คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
เวลา 03:15 โดยประมาณ บ้านซาวาดะ
กุกกัก กุกกัก
เด็กหนุ่มวัยมัธยมส่วนสูงประมาณ
เด็กหนุ่มเดินกลับขึ้นไปยังห้องของตนแล้วล้มตัวนอนบนเตียงอย่างมีความสุข
วันอาทิตย์ เวลา 07:00 บ้านซาวาดะ
“งึมงัมๆ” เสียงของเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง
“ซือคุง ตื่นได้แล้วนะ” เสียงของผู้เป็นแม่ หรือ ‘ซาวาดะ นานะ’ ดังขึ้น
ฟึบ~
เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นลุกจากเตียง
“รู้สึกเสื้อผ้ามันหลวมๆ แหะ” ‘ซาวาดะ สึนะโยชิ’ หรือ ‘สึนะ’ คิดในใจพลางลงจากเตียงไปเปิดประตู
“เตียงก็รู้สึกว่าสูงขึ้น ห้องก็ใหญ่ๆ เนอะ สงสัยจะคิดไปเอง อยู่กับแรมโบ้บ่อยๆ ก็เลยติดเชื้อเด็กมามั้ง” สึนะเอื้อมมือไปเปิดหมุนลูกบิดประตู แต่...
“ประตูทำไมมันสูงอย่างนี้เนี่ย ต้องเขย่งหน่อยแล้ว” กว่าจะเปิดได้ ทำเอาคนตัวเล็กเขย่งแทบตาย
“ดีจ้า! สึนะ” รีบอร์นกล่าวทัก
“อ่ะ! รีบอร์นทำไมไม่รีบลงไปข้างล่างล่ะ” สึนะถามเพราะปกติรีบอร์นจะลงไปรอที่ข้างล่างอยู่ก่อนแล้ว
“หึๆ” รีบอร์นหัวเราะในลำคอ
“หัวเราะแบบนั้นมันอะไรกัน น่ากลัวชะมัดเลย” สึนะเริ่มรู้สึกถึงลางร้ายที่ค่อยๆ เข้ามาใกล้ๆ
“รีบอร์น นายตัวสูงขึ้นรึเปล่า?” สึนะถามเมื่อเห็นรีบอร์นตัวเกือบจะเท่ากันอยู่แล้ว
ปึง!
“โอ้ย!!!” สึนะร้องโอดโอยหลังจากเจอลูกถีบของรีบอร์นเข้าให้
“เดี๋ยวก็เจื๋อนทิ้งหรอกนี่ ยังไม่รู้อีกหรือว่านายตัวหดลง” คำพูดของรีบอร์นทำให้สึนะเพิ่งนึกขึ้นได้ (เพิ่งจริงๆ นะเจ้าค้า) ตั้งแต่เรื่องที่ตื่นมาแล้วเสื้อผ้ามันหลวมๆ กางเกงจะหลุดตูด ห้องที่กว้างขึ้น ประตูที่สูงจนเปิดไม่ถึง (ต้องเขย่งเอา) สึนะค่อยๆ ก้มมองสภาพของตัวเอง แล้วก็...
“จ๊ากกกกกกก!!!” สึนะร้องเสียงหลงเมื่อพบว่าร่างกายได้หดเล็กลง เหมือน xxx นัน เลย
“ซือคุง เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ร้องซะดังเชียว” แม่ถามด้วยความเป็นห่วง
“ปะ...เปล่าครับ ผมแค่ถูกประตูหนีบเท่านั้นเอง” สึนะไม่อยากให้แม่เป็นห่วงจึงจำเป็นต้องโกหกไป
“งั้นหรือจ๊ะ ไม่เป็นไรใช่มั๊ย?” แม่ถามขึ้นอีก
“มะ...ไม่ครับ” สึนะตอบเสียงสั่นๆ (เพราะยังช็อคอยู่)
“จ๊ะ งั้นรีบๆ ลงมาล่ะ รีบอร์นคุงด้วยนะ” แม่กำชับให้ลงมาเร็วๆ
“คร้าบ” สึนะ
“หี เข้าไปในห้องก่อนเถอะ ขืนใครมาเจอในสภาพนี้เป็นเรื่องแน่” รีบอร์นเตือน
“อืม” สึนะ (พูดน้อยจังเลยนะเจ้าค่ะ)
ปึง!!!
“รีบอร์น ฉันกลายเป็นเด็กไปได้ยังไง? ฉันควรจะบอกแม่ยังไงดี? แล้ว...แล้วโรงเรียนล่ะ? จะทำไงดี!!!” สึนะเกิดอาการบ้า (อย่างรุนแรงเจ้าค่ะ)
ปึง!!!
“ค่อยๆ ถามสิฟะ” รีบอร์นเริ่มอารมณ์เสีย จึงสกายคิกเข้าที่หน้าของสึนะอีกครั้ง (คงเจ็บน่าดูเลยนะเจ้าค้า)
“คำถามที่ 1 ว่ามา” รีบอร์นเริ่มเกมส์ตอบคำถาม
“ฉันกลายเป็นเด็กไปได้ยังไง?” สึนะถาม
“คำตอบ เมื่อคืนนายทำอะไรล่ะ?” รีบอร์นตอบ เอ๊ะ! หรือถาม
“เฮ้ย! นี่ฉันถามคำตอบนายนะ รีบอร์น” สึนะเริ่มโวยวายที่ไม่ได้คำตอบที่ต้องการ
“ตอบมาเร็วๆ สิฟะ เดี๋ยวเจื๋อนเลย” รีบอร์นขู่
“ก็ได้ๆ เมื่อคืนก็ ฉันหิวน้ำก็เลยลงไปดื่ม เสร็จแล้วก็นอนหลับ” สึนะพูดพลางคิดทบทวนเรื่องเมื่อคืน
“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยนี่” สึนะเริ่มสงสัย
“ก็ไอ้น้ำที่นายดื่มยังไงล่ะ มันสีอะไร” รีบอร์น
“สีหรอ? เอิ่ม...สี...สีเขียวไง” สึนะตอบ
รีบอร์นไม่พูดอะไรแต่กลับยิ้ม (ชั่วร้าย) ออกมา
“หรือว่าจะเป็นเพราะไอ้น้ำที่ฉันดื่มเข้าไปเมื่อคืน” สึนะสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี
“ใช่แล้ว นั่นคือน้ำยาที่ทำให้คนอายุลดลงไป 6 ปี ถูกสร้างโดยหน่วยวิจัยของวองโกเล่ที่อิตาลี่ ใช้สำหรับให้พวกหน่วยสอดแนมจะได้เดินทางสะดวก เช่น มุดท่อ อะไรทำนองนี้แหละ” รีบอร์นอธิบายสรรพคุณของน้ำยานรกให้สึนะฟัง
“ทีหลังก็อย่าเอาอะไรแปลกๆ มาใส่ไว้ในตู้เย็นบ้านคนอื่นเซ่!!!” สึนะ
“แหมๆ ใครใช้ให้นายเอามาดื่มล่ะ” รีบอร์น “แต่ไม่ต้องห่วง น้ำยานี้พอตอนกลางคืนก็จะกลับเป็นปกติเอง”
“จริงหรอ ฉันจะกลับสู่ร่างเดิมแล้วใช่ม้าย” สึนะพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ
“เปล่า พอตอนเช้านายก็จะตัวเล็กเหมือนเดิม” รีบอร์นพูดทำลายความฝันของสึนะ
“รีบอร์น แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ” สึนะเริ่มสติแตกอีกครั้ง
“หึๆ เรื่องนั้นฉันเตรียมการไว้ให้แล้ว ที่เหลือนายก็เล่นไปตามน้ำแล้วกัน” รีบอร์นเอ่ย
..........................................................................
แงๆ คนแต่งรังแกฉัน : สึนะ
..........................................................................
เปล่านะเจ้าค่ะ ฉันเปล่าทำเจ้าค้า~
..........................................................................
ความคิดเห็น