คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
"พี่นทททททท..."
เสียงใสแจ๋วตะโกนลั่นมาจากอีกฝั่งของแปลงดอกไม้ขนาดย่อม เรียกให้ใครบางคนที่จดจ้องอยู่กับเน็ตบุคขนาดเล็ก ได้หันมองเห็นเจ้าของเสียงที่ยืนยิ้มกว้างอยู่ไม่ไกล มือที่จรดแนบอยู่กับคีย์บอร์ด เป็นอันต้องยกขึ้น เพื่อโบกมือตอบกลับให้เจ้าของเสียงช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆที่ต้องฉีกให้เธอเหมือนอย่างใจ ... เธอคนนั้นคือแอปเปิ้ล สาวสวยหุ่นดี ดีกรีนางเอกละครหลังข่าวชื่อดัง ที่พ่วงตำแหน่งลูกสาวบุญธรรมเพียงคนเดียวของเจ้าของฟาร์มโคนมอันกว้างใหญ่นี้ไว้
ในทันทีที่ตาหวานฉ่ำของร่างสมบูรณ์แบบในชุดพื้นเมืองแบบชาวแม้ว ... เห็นผู้เป็นเจ้าของหัวใจโบกมือยื่นคำทักทายมาให้ ขาเรียวสวยก็กระโดดดึ๋งข้ามแปลงดอกไม้นั่นไปทันใด เสียงหัวเราะคิกคักราวกับเด็กหญิงตัวน้อยๆลอยฟุ้งมาตามสายลม เตือนให้คนกำลังยุ่งเตรียมตัว พับไอ้เจ้าเน็ตบุคเกะกะนั่นแล้วเตรียมอ้าแขนรับกอดใหญ่ๆจากแอปเปิ้ลซะ
ก่อนที่แม่ตัวยุ่งจะโวยวายทำลายงานการเธอพังเละเทะเสียก่อน
ฟึ่บ ...
เสียงร่างบอบบางนั่นกระแทกตัวเข้ามาหากัน ... พร้อมความอบอุ่น ที่ซึมแทรกซ่านลึกถึงขั้วหัวใจ
"Really miss you..."
สำเนียงสากลสั้นๆของเด็กขี้อ้อน กับปลายจมูกโด่งๆแสนซุกซนที่เลื่อนเข้ามาขโมยกลิ่นแก้มกันแบบฉับไว ... ทำเอาคนไม่ทันตั้งตัวได้แต่ยิ้มเขิน ม้วนวงแขนโอบรอบเอวคอดกิ่วนั่นเอาไว้ พร้อมกับเริ่มจังหวะการโยกตัวไปมา ... ที่เหมือนกับการเริ่มจะกล่อมเด็กน้อยวัยไม่กี่เดือนให้หลับใหล ... คนหน้าหวานที่โดนกอดไปทั้งเนื้อทั้งตัว เอนศรีษะซบลงที่ตรงไหล่มนนั้น ราวกับต้องการจะบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดในหัวใจ ให้อีกคนได้รับรู้โดยไม่ต้องพูดอะไรให้มากมาย
คิดถึง ... คิดถึงมาก
"แด๊ดบอกพี่นทไม่ยอมโทรหาแอป ... เพราะกลัวแอปกำลังยุ่ง ทำไม่ถูกเลยรู้ไหมคะ ?"
คนสวยส่งเสียงบ่นอุบอิบกับไหล่อีกคนอย่างน้อยอกน้อยใจ แต่ก็ยังคงรัดตัวอีกคนไว้แน่นไม่ยอมคลายอ้อมกอดอุ่นๆแม้เพียงเสี้ยววินาที... ทุกจังหวะของลมหายใจ สูดกลิ่นกายอ่อนๆของคนในอ้อมกอดไปเต็มปอด คิดถึงจัง คิดถึงบ้าน คิดถึงคนนี้ ... คิดถึงและอยากจะพักพิงอยู่เนิ่นาน ไม่อยากจะปล่อยแม้ต่วินาทีเดียว
ตลอดเวลาเกือบๆเดือนที่ไม่ได้เจอกัน คนตรงหน้าไม่ยอมติดต่อหรือโทรหากันสักคำ วนเวียนอยู่แต่กับการทุ่มเททำฟาร์มนี้กับผู้เป็นบิดาบุญธรรมของเธอ... ไม่มีใครสักคนที่จะคิดถึง แม้กระทั่งเธอบินตรงมาหาถึงที่นี่ยังไม่คิดจะไปรับ ... อย่างนี้ถ้าไม่ให้ลงโทษ แอปเปิ้ลคนนี้คงทนไม่ได้
"... เขียนโปสการ์ดให้แล้วไง ไม่ถึงเหรอ ?"
นทหัวเราะเบาๆ ... พลางส่งเสียงเรียบๆถามแม่นางเอกสาวขี้โวยวายคนนี้อย่างที่ทำมาเป็นปกติ ... ปกติที่ต้องเย็นเป็นน้ำแข็ง เพื่อดับร้อนและความแรงในตัวอีกคนเสมอ แต่วันนี้ความเย็นของเธอคงอบอุ่นลงหน่อย เพราะเจอคำหวานกับสายตาออดอ้อนของอีกคนที่ทอดมา ... ใครจะไปเย็นชาใส่ได้ลง
เธอเอื้อมมือไปดันเน็ตบุคตัวเดิมให้ย้ายที่อีกครั้ง ... เมื่อมือของเจ้าตัวแสบกำลังเริ่มจะรุกรานคลืบคลานไปทั่วพื้นไม้อย่างเด็กน้อยจอมระรานคนหนึ่ง ระรานทุกสิ่งที่ขวางหน้า ที่มันมีวี่แววว่าจะดึงความสนใจไปจากตัวเอง ก่อนที่มันจะไล้เรื่อยขึ้นมาบนเนื้อตัวเธอ เจ้าของสัมผัสเอนศีรษะออกจากไหล่ แล้วมือน้อยนั่นก็มาหยุดแนบสนิทอยู่ที่ซอกคอเธอแบบจงใจให้หันหนีไม่ได้ ...
ตาจ้องตา อยู่ตรงหน้าห่างเพียงช่วงลมหายใจ ตัวแสบ ... นี่คือจุดประสงค์ที่เลื้อยไปเลื้อยมาใช่ไหม ?
"แอปไม่อยู่ตั้งสี่วีค โปสการ์ดใบเดียวมันพอที่ไหน แถมมีแต่เรื่องแด๊ดกะสมพลแค่สองสามคำแล้วก็เซย์กู๊ดบาย ... จะไปหายคิดถึงได้ยังไงคะ"
เสียงโวยวายดังพร้อมที่อีกคนเลื่อนมือมาจับใต้คางเธอแน่น แอปเปิ้ลจ้องลึกเข้าไปในดวงตาพี่นท สาดความน้อยอกน้อยใจใส่เข้าไปให้รู้สึกเต็มที่ มือที่จับใต้คางนั่นก็โยกซ้ายขวาไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว ...นทหัวคลอนไปมาจนแทบมึน แต่บนใบหน้าก็ยังมีรอยยิ้มชอบใจจางๆ ... แอปเปิ้ลไม่รู้หรอก ว่าไอ้หน้าตายู่ยี่แบบนั้นของแอปเปิ้ล ดูๆแล้วมันยิ่งน่าหมั่นเขี้ยวกว่าที่แอปเปิ้ลรู้สึกกับเธอเป็นไหนๆ
นทยิ้มหวาน ... ยกมือตัวเองไปจับแก้มนิ่มๆของแอปเปิ้ลคืนอย่างใจ ... ต่างฝ่ายต่างจับจ้องซึ่งกันและกัน มองลึกเข้าไปในแววตาที่มีแต่ความรักความคิดถึงมากล้นอยู่ข้างใน
"แล้วแอปไม่คิดถึงสมพลหรือไง ... มันร้องคิดถึงแอปทุกวัน"
กระซิบชิดริมฝีปาก ... ถึงเจ้าเป็ดตัวน้อยที่มีเธอและแอปเปิ้ลเป็นเจ้าของร่วมกัน เจ้าสมพล ... ลูกเป็ดขี้เหร่หน้าตาน่าเกลียด ที่คงมีแต่เธอและแอปเปิ้ลเท่านั้น ที่มองว่ามันน่า รัก จับ ใจ...
จริงๆนะ สมพลน่ารักจะตาย... มันฉลาดออก
"แล้วพี่นทไม่คิดถึงแอปเหรอ ? ... เห็นแด๊ดบอกนั่งกอดสมพลร้องไห้ทุกวัน"
คนสวยยียวนย้อนคืนอย่างมีชั้นเชิง ขยับเพียงนิดเพื่อร่นระยะความไกลให้ลดลงไปเรื่อยๆ ริมฝีปากสีแดงจัดเพราะความหนาวเย็น แทบไม่เหลือระยะความห่างกันอีกต่อไป ...
นทกระตุกยิ้มบางๆ กับกิริยาเกินตัวที่อีกคนขยันทำให้เธอใจเต้นระรัว ...
แอปเปิ้ลกำลังเล่นเกมส์วัดใจ... เกมส์ที่มีชัยชนะเป็นรสจูบหอมหวานที่จะใช้ระยะเวลาเนิ่นนานเท่าที่ทนทานไหว แต่ใครจะได้มันไป ... ใครจะเป็นผู้แพ้ ใครจะเป็นคนที่ทนไม่ไหว
"Kiss me ..."
เสียงแผ่วเบาออกคำสั่ง พร้อมกับสายตาที่ถูกปรับให้หวานเฉียบก่อนนทจะได้รู้ตัว... แทบจะในทันทีที่สิ้นเสียง เกมส์งี่เง่านั่นก็จบลง... ที่นทเอียงหน้าไปประทับจูบหนักหน่วง ให้เนื้อตัวได้สัมผัสกันมากกว่าที่เป็น
กลิ่นความรัก ช่างหอมหวานนนัก จนเธออยากเชยชม ... เลาะชิมไปเรื่อยๆ ตราบนานเท่านาน
ความอ่อนหวานที่ส่งผ่านจากใจถึงใจ เกิดขึ้นผ่านสัมผัสเดียวที่นทก็ไม่รู้ว่าห่างหายไปจากมันไปนานแค่ไหน ... ริมฝีปากของอีกคนยังงน่าประทับใจไม่เสื่อมคลาย ... นทได้แต่หลับตาพริ้ม ซึมซับความอบอุ่นละมุนละไมผ่านสัมผัสเฉพาะที่มีเพียงแค่สองเรา ...
หวานล้ำ ... ราวกับน้ำหวานสีสวยที่ทำให้ชุ่มชื่นหัวใจถึงไหรต่อไหน
ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ปล่อยอารมณ์ และปล่อยใจ ... ให้ดื่มดำลึกซึ่งไปกับความหอมหวานที่ไม่มีวันสิ้นสุด เธอหลงรักผู้หญิงคนนี้จนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น ... ผู้หญิงที่สวย อ่อนหวาน และร้อนแรงได้อย่างร้ายกาจ ขนาดนี้
มือนทเลื่อนไล้ไปตามหุ่นทรงที่เยี่ยมยอดไร้ที่ติ เนื้อนวลนุ่มนิ่มจนอยากจะสัมผัสไปทั้งชีวิต... เชื่อเถอะ แอปเปิ้ลผู้หญิงที่ ... ใครได้ครอง คนทั้งโลกคงต้องอิจฉา
"อื้อ..."
เสียงอีกคนครางในลำคอเบาๆ ย้ำเตือนให้นทได้รู้ว่ามันคงเนิ่นนานเกินจะกลั้นลมหายใจ ... ดึงนทให้ออกจากภวังค์หอมหวานที่เธอเพิ่งรู้ตัวว่าปล่อยตัวเองให้ลงลึกจนเกินไป
นทจึงค่อยๆถอนจูบออกอย่างแช่มช้า ... อ้อยอิ่ง ... ใช้ระยะเวลาที่เนิ่นนานราวกับจะไม่มีวันปล่อยให้เนื้อตัวต้องห่างกัน ให้คนขี้อ้อนได้ระทดระทวยลงในอ้อมแขนของเธอ ... อ้อมแขนที่หนักแน่นและตั้งมั่นแล้วว่าจะมีไว้เพื่อแอปเปิ้ลคนนี้ เพียงผู้เดียว
"กลับบ้านอุ่นกันนะ..."
นทก้มลงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู... และไม่เคยปล่อยโอกาสให้เสียไปเฉยๆ ปลายจมูกโด่งเฉี่ยววูบไปที่แก้มนวลใส สูดกลิ่นหอมหวลนั่นเข้าไปเต็มปอดและเนิ่นนาน
แอปเปิ้ลยิ้มอ่อนบาง น้อมรับทุกสัมผัสของพี่นทให้เป็นไปตามหัวใจ เอนซบสลบสไลอยู่ที่ไหล่พี่นทอย่างไร้เรี่ยวแรง ... หนึ่งจูบที่ดูดกลืนทุกความเป็นไปของเธอให้ขาวโพลน สมองโล่งและล่องลอยเหมือนไร้ประสิทธิภาพในการควบคุมตัวเอง ... นาทีนี้ แอปเปิ้ลต้องการเพียงอ้อมกอดอุ่นๆและสัมผัสแห่งรักจากคนที่เธอรัก ... และรักเธอ เท่านั้น
พยักหน้าหงึกหงักลงกับหัวไหล่นุ่มนิ่มนั่น ... เธอพร้อมอยู่ในทุกๆที่ ไปในทุกๆทาง หากที่นั่นจะมีพี่นท ... มีแค่เธอ และพี่นท
"พี่รักแอป..."
สิ้นคำอ้อนอ่อนหวาน ร่างบอบบางก็ปลิวหวือขึ้นตามแรงของพี่นท ... พี่นทที่ประคองกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงนั้น แล้วพาเธอออกเดินไปยังบ้านอุ่นที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกล ... ไม่ไกลเกินแรงที่คนตัวเล็กจะนำพาไปได้
ตั่งตัวเก่าที่นทเพิ่งลุกจากไป มีทุกอย่างที่เคยมียกเว้นสองชีวิตที่หายลับเข้าบ้านสีสวยไปเสียแล้ว... เน็ตบุ๊คเครื่องเล็กยังเปิดหน้าจอโปรแกรมออกแบบชื่อดังเอาไว้ กระเป๋าสะพายสีเจ็บของแอปเปิ้ลก็ยังวางเรื่อยๆอยู่ใกล้ๆ
ลมหนาวยังพัดโชยเอื่อย ... ราวกับได้ส่งเสียงย้ำเตือนถึงอาการขาดความอบอุ่นของสักคน ... ให้หาใครมาบรรเทามันเร็วไว
"ก๊าบบบ... ก๊าบบบบบบ"
เจ้าเป็ดสีเหลืองขุ่น เดินส่งเสียงก๊าบก๊าบเข้ามาใกล้ ... ความสามารถของมันไม่ใช่แค่ส่งเสียงร้องไปวันๆ ทุกคนรู้ว่าสมพลเก่งแค่ไหน ... มันปีนขึ้นตั่งประจำของนทได้สบาย ที่นี่เป็นที่ที่มันยึดนั่งจนกลิ่นเฉพาะตัวของมันลอยฟุ้งไปหมด
สมพลจ้องภาพหน้าจอเน็ตบุ๊คด้วยสายตาที่คนอื่นคงอ่านว่ามันฉงน ... แต่ผิดแล้วล่ะ มันเก่งกว่านั่นเยอะ... มันเป็นลูกเป็ดมีความคิด แต่ไม่เคยหลอกตัวเองว่าเป็นลูกเป็ดอัจฉริยะ ... มันเข้าใจว่ามันเป็นเป็ดตัวโคตรโปรดของเจ้านาย ... มันเข้าใจความรักที่เจ้านายของมันมีให้กัน ... มันเข้าใจภาพแสนหวานบนเดสก์ท็อปที่มีมันเป็นส่วมร่วม ... และมันก็รู้ ถ้าไม่มีพี่นท ลูกเป็ดขี้เหร่อย่างมันนี่แหล่ะที่พี่แอปจะวิ่งโร่มาหาเป็นคนแรก
ถ้าสมพลยิ้มเป็น... คนทั้งฟาร์มคงเห็นมันเดินตุปัดตุเป๋ยิ้มไปยิ้มมาไม่หุบ
"ก๊าบบบบ..."
สมพลร้องขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับปากสีส้มอมเหลืองของมันที่จิกซ้ำๆอยู่บนจอเดสก์ท็อปอย่างชอบใจ ... พี่นท พี่แอป ... อยู่กันแบบนี้ไปนานๆ อย่างทิ้งสมพลนะเออ...
และถ้าสมพลพูดได้ ... ทั้งหมดนั้น คงเป็นเสียงคนทั้งไร่จะได้ยิน ไม่ใช่เสียงก๊าบๆ ... อย่างไม่ต้องสงสัย
แล้วสมพลก็กระโดดลงจากตั่งนั้น เพื่อออกเดินทางไปตามวิถีของลูดเป็ดเฝ้ายาม ... ที่มีผ้าผูกคอสีส้มเส้น ฟ้าเส้น ประกาศหน้าที่อันเกรียงไกรให้เขารู้กันทั้งฟาร์ม !
ข้าสมพล ศิษย์นทแอปนะเว้ย ฮี๊ฮ่าาา !
จุ้บๆ... อย่าถามว่าเรื่องเก่ายังไม่จบ มาเปิดเรื่องใหม่มันหมายความว่ายังไง
ลูกไม้ไม่มีคำตอบให้นะ
มีแต่ฉากที่วับวาวจะไม่มีวันมีให้ 55555555.
เจอกันเต็มสตรีมเมื่อวับวาวจบ :)
โปรดติดตามตอนต่อไป.
ความคิดเห็น