คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 13 ฝันร้ายสิ้นสุด
(ความเดิมตอนที่แล้ว)
“รังสีเหนือม่วงงงงงงง // รังสีเหนือม่วงงงงงงง”
“นี่มันพลังอะไรก๊านนนนน~!!!!!! =[]=”
เราจะมาซูมภาพไปที่มุคุโร่กับเบียคุรันแล้วกันนะ อ่า... ใกล้แล้วๆ โอเค! มุมนี้แหละ
“หือ พัฒนาขึ้นเยอะเลยนิ” เบียคุรันยืนยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านต่างจากมุคุโร่ที่ยืนเหงื่อไหลท่วมตัว
“ผมก็ต้องพัฒนาบ้างแหละครับ จะให้เหมือนเดิมตลอดคุณคงเบื่อแย่” มุคโร่พูดจบก็เพิ่มออร่าสีม่วงให้กระจายกว้างไปอีก
“ฉันไม่ใช่คนขี้เบื่อสักหน่อย” เบียคุรันทำเสียงติดงอนนิดๆ
“คึหึหึ คุณจะได้เห็นพลังใหม่ของผม” มุคุโร่พึมพำกับตัวเอง
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ได้ยินไม่ค่อยถนัดเลย”
“รังสีเหนือม่วง ดอกลาเวนเดอร์!!!” มุคุโร่ไม่ทวนคำพูดของตัวเองอีกครั้ง แต่กลับเปล่งคำพูดแปลกๆ (ชวนสยอง) ออกมาแทน
ออร่ารอบตัวมุคุโร่เปลี่ยนจากสีม่วงธรรมดาเป็นสีม่วงอ่อนๆ เหมือนดอกลาเวนเดอร์ไม่มีผิด พร้อมกันนั้นพลังยังเคลื่อนตัวไปรอบๆ พลิ้วไสวเหมือนกลับสายลมจนเข้าปะทะกับออร่าของเบียคุรัน
“อึก” เบียคุรันที่โดนออร่าดอกลาเวนเดอร์เข้าปะทะถึงกับส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวด (?) “สมกับที่เป็น ‘เมะ’ ให้หลายคน”
“คึหึหึ” มุคุโร่แสยะยิ้ม
“แต่นายลืมไปแล้วหรือไงว่า... นายเป็น เคะ ของฉัน!!!” ออร่ารอบตัวเบียคุรันขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็วจนกลบออร่าของมุคุโร่ไปหมด
ตึกๆ
“มุคุโร่ เป็นอะไรรึเปล่า” สึนะที่คอยดูเหตุการณ์มานานเมื่อเห็นมุคุโร่ล้มลงอย่างหมดสภาพก็รีบวิ่งมาดูอาการ
เบียคุรันย่างกายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ สึนะจึงกางแขนออกยืนบังร่างมุคุโร่
“นาย... นายจะทำอะไรเขาอีก” สึนะถามเสียงสั่น (ต่อมคนดีทำงานแล้วสินะ สึนะ)
“แค่จะพากลับไปในอีก 10 ปีข้างหน้าก็เท่านั้นแหละนะ” เบียคุรันยิ้มหวาน (ยิ้มหวานทำไม =_=)
เมื่อได้ยินเบียคุรันพูดอย่างนั้นสึนะจึงลดแขนลงช้าๆ เบียคุรันย่อตัวลงข้างมุคุโร่ก่อนจะแบกขึ้นด้วยท่า ‘อุ้มเจ้าสาว’
“อืม ท่านี้ลำบากแหะ” เบียคุรันพูดกับตัวเองก่อนที่จะเปลี่ยนท่าอุ้มใหม่ไปเป็นขี่หลังแทน “ฮึบ ขาเกะกะจัง” ว่าแล้วเบียคุรันก็เปลี่ยนท่าอีกรอบเป็นแบกกระสอบทราย “โอเค ท่านี้ดีกว่าเยอะ”
‘กว่านายจะเลือกท่าได้ มุคุโร่คงจะตายไปแล้วแหละ’ สึนะคิดไม่กล้าพูดออกไป (ทำไงได้ ก็เขาไม่อยากเจอรังสีเหนือม่วงนิ!)
“ไปแล้วนะสึนะโยชิคุง~ ฝากทักทายโชจังของยุคนี้ด้วยล่ะ”
“อือ” สึนะพยักหน้าประกอบคำพูด
เกิดหลุมดำขึ้นท่ามกลางบรรยากาศสีขาว เบียคุรันเดินหายไปพร้อมกับมุคุโร่ที่ยังไม่ได้สติ
“กลับไปฉันว่าน่าจะลองให้นายเป็นเมะบ้างแล้วล่ะ นายจะได้ไม่ต้องมาหาเคะถึงสิบปีที่แล้วนี่ไง” เบียคุรันหันไปกระซิบกับมุคุโร่
“คึหึหึ คุณเข้าใจผมผิดไปนะ สิบปีข้างหน้าผมก็ยังมีเคะในสต็อกอยู่ ผมก็แค่คิดถึงวองโกเล่ก็เท่านั้นแหละ” มุคุโร่ยิ้มบางๆ กับพูดติดตลก ทว่าดวงตาของเขากลับหม่นลงเมื่อคิดถึงวองโกเล่ในสิบปีข้างหน้า
“งั้นเหรอ”
แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านเข้ามาตามลอยขาดๆ ของผ้าม่ายสีเข้มปลุกให้สึนะร่างจิ๋วที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตยาวหลวมโพรก ราวกับเอาเสื้อของคุณพ่อมาใส่
“บอส...” โครมเรียกสึนะเบาๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายขยับเปลือกตา
“มะ มุคุโร่” สึนะลืมตาขึ้นแล้วแผดเสียงดังไปทั่ว
“...” โครมทำหน้าเหวอนิดๆ
“อ๊ะ! ขอโทษทีนะโครม” สึนะรีบขอโทษขอโพยเมื่อเห็นคนตรงหน้าชัดๆ
‘สงสัยฝันเมื่อคืนคงตามมาหลอกหลอนเราแน่เลย’ สึนะหน้าซีด
“บอสช่วยดื่มนี่ด้วยค่ะ” โครมว่าแล้วก็ส่งกระติกน้ำชามาให้
“ขอบใจนะ” สึนะรับาแล้วดื่มอย่างว่าง่าย แต่เมื่อชาลงคอไปได้เพียงไม่กี่อึกสติของสึนะก็พลันดับวูบ
“นี่มันอะไรกันโครม...” สึนะถามด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนที่ดวงตาจะปิดสนิท
“ขอโทษค่ะบอส”
...............................................................
สั้นจังเลย -3-
...............................................................
ความคิดเห็น