คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Who Are Win!! : 1 : Start Battle~!! with my intro~
แสงสีส้มจัดของตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้าส่องสะท้อนไปทั่วผืนน้ำขนาดใหญ่ที่กำลังส่องประกายระยิบระยับราวกับกำลังเริงระบำ
เด็กน้อยหน้าหวานราวกับนางฟ้าในสุดสีขาวบริสุทธิ์กำลังเหม่อมองออกไปไกลสุดตายตา ดวงตากลมโตดูเศร้าหมองไร้ชีวิตชีวาหากแต่ดูน่าหลงใหล ถึงแม้ว่าเด็กน้อยจะยังเด็กอยู่มากแต่สักวันหนึ่งเด็กน้อยจะเติบโตขึ้นมาสวยราวกับเทพธิดาอย่างแน่นอน
“ดงแฮ!!มาอยู่ที่นี่เองหรอ พี่ตามหาเราตั้งนานแหนะ”เสียงนุ่มเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเด็กน้อยหน้าตาคมเข้มที่ดูหล่อเหลาราวกับเทพบุตรที่เข้ามากอดดงแฮเอาไว้หลวมๆ
“พี่คิบอมตามดงแฮมาทำไม...ทำไมไม่ไปอเมริกาเลยล่ะ!!”ดงแฮพูดด้วยเสียงงอนๆพร้อมกับสายตาเศร้าๆที่หันมาค้อนให้คนตัวโตกว่า
“โถ่~ดงแฮอย่างอนพี่คิบอมสิครับ พี่คิบอมไม่ได้อยากไปจริงๆนะครับ”คิบอมแก้ตัวพลางจับให้ดงแฮหันหน้ามาคุยกันดีๆ
“แล้วทำไมต้องไปเย็นนี้เล่า!!!”ดงแฮตะหวาดอย่างน้อยใจก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเริ่มคลอไปด้วยน้ำตา
“ก็ถ้าพี่ไม่ไปวันนี้พี่จะไปสมัครเรียนไม่ทันนะครับ...”พูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะยิ้มน้อยๆกับความขี้งอนของคนตรงหน้า
“แต่พรุ่งนี้ก็วัน Halloween แล้วนะครับพี่คิบอม ไหนพี่คิบอมสัญญาว่าจะอยู่ฉลอง Halloween ปีแรกของเราด้วยกันไง...”พูดหน้าเศร้าทำเอาคิบอมอดจะขยี้หัวคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดูไม่ได้
“ครั้งนี้พี่รักษาสัญญาไม่ได้เพราะมีเหตุจำเป็นจริงๆนี่ครับ”คิบอมพูดยิ้มๆ
“งั้น...มันสำคัญกว่าดงแฮสินะครับ...”พูดเสียงเศร้าทำเอาคิบอมใจหาย...ดงแฮที่น่ารักของเค้าไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนกัน!!...
“ดงแฮ!!ดงแฮสำคัญที่สุดนะครับ ดงแฮคิดยังงี้ได้ยังไงกัน ดงแฮไม่ไว้ใจพี่หรอ...”พูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะกลายเป็นคนงอนซะเอง
“อ๊ะ!!ดงแฮขอโทดครับพี่คิบอม ตะ...แต่พี่ซีวอนก็บอกแบบนั้น พี่ซีวอนบอกว่าดงแฮไม่มีค่าพอให้พี่คิบอมรักษาสัญญากับดงแฮ...”ร่างเล็กพูดเสียงเศร้าอีกครั้งทำให้ร่างสูงอยากจะฆ่าตัวตายที่ดันไปทำให้ดงแฮเศร้า
“ไม่ใช่ยังงั้นนะดงแฮ เอาเป็นว่า...พี่สัญญาว่าเจอกันครั้งหน้าเราจะมาฉลอง Halloween ด้วยกันอย่างแน่นอนเลยครับ”คิบอมพูดยิ้มน้อยๆก่อนจะชู 3 นิ้วเป็นเครื่องหมาย
“ดงแฮก็ห้ามลืมทั้งพี่แล้วก็สัญญานี้นะครับ ^-^”ร่างสูงยิ้มจนตาหยีเมื่อร่างบางพยักหน้ารับพร้อมกับชู 3 นิ้วเช่นกัน
“งั้นพี่ไปนะครับ ห้ามลืมพี่นะดงแฮ...ห้ามลืม คิม คิบอม คนนี้นะ...”ร่างสูงพูดก่อนจะโบกมือลาและค่อยๆหายไปพร้อมๆกับทุกๆสิ่ง...
“กริ๊งงงงงงง~~~~~~!!!!!”เสียงนาฬิกาปลุกดั่งลั่นไปทั่วห้องนอนสีเหลืองอ่อนก่อนที่ร่างบางในผ้าห่มผืนหนาจะลุกขึ้นมาปิดอย่างงัวเงีย
แสงแดดยามเช้าสีอ่อนสาดส่องไปทั่วห้องนอนจัตุรัสพร้อมกับร่างบางของใครบางคนที่เริ่มต้นรุ่งอรุณดิ์ของวันใหม่อย่างสดใส
ร่างบางของดงแฮค่อยๆก้าวลงจากเตียงก่อนจะสะดุ้งน้อยๆเมื่อสัมผัสถึงความหนาวเย็นจากผืนกระเบื้องเบื้องล่าง ใบหน้าหวานมุ่ยลงเล็กน้อยก่อนจะกลั้นใจเหยียบลงไปเต็มๆบนพื้นแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้ว่ากระเบื้องข้างล่างนั้นมันหนาวกว่าที่เค้าคิดเอาไว้
“ไอ้บ้าเอ๊ย!!ใครมันพูดว่าต้องปูพื้นห้องนอนด้วยกระเบื้องวะเนี่ย!!”ร่างบางสบดเล็กน้อยก่อนจะกระโดดเหยงๆตรงไปที่ห้องน้ำ
“วันนี้นายก็จะกลับมาแล้วสินะคิบอม ปล่อยให้ชั้นรอตั้งนานรู้มั้ย ว่าไงล่ะไอ้แก้มป่อง!!”หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้วดงแฮก็เดินมาหยุดที่กรอบรูปรูปหนึ่งที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงก่อนจะเอานิ้วจิ้มๆไปที่ใบหน้าของเด็กแก้มป่องในชุดที่ดำสนิทพลางบ่นนู่นบ่นนี่กับตัวเองทำเอาคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่อดที่จะขำไม่ได้กับการกระทำบ้าๆบอๆของร่างเล็ก
“ทำอะไรอยู่น่ะดงแฮ”ร่างบางที่เข้ามาใหม่ถามขำๆทำเอาดงแฮต้องหันมามองอย่างอายๆ
“หวา~พี่แจจุงเข้ามาไม่บอกกันก่อนเลยอ่ะ!!”ด้วยไม่รู้ว่าจะทำอะไรแก้เขินดงแฮเลยแกล้งทำเป็นโกรธพี่ชายคนดีก่อนจะเดินเข้าไปตีเบาๆ
“เอาเถอะ!พี่ว่าดงแฮรีบไปแต่งตัวดีกว่า เดี๋ยวไปรับคิบอมไม่ทันนะ”แจจุงพูดขำๆกับท่าทางของน้องชายตัวดีก่อนจะเดินไปจัดเตียงให้คนตัวเล็กได้มีเวลาแต่งตัว
“อ่า..พี่แจจุงฮะ ไปกันเถอะ”เวลาผ่านไปได้ซักครู่ดงแฮก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวพร้อมกับเดินไปปลุกพี่ชายคนสวยที่ดันมาหลับบนเตียงเค้าซะได้
“หืม..อืมๆๆ”แจจุงลุกขึ้นง่วงๆก่อนจะเดินตามดงแฮลงไปที่รถ
“อ่า...พี่ว่าพี่มึนหัวยังไงก็ไม่รู้น่ะดงแฮ ดงแฮไปรับคิบอมคนเดียวได้มั้ย??”แจจุงถามดงแฮด้วยเสียงสำนึกผิด
“ไม่เป็นไรฮะ พี่แจจุงไปพักเถอะ ท่าทางจะทำงานหนักนะฮะ ^-^”ดงแฮพูดยิ้มๆแล้วขับรถออกไปโดยที่มีแจจุงโบกมือส่งให้อยู่ข้างหลัง
หลังจากที่ดงแฮขับรถออกมาได้สักพักในที่สุดร่างบางก็ขับรถมาถึงสนามบินได้ซะที ร่างบางเอารถไปจอดไว้ที่ลานจอดรถก่อนจะเข้าไปนั่งรอที่ร้าน coffee shop เล็กๆในสนามบินที่เค้านัดกับคิบอมไว้...อันที่จริงต้องบอกว่าร้าน coffee shop ที่พี่แจจุงนัดเอาไว้กับคิบอม
“โถ่เอ๊ย!!แล้วจะไปรู้ได้ไงวะเนี่ยว่าคนที่นัดเอาไว้มันเป็นใครรรรร~~”หลังจากที่ดงแฮนั่งรออยู่ได้สักพักก็มีเสียงๆนึงดังขึ้นมาอย่างหงุดหงิดก่อนที่ร่างสูงเจ้าของเสียงจะเดินเข้ามาหาเค้า
“นี่คุณ!!คุณพอจะเห็นผู้ชายหน้าสวยๆ 2 คนมาถามหาคนที่ชื่อคิบอมบ้างมั้ยครับ”ร่างสูงที่เดินมาถามเค้าทำเอาดงแฮถึงกับอึ้งเลยทีเดียว...หรือว่าไอ้หน้าหล่อคนนี้มันจะเป็น...
“คิบอม!!!”ดงแฮเรียกชื่อคิบอมอย่างดีใจก่อนจะกระโดดกอดคนตัวสูงอย่างคิดถึง
“ชั้นดงแฮเอง ดงแฮปลาทะเลตัวน้อยของนายไง!!”ดงแฮพูดพลางยิ้มจนแก้มปริแต่อีกคนกลับ...
“ใครวะ???”คิบอมพูดงงงงทำเอาดงแฮถึงกับอึ้ง นี่อย่าบอกนะว่าไอ้บ้าแก้มปรินี่มันจำเค้าไม่ได้ทั้งๆที่เค้าอุตส่าห์จำทุกอย่างได้อย่างแจ่มแจ้ง!!!
“นายจำชั้นไม่ได้จริงๆหรอคิบอม..”ดงแฮถามคิบอมเสียงเย็น ตอนนี้เค้าเริ่มโกรธขึ้นมาซะแล้วสิ...
“ก็เออดิ!!วันวันนึงชั้นต้องจำคนตั้งหลายคนแล้วนายจะให้ชั้นจำนายที่มาจากไหนก็ไม่รู้ได้ยังไง”คิบอมพูดหงุดหงิดโดยที่ไม่ได้รู้ชะตากรรมที่จะมาถึงในเร็วๆนี้ของเค้าแม้แต่น้อย
“อ๋อ~งั้นไอ้ที่ชั้นอุตส่าห์จำนายได้มันก็ไม่สำคัญอะไรเลยสินะ ได้เลยคิม คิบอม...แล้วนายจะรู้ว่าการลืมชั้นมันจะลากนายลงนรก!!!นายไม่ได้ตายดีแน่คิบอม!!!!”ดงแฮตวาดลั่นอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้คิบอมเรียก taxi กลับบ้านเองอย่างช่วยไม่ได้ -*-
ง่าส์~แต่งไม่เก่งเลยจริงๆ -*- ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะทุกท่าน
จะพยายามอัพอย่างสม่ำเสมอนะทุกคนนนน(มั่นใจเรอะ -*-)
ตอนหน้ามาดูกันว่าดงแฮจะทำยังไงกับคิบอม
จะต้มจะแกงจะหั่นจะบีบจะเค้นจะคลึงจะนวด(เอ่อ..พอก่อนก่อนที่มันจะเพี้ยนไปกว่านี้ -*-)
ยังไงเจอกันตอนหน้านะคะ ^-^
ความคิดเห็น