คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Who Are Win!! : 20 : แค่นายก็พอแล้ว... (100%)
“คิบอม!!!ตามพี่แจจุงทันมั้ย???”ดงแฮถามอย่างร้อนรนเมื่อเห็นคิบอมก้าวเท้าเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“...ไม่ทัน...”ถึงจะเป็นคำตอบที่ทุกคนคาดการไว้อยู่แล้วแต่พอได้ยินยังงั้นจริงๆก็ทำเอาทุกคนหดหู่ขึ้นไปอีก เป็นอันรู้กันอยู่แล้วว่าถึงพี่แจจุงจะบอบบางยังงั้นแต่ตอน ม.ต้น เคยเป็นนักแข่งรถใต้ดินที่เก่งมากทีเดียวเพราะงั้นไม่แปลกเลยที่คิบอมจะขับรถตามไปไม่ทัน
“ป๊าไม่น่าทำยังงั้นเลย...”เสียงที่เคยสดใสดูหมองเศร้าจนแทบจะทำให้ดอกไม้ที่ตั้งประดับไว้กลางโต๊ะเหี่ยวแห้งเลยทีเดียว
“ป๊า!!ถ้าป๊ามานั่งเศร้ายังงี้มันจะได้อะไรขึ้นมา...ผมว่าตอนนี้เราตั้งใจตามหาพี่แจจุงก่อนดีกว่านะ”ดงแฮพยายามทำตัวให้ร่าเริงแต่ไม่ว่าจะทำยังไงมันก็ปกปิดใบหน้ากังวลของเค้าไม่ได้เลย
“ขอบคุณที่ทำตัวร่าเริงนะดงแฮ แต่ยังไงป๊าก็รู้สึกผิดอยู่ดี...”จุนซูยิ้มน้อยๆให้ลูกที่อุตส่าห์ให้กำลังใจเค้า แต่มันจะดีขึ้นตรงไหนล่ะในเมื่อเค้าก็รู้ทุกๆเรื่องดี
“ป๊าไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอก พี่แจจุงเค้าแค่ยังทำใจไม่ได้แค่นั้นเองแหละ”พอเห็นว่าพ่อดูหม่นหมองขนาดปลาเน่าทั้งคลองยังเทียบไม่ได้คังอินเลยพูดให้กำลังใจขึ้นมาบ้าง
“คุณอาก็รู้นี่ฮะว่าพี่แจจุงเค้าอารมณ์ร้อนยังงี้อยู่แล้ว ปล่อยไว้ซักพักก็น่าจะเย็นขึ้น...”ซองมินที่นั่งดูสถานการณ์มานานพูดขึ้น
“ใช่ครับ!!คุณน้าจุนซูไม่ต้องกังวลหรอกครับ ผมว่าเราเอาเวลากังวลไปหาพี่แจจุงกันดีกว่า”คยูฮยอนพูดสนับสนุนขึ้นมาทำให้สีหน้าของจุนซูดีขึ้นมากทีเดียว
“แล้ว...เราจะไปหากันที่ไหน”คิบอมที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมาทำเอาทุกคนถอนหายให้แล้วพูดกันเป็นเสียงเดียว
“เฮ้อ~ไม่รู้สิ!!!”
“ฮึก ฮือๆ”เสียงร้องไห้เบาๆเล็ดลอดออกาจากริมฝีปากบางของคนหน้าสวยอย่างแจจุงก่อนมือเรียวสวยจะรีบปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วเมื่อน้ำตาทำให้เค้ามองไม่เห็นพื้นถนน ตอนนี้เค้าขับรถวนรอบเมืองมาเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว ทำไมน่ะหรอ???ก็ตอนที่เค้าวิ่งออกจากบ้านมาเค้าดันคว้ามาได้แค่กุญแจรถน่ะสิ -*-
“จะ ฮึก!ไปไหนดีวะเนี่ย!!!ฮือๆ”เค้าไม่เคยร้องไห้หนักอย่างนี้มาตั้งแต่แม่ตายไป แต่ตอนนี้เค้าเสียใจมากกว่าตอนนั้นซะอีก
รถคันสวยจอดเทียบหน้าร้านสะดวกซื้อหน้าคอนโดแห่งหนึ่ง คนหน้าสวยดับเครื่องแล้วร้องไห้อยู่ยังนั้น ตอนนี้เค้าทั้งเศร้าทั้งสับสนที่จะไปก็ไม่มี มองไปทางไหนตอนนี้ก็มืดไปหมด
‘ดูเหมือนป๊าจะตามใจแจจุงมากเกินไปนะ’คำพูดที่ตามมาหลังฝ่ามือยังคงดังก้องอยู่ในหัวเค้าตลอดเวลา ความเจ็บที่ใบหน้าหมดไม่แล้วอันที่จริงมันไม่เจ็บเลยด้วยซ้ำ แต่ที่เจ็บจนจุกน่ะมันที่หัวใจของเค้าต่างหาก...
“ก๊อกๆๆ”เสียงเคาะกระจกรถทำให้แจจุงหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะค่อยๆหันหน้าไปมอง
“ยุนโฮ!!!”แจจุงร้องด้วยเสียงปละหลาดใจก่อนจะรีบลงจากรถ
“นายมาทำอะไรที่นี่...น่ะ...”ร่างสูงถึงกับอึ้งเมื่ออยู่ๆร่างบางก็กระโจนเข้ามากอดเค้าก่อนจะปล่อยโฮออกมา
.
..
...
ร่างสูงเลือกที่จะยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ใหญ่กว้างของเค้าตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของคนตัวเล็กแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เค้ารู้สึกรำคาญหรืออะไรทั้งสิ้น
“ขึ้นไปบนห้องชั้นก่อนมั้ย???”หลังจากเงียบอยู่นานยุนโฮก็กระซิบถามแจจุงเบาๆเมื่อรู้สึกถึงความหนาวของอากาศยามค่ำคืนกับน้ำค้างที่ตกลงมาเรื่อยๆจนตอนนี้หัวเค้าชื้นหมดแล้ว
“ฮึก อืม”แจจุงพยักหน้าหน่อยๆก่อนจะเดินตามยุนโฮไป ตัวเค้าเองก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่นัก ทำไมเค้าถึงกอดยุนโฮ ทำไมเค้าถึงร้องไห้ต่อหน้ายุนโฮ แล้วทำไมเค้าต้องเดินตามยุนโฮขึ้นห้อง!!!!! เค้ารู้แต่ว่าอ้อมกอดของร่างสูงมันทำให้เค้าอบอุ่นเหลือเกิน...ความหนาวเหน็บที่ขั้วหัวใจจากการโดนทำร้ายมันดูจะค่อยๆเรือนหายไปพอเจอหน้ายุนโฮ...แค่นั้นจริงๆที่ตอนนี้เค้าหาคำตอบได้...
“นั่งก่อนๆเดี๋ยวชั้นไปเอาโกโก้ร้อนๆมาให้”ร่างสูงของยุนโฮดันตัวแจจุงให้นั่งลงกับโซฟาในห้องก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไป
พอนั่งอยู่คนเดียวแจจุงก็แอบจะซุกซนมองนู่นมองนี่ไปเรื่อยไม่ได้ ตากลมโตกวาดมองไปทั่วห้องแล้วก็ต้องทึ่งเมื่อที่นี่ดูมีระเบียบกว่าที่เค้าคิดเอาไว้ ห้องสูทดูมีสไตล์ถูกทาสีเนื้ออ่อนๆออกจะเป็นสีขาวประดับด้วยเครื่องเรือนสีไม้มะฮอกกานีที่เข้ากันเป็นที่สุด เครื่องเรือนต่างๆถึงไม่มากมายแต่ก็พอสำหรับประโยชน์ใช้สอยประจำวันส่งให้ห้องดูกว้างและไม่รกเรียกได้ว่าคนแต่งห้องมีหัวค่อนข้างดีทีเดียว
“โกโก้ร้อนๆ ได้แล้วครับ...เอ่อ...มันร้อนมากนะ เป่าหน่อยละกัน”ยุนโฮเดินถือถ้วยโกโก้ขนาดพอดีมือออกมาจากห้องครัวก่อนจะยื่นให้แจจุง ถ้วยมีหูจับสีขาวบริสุทธิ์ถูกยกขึ้นมาจรดริมฝีปากบางก่อนที่แจจุงจะเป่าลงหายใจแผ่วเบาแล้วค่อยๆจิบโกโก้ร้อนในถ้วยนั้น...เป็นโกโก้ที่หวานไปนิดแต่ก็ทำให้เค้ารู้สึกดีขึ้นมากเลย...
“ชั้นไม่รู้ว่านายไปเจออะไรมาแต่ว่าโกโก้ร้อนๆมันน่าจะช่วยให้ดีขึ้นนะ...”ยุนโฮพูดก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างบางที่ตอนนี้สีหน้าดีขึ้นมากแล้ว
“หวาน...”ถึงจะพูดออกมาเบาๆแต่ยุนโฮก็อยู่ใกล่พอที่จะได้ยิน
“หวา~โทดทีๆ ชั้นชอบกินหวานๆน่ะเลยเผลอใส่น้ำตาลเยอไปหน่อย”พูดแล้วก็ทำท่าจะแย่งถ้วยโกโก้คืนแต่แจจุงก็ยกหนีซะก่อน
“ไม่ได้บอกว่าไม่ดีซะหน่อย...อร่อยแล้วล่ะ...”ไม่รู้ว่าผีเข้าหรืออะไรที่ทำให้แจจุงพูดดีๆกับเค้าได้ แต่ตอนนี้ร่างสูงรู้สึกอยากจะขอบคุณเจ้าบ้านั่นจริงๆเลย
“แล้วนึกยังไงมาหาชั้นที่คอนโดล่ะ???”เมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มที่เข้าทางยุนโฮก็เลยตัดสินใจถามสิ่งที่สงสัยอยู่ ก็นั่นสิ!!แจจุงเกลียดเค้าจะตายแต่คืนนี้กลับขับรถคันโปรดมาจอดอยู่หน้าคอนโดเค้าซะงั้นแถมยังมากอดเค้าร้องไห้ขี้มูกโป่งอีก...ตูล่ะงง
“ชั้นขับรถมาเรื่อยๆน่ะ แล้วพอดีมันขับไม่ไหวเลยมาจอดหน้าคอนโดนี่...ไม่คิดว่านายอยู่คอนดนี้นะ...”แจจุงพูดพลางก้มหน้างุด อันที่จริงเค้าพอรู้อยู่ว่ายุนโฮอยู่คอนโดนี้แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะขับรถมาหายุนโฮซะได้
“แล้วไหงจะตี 1 แล้วนายยังมาขับรถเล่นอยู่อีกล่ะ???”เหมือนคำถามจะตรงเกินไปทำเอาแจจุงเบ้หน้าทำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีก
“เฮ้ยๆๆ ขอโทดๆๆ อย่าร้องไห้นะ...ชั้นไม่ถามนายแล้ว...”พอเห็นยังงั้นร่างสูงเลยขอโทดขอโพยซะยกใหญ่แต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อตอนนี้ตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำตาแล้ว
“อย่าว่ายังงั้นยังงี้นะแจจุง แต่ถ้านายไม่สบายใจเรื่องอะไรนายบอกชั้นได้นะ...”ตั้งแต่ตามจีบแจจุงมา 3 ปีเค้ายังไม่เคยเห็นแจจุงร้องไห้ซักครั้ง แล้วตั้งแต่ที่เค้าสืบประวัติมาแจจุงเคยร้องไห้หนักๆยังงี้แค่ตอนที่แม่ของแจจุงเสีย
“ชั้น...ฮึก ป๊ามีแฟนใหม่...ฮือๆ”พูดไปก็นึกถึงตอนที่โดนมือบางของพ่อฟาดเข้าที่หน้า...มันเจ็บจนถึงขั้วหัวใจจริงๆ
“ฮึก ยุน...ชั้น ฮึก ฮือๆ”คำพูดไม่เป็นประโยคหลุดอกมาไม่กี่คำแจจุงก็โผเข้าไปกอดร่างสูงอีกรอบอย่างหาที่พึ่งให้หัวใจที่อ่อนล้า เค้าพอแล้ว...แค่อ้อมกอดนี้ก็พอแล้ว เค้าไม่ต้องการคำพูดปลอบใจหรืออะไรอีกแล้ว แค่มียุนโฮอย่ข้างๆแล้วกอดเค้ายังงี้...
มือหนาของร่างสูงรั้งตัวร่างบางให้เข้ามากอดอย่างแนบแน่นก่อนอีกมือจะลูบเบาๆไปตามเส้นผมนุ่ม เค้าเลือกที่จะไม่พูดอะไรอีกเพราะคิดไว้แล้วว่าคำปลอบที่ดีที่สุดตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นการให้แจจุงอยู่กับตัวเอง เพียงแต่ว่ายังไงก็ต้องมีคนอยู่เคียงข้าง แจจุงไม่เข้มแข็งพอที่จะต่อสู้กับเรื่องแบบนี้เพียงลำพัง ดีแล้วล่ะ...แค่เค้าอยู่ข้างๆแค่นี้ก็พอแล้ว...
“ฮึก...อืม...”เสียงสะอื้นเริ่มกลายเป็นเสียงครางเบาๆอย่างงัวเงีย ตอนนี้ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้วที่ร่างบางนั่งกอดร่างสูงร้องไห้ ความเหนื่อยล้าทั้งทางกายและทางใจเป็นเหมือนบทเพลงกล่อมให้แจจุงนอนหลับเป็นอย่างดี แต่บทเพลงนี้คงจะกล่อมแจจุงให้หลับไม่ได้ถ้าไม่มีที่นอนนุ่มๆและอบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของร่างสูง
“เฮ้อ~หลับแล้วหรอเนี่ย หึหึ นายนี่ขนาดตาบวมยังน่ารักเลยนะ”!?!
ครืด~ครืด~!! ยังไม่ทันที่คนตัวโตจะได้แอบแต๊ะอั๋งนางฟ้าสุดสวยของเค้ามือถือเครื่องบางก็สั่นขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อนจนร่างสูงต้องจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“ฮาโหล??”กรอกเสียงลงไปสั้นๆเพราะถ้าพูดมากกว่านี้เค้าคงวีนแตก -*-
‘พี่ยุนโฮ!!พี่แจจุงหนีออกจากบ้านฮะ!!!’เสียงหล่อๆที่นานๆทีจะดูตื่นตระหนกตกใจเรียกความสนใจจากยุนโฮได้เป็นอย่างดี
“อ้อ!!แล้วเจอรึยัง??”ไม่รู้จะถามทำไมก็ในเมื่อตัวปัญหามันนอนสบายในอ้อมกอดเค้าอยู่เนี่ย!!!
‘ยังครับ...พี่พูดยังงี้แสดงว่าพี่แจจุงไม่ได้ไปหาพี่ล่ะสิ’
“ก็แน่ล่ะสิไอ้คิบอม!!แจจุงเกลียดขี้หน้าชั้นจะตายทำไมเค้าจะต้องมาหาชั้น แล้วนี่ทำไมเค้าหนีออกจากบ้านล่ะ???”ถ้าไอ้ตัวปัญหาไม่ยอมอกปัญหาเค้าก็ขอถามจากคนที่รับรู้ปัญหาเลยละกัน
‘ป๊าน่ะสิ!!ดันไปเป็นแฟนกับเฮียยูชอน’คิบอมพูดด้วยเสียงที่เบาลงเนื่องจากเรื่องที่กำลังจะตามมาค่อนข้างจะเป็นความลับ
“ห๊ะ!!!!อาจารย์ของเราน่ะนะ!!!!!”ถึงจะตกใจยุนโฮก็ยังคุมเสียงตัวเองให้เบาที่สุดเพราะกลัวคนในอ้อมกอดจะตื่นซะก่อน
‘ถูกต้องครับคุณคาสโนว่าอันดับ 3 เฮ้อ~ไม่คิดเลยน๊าว่าคาสโนว่า 3 อันดับของอเมริกาจะมาจนมุมอยู่ที่บ้านนี้กันหมด’คิบอมพูดด้วยเสียงขำๆซึ่งก็ทำให้ยุนโฮแอบยิ้มนิดๆกับคำพูดของรุ่นน้อง
“นั่นสิ!แต่พูดถึงเรื่องคาสโนว่าน่ะนะ ตอนที่แกกลับมาเกาหลีแล้วเจอชั้นน่ะแกทำหน้าซื่อบื้อไม่รู้จักชั้นได้เนียนมากเลยว่ะ!!”พูดไปก็นึกถึงตอนที่คิบอมกลับมาเกาหลีใหม่ๆ ตอนนั้นน่ะเค้ากลั้นหัวเราะเกือบตาย -*-
‘พูดดีไป ที่ผมทำยังงั้นก็เพราะช่วยเราทั้ง 2 คนนั่นแหละ พี่คิดดูนะ!!พี่แจจุงน่ะเกลียดคาสโนว่าจะตายไป แล้วถ้ารู้ว่าพี่เป็นถึงคาสโนว่าอันดับ 3 ล่ะก็นะ...หึหึ ตายยยยย!!!!’คำสุดท้ายคิบอมพยายามลากเสียงให้ยาวที่สุดจนยุนโฮแอบขนลุกเพราะนึกสภาพศพตัวเองตอนโดนแจจุงยำเละ
“เออๆๆรู้แล้วหน่า~แล้วถ้าชั้นเจอแจจุงชั้นจะโทรไปบอกละกัน”ถึงจะติ๊ต่างพูดไปเองแต่เค้าก็เข้าใจว่าร่างบางยังคงไม่อยากจะกลับบ้านซักเท่าไหร่
‘อือๆขอบใจนะพี่ ตรู๊ดดด~~’เมื่อเห็นว่าคุยกันรู้เรื่องคิบอมก็ตัดสายทิ้งไปโดยที่ไม่เอะใจอะไรเล้ย~!!!
“หืม..อืม~ใครโทรมาน่ะยุนโฮ...”เพราะยุนโฮตั้งใจจะเก็บโทรศัพท์เลยขยับตัวมากไปหน่อยเป็นผลให้ร่างบางในอ้อมกอดรู้สึกตัวก่อนจะครางเบาๆอย่างงัวเงีย
“คิบอมน่ะ...แต่ผมบอกไปว่าคุณไม่อยู่กับผม”ยุนโฮพูดยิ้มๆ
“อืม...ขอบคุณนะ...”ถึงจะฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ยุนโฮคงจกไม่ส่งเรากลับบ้านหรอกมั้ง???
“แจจุง...ชั้นว่านายไปอาบน้ำเข้านอนเถอะ ใช้ชุดชั้นก็ได้...”เมื่อเห็นว่าร่างบางสภาพใกล้ตายเต็มทนร่างสูงเลยไล่ไปอาบน้ำซะเลย
“งืมๆ ขอบคุนะยุนโฮ”ร่างบางพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป...
“เป็นไงบ้างคิบอม???”พอคนหน้าหล่อวางสายปุ๊บคนในบ้านก็ถามขึ้นมาพร้อมกันทันที
“พี่แจจุงไม่ได้อยู่กับพี่ยุนโฮครับ”คิบอมพูดเสียงเครียดซึ่งทุกคนก็เครียดเหมือนกัน
“ป๊าหวังว่าแจจุงคงไม่ได้ไปลำบากหรอกนะ...”
“ฮัดเช้ย~!!!!โอย ใครพูดถึงเราหว่า”แจจุงบ่นงึมงัมๆมาก่อนตัวทำเอายุนโฮที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงต้องรีบลุกขึ้นยืนทันทีก่อนที่คนสวยจะมาเห็นสภาพน่าอนาถของตัวเอง
“ไม่สบายรึเปล่า??”ยุนโฮรีบปั้นหน้าหล่อพูดเสียงเข้มทันทีที่แจจุงเข้ามาในห้อง
“ไม่หรอก แค่มันคันจมูกน่ะ”พูดก่อนจะนั่งลงบนเตียงนุ่มก่อนจะหันหน้ามามองยุนโฮอย่างชั่งใจในสิ่งที่กำลังจะพูดออกไป
“ยุนโฮ...”แจจุงเรียกเสียงเบาแต่ก็ดังพอที่จะทำให้ยุนโฮหันมามองได้
“เอ่อ...นายกอดชั้นหน่อยได้มั้ย -/////-.”พูดจบก็หน้าขึ้นสีอย่างควบคุมไม่อยู่จนยุนโฮอดจะขำไม่ได้ ร่างบางวางฟอร์มหน่อยๆก่อนจะเดินเข้ามากอดร่างบางไว้แน่น
“ทำอะไรน่ะ???”แทนที่ร่างบางจะก้มหน้าเขินแต่กลับถามขึ้นมาด้วยเสียงงงงงทำเอายุนโฮงงด้วย
“ก็นายให้ชั้นกอด???”
“ไม่ใช่!!ชั้นหมายความว่า...กอดแบบ...นอนกับชั้นน่ะ -///////-.”พูดไปก็ม้วนไปแต่ยุนโฮน่ะสิ...งงตึ๊บ
“ยังไง???”
“นี่ยุนโฮ...ชั้นว่านายคงไม่หน่อมแน๊มขนาดไม่รู้ความหมายหรอกนะ???”พอเห็นว่าร่างสูงยังงงแจจุงก็อดจะถามขึ้นมาแบบเคืองๆไม่ได้แต่คำตอบที่ได้ว่ากลับเป็นใบหน้าที่งงหนักกว่าเก่าอีก
“โว้ย~ชั้นหมายความว่าให้นายช่วยมีอะไรกับชั้นหน่อยได้ม๊ายยยย~!!!”!?!
ตอนนี้ยาววววววมากกว่าปกติค่ะ -*-
หุหุหุ ไม่พูดมาก ตอนหน้า NC แล้ววววว
เม้นไม่เยอะเราไม่มีกำลังใจแต่งน๊า~ (พูดดีไป -*-)
โอ๊ย อีตายุนเปงคาสโนว่าอันดับ 3 รึนี่ (แกเขียนเองมิใช่รึ???)
โฮ่~หมี๊แจช่างกล้า -*-
หุหุหุ เจอกานตอนหน้า รักทุกคนน๊า จุ๊บๆๆๆ
ความคิดเห็น