คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ฉัน ควอน ยูริ 100%
‘ฉัน ควอน ยูริ’
‘ฉัน ควอน ยูริ’
Yuri Mode
“ว่าไงจ๊ะ ลูกสาว” ฉันเบื่อประโยคนี้ที่สุด
“หมายถึงเรื่องอะไรอีกล่ะคะ” แสนจะเหนื่อยจริง มีแม่ความจำดี
“ก็เรื่อง... ไหนล่ะจ๊ะแฟนลูก จะครบกำหนดแล้วนะ อีกกี่วันนะ..โฮะๆ 30กว่าวัน” ควอนเซงเฟ้ย
“มีก็แล้วกันค่ะ เตรียมตัวไว้เลย อีกเดือนนึง หนูจะพาแฟนมาให้แม่ดูตัว” เฮอะ ไม่มีสักคนทำไงดี
“ฉันจะได้ลูกเขยแล้วหรอเนี่ย อยากเห็นคนโง่คนนั้นจริงๆเลย”
“เชอะ แฟนหนู หล่อ เก่ง เพอร์เฟ็คท์นะแม่ ไม่เชื่อคอยดู” จะไปหาใครดีเนี่ย
“โอเคจ้ะ แม่จะคอยดู ฮุฮุ”
“ค่ะ แม่ หนูจะออกไปเที่ยวอ่าค่ะ ได้มั้ย” แม่ฉันไม่ค่อยปล่อยให้ไปเที่ยวไหนเลยต้องออดอ้อนซะหน่อย
“จะไปเที่ยวหรือรีบไปหาใครมาเป็นแฟนให้ทันกันแน่จ๊ะ” ฉันไม่อยากจะไปแล้วนะ
“หนูบอกว่าหนูมีแล้วไง ไม่งั้นหนูจะบอกแม่ได้หรอว่าแฟนหนูเป็นยังไงน่ะ” หลอกลวงสิ้นดี ฉันจะตกนรกมั้ยเนี่ย
“จ้ะๆ ไปเถอะลูก” เยส!
“หนูรักแม่ค่ะ” ถ้าแม่ไม่จับหนูคลุมถุงชน
ฉันขับรถมินิคูเปอร์คันโปรดออกมาจากบ้าน วันนี้ขอแต่งตัวแบบที่เป็นฉันนิดนึงละกันไม่มีใครจำได้หรอก ส่วนอุปกรณ์ปลอมตัวก็เรียบร้อย เพราะทุกอย่างมันอยู่ในตัวชั้นไง! กางเกงขาสั้นอยู่ในกางเกงยีนส์เดปที่ กว่าจะยัดลง ส่วนเสื้อยืดก็อยู่ในเสื้อคลุม รองเท้า ส้นเตี้ยหุ้มส้นไม่น่าแปลก แว่นตาหนาเตอะกับกระเป๋าผ้าเฉิ่มๆใบใหญ่ๆก็อยู่ในกระเป๋าพราด้าสุดหรู ต่อไปก็คือแว่นตาดำอันเท่าควาย เจ๋งมาก! ควอนยูริ(กะให้มี2in1 เลยเรอะ)
เท่านี้ก็คงไม่มีใครจำยัยยูริหัวหน้าห้องสุดเฉิ่มได้แล้วหละ(มั้ง)
---------------------------------------------------------------------------------------
ต่ออีกไม่กี่เปอร์เซนต์ค่ะ
“แต่งหน้าเพิ่มอีกหน่อยก็ได้มั้ง”ฉันขยับกระจกส่องหลังดูหน้าตัวเอง แล้วจัดแจงโบ๊ะหน้าให้เรียบร้อย แค่นี้ควอน ยูริสาวเปรี้ยวคนเดิมก็กลับมาแล้ว
เมื่อโบกเครื่องสำอางเสร็จฉันก็ขับรถต่อไปยังจุดมุ่งหมาย เพื่อช็อปปิ้งหลังจากทำใจมานานเพราะกลัวใครเห็นแล้วจำได้ แต่กิเลสมันกินหัวซะก่อน เลยอดทนรอจนถึงเวลานั้นไม่ได้ต้องมาช็อปซะก่อน ฉันเบื่อสภาพยัยแว่นเฉิ่มเบ๊อะเต็มทีแล้วนะ เมื่อไหร่ฟ้าจะประทานคนคนนั้นมาให้ฉันซะทีเนี่ย
เอี๊ยดดดดดดดด#!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“บ้าเอ๊ย!”ฉันสบถแรงเกินไปหรอ
ฉันขอเดินลงไปดูหน้าไอ่คนที่มันจะแย่งที่จอดรถฉันหน่อยเถอะ ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ!(รู้รึไงว่าคนนั้นเขาเป็นหญิงหรือชายน่ะริ)
“นี่คุณ! กรุณาขยับรถให้ดิฉันด้วยนะคะ”ฉันพูดดูดีแฮะ
“ขอโทษนะครับ ผมไม่รู้ว่าคุณจะจอด” เขาเลื่อนกระจกลงมาคุย
“แล้วคุณตาบอ.....”ฉันพูดอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ แทบไม่เชื่อสายตา ฉันเลื่อนแว่นกันแดดอันเท่าควายลงมา
“คุณ...หน้าคุ้นๆนะครับ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน” ฉันรีบใส่แว่นไปเหมือนเดิม ใช่แน่ๆ เอาไงดียูริ เธอคิดสิ
“ฉันไม่รู้จักคุณ ไม่เคยเห็นหน้าด้วยเพราะฉันเพิ่งกลับจากอังกฤษเมื่อวานนี้หลังจากที่อยู่ที่โน่นมาสิบกว่าปี เพราะฉะนั้นฉันไม่เคยเจอคุณ! กรุณาขยับรถของคุณออกไปด้วย”อย่างน้อยฉันก็กลับมาเมื่อ 2 ปีที่แล้วนะ
“เดี๋ยวสิคุณผู้หญิง! ..คุณรู้ตัวมั้ย ว่าโกหกไม่เนียนเอาซะเลย” ฉันกำลังจะเดินกลับไปที่รถ แต่เขาจับข้อมือฉันไว้ให้หันหน้าไปหาเขาเสียก่อน ทำไมเขาถึงต่างจากเมื่อวานนักนะ
“อะไรของคุณ ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วยค่ะ! เขาจะทำร้ายฉัน ช่วยด้วยค่ะ!..อุ๊บ” ฉันกำลังตะโกนขอความช่วยเหลือคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นให้ช่วย แล้วก็ได้ผล คนหันมามองเต็มเลย แต่ไอ้บ้านี่ก็เอามือมาปิดปากฉันไว้ซะก่อน
“ไม่ต้องหันมามอง! มันเป็นเรื่องของคนเป็นแฟนกัน ใครไม่เกี่ยวอย่ายุ่ง!” ถ้าเป็นเวลาปกติของยัยยูริจอมเฉิ่มฉันจะเขินให้ดูอยู่หรอก แต่ทำไมวันนี้โหดจังนะ
“ว่าไงสาวน้อย เธอคิดว่าฉันจำเธอไม่ได้งั้นหรอ” เขาพูดจบก็ถอดแว่นฉันออก ทำไมเขาถึงจำได้ล่ะ
“นี่!คุณ”
“ว่าไง ควอนยูริ”อ๊ากกกกกกกกกกกกก แน่นอนร้อยเปอร์เซนต์ จำได้เป็นอย่างดี
“อะไรของคุณ ฉันชื่อ ซอจูฮยอนต่างหากเล่า” ฉันขอโทษนะซอ
“เธอโกหกฉันไม่ได้หรอกนะ ซอจูฮยอนหรอ!น้องซีวอนสินะ เฮอะ~ ฉันยังไม่เคยเห็นเธอแต่งหน้าซักครั้ง” ทำไมเขาต้องรู้ดีด้วยเล่า ฉันจะทำไงดีล่ะทีนี้
“งั้นหรอ ถ้างั้นคุณก็จำคนผิดแล้วแหละ ขอตัว” ฉันสะบัดมือจนหลุดแล้วเดินไปที่รถ
“คิดว่าจะหนีฉันพ้นหรอควอนยูริ!” อ๊ากกกกก ลอยๆๆละลิ่ว ไอ้หน้าจีนนี่ มันอุ้มฉ้านนน
“นายจะทำบ้าอะไร! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” เขาอุ้มฉันแล้วยัดฉันเข้าไปในรถเขาทางประตูคนขับ ไอ้บ้านี่กะไม่ให้ฉันหนีได้เลยใช่มั้ย
“ข้ามไปนั่งเบาะข้างๆฉัน ถ้าคิดจะหนี ฉันไม่รับรองความบริสุทธิ์ของเธอ” คำพูดของเขาทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นมาแหงๆ ไอ้บ้านี่หื่นไม่รู้จักที่ และฉันก็ต้องตกเป็นเบี้ยล่างทำตามเขา
“แล้วรถฉันล่ะ”
“ไม่ต้องห่วง”เขาออกรถ
“ได้ไง มันรถฉันนะ ยังไม่ได้ดับเครื่องเลยด้วยซ้ำ”
“ฮัลโหลฉัน ฮันคยอง” เขาได้ฟังที่ฉันพูดรึเปล่าเนี่ย
“นี่นาย!”
“ไปเอารถมินิคูเปอร์ ที่จอดขวางโลกที่ห้าง...แล้วเอารถคันนั้นไปส่งที่คฤหาสน์ตระกูลควอนเดี๋ยวนี้” เขากดตัดสายทิ้ง แล้วหันมามองหน้าฉัน
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นยูริ”
“นายรู้ทุกอย่าง”
“คิดว่าไงล่ะ”
“นายรู้ได้ไง”
“เธอไม่เรียกฉันว่าพี่ฮันคยองแล้วหรอ” ฉันจำเป็นด้วยหรอ
“นายมันไม่น่าเคารพ”
“เธอมันก็ไม่น่าคบเหมือนกันแหละ เราก็เหมาะกันดีนะ”
“แล้วนายจะพาฉันไปไหน”
“เดี๋ยวก็รู้”
------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่ออีกเกิน 30%ค่ะ
ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นอีก อึดอัดเป็นบ้าเลย นายนี่ก็ขับรถหน้าตายอย่างเดียว ว่าแต่เขาเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงรู้ทุกเรื่องเกี่วกับฉัน
~ก๊อกๆ~
“อะไร” ฉันหันไปถามเขาที่ยืนทุบกระจกอยู่
“........”เขาพูดภาษาปาก ซึ่ง ยูริคนนี้ฟังไม่รู้เรื่อง
“พูดอะไรของนายเนี่ย”ฉันเปิดประตูรถลงไป แล้วพูดกับเขา
“ลงมาซะที ไปกับฉัน!”เขาออกคำสั่งแล้วลากฉันไปไหนซักที่ ฉันพึ่งสังเกตว่าที่นี่เป็นตึกสูงๆ สีขาว มีหน้าต่างเยอะๆ เฮ้ย!นี่มัน
“จะไปไหนอ้ะ”ฉันหันไปถามเขา
“ห้องฉัน แล้วฉันจะได้ทุกอย่างจากเธอ”เฮ้ย! หมายความว่าไง
“ไปทำไม”
“ฉันจะช่วยเธอเอง”
“อะไรของนาย”
“เดี๋ยวก็รู้ เข้าไป”เขาผลักฉันเขามาในลิฟต์
“เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ”เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เพราะว่าตอนนี้ฉันกันนายนี่อยู่ในลิฟต์กันสองคน ไม่งั้นมันจะกล้ามองเรอะ
“หมายถึงเมื่อวานนี้หรอ”ฉันเงยหน้าขึ้นไปทางเขา และก็พบว่าเขากำลังโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
“ทำอะไรของนายน่ะ”ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดมากกว่านี้ฉันก็รีบเรียกสติเขาไว้ก่อน
“เธอแต่งหน้าด้วย หอมดีนะ ฟุดฟิดๆ”ไม่พูดเปล่ายังจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีก
ติ๊ง!โชคดีมากเสียงลิฟต์ดังพอดี
“ตามมา”เขาลาก(อีกแล้ว)ฉันไปแล้วอ้ะ
“ฉันเดินเองได้น่า”
“เธอดื้อ”
“ไม่ เธอดื้อมากต่างหาก” ไอ่บ้าเอ๊ย
ติ๊ด~ (โปรดจินตนาการว่าเป็นเสียงรูดคีย์การ์ดนะคะ)
ตุ้บ! ไม่ต้องนึกว่านายนั่นตดนะ มันเหวี่งฉันลงโซฟาต่างหากเล่า
“ตกลงนายมีเรื่องอะไรกับฉันกันแน่” ฉันเปิดประเด็น
“เล่าเรื่องทั้งหมดมา”
“เรื่องอะไร”
“ทำไมเธอต้องปลอมตัวเป็นยัยเฉิ่มนั่นด้วย ทำไมต้องรัดหน้าอกด้วยเวลาปลอมตัวเป็นยัยเฉิ่ม ไม่มีใครเขาสังเกตขนาดคับCเธอหรอก”ไอ้ทะลึ่ง
“อย่างน้อยก็นายนั่นแหละ แล้วนายรู้ขนาดฉันได้ไงนายเป็นใครกันแน่”
“เดี๋ยวก็รู้”
“ฉันเกลียดประโยคนี้ของนายที่สุก เอะอะเดี๋ยวก็รู้เดี๋ยวก็รู้”
“เดี๋ยวก็รู้”อ๊ายยยยยยยไอ่บ้า
“เล่าความจริง ถ้าโกหก ฉันไม่รับรองความบริสุทธิ์ของเธอ”เห็นเวอร์จิ้นของฉันเป็นอะไรเนี่ย เอามาล้อเล่นอยู่ได้ แล้วมันก็ทำให้ฉันล้มเลิกความคิดทันทีที่จะโกหกเขา
“ก็คือว่า แม่จะให้ฉันหมั้นกับใครไม่รู้ แล้วฉันก็บอกแม่ว่าภายใน2ปีฉันจะหาแฟนที่เพอร์เฟ็คท์มาให้แม่เชยชมแล้วจะได้ไม่ต้องหมั้นกับไอ้หมอนั่น ฉันก็เลยต้องปลอมตัวให้เห่ยเฉิ่ม เพื่อตามหารักแท้ แล้วย้ายโรงเรียนมาเพื่อไม่ให้คนรู้จัก ฟังดูแล้วงี่เง่าเนอะ”ฉันเล่ายาวเหยียด แล้วถอนหายใจ
“เหลืออีกกี่วันจะครบกำหนด แต่ฉันว่าแม่เธอคงจะลืมแล้วมั้ง”คาดผิดแล้วนายประธานนักเรียน
“ลืมบ้าลืมบออะไรเล่า เมื่อเช้ายังนับถอยหลังให้ฉันอยู่เลยตอนนี้ก็อีกเดือนนึง”
“แม่เธอความจำดีเนอะ”
“แล้วตกลงว่านายเป็นใครกันแน่ ถ้าโกหก ฉันไม่รับรองความบริสุทธ์ของนาย” นายนี่หน้าเหวอเล็กน้อย
หมับ~ จะพาฉันไปไหนอีกเนี่ย
“ปล่อยฉัน”
“...”
“ปล่อยเซ่ นายฮัน ปล่อยโว้ย”
“ไม่น่ารักเลยนะ พูดโว้ยได้ไง”
“ทำไมอ้ะ ฉันไม่เห็นนายเป็นรุ่นพี่อีกต่อไปแล้ว”
“งั้นหรอ เธอก็ไม่ใช่รุ่นน้องฉันเหมือนกันแหละ ไปสิอยากเปิดซิงฉันนักนี่”เขาสะบัดฉันลงกับเตียงในห้องนอนเขา ไอ้บ้านี่หื่นไม่รู้จักที่อีกแล้วมันห้องนอนนะ
“ฉันล้อเล่นน่า ขำๆนะ...คะ”ฉันกลัวเขามากเกินไปมั้ยเนี่ย
“ฉันไม่ขำ” เขาพูดแล้วโน้มใบหน้า(ที่ฉันเคยคิดว่าหล่อมาก)เข้ามา
“ฉันขอโทษค่ะ รุ่นพี่อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ”ฉันรีบส่งเสียงโวยวายและก็ไหว้เขาด้วย ยูริคนนี้เพิ่งยอมก้มหัวให้นายคนแรกนะนายฮัน
“หึ..หึ ฉันช่วยเธอได้ สนใจรึเปล่า”
“นายช่วยฉันได้หรอ”เขาหันมาค้อนฉัน
“รู้แล้วค่ะ รุ่นพี่ช่วยฉันได้หรอคะ” ค่อยดีขึ้นมาหน่อยอย่างน้อยก็ไม่มองค้อนฉัน
“ได้สิ ฉํนจะทำตัวเป็นแฟนเธอจนกว่าแม่เธอจะเลิกคลุมถุงชนเธอ”หาาาาา!!!
“นาย..เอ่อ..รุ่นพี่รู้ได้ไงคะว่าจะผ่านเกณฑ์แม่ฉัน”
“กลับไปเดี๋ยวเธอก็รู้”
“ค่ะ”
“ไปฉันจะไปส่งเธอเอง”ระหว่างนั้นตั้งแต่เดินจากห้องรุ่นพี่มาก็ไม่มีบทสนทนา(อีกแล้ว)จนถึงบ้านฉัน
“นี่ พรุ่งนี้ฉันจะมารับ” ฉันหูฝาดหรอ
“ฉันไปเองได้ค่ะ”
“พรุ่งนี้ฉันจะมารับเธอหน้าซอยทางเข้าบ้านเธอ เดินออกมาละกัน ลงไปได้แล้ว” หลังจากที่เขา(ถีบ)ส่งฉัน ฉันก็ดินเข้ามาในบ้าน และแล้วแม่ก็เดินออกมารับฉันทั้งๆที่ยังเดินไม่ถึงตัวบ้านด้วยซ้ำ
“แม่มีไรรึเปล่าคะ”นี่คือคำทักทายของฉัน
“นี่ลูกกับฮันไปถึงไหนกันแล้ว มีแฟนเป็นพ่อฮันก็ไม่บอกแม่”อะไรเนี่ยแม่รู้จักนายนี่หรอ
“แม่รู้ได้ไงอ้ะ”ฉันเล่นตามน้ำไป
“ก็คนที่เอารถมาส่งเขาบอกว่า ฮันคยองให้เอามาส่ง แล้วตอนที่คุยโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกำลังพูดอะไรซักอย่าง เสียงลูกหรอ” เจ๋งมากรุ่นพี่ ไม่นึกว่าคุณแม่จะรู้จักรุ่นพี่ด้วย
“ค่ะ”
“แม่จะได้ลูกเขยแล้วหรอเนี่ย งั้น อีกสองวันจะวันเสาร์แล้วเนอะ แม่จะให้ลูกได้เจอคู่หมั้นลูกซักครั้ง รู้จักกันไว้ก็ดี” นึกว่าจะจับคลุมถุงชนซะแล้ว
“ค่ะหนูขอตัวก่อนนะคะ”
“จ้ะไปเถอะๆ ว้าว! ลูกฉันตาถึงแฮะ” ฉันเดินขึ้นบ้านไป
“นายเป็นใครกันแน่นะ”
Hankyung
“เริ่มจะสนุกแล้วสิ หึหึ”
ตามที่บอกว่า100%วันจันทร์ค่ะ
ตอนหน้าเราจะมารู้กันว่าใครเป็นคู่หมั้นยูริ
คงทายไม่ยาก นะคะ
ความคิดเห็น