ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Vocaloid] มาขับขานบทเพลงด้วยกันเถอะ!

    ลำดับตอนที่ #4 : บทเพลงที่สอง ไร้ซึ่งความเชื่อใจ

    • อัปเดตล่าสุด 10 ก.ค. 54


      


              
    ช่วงนี้อากาศมักไม่เป็นใจ มีฝนอยู่บ่อยครั้ง ทำให้การไปโรงเรียนหรือการไปทำงานนั้นลำบากมากยิ่งขึ้น หลายคนต้อง
    ออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อที่จะไปคอยรถโดยสารประจำทาง

                นั่นคือสิ่งที่พึงกระทำในวันที่ท้องฟ้ามืดครึ้มแต่เช้าเฉกเช่นวันนี้ แต่บ้านโวคาลอยด์นั้นก็ยังเงียบสงบ ไม่มีใครยอมลุกตื่นขึ้นสักคน แต่ละคนต่างนอนคุดคู้อยู่ภายในผ้าห่มผืนใหญ่

                กริ๊งกร่องๆๆ

                เสียงกดออดรัวดังขึ้นทั่วบ้านทำให้ทุกคนจำต้องขึ้นมาบิดขี้เกียจพร้อมหาวหวอดใหญ่

                "ใครครับ" ไคโตะในสภาพชุดนอนลายทางสีฟ้าเปิดประตูบ้านอย่างงัวเงีย เขาขยี้ตาซ้ำๆ ไปมา

                "หือ ยังไม่ตื่นกันเลยเหรอ" กุมิเอ่ยด้วยเสียงใส ร่มสีเขียวสว่างในมือถูกหุบลงหลังจากเจ้าของมันได้เข้ามาในบ้านโดยไม่รอคำชวนจากชายผมสีน้ำเงิน

                วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์เธอกับมิคุนัดจะไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้ากัน เพราะฉะนั้นแม้ฝนจะตกก็ไม่เป็นอุปสรรคใดๆ

                "กุมิจัง! รอนานมั้ย" มิคุที่อยู่ในชุดไปเที่ยวเอ่ยถามกุมิ

                "ไม่หรอกๆ เพิ่งเข้ามาในบ้านเมื่อกี้เอง" กุมิตอบ

                ระหว่างที่สองสาวกำลังถามไถ่สารทุกข์สุขดิบอยู่นั้น พี่ชายคนโตของ

    บ้านกลับยืนอ้าปากหาวไม่หยุดหย่อน

                "พี่ไคโตะ ไปก่อนนะ" มิคุบอกลาพร้อมกับหยิบร่มสีฟ้าน้ำทะเลลายหมีแพนด้าออกจากกระบอกใส่ร่ม

                "บายค่ะ" กุมิเดินตามมิคุออกไป

                "โชคดีนะ อย่ากลับเย็นนักล่ะ ห้าววว" ไคโตะอวยพรพร้อมกับหาวอีกหวอดใหญ่

     

                หลังจากที่มิคุออกไปจากบ้านไม่ทันไร คนข้างบ้านก็มากดกริ่งต่อพร้อมฝากลูกสาวตัวน้อยไว้กับไคโตะ

                ชายหนุ่มจ้องมองผมสีเขียวอ่อนที่ไม่ดูแสบตาเท่าสีผมของกุมิ ตาสีเขียวเช่นเดียวกับสีผม ใบหน้าเล็กจุ๋มจิ๋มดูน่ารัก เธอคนนี้คือเมกะจัง อายุ 9 ขวบ

                ไคโตะจำต้องฝากเมกะจังไว้กับสองแฝดเพราะเค้าต้องออกไปซื้อของที่ซูเปอร์มาเก็ต

    ส่วนเมย์โกะเสาหลัก (และตัวล้างผลาญ) ประจำบ้าน ออกไปทำงานแล้วเป็นที่เรียบร้อย ถึงเห็นเธอจะเป็นคนอย่างนั้นแต่เรื่องงานเธอก็ใส่ใจพอควร แม้จะมักลืมบ่อยๆ ก็ตาม

                ลูกะ... ตอนนี้เธอกำลังไปอัดเสียงอยู่ และคงจะกลับเย็นน่าดู

                "พี่เลน ดูนี่สิคะ เมกะวาดเองสวยมั้ย" เมกะยื่นภาพวาดสีเทียนที่มีตัวเหลืองๆ กับตัวเขียวๆ ยืนอยู่ข้างกันแล้วมีหัวใจดวงโตสีแดง

                "หืม... สวยนี่ ว่าแต่ตัวอะไรน่ะ" เลนมองไปที่ภาพนั้น

                "ไหนๆ ขอฉันดูบ้างสิ" รินขอมาดูด้วย

                "ไม่ให้ค่ะ" เมกะดึงภาพกับไปทันทีที่รินยื่นหน้าเข้ามาดู

                "อะไรกันเล่าเมกะจัง! เอามาให้พี่ดูบ้างสิ" รินทำสีหน้าไม่พอใจ

                "ก็เมกะจะให้พี่เลนดูคนเดียวค่ะ" เมกะทำปากยื่นน้อยๆ "ดูสิคะพี่เลน นี่เป็นรูปเมกะกับพี่เลนค่ะ" เด็กสาวทำหน้าเขินอาย

                "ฮ่ะๆ" เลนยิ้มอย่างเหนื่อยใจ จะให้ทำไงล่ะ ในเมื่อเมกะจังติดเขาแจแล้วชอบกัดกับรินเพราเรื่องของเขาเสียนี่

                "เชอะ! ฉันไม่ดูก็ได้ ฝีมือศิลปะห่วยๆ ของเด็กประถม" รินสะบัดหน้าพึ่บ

                "แล้วพี่ล่ะ ทำได้นักแหละ" เมกะหัวเราะขึ้นจมูก

                "พอเถอะๆ อ่า... เดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำแปปหนึ่งนะ" เลนขอตัวไปเข้าห้องน้ำโดยเร็ว แม่ใจหนึ่งจะนึกเป็นห่วงแต่เรื่องห้องน้ำก็สำคัญนะ!

                "เหอะ พี่ชอบพี่เลนล่ะสิ" เมกะพูดกับรินหลังจากที่เลนออกไปแล้ว

                "กะ ก็นั่นมันน้องฉันนี่ ว่าแต่เธอละ... เกาะเลนไม่ปล่อยเลยนะ" รินสวนกลับ

                "พี่เลนเขาก็ท่าจะสนใจเมกะมากกว่าพี่ด้วยนิ" เมกะไม่ยอมแพ้

                "เพราะเธอเป็นเด็กหรอกน่า"

                "หึ งั้นพี่คอยดูแล้วกัน ว่าพี่เลนจะเข้าข้างใครมากกว่า" ว่าแล้วเมกะก็ทึ้งฉีกรูปที่วาดเองกับมือทิ้ง

                "นี่เธอทำอะไรน่ะ!?" รินมองอย่างงงๆ

                "มาแล้ว..." ทันทีที่เลนเปิดประตูเข้ามาเมกะก็วิ่งไปเกาะเลนอย่างรวดเร็ว

                "ฮึก พี่เลน ดู ดูที่พี่รินทำสิ ทำไมเขาต้องฉีกรูปของเมกะด้วยล่ะ ฮึกๆ" เมกะปั้นหน้าเศร้า

                "เฮ้ๆ เดี๋ยวก่อนนะ ฉันไม่ได้ทำสักหน่อย" รินโบกไม้โบกมือปฏิเสธ

                "แล้วพี่เลนคิดว่าเมกะจะฉีกรูปตัวเองเหรอคะ เมกะตั้งใจวาดแท้ๆ" ยัยน้องหนูเมกะเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตามองเลน

                "ริน..." เลนเอ่ยชื่อรินด้วยเสียงเรียบ

                "ฉันไม่ผิดนะเลน"

                "ขอโทษน้องเขาซะ"

                "แต่... เลน" รินเริ่มเสียงอ่อย ในขณะที่เมกะมองมายังรินอย่างยิ้มเยาะ

                "ริน ขอโทษซะ" เลนยังย้ำคำเดิม

                รินกำหมัดแน่น... "ฉันขอโทษ... เมกะจัง" รินพูดแค่นี้แล้วหนีออกมาทันที

                "ขอบคุณนะคะพี่เลน" เมกะยิ้มหวาน

                เลนยืนเงียบสักพักก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ เขาปล่อยรินไปแบบนี้จะดีแล้วหรือ...

     

                รินวิ่งออกมาจากบ้านในขณะที่ฟ้าเต็มไปด้วยเมฆสีทึบ ภายในใจของเธอนั้นร้อนรุ่มอย่างไม่เป็นสุขพานจะคิดไปถึงแต่เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวคู่นั้น ที่มักจะมองเธอด้วยความเป็นห่วงเสมอ

                เลนไม่เชื่อใจเธอเลย ตอนนี้รินเสียความรู้สึกไปมาก เธอคิดมาตลอดว่ายังไงเลนก็ต้องเชื่อใจเธอ คอยปกป้อง ไม่ใช่ยัยเด็กเสแสร้งพันธุ์นั้น

                หยดน้ำใสร่วงหล่นลงมาจากฟ้าเปาะแปะแปรเปลี่ยนสีถนนคอนกรีตให้เข้มขึ้นเป็นจุดๆ กลืนไปกับหยาดน้ำใสที่ไหลอาบข้างแก้มของเด็กสาว ไม่นานนักฝนก็ตกกระหน่ำลงมาอย่างไม่เกรงอกเกรงใจใคร สายน้ำตกกระทบผิวขาวบางให้เย็นซีด เสื้อผ้าของเธอเปียกโชกและหนักอึ้ง แต่รินไม่มีทีท่าที่จะสนใจเธอยังคงเดินต่อไปหวังหาที่พักไว้หลบฝน

                ตอนนี้... ฉันยังไม่พร้อมที่จะพบใครทั้งนั้น โดยเฉพาะเลน...

     

                เลนนั่งเหม่อมาหลายชั่วโมงแล้ว และตอนนี้ฝนก็กำลังตกหนักแต่ไม่มีวี่แววว่ารินจะกลับมาเลย ก่อนหน้านี้เขาลองไปดูในห้องต่างๆ ของบ้านแล้วก็ไม่พบใครทั้งสิ้น จนสุดท้ายต้องมานั่งเป็นเพื่อนเมกะจังเรื่อยๆ

                ...ตอนนี้รินจะเป็นยังไงบ้างนะ กำลังตากฝนอยู่หรือเปล่า หรือกำลังร้องไห้อยู่ ตอนนี้เธออยากจะเจอผมมั้ย...?

                "...เมกะว่าพี่เลนออกไปหาพี่รินดีกว่านะ" เมกะที่มองเลนมานานแล้วเอ่ยขึ้น

                "หือ " เลนมองเมกะ

                "ที่จริงรูปนั้นเมกะฉีกเอง เมกะแค่อยากจะแกล้งพี่รินน่ะ ก็พี่เลนสนใจแต่พี่รินนิ พี่เลนอย่าเกลียดเมกะนะ"

                "พี่ไม่เกลียดหรอก เพราะเมกะยอมพูดความจริง งั้นพี่ไปหาพี่รินก่อนนะ" เลนพยายามนึกถึงสถานที่รินน่าจะไป และเขาก็นึกออก

     

                สวนสาธารณะตอนนี้กำลังปลอดคนเนื่องด้วยสภาพอากาศที่ไม่เป็นใจ เสียงฝนตกกระทบพื้นดังกระหน่ำราวเสียงกลองที่ถูกตีอย่างบ้าคลั่ง ภายใต้สไลด์เดอร์มีเด็กสาวคนหนึ่งนั่งกอดเข่าอยู่ เสื้อผ้าของเธอเปียกชุ่มแฉะ ปอยผมที่ร่วงลงมาลู่ลงไปกับใบหน้าขาวซีดจากอากาศเย็นจัด ขอบตาของเธอแดงมากบ่งบอกว่าผ่านการร้องให้มาอย่างหนัก

    "เลน... เมื่อไหร่นายจะมาล่ะ" รินบ่นพึมพำเบาๆ

    "ริน! ริน! อยู่นี่ใช่มั้ย อยู่ตรงส่วนไหนน่ะ" เสมือนกับพระเจ้าได้รับคำวิงวอนนั้น เลนวิ่งผ่านสายฝนมายังสวนแห่งนี้จนได้ แม้จะมีร่มอยู่แต่ฝนที่ตกหนักก็ทำให้เสื้อผ้าของเขาเปียกไปเยอะเหมือนกัน

    "อยู่นี่นี่เอง ผมหาตั้งนานน่ะ รู้มั้ย" รินมัวแต่คิดว่าตัวเองหูฝาดไปจึงไม่เห็นเด็กหนุ่มที่ได้มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

    "เลน... ฮึก เลน เลน! เลน! ฮึก เลนนนน!" รินร้องไห้อย่างห้ามไม่อยู่ ในที่สุดคนที่เธอรอคอยก็ได้มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอรู้สึกผิดและเฝ้ารออย่างมีความหวังว่าเขาจะออกมาหาเธอ และมันก็เป็นจริง! ตอนนี้เธอดีใจสุดๆ ต่อให้ใครซื้อ iphone5 มาให้เธอก็ไม่สน ขอแค่มีเขาอยู่ตรงหน้าก็พอแล้ว

    "อ่า... ริน อย่าร้องสิ แบบนี้มันดูไม่ได้เลยนะ" เลนพูดพยายามติดตลกนิดหน่อยเพื่อให้สาวเจ้านั้นยิ้มออก

    "ฮึก เลน ฉันคิดว่านายจะไม่มาซะแล้ว ฮึก" รินเอามือปิดหน้าที่เปื้อนด้วยน้ำตา

    "มาสิ... ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องหามารินให้ได้" เลนนั่งลงให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกันกับริน (แม้จะสูงกว่านิดหน่อยก็ตาม)

    "จริงนะ... ไม่ว่ายังไงก็จะมาหาฉันแน่นะ" รินเงยหน้ามองเลน

    "อือ ผมสัญญา" เลนยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะยื่นนิ้วก้อยของเขาไปเกี่ยวกับน้อยก้อยของริน

    "ฮึก เลน!!!" รินโผเข้ากอดเลนอย่างแสนคิดถึง แม้เวลาที่แยกจากกันนั้นจะไม่นานนักแต่เธอกลับคิดถึงเขามากราวกับไม่เจอกันมาสิบปี

    เลนรับรู้ได้ถึงความเย็นเชียบจากตัวของริน เธอคงจะทนหนาวมาตลอดเลยสินะ เลนเอามือลูบหัวรินสองสามที ก่อนจะกอดเธอแน่น หวังจะทำให้เธออุ่นกายอุ่นใจได้บ้าง

    "เลน... ฉันขอโทษนะ" รินเอ่ยขึ้นเรียบๆ

    "ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ" เลนส่ายหัวไปมา

    "ฉันสิ!" รินเริ่มขึ้นเสียง แล้วกระเด้งตัวออกจากอ้อมกอดของน้องชาย

    "ผม!" เลนเริ่มบ้าง

    "ฉัน!" รินไม่ยอม

    "ผม!" เลนต่อกลับ

    ทั้งคู่จ้องหน้ากันเงียบๆ ไปสักพักก่อนที่จะหัวเราะออกมาเสียงดังสนั่น รินหัวเราะจดน้ำตาเล็ด ส่วนเลนก็ขำจนท้องแข็ง

    "ผิดทั้งคู่นั่นแหละ" รินกับเลนเอ่ยพร้อมกัน

    "ผมจะเชื่อใจรินเป็นคนแรกเสมอ" เลน

    "เราจะเชื่อใจกันและกัน!" เสียงกระจกดังกังวานใสสะท้อนกึกก้องภายในใจของทั้งสองท่ามกลางสายฝนที่ซัดกระหน่ำลงมา...

     

    รินกับเลนกลับบ้านมาด้วยกันโดยปลอดภัยแค่เปียกฝนนิดหน่อยเอง~

    "พี่ไคโตะ รินกับเลนกลับมาแล้ว" มิคุเปิดประตูมาต้อนรับสองแฝดที่กลับมาด้วยกัน

    ร่มลายส้มสีส้มเหลืองสดใสกับร่มลายกล้วยหอม (จอมซน?) สีส้มเหลืองสดใสเช่นเดียวกันถูกพับเก็บลงกระบอกเก็บร่มที่บัดนี้เต็มไปด้วยร่มหลากสีสัน ทั้งสีแดง สีฟ้า สีฟ้าน้ำทะเล และสีชมพู แสดงถึงว่าสมาชิกในบ้านหลังนี้กลับมาพักผ่อนกันหมดแล้ว

    "เมกะจังล่ะ" เลนถาม

    "กลับไปแล้วน่ะ" ไคโตะตอบ

    "สร้างเรื่องไว้ล่ะสิ เด็กคนนั้น" ลูกะถาม

    "ก็นะ..." รินยิ้มน้อยๆ

    การที่เมกะจังมาสร้างมาปั่นป่วนในครั้งนี้ก็ทำให้ความสัมพันธ์ของรินกับเลนเพิ่งขึ้นในระดับหนึ่งน่ะนะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×