[Reborn] น้ำยาลับไขรหัสรัก

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 8 เกมพระราชา 2

วัน	รายชื่อผู้ให้ที่พักอาศัย
วันอาทิตย์	โกคุเทระ  ฮายาโตะ
วันจันทร์	ซาซางาวะ  เรียวเฮ
วันอังคาร	โรคุโด  มุคุโร
วันพุธ	โครม  โดคุโร
วันพฤหัสบดี	ซาซางาวะ  เคียวโกะ  &  มิอุระ  ฮารุ
วันศุกร์	ยามาโมโตะ  ทาเคชิ
วันเสาร์	ฮิบาริ  เคียวยะ

(จะได้ไม่ลืมกันเจ้าค่ะ ^^ : ไรเตอร์)

......................................................................................

มาต่อแล้วเจ้าค่ะ เกมพระราชา 2 >O<

......................................................................................

            หลังจากยามะขึ้นคร่อมโกคุ สึนะก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากบุคคลด้านหลังตน

            สึนะค่อยๆ หันหลังไปดู

            “อะจ๊ากกกกก!!! คุณฮิบาริท่าทางดูจะโกรธจัดเลย หรือเป็นเพราะไม่พอใจเรานั่งทับตักเขาอยู่ เขาอาจจะเหน็บกินก็ได้ TT[]TT” สึนะคิดพลางส่ายหัวไปมาเหมือนอิโมติคอนหัวหอมส่ายไปส่ายมา

            “หยุดส่ายหัวสักที เจ้าสัตว์กินพืช!!” ฮิบาริก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูของสึนะ เล่นเอาเจ้าเคะสาธารณะหน้าซีดด้วยความหวาดกลัว พร้อมกับหยุดส่ายหัวทันทีทันใด

            “ระ...รีบอร์น ฉันลุกขึ้นได้รึยัง” สึนะเริ่มหันหัวไปทางรีบอร์น

            “นั่นสิครับ คุณรีบอร์นให้ผมนอนอย่างงี้ก็อึดอัดแย่เลยนะครับ” โกคุช่วยเสริมสึนะอีกแรง

            “คงจะไม่ได้หรอกนะ เพราะว่าเลออนยังสนุกอยู่เลย” รีบอร์นบอกปฏิเสธ แล้วยิ้มอย่างหน้าสยดสยอง “เอาเถอะ มาเล่นกันต่อดีกว่า”

            “สุดหูรูด!!! คราวนี้ฉันขอเป็นพระราชาบ้างล่ะนะเลออน” เรียวเฮ (ผู้ถูกลืม) หันไปบอกเจ้ากิ้งก่าตัวเขียว

            “หึๆ อันนั้นมันแล้วแต่ดวง” รีบอร์น

            พระราชา = เลออน

            “เลออน นายนี่สุดหูรูดเลยจริงๆ!!!” เรียวเฮหันไปชมเลออน (สงสัยคุณพี่ไม่รู้จะพูดกับใครเลยหันไปพูดกับเลออนแทน)

            “เอาล่ะนะ ฟังคำสั่งดีๆ ล่ะ” รีบอร์นบอก “ให้หมายเลข 3-6 ยืนเข้าแถวหน้ากระดานโดยเรียงตามลำดับจากเลขน้อยไปมาก”

            “ถอยออกไปได้แล้ว!” โกคุสั่งยามะ

            “ก็ได้ ^^” ยามะยิ้ม แต่แววตานั้นบ่งบอกความรู้สึกเสียดายอย่างสุดซึ้ง

            โกคุไปยืนริมสุดเพราะได้หมายเลข 3 ต่อด้วยยามะที่ได้เลข 4

            “แกอีกแล้วเรอะ ยามาโมโตะ” โกคุพูดเสียงเขียว

            “ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ฉันก็ไม่รู้เสียด้วยว่าจะได้เลขอะไร” ยามะยิ้ม (เมื่อไหร่มันจะเลิกยิ้ม ไรเตอร์ขาดสมาธิเพราะรอยยิ้มของมันนนน >O<)

            “ชิ~!” โกคุสบถเบาๆ แต่ดังพอที่คนข้างๆ จะได้ยิน

            “เอ่อ ยามาโมโตะได้เลขอะไรเหรอ” สึนะลุกจากตักของฮิบาริ แล้วเดินมาถามหมายเลขของยามาโมโตะ ด้วยตาใสแจ๋ว บ๊องแบ๊ว น่ารัก น่ากอด น่าฟัด น่าจับกด น่าลากเข้าบ้าน น่าเอาขึ้นเตียง (หลังๆ ไม่เกี่ยวหน้อ =_=;; เผลอหลุดไปนิดนึงเจ้าค่ะ)

            “หมายเลข 4 หน่ะ สึนะล่ะ” ยามะตอบพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ สึนะ โดยที่เจ้าตัวยังซื่อไม่รู้เรื่องอะไร

            “หมายเลข 6 แล้วใครได้หมายเลข 5 เหรอ?” สึนะยิ้มตาหยี แล้วลืมตาขึ้นมามองยามะที่มองสึนะที่มองอยู่ก่อนแล้ว “เอ่อ... ยามาโมโตะหน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรอ” สึนะเริ่มถาม

            “จ้องแบบนั้นฉันก็ขนลุกเป็นนะ =[]=;;” สึนะคิด

            “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แค่เห็นว่า... ‘สึนะน่ารักดี’ ^_^” ยามะ

            “=[]=!!! แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ” สึนะแย้ง

            “มีกฎที่ไหนบอกว่าห้ามชมผู้ชายว่าน่ารักหรอ ^^” ยามะ

            “นะ นั่นสิเนอะ” สึนะพูด

            “ถอย” น้ำเสียงเรียบๆ แต่ทว่าฟังดูแล้วเย็นชา และห่างเหินของฮิบาริ ทำให้เคะสาธารณะที่กำลังกลายเป็นเหยื่อของยาเมะรีบถอยทางให้

            “ที่แท้ก็คุณฮิบารินี่เองที่ได้หมายเลข 5” สึนะ

            “เอาล่ะ เข้าแถวเรียบร้อยกันแล้ว ฉันจะอ่านคำสั่งต่อนะ” รีบอร์นเอ่ย “ให้หมายเลย 7 แกะห่อลูกอม ‘เลิฟ เลิฟ ดาร์ลิง’ ให้เอาลูกอมยัดเข้าปากหมายเลข 3”

            “ฉันสินะ...” เรียวเฮรับลูกอมห่อหน้าตาดูแปลกประหลาดมาแล้วแกะห่อทิ้งลงบนพื้นห้อง (จะซกมกไปไหน =[]=;;)

            ลูกอมที่แกะออกมานั้นเป็นรูปหัวใจสีม่วง (ทำไมต้องสีม่วง =W=)

            “อ้าปากกว้างๆ ล่ะ เจ้าหัวปลาหมึก” เรียวเฮบอกพร้อมกับยัดลูกอมลงไปในปากโกคุ

            “จากนั้นให้ทำอะไรต่อครับคุณรีบอร์น” โกคุถามรีบอร์น

            “เป็นคำถามที่ดี โกคุเทระ! นายต้องส่งลูกอมไปเรื่อยๆ จนถึงสึนะ” รีบอร์นบอก

            “สบายอยู่แล้ว” โกคุว่าพร้อมกับที่กำลังจะคายลูกอมออกมา (อี๋ =A=)

            “ไม่ใช่อย่างนั้นๆ ส่งด้วยปากสิ” รีบอร์นแสยะยิ้ม

            “เฮ้ย!!!!!” เหล่าเคะทั้งหลาย (สึนะ กับ โกคุ)

            “ตามนั้นแหละ” รีบอร์นทำลอยหน้าลอยตา

            โกคุค่อยๆ หันหน้าไปมองยามะแล้วพลิกตัวเข้าหากัน ด้วยความที่ยามะสูงกว่าโกคุเกือบๆ 10 เซนติเมตร ทำให้ยามะต้องก้มตัวลงมาหาโกคุ

            “พร้อมรึยัง” ยามะถามโกคุด้วยเสียงที่ฟังดูแล้ว... จั๊กจี้ =/ / / /=

            “...” เมื่อโกคุไม่ตอบอะไรแล้วเอาแต่หลบตายามะ ยามะจึง...

            เชยคางโกคุขึ้นแล้วประกบริมฝีปากลงไปทันที

........................................................................

อ็อก~ O.,O กำเดาจะพุ่ง!!!

........................................................................

            “อ๊ะ!!” โกคุร้องด้วยความตกใจ

            ทำให้เป็นโอกาสดีที่ยามะจะโจมตีโกคุโดยการเอาลิ้นสอดเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานในปากโกคุ

            “เฮ้ย!! แกทำอะไรฟะ!!!” โกคุได้แต่นึกในใจ

            “อี๋~!!! เราต้องทำแบบนี้ด้วยหรอ สยองพึลึก” สึนะ (ถ้าไปใช่เรื่องที่ฉันแต่งแกโดนเอาขึ้นเตียงอัดถั่วดำไปนานแล้วย่ะ -_-++)

            “โฮ ไอ้หัวปลาหมึกนี่มันสุดยอดจริงๆ O_O” เรียวเฮ

            “ได้ละ” ยามะยิ้มพร้อมอ้าปากโชว์ให้เห็นลูกอมที่อยู่ในนั้น

            “แฮกๆ _/ / / /_” โกคุหอบ

            “ฮิบาริช่วยหันหน้ามาหน่อยสิ” ยามะเรียก

            ฮิบริค่อยๆ หันหน้ามาพร้อมกับรังสีอำมหิต และดวงตาแดงก่ำราวกับโกรธใครสักคนมาเป็นแสนๆ ชาติ

            “โกรธเหรอ ^^;; แหะ เดี๋ยวชดเชยให้แล้วกันนะ” ยามะพูด

            “มันเรื่องอะไรกันกันเนี่ย” สึนะ

            ไม่รอช้า ปากยามะกับฮิบาริประกบกันแล้ว อย่างดูดดื่ม ยามะค่อยๆ เอามือรั้งตัวของฮิบาริเข้ามาใกล้จนแทบจะฟิวชั่นเป็นร่างเดียวกัน

            “อื้อๆ!” ฮิบาริเริ่มดันตัวยามะออก

            ยามะค่อยๆ ถอดริมฝีปากออกจากฮิบาริ

            “ฉันได้ลูกอมแล้ว” ฮิบาริพูดพร้อมแลบลิ้นโชว์ฝ้า เอ้ย! ลูกอมสีม่วงที่อยู่ในปาก “ตานายแล้วนะ เจ้าสัตว์กินพืช” ฮิบาริพูดพร้อมกับค่อยๆ ก้มหน้ามาหาสึนะอย่างช้าๆ

            สึนะหน้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นซีดจัดด้วยความหวาดกลัว ไม่นานริมฝีปากเรียวของฮิบาริก็ได้ลงมาประทับกับริมฝีปากของร่างบาง

            “อื้อ~ >/ / / /<” สึนะครางเบาๆ

            จากหน้าที่ซีดตอนนี้เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย และร้อนจัดเมื่อลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้าที่หลับตาเพลิ้ม

            ปัง!!!

            ประตูถูกเปิดออก ทว่ากลับไร้เสียงของผู้มาเยือนแต่อย่างใด

            “คะ เคียวโกะจัง!!!!” สึนะอุทานออกมาเสียงดัง หลังจากที่ถูกฮิบาริปล่อยเป็นอิสระ “ฮะ ฮารุด้วย O_O!!!”

            “ฮะ... ฮาฮิ คะ... คุณ สึ...นะ” ฮารุพูดตระกุกตระกักแทบฟังไม่เป็นภาษา

            สองสาวเคียวโกะกับฮารุเข้ามาเห็นช็อตเด็ดนั้นเข้าพอดีเลย สาวเคียวโกะยืนมองตาโต ส่วนสาวฮารุก็เอาแต่พูดภาษษมนุษย์ต่างดาว

            “มาทำไมน่ะ เคียวโกะ” คุณพี่ถาม

            “หนูลืมของเลยกลับมาเอา แล้วก็คิดว่าจะมาดูสึนาชิคุงซะหน่อย แต่ว่า... คงเข้ามาขัดจังหวะสินะค่ะ” เคียวโกะที่ตั้งสติได้รีบพูดแล้วสะกิดฮารุพร้อมกับรีบเดินจากไป

            “เคียวโกะจางงง TTOTT อย่าเพิ่งไป มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดดดด” สึนะครวญครางอยู่ในใจ

            “เอาล่ะ เกมก็จบเพียงเท่านี้นะจ๊ะ เพราะสึนะได้ลูกอมไปแล้ว” รีบอร์น

            “ไม่ต้องมา นะจ๊ง นะจ๊ะ เลยนะ!!!” สึนะตะคอกเล็กน้อย

            แล้วทุกคนก็เข้านอนกันอย่างปกติ เว้นแต่สึนะที่ไม่อาจเลิกคิดเรื่องเคียวโกะ และจูบนั้นได้
อาเมน~

.............................................................................................................................

จบแล้วจ้า สำหรับตอนนี้ >O<

.............................................................................................................................

Talk Talk with Me!!!

เอาล่ะเจ้าค่ะ นี่เป็นช่วงพิเศษของไรเตอร์เลยนะค่ะ >_<

ซึ่งเราจะได้มาพูดคุยกับไรเตอร์กัน ฮิ้ววว ดีใจมั๊ยเจ้าค่ะ ^^ (ไม่!!)

โอ้ววว ตอนนี้ก็เป็นตอนขำๆ ติดเรทนิดหน่อย แต่ประเดิมหลายคู่ ทั้ง

8059 8018 1827 หรือมีคู่อื่นด้วยก็ไม่รู้เพราะขี้เกียจไล่ขึ้นไปดู >_<;;

สำหรับใครที่ถามถึงคุณพี่ล่ะก็...

เขาเป็นตัวประกอบค่ะ (ทำงี้ได้ไง : คุณพี่)

พอดีค่าจ้างเขามันน้อยเล่นแค่นี้ก็พอ แหะๆ

ใครคิดถึงมุคุโร่ตอนต่อไปไม่พลาดแน่ค่ะ > <

ถ้าอยากให้เขาบทเยอะๆ แรงๆ กว่านี้ก็ช่วยกันเม้นด้วยค่ะ

ป.ล.ใครอยากให้เรื่องนี้มันเรทเยอะบอกนะค่ะ

ไรเตอร์ช่วยไม่ได้หรอก ฮิๆ
แค่นี้ก็แรงแล้วค่ะ >O<

ไรเตอร์เขียนแรงกว่านี้ไม่ได้

เดี๋ยวขาดใจตายยย (เป็น FC สึนะ ค่ะ > <)

บายเจ้าค่ะ เม้นด้วยเน้อ O3O

.............................................................................................................................