คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Who Are Win!! : Special : Merry X'Mas!!++
รูปควรแก่การจิ้นค่ะ -*-
(ปล.เนื้อหาในตอนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาในนิยายเรื่องนี้นะคะ)
____________________________________________________________________________________
‘หนาวจัง…’ร่างบางคิดกับตัวเองก่อนจะกระชับเสื้อโค๊ดให้เข้าที่ก่อนจะก้าวไปตามถนนที่เต็มไปด้วยหิมะสีขาวสะอาดตา ร้านค้าตามทางเดินถูกประดับตกแต่งด้วยแสงไฟหลากสีมากมาย..ก็แน่ล่ะ นี่มันคืนคริสมาสอีฟนี่นา คืนนี้ดูจะเป็นคืนคริสมาสอีฟที่มีความสุขเหลือเกินสำหรับร่างบางถึงแม้ตอนนี้ร่างบางจะสั่นน้อยๆด้วยความหนาวแต่ในหัวใจกลับอบอุ่นไปด้วยไอรักจากคนที่เค้ากำลังเร่งฝีเท้าเดินเพื่อจะได้พบหน้า ไอรักจากคนที่เค้ารักสุดหัวใจ...เชว ซีวอน...
“ซี...วอน...”เมื่อมาถึงจุดนัดพบร่างบางที่กำลังจะเรียกชื่อคนรักออกไปก็ต้องกลืนมันลงคอไปพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาคลอเคลียแก้มใส
ภาพตรงหน้าทำเอาเค้าแทบยืนไม่อยู่ ทั้งๆที่คิดว่ารักกันมาก ทั้งๆที่ไว้ใจกันมาตลอด...ทั้งๆที่รักสุดหัวใจ แต่คนตรงหน้ากลับยืนจูบกับผู้หญิงตัวเล็กน่ารัก...ใช่สินะ!ก็เค้ามันเป็นผู้ชายนี่นา จะไปน่ารักสู้ผู้หญิงได้ยังไงกัน...ฝันลมๆแล้งๆสิ้นดี...ดงแฮ!!
“อ๊ะ!!ดงแฮ คือ...”ซีวอนที่ดูเหมือนจะรู้ตัวผละออกจากหญิงสาวแล้วหันมาพูดกับดงแฮ
“นาย...นัดชั้นมาทำไมกัน...”ทั้งๆที่อยากจะร้องไห้ใจแทบขาด แต่ร่างบางก็ยังคงบังคับให้เสียงตัวเองเป็นปกติอยู่ได้...มีแต่น้ำตาเท่านั้นที่ไม่สามารถเก็บมันเอาไว้ได้...
“ชั้น...ชั้นขอโทดดงแฮ แต่เรา...เลิก”
“พอเถอะซีวอน!!ชั้นรู้ว่านายจะพูดอะไร...ไปเถอะ ชั้นไม่เป็นอะไรหรอก...เที่ยวให้สนุกละกัน^-^”ดงแฮพูดยิ้มๆก่อนจะเดินไปพลักดงแฮให้ไปยืนข้างเด็กสาวน่ารักที่ยืนรออยู่
“ไม่เป็นอะไร...ฮึก จริงๆนะ...ฮือๆ...”เมื่อคนรักเก่าเดินจากไปแล้วเรี่ยวแรงอันน้อยนิดของดงแฮก็ดูจะหมดลง ร่างบางทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ใต้ต้นคริสมาสต้นใจที่เค้ากับซีวอนนัดเจอกันอย่างเหนื่อยล้า
“ฮึก..ไม่เป็นไร ฮือ...ไม่เป็นไรจริงๆ...ฮึก”ร่างบางพูดวนไปวนมาราวกับจะย้ำกับตัวเองให้รับรู้แล้วทำใจ แต่ทำไมยิ่งย้ำมันถึงยิ่งเจ็บขนาดนี้นะ??ราวกับว่าทุกครั้งที่บอกให้ตัวเองทำใจมันกลับทำให้หัวใจของเข้าได้รับความบอบซ้ำมากขึ้นไปทุกที...
ไม่รู้ว่าพูดมากี่ครั้งกี่หน ไม่รู้ว่าพูดมานานเท่าไหร่และไม่รู้จะพูดไปจนถึงเมื่อไหร่ รู้แต่เพียงตอนนี้ความเจ็บปวดเริ่มกลายเป็นความชินชา...ความรักเริ่มกลายเป็นเรื่องไร้สาระ...น้ำตาเริ่มแห้งไปพร้อมๆกับความหนาวเย็นช่วงฤดูหนาว...ส่วนคนที่เคยรักสุดหัวใจก็เริ่มกลายเป็นอดีต...
“พี่ชายคะ??”ระหว่างที่ดงแฮกำลังจมไปกับความหนาวของหิมะนั้นอยู่ๆก็มีเด็กน้อยน่ารักคนนึงเดินมาเรียกพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่ถูกประดับประดาด้วยริบบิ้นสีเขียวสดใสต้อนรับกับคืนคริสมาสเป็นอย่างดียื่นมาให้เค้า
“เอ๋??ให้พี่หรอครับ”ดงแฮถามงงงงเมื่อเด็กน้อยเอามันมายัดใส่มือเค้าเอาไว้
“มีพี่ชายหล่อๆคนนึงเค้าฝากมาให้น่ะค่ะ เค้าบอกให้พี่อ่านการ์ดด้วย”เด็กน้อยพูดก่อนจะเดินปะปนไปกับผู้คน...เรียกไว้ไม่ทันซะแล้ว...
“ของใครกันนะ??”ร่างบางบ่นอย่างสงสัยก่อนจะหยิบการ์ดสีเหลืองสดขึ้นมาดู...รู้ได้ยังไงกันว่าเค้าชอบสีเหลือง หรือว่าบังเอิญ...
“...ถึงคนน่ารักของผม ลี ดงแฮ อย่ามัวจมปรักอยู่กับผู้ชายหลงตัวเองที่โง่งมจนกล้าทิ้งคนน่ารักๆอย่างคุณไปแล้วมาเดินเล่นกับผมในวันคริสมาสอีฟที่เต็มไปด้วยหิมะสีขาวแสนบริสุทธิพวกนี้ดีกว่านะครับ...ผมจะรออยู่ที่ร้านเค้กร้านโปรดของคุณ...ตุ๊กตาหิมะของคุณ...”ร่างบางถึงกับเบ้หน้าทันทีที่อ่านข้อความจบ
“ใครกันนะ??”ดงแฮบ่นกับตัวเองอย่างสงสัยแต่ก็ลุกเดินไปที่ร้านเค้กร้านโปรดทันที..ก็นะ เค้ามันคนขี้สงสัยนี่นา
“คุณดงแฮคะเชิญทางนี้เลยค่ะ”เมื่อเดินมาถึงร้านเค้กร้านโปรดพนักงานต้อนรับที่เค้าคุ้นเคยที่ก็เดินเข้ามานำทางให้ทันที นั่นยิ่งเพิ่มความสงสัยให้ดงแฮเข้าไปอีก
“คุณดงแฮจำมุมพิเศษของร้านได้ใช่มั้ยคะ??เดินเข้าไปนั่งรอได้เลยค่ะ”เมื่อพาร่างบางเดินเข้ามาในส่วนที่ลึกพอสมควรของร้านแล้วพนักงานก็หยุดเดินแล้วหันมาพูดกับดงแฮอีกรอบ
“นั่งรอ??คนที่จองโต๊ะยังไม่มาหรอ”ดงแฮถามพนักงานด้วยความสงสัย
“ก็...ดิชั้นก็ไม่รู้สิคะ เอาเป็นว่าคุณดงแฮเข้าไปนั่งรอเถอะค่ะ”พนักงานพูดก่อนจะเชิญให้ดงแฮเดินเข้าไปนั่งรออีกครั้ง
ร่างบางของดงแฮเดินมาที่มุมพิเศษของร้านอย่างงงงง ที่เรียกที่นั่งส่วนนี้ว่ามุมพิเศษของร้านก็เพราะว่าเป็นส่วนมุมของร้านซึ่งถือว่าลึกที่สุดและเป็นส่วนตัวที่สุด แถมด้านข้างยังเป็นกระจกทั้งแถบสามารถมองเห็นทะเลสาบหลังร้านพร้อมกับท้องฟ้าได้อย่างชัดเจน เพราะงั้นที่ตรงนี้จึงเป็นที่ที่จองได้ยากมาก...แล้วทำไมคนที่ชวนเค้ามาถึงได้จองโต๊ะนี้ได้ เพราะในจดหมายเขียนถึงซีวอนที่เพิ่งจะทิ้งเค้าไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน แถมวันนี้เป็นวันคริสมาสอีฟ...ภายในไม่กี่ชั่วโมงไม่มีใครสามารถจองโต๊ะพิเศษโต๊ะนี้ได้แน่ๆ
“รอนานมั้ยครับ???”หลังจากที่นั่งคิดอยู่ได้ไม่นานอยู่ๆก็มีเสียงนุ่มขัดขึ้นมาทำให้ดงแฮหันไปมองตามต้นเสียง
“...คุณคือ...”ดงแฮถามอย่างสงสัย คนๆนี้เค้าไม่เคยเห็นหน้าแน่ๆ ใบหน้าหล่อๆแบบนั้นถ้าลองได้เจอเค้าคงจะจำติดตาแน่นอน
“ผมชื่อคิม คิบอม...คุณไม่เคยเจอผมหรอกครับดงแฮ”คิบอมพูดยิ้มๆก่อนจะนั่งลงพร้อมกับเค้กน่าตาน่ารัก 2 จาน
“แล้วทำไม???”ดงแฮได้แต่มองเค้กในจานตาไม่กระพริบ เค้กส้มของโปรดของเค้า...
“ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ แต่อย่าคิดอะไรมากเลยนะ...กินเค้กกันดีกว่า”ร่างสูงพูดพร้อมกับรอยยิ้มเช่นเดิม..รอยยิ้มที่หวังดี แต่มันกลับทำให้ดงแฮคิดถึงใครคนนึง คนที่เค้าเคยรักมาก...ก็แค่เคย
“ไร้สาระ...ถ้าไม่มีอะไรชั้นไปแล้วนะ”ไม่ใช่ว่าดงแฮจะไม่ชอบคิบอม แต่ไอ้รอยยิ้มที่แสนดีนั่น...กลัวจะต้องเจ็บเพราะมันอีก
“เดี๋ยวครับ!ให้โอกาสผมหน่อยไม่ได้เลยหรอ...ดงแฮ”เสียงนุ่มของคิบอมพูดขึ้นพร้อมกับมือเรียวของร่างสูงที่รั้งข้อมือร่างบางเอาไว้
“นี่นาย!ถามจริงเถอะนะ นายจะให้ชั้นนั่งกินเค้กอย่างสบายใจกับคนที่รู้จักแค่ชื่อเนี่ยนะ งี่เง่า”ดงแฮพูดอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็ยอมนั่งลงโดยดี
“อ่า...ผมขอโทดครับ งั้น...ถ้าบอกว่าผมเป็นคนที่ทำเค้กของร้านนี้ขึ้นมาล่ะ...”คิบอมพูดเสียงเบาอย่างเขินๆ
“งั้น!!นายก็เป็นเจ้าของร้านน่ะสิ”ดงแฮถามด้วยเสียงตื่นเต้น ก็ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่พ่อแม่ของเค้าชอบพาเค้ามากินเค้กที่นี่แล้วเค้าก็ชอบเค้กร้านนี้มากๆ เพราะทั้งความอร่อยและความสวยงามน่ารักของเค้กนั่นแหละที่ทำเค้าติดใจจนลืมไม่ลง
“เอ่อ ที่จริงพ่อของผมต่างหากที่เป็นเจ้าของร้าน”คิบอมบอกก่อนจะตักเค้กเข้าปาก
“อ๊า!!แต่นายก็เป็นคนทำเค้กพวกนี้ใช่มั้ยล่ะ??อ่า...ทำไมถึงอร่อยอย่างงี้นะ > <”ดงแฮพูดก่อนจะตักเค้กเข้าปากอย่างร่าเริง ร่าเริงหรอ??นี่เค้าเพิ่งอกหักนะ...แล้วทำไมถึงได้รู้สึกมีความสุขยังงี้ล่ะ???
“ดงแฮยิ้มแล้วน่ารักนะครับ”ร่างสูงพูดขึ้นอย่างมีความสุข...ความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสนี้อีกครั้ง
“บ้า!!แล้วนี่นายรู้จักชั้นได้ยังไงล่ะ”ร่างบางพูดเขินๆก่อนจะกินต่ออย่างร่าเริง
“ก็ผมเห็นดงแฮมาตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่นา ตอนดงแฮเดินเข้ามาในร้านทีไรผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำเค้กทุกทีสิน่า”คิบอมพูดก่อนจะนึกถึงตอนที่เค้าแอบนั่งมองร่างบางจากในครัว
“หืม...นี่นายแอบมองชั้นมาตลอดเลยหรอ???เหมือนพวกโรคจิตเลยเฮะ 555 ล้อเล่นน่ะ”นี่เค้ากำลังหัวเราะหรอ??ใช่สิ แต่ทำไมล่ะ...เค้าควรเสียใจไม่ใช่รึไง
“ถ้าเป็นโรคจิตแล้วได้นั่งมองรอยยิ้มมีความสุขของดงแฮเวลาที่กินเค้กของผมล่ะก็ ผมยอมเป็นมากกว่าพวกโรคจิตอีกนะครับ ^ ^”คิบอมพูดแล้วดันเค้กของตัวเองให้ดงแฮเมื่อเค้กในจานของร่างบางหมดไปแล้ว
“นายไม่กินหรอ???”ดงแฮถามแต่ก็รับเค้กในจานร่างสูงมากินอย่างเอร็ดอร่อย
“ก็มันเป็นเค้กที่ทำขึ้นมาสำหรับดงแฮนี่นา...เค้กที่มีชื่อว่า ‘ดงแฮ’ น่ะ”คิบอมพูดทำให้ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองอย่างอึ้งๆ
“นี่นายเอาชื่อชั้นไปตั้งเป็นชื่อเค้กหรอเนี่ย??”ร่างบางถามเพื่อความแน่ใจ
“ครับ ก็นะ...ผมทำมันขึ้นมาเพื่อดงแฮนี่นา”คิบอมพูดก่อนจะจับมือร่างบางมากุมไว้
“ผมมีความสุขจังเลยครับ...ที่ได้เป็นคนนั่งมองดงแฮกินเค้กอย่างมีความสุขข้างๆดงแฮแบบนี้ เหมือนฝันเลยนะครับ”คิบอมพูดก่อนจะมองตาร่างบางเพื่อสื่อให้เห็นถึงความสุขที่มากมายจนแทบจะล้นออกมาจากร่างกายของคิบอม
“แต่ว่า...ชั้นยังไม่รู้จักนายดีเลยนะ นายมาพูดยังงี้ชั้นก็ลำบากใจแย่สิ”ดงแฮพูดก่อนจะดึงมือกลับมาอย่างเขินๆ
“ก็ทำความรู้จักซักทีสิครับ ^ ^ อ๊ะ!!ผมมีอะไรให้ดงแฮดูด้วยนะ”คิบอมพูดก่อนจะพาร่างบางที่เขมือบเค้กเสร็จแล้วออกไปที่หลังร้าน
“ทำไมมันช่าง...สวยงามจังเลย...”ดงแฮถึงกับอุทานออกมาเบาๆกับภาพที่เห็น
ทะเลสาบที่ถูกความหนาวเย็นจับกันจนเป็นน้ำแข็งสะท้อนกับแสงจันทร์ราวกับกระจกเงาที่สะท้อนความสวยงามออกมาไม่รู้จบ แสงดาวระยิบระยับตัดกับผืนฟ้าที่มืดสนิทที่สวยงามจนคนที่เห็นอดจะชมไม่ได้ หิมะสีขาวเริ่มโปรยปรายลงมาราวกับปุยนุ่นสีขาวเบาบาง สวยกว่ามองผ่านกระจกเป็นไหนๆ...สวยจนร่างบางเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวทำให้ร่างสูงที่มองอยู่อดจะยิ้มตามไม่ได้
“ชอบมั้ยครับ??”คิบอมถามเบาๆเพราะกลัวจะไปขัดห้วงอารมณ์ซึ้งของร่างบาง
“อืม...ชอบมากๆเลยล่ะ”ดงแฮตอบแล้วมองหน้าคิบอมอย่างค้นหาคำตอบ...
“มีอะไรหรอครับ??ผมทำอะไรผิดหรอ”คิบอมถามงงงง
“ป่าว นายไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ว่า...ชั้นแค่สงสัยว่าทำไมนายถึงดีกับชั้นขนาดนี้ แถมยังดูมีความสุขขนาดนี้...ทั้งๆที่ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรให้เลยแท้ๆ...”ดงแฮพูดเสียงเศร้าๆพร้อมกับสายตาที่มองออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย
“ทำดีหรอครับ???ผมก็แค่ไถ่บาปเท่านั้นล่ะครับ”คิบอมพูดก่อนจะหลบสายตาสงสัยของดงแฮที่มองมาเป็นคำถาม
“ทำไมล่ะ???”
“ก็...ทั้งๆที่ผมรู้ แต่วันนั้น...คุณซีวอนเดินเข้ามากับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่คุณทั้งๆที่คบกับคุณอยู่ ผมก็เลยเข้าไปเสิร์ฟเค้กเอง แล้วผมก็ได้ยินทุกอย่าง...ทุกๆอย่าง”คิบอมพูดด้วยสีหน้าสำนึกผิดแต่นั่นกลับเรียกรอยยิ้มของดงแฮได้เป็นอย่างดี ทำไมน่ะหรอ...นั่นสิ ทำไมกันนะ??
“งั้นหรอ??แต่มันไม่เห็นจะเป็นความผิดนายตรงไหนเลยนี่นา หมอนั่นไม่รักชั้นก็ใช่ว่านายจะเป็นคนไปบีบคอบังคับเค้าซะเมื่อไหร่”ดงแฮพูดยิ้มก่อนจะจับมือร่างสูงขึ้นมาแนบที่แก้มนุ่ม
“แทนที่นายจะสำนึกผิด นายน่าจะให้ชั้นขอบคุณที่ช่วยกู้เอาวันคริสมาสอีฟที่แสนเลวร้ายให้กลับมามีความสุขเหมือนเดิมชั้นว่ายังจะเข้าท่ากว่าซะอีก”ดงแฮพูดยิ้มๆทำให้คิบอมยิ้มได้อีกครั้ง
“แล้วเหตุผลที่ผมมีความสุขขนาดนี้ก็เพราะผมได้ดูแลคนน่ารักอย่างคุณไงครับ..ดงแฮ...”คิบอมพูดด้วยรอยยิ้มจริงใจที่ยิ้มมาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ของคืนนี้ แต่เค้ารู้ว่าเค้าจะยิ้มต่อไป...ก็คนมันมีความสุขนี่นา
“ทำไมชั้นไม่รู้สึกเศร้าแล้วก็เหงาเหมือนหลายชั่วโมงก่อนเลยล่ะคิบอม”ดงแฮถามก่อนจะย่นคิ้วอย่างน่ารัก
“55 เพราะผมยืนอยู่ข้างๆคุณไง”คิบอมพูดแล้วขยิบตาให้ร่างบาง
“แหวะ!หลงตัวเอง”ถึงจะพูดยังงั้นแต่ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“ดงแฮ...ผมไม่รู้ว่าคุณจะรักผมรึปล่าว แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมรักคุณมากนะครับคนน่ารักของผม”คิบอมพูดก่อนจะดึงร่างบางของดงแฮเข้ามากอดซึ่งดงแฮก็กอดตอบอย่างอบอุ่น
“นายกำลังทำให้ชั้นหลงรักนายนะคิบอม นายกำลังทำให้ชั้นกลายเป็นคนใจง่าย..บ้าที่สุด”ดงแฮพูดก่อนจะซุกหน้าลงกับอกกว้างของคนตรงหน้าอย่างมีความสุข..ความสุขและความอบอุ่นอย่างที่เค้าไม่เคยได้รับมาก่อน
ร่างสูงกระชับอ้อมกอดพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข ค่ำคืนนี้เค้าช่างได้รับความสุขมากมายเหลือเกินมีความสุขที่ได้ร่างบางที่หลงรักมานานมาอยู่ในอ้อมกอด และไม่ต่างกันกับร่างบางของดงแฮ คืนนี้ดงแฮก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ควรจะเสียใจ ทั้งๆที่ควรจะร้องไห้ แต่พอได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นจากคนตรงหน้าเรื่องเลวร้ายทั้งหมดกลับหายไปเหลือไว้เพียงความอบอุ่นและความสุขที่ไม่สามารถมีสิ่งใดมาทดแทน
ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายและท้องฟ้ารัตติกาลที่เต็มไปด้วยดวงดาว ร่าง 2 ร่างกำลังแบ่งไออุ่นให้กันผ่านอ้อมกอดอบอุ่นอย่างมีความสุข แม้ไม่ต้องการคำพูดก็สามารถสื่อกันได้ด้วยใจ แม้จะไม่คุ้นเคยแต่พรหมลิขิตก็เชื่อมใจเค้าทั้ง 2 เข้าด้วยกันอย่างไม่มีข้อแม้ และสุดท้าย...สิ่งที่เรียกว่ารักจะทำให้เค้าทั้ง 2 มีความสุขตลอดไป...Merry X’Mas...
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เกือบตายค่ะเกือบตาย
หนุกไม่หนุกบอกด้วยน๊า~~~!!
พอดีคิดสดจริงๆ ย้ำว่าสดจริงๆ
นั่งคิดไปพิมพ์ไปไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะจบแบบนี้ -*-
ยังไงก็ Merry X’Mas & Happy New Year ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆนะคะ
(ลองเล่นกันมั้ยคะ ในตอนนี้เราเขียนคำว่า 'ความสุข'ไปกี่คำ
ก็นะ ตอนนั่งตรวจพวกจุดผิดรู้สึกว่าจะเขียนคำว่าความสุขไปเยอะมากมาย
แค่ถามฮาๆนะคะ แต่ถ้ามีคนนั่งนับเราจะมีความสุขมากเลยนะ 555)
KiHae FoReVeR~!!++
ความคิดเห็น