คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 12 เบียคุรัน
‘สนุกพอรึยังล่ะ’ สิ้นเสียงนั้น มุคุโร่ถึงกับผงะไป สึนะพอไปยังร่างปริศนา
มุคุโร่ชักสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่เพียงไม่นานใบหน้านั้นก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
“บะ เบียคุรัน!!!” ดวงตาสึนะเบิกกว้าง ริมฝีปากบางเอ่ยชื่อหนึ่งออกมาด้วยความสั่นเทาราวกับไม่แน่ใจ (อาการหนักกว่าตอนมุคุโร่มาเสียอีก)
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สึนะโยชิคุง” เบียคุรันยิ้มอย่างสดใส แต่หากมองดูดีๆ แล้ว จะเห็นความน่ากลัวของเขา
“มาที่นี่ทำไมครับ...” มุคุโร่เอ่ยถาม
“ก็มาตามตัวเลโอคุงกลับยังไงล่ะ ^_^ อ่ะ! ไม่ใช่สิ ตอนนี้กลายเป็น โรคุโด มุคุโร ไปเสียแล้วแหละ เนอะ~♥” เบียคุรันหัวเราะร่า แตกต่างกับมุคุโร่ที่กำลังทำหน้าดมตด (?) อย่างสิ้นเชิง
“เอ๊ะ! มาตามตัวมุคุโร่กลับ? รึว่า...” สึนะเพล่งสายตาไปยังทรงผมสับปะรดของมุคุโร่
‘มะ มีหางด้วย!! แสดงว่านี่ก็... มุคุโร่ในอีก 10 ปีข้างหน้า =[]=’
“คึหึหึ นี่วองโกเล่ไม่รู้เหรอครับ ถึงได้ทำหน้าแบบนั้น ทั้งๆ ที่มีสุดยอดลางสังหรณ์ (Blood of Vongola) แท้ๆ” มุคุโร่ทำหน้าประหลาดใจ
‘สุดยอดลางสังหรณ์อะไรกัน!!? มันไม่ได้ใช้มาจ้องดูว่าผมใครยาวขึ้นกี่มิล (ลิเมตร) นิ!!!’ สึนะเถียงอยู่ในใจ
“อ้าวๆ ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่ากำลังด่าผมอยู่ในใจล่ะสิครับ -3-” มุคุโร่ทำปากยื่นน้อยๆ (อยากเห็นอ่ะ >_<)
“ฉันเปล่าด่าอะไรสักหน่อย” สึนะโบกมือปฏิเสธไปมา
‘ถ้าบอกมุคุโร่ไปตามตรง มีหวังเราโดนเจื๋อนแหงเลย =_=;;’
“คุณหลอกผู้ใช้มายาอย่างผมไม่ได้หรอกนะครับ คึหึหึ”
“นี่ๆ อย่าลืมฉันสิ! ตั้งแต่เดินออกมาฉันมีบทแค่ 3 ประโยคเองน้า *_*” เบียคุรันทำหน้าหมาหงอย
คู่ 6927 จึงพร้อมใจกันหันไปหาบุรุษสีขาว (แต่ใจสีม่วง) ที่ถูกลืมไปชั่วขณะ
“ผมยังไม่อยากกลับไปกับคุณ
“แย่จังน้า~ ฉันอุตส่าห์เตรียมรางวัลไว้ให้แท้ๆ เลย” เบียคุรันยิ้มกริ่ม
“รางวัลแบบนั้นผมไม่อยากได้จากคุณหรอกนะ” มุคุโร่หันมาโต้ทันควัน
“งั้น... อยากจะได้จากใครล่ะ?”
“คึหึหึ ขอเก็บเป็นความลับแล้วกันนะครับ” มุคุโร่ว่าจบก็หันมามองสึนะอย่างโลมเลียไปทั่วร่าง จนสึนะรู้ร้อนผ่าวขึ้นมา
‘มองมาทางเราทำมายยยยย’ สึนะเอามือกุมหัวแล้วส่ายไปมาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าถ้าหยุดส่ายหัว สมองจะทะลักออกมาอย่างไงอย่างงั้น (งั้นอย่าหยุดส่ายหัวนะลูกสึ =[]= เดี๋ยวสมองไหลแล้วเมะทั้งหลายจะเมิน)
“โอ้โห แสดงออกทางสายตาขนาดนั้น ใครไม่รู้ก็แย่แล้วล่ะ~” เบียคุรันเอ่ยอย่างนึกแกล้งคนตรงหน้า
“แต่ผมว่ามีคนหนึ่งที่ยังไม่รู้นะครับ” มุคุโร่กล่าวตำหนิคำพูดของเบียคุรัน
“ฮ่าๆ แต่ฉันว่าอย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องเลยจะดีกว่านะ” คำพูดธรรมดาแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความไม่เป็นมิตรทำให้สึนะถึงกลับสะดุ้งตัว
“คึหึหึ งั้นก็มาเข้าเลยกันเลยสิครับ” มุคุโร่ไม่สะท้านแต่อย่างใด
“กลับไปพร้อมกับฉันเถอะนะ” เบียคุรันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาของเขาไม่ได้ฉายแววล้อเล่นเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว
“ผมกลับแน่ แต่จะไม่กลับไปพร้อมกับคุณ” มุคุโร่ก็เริ่มเข้าสู่โหมดจริงจังเช่นเดียวกัน
“ทั้งๆ ที่ฉันอุตส่าห์เดินทางข้ามเวลามารับเลยนะ”
“คุณตรงหน้าผมคือภาพมายา ผมรู้ดี”
‘ภาพมายางั้นเหรอ!? มิน่าล่ะ ถึงรู้สึกแปลกๆ’ สึนะคิด
“สมกับเป็นนาย แต่ถ้าพูดกันดีๆ แล้วไม่ยอมกลับไปด้วยกัน ฉันคงจะต้องใช้กำลังแล้วล่ะ” เบียคุรันกระตุกยิ้ม
‘พูดกันดีๆ ตอนไหน ทำไมเราถึงไม่รู้ววววว’ สึนะโหยหวนในใจ
มุคุโร่ผลักสึนะที่อยู่ข้างตัวให้ถอยออกไปจากตัวเขาในระยะหนึ่งถึงสองเมตร
“เข้ามาเลยครับ!!!” มุคุโร่ส่งสัญญาณพร้อมรบ
“วัดกันด้วยพลัง ‘นั้น’ แล้วกันนะ”
“ตามใจคุณเลยครับ”
3
2
1
Fight!!!!
“รังสีเหนือม่วงงงงงงง // รังสีเหนือม่วงงงงงงง” ทั้งสองผสานเสียงออกมาพร้อมกันจนดังสนั่น พร้อมๆ กับที่ร่างของทั้งสองถูกปกคลุมด้วยออร่าสีม่วง (!?)
“นี่มันพลังอะไรก๊านนนนน~!!!!!! =[]=” สึนะส่ายหัวไปมา (อีกแล้ว)
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น