คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Destiny Plan!!+2 : Satan of Mafia (100%)
แกรกๆๆ...
เสียงรัวคีบอร์ดดังอย่างต่อเนื่องมาเป็นเวลาเกือบ 3 ชั่วโมงแล้วทำเอาคนที่โม้ไว้นักหนาว่าการแฮคประวัติมันเป็นแค่เรื่องขี้ๆต้องมานั่งเหงื่อแตกพลั่กเพราะสายตาเชือดเฉือนของไอ้พี่ตัวดีที่จ้องไม่ยอมหยุด ไม่รู้จะจ้องอะไรนักหนา...ก็ปกติมันเป็นเรื่องง่ายจริงๆนี่หว่า -*-
“พี่!!!เลิกจ้องผมซะที ผมกดดันนะรู้มั้ย”และในที่สุดความอดทนของฮยอกแจก็จบสิ้น คนตัวเล็กลุกขึ้นพรวดก่อนจะถอดแว่น(ที่ไม่มีเลนส์)ออกก่อนจะโยนมันไปไว้ข้างหลังอย่างไม่ใยดี
“เอ๊า!ก็ไหนตอนแรกแกบอกว่ามันง่ายกว่าตัดเล็บ(?)ไง แล้วไหงมาบ่นว่ากดดันซะงั้นล่ะ...โหยๆ ไหนโม้ว่าเป็นแฮคเกอร์มืออาชีพ พี่ว่าเป็นแฮคเกอร์สิ้นชีพมากกว่ามั้ง?”มาแล้วไง ไอ้ปากพาโดนส้นยังงี้ ได้ข่าวว่าสามารถหาได้จากไอ้พี่บ้าคนเดียวซะด้วย ให้ตายเหอะ!
“ถ้าเป็นคนปกติมันก็ง่ายอยู่หรอกนะ แต่ไอ้คนที่ชื่อคิบอมกับคยูฮยอนอะไรนี่ไม่เห็นมันจะมีประวัติอยู่ในฐานข้อมูลอะไรเลย นี่ขนาดผมเข้าไปหาพวกหายตัวพวกที่ตาย แล้วก็พวกผิดกฎหมายต่างๆรวมถึงพวกที่มีฐานข้อมูลลับสุดยอด ถ้าคนที่พี่บอกไม่ใช่ผีก็ต้องเป็นพวกลับสุดๆขั้นที่ฐานข้อมูลยังไม่สามรถครอบคลุมได้แน่ๆ...”ฮยอกแจพูดก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“ให้ตายเหอะ!ทำไมผมนึกไม่ถึงนะ!!!”อยู่ๆฮยอกแจก็ตะโกนซะลั่นห้องก่อนจะกลับไปนั่งจดจ่อกับคอมทำเอาดงแฮอดจะลุกไปดูใกล้ๆไม่ได้
“อะไรน่ะ?ชั้นบอกให้นายช่วยหาข้อมูลแต่นายมาเข้าเว็บบอร์ดเนี่ยนะ”ดงแฮบ่นอุบก่อนจะประเคนฝ่ามือเข้าไปเต็มๆกบาลของน้องรัก
“โอ๊ย!!!ไอ้บ้า ชั้นก็กำลังหาให้นี่ไง!!!นี่เป็นเว็บบอร์ดของแฮคเกอร์โดยเฉพาะ พวกข้อมูลต่างๆก็ครอบคลุมถึงพวกลับสุดยอด อืม...เอาง่ายๆว่าแทบจะ 100% ถูกบีบอัดเป็นข้อมูลอยู่ในเว็บนี้ทั้งหมดเลยไงล่ะ”ฮยอกแจอธิบายทำเอาดงแฮถึงกับตาโตเพราะความยิ่งใหญ่ของเว็บบอร์ดนี้
“อ๊ะ!นี่ไง ลูกพี่ลูกน้องคิบอมคยูฮยอน ใช่ 2 คนนี้อ๊ะป่าว”จบคำดงแฮก็ยื่นหน้าเข้าไปดูทันทีซึ่งมันก็ทำให้เค้าย่นจมูกทันทีเมื่อเห็นหน้าเก๊กๆกับหน้าหื่นๆที่เคนเห็นมาครั้งนึงแล้ว(และจะเห็นต่อไปเรื่อยๆแน่นอน)
“อืม เข้าไปดูประวัติเลยดิ จะได้รู้ซักทีว่า 2 คนนี้มันยิ่งใหญ่อะไรนักหนา”ดงแฮพูดด้วยเสียงหมั่นไส้ซึ่งฮยอกแจก็ไม่ได้สนใจซักเท่าไหร่แต่ก็คลิกเข้าไปตามที่พี่สั่ง แต่ประวัติที่เห็นมันก็ทำเอาเค้าตาโตเป็นไข่นกกระทา
“2 คนนี้เป็นมาเฟีย!!!!!”!?!
ตี๊ดๆๆ.....
เสียงสัญญาณเตือนดังอย่างต่อเนื่องแต่นั่นก็ไม่ทำให้คนที่นั่งจ้องหน้าคอมเกิดอาการตกใจแต่อย่างใด มืออวบเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ก่อนจะกดโทรไปยังเบอร์ที่คุ้นเคย
“ฮัลโหล...ตอนนี้มีคนแฮคข้อมูลของไอ้คิบอมกับคยูฮยอนอ่ะ นายจะทำไงวะ?”เสียงนุ่มถามเรียบๆก่อนจะกัดแฮมเบอเกอร์เข้าปากคำโต
‘ใครเป็นคนแฮควะ?’เสียงในสายถามกลับมาด้วยความสงสัย
“อืม...เป็นแฮคเกอร์ที่เก่งพอตัวชื่อ ลี ฮยอกแจน่ะ”ร่างอวบตอบกลับไปก่อนจะกัดแฮมเบอเกอร์เข้าไปอีกคำ
‘ไอ้ชินดง!แกเลิกกินก่อนได้มั้ย?แล้วนี่ไอ้เด็กฮยอกแจของแกทำไมอยู่ดีๆเกิดคึกมาแฮคข้อมูลเจ้านายชั้นวะ?’เสียงปลายสายถามกลับอย่างหงุดหงิด...สงสัยติดงานอยู่มั้ง...
“เชื่อเถอะลีทึก ถ้านายได้รู้เหตุผลนายต้องยิ้มออกแน่ๆ”ชินดงตอบก่อนจะยัดแฮมเบอเกอร์ที่เหลือทั้งหมดเข้าปาก
‘ก็บอกมาดิวะ!แม่ง...กุทำงานยุ่งๆอยู่มากวนตรีนกุอยู่ได้’ดูเหมือนพี่ทึกกี้จะใกล้วีนแตกซะแล้ว -*-
“เออๆๆใจร้อนชิบ ก็ไอ้เด็กฮยอกน่ะ!มันเป็นน้องชายของ ‘ลี ดงแฮ’ น่ะสิ!”!?!
“แล้วนี่พี่จะเอาไงต่ออ่ะ?”ฮยอกแจถามขึ้นมาด้วยใบหน้าเครียด แน่ล่ะ!ก็พี่เค้าดันอยากไปมีเรื่องกับมาเฟียทำไม ถ้าเป็นมาเฟียธรรมดาก็พอหาทางออกได้อยู่หรอกนะแต่นี่เป็นถึง Satan Of Mafia หรือก็คือตำแหน่งที่ใหญ่ที่สุดของมาเฟียเนี่ยสิ!!!
“ไม่รู้ว่ะ...แต่พี่ว่า 2 คนนั่นคงไม่เอาเรื่องพี่หรอกมั้ง ก็พี่ลีทึกเค้าเป็นเพื่อนกับพี่แจจุงนี่หน่า”ดงแฮบอกด้วยท่าทางไม่สนใจก่อนจะเล่นคอมต่อทำเอาฮยอกแจต้องส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย
ติ๊ง~ต่อง~
“เออ!เชิญสบายใจไปเถอะ เดี๋ยวชั้นไปดูก่อนนะว่าใครมา”ฮยอกแจบอกพี่ชายก่อนจะเดินไปที่ประตูเมื่อเห็นพี่ชายพยักหน้ารับรู้
“ครับ มาหาใครครับ?”ฮยอกแจออกจะแปลกใจพอสมควรเมื่อเปิดประตูมาเจอชายหนุ่มหน้าสวยที่ยิ้มไม่ยอมหยุดแถมยังใส่สูทซะเนี๊ยบท่าทางก็ดูดีไม่เหมือนเซลล์แมนซักนิด
“พี่มาหาดงแฮน่ะ”พูดจบก็เดินเข้ามาในบ้านเลยซะงั้นทำเอาฮยอกแจแอบบ่นไม่ได้
“อ้าว!พี่ลีทึกมายังไงครับเนี่ย?”แล้วชื่อที่ฮยอกแจได้ยินก็ทำเอาปากที่กำลังจะบ่นต้องหุบลงทันที ให้ตายเหอะไอ้พี่บ้า!!!ที่ยืนอยู่ตรงหน้าแกนั่นมันมาเฟียนะเว้ย!ยังมายิ้มแย้มต้อนรับอยู่ได้!!!
“ไม่สำคัญหรอกครับน้องดงแฮ แต่พี่ว่าน้องต้องไปกับพี่...เดี๋ยวนี้...”เสียงหวานเอ่ยพร้อมรอยยิ้มแต่กลับให้ความรู้สึกไม่สดใสซักนิด!นี่สินะที่เค้าเรียกกันว่าจิตสังหาร...
“เอ่อ...ทำไ...อึก!”ปากที่กำลังจะถามต้องเงียบลงทันทีเมื่อสัมผัสเย็นเยียบที่หน้าผาก ปืนพกสีดำสนิทถูกยกขึ้นมาจ่อที่หน้าผากสวยของคนตัวเล็กแถมรอยยิ้มของเข้าของปืนก็ดูเหมือนจะพร้อมยิงได้ทุกเมื่อซะด้วย...
“จะให้พี่พานายไป...หรือให้พาศพน้องชายนายไปดีนะ?”จบคำปากกระบอกปืนก็ถูกเบนอีกฝากของห้องทันทีโดนที่ไม่ต้องเหลือบไปมองข้างหลังให้เสียเวลาแสดงถึงความช่ำชองของการใช้ปืนให้เห็นเป็นอย่างดี
ห้องทั้งห้องถูกปกคลุมด้วยความกดดันทันทีก่อนที่ร่างบางของดงแฮจะตัดสินใจลุกขึ้น พอเห็นยังงั้นรอยยิ้มของลีทึกก็ยิ่งฉีกกว้างทันทีผิดกับฮยอกแจที่ตอนนี้อยากร้องไห้สุดขีด
“พี่ไปแปบเดียว...ไม่ต้องบอกซองมินนะ...”พูดจบก็หันไปยิ้มให้น้องรักนิดๆก่อนจะเดินตามพี่ทึกกี้ออกไป
“..........”ความเงียบเริ่มโรยตัวอย่างน่ากลัวขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินไปที่รถราวกับว่าอยากจะทำให้การหายตัวไปของเด็กหนุ่มที่ชื่อดงแฮกลายเป็นเรื่องที่เป็นความลับที่สุดจนไม่อาจจินตนาการได้...
“ลีทึก...พี่ลีทึก...พี่ลีทึก!!!”เสียงนุ่มทรงพลังตะโกนเรียกชื่อคนสนิทอย่างหงุดหงิดเมื่อเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมมาทำเอาน้องชายสุดที่รักต้องโผล่หน้ามาแทนก่อนที่บ้านจะแตก
“พี่ลีทึกออกไปทำงาน พี่คิบอมมีอะไรฮะ?”คยูฮยอนถามตาแป๋วก่อนมือเรียวจะตักไอติมขึ้นมากินต่อ
“งานเอกสารน่ะ...แล้วนี่ลีทึกบอกรึเปล่าว่าออกไปไหน...”คิบอมส่ายหน้าอย่างหงุดหงิดเพราะรู้สึกว่าช่วงนี้ลีทึกจะดูสุขสบายเกินไปหน่อยแล้ว
“เห็นบอกว่าจะไปรับตุ๊กตา...อืม...พี่นี่ดีจังเลยน๊า~”คยูฮยอนแซวพี่ชายขำๆก่อนจะเดินเข้าห้องนั่งเล่นไปปล่อยให้พี่ชายยืนส่ายหน้าเบื่อหน่ายอยู่คนเดียว
“ทุกคนคร๊าบบบบบบบบบ~!!!ผมกลับมาแล้วว อ้าว~ทำไมคุณคิบอมมายืนตากลมตรงบันไดยังงั้นอ่ะครับ?”ยังไม่ทันที่คิบอมจะได้เดินขึ้นบ้านตัววุ่นวายที่เค้าตามหาอยู่เมื่อกี้ก็โผล่มาซะก่อน ลีทึกขานบอกคนในบ้านด้วยเสียงร่าเริงก่อนจะหันมาหาคิบอมที่ยืนหน้าบูดอยู่
“งานเอกสาร ติดต่อให้ชั้นด้วย!ขอเย็นวันนี้นะ...”คิบอมไม่สนใจเสียงแอ๊บแบ๊วของลีทึกแต่เลือกที่จะโยนเอกสารปึกใหญ่ลงไปให้แทน
“อ่า...เกรงว่าจะไม่ได้ครับเมื่อเทียบความสำคัญกับเรื่องที่ผมกำลังจะทำ...”ลีทึกก้มลงดูเอกสารซักพักก่อนจะเงยหน้ามายิ้มหวานให้คนเป็นเจ้านาย
“ทำไม?”
“อ่า...ก็วันนี้แก๊งเราจะมีสมาชิกใหม่มาเพิ่มอีกคนนึงน่ะครับ”คำพูดของคนตาสวยทำเอาคิบอมย่นคิ้วแต่ก็ต้องร้องอ๋อเมื่อลีทึกลากอีกคนที่ซ่อนอยู่หลังประตูออกมา
“ขอแนะนำให้รู้จักอีกครั้ง เด็กคนนี้ชื่อลี ดงแฮ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะมีหน้าที่เป็นผู้ดูแลส่วนตัวของคุณไงล่ะครับคุณคิบอม”พี่ทึกกี้แนะนำอย่างร่าเริงผิดกับอีกคนที่ใบหน้าเฉยชาแถมยังแอบย่นจมูกไม่พอใจเล็กๆอีกด้วย
“อืม...งั้นนายก็ไม่ทำธุระของนายให้เสร็จก่อน แต่เอกสารยังไงชั้นก็ต้องได้ภายในวันนี้”พูดจบคนตัวสูงก็เดินหันหลังขึ้นบันไดไปทำเอาพี่ทึกกี้ที่นานๆจะหมั่นไส้เจ้านายทีอดทีจะแลบลิ้นใส่ไม่ได้
“อืม...เอาเป็นว่าพี่จะพาดงแฮไปดูห้องก่อนละกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะพาเที่ยวในคฤหาสถ์นะ”พี่ทึกกี้พูดยิ้มๆก่อนจะพาคนสวยเดินขึ้นไปชั้น 2
“อืมๆ นี่เป็นห้องนอนใหญ่ของคุณคิบอม ห้องนี้ห้ามเข้านะ!ห้องถัดมานี้ห้องนอนเล่นของคุณคิบอมซึ่งมันก็จะเป็นห้องของนายนั่นแหละ อ่า...เข้ามาสิ ^-^”ทันทีที่เข้ามาในห้องดงแฮก็ต้องขมวดคิ้วทันที ห้องสี่เหลี่ยมจตุรัสสีฟ้าอ่อนๆประดับประดาด้วยเฟอร์นิเจอร์สีน้ำเงินเข้มของน้ำทะเล บนผนังเต็มไปด้วยภาพถ่ายของท้องทะเลหรือไม่ก็ท้องฟ้าสีครามสวยที่แขวนไว้อย่างไม่เป็นระเบียบนักแต่จะบอกว่ารกก็ออกจะเกินไปหน่อยอ่ะนะ
“พี่รู้ว่านายลำบากใจ แต่ช่วยอยู่ไปก่อนเถอะนะ...แล้วนายจะชอบมันเองแหละ...”พี่ทึกกี้พูดก่อนจะหันมายิ้มให้คนสวยที่ใบ้กินมาได้ซักพักแล้ว
“...ผมต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหน...”ดงแฮถามขณะที่ดวงตาสวยไล่มองไปตามรูปถ่ายที่ติดไว้ตามผนังห้อง มันทำให้เค้ารู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด
“พี่ไม่รู้...เดี๋ยวเรื่องสัญญาคงเอาไว้พรุ่งนี้นะ เรื่องน้องนายก็คุยรวมกันไปเลย วันนี้พักผ่อนก่อนเถอะเดี๋ยวพี่ขอตัวไปทำงานก่อน”เมื่อจัดอะไรๆเล็กน้อยให้เข้าที่เข้าทางแล้วพี่ทึกกี้ก็ถือโอกาสขอตัวไปทำงานซึ่งดงแฮก็พยักหน้าตอบรับเบาๆ
ตอนนี้ในห้องสีฟ้าสวยเหลือแค่คนหน้าหวานแค่คนเดียวแล้ว ร่างบอบบางตัดสินใจเดินสำรวจภายในห้องอย่างสนใจแล้วก็ได้รับรู้อะไรบางอย่างที่เค้าค่อนข้างจะคาดไม่ถึง
“คิม คิบอม...นายเป็นคนถ่ายรูปพวกนี้จริงๆหรอ...”!?!
เวรกรรม
หลังจากห่างหายไปเป็นเดือน!!!
มันกลับมาต่อให้จบแบบแปลกๆอีก -*-
อืม...ขอโทดจริงๆนะคะที่ดองไว้
แต่เพราะเตรียมสอบก็เลยไม่มีเวลาเลย
ตอนนี้เราต้องไปแล้วล่ะค่ะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
ความคิดเห็น