คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : มีเรื่อง หึ...หึ 100%
5 : มีเรื่อง หึ...หึ
>> Tiffany Mode <<
อ๊อดดดดดดดดด~! เสียงออดโรงเรียนบอกว่าหมดเวลาเรียน ในที่สุดก็ถึงเวลากลับบ้าน
“พวกเธอ จะไปไหนกันต่อรึเปล่าอ้ะ” เจสสิก้าถามขึ้น
“ฉันไม่ไป แต่ทิฟฉันไม่รู้” แทยอนตอบเจสแล้วเจสก็หันมาทางฉันอย่างต้องการคำตอบ
“ฉันก็ไม่ไปไหนหรอก ทำไมหรอ”
“ไปรอเก็บศพยัยรุ่นน้องพวกนั้นกับฉันหน่อยสิ”
“ใครหรอ” คราวนี้เป็นแทที่ถาม สงสัยยัยนี่จะลืมซะแล้วว่าวันก่อนที่ไปกินหาอะไรกินด้วยกันบังเอิญยัยเจสดันไปสบตาพวกรุ่นน้องโรงเรียนอื่นจนโดนยัยพวกนั้นท้าตบ
“อะไรยัยนี่ลืมซะแล้ว ก็วันนั้นไงที่พวกเราไปหาอะไรกิน แล้วฉันไปมองสบตายัยพวกรุ่นน้องปัญญาอ่อนโรงเรียนเด็กเน่าๆพวกนั้นไง ยัยพวกนั้นเลยท้าตบแกก็บอกอยู่ว่าให้ตบกับมันไปเลยทำเป็นจำไม่ได้”
“อ่อ โทษที ฉันลืม” ยัยนี่มันปลาทอง
“นี่ สาวๆเย็นนี้ว่างมั้ยไปเที่ยวกัน” ดงแฮขี้เล่นพูดขึ้น
“ไม่ว่าง” เจสตรงจังเลย
“แต่พวกฉันอยากไปกับพวกเธอ” ทึกพูดแปลกๆ
“นายหมายความว่าไง”ฉันถามไปเพราะสงสัย
“ฉันก็หมายความว่า พวกเธอไปไหนพวกฉันไปด้วยไงล่ะ”
“ใช่ๆ”ดงแฮรับ
“แต่ฉันไม่ไปนะ ฉันต้องกลับบ้านกับน้องสาว”คราวนี้ซีวอนพูด น่าสงสัยจริง
“นายแน่ใจว่าน้องสาวไม่ใช่ “เพื่อน” ของน้องสาว” เจสสิก้าพูดแทงใจอีกละ
“เออน่าๆๆ ฉันจะไปไหนอย่าอยากรู้เลยน่าไปนะ” ซีวอนพูดจบก็เดินออกไป
“นี่ๆ พวกเธอจะไปไหนกันหรอ” ดงแฮหันมาถาม
“ไปจัดการรุ่นน้องปัญญาอ่อน ไม่รู้จักเจสซะแล้วบังอาจมาท้าฉันตบ” เจสพูดพรางทำหน้าโหด
“ฉันจะไปให้กำลังใจเธอนะ”ดงแฮเหมือนนายจะจีบเจสนะ
“ไปสิยืนทำไม เดี๋ยวโดนหาว่าป๊อดนะ” คราวนี้ฉันพูดเพราะเห็นว่าเลยเวลาเลิกเรียนเกือบ10นาทีแล้ว
“จริงสิ ไปไงอ้ะ”แทเอ้ย เดินไปมั้ง
“นั่งรถไปซิถามมมาได้ ยัยรั่วเอ๊ย” เจสพูด
“แล้วรถใครอ้ะ”
“ทิฟแกเอารถมาป่ะ”
“ไม่อ้ะ มากับทึกไม่เปลืองน้ำมันดี” เหมือนว่าฉันงกเลยเนอะ
“ไปรถทึกจบ”เจสสรุปง่ายๆโดยที่ลีทึกก็ไม่ได้ขัดข้อง จากนั้นพวกเราก็เดินลงจากตึกมาเพื่อไปขึ้นรถ
~~ในรถ~~
“เมื่อไหร่จะออกรถฮะ” แทยอนเป็นคนถาม แน่หละจะออกได้ไงยังไม่ได้บอกจุดหมายปลายทางเลย
“จะให้ไปที่ไหนล่ะ ไม่รู้แล้วจะออกรถไปได้ไงไม่มีใครบอกซักคำว่าจะให้ไปที่ไหน” ลีทึกพูดแกมบ่น
“ก็โรงเรียนเดิมที่ฉันเคยพานายไปรับยัยเจสไง” เจสมันมีเรื่องบ่อยนะ อย่างนี้แหละเจสไม่ค่อยยอมใคร
“อืมๆ พวกเธอมีเรื่องกับเด็กกลุ่มเดิมหรอ” ดงแฮถามขึ้น
“เปล่า รุ่นน้องน่ะแค่ฉันหันไปสบตาพอดีกับยัยพวกนั้น มันก็ท้าตบ ติ๊งต๊องปัญญาอ่อนที่สุดเลย”เจสพูดอย่างเอือมๆ
ในที่สุดเวลาผ่านไปไม่นานเราก็มาถึงโรงเรียนที่ว่า กันดารไม่เปลี่ยนเลย ตั้งแต่ตอนที่ยัยเจสมีเรื่องคราวนั้นผ่านมาเกือบปีละแต่โรงเรียนนี้ก็ยังกันดารเหมือนเดิมทุกประการไม่เคยเปลี่ยน สถานที่ที่รุ่นน้องพวกนั้นนัดเราคือ ลานจอดรถเก่าของอาจารย์ซึ่งตอรรี้ล้างว่างเปล่าเพราะอยู่ในช่วงปรับปรุงติดป้ายไว้ว่าห้ามเข้า พอพวกเรามาถึงก็เห็นยัยพวกนั้นยืนรออยู่แล้ว
“ไง รุ่นพี่นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”หนึ่งในกลุ่มนั้นพูดขึ้น
“ฉันมาอยู่แล้วหละ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่หน้าแหกหรอกนะ .. หึหึ” เจสพูดแล้วทำแววตาเย็นชาใส่พร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก ดูนากลัวมากๆเลย
“สายนี่ เลยเวลามามากละเริ่มเลยมั้ย”
“มาช้าดีกว่าไม่มานี่หนูน้อย...เรามาเริ่มกันเลย”
“ตัวต่อตัวดีมั้ยหรือรุมดีล่ะ”
“ตัวต่อตัวดีกว่ารู้แพ้รู้ชนะง่ายดี อ้อ อย่าตุกติกใช้อาวุธล่ะ”
“หึหึ” ยัยรุ้นน้องที่ยืนอยู่ตรงกลางคาดว่าจเป็นหัวหน้ากลุ่มพูดขึ้น ก่อนที่ยัยนั่นกับเจสจะเข้าไปฟัดกัน
----------ต่อเลยละกัน-----------------
ยัยเจสแรงถึกอย่างกับอะไร เล่นยัยรุ่นน้องนั่นตาบวมเขียวเป็นจ้ำ เสียงกระดูกดัง กร๊อบ แกร๊บ ตลอดเวลา มันก็คือ เสียงกระดูกของรุ่นน้องที่โดนยัยเจสเหวี่ยงแล้วเหวี่ยงอีก ชนนั่นแล้วชนนี่อีกผสมกับเสียงหักนิ้วของยัยเจส ไม่รู้ว่าคุณเธอจะโหดไปไหน
“เฮ้ย!ใครก็ได้ไปซื้อน้ำให้หน่อย....นะ หิวน้ำอ้ะยัยนี่ทำให้ฉันหมดแรงไปเยอะเลย” พอยัยรุ่นน้องคนนั้นสลบไปยัยเจสก็หันหน้างามๆที่มีเพียงรอยฝ่ามือของรุ่นน้องคนนั้นติดอยู่มาสั่งปนขอร้องให้ซื้อน้ำให้ ก่อนจะส่งสายตาอาฆาตไปให้ยัยพวกนั้น (โหดจริงๆ)
“เดี๋ยวฉันไปซื้อให้มันเอง” แทยอนอาสา
“ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย” ฉันถามไปเพราะกลัวว่าแทแทจะไปหลงรั่วที่ไหน
“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่หลงหรอกน่า ไปก่อนนะ” ค่อยโล่งหน่อยนึกว่ายัยแทจะจำอะไรไม่ได้ซะแล้ว
“แล้วพวกเธอล่ะ มีใครอยากทำให้ฉันหิวน้ำอีกบ้าง ..หึหึ”ขนาดฉันเป็นเพื่อนแกฉันยังกลัวเลย
“แกก็ไปซิ”
“แกนั่นแหละ”
“แกอ่ะถึกสุด” เสียงเกี่ยงกันพวกนี่น่ารำคาญจริงๆเลย พึ่งรู้นะเนี่ยว่ายัยพวกนี้ป๊อด แต่ดันท้ารุ่นพี่ตบ
“เกี่ยงกันเสร็จยัง เดี๋ยวฉันจะไม่มีอารมณ์นะน้องที่น่าร๊ากกกกก”บรื๋อว์ เจสน่ากลัว
“ทำไม่เจสอาการหนักเงี้ยง่ะ ฉันไม่เคยเห็นเจสเป็นงี้เลย”ด๊องถามฉัน ซึ่งก็ไม่รู้เช่นกัน
“จริงด้วยสิ ฉันก็ไม่เคยเห็น” ทึกก็เออออกับนายนี่อีกคน แต่ก็อย่างงั้นจริงๆแหละ
“เจส ฉันว่าพอเถอะเดี๋ยวยัยพวกนี้ก็ตายพอดี” ฉันว่าเพราะกลัวว่ายัยเจสจะพลั้งมือ
“หึหึ .. วันหลังก็มาเกามือให้ฉันอีกละกัน ถ้าคันเมื่อไหร่พี่สาวคนนี้จะบอกนะจ๊ะ” น่ากลัวที่สุดดดดด
“งั้นก็กลับกันได้แล้วนะ” ทึกพูดสั้นๆ เฮ้อ! นึกว่ายัยเจสจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆซะแล้ว
นั่งไประหว่างทาง ทำไมมันเงียบแปลกๆล่ะปกติมันจะเฮฮากว่านี้นี่นา ฉันมองไปรอบๆ 1 2 3 4 มี 4 คนซีวอนไม่มาเหลือ 5 ในที่นี้มี ดงแฮ ลีทึก เจส ฉัน เฮ้ยแทอ้ะ
“ไอ้ทึกแกไปส่งฉันที่โรงเรียนที ฉันลืมไป ว่าฉันเอารถมา”
“ทำไมแกไม่เอารถแกมาตั้งแต่แรกล่ะ”
“ก็เจสสรุปให้มารถนายไง ฉันก็เลยมาด้วย”
“อืมก็ได้”
“นี่ๆ หยุดคุยแปบดิ้” ฉันพูดคั่นเพราะเห็นว่า 2 คนนี้จะพูดมากกันจริง
“มีไรหรอทิฟ” ทึกถามฉันนี่พวกนายไม่เอะใจหรือไงว่าลืมยัยแท
“เรามากัน5 คนใช่มั้ย?”
“อืม”
“แต่ตอนกลับ...” ฉันไม่พูดอะไรต่อ ดงแฮหันมานับจำนวนคนแล้วสีหน้าก็บ่งบอกว่าถึงบางอ้อ
“แทยอนล่ะ”อ้าวไหงทึกถาม
“เราลืมแทยอนล่ะสิ
“เธอลองโทรหาซิทิฟ”
“อืมๆ” แล้วฉันก็โทรหาแท แต่..
♪ คือเร โย นันนอนซารังแฮ ออนเชนามีดอ♬ ~
“ยัยนี่โก๊ะตลอดเลยเอาไงดีดันทำโทรศัพท์หล่นบนรถ” ทึกพูดเอือมๆ
“เดี๋ยวกลับถึงบ้านฉันจะลองโทรเข้าบ้านแทยอนละกัน”
“ทำไมไม่โทรตอนนี้ล่ะ”
“ไม่มีเบอร์ เบอร์อยู่บ้าน”
“ถึงโรงเรียนละ”ทึกหันไปมองหน้าดงแฮ
“อืม เดี๋ยวฉันพาเจสไปส่งเอง”
“แล้วจะพาเจสออกไปไงล่ะ มันหลับอ้ะ”ฉันถามดงแฮ
“เดี๋ยวฉันอุ้มไปเองก็ได้”
“ระวังล่ะ เจอกันพรุ่งนี้”ทึกพูดต่อ
แล้วดงแฮก็อุ้มเจสออกไปได้สำเร็จ นับเป็นความภาคภูมิใจอย่างแรง(เจสหนักกก&ถึก)
“กลับบ้านกัน”
“อืม เธอคิดยังไงกับฉัน” เอ๊ะ มาแปลกนะ
“ฉันไว้ใจนาย ว่าแต่ทำไมถึงถาม”
“ก็อยากรู้ไง ฉันว่าฉันเริ่มรู้สึกกับเธอเกินเพื่อนแล้วซิ แล้วเธอไว้ใจฉันในฐานะอะไรล่ะ” เขินนนที่สุด ฉันสังเกตเห็นสีแดงอ่อนๆที่โหนกแก้มของทึกหละแสดงว่าไม่ใช่ฉันคนเดียวซินะที่เขินน่ะ
“ฉันยังให้คำตอบนายไม่ได้หรอกเพราะฉันคิดกับนายอาจจะเกินเพื่อนแต่ไม่ถึงกับขั้นนั้น”
“ฉันจะรอนะ และพรุ่งนี้เธอต้องไปโรงเรียนกับฉัน”
“แต่...”
“ไม่มีแต่”ฉันได้แต่เงียบไม่กล้าพูดอะไรจนถึงบ้าน ตกลงพรุ่งนี้ฉันต้องไปโรงเรียนกับเขาจริงๆหรอเนี่ย แล้วจะสู้หน้าเขายังไงล่ะ
หายไปชาติกว่า
แต่ตอนนี้ก็ไม่ค่อยว่างอัพอยู่ดี ติดงานกีฬาที่โรงเรียน
คิดแล้วเศร้า
แต่จะพยายามอัพนะคะ
ตอนหน้า เป็น บอมแท(ตอนที่แทหายนั่นแหละ)
ขอบคุณทุกเม้นค่ะ
ความคิดเห็น