แรนดากับโรงเรียนพิสวง

ลำดับตอนที่ #1 : หลงโลก

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเธอได้หลงเข้าไปในมิติที่ 4
และเธอก็ได้พบในสิ่งที่โลกมนุษย์ไม่มี

“ โอย!!!…อะไรวะแค่นิทานหลอกเด็กไร้สาระกลับบ้านดีกว่า ”

แรนดาเด็กผู้หญิงวัย 13 ปีผู้ที่ไม่เชื่อเรื่อราวนิยายต่างๆ
เธอเป็นเด็กที่ต่างจากเด็กคนอื่นตรงที่

เวลาเธอไม่พอใจอะไรมากสิ่งแวดล้อมที่อยู่ลอบข้าง
โดยเฉพาะเซรามิคแก้วต่างๆจะแตกทันทีโดยที่ไม่ทรบสาเหตุ

แรนดารู้ดีว่าเธอต่างจากคนอื่น

วันต่อมาเธอก็อาบน้ำแต่งตัวเหมือนเด็กทั่วๆไปและก็มานั่งกินข้าว

“ แรนดาวันนี้กลับมาเร็วๆนะลูกมีมีของมาให้ ”
เสียหญิงวัยกลางคนพูดขึ้นขณะที่อยู่ในห้องครัว

“ ค่ะๆ วันนี้หนูจะกลับมาให้ทันอยู่แล้วเพราะวันนี้วันเกิดหนูนิ ”
แรนดาขานรับอย่างดีใจที่เธอจะได้ของขวัญ

วันเกิดเมื่อเธอไปถึงโรงเรียนคาบแรกวันนี้เรียนวิทยาศาสตร์เป็นวิชาที่มอนลี่ชอบมากคาบเที่ยงมอนลี่ไปกินข้าวกับเพื่อนชื่อ มาเลีย เด็กผู้หญิงที่ดวงตาทั้ง 2 นั้นติดกับหนังสือหรือที่เรียกว่าหนอนหนังสือนั่นเองเธอเป็นเด็กที่โก๊ะที่สุดให้ห้องและเป็นนังเรียนเรียบร้อยแห่งที่ 2550 จึงไม่แปลกที่เพื่อนชอบเรียกเธอว่า ยัยโก๊ะ นั่นเอง

“ มอนลี่ๆเธอเชื่อเรื่องนิยายพวกพจลภัยไหมแบบว่าเจอ คนตัวโตน่ะ ”
มาเลียนถาม

(ลืมบอกมาเลียนอกจากที่ชอบอ่านหนังสือแล้วชอบอ่านนิยายทุกประเภทโดยเฉพาะนิยายผจลภัยต่างๆนาๆเธออ่านมาหมดแล้ว )

“ ไม่…ฉันไม่ชอบเลยแบบว่าไม่ชอบน่ะเข้าใจมะ ”
แรนดาตอบอย่างอารมณ์เสียและในขณะนั้นเธอก็กำลัง
กินกับข้าวที่แสนอร่อยอยู่ซะด้วย

ตอนเย็นขณะที่มอนลี่กำลังกลับบ้านเธอก็เห็นนกตัวหนึ่งปาดเจ็บ
แรนดาเลยเข้าไปช่วยแต่นกตัวนี้คิดว่าว่า
ยักษ์ใหญ่ตัวนั้นต้องข้าเราแน่ๆ มันจึงตะเกียดตะกาย
ทันใดนั้นนกตัวนั้นก็พัดตกลงหลุมมอนลี่เห็นจึงรีบกระโดดเข้าไปช่วย
ทันไดนั้น….มอนลี่ก็ตกลงไปในหลุมอันมืดมน
มอนลี่รู้สึกว่าหลุมนี้ทั้งลึกทั้นมืดมนแล้วไม่รู้ว่ามันจะหยั่งลึกไปถึงไหน

ขณะเดียวกันเมื่อเธอรู้สึกอีกทีเธอก็อยู่ในห้องๆหนึ่ง
เป็นห้องที่ประหลาดมากผนังก็ขยับได้เป็นรูปป่าที่มีแต่ต้นไม้สีเขียว
มีสัตว์ป่าออกมาวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน
เหมือนว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องอีกแล้วและที่พื้นเป็นทุ่งหญ้าสีเขียว
มีดอกไม้ผีเสื้อโบยบินอยู่บนพื้นเหมือนกับพื้นสามมิติ
ยังไม่พอบนเพดาน ก็เป็นท้องฟ้าสีครามสดใสและมีฝูงนกโบยบินไปกลุ่ม
แรนดาตกใจมากเธอไม่รู้จะทำยังไง
ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงคนเดินจำนวนหนึ่งเธอจึงทำเป็นแกล้งนอน

“ นี่ไงคุณมาตินสันพวกชลเผ่าเนตรทมิฬที่เข้ามาในโรงเรียนเรา ”
แมเลียนหญิงแก่ที่ชอบใส่เสื้อครุมสีดำยาวตกพื้นไม่มีลายมวยผมขึ้นยังไม่พอกระโปงยังยาวถึงตาตุ่มสีดำเรียบเสื้อแขนยาว
เธอยืนอยู่ในมาดนิ่งเงียบดวงตาสีน้ำเงินปนสีครามคู่นั้นกำลังจ้องอยู่ที่มอนลี่

“ อืม…ชั้นรู้แล้วเราต้องปิดบังเรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้แล้วเด็กนี่ถ้าตื่นพามาหาชั้นด้วย ” มาตินสันชายแก่ที่ดูท่าใจดีต่อเด็กดวงตาเย็นชาใส่ชุดครุมยาวสีน้ำเงินเข้มใส่กระโปงยาว (เหมือนบาทหลวงน่ะไม่ใช่ผู้หญิงนะ)

ถือหนังสือเล่มหนา

เมื่อมอนลี่รู้เรื่องแล้วเธองงมากแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่ชตะจะพาไป…