คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Destiny Plan!!+7 : การตัดสินใจ!?! (100%)
“ผมโจว คยูฮยอนไงครับ...เราเคยเจอกันมาก่อน...”คยูฮยอนพูดด้วยเสียงนุ่มพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์(แต่แป้กสุดๆในสายพี่ซองมิน)
“เคยเจอกัน?”ซองมินเอียงคอถามอย่างสงสัยโดยที่ในหัวก็พยายามนึกไปเรื่อยๆว่าเคยเจอไอ้หื่นนี่ที่ไหนมาก่อน
“ผมเป็นรุ่นน้องของพี่ลีทึกเพื่อนพี่แจจุงไงครับ ที่ให้คุณยืม USB ไปน่ะ”คยูฮยอนยังคงปั้นยิ้มและตอบกลับด้วยเสียงสุภาพต่างกับในใจที่กำลังเดือดปุดๆ
‘ถึงจะเป็นเทพธิดาก็เถอะ แต่การลืมเค้าภายในไม่กี่วันมันออกจะเกินการยอมรับไปหน่อยนะ -___-...’
“อ๋อ~คุณคนนั้นนะเอง โทดทีนะฮะพอดีมันมืดไปหน่อยผมเลยจำไม่ค่อยได้”เนียนเข้าไปเถอะซองมิน = =
“ครับ ดีใจจังที่คุณจำผมได้ แล้วนี่คุณมาเดินวนไปวนมาตอนดึกๆทำไมครับเนี่ย?”คยูฮยอนเริ่มถามเข้าประเด็นเพราะตั้งแต่ที่เค้าสะกดรอยตามร่างบางมาเค้าก็เดินวนมาที่เก่าเกือบห้ารอบได้แล้ว
“เอ่อ...ก็เดินให้มันพ้นๆคุณนั่นแหละแต่ทำยังไงก็สลัดไม่หลุดซะที ว่าแต่คุณเถอะมาเดินตามผมทำไมดึกๆดื่นๆ?”ซองมินตอบคำถามอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะถามไปถึงเรื่องที่สงสัย
“คือ...พอดีผมเห็นคุณในผับน่ะครับ...”ได้ยินแค่นั้นซองมินก็ถึงกับหน้าซีดซึ่งคนตาไวอย่างคยูฮยอนก็จับปฏิกริยานั้นได้ทันที
“มีอะไรรึปล่าวครับ?หน้าซีดเชียว”คยูฮยอนแกล้งถามอย่างเป็นห่วงแต่ซองมินก็ส่ายหน้าตอบกลับมาเบาๆ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคยูฮยอน...ลี ซองมินกำลังไม่ชอบใจที่มีคนรู้เรื่องในผับ...
“อากาศมันหนาว...”ซองมินตอบมาแค่นั้นก็เงียบไปพอเห็นคยูฮยอนทำท่าจะพูดอะไรร่างบางก็รีบยกมือขึ้นห้ามทันทีและนั่นทำให้คยูฮยอนรู้ว่ามีอะไรผิดปกติ...
“ไปคุยที่อื่น...ที่นี่ไม่ได้มีเราแค่สองคน”ซองมินพูดเบาๆพอให้คยูฮยอนได้ยินซึ่งร่างสูงก็พยักหน้ารับก่อนจะแอบกดสัญญาณขอความช่วยเหลือแล้วเดินตามซองมินไป
“แปลกๆนะครับ...”คยูฮยอนพูดขึ้นเบาๆจนแทบจะเหมือนกระซิบแต่ด้วยความเงียบขนาดนี้มันก็ดังพอที่รอบข้างจะได้ยิน
“ไม่ใช่พวกโรคจิตธรรมดาเลย”ซองมินทำเป็นหยุดเดินก่อนจะดึงคยูฮยอนเข้ามากอดแล้วแอบกระซิบ สำหรับซองมินมันก็แค่การสื่อสารแต่กลับคยูฮยอนน่ะหรอ?...ตายคาตัวกระต่ายน้อยไปแล้วมั้ง?...
“ครับ...ไม่ธรมดาเลย...”คยูฮยอนกระซิบตอบพร้อมๆกับสูดเอากลิ่นหอมจากตัวของกระต่ายน้อยออกมาด้วย...ความหอมที่ชวนให้เคลิบเคลิ้มและทำให้สติหลุดลอย...
“คยูฮยอน...นี่...คยูฮยอน!”ซองมินกระซิบกึ่งตวาดเมื่อคยูฮยอนเริ่มจะเกินเลย ร่างบางค่อยๆแกะร่างของคยูฮยอนออกแบบไม่ให้น่าสงสัย
“นายตอบมาได้แล้วว่าตามชั้นมาทำไม?”ซองมินวกกลับเข้าเรื่องเดิม ตามปกตินั้นพวกที่สะกดรอยตามเค้าจะเป็นแค่พวกหื่นกามธรรมดาแต่สิ่งที่เค้ากำลังสัมผัสที่มันต่างไปโดยสิ้นเชิง จากกลิ่นเหล้าของพวกนักสังสรรค์กลับกลายเป็นกลิ่นเหม็นหืนน่าสะอิดสะเอียน บรรยากาศที่มักจะออกฮาๆกลายเป็นความกดดันที่น่าขยะแขยงเกินกว่ามนุษย์ทั่วไปจะมีได้ แล้วไอ้คนที่โดนสะกดรอยตามอยู่นั้นซองมินก็ขอเดาเลยว่า”…
‘...มันจะต้องเป็นไอ้คยูแน่ๆ...’ ผิดเต็มประตูเลยนู๋มิน (=______________=)
“เพราะผมสนใจคุณ พอเห็นคุณที่ผับนั่นผมเลยตัดสินใจตามมา”คยูฮยอนตอบอย่างตรงไปตรงมาเพราะตอนนี้บรรยากาศมันน่ากลัวเกินกว่าจะมานั่งเล่นลิ้น
คยูฮยอนหยุดเดินนั่นทำให้ร่างบางหยุดด้วย ร่างสูงยืนนิ่งซักพักก่อนจะตัดสินใจหยิบปืนคู่ใจของตัวเองออกมานั่นทำเอาซองมินตาโต
“นะ...นายเป็นใครกันแน่!?!”ซองมินถามด้วยความตะหนกและตื่นกลัว ร่างบางเดินถอยหลังก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อร่างสูงหันกระบอกปืนสีดำสนิทมาทางเค้า และตอนที่กำลังจะออกวิ่งนั่นแหละ...
ปังง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วทำให้นกที่นอนอยู่แตกตื่นออกมาบินกันให้ว่อน ดวงไฟที่เคยมืดมิดตามบ้านเรือนเริ่มส่องแสงสว่างท่ามกลางความตกอกตกใจของทุกคน ท่ามกลางยามค่ำคืนที่มืดมิดและวุ่นวายมีร่างๆหนึ่งกำลังทิ้งตัวลงสู่พื้นดินอย่างช้าๆพร้อมกับเลือดสีแดงสด
ชายในชุดสูทสีดำสนิทนอนหมดลมหายใจอยู่ข้างๆร่างกายอันสั่นเทาของ ‘ลี ซองมิน’ ภายในมือที่สวมถุงมือสีขาวมีมีดสีเงินเล่มยาวที่พร้อมจะปลิดชีวิตเค้าได้ทุกเมื่อ…และตอนนี้เองที่ร่างบางตระหนักถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับตัวเองด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้…
‘ไม่ใช่คยูฮยอน...เรา...หมอนี่...ตามเรามา...’ซองมินคิดไปทั้งๆที่ใบหน้าซีดเผือด ร่างบางค่อยๆหันกลับไปมองผู้ช่วยชีวิตที่ยังคงถือปืนสีดำขลับ
ร่างสูงสง่าในสูทสีดำ ดูราวกับกำลังสยายปีกสีดำสนิทท่ามกลางท้องฟ้ายามรัตติกาลที่มืดมิดนี้ รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากดุจดั่งซาตานที่กำลังสนุกสนานกับการขโมยวิญญาณของผู้คน ริมฝีปากได้รูปสวยขยับเพื่อเอ่ยคำที่ซองมินไม่มีวันลืมเลือน
“ผม ‘โจว คยูฮยอน’ …เป็นมาเฟีย...”!?!
‘เช้าแล้ว’ดงแฮคิดก่อนจะมองไปรอบๆห้อง แสงสว่างยามเช้าที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ไม่ได้ทำให้ดงแฮรู้สึกสดชื่นเลยซักนิด ร่างบางค่อยๆลุกจากเตียงด้วยอาการมึนๆเนื่องจากไม่ได้นอนเลยทั้งคืน
ไม่รู้ว่าตอนนี้น้องๆจะเป็นยังไงกันบ้างแต่จากที่ฟังมาดูเหมือนว่าตอนนี้ทั้งสองคนจะอยู่ในความดูแลของเวอร์นานโดส(ชื่อแก๊งค์นะคะชื่อแก๊งค์) และนั่นแหละเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เค้าข่มตาหลับไม่ลง
‘เหอะ!อยู่กับเวอร์นานโดสแล้วจะปลอดภัยเรอะ?โคตรเชื่อได้อ่ะ เหอะๆ’ดงแฮขำอย่างสมเพชตัวเอง ทั้งๆที่เค้าเป็นพี่ใหญ่ทั้งๆที่เค้าอยู่ใกล้ตัวการใหญ่ที่สุดทั้งๆที่เค้าควรจะ...พึ่งพาได้...แต่เมื่อคืนเค้ากลับทำตัวน่าสมเพชโดยการร้องให้กว่าค่อนคืนก่อนจะตัดสินใจจะทุ่มชีวิตเพื่อปกป้องน้องๆ
...แล้วดูผลลัพธ์ซะสิ...
“วันนี้วันจันทร์นี่...”หลังจากคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตาสวยก็เหลือบไปเห็นปฏิทินที่วางอยู่ไม่ไกลจากเตียงนักแล้วก่อนที่สมองของดงแฮจะประมวลผลร่างกายของดงแฮก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปซะแล้ว
‘ตายห่า!!!มีเรียนเช้านี่หว่า!!!!!!!!!!!’
“กลับมาแล้วครับ...”เสียงที่ดังขึ้นหลังประตูไม้บานใหญ่เรียกความสนใจจากร่างสูงที่ทำงานอยู่ได้อย่างไม่ยากนัก คิบอมวางเอกสารในมือลงก่อนจะปรับท่านั่งให้สบายขึ้นพร้อมกับจ้องไปที่ประตูที่เปิดออกให้เห็นร่างสูงอีกร่างที่เค้ารักและห่วงใยเป็นนักหนา
“อย่าออกไปไหนโดยที่ไม่บอกพี่อีกนะ...คยูฮยอน...”น้ำเสียงอ่อนนุ่มกับใบหน้าที่อ่อนล้าดูแล้วไม่เหลือเค้าของการเป็นมาเฟียซักนิด คิบอมมักจะเป็นเช่นนี้เสมอ...เปิดเผยตัวตนเฉพาะกับคนที่ไว้ใจ...
“ครับ...แล้วนี่...ซองมินครับ”คยูฮยอนรับคำพร้อมรอยยิ้มบางก่อนจะดึงร่างเล็กที่ซ่อนอยู่ข้างหลังให้ออกมา
“อืม...เอาไปเก็บไว้ในห้องข้างห้องของดงแฮก่อนละกัน...”คิบอมเพียงแค่ปรายตามองซองมินเท่านั้นแต่นั่นกลับกดดันซองมินอย่างหนักจนร่างเล็กถึงกับตัวสั่นอย่างหวาดกลัว
‘คนแบบนี้…อึก...พี่ดงแฮต้องอยู่กับ...ปีศาจแบบนี้...’
“ครับ”คยูฮยอนรับคำเบาๆก่อนจะพาซองมินเดินออกจากห้องไปและก่อนที่คิบอมจะได้ตั้งใจทำงานต่อประตูไม้บานใหญ่ก็เปิดออกอีกครั้งโดยฝีมือของดงแฮ
“คะ...คิบอม...แฮ่กๆ...อึก...ขอชั้น...ฮึก...ฮ้า~เหนื่อย…คิบอม...ขอชั้นไปมหาลัยนะ!!!”หลังจากที่มายืนหอบแฮกหน้าประตูอยู่พักใหญ่ในที่สุดดงแฮก็พูดประโยคที่ต้องการออกมาจนได้และนั่นทำให้คิบอม...ไม่ได้ให้ความสนใจซักนิดดดดดด!!!!!!
“คิม คิบอม!!!ชั้นจะไปเรียนหนังสือ!!!!!!”เมื่อเห็นว่าคิบอมไม่ยอมสนใจดงแฮเลยเดินอาดๆไปตะโกนใส่หน้าร่างสูงโดยที่ไม่ได้เกรงกลัวซักนิด(ทั้งๆที่เพิ่งจะโดนคดีมา)
“ไม่”
.
..
...
“อารายน๊า~~~~~~~!!!!!!!!!!!!นายมีสิทธิอารายมาห้ามชาวบ้านเค้าไปเรียนห๊า~~~~~~!!!????!!!!”ไอ้คำตอบสั้นไร้ความเห็นใจนั่นมันอะไรกันฟระ!!!ไอ้บ้านี่ไม่ให้ความสำคัญกับการศึกษาเลยเว้ย!!!!
“มี...มีสิทธิเยอะซะด้วย”คิบอมพูดเรียบๆหน้าตานิ่งๆดูกวนประสาทส่วนล่าง(ในสายตาดงแฮ)ยิ่งนักนั่นยิ่งทำให้ดงแฮฉุนกึกเข้าไปใหญ่
“ไอ้บวม เอ๊ย!!ไอ้บอม!นายจะเป็นมาเฟียยิ่งใหญ่จากไหนชั้นไม่สนแต่มาตัดโอกาสการศึกษาคนอื่นแบบนี้นายกำลังทำให้ประเทศชาติล่มจมนะรู้มั้ยยยยยยยยย!?!”และอีกครั้งกับเสียงตะโกนของตัวโวยวาย คิบอมนิ่วหน้าอย่างรำคาญ มือขวากำปากกาแน่นอย่างข่มอารมณ์ก่อนจะพูดด้วยเสียงเย็นที่ดงแฮไม่กล้าพูดขัด
“ไม่ใช่วันนี้...ชั้นจะคุยกับมหาลัยนายให้”คิบอมพูดด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะคุมไม่อยู่ มือเรียวชี้ตรงไปที่ประตูบานใหญ่ที่เปิดอ้าอยู่อย่างเป็นคำสั่งซึ่งดงแฮก็พยักหน้ารับและรีบเดินออกไปทันที
‘เฮ้อ~ทำไมทำตัวงี่เง่ายังงี้วะเนี่ย?’หลังจากที่เดินออกมาจากห้องของคิบอมได้ซักพักดงแฮก็ต้องสบถด่าตัวเองในใจ
‘ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ ไหนตัดสินใจไปแล้วไง?’ดงแฮไล่ความคิดบ้าๆในหัวออกไปเมื่อเดินมาถึงห้องของตัวเอง ดวงตาสวยกวาดมองไปรอบห้อง เผลอหลงใหลไปกับภาพถ่ายสีฟ้าสดใสที่ติดอยู่เต็มผนังห้อง...ภาพที่คิบอมเป็นคนถ่าย...
...ไม่รู้ทำไมถึงได้มองว่ามันสวยนัก...
...ไม่รู้ทำไมใจเต้นแปลกๆ...
...ไม่รู้ทำไมถึงไม่เป็นตัวของตัวเอง...
...ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่คาดคิด...
...ไม่รู้ทำไม...
...ทำไมเราถึงแปลกไปนะ...
เหอๆๆ เริ่มดองอีกรอบแล้วไงคะ -*-
แง้~เค้าไม่ได้ตั้งใจน๊า~~~ก็มันยุ่งอ่า… -.,-
เอาเป็นว่าเอาคยูมินไปก่อง 50% นะค๊ะ แล้ว 50 หลังจะเป็นคิเฮ
ช่วงนี้กำลังเข้าช่วงสอบและปั่นงาน
อาจจะต้องกลับไปดองบ้างแต่สัญญาจะไม่ดองนานนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ
จะพยายามยิ่งๆขึ้นไปนะคะ (ตอนนี้แต่งแล้วแป้กๆไงไม่รู้ =___________________=)
อ่า~ 100% แบบงงมากๆ
อะไรฟระเนี่ย~~~~~ทำไมงงและสั้นงี้ฟระ!!!!!!
กราบขอโทดงามๆค่ะ -__/\__-
แบบว่าช่วงนี้ปั่นๆงานส่ง+อ่านหนังสือสอบเลยมึนอารมณ์อย่างแรงค่ะ
ยังไงเราก็จะพยายามให้มันดีกว่านี้นะคะ
อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ
รักทุกคนนะคะ
ความคิดเห็น