U & Me เสี่ยวนัก รักซะเลย(fic sj + snsd)

ลำดับตอนที่ #10 : หัวหน้าห้อง งานเข้า~ + ฉันพอใจ!

 หัวหน้าห้อง งานเข้า~ + ฉันพอใจ!

??? … Mode

                ในที่สุดการสอนครึ่งวันนี้ก็จบลงซะที อยากกลับบ้านจัง แต่ก็ไม่ได้สิ อาจารย์ไม่ปล่อยนี่นา

“ขอพบหัวหน้าห้องม.5และม.6ทุกห้องที่อาคารSEENในเวลานี้ด้วยค่ะ ประกาศ ขอพบหัวหน้าห้องม.5และม.6ทุกห้องที่อาคารSEENในเวลานี้ด้วยค่ะ” โอ้โหเรียกตอนที่อาจารย์พึ่งจะปล่อยเนี่ยนะ อาจารย์คิดยังไงกันแน่เนี่ย ข้าวเช้าฉันยังไม่ได้กินเลยนะ กลางวันก็คง...อด ฉันรีบวิ่งไปที่อาคารนั่นทันที

“นักเรียนมาครบ12คนรึยัง 1 2 3....12 ครบสินะ” ไม่ทราบว่าอาจารย์จะถามทำไมคะว่าครบรึยังในเมื่อก็ต้องนับอยู่ดี

“ในเมื่อครบแล้ว  อาจารย์มีเรื่องจะแจ้งให้ทราบ ใน2เดือนครึ่งนี้โดยประมาณ คงจะรู้กันอยู่ว่าอยู่ในช่วงเตรียมงานกีฬา อาจารย์อยากจะขอแรงจากพวกเธอห้องละ 4-5 คนโดยใน4หรือ5คนจะต้องมีผู้ชายด้วยอย่างน้อย 1 คน และหัวหน้าห้องทุกคนต้องอยู่ในกลุ่มนั้นๆด้วย สรุปก็คือพวกเธอหาคนอีก3 คนในห้องเธอและ1ในนั้นต้องเป็นผู้ชาย อาจารย์ให้เวลาถึงพรุ่งนี้ ตอน12.00น. หัวหน้าห้องทุกห้องต้องนำรายชื่อมาส่งไม่งั้นอาจารย์จะไปหาถึงห้องแล้วทำโทษพวกเธอและสำหรับรถในการไปที่โรงเรียนเจ้าภาพทางโรงเรียนมีรถบัสจัดส่งให้ หรือพวกเธอจะไปเองก็ได้แค่นี้แหละ แยกย้ายได้” โอ้โหแล้วฉันจะไปหาใครดีล่ะเนี่ย ฉันเดินไปเรื่อยๆ..ๆ..ๆ ตามทางไปโรงอาหารเพราะท้องคร่ำครวญอย่างแรง

“นี่ยัยหัวหน้า เธอเห็นซอฮยอนมั้ย” อ้าวนี่มันคยูนี่นา

“ฉันไม่เห็นหรอก”ฉันตอบเซงๆ

“ไม่เป็นไรๆ ขอบคุณ” เขาพูดก่อนเดินจากไป

Seohyun Mode

                ตอนนี้ฉันเดินเล่นมาเรื่อยๆ เพื่อย่อยอาหารเพราะเพิ่งจะกินข้าวอิ่ม และกำลังจะไปที่สวนหลังโรงเรียนซึ่งลมเย็นมาก แต่เสียดายที่ต้องมาคนเดียว เพราะพี่แท้ๆเลยพี่ซีวอน ฉันไม่น่าแนะนำให้พี่รู้จักกับยุนอาเลย พี่ขโมยยุนอาฉันไปทุกวันแล้วก็ปล่อยให้ฉันเดินไปเดินมาในโรงเรียนนี้อย่างอโลนเป็นบางทีที่คยูไม่มาแกล้งฉัน  และผลจากการเดินของฉันก็สำเร็จในที่สุดฉันก็มาถึงสวนแห่งนี้ ซึ่งไม่มีคนเลยอาจจะเป็นเพราะอาจารย์ให้ฟรีครึ่งวันอีกแล้วเลยมีนักเรียนบางคนโดดออกไปล่ะมั้ง

“เย็นดีจังเลย ง่วงอ้ะ ฮ้าววววว~” อยากงีบจัง

“นี่ๆ ยัยต๊องหาวเบาจังเลยนะ ฉันได้ยินตั้งแต่ยังเดินอยู่ข้างๆโรงเรียนแน่ะ”ไอ่บ้านี่มาทำไมเนี่ย

“อย่ามาเวอร์แถวนี้ได้มั้ย มีอะไรก็ว่ามา ฉันจะนอนแล้วนะพ่อสารถี” ฉันหันไปพูดกับเขา

“ป่าวๆ ตอนแรกว่าจะบอกให้เธอไปรอฉันที่หน้าโรงเรียน แต่คิดไปคิดมาฉันอยู่ก่อกวนเธอที่นี่ดีกว่า”เขาพูดแล้วนั่งลงข้างๆฉัน สงสัยนายนี่จะโรคจิตแฮะ

“นายจะมากวนไรฉันนัก ไปที่ของนายสิ ฉันจะงีบแล้ว”

“นั่นคือความคิดที่ดี”

หมับ~  เขาจับแขนฉันที่เท้าพื้นดินอยู่แล้วก็ยกขึ้นพร้อมกับเอนตัวนอนลงมา

“นายไปนอนที่อื่นไปได้รึไง”แม่จ๋า หนูง่วงงงงงง@_@

“ไม่ได้”เขาพูดแล้วหลับตาลง

“ทำไมอ้ะ ก็ฉันง่วงอ้ะ”

“ก็ฉันพอใจไง”

“ฉันง่วง”

“มันเรื่องของเธอ ฉันจะนอนแล้วงียบๆไม่งั้นฉันจะขย้ำเธอ หึหึ”แล้วเขาก็หายใจลึกเป็นจังหวะมากขึ้น ฉันควรจะนั่งหลับสินะ

เวลาเลิกเรียน(ปกติ)

แจ๊บ ๆ ๆ~

“อือ ฮือ~”

“ตื่นแล้วหรอ”

“ก็ตื่นแล้วสิพี่ถามอะไรแปลก”

“เธอก็ตัวไม่ร้อนนี่”พี่ซีวอนเอามือมาอังหน้าผากฉัน

“ก็ฉันไม่ได้ป่วยไง”

“ป่าว ฉันไม่ใช่พี่เธอนะยัยบ๊อง”

“อ่าว เสียงอย่างนี้มีคนเดียว มนุษย์โรคจิตคยูฮยอน โฮะโฮะ”ฉันพูดแล้วปรบมือ

“เมื่อไหร่จะลุก”

“นายอ่ะแหละเมื่อไหล่จะลุกนายหนุนตักฉันอยู่นะ”

“ช่วยลืมตามาดูหน่อยได้มั้ยว่าใบหล้าหล่อของฉันอยู่ตรงส่วนไหน”

 ปิ๊ง~

“อ้าว!”

“อ้าวอะไรล่ะ เธอหนุนตักฉันอยู่นะ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตั้งแต่ฉันคิดสงสารเด็กนั่งหลับคอพับคอเอียงไง”

---------------------------------(ต่อเลยจ้า~)-------------------------------------------

“ขอบใจละกัน”ฉันพูดเบาๆ

“นี่ๆ กลับกันเถอะ”จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปนาน

“อ่อ...อืมๆ” แล้วเขาก็ลากฉันที่นั่งอยู่ขึ้นมาและลาก(อีกแล้ว)ไปกับเขาด้วย

“นายจอดรถนายไว้ที่ไหนเนี่ย”

“ที่จอดรถสิ...ถามได้”สรุปว่าฉันผิดหรอที่ถามนาย

“แล้วนี่มันไม่ใช่ทางไปที่จอดรถนะ อีกอย่างฉันกระเป๋าฉันก็กองอยู่ตรงหน้าอาคารSEENด้วย”

“ผ่านพอดีเลย”

“ผ่านอะไร”

“ก็ผ่านอาคารนั่นพอดีไง ตอนแรกจะพาเธอไปรอที่โรงอาหารไงเดี๋ยวฉันเอารถมารับ”

“จริงๆแล้วนายให้ฉันไปเองก็ได้นะ โรงอาหารอยู่แค่นี้เอง”

“ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉํนถึงไม่อยากให้เธอเดินไปคนเดียว ฉันคงห่วงเธอมั้ง”เฮ้ย! นี่เขินนะ

“ฉันรู้ว่านายห่วงว่าจะโดนแม่นายบีบคอตายมากกว่าที่ดูแลว่าที่ลูกสะใภ้ไม่ดี”ฉันพูดแก้เขินไปงั้น

“ไม่อ้ะ...ฉันคิดว่าถ้าแม่ฉันไม่ขู่ไว้ยังไงฉันก็จะทำอย่างนี้”

“-//////-”

“ถึงแล้วไปเอากระเป๋าเธอซะ” ไอ่บ้าเอ๊ยเมื่อกี๊ยังพูดให้เขินอยู่เลย เมื่อฉันเดินไปหยิบกระเป๋าก็พบกับคนบางคน โอ๊ะโอ หัวหน้าห้องที่เคารพนี่เอง หน้าเครียดเชียว

“อ้าวซอ”หัวหน้าห้องฉัน(ใครเอ่ยทายซิ)ทักขึ้นเมื่อเห็นฉันเดินผ่านหน้าไป

“แฮะๆ”ทำไมฉันทักปัญญาอ่อนอย่างนี้ล่ะ

“นี่ซอ เธอพอจะช่วยหัวหน้าอย่างฉันได้มั้ย...ฉันไม่อยากเป็นหัวหน้าห้องเลย”

“มีอะไรให้ฉันช่วยหรอ”

“ก็เมื่อกลางวันอาจารย์เรียกหัวหน้าไปพบแล้วบอกให้หาคนไปช่วยงานที่โรงเรียนเจ้าภาพกีฬาน่ะห้องละ 4-5คนต้องมีผู้ชายด้วย1ฉันยังหาไม่ได้เลย ขาดอีก3 ผู้ชายด้วยฉันจะร้องไห้ ถ้าพรุ่งนี้ส่งรายชื่อให้อาจารย์ไม่ได้ฉันโดนทำโทษแน่”ยูริพูดหน้าเซง

“ฉันไปได้นะ มีผู้ชายผู้หญิงครบเลย” ฉันบอกยูริยิ้มออกมา แต่เธอจะใส่แว่นฉันว่าเธอก็สวยออกนะ

“จริงอ้ะ มีใครบ้างหรอ”

“ฉัน ยุนอา แล้วก็คยูฉันจะบังคับเขา”

“ขอบใจมากนะ ซอ แต่เธอแน่ใจหรอว่าคยูจะไปด้วยเขายิ่งเฉื่อยๆชาๆอยู่ทั้งห้องไม่ค่อยมีใครคุยกับเขานะ เห็นแต่เธอที่กล้าคุย”

“หรอ ฉันก็ไม่เห็นว่าเขาจะผิดแปลกนี่นา เอาน่าเดี๋ยวฉันคุยกับเขาให้ ไปก่อนนะแล้วพรุ่งนี้จะมาบอกว่าเขายอมแน่ๆไปนะ บายๆๆๆ”

“จ้ะ บ๊ายบาย”ฉันล่ำลายูริแล้วเดินออกมา เขาก็ยังรออย่างกระฟัดกระเฟียดเป็นหมาบ้า

“ทำไรของเธอเนี่ย นานชะมัด” เขาถามคำแรกเมื่อเห็นฉัน

“คุยกับเพื่อนอยู่...มีไรมั้ย”ฉันถามหน้าท้าทาย

“ป่าว...แค่เป็นห่วงง่ะ ไปกันเถอะ”แล้วเขาก็จับมือฉันเดินไปด้วยกัน

“-////-“แล้วสิ่งที่ฉํนทำได้คือ เดินเขินอย่างเซงๆ

“เธอรออยู่นี่ก่อนนะ”เสียงของเขาทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ นี่ฉันเป็นไรไปเดินไม่ชนใครก็ดีแค่ไหนแล้ว

“อืม ..เอาไรมั้ย เดี๋ยวซื้อให้”ฉํนเพิ่งสังเกตว่าอยู่หน้าโรงอาหารจึงถามเขาไป

“ไม่หละ  รอก่อนนะ”

Listen to me  Show me Show me อา อี โท ทึน อิล รี ยา ♬ ~ อ่าาา มันสั่นด้วยหละ(ทำไมซอปัญญาอ่อน)

“โหล มีไรป่าวพี่” ฮะๆ ไม่ต้องสงสัย   พี่ชายที่รัก

(ก็แค่จะบอกว่า วันนี้ไม่กลับบ้านนะ จะไปค้างกับด๊องมันน่ะ)

“อย่าลืมไปส่งยุนอานะ” แฮะๆ ตอนนี้พี่ซีวอนกำลังหาวิธีพิชิตใจยุนอาอยู่ค่าาา~ซออยากมีพี่สะใภ้เป็นเพื่อนตัวเอง

(แน่นอน น้องรัก)อี๋~ เลี่ยน

“โอเคอ้อ ..ยุนอยู่กับพี่มั้ยตอนเนี้ย”

(อยู่ จะคุยหรอ แปบนะ  นี่เหม่ง ยัยเหม่งยุน ยัยงก มานนี่เพื่อนเธอจะคุยด้วย....อะไรเล่าก็มาแล้วนี่ จะเรียกไรนัก ...ก็ฉันเห็นเธอไม่หันน่ะ...ก็ยังไม่พอใจจะหันนี่...)แล้ววันนี้ฉันจะได้คุยกับยุนมั้ย ซอเซงเลย

(ฮัลโหล ซอหรอมีไร)ในที่สุดก็ได้คุย

“ก็ จะบอกว่า ฉํนบอกหัวหน้าห้องเราไปว่าเธอจะไปช่วยงานด้วยน่ะ”

(หา??งานไรอ้ะ)

“งานกีฬาไง  ไม่ต้องห่วงเธอมีคนไปรับไปส่งอยู่แล้ว”

(ไม่ไปได้มั้ย)

“เอาน่าถือว่าช่วยยูริละกันนะ ถ้ายูริหาไม่ได้ยูริก็ถูกทำโทษ นิดหน่อยเองน่านะ”

(โอเคๆ ก็ได้)

“แค่นี้ก่อนนะ กลับบ้านดีๆล่ะ”

(มันจะดีมากถ้าพี่แกไม่ตามฉันอย่างนี้นะซอ โอเคพรุ่งนี้เจอกันนะ บาย)

“บาย”ฉันกดตัดสายแล้วยืนรอต่อไป

                ปรี๊นๆๆๆ

“ยัยบ๊องขึ้นรถ เร็วเข้าเดี๋ยวรถติด”คยูลงกระจกเรียกฉัน ฉันจึงรีบวิ่งไปขึ้นรถ

“นี่นาย  ฉันมีเรื่องจะบอก”ฉันพูทันทีที่ปิดประตูรถเรียบร้อย

“ว่า..”

“คือฉันบอกยูริว่า นายจะไปช่วยงานกีฬาอ้ะ ก็อาจารย์ต้องการให้มีคนช่วยห้องละ4-5คนนี่”

“ทำไมต้องฉันล่ะ”

“ก็หน้านายดูมีน้ำใจไง ถ้านายไม่ไปฉันจะฟ้องแม่นาย”

“อืม ไปก็ได้”เขาว่าง่ายแฮะ

“ดีมาก”

“แต่ ตอนนี้เธอต้องไปบ้านฉันก่อนนะ”

“ไปทำไมล่ะ”

“ไม่รู้แม่อยากเจอ”

“แม่นายจะไปเที่ยวต่อแล้วหรอ”

“อืม มั้ง”บทสนทนาเราจบแค่นี้แล้วเขาก็ขับรถไปปบ้านเขาต่อไป........
-------------------------------------------------------(100%)-------------------------------------------

ครบ100แล้วค่ะ ตามที่บอกว่าดึกๆ(เกินไป)

สัญญาค่ะตอนหน้าฮันริแน่นอนแล้วอาจจะมีวอนยุนค่ะ

ด๊องเจสอาจจะตอนต่องไปพร้อมบอมแทนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ Good Night!!