คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [OS] MarkJae : GOT•IN•BI & NICK•IN•BI
[OS] MarkJae : GOT•IN•BI & NICK•IN•BI
[Rate : ทุเพศทุวัย]
[GOT•IN•BI]
ผม.. แอบอบนๆ นึอยู่
เราสอนือหน้าาอวเหมือนัน
NICK•IN•BI ือายาอเา
GOT•IN•BI ือายาอผม
หลายๆ นบอว่าเวลาผมอยู่ับเาสอนมันูระอัระอ่วน บรรยาาศมันวนอึอั ทุนในวล้วนสนิทันแ่เหมือนมีแ่เราสอนที่ปรับัวให้เ้าันไม่ไ้ เาบอว่าเพราะว่าผมเป็นนเียบๆ บรรยาาศอนที่อยู่้วยันมันเลยทำให้รู้สึอึอั ส่วนผมิว่าเาลัวผม เพราะเวลาเาอยู่ับนอื่นเามัยิ้มแย้ม ุยเ่ หัวเราะ่าย แ่เวลาอยู่ับผมเาลับเียบ เียบ เียบ และเียบ หรือไม่็ยิ้มแบบเื่อนๆ หัวเราะแบบแห้ๆ สิ่ที่เาแสออเวลาอยู่ับผมมันทำให้รู้สึว่าเาลัวผม ทั้ๆ ที่ผมอบรอยยิ้มอเาแท้ๆ
ผมหลีเลี่ยารอยู่ับเาสอน เพียเพราะว่าไม่อยาเห็นเาเป็นแบบนั้นอี แ่บาทีมัน็เลี่ยไม่ไ้แบบวันนี้
“เห็นเาว่ามาร์ับยอแเวลาอยู่้วยันแล้วบรรยาาศมันแปลๆ ริมั้ย?” พี่พีีประำรายารถามพวเราที่บัเอินั่อยู่้วยัน
“ไม่ริหรอรับ บรรยาาศแปลๆ อะไรันล่ะ” เาปิเสธลับไป
“...”
เราหันไปยิ้มให้ันหนึ่รั้ แล้วบรรยาาศแบบเิมมัน็ลับมา พร้อมับรอยยิ้มเื่อนๆ เสียหัวเราะแบบฝืๆ นั้น
ส่วนผม็ไ้แ่ยิ้มเศร้าๆ ในใ..
ยอแอา.. ฮยอน่ะ อบนายมาเลยนะ..
.
.
เมื่อไหร่.. ผมะล้าพูมันออไปัน
มาร์ อี๋เอิน ้วน ือนที่พูไม่่อยเ่และี้อาย ใ้ารระทำแสออเป็นส่วนให่แ่็ยัน้อยอยู่ีเมื่อเทียบันนอื่นๆ หลัๆ ผมพูมาึ้นแสออมาึ้นว่าเิม ้ออบุแ็สัน หวั รูมเมทอมป่วน ัวเรียน แสนะพูมาที่แพร่เื้อเหล่านั้นใส่ผม อะไรๆ ที่มันน้อยอผมเลยมาึ้นามไป้วย
รวมถึ.. ารแสออถึวามในใอผมไปถึเา..
[NICK•IN•BI ]
“ยอแอา... ไปินไอิมันมั้ย?” เสียมาร์ฮยอวนผมไปินไอิมฮะ
“ไปสิฮะ ผมอยาินไอิมพอีเลย”
เหมือนสรร์โปร เมื่อี้ผมเพิ่ะบ่นไปว่าอยาินไอิมแ่ไม่มีนไปเป็นเพื่อน แล้วมาร์ฮยอ็มาวนพอี มาร์ฮยอเนี่ยเทวาัๆ
“ไปื้อไอิมหรอ? ฝาื้อ้วยิ”
“ย่าห์!! ฮยอ!! เมื่อี้ผมวนฮยอแล้วฮยอไม่ไปเอนะ ไม่้อมาฝาื้อเลย!! ให้ายผม็ไม่ื้อให้หรอ!!”
“นี่ๆ ไอ้เ็นี่ ไหนๆ แ็ะออไปื้ออยู่แล้วื้อมาให้หน่อยะเป็นไรไปวะ” แ็สันฮยอัวเรียนประำวฝาผมื้อไอิมฮะ เรื่ออะไรผมะื้อให้ล่ะ
“แ็สัน”
“โอเ ไม่็ไม่” แน่นอนว่านเียวในวที่ปรามแ็สันฮยออยู่ือมาร์ฮยอฮะ ไม่รู้ทำไมทั้ๆ ที่แบอมฮยอน่าลัวว่าแท้ๆ แ่นที่แ็สันฮยอลัวือมาร์ฮยอ
“ไปันเถอะ”
มาร์ฮยอระุแนเสื้อผมแล้วเินนำออไป เินออมาาึเีย้าันไปบนถนนยามเย็น บนถนนมีแ่เราสอน วันนี้มันน่าแปลมาเลย ผู้นวันนี้หายไปไหนันหมนะ ทำให้วามเียบยิ่เ้ามาปลุมระหว่าพวเราเ้าไปให่ ผมไม่รู้หรอว่าระหว่าเราทำไมเป็นแบบนี้ แ่เวลาผมอยู่ใล้มาร์ฮยอแล้วมันเหมือนับว่าผมะไม่่อยล้าแสออหรือพูุยอย่าปิ ไม่ใ่ว่าผมลัวเา แ่ว่า.. เพราะว่าผมอบมาร์ฮยอ่าหา..
“อาทิย์ำลัะแล้ว”
“อา.. ริ้วย สวยั”
“ไม่ไ้มออาทิย์ินอย่านี้มานานนาไหนแล้วนะ”
เราเินมาหยุอยู่ที่ริมแม่น้ำ ยืนูอาทิย์ิน้าันเียบๆ ึบับบรรยาาศีๆ ที่ห่อหุ้มเราไว้ ผมแอบมอเสี้ยวหน้าอันหล่อเหลาที่้อแสสีส้มออาทิย์ที่ำลัิน
ึั ึั
เสียใอผมเ้นแรมันเ้นแรนลัวว่าอีฝ่ายะไ้ยิน
“มาร์ฮยอเนี่ย.. หล่อริๆ เลยนะ” ผมหลุปามมาร์ฮยอออไปเบาๆ
“นายเอ็น่ารัเหมือนัน” มาร์ฮยอมผมลับพร้อมับหันมายิ้มให้ผม รอยยิ้มอันสว่าไสวบนใบหน้าอันหล่อเหลาับแสอาทิย์ยามเย็น..
ผมว่า..
ผม..
นอนายาหลับแล้วรับ..
ผมหวัว่า.. มาร์ฮยอะไม่ไ้ยินเสียใอผมเ้นนะ เพราะว่าอนนี้น่ะ มันเ้นแรยิ่ว่าเิม.. นเหมือนับ.. ะระเบิออมาไ้เลย..
เราเินไปื้อไอศรีมที่ร้านประำที่ปิะมา้วยันหลายๆ น แ่ว่าวันนี้มีแ่เราสอนที่เินเีย้าัน เาอเราสอนพายาวไปบนถนน บรรยาาศที่เียบแ่ผมรู้สึว่ามันไม่น่าอึอัสันิ
าลับเรารีบเินเร็วึ้นว่าเิมนิหน่อย เพราะว่าลัวไอศรีมที่ื้อมาะละลายรับ ื้อมาเยอะเหมือนันนะรับ เอาไปฝาพวที่อยู่ที่หอน่ะสิ มาร์ฮยอใีะาย ผมเินินไอศรีมมีมาร์ฮยอเินถือถุไอศรีมเินอยู่้าๆ ไอศรีมที่มือมาร์ฮยอมีส่วนอผมอยู่้วยทั้ๆ ที่บอแล้วแท้ๆ ว่าถือเอไ้ แ่มาร์ฮยอ็เอาไปถือให้อยู่ี
“ยอแอา..”
“รับ”
“นาย.. ลัวันรึเปล่า..”
“หือ?”
“็นายูแปลๆ เวลาอยู่ับันสอน”
“ผมไม่ลัวฮยอหรอรับ ผมะไปลัวฮยอทำไมล่ะ”
“ไม่รู้สิ แ่รู้สึว่าเวลานายอยู่ับัน.. มันไม่เหมือนับเวลาที่นายอยู่ับนอื่น”
“อย่านั้นหรอรับ”
“อือ”
มันะไปเหมือนับเวลาอยู่ับนอื่นไ้ยัไล่ะ ็ในเมื่อ.. มาร์ฮยอือนที่ผมแอบอบ
“ยอแอา.. นายไม่ไ้ลัวันริๆ ใ่มั้ย?”
“ฮยอ ผมไม่เยลัวฮยอเลยริๆ นะ ไม่เยลัวฮยอริๆ ที่ผมไม่่อยุยับฮยอเพราะผมไม่รู้ะุยอะไร แ่วันนี้น่ะผมีใมาเลยนะที่ไ้มาื้อไอิมับฮยอน่ะ”
“อือ ัน็เหมือนัน”
“ยอแอา..”
“รับ”
“ัน... อบนายมานะ”
“อะ.. อะไรนะรับ”
“ับอบนาย อบนายมาๆ เลย้วย”
[GOT•IN•BI]
“ับอบนาย อบนายมาๆ เลย้วย”
ในที่สุ.. ผม็พูมันออไปแล้วรับ วามในใอผม
ึ
“มาร์ฮยอไม่ไ้ล้อเล่นใ่มั้ย”
“ันไม่เยล้อเล่นับเรื่ออวามรู้สึ”
“อะ..”
“ันริันะ ที่มนายว่าน่ารั็เพราะว่านายน่ารัริๆ ที่ันูแลนาย็เพราะว่าันอยาูแล ที่ันวนนายมาื้อไอศรีม้วยัน็เพราะอยาอยู่ับนายสอน”
“...”
“ที่ันบอว่าอบนาย นั่นือวามรู้สึอันริๆ ไม่ไ้ล้อเล่น”
“...”
“....”
“มาร์ฮยอ..”
“...”
“ผะ ผม ผมน่ะ”
“..”
“ผมน่ะ ็.. อบมาร์ฮยอเหมือนันนะรับ” เสียที่แผ่วเบาเหมือนเสียระิบ แ่ว่ามัน้้ออยู่ในหัวผม
ผม้อมอเ้าไปในวาอยอแ เห็นวามเินอายที่เ่นัและวามในใที่แฝอยู่..
ศีรษะอผม่อยๆ ยับเ้าไปใล้ับยอแ หน้าอเรา่อยๆ เ้าใล้ัน ปาอเรา่อยๆ ิัน นลายเป็นูบที่แสนอ่อนหวานบนทาเินที่มีเพียเราสอน..
“เิน่อันเถอะ” ผมถอนูบออมาพร้อมๆ ับบออีฝ่าย
“อื้อ”
“...”
“ผมว่านะ ป่านนี้แ็สันฮยอ้อโวยวายแน่ๆ เลย”
“ริ้วยสินะ เ้าัวเสียันั่น”
“้อโวยวายเสียัลั่นหอแน่ๆ เลย แบบว่า ย่าห์!! ทำไมพวนาย้าริ”
“แล้ว็ทำัวโอเวอร์”
“ฮ่าๆๆๆ ใ่เลยรับ”
“แ่ว่า วันหลั้อื้ออไปอบุัหน่อยแล้ว”
“เอ๋??”
“ไม่มีอะไรหรอ”
“รับ”
“...”
“...”
วามเียบเ้ามาปลุมระหว่าเราอีรั้ แ่ว่าในรั้นี้บรรยาาศที่น่าอึอัแบบเิมๆ รอยยิ้มเฝื่อนๆ เสียหัวเราะเื่อนๆ มันไม่มีอีแล้ว
ผมว่า..
บรรยาาศระหว่าเราไ้เปลี่ยนไปแล้ว...
วามเียบระหว่าเราไม่ใ่สิ่ที่น่าอึอัอี่อไป..
ทุสิ่ไ้เปลี่ยนไปแล้ว
[END]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK :
อนนี้เิวามหมั่นไส้ในบรรยาาศแปลๆ ระหว่าทัู้่
ในเอเอสีอาฟเอร์โว์
พูุับเราไ้ที่
ทวิเอร์ @siva_cb
แท #เอะมู
อบุที่อ่านมาถึรนี้
และอบุทุอมเม้น์่ะ ^^
ความคิดเห็น