C.O.M.I.G.มหัศจรรย์โรงเรียนนักเล่นแร่แปรธาตุ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1

คุณเชื่อเรื่องเวทมนต์บ้างหรือเปล่า?

ผู้วิเศษที่สามารถเปลี่ยนสัตว์ให้เป็นคน เปลี่ยนคนให้เป็นสัตว์  คุณเชื่อหรือเปล่า?...ผมไม่เคยเชื่อ...

หากแต่วันหนึ่งถ้าคุณได้ประสบเหตุการณ์แบบที่ผมเจอล่ะก็...คุณเปลี่ยนใจแน่



คุณอยากรู้ไหมล่ะ  ว่าผมเจออะไร .... ถ้าไม่อยากคุณก็ไม่ต้องเสียเวลาอ่านมันต่อไปหรอกครับ  คุณก็แค่ปิดๆมันไปเหมือนกับไม่เคยเจอเรื่องนี้เลย



แต่ถ้าอยากรู้จะอยู่อีกตรงนี้ต่อไปทำไมล่ะครับ...อ่านต่อไปเลย



“เทียร์   เทียร์   ไอ้เทียร์ลูกงี่เง่าตื่นว้อย”เสียงของคนสูงอายุกำลังปลุกคนขี้เซาที่อยู่บนเตียง คนอ่อนวัยกว่าค่อยๆขยับตัวจากที่นอนสีฟ้าอันแสนนุ่มของตนก่อนจะบิดขี้เกียจอย่างเคยชิน นัยน์ตาสีฟ้ากระพริบถี่ๆเพื่อปรับแสง แล้วปัดผมสีเทาที่มาคลอเคลียอยู่ตามแก้มออก แล้วแทบจะต้องอุดหูฟังเมื่อคนเป็นพ่อเริ่มเทศน์อีกระรอก



“เพราะมีคนอย่าแกตระกูลไอรอนเพรอชั่นถึงล่มจมหมด”ชายหนุ่มยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กับความโกรธของพ่อตน เขาลุก ขึ้นเดินไปทางห้องน้ำก่อนจะหันไปหน้าคมคายมาเถียงชนิดที่คนเป็นพ่ออยากจะเดินเข้าไปต่อย



“ลูกเป็นยังไง...พ่อก็เป็นอย่างนั้น”เขาพูดได้แค่นั้นก็วิ่งหลบก้อนแร่ที่พ่อปามาใส่เข้าไปในห้องน้ำทันที ทิ้งให้คนสูงอายุกว่ายืนโมโหอยู่ในห้องคนเดียว

    



ตระกูลไอรอนเพรอชั่น  ตระกูลนักเล่นแร่แปรธาตุชื่อดังของเวสต์แลนด์ดินแดนแห่งตะวันตกซึ่งตอนนี้เหลือแค่สองพ่อลูกเท่านั้น เทียร์   ไอรอนเพรอชั่น ผู้เป็นลูก ชายหนุ่มมาดขรึมที่สาวๆหลายคนหมายปอง  ด้วยผมสีเทาทำให้เขาดูเย็นชามากขึ้นไปอีก  ตาสีฟ้าของเขาสงบนิ่งตลอดเวลา  ส่วนคนพ่อ  ซิลเวอร์  ไอรอนเพ รอชั่น  บุรุษสูงวัยที่มีใบหน้าอ่อนวัยกว่าอายุปัจจุบันมาก  เขามีสีผมเดียวกับลูกชาย เป็นเพราะอายุมากหรืออย่าไรก็ไม่ทราบได้ ตาสีน้ำเงินของเขาฉายแววสงบไม่ผิดลูก  สองพ่อลุกแม้จะชอบทะเลาะกันในเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อาจขาดกันได้อยู่ดี

    



เทียร์ก้าวออกจากห้องน้ำ กวาดมองไปทั่วห้อง ปรากฏว่าไม่ พบพ่อตัวดีของเขาเสียแล้ว  นึกแล้วก็ไม่ได้อะไร เขาจึงเดินเลยเตียงอันแสนยับยู่ยี่ไปที่ตู้เสื้อผ้าไม้โอ๊กตู้เก่าของพ่อ  เขาเปิดมันออกช้าๆแล้วสะดุ้งกับสิ่งที่เห็น

    

นั่นเขานี่!!?!!เขาจำได้ว่าเขายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า จำได้ว่ายังไม่ได้เช็ดผม จำได้ว่าไม่มีกระจกในตู้ และที่สำคัญเขาไม่ได้ยิ้ม  เทียร์ปิดประตูแล้วเปิดดูอีกที ภาพนั้นยังไม่หายไป แถมยังยืนขมวดคิ้วเท้าเอวอีก พอเขาจะปิดมันอีกที เขาที่อยู่ในตู้ก็ร้องออกมาว่า



“นายไม่ได้ตาฝาดหรอกเทียร์”เทียร์หยุดการปิดประตูตู้แล้วเป็นมันออก เทียร์ในตู้ฉีกยิ้มก่อนจะออกมาเดินวนรอบตัวเทียร์ แล้วหยุดตรงหน้าเขา



“หวัดดีฉันชื่อทีร์ เป็นจิตใต้สำนึกของนาย”เทียร์มองแบบงงกึ่งตะลึงก่อนจะทวนคำ



“จะ..จิตใต้สำนึก...เหรอ”ทีร์พยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะอธิบายเกี่ยวกับตนเองว่า



“คนที่จะมีจิตได้สำนึกจนเป็นตัวเป็นตนอย่างฉันจะต้องมีพลังเวทสูงมากทีเดียว..นายก็เป็นหนึ่งในนั้น”เทียร์เริ่มงงเข้าไปอีกเมื่อทีร์เริ่มอธิบาย ทีร์หุบยิ้มแล้วพูดในสิ่งที่เทียร์ไม่เข้าใจมากยิ่งขึ้น



“นายเป็นชนเผ่าโบราญเทียร์   พ่อนายด้วย   ชนเผ่าโบราญที่พวกมนุษย์ธรรมดาคิดว่าศูนย์หายไปหมดเมื่อสงครามครั้งใหญ่ตอนร้อยปีก่อน แต่ความจริง ชนเผ่าของเราอพยพไปอยู่ในอีกมิติหนึ่ง แล้วที่ฉันมาหานาย เพราะว่า...มีแต่นายเท่านั้นที่ช่วยพวกเราได้ ไม่ใช่พ่อนาย ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นนาย...เทียร์”ทีร์หยุดกลืนน้ำลายก่อนจะแค้นเสียงพูดต่อไปว่า



“มีแต่นาย ซึ่งเป็นคนที่มีธาตุแห่งตำนานในตัว ธาตุเหล็กที่สามารถฆ่าคนที่เคยล้างผลาญเผ่าเราได้เทียร์ มันหายากมาก หายากมากจริงๆ นายจะช่วยชนเผ่าของนายไหมเทียร์”

ทีร์เงียบไปหวังฟังคำตอบ เทียร์นิ่งไปสักพักแล้วถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าช้าๆ แล้วประตูก็เปิดออก....ปรากฏร่างของซิลเวอร์

“รู้เรื่องแล้วใช่ไหมเทียร์ นี่คือเหตุผลที่พ่อต้องปลุกแกแต่เช้า ทางโน้น เขาต้องการแก”





“อะไรน่ะพ่อ!!??!! ฉันจะต้องไปเรียนการต่อสู้ที่โน่นเหรอ   พ่อไปกับฉันสิ!!”

เทียร์โอดครวญเช่นนี้มาตลอดทาง  พวกเขากำลังเดินทางไปที่นอร์ทแลนด์ เทียร์ต้องไปอยู่ที่อีกมิติหนึ่งเพื่อเตรียมตัวมากำจัดคนที่ล้างผลาญชนเผ่า



“ฉันก็อยากไปก็แก แต่ไม่ได้ ฉันต้องอยู่คอยดูความเป็นไปทางนี้”เทียร์เบ้ปากแล้วหันไปทางอื่น ทีร์มองหน้าเทียร์แบบสงสารปนเห็นใจ แล้วหันไปมองซิลเวอร์ที่ทำหน้าตาคล้ายๆกัน แล้วถอนใจแทนสองพ่อลูก

    

.......ความรักของมนุษย์   เราไม่เข้าใจเลยจริงๆ.....

    ........เหตุใด  มีรักต้องมีทุกข์........มีแต่ความสุขอย่างเดียวก็ไม่ได้

    ........วันไหนนะ  ที่จิตใต้สำนึกอย่างเราจะเข้าใจ.....





เกวียนเล่มน้อยที่แบกความเศร้าของคนสองคนและจิตหนึ่งตนมามากเหลือ ค่อยๆมุ่งหน้าสู่เมืองนอร์ทแลนด์



“พ่อๆ เปลี่ยนใจเหอะ”เทียร์จะอ้อนต่อแต่ก็ต้องชะงักกันหน้าคมเข้มที่บัดนี้มีแต่คราบน้ำตา

“ถ้าเป็นได้ฉันจะมานั่งเสียใจเหรอไอ้ลูกโง่”

แม้เสียงจะกร้าวแต่คนฟังก็ได้รับรู้ถึงความห่วงใยเต็มที่  สองพ่อลูกกอดกันร่ำไห้อยู่ในเกวียน  แม้จะชอบทะเลาะกัน  แต่ทำไมเวลาต้องห่างกันกลับทำใจไม่ได้สักที



    เทียร์เดินเข้าพระราชวังด้วยอาการซึมเศร้า ตาบวมแดงเพราะ  เพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ   สักพักเขาก็รู้สึกเหมือนเดินชนกับใคร  เด็กหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขาแววตาไม่สบอารมณ์  ก่อนจะหันมาถามเทียร์เสียงแข็ง



“นายชื่อเทียร์ ไอรอนเพรอชั่น สินะ”เทียร์พยักหน้าช้าๆ อย่างน้อยเสียงหวานๆของชายตรงหน้าก็เข้ากับตัว



“ฉันชื่อเจส ริคเควส จะเป็นคนพานายไปอีกมิติหนึ่ง...ตามมา”ชายคนนั้นร่ายคาถาสองสามบท พวกเขาก็มายืนอยู่ในสวนแห่งหนึ่ง

    

สวนดอกไม้ที่มีดอกไม้นานาพรรณขึ้นเต็มไปหมด   อีกทั้งหญ้าสีเขียวขจีก็เข้ากับบรรยากาศได้อย่างเหลือเชื่อ เทียร์มองไปรอบๆอย่างตื่นเต้นก็จะสะดุ้งกับคนตรงหน้า

    

....ไอ้หมอนี่ดุได้ผิดกับหน้าตาจริง..ประจำเดือนไม่มาหรือไง....เทียร์คิดแล้วก็หันไปมองทีร์ที่ยืนทำหน้าหนักใจอยู่ข้างๆกับความคิดบ้าๆของเทียร์  แปลก..ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว  เจสทำท่าเหมือนไม่เห็นทีร์

    

....ฉันไม่ให้เขาเห็นหรอก  นายไม่ต้องสงสัย...ทีร์พูด เทียร์พยักหน้าแล้วเดินตามเจสที่เริ่มออกเดินแล้ว...





เด็กหนุ่มสองคนกำลังเดินออกมาจากตรอกเล็กๆแห่งหนึ่ง คนหนึ่งคือบุรุษหน้าหวานคล้ายสตรี เขามีผมสีทองยาวประบ่า ตาสีเขียวบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีเอาเสียเลย   อีกคนคือบุรุษมาดขรึมผู้มีผมสีเทา  ตาสีฟ้าบวมๆเริ่มหาย เหลือไว้แค่ใบหน้าไร้อารมณ์ แต่ก็ดูเป็นมิตรมากกว่าคนแรก



ทั้งสองเดินทอดน่องจากตรอกเล็กๆเข้าสู่ถนนใหญ่ที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย ทุกคนล้วนดูเป็นมิตรยิ้มทักทายกันทั่วไป  เทียร์รู้สึกชอบที่นี่มาก



....ถ้าพ่อมาด้วยล่ะก็....เทียร์คิด  ทีร์เมื่อเห็นสีหน้าไม่ดีของเจ้านายก็วิตกไปด้วย..



ในที่สุดเจสก็พาเทียร์เดินมาถึงกำแพงสูงๆแห่งหนึ่ง   หากจะมองดูข้างใน ก็ต้องปีนดู เพราะมันสูงเสียจนแทบจะเรียกว่าตึกได้ทีเดียว..

“มันคือโรงเรียนC.O.M.I.G.ไงล่ะเทียร์ โรงเรียนที่โด่งดังมากๆ ปีหนึ่งๆมีคนสอบเข้าได้น้อยมาก ฉันรู้มาว่าเขาแบ่งห้องเรียนตามธาตุ ห้องหนึ่งมีไม่ถึงสิบคน   นายรู้รึเปล่าว่ามีธาตุอะไรบ้าง”เทียร์ส่ายหน้า ตอนนี้เขาไม่ค่อยอยากจะพูดซักเท่าไหร่



“มีธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ หิน และเหล็ก   ดิน ลมกับน้ำจะอยู่ห้องเดียวกัน ไฟ กับหิน ก็อีกห้อง   ส่วนนาย เลือกเอง ฉันอยู่ธาตุน้ำ”เจสอธิบายอย่างคร่าวๆ ในใจก็คิดว่าไอ้หมอนี่มันเป็นใบ้หรือไงกัน

    เจสกับเทียร์ก็พากันมาที่หน้าประตูโรงเรียน มีคนมากมายออกันอยู่เจสเลยปีนข้ามกำแพงสูงชะลูดเข้าไป



.........โหย..นั่นคนหรือลิง......ทีร์เริ่มหนักใจอีกรอบกับความคิดของเทียร์ก่อนจะพาเขาหายตัวไปอีกด้าน



“นะ...นายทำได้ไง!!!”

“ฉันเปล่า   ทีร์ทำ”เจสมองเทียร์แบบงงๆ แต่ก็รู้สึกดีใจลึกๆที่เทียร์ไม่ได้เป็นใบ้

“ทีร์เขาเป็น...เอ่อ..เป็น”

“จิตใต้สำนึกของเขา”ทีร์ปรากฏตัวขึ้นมาให้เจสเห็นแล้วฉีกยิ้มตามแบบฉบับทีร์ เจสมองทีร์กับเทียร์สลับกันก่อนจะเป็นลมไปอย่างดื้อๆ

“อ้าว เฮ้ย!!!!  นาย”