปล2 ลูกไม้เป็นผู้หญิงนะคะ ผู้หญิงเว่อร์ๆ แต๋วแตกสุดๆ (อันนี้ไม่มีอะไรบอกเอาไว้เฉยๆ)
-555555555555555555-
ปล3 ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ำให้ลูกไม้ไม่เคยลืม tbc สักวินาทีค่ะ
#โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น