คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Destiny Plan!!+5 : วุ่นวาย!?!
“นี่!!นายอย่าทำอะไรฮยอกแจเลยนะ!!!หมอนั่นมันยังเด็กอยู่เลยนะ!!!!”เสียงโวยวายของดงแฮดังลั่นไปทั่วห้องนั่งเล่นซึ่งมันทำให้คิบอมเริ่มหงุดหงิด
“หุบปาก!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงที่เคยนุ่มทุ้มมีเสน่ห์ตะโกนขึ้นมาอย่างหงุดหงิดจนดงแฮต้องเงียบไปเพราะดูเหมือนว่าคิบอมเริ่มจะโกรธขึ้นมาจริงๆซะแล้ว
“ให้ตายเถอะคิบอม...เอะอะโวยวายอะไรกันดึกดื่นป่านนี้”ขวัญผวารอบแรกยังไม่หายก๊อกสองก็ตามมาแบบไม่ให้พักหายใจ พี่ชายหน้าสวยตาดุคิม ฮีชอลเดินโวยวายลงมาจากบันไดภายใต้ชุดนอนโดเรมี่สีชมพูอ่อน!!!ให้ตาย...สยองชะมัด =____=
“มีคนแฮ็กเข้าคอมบริษัท”คิบอมพูดเรียบๆก่อนจะหันไปมองชินดงให้ช่วยอธิบาย
“ตอนประมาณ 3 ทุ่ม ลี ฮยอกแจได้ทำการแฮ็คเข้ามาในระบบของแก๊งค์เราครับ ข้อมูลที่เราโดนดูดไปถือเป็นข้อมูลสำคัญมากซึ่งส่วนมากเป็นข้อมูลที่รู้กันในระดับหัวหน้าหน่วยใหญ่ในสังกัดของคนในตระกูลขึ้นไปเท่านั้น เช่น แผนที่ลับ ทางส่งของลับ โปรเจคท์ลับซึ่งยังไม่ได้รับการเปิดเผย แล้วก็พวกจำนวนคนจำนวนอาวุธอย่างละเอียด แล้วยังมีอีกหลายอย่างที่เป็นระบบหลักของแก๊งค์เราครับ...”พูดจบชินดงก็ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมผิดกับดงแฮที่ดูดีใจจนออกนอกหน้าเนื่องจากความเก่งของน้องตัวเอง
“ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่เละเทะถึงขนาดนี้ ช่างมันเถอะ...แล้วนี่ให้คนไปเอาตัวมาแล้วใช่มั้ย?”ฮีชอลครุ่นคิดถึงความเสียหายอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะทำเป็นไม่ใส่ใจเนื่องจากเป็นความผิดพลาดครั้งแรกของชินดงซึ่งนั่นก็ทำให้พี่ชินดงโล่งใจไปมากทีเดียว
“ให้ฮันคยองกับลีทึกไปรับมาให้แล้ว”คิบอมตอบพี่ชายเรียบๆแต่ฮีชอลกลับมีปฏิกริยาที่แตกต่างไป คนหน้าสวยถลึงตาโตใส่น้องสุดเลิฟก่อนจะกระแทกเท้ากับพื้นบันไดอย่างคนขัดใจ
“ฮันคยอง?งานแค่นี้แกถึงกับกล้าใช้ฮันคยองเลยหรอฮะ!!!!นี่ถ้าแกไม่ได้เค้าแกไม่มีวันมานั่งอยู่ตรงนี้หรอก นี่แกเข้าใจที่ชั้นพูดมั้ย!?!!!!”ฮันคยองคือสายเลือดคนเดียวของมือขวาของหัวหน้าแก๊งค์คนแรกและเป็นคนที่ทุกคนให้ความเคารพนับถือและนับญาติกันอย่างจริงจังสาเหตุหนึ่งก็มาจากที่ฮันคยองคอยช่วยเหลือและซื่อสัตว์ต่อคิบอมและฮีชอลจนคิบอมได้ขึ้นมานั่งตำแหน่งหัวหน้านี่แหละ
“พี่ใจเย็นได้มั้ย?ก็แค่จะให้พี่ฮันคยองไปดูตัวเด็กใหม่”ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ฮีชอลก็ดูอารมณ์เย็นขึ้น ดงแฮไม่เข้าใจว่าทำไมแต่ที่แน่ๆมันดูไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย...
“แล้วนี่ไปกันนานรึยัง?ทำไมยังไม่กลับมาอีก”ฮีชอลถามพร้อมๆกับเดินมาหาคิบอมที่โซฟา
“ก็พอสมควร”คิบอมยังคงความนิ่งของตัวเองไว้ก่อนจะหันไปมองที่บันได
“แล้วคยูฮยอนล่ะ?”เสียงดังขนาดนี้แต่ไม่เห็นวี่แววน้องชายตัวแสบ แบบนี้มันชักจะแปลกๆแล้วนะ...
“มันโตแล้วนาคิบอม ปล่อยๆมันไปบ้างเถอะบางทีมันอาจกำลังอ่านหนังสืออยู่น่ะ”ฮีชอลทำเป็นบ่นน้องก่อนจะพูดต่อในใจ ‘ตอนนี้มันหนีไปเที่ยวก็ปล่อยมันเที่ยวให้สบายใจเถอะนะคิบอมจ๋า...!!!’
ฮัดชิ่ว!!!!!!!คยูฮยอนจามเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงในผับก่อนจะถูจมูกหน่อยๆพร้อมคิดไปถึงตัวคนที่กำลังนินทาตัวเองอยู่
“ไอ้ห่าคยู มึงเป็นหวัด 2009 ป่ะเนี่ย!สัตว์นี่กุยิ่งกลัวๆอยู่”ยังไม่ทันจะทักไปถึงคนนินทาคยูก็แทบจะเอาตรีนลูบหน้าเพื่อนที่รักซะก่อน
“หุบปากเหอะมึงอ่ะ ระวังจะได้กินตีนกุเป็นกับแกล้ม”คยูฮยอนแซวก่อนจะชี้หน้าเพื่อนขำๆ
“ตีนมึงไม่อร่อยตีนเมียกุอร่อยกว่าเว้ยยยยย 555+”เพื่อนของร่างสูงพูดตอบก่อนจะหัวเราะซะดังลั่นทำเอาคยูฮยอนส่ายหน้าขำๆกับความภูมิใจแปลกๆของเพื่อน
“ตีนเมียมึงเนี่ยนะอร่อย ถุย!แม่งตีนเหม็นยังกะหนูตาย ไอ้ห่า”แล้วก็ต้องขำอีกรอบเมื่อเพื่อนในวงเริ่มแฉกันเอง
“พอเหอะพวกมึงอ่ะ พูดๆกันมาซะทีเรียกกุมาผับทำเชี่ยอะไร”คยูหยุดการสนทนาไร้สาระก่อนจะเข้าประเด็นหลักเรื่องที่ไอ้เพื่อนตัวดีมันโทรชวนเค้ายิกๆตื้อให้เค้ามาผับให้ได้
“ก็มีเด็กใหม่แนะนำมึงอ่ะดิ”เพื่อนหนึ่งในวงเหล้าพูดขึ้น ไอ้คนนี้บ้านรวยพอตัวหน้าตาก็ไม่เลวร้ายแต่แม่งชั่วสุดขีดโดนดร็อปมา 4 ปีแม่งก็ไม่คิดจะตั้งใจเรียนให้มันจบๆซะที นี่ก็ไม่รู้ว่าแก่กว่าคยูฮยอนตั้งเท่าไหร่แต่คยูฮยอนยังนับมันเป็นเพื่อนอยู่เลย =____=
“มึงไม่เอาหรอถึงได้มาแนะนำให้กุเนี่ย?”คยูฮยอนเริ่มสงสัยเพราะปกติไม่เห็นจะมี(เพื่อน)หมาตัวไหนเรียกเค้ามาดูเด็กใหม่ซักที
“ไอ้จะเอามั้ยพวกกุก็อยากเอานะ...แต่แม่ง...พวกกุจนปัญญาแล้วว่ะ”จบประโยคคยูฮยอนก็ถึงกับปล่อยกร๊ากอย่างไม่ปิดบัง พวกแม่งเนี่ยนะจนปัญญา
“ทำไม?เมียมึงมาตามถึงผับหรอ?”คยูฮยอนแซวขำๆแต่ก็ต้องเงียบไปเมื่อเห็นใบหน้าจริงจังของคนในวงเหล้า
“ยากขนาดนั้นเลยหรอ?ออฟไม่ได้เลยเนี่ยนะ??”แล้วคยูฮยอนก็ถึงกับมึนตึบเมื่อเห็นเพื่อนทุกคนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง
“แล้วไง...”คยูฮยอนเริ่มจริงจังขึ้นมาบ้างแล้วเพราะปกติกลุ่มของเค้าไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็มีแต่คนมาล้มให้ตรงหน้ายอมมาถวายตัวแบบแทบจะเอาพานรองมาให้ด้วย...แต่นี่มันเรื่องบ้าอะไร?กะอีแค่เด็กเสิร์ฟตามผับทำไมถึงทำเอากลุ่มของเค้าหมดหนทางกันขนาดนี้?
“กุก็จะให้มึงลองไง แบบว่า...ไม่งั้นชื่อเสียงกลุ่มได้ป่นปี้...”หนึ่งในวงเหล้าพูดขึ้นก่อนจะส่งยิ้มแหยมาให้คยูฮยอนพลางชูกำปั้นให้กำลังใจ
“เฮ้อ~คนไหนล่ะ?ตั้งแต่มากุยังไม่เห็นจะมีใครน่าสนใจซักคน”คยูฮยอนถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนจะมองหาเป้าหมายที่เค้าต้องจัดการ
“แปบดิมึง น้องเค้าจะเสิร์ฟแต่แขกห้อง VIP จนถึงเกือบๆเที่ยงคืนนู่นแหละ”แล้วคำตอบของเพื่อนก็ทำเอาคยูฮยอนต้องเบ้หน้าอย่างเซ็งๆ”
‘แม่งเพิ่งจะ 5 ทุ่มครึ่งเอง’!!!
“หมายความว่าไงเกิดอุบัติเหตุ?”ฮีชอลถามพลางขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องของฮันคยองว่ารถที่ไปพาตัวฮยอกแจมานั้นประสบอุบติเหตุแต่ว่าฮันคยองจะพาตัวฮยอกแจมาส่งให้อย่างแน่นอน
“ตามที่พูดเลยครับ คาดว่าคุณฮยอกแจคงจะขัดขืนและต่อสู้กันทำให้รถเกิดพลิกคว่ำ...”จบประโยคหน้าของดงแฮก็ซีดลงอย่างห็นได้ชัดและทั้งหมดนั่นก็อยู่ภายใต้สายตาของคิม คิบอมตลอด
“แล้วฮันคยองกับลีทึกปลอดภัยหรอ?”ฟังไปฟังมาเค้าก็ชักจะงงกับลูกน้องเข้าไปทุกที ไหนมันบอกว่าฮันคยองสั่งให้มาบอกแล้วฮันคยองรถคว่ำ...แล้วมันไปเอาคำสั่งมาตอนไหนฟระ!!!
“ครับ ทั้งคู่ออกมาจากรถอย่างปลอดภัยพร้อมทั้งคุณฮยอกแจด้วยครับแต่ว่าทั้งคู่บาดเจ็บเพราะต้องเอาตัวเข้าปกป้องคุณฮยอกแจเลยตกลงกันว่าจะไปทำแผลที่บ้านคุณฮันคยองก่อน...”ลูกน้องผู้ซื่อสัตย์อธิบายแต่มันกลับทำให้คิ้วของฮีชอลขมวดหนักกว่าเดิม
‘แล้วตกลงคือมันปลอดภัยระดับไหนกันแน่วะเนี่ย???’
“น้องนายนี่วุ่นวายชะมัด”เมื่อฟังรายงานไม่รู้เรื่องฮีชอลจึงหันไประบายใส่ดงแฮที่นั่งก้มหน้าโล่งอกอยู่
ใบหน้าหวานที่ก้มอยู่เงยขึ้นมามองหน้าฮีชอลอย่างเอาเรื่องโดยลืมความกลัวไปชั่วขณะ
“ก็ถ้าพวกคุณไม่มายุ่งกับพวกเรามันก็คงไม่เกิดเรื่องยุ่งแบบนี้หรอก...”ดงแฮว่าก่อนจะกำมือแน่นอย่างเจ็บใจเมื่อเห็นอีกทำเพียงแค่ยิ้มๆตอบกลับมาเท่านั้น
“จะโทษก็โทษตัวนายเองเถอะดงแฮ...โทษโชคชะตาที่ทำให้นายต้องเข้ามาพัวพันกับวงการนี้อย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น...”ฮีชอลพูดแค่นั้นก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินผ่านดงแฮไปอย่างไม่ใส่ใจกับน้ำตาสีใสที่เริ่มหยดลงมาบนพื้น
“เป็นเด็กรึไง?”คิบอมถามขึ้นหลังจากเจ๊ซินเดินขึ้นบันไดไปแล้ว ทำให้ดงแฮที่ร้องไห้อยู่เงยหน้าขึ้นมามองอย่างโกรธแค้น
“เพราะนาย...ฮึก...”ร่างบางพูดแค่นั้นก็กัดปากกลั้นเสียงสะอื้นน่าสมเพชของตัวเอง การกระทำที่แสดงออกว่าอยากเข้มแข็งเหมือนเด็กๆที่ไม่อยากยอมแพ้ทำให้คิบอมอดยิ้มไม่ได้แต่นั่นยิ่งทำให้ดงแฮเจ็บใจหนักเข้าไปใหญ่
“ถามว่าเป็นเด็กรึไง?”ดงแฮไม่เข้าใจที่คิบอมพูด เค้าทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไม่ว่าเช็ดเท่าไหร่มันก็ไม่หมดซักที
“เป็นเด็กรึไง?ร้องไห้อยู่ได้…”คำถามเดิมแต่ถูกต่อท้ายด้วยประโยคสั้นๆอีกประโยคซึ่งแสดงความเป็นห่วงเป็นใยสไตล์คิมคิแต่มันกลับทำให้ดงแฮร้องไห้หนักขึ้นเพราะคิดว่าคิบอมกำลังเยาะเย้ยตัวเองอยู่
“ฮึก...อือ...นายไม่...ฮึก...เข้าใจ...ฮือ...”ดงแฮบ่นพร้อมด้วยเสียงสะอึกสะอื้นที่ทำเอาคิบอมเบ้หน้าอย่างไม่สบอารมณ์เพราะด้วยรำคาญและฟังไม่ออก
“น้องนายไม่เป็นไรหรอก...ก็เห็นแล้วนี่...”คิบอมพูดปลอบ(ด้วยน้ำเสียงรำคาญ)อย่างเต็มความสามารถแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ดงแฮดีขึ้นเลย
เปล่า...ที่ดงแฮกำลังร้องไห้ไม่ใช่เพราะฮยอกแจรถคว่ำ...แต่ดงแฮกำลังร้องไห้ให้กับคำพูดของ คิม ฮีชอล ต่างหาก!!!
“นั่นไงๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงเรียกรัวๆบวกเมาๆของเพื่อนที่นั่งข้างๆทำให้คยูฮยอนเงยหน้าจาก PSP เครื่องโปรดก่อนจะมองไปตามมือของเพื่อนรักที่ชี้ไปที่หน้าห้อง VIP ห้องนึง แล้วมันก็ทำเอาคยูฮยอนอ้าปากค้างตาถลน(เว่อร์ไปเยอะ)พร้อมกับมือไม้อ่อนจนทำ PSP ล่วง!!!
“ตายห่า...คุณซองมินนี่หว่า!!!!”คยูฮยอนพูดออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นใบหน้าขาวๆแสนน่ารักที่มาพร้อมกับรอยยิ้มกระต่ายน้อยของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องของดงแฮตุ๊กตาตัวใหม่ของพี่แต่ไอ้ที่ตกใจกว่าเห็นคงจะเป็นเหล่าเพื่อนๆที่ทำหน้างงกันเป็นแถบ
“มึงรู้จักด้วยอ่อ?แล้วเรียกเค้าซะหรูเลยนะมึง”เพื่อนที่ตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มพูดก่อนจะกระดกเหล้าเข้าไปอึกใหญ่แล้วพ่นมันออกมาในอีกไม่กี่วินาทีถัดมาเมื่อได้ยินคำพูดของคยูฮยอน
“ไม่รู้จักได้ไง เค้าเป็นน้องชายของตุ๊กตาตัวใหม่ของพี่กุเอง”!?!
แง้ววววว
เหมือนเนื้อเรื่องมึนย่ำๆมั้ยคะ?(รู้สึกผิดอย่างแรง)
ผ่านไปหนึ่งตอนอย่างไร้ประโยชน์ค่ะ =____=
(แต่จะว่าไปก็ไม่ไร้ซักเท่าไหร่เพราะแอบซ่อนๆปม[ที่หาโคตรง่าย]เอาไว้ค่ะ)
เอาเป็นว่าตอนหน้าจะเข้าฮันฮยอกคยูมินเลยละกันค่ะ
แบบว่าอ่านแล้วจะอึ้งฮันฮยอกค่ะ 5555+ แอบเปิดเผยนิดๆ (หื่นแน่ค่ะตอนหน้า)
ทั้งคยูและฮันฮยอกจะแนวๆเดียวกันค่ะแต่คนละอารมณ์ (เอ๊ะ!!ยังไง?)
เอาเป็นว่าติดตามกันนะคะ (ปล.ขอบคุณทุกอ่านที่อ่านขอบคุณทุกคนที่เม้นค่ะ)
ปปล.ต้องขอประทานอภัยกับอาการดองเค็มของข้าพเจ้าด้วยนะคะ (สมองเพิ่งจะแล่นค่ะ T[]T ดีใจ)
ความคิดเห็น