คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 11 ม่านหมอก
Tsuna / Tsunashi Part
ที่โกคุโยก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่อะไรเปลี่ยนไปเลย นับตั้งแต่มาเมื่อครั้งนั้น ข้าวของที่ชำรุดทรุดโทรมก็ไม่ได้รับการซ่อมแซมหรือเปลี่ยนใหม่แม้แต่น้อย ห่อขนมมากมายถูกวางกองไว้ตรงพื้นมุมห้อง
ม่านสีเข้มที่ขาดแหว่งเว้าทำให้แสงอาทิตย์สีส้มแดงฉายเข้ามาภายในห้อง บ่งบอกว่าขณะนี้พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน และตัวผมก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมในไม่ช้านี้
“บอสคะ นี่ของคุณค่ะ” โคลมยื่นเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งมาให้ผม “มันเป็นของท่านมุคุโร่น่ะค่ะ ใส่นอนคืนนี้นะคะ”
“อะ อืม” ผมรับเสื้อมาไว้ในมือ
ของมุคุโร่งั้นเหรอ มิน่า ถึงตัวใหญ่นัก ผมจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าเด็กของฟูตะมาเป็นเสื้อเชิ้ตของมุคุโร่แทน กลิ่นหอมจางๆ ทำให้ผมเคลิ้มไปชั่วครู่ เสื้อตัวนี้คงจะได้รับการดูแลอย่างดีเลยสินะ แต่มันตัวใหญ่จัง +_+ เกือยคลุมเข่าผมอยู่แล้วเนี่ย
“หือ วองโกเล่อยู่นี่เองรึ” น้ำเสียงกวนๆ บ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์เช่นนี้คงเป็นของเคน
“อย่าไปกวนเขาน่า” และของที่คู่กับเคนนั้นก็คงจะเป็น (คู่ขา) จิคุสะอย่างแน่นอน
“แล้วยัยหัวสับปะรดหายไปอยู่ไหนแล้วล่ะ” ยัยหัวสับปะรดที่ว่าคงจะหมายถึงโคลมสินะ
“ฉันจะไปรู้ได้ไง” จิคุสะตอบ “นอนอยู่ที่นี่แหละนะ วองโกเล่” ผมพยักหน้าเล็กน้อย
ผมทรุดตัวลงบนพื้นที่เย็นเชียบ นั่งหลังพิงกำแพงเก่าๆ แล้วหลับตาลง ที่นี่น่ากลัวชะมัด เมื่ออยู่ตอนกลางคืน ทำให้นึกถึงตอนที่ผมได้สู้กลับมุคุโร่ บรรยากาศที่หนาวเย็น รอบข้างเต็มไปด้วยความมืดมิด แล้วผมก็เผลอหลับไป...
“อ... อื้ม...” ผมครางอย่างแผ่วเบา เปลือกตาของผมเปิดออก และกำลังมองไปรอบข้าง
ที่นี่ที่ไหนกัน? มืดไปหมด เหมือนกับมีสายหมอกมาพรางไว้ ตอนนี้เรายังอยู่ที่โกคุโยแลนด์รึเปล่านะ...?
ท่ามกลางหมอกมีร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาใกล้... เรื่อยๆ
“ผมคอยคุณอยู่เลย วองโกเล่” มุคุโร่เดินเข้ามา แล้วกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า
“มะ มุคุโร่!! ออกมาจากจากวินดีเซ่ได้ยังไงกัน!?” ผมถามด้วยความแปลกใจ
“คึหึหึ ผมเป็นผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกของคุณนะครับ”
“ตะ แต่ก็ไม่น่าจะออกมาได้นิ!” ผมยังคงสงสัยต่อ
“แต่ผมก็ออกมาแล้วนะครับ” มุคุโร่ยิ้ม “วองโกเล่ส่งมือมาสิครับ” มุคุโร่ส่งมือข้างหน้าผม
เราควรจะจับมือของเขาดีมั้ย... ถึงเขาจะไม่น่าไว้ใจ แต่เขาก็เคยช่วยเรามาหลายครั้งเลยนะ
ผมส่งมือไปให้มุคุโร่ ทันทีที่มือของผมสัมผัสกับปลายนิ้วของมุคุโร่ บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว รอบข้างกลายเป็นห้องจัดงานเลี้ยงขนาดใหญ่ ที่แออัดไปด้วยผู้คนที่ไร้ซึ่งใบหน้า
“ใส่แบบนี้ก็สวยนะครับ แม้ว่าผมจะชอบให้ใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวมากกว่า แต่แบบนั้นก็ไม่เข้ากับธีมสิเนอะ”
หือ? เขาพูดอะไรของเขานะ
ผมก้มลงมองตัวเองอย่างงงๆ...
O[]O!!!
สะ เสื้อเชิ้ตของผมหายไปแล้ว ตอนนี้ผมกำลังสวมชุดกระโปรงพองๆ ยาวคลุมเข่า สีฟ้าสดใสประดับด้วยลูกไม้สีขาว T[]T
ผมเป็นผู้ชายนะ ผมไม่เคยบอกเหรอ T_T
ส่วนตอนนี้มุคุโร่อยู่ในชุดสูทสีดำ (สุดเท่) ดูไปดูมาก็คล้ายๆ เซบาสเตียนจาก Black Butler เลยไม่มีผิด
ติ้ง ติง ติ๋ง (เสียงเพลง =_=)
“อ่ะ เพลงเริ่มแล้วนะครับ เราไปเต้นรำด้วยกันดีกว่านะ” มุคุโร่ยิ้ม
“ฉะ ฉันเต้นไม่เป็นนะ!!!” มุคุโร่ไม่ฟังเสียงของผม เขาดึงตัวผมไปกลางห้อง
มือของผมสอดประสานกับมือของมุคุโร่ เท้าของผมก้าวไปตามจังหวะดนตรีพร้อมๆ กับเท้าของมุคุโร่
มุคุโร่รั้งร่างของผมเข้าไปใกล้อกกำยำ จนผมรู้สึกได้ถึงหัวใจอีกดวงของคนตรงหน้าที่กำลังเต้นตึกตักเหมือนกับหัวใจของตัวผมเอง
ทำนองเพลงเริ่มช้าลง เพลงนี้คงจะใกล้จบแล้วสินะ พอเพลงจบผมก็ต้องปล่อยมือนี้ไป...
ตะ...!
เพลงยังไม่ทันจบดีก็ถูกตัดไปก่อน พร้อมๆ กับบรรยากาศรอบข้างกลับไปมืดสนิทเหมือนเดิม แต่ชุดของผมกับมุคุโร่ยังคงอยู่เหมือนเดิม (ชุดสูท กับ กระโปรง =w=)
ทำไมกัน!? เกิดอะไรขึ้น!?
รอบข้างที่มือสนิทแหวกออกเหมือนกับม่านสีดำที่เปิดรับแสงแดด ปรากฏร่างในชุดสีขาวทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า
“สนุกพอรึยังล่ะ”
ความคิดเห็น