คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 3 - นอกใจ ( ความทรงจำของปาร์คชานยอล )
“วันนี้้าับเรามั้ยานยอล”
ยอูพลิัวมาอ หนุนหัวไว้ับแผออผมไว้่อนะเอ่ยถามเสียเบา
“ไม่ีว่าอะ อพัแปปละะลับบ้านแล้ว”
ผมปิเสธลับไป แล้วนั้น็ทำให้นัวเล็ที่เอาหัวมาหนุนับหน้าออผม้อเยหน้าึ้นมามอผม้วยวามสสัยทันที
แบบนี้อีละ.. เอนื้ออีละ ไม่ินัทีเนี่ย
ะว่าไีล่ะ ผมไม่อบนอน้าับใรน่ะ ทำให้มันเสร็ๆแล้วลับบ้านไปนอนนเียวมันรู้สึีว่า เวลานอนับนอื่นนี่ผมนอนไม่หลับเลยริๆ -_-
“นอนับเราไม่ีรไหนอะ ทำไม้อลับบ้าน”
“อยาลับบ้านมาว่าอะ ไม่อยานอนบ้านนอื่น”
“แ่เราอยานอนับานยอลมาว่านี่นา แล้วอีอย่าเรา็ไม่ใ่นอื่นัหน่อยนะ..”
ยอูพูึ้น่อนะพอแ้มเล็น้อย แล้วเา็ัารพลิเอาัวเอึ้นมาร่อมผมไว้ ่อนที่ริมฝีปาบาะ่อยๆพรมูบลมาที่บริเวา านั้น็่อยๆเลื่อนระับลไปที่อ แล้ว็หน้าอ
ให้ายสิ เี๋ยวผมื่นอีรอบทำไ
ทำไม่ไหวแล้ว
“พอเหอะยอู อย่าื้อิ”
ผมเยหน้ามอเา่อนะ่อยๆใ้มือันเาให้ออห่า
นี่ถ้าให้ทำอีรอบผมไม่มีแรลับบ้านแล้ว
“ื้ออะไรอะ ็เราอยาให้านยอลนอน้าับเรา”
เาอบ่อนะยยิ้มแล้ว่อยๆเลื่อนระับูบลไปที่บริเวหน้าท้ออผม
และเพราะแบบนั่น มัน็ทำให้ผม้อเร็หน้าท้อและหายใิัอย่า่วยไม่ไ้
“ยอู.. เราะลับบ้าน”
ผมอบออไป้วยน้ำเสียิั พยายามรวบรวมสมาธิทั้หมไม่ให้แระเิมาไปว่านี้
“ไม่อยาทำแล้วหรอ”
“เหนื่อยแล้วน่า ะลับบ้านแล้วนะ”
ผมอบลับไป่อนะลุึ้นมานั่แล้วใ้แรันัวเาออ
แ่ไม่เลยรับ เาไม่ออไปไหนเลย แถมยัใ้แนเล็ๆนั้นเอื้อมมาโอบรอบอผมไว้อี่าหา
“อีรอบนะ านยอลนะ...เราทำให้็ไ้...”
ยอูเอ่ยปาอร้อ่อนะทาบริมฝีปาเล็ๆนั้นลมาประบับริมฝีปาอผม
ลิ้นเล็ๆอเา่อยๆแทรเ้ามาวัับลิ้นร้อนอผมในโพลปา
ผมูบอบลับไปัพั็เป็นฝ่ายถอนูบออมาเอ่อนที่อะไรๆมันะมาเินไปว่านี้
“พอแล้วน่ายอู”
“านยอลใร้ายอะ”
ยอูพูึ้นเสียัเพ้อ มือเล็ๆนั้นยัลูบไปทั่วแผออผมไม่ไปไหน
นี่ะทำให้ผมื่นให้ไ้เลยใ่มั้ย
“็ไ้...แ่ถ้าทำอีรั้เราะไม่มานอนับยอูอีแล้วนะ”
ผมเอ่ยประโยำาออไป -_-
ให้มันไ้แบบนี้ิวะ ปริแล้วผมไม่เยนอนับใร้ำๆเลยนะเว้ย
แ่เอาเหอะ มาถึอนนี้แล้วผมว่าผมวระพูออไปแบบนั้น่อนีว่า แล้ววันหลั่อยหาทาปิเสธเอา แบบนั้น็ไ้
“ะ..านยอลอะ”
“หรือะเอาอะ? ะไ้รีบๆทำให้เสร็ๆ”
ผมพู่อนะับัวเาให้นอนลับเียแล้วทาบัวเอลมาร่อมเาไว้อย่ารวเร็ว
“อะ..อื้อ ไม่..ไม่เอา็ไ้านยอล ฮื่ออ..”
ยอูร้อห้ามออมา่อนะใ้มือเล็ๆนั้นันออผมให้ออห่าาัวเาในทันทีที่ผม้มลไร้ออาวนั้น
ผมบอแล้วว่ามันไ้ผล -_-
ทุนล้วนอยาะนอนับผมเป็นรอบที่สอทั้นั้นแหละ หึ
“ั้นเราลับบ้านแล้วนะ”
ผมผละออาัวเาทันที่อนะ้มลไปหยิบาเับเสื้ออัวเอที่ออยู่รพื้นึ้นมาใส่ให้เรียบร้อย
ริๆอยาอาบน้ำนะ แ่ไม่ีว่า รีบลับบ้านอนนี้่อนที่ะไม่ไ้ลับีว่า ลับไปอาบที่บ้านัวเอปลอภัยว่าเยอะ
“แล้วมาส่เราลับบ้านอีนะานยอล”
ยอูวิ่มาอเอาหน้าุับแผ่นหลัอผม่อนะพูึ้น้วยน้ำเสียอู้อี้
ผมรอาึ้นไปมอ้านบนอย่าเบื่อหน่าย ถอนหายใออมารั้นึเบาๆแล้วพูออไป้วยเสียอ่อนโยน
“โอเรับ ปล่อย่อนนะ เราเหนื่อยแล้ว ไว้เราะมาหาใหม่”
“อื้ม ลับบ้านีีนะานยอล”
เาลายอผม่อนะเย่เท้าึ้นมาหอมแ้มผมเบาๆ แล้วส่ยิ้มหวานมาให้
ผมไม่พูอะไร่อแล้วแหละรับ แ่พยัหน้าแล้วยิ้มบาๆส่ไปให้ ่อนะเอื้อมมือไปเปิประูแล้วเินลบันไ มุ่รไปที่รถอัวเอในทันที
ี่โมแล้ววะเนี่ย
ิในใ่อนะ้าวึ้นรถแล้วมอูนาฬิาที่อยู่บนอนโทรล
หโมว่าแล้ว -*- นี่ผมเสียเวลาอยู่ับยอูเือบสอั่วโมเลยหรอวะ
เริ่มะหิว้าวแล้วิ ิน้าวที่บ้าน็เบื่อ ผมไปหาอะไริน้านอ่อนะีว่า -_-
“บ้าิบ รถิไปไหนวะ”
ผมสบถับัวเอ่อนะบพวมาลัยลไป้วยวามโมโห
ออมาาหน้าหมู่บ้านไ้ไม่เท่าไหร่ผม็มาิแหไปไหนไม่ไ้อยู่บนท้อถนนแห่นี้
ให้มันไ้แบบนี้ิ โมโหนไม่อยาะิน้าวแล้วเนี่ย
ผมทิ้ัวลพิับเบาะรถอย่าเ็ๆ ในหัวสมอำลัิว่าะับรถลับบ้านหรือว่าะไปร้านอาหาร่อี
พลันสายาอผม็เหลือบไปเห็นร่าเล็ๆอใรนนึเินออมาาโรพยาบาลที่อยู่แถวนี้พอี
แน่นอนว่าผมรู้ันๆนั้น
มาทำอะไรที่โรพยาบาลแบบนี้ล่ะ?
ผมิในใแบบนั้น ่ะแล้วว่าะทำเป็นไม่สนใแท้ๆ
แู่่ๆมืออผมมัน็เลื่อนไปเปิประูรถเอโนอัโนมัิ
่อนที่าทั้สอ้าะ้าวลารถแล้ววิ่ไปยัที่ที่นัวเล็อยู่ทันที
รีบไปรีบมาไม่เป็นไร
รถิแบบนี้อีนานว่าะเลื่อนไปไหน
“อ๊ะ..”
นัวเล็หันมามอแล้วร้อออมาอย่าใเมื่อู่ๆผม็เ้าไปุมืออเาเอาไว้
“ะ..านยอล??”
“มาทำอะไรรนี้?”
ผมเอ่ยถามออไปพร้อมับออแรึให้นัวเล็นั้นมาับผม
“ระ..เรามาโรบาลไ แล้ว..แล้วนี่ะพาเราไปไหน”
“ามมาเหอะน่า”
ผมหันไปบออย่ารำาที่เห็นนัวเล็ัืนผม ่อนะออแรึให้มาว่าเิมเพื่อที่ะให้นัวเล็นั้นามมาให้ไ้
“านยอละพาเราไปไหน เรา..เรา้อลับบ้านนะ”
“หิว้าว”
ผมอบลับไปสั้นๆ
“หืม?? ...”
“อย่าถามมาไ้มั้ย บอว่าหิว้าวไ รถออยู่ลาถนนน่ะ รีบๆมาิเี๋ยวรถเาเลื่อนแล้วเราโน่าทำไ”
ผมหันไปบออย่ารำา านั้น็ี้ไปยัรถอัวเอที่ออยู่ที่ถนน และนั่น็ทำให้นัวเล็เินามผมมาอย่าไม่ัืนในทันที
“านยอละพาเราไปไหน”
เาเอ่ยถามทันทีที่ผมพาเาึ้นรถมาแล้ว
“็บอว่าหิว้าว ะไปิน้าวนเียวมันเหา เลยอยาให้มาิน้วยันหน่อย”
ผมอบลับออไปแบบนั้น
ริๆแล้วผม็ไม่เ้าใัวเอัเท่าไหร่ว่าผมไปลานัวเล็มาอยู่ับผมทำไม
ะว่าไีล่ะ? ผม็สับสนในัวเอเหมือนันแหละ นี่ผมทำไรอยู่วะ -_-
“อะ..อื้ม”
“ทำไม? แ่นี้ทำให้ันไม่ไ้หรอ?”
“ะ..ไ้สิ...ไ้อยู่แล้ว..”
นัวเล็อบผม่อนะหันมายิ้มว้าให้้วยวามีใ
“ไปิน้าวับานยอลอะ ทำไมเราะไม่อยาไปล่ะ”
“อืม ็แ่เนี่ยะ แล้วนี่มาทำอะไรที่โรพยาบาล?”
“อ๋อ..เรา..เรา..”
“หืม?”
“เรามาเยี่ยมาิน่ะ ฮะๆ”
นัวเล็อบออมาพร้อมับส่ยิ้มแหยๆมาให้ผม
“อ้อหรอ แล้วาิเป็นไรอะ?”
“าิเราไม่สบายน่ะ ไม่เป็นไรมาหรอเี๋ยว็ไ้ลับบ้านแล้ว”
“อืม”
“แล้วนี่านยอละไปิน้าวที่ไหนหรอ?”
“ัวเล็อยาินไรอะ?”
“เอ๋?”
“ใอะไร? ็ถามว่าอยาินอะไรไ แ่นี้ทำเป็นสสัยไปไ้”
ผมอบพร้อมับมวิ้วแล้วหันมามอเาแวบๆ ่อนะหันหน้ามอไปยัท้อถนน่อ
“ินอะไร็ไ้อะ ามใานยอลเลย..”
“้ถ้าเราิออ เราะถามัวเล็มั้ย? ใ้ไม่ไ้เลย ถามอะไร็ามใเราไปหม มันน่าเบื่อนะรู้มั้ย?”
“ะ..อโทษ..”
“...”
“...”
ในรถอยู่ในวามเียบทันทีหลัาที่เาพูประโยนั้นออมา ่อนที่ะหันไปมอยันอหน้า่า
นี่ผมพูแรไปป่าววะ?
โถ่เว้ย
“เฮ้ออออ....อบินอาหารี่ปุ่นมั้ย?”
ผมเอนหลัพิับเบาะรถ่อนะหันไปถามเา
พยายามทำเสียให้อ่อนโยนที่สุเท่าที่ะทำไ้แล้วนะ
พอมาอยู่ับนัวเล็นี่ผมรู้สึว่าัวเอแม่เลวิบหายเลยว่ะ -_-;
“หืม? อบสิ อบมาเลย านยอละพาเราไปินหรอ?”
นอบพร้อมับัวเล็หันมายิ้มให้ับผมอย่าร่าเริ เหมือนับลืมเรื่อเมื่อี้ไปะสนิทอย่านั้นแหละ
อืม แ่็ีแล้ว ผมะไ้ไม่้อรู้สึผิ
“อืม อบ็ี เี๋ยวเราพาไปิน”
ผมอบ่อนะส่ยิ้มบาไปให้ พร้อมับหัพวมาลัยไปยัร้านอาหารี่ปุ่นเ้าประำที่ผมอบไปับพวไออินแล้ว็เฮุนบ่อยๆ
.
.
.
หลัาที่เราสอน..เอ่อ.. หมายถึผมับัวเล็อะ ทาน้าวันเสร็เรียบร้อยแล้ว ผม็อาสาไปส่เาที่บ้าน แ่เาบอผมว่าให้ไปส่ที่ป้ายรถเมล์็พอแล้ว เพราะว่าเี๋ยวพี่ายเามารับ
พอผมึันที่ะไปส่ที่บ้านให้ไ้ เา็ไม่ยอมท่าเียว บอว่าพี่ายัวเอุนัุหนา และเพราะแบบนั้นผมเลยี้เียเถีย่อ นะไปส่็ไม่ยอมให้ไป ผมเลยับรถลับมาบ้านัวเอะเลย -^-
เมื่อมาถึบ้าน ผม็ัารเ้าไปอาบน้ำแ่ัวให้เรียบร้อย่อนะลับมานั่บนเียแล้วเปิทีวีูไปพลา อย่านไม่มีอะไรทำนั่นแหละ
ไม่้อถามหรอรับว่าผมอยู่บ้านับใร
ำอบือผมอยู่นเียวน่ะ -_-( ไม่นับรวมแม่บ้านนะ )
พ่อับแม่อผมไปทำานอยู่ที่อเมริา เป็นหุ้นส่วนับพ่อแม่อไอเฮุนและไออินนั่นแหละรับ
ไอสอนนั้น็อยู่บ้านนเียวเหมือนันนั่นแหละ
พวเราเลย่อน้าสนิทันมาพอสมวรน่ะ
พ่อับแม่อพวเราะลับบ้านเยี่ยม็ปีละรั้สอรั้แ่นั้น แ่็โทรมาหาเือนละรั้นะรับ
เพราะแบบนั้นพวผมเลยมีีวิเป็นอิสระไล่ะ ฮูเร่ -_-
ผมนั่ๆนอนๆอยู่บนเีย เปลี่ยน่อทีวีไปเป็นร้อยๆรอบละ็พบอยู่อย่าเียวอะ
น่าเบื่อ
ไม่มีอะไรให้ทำเลยให้ายสิ
ะให้นอนอนนี้็แม่นอนไม่หลับเลยอะ
หรือผมวระไปบ้านยอู?
ไปทำิรรมอะไรแบบนั้นัรั้สอรั้แล้ว่อยลับมานอน?
...
…
แ่..
มาิอีที็ไม่เอาีว่ารับ ลัวไม่ไ้ลับบ้านน่ะ -__-
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ในะที่ผมำลันั่ๆนอนๆิหาทาออให้ัวเอไ้นอนหลับอยู่นั้น ู่ๆโทรศัพท์อผม็สั่นึ้นมานผมหลุออาภวั์
เหลือบมอนาฬิารหัวเีย็พบว่าอนนี้ไล้ะห้าทุ่มเ้าไปแล้ว
ใรโทรมาป่านนี้วะ
นัวเล็
เบอร์ที่ผมเมมไว้โว์ึ้นมานั้นทำให้ผมมวิ้วน้อยๆ ่อนะัสินใรับสาย
็บอแล้วไว่าไม่ให้โทรมารบวนะโทรมาทำไมนะ -_-
“ฮัลโหล”
ผมรอเสียลไปในโทรศัพท์อย่าหุหิเล็น้อย แ่็เอนเอาหลัพิับหัวเีย้วยท่าทาสบายๆ
(านยอลหรอ..)
“็โทรมาหาใรล่ะ”
(โทรมาหาานยอล..)
“็นั่นแหละ โทรมาหาเรา ็้อเป็นเรารับสายิ ะให้เป็นใรที่ไหนอะ?”
(อโทษที..อโทษ..)
“ไม่เป็นไรอะว่าแ่โทรมามีธุระอะไร?”
(ือเราะโทรมาบอฝันีอะ แล้ว็อยาอบุ้วยที่พาเราไปิน้าววันนี้ อโทษนะที่โทรมาึ พอีพี่เราพึ่หลับไปน่ะ พี่เราไม่อบใหุ้ยโทรศัพท์)
“อ่อ..ไม่เป็นไรอะ ริๆแล้วเรา็ยัไม่นอน”
(ฮะๆ..หรอ แล้วานยอลทำอะไรอยู่ล่ะ)
“นอนิอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ไม่มีอะไรทำ ัวเล็ล่ะ?”
(นอนอยู่เหมือนัน อีแปป็ะหลับแล้วล่ะ เราเริ่ม่วแล้วแ่อยาโทรมาหาานยอล่อน)
“อืมหรอ”
(อื้ม)
“...”
(....)
“....”
(....)
“ัวเล็” / (านยอล)
หลัาที่เียบไปั่วรู่ ู่ๆเราสอน็พูึ้นมาพร้อมันะั้น
ปัโถ่ เหมือนในนิยายเลยแฮะที่พระเอับนาเอพูึ้นมาพร้อมันน่ะ
เห้ย ผมไม่เยอ่านนิยายนะนะ -_-
เพื่อนผู้หิในห้อมาเล่าให้ฟัน่ะ
“มีอะไร”
(านยอลพู่อนเลย็ไ้ แฮะๆ)
“ไม่อะ ัวเล็พูมา่อนเลย มีไรอะ?”
(เอาั้นหรอ..อืม.. ็ไม่มีอะไรหรอ เราแ่ะบอว่าฝันีนะ เยๆอะ)
“ั้นหรอ เรา็่ะว่าะบอแบบนั้นเหมือนันแหละ ไปนอนไ้แล้วไป ึแล้ว”
(อะ..อื้ม ั้นานยอล็รีบนอนนะ แล้วพรุ่นี้เอัน)
“อืมฝันีนะ”
(ฝันีนะ)
สิ้นสุเสียนั้นผม็วาสายโยทันที ไม่อบอะไรลับไป
่อนะเอนหลัพิับหัวเียแล้วหลับาล้าๆ
อยู่ีี็่วึ้นมาเยเลยแฮะ
บาที อนนี้ผม็วระนอนไ้แล้วล่ะนะ…
ความคิดเห็น