คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 7 - จูบแรก ( ความทรงจำของปาร์คชานยอล )
MEMORY OF LOVE
วามทรำแห่รั.
CHAPTER 7 : ูบแร
( PART : วามทรำอปาร์ านยอล )
EXO FICTION { CHANYEOL x BAEKHYUN}
By : =KRISLY=
เธอเื่อมั้ยวามรัเหมือนทำให้เราหลับา
ปล่อยหัวใ้าๆ ล่อลอย้ามืนแห่ฝัน ..
อนนี้ผมับัวเล็นั่้วยันสอนอยู่รบริเวในสวนหลับ้านอไอโอ เฮุนเพื่อนรัอผม
และเนื่อาว่าอนนี้ทุน่าเอนอยปาร์ี้ันอยู่ในานอย่ามีวามสุ ทำให้ไม่มีใรออมาเินเพ่นพ่านแถวนี้ในเวลานี้แน่นอน
เพราะแบบนั้น สถานที่แห่นี้มันึลายเป็นที่ลับานไปในทันทีทันใ J
ผมูมือนัวเล็มาที่บริเวม้านั่ที่ถูัไว้ในสวน ่อนะทิ้ัวลนั่แล้วออแรึให้เาลมานั่าม้วยที่้าๆันนี้
“หนาวหรอัวเล็?”
ผมเอ่ยถามออไปเมื่อเห็นว่านัวเล็นั้นมีอาารสั่นน้อยๆ
ือริๆแล้วผมสัเว่าัวเาสั่นั้แ่อนทีู่มือเาออมาาานแล้วแหละ แถมมือเายัเย็นมาๆอี้วย ทั้ๆที่อาาศวันนี้ออะเย็นสบายแท้ๆ
“อะ...อื้ม รู้สึหนาวนิหน่อยน่ะ แฮะๆ”
เาอบลับมา่อนะส่ยิ้มแหยๆมาให้ผมานั้น็ยมืออัวเอึ้นมาถูันเบาๆ
“วันนี้อาาศไม่เห็นหนาวเลย ทำไมัวเล็หนาวอะ ไม่สบายหรือเปล่า?”
ผมถามออไป่อนะยหลัมือึ้นไปแะหน้าผาอเาเบาๆ
อย่าิไลรับ...
ผมไม่ไ้เป็นห่วอะไรเามามาย-_- ทั้หมนี้มัน็แ่ารเล่นละรเสแสร้พยายามทำัวให้อ่อนโยนเ้าไว้แ่นั้นแหละ เาะไ้ายใและแผนอผมะไ้สำเร็ๆลไปะทียัไล่ะ
“อ๊ะ..มะ..ไม่หรอ เราสบายี แ่ือ..เราี้หนาวน่ะ”
“อ่าหรอ แ่ะว่าไปัวเล็็ัวอุ่นๆ้วยนะ เ้าไปอยู่ในานันเหมือนเิมีว่ามั้ย? หรือะไปนอนพัที่ห้อี ไปห้อไอฮุน็ไ้นะ เอามั้ย? เี๋ยวเราไปส่ J”
“ห่ะ...หืม? มะ..ไม่เป็นไรอะ อยู่นี่็ไ้ เราไม่อยานอนหรอ แล้ว็ไม่อยาลับไป้าในาน้วยอะ มันเสียั.. ือเราอบอยู่เียบๆมาว่าน่ะ”
นัวเล็อบอึอัพร้อมๆับที่หน้านวลนั้นึ้นสีาๆึ้นมาอีเป็นรั้ที่เท่าไหร่ไม่รู้ ่อนะหลบาแล้วเยหน้าึ้นมอท้อฟ้าใน่ำืนนี้
“ืนนี้ท้อฟ้าสวยนะานยอล ไม่มีเมเลย เห็นาวัมา เหมือนับว่ารอให้เราสอนมาูอย่าั้นแหละ”
นัวเล็พูึ้นอีรั้่อนะหันมายิ้มให้ับผม และนั่น็ทำให้ผม้อเยหน้าึ้นไปมอบนท้อฟ้าบ้า
“อืม.. สวยีนะ เราไม่่อยไ้มอท้อฟ้าแบบนี้เลยอะ”
ผมอบลับไป
“หรอ เราอบมอท้อฟ้ามาเลย มันรู้สึเหมือนัวเอเป็นอิสระีนะเวลาไ้มอท้อฟ้าว้าๆน่ะ เรามอท้อฟ้าทุืนเลย่อนะนอน”
“ฮะๆ หรอ ปริเราอาบน้ำแล้ว็นอนเลยอะ ไม่ไ้มีอารม์มาูาวอะไรแบบนี้หรอ”
ผมอบออไปามวามริ่อนะเอนัวลนิหน่อยแล้วยมือึ้นไปรอไว้ที่ท้ายทอยอัวเอ เพื่อที่ะไ้มอท้อฟ้าไ้ถนัึ้น
ผมไม่เยไ้สัมผัสถึวามสวยามอท้อฟ้าแบบนี้มา่อนเลยริๆนะ
ีวิที่ผ่านมาอผม พอเย็นหลัเลิเรียน็ะไปเที่ยวับไออินแล้ว็ไอฮุน หาใรันมานอน้วย พอทำิรรมอะไรอย่าว่าเสร็ผม็เหนื่อยนหมแรหลับไปแล้วล่ะ -_- ะเอาเวลาที่ไหนมามอท้อฟ้าแบบนี้ล่ะรับถูมั้ย?
“หรอ ั้นถือว่าวันนี้เป็นวันีนะ เพราะว่าเป็นวันแรที่านยอลไ้มามอท้อฟ้าแบบนี้ แล้วอีอย่า ืนนี้พระันทร์็สวยมาๆเลย านยอลูสิ”
นัวเล็เอ่ยึ้น่อนะยมือี้ไปยัพระันทร์เ็มวที่ส่อแสสว่าเ่นเป็นประายใน่ำืนนี้ให้ผมู
“อืม สวยริๆ้วยนะ”
“ใ่สวยมา... แ่ถึะสวยมา พระันทร์็เหานะานยอล..”
“หืม?”
ผมหันไปถาม้วยวามสสัยทันทีเมื่อไ้ยินนัวเล็พูอะไรแปลๆแบบนั้น และนัวเล็็หันมามอผมเ่นัน ่อนะเป็นฝ่ายหลบหน้าไปแล้วทำเพียแ่ยิ้มๆออมาแทนแ่็ไม่พูอะไร
“หมายวามว่าไัวเล็ ?”
“ฮะๆ ไม่มีอะไรหรอ มันเป็นแ่นินทาที่แม่เราเล่าให้ฟัอนเ็อะ”
“หรอ? แล้วทำไมพระันทร์ถึเหาละ? เราอยารู้”
“านยอลอยารู้หรอ นึว่าานยอละว่าเราไร้สาระะอี”
นัวเล็หันมาถาม่อนะหัวเราะออมาเบาๆ แล้วเา็หันไปมอพระันทร์่อ
เพราะั้นเาเลยไม่ไ้เห็นล่ะมั้ ว่าผมเอ็ยิ้มออมาเหมือนันนะ
“อืม ริๆมัน็ไร้สาระแหละนะ.. แ่็อยารู้อะ เล่ามาเถอะ”
ผมอบลับไป
“อ่า....็ือเรื่อมันเป็นแบบนี้...
าลรั้หนึ่นานมาแล้ว
มีาววหนึ่เฝ้าอยู่ไล้ิับพระันทร์มาลอ
แ่พอเวลาผ่านไป อะไรๆมัน็เปลี่ยนแปล
เมื่อวาว ไปพบับาววอื่นที่เหมือนับัวเอ
วาวที่สามารถส่อแสสว่าไ้้วยัวเอ
วาวที่มีีวิีวา ไม่เรียบเย
วาวที่ไม่น่าเบื่อเหมือนพระันทร์
เมื่อาวับาวเอัน ทุอย่ามันึเหมือนับวามลัว
ทุอย่าือวามพอี
เมื่อพระันทร์รู้เรื่อ
พระันทร์็รู้ัวและเ้าใี ึพร้อมที่ะถอยออห่า
ะนั้นแล้ววาวับพระันทร์ึไม่สามารถุยันอีไ้เหมือนเิม
ถึแม้ะมอเห็นันทุวัน แ่็ไม่สามารถทัทายอะไรันไ้
เพราะว่าไม่อยาให้วาวทั้สอนั้น้อทะเลาะัน
พระันทร์ผู้เสียสละ
ยอมเสียทุอย่าเพื่อให้วาวที่นเอรันั้นมีวามสุ
ภายใ้ท้อฟ้าเียวัน
พระันทร์ยอมที่มอวาวเพียห่าๆ ทำไ้แ่เป็นห่ว
ทำไ้แ่เพียิถึเท่านั้น ไม่สามารถทำไ้มาว่านี้อีแล้ว..
“..เพราะแบบนั้น พระันทร์เลยเหาไานยอล..ยอมเหาเพื่อที่ะให้นที่ัวเอรัมีวามสุ..”
“พระันทร์นี่เสียสละเว่อเินไปละ”
ผมอบลับไปทันทีเมื่อนัวเล็เล่าบ ่อนะหันไปมอหน้าเา และเา็มอมาที่ผมเ่นัน
“หืม? ็รัือารเสียสละไ ยอมให้นที่เรารัมีวามสุ แ่นั้น็พอแล้วแหละ ถ้าเป็นเรานะ เรา็ะทำแบบนั้นเหมือนัน..ฮะๆ แล้วถ้าเป็นานยอลล่ะ านยอละทำยัไอะ?”
นัวเล็หันมาถามผมแบบยิ้มๆ
ึ่ผม็ะัไปัพัับำถามนั้น เพราะไม่รู้ว่าะอบยัไี
ถ้าเป็นผมหรอ?
“ถ้าเป็นเรา? หมายถึถ้าเราเป็นพระันทร์ใ่มะ?”
“อื้ม ใ่แล้ว”
“ถ้าเป็นเรานะ เราะแย่าวืนมาเลย -_-“
ผมอบลับไปามวามริเท่าที่ิไ้
“อ้าว แล้วถ้าาวไม่ไ้รัเราแล้ว าว็ะไม่มีวามสุนะเวลาที่อยู่ับเราอะ”
“ไม่สนอะ ถ้าเราไม่มีวามสุ าวนั่น็้อไม่มีวามสุเหมือนันนั่นแหละ ใระปล่อยให้ัวเอทุ์อยู่นเียวล่ะ นที่ทำให้เราทุ์ มัน็้อไม่มีวามสุเหมือนันนั่นแหละ -^-“
“ฮะๆๆ านยอลนี่ลีเนอะ”
นัวเล็หัวเราะนาหยี ่อนะหันมายิ้มให้ับผมแล้ว็เป็นฝ่ายหลบสายาหันไปมอทาอื่นอีเ่นเย
“อะไรอะ ลรไหนัน ็เราอบามวามรินี่...”
“านยอลไม่เยมีวามรัล่ะสิ”
เาพูึ้นแทร ่อนะหันมามอหน้าผมอีรั้หนึ่โยที่ราวนี้ไม่มีารหลบสายาไปาผมเหมือนรั้่อนๆแล้ว ทำให้เป็นผมเอที่เป็นฝ่ายหันไปมอทาอื่นะเอ
วามรัหรอ?
อแบบนั้นไม่เห็นำเป็นเลยนี่
“...”
“ใ่มั้ยล่ะ?”
นัวเล็เอ่ยถาม้ำเมื่อผมไม่ยอมอบำถามอเา ่อนะยื่นมือเย็นๆนั้นมาับหน้าผมให้หันไปมอหน้าเาอี่าหา
“อะไร?”
“็เราถามานยอลอะ ..านยอลเยรัใรบ้ารึเปล่า?”
“ไม่รู้สิ อแบบนั้น ไม่เยหรอมั้”
“ฮะๆ นั่นไ เราว่าแล้ว..”
“ทำอย่าับัวเอเยมีั้นแหละ แล้วทำไมถึรู้ล่ะว่าเราไม่เยมีวามรั?”
ผมถามออไปพร้อมับมวิ้วเ้าหาันน้อยๆ
็มันไม่พอในี่ที่น้าๆมาทำเป็นรู้เรื่อเี่ยวับผมีแบบนั้นนี่-_-
“็านยอลอบแบบนั้นนี่นา เราเลยรู้ว่าานยอลยัไม่เยรัใรแน่เลย.. ถ้าานยอลเยรัใรันนะ านยอละไม่อบแบบนั้นแน่ เพราะารรัใรัน เราะอยาให้เามีวามสุ แม้ว่าเราะเสียใแ่ไหน็ามยัไล่ะ”
นัวเล็้มหน้าพูออมาแบบเินๆ พร้อมับแว่เท้าเะห้าไปเรื่อยๆเหมือนะหาอะไรทำแ้ัไปั้น
“รู้ีัเนอะ พูเหมือนับัวเล็เยมีวามรัั้นแหละ”
ผมหันไปถามเา้วยวามสสัย และนั่น็ทำให้นัวเล็หยุะั ่อนะเยหน้าึ้นมามอผมที่ำลัมอเาอยู่้วยเหมือนัน
“ฮะๆ ็เพราะเยมีไ เราเลยรู้”
“โหเยมีวามรัับเา้วย? “
“ะใ้ำว่าเยมัน็ไม่ถูหรอนะ เพราะว่าอนนี้เรา็ยัรัอยู่อะ”
เาอบลับมาพร้อมๆับที่หน้านวลนั้น่อยๆึ้นสีเรื่อ
“หืม? ัวเล็ยัรันอื่นอยู่แล้ว็มาเป็นแฟนับเราเนี่ยนะ?”
ผมถามลับไปพร้อมๆับที่ิ้วอผมเริ่มมวันเป็นปมอีรั้ ราวนี้รู้สึะมาว่าเิมอี่าหา-_-*
หุหิอย่าบอไม่ถู เหมือนโนใรมาหยามหน้าั้นแหละ มีอย่าที่ไหน ัวเอรันอื่นอยู่แท้ๆแ่ว่ามาบับผมเนี่ยนะ?!
“อ้าว านยอลรู้ไ้ไว่าเรารันอื่น?”
“็ัวเล็บอว่ายัรัอยู่ ั้น็แสว่าเป็นนอื่นอะิ ัวเอบอเอแท้ๆอะ -_-“
“ฮะๆ เราไม่ไ้หมายวามว่าอย่านั้น ไอที่เราบอว่ายัรัอยู่เพราะว่าเรารัมานานแล้ว่าหา นอนนี้็ยัรัอยู่”
“โอ้ยเราไม่ฟัละ ัวเล็ะไปรัใร็รัไปเถอะ เราไม่สนละ”
ู่ๆผม็โวยวายึ้นมาพร้อมับลุึ้นยืนเรียมที่ะเินหนี
็ไม่เ้าใัวเอว่าะโวยวายทำไมวะ แ่นมันหุหินี่ ให้ทำไละ?!
“อ้าว านยอละไปไหนอะ?”
นัวเล็ถามึ้น่อนะเอื้อมมือเย็นๆนั้นมาึแนผมไว้ แล้วเ้าัว็ลุึ้นาม
“ะเ้าไปในานแล้ว เิัวเล็พร่ำเพ้อถึวามรั่อไปเถอะ เราเบื่อละ”
“อะไรัน นี่านยอลโรธเราหรอ? ฮะๆ”
เาถามึ้นมา่อนะหัวเราะออมาน้อยๆ และถึแม้ว่าผมะไม่หันไปมอหน้าเา ผม็พอะสัมผัสไ้ว่าเสียหัวเราะนั้นมันมีวามสุนาไหน
ะมีวามสุอะไรนัหนาับไอรัรั้แรเนี่ย -*-
“ไม่ไ้โรธ ะโรธทำไม?”
“็านยอละเินหนีเราทำไมอะ เรายัไม่ไ้บอานยอลเลยนะว่านที่เรารัือใร”
นัวเล็พูึ้น่อนะปล่อยมืออผมแล้วเป็นฝ่ายเินมาอยู่้าหน้าผมแทน พร้อมๆับส่รอยยิ้มว้ามาให้
นี่ะมีวามสุอะไรนัหนายิ้มอยู่ไ้ -_-*
ยิ้มอเามันทำให้ผมหุหินะ!
“อะไร ะพูอะไรอี?”
“านยอลไม่อยารู้หรอว่าเรารัใร?”
“ัวเล็ะรัใร็เรื่ออัวเล็เถอะ ะมาบอเราทำไมละ”
ผมอบลับไปทันที่อนะเสมอไปทาอื่น
โถ่เว้ย ทำไม้อหุหิ้วยวะ ไม่เ้าใเลยวามรู้สึอนนี้เหมือนัวเอำลัโนปั่นหัวั้นแหละ
“็เราอยาให้านยอลรู้นี่นา เราเลยอยาบอ”
นัวเล็ยัพู่อไปพร้อมๆับท่าทาอารม์ีที่ทำให้ผมยิ่หุหิเ้าไปให่
“อยาให้เรารู้ทำไม มันไม่เี่ยวอะไรับเราะหน่อย”
ผมอบลับไปเสียแ็ ่อนะหันหน้ามา้อาับเารๆ
“เี่ยวสิ ทำไมะไม่เี่ยวล่ะ?”
“เี่ยวยัไ?!”
“มัน้อเี่ยวแน่นอนอยู่..แล้ว..แหละ...”
“เพราะ?”
ผมเอ่ยถามออไปเพราะูเหมือนว่าประโยหลันัวเล็นั้นพู้าลๆทุที -_-และนั่นมัน็ทำให้วามหุหิอผมมาึ้นมาแล้วทุทีๆ้วย
มีอะไร็พูมาิวะ -*-
“็เพราะ...”
“...”
“เพราะวามรัอเราือานยอลไ..”
นัวเล็อบลับมา่อนะหลบสายา้มลมอพื้นลบเลื่อนวามเินเหมือนที่อบทำบ่อยๆ
เพราะั้นเาึไม่เห็นหน้าผมที่ะัไปัรู่่อนที่รอยยิ้มบาๆะเผยึ้นมาบนใบหน้า
อะไรวะ ผมยิ้มทำไมเนี่ย!
“...”
“...”
“เหอะๆ..้มหน้าทำไมัวเล็ ทำไมไม่รีบบอให้เร็วว่านี้! เี๋ยวนี้หัเล่นลิ้นหรอห้ะ”
ในที่สุผม็เป็นฝ่ายพูออมา่อนพร้อมๆับหัวเราะไป้วย ่อนะยื่นมือหนาไปับาอเาให้เยหน้าึ้นมามอผม
“ละ..เล่นอะไรละ ็เราะบอานยอล แ่านยอล็ไม่ยอมฟัเราอะ แถมะเินหนีอี่าหา...”
นัวเล็โวยวายเล็น้อย่อนะัปาอัวเอ มือเล็นั้นยึ้นมาปัมืออผมที่เยาอผมอยู่ให้หลุออแล้วเสมอไปทาอื่น
“ใรว่าเราเินหนี? เราะเินหนีัวเล็ทำไม?”
ผมอบลับไปพร้อมับส่ยิ้มวนประสาทไปให้เา
็ไม่รู้ทำไมถึเป็นแบบนี้ ไม่รู้วามว่าหุหิในอนแรมันหายไปไหนหม แ่อนนี้ผมรู้สึมีวามสุมาเลยที่เห็นนัวเล็ร้อนรน
“ะ..็เห็นอยู่ว่าานยอลเินหนีเรา พอเราเรียานยอล านยอล็ทำเป็นโรธ..”
นัวเล็เยหน้าึ้นมาเถียผม่อนะยู่ปาอย่าน่ารัเหมือนับนำลัอนๆ
และนั่น็ทำให้ผมหัวเราะออมาน้อยๆับท่าทาแบบนั้น
“อะไร อย่ามามั่วนะ เราไม่ไ้โรธะหน่อย -.,-“
“อะไรัน เห็นอยู่ว่าานยอลโรธเรา เินหนีเราอี นี่านยอลนั่นแหละเล่นลิ้นอะ พูลับไปลับมา ไม่้อมาว่าเราเลยนะ”
“หืม? เราเล่นลิ้นอนไหน ยัไม่ไ้เล่นเลยนะัวเล็”
“็ที่ทำอยู่นี่ไ เรียว่าเล่นลิ้น านยอลไม่ยอมรับวามริเลย -3-“
“ที่ทำอยู่อนนี้ไม่ไ้เรียว่าเล่นลิ้นะหน่อย”
ผมพู่อ่อนะหัวเราะออมาแล้วยื่นมือไป้าหน้าเพื่อที่ะึนัวเล็ให้เ้ามาอยู่ใล้ผมมาึ้นานั้น็เอื้อมแนอัวเอไปรั้เอวบาอเาเอาไว้เพื่อไม่ให้นัวเล็หนีไปไหนไ้
“ละ..แล้วเรียว่าอะไรละ ะ..านยอละทำอะไรเราเนี่ย”
นัวเล็ยแนึ้นันออผมเบาๆ้วยท่าทาลุลี้ลุลนเมื่อเห็นว่าผมำลัอเาอยู่
แ่เหมือนเาะสู้แรผมไ้อะในเมื่อัวอเาเล็นานี้ แถมแร็ยัน้อยนานั้น
“เรา็ะสอนให้ัวเล็รู้ไว่าเล่นลิ้นริๆน่ะเาทำันยัไ J”
“ห่ะ..ห้ะ..อะไรานยอล..”
“เอาน่า..J”
“ะทะ..ทำอะไรานยอล.. อื้อ..”
ไม่รอให้นัวเล็ถามบ ผม็ัารทาบทับริมฝีปาหยัอัวเอลบนริมฝีปาบาอเาในทันที
นัวเล็ใน้อยๆนผมสัมผัสไ้เมื่อมือบาอเาเร็นยุ้มเสื้อผมอย่าแร แถมริมฝีปาอเายัเม้มสนิทันไม่ให้ผมสอแทรเรียวลิ้นเ้าไปวาหาวามหวานอี่าหา
ผมเลื่อนมือที่ำลัโอบเอวเาอยู่ในอนนี้้าหนึ่ึ้นมาลูบเบาๆแถวๆบริเวแ้มอเา่อนะออแรบีบแ้มนิ่มนั้นเบาๆเพื่อให้เาลายริมฝีปาออ
นัวเล็หลับาปี๋ ออแรัืนผมอยู่นิๆแ่สุท้าย็ยอมให้ผมแทรเรียวลิ้นเ้าไปวัเล่นับลิ้นเล็ๆอเานไ้ในที่สุ
ผมสอแทรลิ้นร้อนอัวเอเ้าไปวาหาวามหวานอย่ายาที่ะถอนัวในะที่ลิ้นเล็ๆนั้น็วัอบลับมาอย่าเอะๆะๆเหมือนนที่ยัไม่เยไู้บับใรมา่อน
หัวสมออผมมันมึนเบลอไปหมับรสูบในรั้นี้มันอาะเป็นเพราะฤทธิ์อแอลอฮอลล์ที่ผมื่มเ้าไป่อนหน้านี้็เป็นไ้
เพราะมันทำให้ผมรู้สึว่าูบนี้่าหอมหวานอย่าที่ไม่เยพบเอมา่อน ในะที่วาม้อารอัวผมมัน็มาึ้นเรื่อยๆนแทบะห้ามัวเอไม่ไหว
“ะ..านยอล.. อื้อ”
นัวเล็เอ่ยปาร้อเรียื่อผมออมาเมื่อผมผละริมฝีปาออมาเล็น้อยเพื่อที่ะเปลี่ยนอศาอใบหน้าให้ถนัมาึ้น
่อนที่เสียอเาะ้อหายไปอีรั้เมื่ออนที่ผมทาบทับริมฝีปาอัวเอเ้าไปใหม่อย่ารวเร็ว แล้วัารสอแทรเรียวลิ้นร้อนอัวเอเ้าไปวัหาวามหวานในโพรปาอเา้วยวาม้อารอย่าไม่มีที่สิ้นสุ
วามร้อนแรที่ผมส่ไปให้ัวเล็ทำให้นัวเล็เหมือนะเ่าอ่อนนเา้อยแนเรียวบาอัวเอึ้นมาอรอบออผมไว้เหมือนะหาที่พยุ
ผมมอบรสูบที่แสนหวานให้ับเา ่อนที่มันะแปรเปลี่ยนเป็นวามร้อนแรมาึ้นเมื่อฤทธิ์อแอลอฮอลล์มันทำให้วาม้อารอผมในอนนี้เพิ่มึ้นเป็นทวีู
ราวับว่ารสูบที่ไ้านัวเล็ มันเป็นยาเสพิ ที่ทำให้ผมไม่สามารถถอนัวออห่าเมื่อไ้ลิ้มลอ
หอมหวานนผมอยาะลืนินเ้าไปทั้ัว
อยาะูบอยู่อย่านี้นไม่อยาะละาไปไหน...
แ่ในที่สุผม็้อหยุะัารระทำอัวเอลเมื่อผมรู้สึไ้ว่าารอบสนอานัวเล็มันแน่นิ่ไป ่อนที่วามหนัะทับมาที่บริเวไหล่โยผ่านทาแนที่โอบรอบออผมอยู่นั้น
ผมผละริมฝีปาอัวเอออาริมฝีปาบาอัวเล็เพื่อที่ะูว่าเิอะไรึ้น
แล้วผม็้อใเมื่อพบับใบหน้าที่หลับาสนิทและเห็นว่าสิอนัวเล็นั้นไม่เหลืออยู่แล้วในอนนี้
“ะ..ัวเล็”
ผมเรียื่อเาออมา ่อนะยมือหนาอัวเอึ้นบที่แ้มเบาๆเพื่อที่ะให้เาไ้รู้สึัว
แ่็เียบสนิท...
ไม่มีเสียอบรับอะไรลับมาและไม่มีารยับัวอะไรทั้สิ้นเิึ้น
“หะ..เห้ยัวเล็..ื่นิ”
หัวสมออผมมึนไปหมว่าเิอะไรึ้นอนนี้ ิไม่ออว่าวระทำยัไ่อไปี
สอแนยัเย่าร่าบาที่ัวเออไว้ ่อนะเอ่ยเรียื่อออมาอย่าไม่หยุหย่อน
“ิบหายละ”
ผมสบถออมาัๆ่อนะนึึ้นไ้ว่าวระพานัวเล็เ้าไปในบ้านอไอฮุน่อนเป็นอันับแร
เมื่อนึึ้นไ้ันั้น ผมึยแนอเาึ้นมาพาออัวเอไว้ ่อนะออแร้อนัวที่เบาหวิวอเาึ้นมาโยลำแนแร่อัวเอ แล้วรีบัาร้าวาออยาวๆมุ่หน้าเ้าไปในบ้านอไอโฮ เฮุนโยทันที
นี่มันเิอะไรึ้นอีวะ?
ัวเล็เป็นอะไร? ทำไมถึแน่นิ่ไปแบบนี้..
...
..
.
ความคิดเห็น